• verhaallijn:
    In een gebied, genaamd Auroria, afgelegen van de bewoonde wereld is een school voor leerlingen tussen de 16 en 24 jaar. De school is niet voor de gewone mens, maar voor mensen met gaven of aparte wezens, zoals zeemeerminnen, feeën, vampiers, weerwolven, gedachte lezers, helderziende, gedaanteverwisselingen, elementenbestuurders en schilden.
    Op de school word je begeleid om goed met elkaar om te leren gaan. De mensen zijn de grootste vijand van de leerlingen van de school, omdat de mensheid ze wilt gebruiken voor musea en onderzoeken. Met zijn alle worden ze opgeleid om verleden te vergeten en zichzelf beter te leren kennen. Het is dus een school die de mogelijkheid biedt veiliger te leven dan in de mensenwereld. Natuurlijk zijn de meningen verwisseld en zijn er ook leerlingen die liever de strijd aangaan met de mensenwereld.
    Die mogelijkheid krijgen ze als de 'rustige' opleiding wordt geteisterd door rare aanvallen. Het begint onschuldig, maar er gebeuren steeds raardere dingen in Auroria. Zijn het de mensen of demonen waar zelfs de leerlingen niks van weten?
    De nieuwelinge(16 jarige) kunnen niet goed overweg met de andere wezens en moeten nog van alles leren.
    De 24 jarige dienen als een soort mentoren. Elk wezen heeft zijn eigen mentor en kan voor vragen naar de oudere leerling. De mentor wordt bekend nadat alle rollen bekend zijn.

    De school geeft lessen in theorie over je eigen gave, in elkaars gave, Engels, magie, geschiedenis van jouw wezen/ gave, maar ook geschiedenis van een geïnteresseerd wezen/gave. Naast de lessen zijn er ook psychische bijeenkomsten, trainingsmomenten en individuele trainingsmomenten.

    Leerlingen delen kamers, er word rekening gehouden met gave. Op een kamer liggen twee tot drie personen. Alleen slapen is niet mogelijk. Ook is het verboden jongen en meisje in een kamer te hebben, tenzij het familie is. Alleen dat moet aangevraagd worden.
    De leeraren hebben als gave schild en zijn dus niet te manipuleren, ook zijn ze erg goed getraind en hebben ze de juiste wapens.

    De school ligt een gebied dat omringt is door een soort elektrisch veld, waardoor er geen normale mensen naar binnen kunnen. Je komt er alleen uit met de daar bedoelde trein
    In het gebied is een meer voor zeemeerminnen. Bij dat meer is een strand met rotsen. Het strand ligt begrensd aan bossen voor de weerwolven en vampiers. Voor de elfen is er een bos dat iets vrolijker en lichter is. Andere soort bomen enz. Die bossen omringen het meer aan de andere kant en omcirkelen als het ware de donkere bossen voor vampiers en weerwolven. De bossen voor de feeën en de bergen liggen langs het elektrische veld en zijn dus het laatste landschappen. De school bevindt zich op een heuvel die uitzicht geeft over het meer, strand, bergen en de bossen.

    In de school is een grote kantine, aula en theater in het westen van het gebouw. De slaapkamers bevinden Zich boven. Centraal in het gebouw zijn de kantoren van afdelingsleiders, toezichthouders enz. In het oosten zijn de lokalen (80 lokalen). In de kelder zijn de training ruimtes. Speerwerpen, gewichtheffen, lopende band, pijl en boog schieten enz. Dit is vooral voor de mensen met gaven als helderziende enz., die zich op die manier kunnen verdedigen tegen de vampiers en weerwolven. Vampiers en weerwolven mogen enkel met toestemming die ruimte in.
    Naast de trainingsruimte is een ruimte voor zelfbeheersing. Daar wordt individu gewerkt aan het in controle houden van emoties en het op de goede manier reageren. Af en toe ga je dan naar jou landschap. Het zijn sessies van een half uur, drie keer per week. De trap af naar beneden bevindt Zich water. Dat water verbind zich met het meer. Het is speciaal voor zeemeerminnen.


    Foto's:

    School
    Rest komt nog

    Uitleg wezens:
    Zeemeerminnen:
    Ze zien eruit als gewone mensen, maar als ze in aanraking komen met water, zee, douche, drinken, ijsblokjes, regen enz. dan veranderen hun benen in een staart. Op het droge zijn ze heel erg kwetsbaar. De enige manier om terug te veranderen is door geen water meer aan te raken. Ze zijn op het droge makkelijk te martelen. Als je ze te weinig water geeft, drogen ze uit, maar als je ze nat houdt, kunnen ze niet terug veranderen. Op die manier kan je ze makkelijk martelen.
    Ze eten gewoon mensen eten, mar eten liever vis als gewoon vlees. Verder verschillen ze niet zoveel van de mens, op hun mooie stem na. Als zeemeermingedaante hebben ze een sirene en als een mens kunnen ze mooier zingen dan de normale mens.
    Elke zeemeermin heeft zijn eigen kleur staart.

    Vampiers:
    Vampiers zijn sneller en sterker dan mensen. Ook zijn ze sneller aangebrand en beter in het uitschakelen van emoties. Vampiers hebben iets over zich heen, waardoor ze mensen aantrekken.
    Vampiers kunnen gewoon mensen voedsel eten, maar dat vult niet zo erg als bloed. Ze blijven altijd hunkeren naar mensenbloed. In de zon verbranden ze, daarom zijn de ramen van speciaal glas, zodat ze gewoon rond kunnen lopen in school. Voor de oud leerlingen is er een speciale ring gemaakt.

    Weerwolven:
    Weerwolven veranderen enkel met volle maan. Het proces is een proces vol pijn. Als weerwolf zijn ze woest en haast onhandelbaar. De school helpt ze daarmee. Als je verandert in weerwolf, dan wordt elk bot in je lichaam gebroken. Het is dus zeer pijnlijk. Eenmaal weerwolf heb je geen pijn meer, maar verander je weer terug naar mens, dan voel je het nog wel.

    Fee
    Feeën kunnen veranderen wanneer ze willen. Dit kunnen ze doormiddel hun magische stof in een bepaalde vorm rond te laten dwarrelen. Iedere fee heeft zijn eigen vorm en eigen kleur vleugels. Als Fee zijn de personen stukken kleiner en kunnen op een handpalm staan. Ze kunnen met hun magie planten laten groeien, mensen helen en het weer veranderen. Niet alles lukt, maar ook daar helpt de school mee. Feeën kunnen ook met dieren praten.
    Als gewoon mens kunnen ze dat allemaal niet, maar hebben wel veel meer verstand van de dieren en planten. Ze ruiken ook bepaalde geuren en horen bepaalde klanken die andere niet horen.

    Elementenbestuurder:
    Er zijn vijf elementen vuur, water, aarde, wind en metaal. Met het element vuur kan iemand van alles in de fik laten vliegen. Het is zeer gevaarlijk en gebeurd vooral als iemand boos is.
    Bij het element water kan de persoon het water besturen. Dus een glas gevuld met drinken, kan hij omgooien of het drinken over iemand heen gooien.
    Het element aarde is het besturen van rotsen en bomen. De bestuurder kan dus bomen uit de grond halen en ermee gooien. Hetzelfde geld voor stenen.
    Bij het element wind kan de bestuurder tornado's en andere harde windstormen veroorzaken. Daardoor kan een boom omwaaien of boeken uit de boekenkast.
    Degene die het element metaal bestuurd kan alles wat met metaal te maken heeft ombuigen. Maakt niet uit in welke vormen. Ook kan diegene metalen voorwerpen rond laten zweven en laten breken.


    Regels school+ invullijst:


    - Op tijd in de lessen, anders nablijven
    - Niet vechten, anders week corvee en een dag opgesloten in isoleercel
    - Enkel wapens gebruiken in trainingsruimte
    - Geen meisjes en jongens op elkaars slaapkamer
    - Spijbelen is verboden, doe je het wel dan twee weken corvee, nablijven en slaapkamers schoonmaken
    - Geen leraren proberen te vermoorden, anders twee dagen in isoleercel zonder eten.

    Regels RPG:

    - Niet elkaar vermoorden zonder toestemming
    - Geen ruzie maken in OCC, mag natuurlijk wel in ICC
    - Praten met haakjes
    - Zo vaak mogelijk reageren, niet mogelijk, dan even melden
    - Ik maak nieuw topic aan, tenzij ik je toestemming geef.
    - Niet elkaars personage besturen, tenzij de ander het niet erg vind
    - Minimaal 5 regels


    Invullijstje:

    - Naam:
    - Leeftijd:
    - Gave/wezen:
    - Geïnteresseerde geschiedenis:
    - Innerlijk:
    - Uiterlijk:
    - Extra:


    Zeemeerminnen:
    - Mila Elizabeth Holmes - Lootus
    - Danay Lucille Warren - Karmin
    - Avalon Nerissa Poole - Trenzalore

    Vampiers:
    - Griffin Lucas Ellis - Trenzalore
    - Benjamin Bruno Evenson Carlisle
    - Samuel ''Sam'' Ethan Johnson - Lootus

    Fee:
    - Lily Sharp - Patholoog
    - Madeleine Eloise McLeod - Cozart
    - Rosemay Autumn Lockheart - Beanies
    - Maelynn 'Mae' Nadia Carmenta. - Licorne

    Weerwolven:
    - Anthony Ayan Maverick - Nazario
    - Noël LaVaughn - Apexpredator
    - Joshua Callum Monrose - Enjoy

    Elementen bestuurders:
    - Arlynn Auracle Mcknight- Water & Lucht - Rider
    - William 'Will' Max Jones - Lucht & Aarde - Abalard
    - Ethan Brooks - Metaal & Vuur - Patholoog
    - Jaylee Clowee Castle - Clairde

    Rollenstory
    Kletstopic

    [ bericht aangepast op 16 aug 2013 - 15:24 ]


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    Toen ze mijn hand niet aannam stopte ik hem weer in mijn broekzak. Vroeger had ik me beledigd gevoeld, maar nu leefde ik lang genoeg om daarmee om te gaan. Ik liet me niet meer zo snel op de stang jagen. Behalve weerwolven, die konden best het bloed onder mijn nagels vandaan halen, maar ook dat gebeurde niet snel meer. Het zit misschien wel gewoon in ons bloed, om elkaar sneller te haten.
    'Mijn aanbod klinkt aantrekkelijk, he?' Ik grinnikte, omdat ik zag dat ze nadacht. Haar antwoord verbaasde me echter niet. Ik keek naar de grond onder ons en toen naar haar.
    'Ja, heb namelijk beetje hoogtevrees.' Ik keek haar aan en glimlachte kleintjes. 'Dus hoe moet dat? Moet ik op je rug of laat je me springen en geef je me een windstoot?' Ik keek haar met en lachje aan en plofte naast haar neer. Ik had geen uitnodiging nodig, die zou ze me toch niet geven. Ik kon heel beleefd zijn, maar Arlynn was het ook niet naar mij. Waarom ik dan wel naar haar? Na even gezeten te hebben stond ik weer op en trok haar mee overeind.
    'Sorry, je moet naar je mentor.' Zonder aan te kondigen sprong ik van het dak af. De wind suisde door mijn oren en deed me lachen. Ik hield Arlynn wel goed vast en landde op een tak in een boom verder op. Lachend keek ik haar aan en liet haar los. Ik leunde tegen de boom aan.
    'Laat is iets zien,' vroeg ik nieuwsgierig. Ik had dit jaar elementenbestuurders gekozen, gewoon omdat ik er het minste van wist. De wind blies alle geuren met zich mee, waardoor ook Arlynns bloed mijn neusgaten in drong. Ze stond precies verkeerd in de wind. Een brandend gevoel was ontstaan in mijn keel. Ik voelde mijn tanden groeien en mijn ogen van kleur veranderen. Ik had gedronken voordat we hierheen gingen, maar de dorst blijft altijd. Vlug trok ik me op aan de tak, zodat ik boven haar stond, maar haar geur minder rook. Ik ging zitten en keek haar aan, wachtend tot ze iets voor zou doen.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Mila Elizabeth Holmes

    Samen liepen we door de gangen. Ik had geluisterd naar zijn uitleg tussen weerwolven en vampiers en nu luisterde ik naar zijn uitleg over he gebied voor de zeemerminnen en de bibliotheek. Ik knikte dat ik het begreep en glimlachte even.
    'Je hoeft dit niet te doen hoor, ik heb een plattegrond.' Zwijgend keek ik hem aan en daarna de gang door. 'Hoelang zit jij hier al op school? Ik bedoel, je wordt niet ouder, toch? Ga je hier dan eeuwig heen?' Geboeid en vooral keek ik hem aan. Vampiers interesseerde me enorm, ik had het niks voor niks als extra vak gekozen. 'Sorry als ik te veel vragen stel. Ik ben gewoon nieuwsgierig, ik heb mijn hele leven niks anders gezien dan water.' Ik haal mijn schouders op en kijk weer voor me uit. Eigenlijk had ik wel zin om te zwemmen. Ik was nu alweer een tijd uit het water en snakte eigenlijk naar het water. Mijn oom, tante, neven en nichtjes leefde voor de veiligheid op het land, waardoor ik ook. Ze leefde in de middle of nowhere, ik heb nooit iemand anders gezien dan hun. Tenzij er een verdwaalde reiziger was, maar die zagen ons nooit. Ik zag enkel hem. Door het leven bij mijn oom en tante kon ik aardig vechten met een mes en was goed geworden in pijl en boog.
    'Ik word ouder in mijn mensvorm, maar blijf stilstaan in mijn zeemeerminnen vorm.' Ik kijk opzij. 'Het is ingewikkeld.' ik haalde mijn schouders op. 'We blijven er lange jong uitzien, maar worden wel degelijk ouder, tenzij onze benen ingewisseld zijn voor een staart. Dan is de eeuwige schoonheid...' Ik haal mijn schouders op. 'Sorry als ik je verveel, dat is niet mijn bedoeling.' Ik keek onzeker naar rechts en glimlachte kleintjes. 'Zijn we bijna bij de bibliotheek?' Ik keek om me heen. Op zich wilde ik niet weg, maar hij had betere dingen te doen. Bovendien had ik een afspraak met mezelf. Ik vertelde hem nu enkel feiten over de zeemeerminnen. Alleen de kans was groot dat ik mijn eigen leven erbij ging betrekken, maar dat wilde ik niet. Wel was het veiliger hem als vriend te beschouwen dan een zeemeermin. Een vampier was moeilijk te doden. Ze waren snel, sterk en konden gevaar al van ver horen. Ze hadden het eeuwige leven, dus de kans dat een vampierlijke vriend dood zou gaan, was haast onmogelijk. Toch kon het gebeuren, daarom moest ik afstand houden. Het moest gewoon.
    Mijn blik maakte ik van Griffin los en keek strak voor me. Gewoon geen oogcontact meer.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    'Ja, heb namelijk beetje hoogtevrees. Dus hoe moet dat? Moet ik op je rug of laat je me springen en geef je me een windstoot?' De jongeman keek mij met een lach op zijn gezicht aan en ging naast mij zitten. Ik besloot dat ik hem in ieder geval niet haatte, nou ja, nog niet. Hij kon het nog altijd verpesten.
    'Eigenlijk vroeg ik mij af, wat er zou gebeuren, als ik een vampier van het dak af zou blazen, maar volgens mij valt die hoogtevrees van je wel mee,' zei ik kalmpjes en staarde naar de lucht. Samuel stond echter redelijk vlot alweer op en trok mij mee. Een gepikeerde uitdrukking verscheen op mijn gezicht en ik wilde hem even duidelijk maken, dat ik zulk soort dingen niet wilde hebben, hoe oud en wijs hij ook mocht zijn, maar hij gaf mij amper de kans om mijn mond open te trekken.
    'Sorry, je moet naar je mentor.' Zonder verder te waarschuwen, sprong hij, terwijl hij mij vasthield, van het dak en landde op de tak van een boom. Het was echt gewoon oneerlijk dat hij zo snel was. Anders zou ik mij veel makkelijker kunnen verdedigen. Mijn gezichtsuitdrukking was van gepikeerd naar pissig gegaan en ik sloeg mijn armen over elkaar als een klein kind, dat haar zin niet kreeg. Ik had geen zin om naar mijn mentor te gaan, dus deed ik dat niet. Punt uit. Wat hij nu ook zou doen om mij te dwingen en wat hij ook zou zeggen.
    'Laat is iets zien,' vroeg hij echter nieuwsgierig. Mijn wenkbrauwen schoten even verbaasd omhoog, maar ik herstelde mij redelijk snel en keek de jongeman weer nors aan. Mijn ogen bestudeerden zijn gezicht, toen er iets aan hem veranderde. Geïnteresseerd keek ik toe, hoe zijn tanden groeiden en zijn ogen een vreemde gloed kregen. Blijkbaar rook mijn bloed lekker. Wel vreemd dat zoiets werkelijk bestond: bloedlust. Bang was ik er echter niet voor. Ik was ervan overtuigd dat Samuel zichzelf prima onder controle kon houden en als er wel iets gebeurde, kon ik hem gewoon makkelijk wegblazen. Hij was dan wel sterker dan een normaal mens, maar tegen mijn mooiste tornado's en windvlagen was hij niet zomaar opgewassen.
    Ik keek omhoog, aangezien hij boven mij was gaan zitten. 'Wat wil je zien? Water, lucht of allebei?' vroeg ik hem. Ik was wel bereid hem iets te laten zien. Blijkbaar vond hij het interessant, zoals ik zijn soort interessant vond. Niks vreemds aan. 'En dat je het weet, ik ben nog steeds niet van plan om voor onzin praat naar Ethan te gaan. Als ik iets wil weten, vraag ik dat wel in mijn eigen tijd. Niet omdat het moet van een stel idioten die denken mij de les te kunnen lezen, omdat ik puur toevallig alleen hier mijzelf kan zijn zonder mensen achter mij aan te krijgen die mij af willen slachten,' voegde ik er wel even aan toe. Voor het geval hij dat dacht.
    Ik keek even omhoog en bedacht mij dat mijn vlieger nog boven was. Snel liet ik een luchtstroom hem naar de boom doen waaien en ving hem uit de lucht, waarna ik mijn blik weer op de vampier vestigde.


    Happy Birthday my Potter!

    Griffin Lucas Ellis
    Ik lachte zacht voordat ik erover nadacht. Ik zou voor eeuwig 21 zijn, of totdat iemand het idee zou krijgen me te vermoorden. Het klonk niet fijn om voor eeuwig te leven, dat was alles wat ik wist. "Ik ga hier gewoon acht jaar lang heen en daarna ben ik weer weg. Het is ook niet als ik hier al zo lang zit, acht jaar vind ik wel genoeg. En daarbij heb ik mezelf aangeleerd om nooit langer dan nodig op een plaats te blijven. Aangezien andere ook niet voor eeuwig blijven," bekende ik. Ik luisterde naar haar toen ze vertelde over zeemeerminnen. Ik had het niet als tweede interesse, maar vond het interessant hoe ze voor eeuwig mooi bleven. Ik had graag wel ouder willen worden. Voor de rest van mijn leven met het uiterlijk van een 21 jarige rondlopen was klonk niet heel aanlokkelijk. "Ik doe het graag. Maar als je liever zelf met je plattegrond dingen zoekt ben je vrij om te gaan hoor," zei ik en wees naar de bieb die nu meer een paar meter van ons vandaan was. De bieb, ik hield van lezen, vooral mensenlijke sprookjes en hun mythes. Het klonk allemaal alsof ze zeker leken te weten dat het niet kon. Zoals een verhaal over een vampier die verliefd werd op een meisje. Ik was beledigd door het verhaal sinds de vampiers niet heel... Vampier-achtig waren. "Ik snap het best als je me zat bent, na 200 jaar wordt je jezelf ook wel zat," zei ik lachend. "Als ik vragen mag, ben je hier net als de helft van alle zeemeerminnen om je sirene te perfectioneren of is er voor jou meer dan alleen maar mensen lokken met je zang?" Vroeg ik voorzichtig. Alle meiden die al die jongens probeerde te verleiden met hun mooie stemmen. Ik werd er gek van, en als ik zo'n zeemeermin moest gaan mentoren zou het een lang jaar worden.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Samuel 'Sam' Ethan Johnson

    'Doe maar water,' reageerde ik erop. Lucht leek me nou niet zo'n goed idee, aangezien de kans dan ontstond dat er nog een windvlaag vol met bloed mijn kant op kwam. Vannacht zou ik gaan jagen. Een geamuseerde lach ontstond op mijn lippen toen ze weer begon over Ethan.
    'Je lijkt net een klein kind die haar zin niet krijgt.' Ik grinnikte even. Ineens kwam haar vlieger naar haar toe waaien en ving ze die behendig op. Ik leunde met mijn rug tegen de boomstam en legde mijn benen op de tak. 'Ooit zal je moeten luisteren, voordat je geschorst wordt. Wat is er mis met Ethan? Je moet gewoon even hoi zeggen.' Ik keek haar aan. 'Niemand gaat je dingen bevelen, tenminste dat ga ik niet bij mijn mentorklas doen. Ik ga gewoon even hoi zeggen.' Ik grinnik. 'En de nieuwe regels herhalen en de etenstijden vertellen. Ik bedoel, het is best handig om te weten.' Ik haal mijn schouders op. 'En gewoon even iedereen gedag zeggen na de vakantie. Maar ja, ik kan er ook niks aandoen dat je niet sociaal bent.' Ik haal mijn schouders op en sluit mijn ogen. 'Je hebt je trouwens nog niet eens voorgesteld.' Ik open een oog weer en kijk haar aan. 'Arlynn.' Ik sprak haar naam uit op een ouderwetse manier, alsof het een magisch woord was. 'Dus laat is wat zien. Die vlieger kon ik ook nog wel doen. Ik zou gewoon zo snel heen en weer springen, dat het et leek alsof hij naar mij toe kwam.' Ik halde mijn schouders op en ging weer recht zitten. 'En ik moet mijn mentorklas bij elkaar schrapen, dus heb niet alle tijd.' Ik glimlachte even. 'Best ironisch. Ik heb de tijd, maar hier op school niet.' Ik keek naar de wolken boven me. 'Het gaat regenen. Dan heb je genoeg water voor je waterbesturen.' Ik keek haar wer aan en glimlachte.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Mila Elizabeth Holmes

    Ik glimlachte en keek hem aan. 'Wat ga je doen als je hier niet meer heen hoeft? De wereld rondreizen?' Ik keek hem vragend aan. Ik maakte een instemmend geluidje en keek naar de grond. 'Je hebt gelijk, niemand blijft lang op een plek.' Ik keek op en zuchtte even. 'De oceaan is groot, ik weet niet eens waar ik allemaal heb gezwommen.' ik haal mijn schouders op en kijk op. Twijfelend staar ik naar de bieb. Zelf zoeken garandeerde op verdwalen, maar aan de andere kant... Ik had een afspraak met mezelf. Waarom kon ik me niet aan die afspraak houden?
    'Kan je me dan de wegwijzen. Andes eindig ik op het dak, van plaats in de kelder,' glimlach ik en kijk hem aan. 'Vind je het erg als ik even de bieb in ga?' Vragend keek ik hem aan en liep al richting de bieb.
    'Ik ben je niet zat,' stelde ik hem met een lachje gerust. 'Als ik je nu al zat ben, zal het dit jaar niet erg goed gaan.' Ik keek hem met een lachje aan en bijt op mijn lip. 'Misschien moet j dan je haar verven? Dan heb je weer is wat anders.' Ik grijns even. Ik begreep hem wel. 200 jaar met jezelf zitten.. Pfoee.... Ik zelf werd als een normaal mens ouder tot mijn zeventiende. Vanaf dan gaat het heel langzaam. Je uiterlijk staat stil, maar je leeft nog wel gewoon langer. Rimpels zou ik pas over vijfhonderd jaar krijgen, als ik mens blijf. Als zeemeermin natuurlijk nooit, dan blijf ik voor altijd zeventien.
    Mijn bik gleed door de bieb. Hij was zo mooi... Het was ouderwets, maar dat trok me juist wel aan. Mijn vingertoppen gleden over de ruggen van de kaften en met een glimlach bekeek ik de ruimte. Mijn adem stokte in mijn keel door zijn vraag.
    Langzaam keek ik hem aan en dacht na over een antwoord.
    'Nee, daarom ben ik hier niet.' Ik liet de boekenkaften met rust en liep langs hem heen. 'Zullen we gaan?' Ik liep de bieb weer uit, de gang door.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Anthony Ayan Maverick
    "Ik snap niet dat die jongen die opmerking moest maken, je stinkt niet, of al het zoute water heeft mijn reukvermogen aangetast," Hoorde ik opeens Avalon beledigd zeggen nadat het tweetal ons had verlaten. Ik haalde mijn schouders op terwijl er een speelse grijns om mijn mond speelde, “Dat is een hele opluchting om van jou te horen dat ik niet stink.” Plaagde ik, “Die vampier weet gewoon niet wat hij zegt. Het is weer één of andere arrogante zak die thuis veel te kort komt. Je moet je in zo’n wezens niet druk maken.” Mijn gedachten gingen weer naar een vroegere gebeurtenis. Voor ik naar deze school ging, gingen ik en Damien allebei naar een normale school. Je weet wel zo’n school voor de normale mensenkinderen. Door één of andere manier was Damien diegene die altijd de vriendjes kreeg terwijl ik er maar eenzaam bijzat en zelfs werd gepest. Het rare is dat we zowel innerlijk als uiterlijk elkaar gelijken zijn. Maar volgens mij wisten die kinderen op één of andere manier dat ik anders was. En nooit zou ik worden zoals hen. Het feit dat ik een weerwolf was, zorgde ervoor dat ik gestraft werd als klein kind ook al kon ik er niets aan doen. Mijn gedachten werden verstoord door Avalon’s bekende stem. Ik knikte, “Ja is goed, ik moet waarschijnlijk ook maar eens mijn kamer zoeken.” Zuchtte ik om daarna mijn koffer beter vast te nemen.


    Rise and rise again until lambs become lions

    Griffin Lucas Ellis
    Mijn haar verven? Het was altijd zwart geweest, dus het zou raar zijn om iemand met bruin haar te zijn als ik mijn haar zou verven. Ik fronste even voordat ik met een schuin hoofd haar aankeek. "Mijn haar verven klinkt interessant, het is niet alsof ik problemen zou hebben met mezelf niet herkennen als ik in de spiegel kijk," zei ik met een kleine glimlach. "Ik heb al veel plaatsen gezien, maar ik wil nog steeds een keer terug naar Parijs, aangezien ik daar zestig jaar geleden voor het laatst was." Het was mooi om al die plaatsen gezien te hebben toen ze nog niet vol met technologie zaten. Ik haalde mijn pet af en haalde een hand door mijn haar, voordat ik de pet weer opzette. "Ja, tuurlijk, deze kant op," zei ik terwijl ik richting de kelder begon te lopen. Ik was daar al een tijd niet meer geweest, was ook niet nodig. Ik was vooral 's nachts in het bos te vinden en als het regende was ik ook buiten, voor de rest zat ik hier binnen gevangen, wat soms een vloek was. Ik herinnerde me soms nog hoe leuk ik het vond om in de zon te zitten, maar dat was lang geleden, misschien wel te lang. Nu brandde de zon alleen nog maar mijn huis weg. Ik herinnerde me nog hoe ik en mijn buurmeisje en -jongen altijd buiten rond rende in de zon, maar dat was toen ik ongeveer zeven jaar was, wat ook alweer een tijd geleden was. "Is het leuk om zo diep te kunnen zwemmen als je wil?" Vroeg ik geïnteresseerd.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Avalon Nerissa Poole
    Ik knikte een beetje. Ik moest me misschien niet zo veel aantrekken van de opmerkingen van vampiers, maar ik dacht wel vaker te veel na. Ik haatte vampiers echt niet, toch kon ik uren nadenken over waarom ze bepaalde dingen zouden zeggen. Ik tilde mijn koffer op en zichtte zacht. "Dan zie ik je wel weer, veel plezier met de eerste lessen van het jaar," zei ik met een kleine glimlach terwijl ik me omdraaide en richting mijn kamer liep. Ik liep de trap op, nog net niet struikelend over mijn koffer en liep mijn kamer binnen. Kamer twee. Ik zette mijn koffer op mijn bed en pakte en het een en ander uit. Daarna lag ik mijn bril in mijn brillenkoker en pakte ik mijn cape. Ik deed hem om, voor het geval dat het zou gaan regenen. Daarna liep ik naar beneden, zo snel als ik kon tussen de mensen door. Ik liep buiten richting het strand gedeelte. De lucht was donker, maar het regende niet, waar ik blij mee was. Ik deed de cape af en sprong in het water. Ik ademde rustig door terwijl ik mijn benen voelde verdwijnen. Ik opende mijn ogen terwijl ik me concentreerde op mijn staart. Ik wilde leren springen, zoals dolfijnen dat deden, het leek me heerlijk. Ik had mijn vakantie gebruikt om te leren hoe ik een salto kon maken. Ik zwem iets vooruit, mijn staart door het water zwaaiend. Hij was blauw en een stuk sterker dan mijn benen, maar hij haalde het niet bij de benen die mij over het land lieten lopen. Ik zwom door het water, me afvragend of ik niet beter gewoon nog even weg kon blijven hier.


    We've lived in the shadows for far too long.

    Mila Elizabeth Holmes

    Ik grinnikte even en keek bedenkelijk. Toen haalde ik mijn schouders op. 'Kijk me niet zo aan. Met de frons en alles. Als je jezelf zat bent, kan je heel veel dingen veranderen? Je kan je haar verven, kleurlenzen kopen, vegetariër worden...' Ik keek hem aan en lachte toen. 'O ja, sorry. Vergeten. Je kan een serie moordenaar worden...' Ikkeek hem aan met een glimlachje. 'Doe dat laatste maar niet.'
    'Ik heb iets gezien, wat jij nog nooit hebt gezien. De wereld onderzee.' Ik glimlach en kijk hem aan. 'Dat is het voodeel van zeemeermin zijn. Er is onder water zoveel. Mooie beesten, koraalriffen...' Ik kijk Griffin aan en denk aan alle mooie dingen die ik heb gezien. 'De dieren zijn niet echt een vijand van ons, maar we moeten wel een beetje oppassen voor de haaien.' Ik haal mijn schouders op. 'Dus ja, het is leuk om zo diep te kunnen zwemmen. De zee is verdeeld in levels en elk level heeft zijn eigen dieren.' Ik glimlach even. 'Maar ik zwem zelden over de bodem. Ik hou vooral van koraalriffen, wrakken van boten en de plekken waar dolfijnen zijn. Het zijn geweldige beesten. Als ik moe ben lift ik vaak met ze mee.' Terwijl ik vertel ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. 'Mijn moeder had vroeger een dolfijn. Ze had er eentje geholpen toen die verstrikt was in een net...' Terwijl ik praat, besef ik wat ik zeg. Een brok vormt zich in mijn keel en vlug kijk ik weg. Zwijgend liep ik met Griffin mee en keek om me heen. 'Hoe kan jij eigenlijk met de bloedgeur omgaan? Ik bedoel, het is toch zo dat vampiers constant dorst hebben?' Vragend kijk ik hem aan en zet weer een glimlach op mijn gezicht.


    Embrace your weirdness - Cara Delevingne

    Arlynn Auracle McKnight || Elementenbestuurder || Water & Lucht

    'Je lijkt net een klein kind die haar zin niet krijgt.' Ik grinnikte zachtjes. Die benaming had ik mijzelf zojuist ook gegeven in mijn hoofd. Ik gedroeg mij altijd of als een klein kind, of als een wervelwind die alles verwoeste dat haar tegenzat, wanneer ik mijn zin niet meteen kreeg. Een slechte eigenschap, maar ja, zo was ik nou eenmaal.
    'Ooit zal je moeten luisteren, voordat je geschorst wordt. Wat is er mis met Ethan? Je moet gewoon even hoi zeggen.' Oh, daar kwam het hoor. De preek. 'Niemand gaat je dingen bevelen, tenminste dat ga ik niet bij mijn mentorklas doen. Ik ga gewoon even hoi zeggen. En de nieuwe regels herhalen en de etenstijden vertellen. Ik bedoel, het is best handig om te weten. En gewoon even iedereen gedag zeggen na de vakantie. Maar ja, ik kan er ook niks aandoen dat je niet sociaal bent. Je hebt je trouwens nog niet eens voorgesteld. Arlynn.' Het enige aan wat hij zei, dat mij aansprak, was de manier waarop hij mijn naam zei. Alsof het een soort Harry Potter spreuk was of zo. Best wel cool.
    'Nope, ik ben niet sociaal. Dat was ik vroeger en het heeft mij nooit echt geholpen, dus ben ik er maar weer mee gestopt. En daarbij, hoor je wat je zegt? Het is niet alleen gedag zeggen. Ik weet de tijden en de regels kunnen mij vrij weinig schelen. Ik vermoord niemand, val niemand aan en volg mijn lessen. Verder heb ik geen interesse in de jongensslaapkamers, dus wat zou ik in vredesnaam kunnen doen, waardoor ik de regels zou overtreden? Daarbij is er niks mis met Ethan hoor. En ik vind het hele mentor idee trouwens ook niet slecht. Ik heb gewoon geen behoefte aan een vrolijke mentormeeting waar alles even herhaald wordt. Er is geen goede reden voor mij om daar heen te gaan,' vertelde ik Samuel simpelweg. Ik hoopte dan ook, dat hij er verder over zou stoppen.
    'Dus laat is wat zien. Die vlieger kon ik ook nog wel doen. Ik zou gewoon zo snel heen en weer springen, dat het et leek alsof hij naar mij toe kwam.' Ik rolde met mijn ogen. Yeah right. Nooit dat hij zó snel was! 'En ik moet mijn mentorklas bij elkaar schrapen, dus heb niet alle tijd. Best ironisch. Ik heb de tijd, maar hier op school niet.' Ik grinnikte. 'Het gaat regenen. Dan heb je genoeg water voor je waterbesturen.'
    'Water is overal, dus daar zal ik nooit te weinig van hebben. Ter verduidelijking, je bestaat zelf voor een groot deel uit water,' zei ik hem wijs. Ik opende mijn waterzak en liet het water eruit komen. Het vormde een grote bel voor mij, waarna ik even bedenkelijk naar Samuel keek en mij vervolgens op het water richtte. Langzaam koelden de moleculen af, waardoor het ijs werd, terwijl ze een miniatuur versie van Samuel vormden. Uiteindelijk was het resultaat een ijssculptuur van de jongeman. 'Tadaaa! Een mini Samuel, alsjeblieft. Wil je nog iets zien?'


    Happy Birthday my Potter!

    Noël LaVaughn
    Als de trein met een schok tot stilstand komt, schrik ik wakker. Verdomme. Ik hou er niet van om te slapen in het openbaar. Slapende mensen zijn vredig, 'lief', maar vooral ook kwetsbaar. En ik wilde niet dat mensen zo over me dachten. Met een ruk spring ik overeind en hang ik mijn bagage over mijn schouder. Ik wurm me door de mensenmassa heen die naar buiten probeert te komen, wat me een boel kwade blikken en opmerkingen oplevert. "Rothond," wordt er geroepen. De jongen die dat durfde te zeggen krijgt een flinke duw van mijn schouder.Ongegeneerd blijf ik doorstampen, wat de trein doet trillen. Ik zou ze wel even laten zien wie de baas was. Die opmerking had me boos gemaakt, maar ik bal mijn vuisten en als ik eenmaal in de frisse lucht ben, voel ik me al wel wat beter. Ik vouw een verkreukeld papiertje op waar mijn lessen en mentorklas opstaat. Klas A, mentor: Samuel. Dat was best een aardige knul, ook al had ik van de voorgaande jaren het gevoel gekregen dat hij mij niet echt mocht. Toch bleef hij altijd beleefd. Nee, hij was iemand waar ik geen hekel aan had en het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Ik wist dat hij een al aardige oude vampier was, dus ik beeldde me hem altijd in als een oude, vriendelijke opa. Toch hield ik niet zo van het mentor-gedoe. Ik zat nu al een tijdje op deze school en wist inmiddels hoe laat ik een bordje eten kon ophalen in de kantine en waar alles was. Bovendien zaten er soms ook nieuwelingen in zo'n mentorklas, en daar had ik namelijk wel een hekel aan. Nadat ik ook mijn rooster had bekeken (maandag werd echt een rotdag; dinsdag had ik gelukkig maar 2 lessen; woensdag godzijdank maar 1 ((als je het vragenuurtje niet meetelde: en dat deed ik ook zeker niet)); donderdag zou ook niet mijn favoriete dag worden; vrijdag één praktijktraining, viel ook altijd wel mee; en op zaterdag individuele training met Raphael) kwam ik tot de conclusie dat het best wel meeviel. Met Raphael viel het waarschijnlijk best uit te houden (hoopte ik althans voor hem). Hij was wel oké, maar erg... speels. Soms zelfs irritant-speels. Ik besluit maar gewoon mijn kamer op te zoeken. Terwijl ik door de gangen loop vang ik dingen op over mij die niet echt aardig bedoeld zijn. Ik begin sneller te lopen terwijl mijn ademhaling versneld. Ik heb geen zin om op mijn eerste dag iemand aan te vliegen (al was dat alleen om de straffen, anders had ik het dolgraag gedaan). Ik onthou hun stemmen wel; ze komen later aan de beurt. Eenmaal in mijn kamer kom ik tot de conclusie dat mijn kamergenoot er nog niet is. Ik neem het bed dat mij het beste lijkt en begin maar een beetje uit te pakken. Ik heb niet echt vrienden overgehouden van vorig jaar, maar het doet me niet zo heel veel. Ik vraag me alleen wel af hoe ik mezelf moet vermaken zonder sociaal contact, ook al heb ik er geen problemen mee om een praatje met iemand aan te knopen. Het probleem is dat ik dan vaak toch weer boos word om het gedrag van de ander, en ik nog iemand aan mijn Blacklist kan toevoegen.


    I can't define who I am.

    -

    [ bericht aangepast op 2 aug 2013 - 10:14 ]


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Joshua Callum Monrose

    Nadat ik even in de aula had gezeten stond ik op en rechtte ik mijn rug. Laat ik maar eens mijn kamer gaan opzoeken. Ik had op het papiertje gezien dat ik weer met Anthony op de kamer zat. Dat was wel een opluchting. Gelukkig dus niet met een nieuwe. De jonkies die elk jaar kwamen werden met je jaren raarder en drukker. Echt om gek van te worden. Ik zuchtte en gooide mijn weekend tas weer over mijn schouder. Het was best warm, maar ik vertikte het om mijn sweater uit te doen aangezien ik een aantal blauwe plekken op mijn armen had. Fijn zo'n vader. Gelukkig deed maar een van mijn schouders pijn en over mijn andere schouder had ik mijn tas gegooid. Langzaam liep ik de gang op om vervolgens naar mijn kamer te lopen. Er botste iemand tegen mijn schouder aan en een pijnscheut trok door mijn lichaam. "Kijk eens uit waar je loopt!" siste ik boos tussen mijn tanden door. Ik bewoog mijn schouder even en liep snel verder. Nadat ik de kamer had gevonden liep ik er naar binnen en gooide ik mijn tas op het bed bij het raam. Jammer dan Anthony. Hij was er nog niet dus ik kon mijn sweater wel even uittrekken. Hier op school wisten enkele docenten er van. Maar ze deden net of ze er niets van wisten. En dat wou ik graag zo houden. Gelukkig ging mijn zusje nu mijn vader weer moest werken bij mijn opa en oma wonen. Dat was wel een fijn idee. Ze kreeg daar de volle aandacht en had het er altijd naar haar zin. Als zij gelukkig is dan ben ik dat ook.


    † Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

    Anthony Ayan Maverick
    “Jij ook.” Riep ik Avalon nog na vooraleer ik even rond keek op zoek naar enkele bekende gezichten. Spijtig genoeg stonden er alleen maar enkele nieuwelingen in de gang waardoor ik mijn koffer al zuchtend oppakte en richting de trap. Ik nam het verfrommelde papiertje uit mijn broekzak om te zien welke kamer ik en Joshua deze keer hadden. “Zeven blijkbaar.” Mompelde ik. Ik liep de gang door en mijn ogen volgden de verschillende nummertjes op de deuren. Na enkele minuutjes vond ik zonder al te veel problemen kamer zeven. Blijkbaar was Joshua er al want de deur stond volledig open. Met een grijns op mijn gezicht liep ik binnen, “Lijkt dat je weer vast zit met mi-“ Begon ik maar stopte midden in de zin toen ik zag hoe er enkele blauwe plekken op zijn armen stonden. “Euhm, Josh, hoe kom je aan die dingen?” Vroeg ik terwijl ik wees naar zijn blauwe plekken vervolgens binnenliep en mijn koffer gooide op het andere bed, “Ik zie dat je al het beste bed hebt gekozen.” Ik liet me vallen op het bed en met mijn armen onder mijn achterhoofd keek ik vragend naar Joshua, “Dus, hoe kom je aan die dingen? Één of ander wild gevecht waarvan ik moet weten?”


    Rise and rise again until lambs become lions