The Second Quarter Quell × Hunger Games × Topic 1. - Speeltopics

Dawnelle Eguskine || District 9

Vanuit mijn buis keek ik naar mijn stylist. Veel had ik niet met de vrouw. Ze was een typische capitoliste met haar extravagante kleding en overdreven accent. Iets waar ik mijn hele leven al een hekel aan had gehad. Ik maakte eerder grapjes en gemene opmerkingen over haar, dan dat ik haar respecteerde en complimenteerde. Ze had mij serieus veranderd in een graankolf de eerste dag, het zag er niet uit. Gelukkig was de jurk die ik bij het interview aan moest wel gewoon, waardoor ik mij niet compleet idioot voelde. Eigenlijk haatte ik alles aan de Hunger Games. Zelfs de dagen die mooi en vol rijkdom moesten zijn. Dat had mijn mentor er in ieder geval over gezegd. Volgens mij had hij niet gedacht dat ik luisterde, maar dat was wel zo. Ik deed gewoon alsof ik ongeïnteresseerd was. Iets wat mijn interview grappig had gemaakt voor kijkers.
Ondertussen had ik de weg omhoog afgelegd en was de arena voor mij verschenen. Bergen, bloemen en bossen. Naar mijn mening zag het bloemenveld er te onnatuurlijk uit, dus daar zou ik sowieso niet heengaan. Bergen waren wel een hoger punt, maar ik had het idee dat ik daar minder beschut zou zijn dan in de bossen, bovendien waren daar meer planten, dus ik besloot een weg rechtdoor richting het groen af te leggen, zodra de gong zou gaan. Mijn blik dwaalde langs de wapens en overige spullen en bleef steken bij een tasje met een pijp. Verbaasd voelde ik mijn ogen verwijdden. Een blaaspijp... Mijn blaaspijp.
Zodra de gong ging, begon ik te rennen. Alles wat ik ook maar in mijn ooghoeken zag, ontweek ik en vreemd genoeg, was ik zo voor ieder ander bij het wapen waar ik zo naar verlangd had, tijdens de voorafgaande dagen. Snel griste ik het van de grond met nog iets, waarvan ik niet gekeken had wat het was en rende door richting de bossen.
Wonderbaarlijk genoeg was ik heel in de bossen aangekomen en had ik nog niemand hoeven doden, iets wat mijn nachtrust hopelijk goed zou doen, zodra de zon onder zou gaan. Ik hield mijn pas echter niet in en rende nog een stukje door, tot ik omringd werd door volledige stilte. Daar stopte ik. Ik richtte mij op mijn spullen en laadde de pijp voor als ik minder veilig was, dan ik had gedacht. De spelen waren immers begonnen en voor je het wist, lette je even niet op en was je dood.

Happy Birthday my Potter!

[Is Mirte goedgekeurd?]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ciarra Hannah Rover
Strompelend van schrik en van pijn loop ik naar het dichtsbijzijnde bos. Een rode vloeistof loopt mijn ogen in, en ik voel hoe mijn lichaam me verteld dat het in wilt storten. Nu al, zelfs voor er ook maar iets is begonnen- Maak ik überhaupt nog een kleine kans? Ik zie een licht bos in de verte, en ik voel hoe ik oplicht vanbinnen. In een keer wordt ik warm, en ik ren ernaar toe. Bij de eerste boom begin ik al te klimmen en klauteren. Ik voel de vertrouwde wind in mijn haren, door het snelle klimmen. Algauw ben ik in het wankelende topje van de boom. Zachtjes zwiebert hij heen en weer, afhankelijk van de wind. Ik werp een blik op de hoorn- nadat ik het bloed uit mijn oog veeg, maar spring dan weg, boom na boom, het bos in.

{Ciarra gaat overigens het gevaarlijke bos in.}

Tijd voor koffie.

Allyssya Megan Broadbent || District 10 || hoorn:

De adrenaline giert doorheen mijn hele lijf terwijl de tijd genadeloos aftikt. Dit kunnen mijn laatste seconden zijn. Ik bedoel, ik ben 14, ik ben klein, en ik moet uitgeschakeld worden door de beroeps vooraleer "de echte fun begint."
5... 4... 3... 2... 1... als een gek ren ik naar de hoorn. Overigens was dat waarschijnlijk niet het slimste plan, maar het is het enigste dat ik op het moment kan bedenken.
In de waan te kunnen overleven grijp ik een zakmes en een doos met wat reepjes vlees van de grond. Waar moet ik nu naartoe?
De enigste plaats die ik kan bedenken is verder de hoorn des overvloeds, in de hoop dat niemand mij gaat zien.

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

x Mirte Cavanaugh
      Een voorzichtig bedankje verlaat mijn mond, en mijn stylist, een vrouw die geen tien jaar ouder kan zijn dan ik, knikt gewoon even. Ze glimlacht wel, maar echt gemeend klinkt het niet. Al was de hele serie voorbereidingsdagen nog niet zó'n verschrikking als ik verwacht had. Het idee dat mijn einde naderbij is bleef natuurlijk wel door mijn hoofdspoken, zelfs niet nu ik de tube instap en die dichtschuift. Het voelt alsof ik vacuüm word gezogen en het volgende moment sta ik in de arena. Even groot en magnifiek als op tv. Als op het scherm, de vervelende en krakende slecht-geluidproducerende kraakbak, thuis. De gong. Was dat echt de gong? Ik kijk rond. Nee, alles lijkt nog steeds redelijk normaal. Iedereen staat een beetje voorovergebogen, klaar om van hun opstapje te springen. Een vlinder, blauw en rood en geel en zwart, vliegt voor mijn neus. Ik hef mijn hand op, met nog tien seconden te gaan, en bekijk het beest. Prachtig, sierlijk, elegant. Bijna té puur, té mooi en té perfect. Dan pas besef ik dat het dat ook echt is, té. Gemanipuleerd. Vervolgens, nadat ik tot een schok weer de realiteit ben ingesmeten, gaat de gong. Een vreemd geluid, dat langzaam door de arena golft. Ik spring van mijn metalen cirkel, kijk even paniekerig om me heen en begin te lopen, de bossen in. Zo lang als ok het kan volhouden, loop ik. Mijn uitgemergelde benen kunnen me niet veel verder dragen dan een stuk het bos in. Tot mijn schrik staat recht voor mijn neus een meisje. Een stuk groter dan mij, maar toch vallen me allebei ter aarde, als ik mijn armen, nog steeds al lopend, om haar knieën vouw en haar zo op de grond dwing. Alleen zie ik dan de blaaspijp en ga volledig door het lint. Eten of gegeten worden. Letterlijk dan. Ik zet mijn tanden in haar kuit, spuw het bloed uit en worstel me onder haar uit. Ik ren, dooor hernieuwde kracht en de weet dat ze niet achter me aan kan komen, of dat ik toch sneller vooruit kom.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Raleigh Levi Kai || District 4

Als de plaat waar ik op sta begint te bewegen verstijft mijn hele lichaam. In gedachten smeek ik het om uit zijn verlammende trance te schieten. Ik weet dat mijn gezicht de pure paniek in mij lijf niet kan verbergen. Mijn stylist knikt naar me en hij steekt zijn hand omhoog als aanmoedigend gebaar. Of waarschijnlijk een afscheid. Op de een of andere manier werkt dit als een kalmeringsmiddel. Ik voel de spieren in mijn lichamen zich langzaamaan een beetje ontspannen. Al snel kan ik me alweer vrij bewegen. Als het goedverzorgde, maar angstige, gezicht van mijn stylist verdwijnt, is binnen een seconde de hele ruimte veranderd de arena. De omgeving is prachtig, maar ik voel me ziek. De ogenschijnlijk kalme omgeving lijkt ons te bespotten. Ik kijk rond en zie de andere deelnemers ook op hun plaatsen staan. De meesten zien er doodsbang en verkrampt uit, terwijl enkelen een sterke houding hebben die gepaard gaat met een ijskoude blik in hun ogen. De beroepstributen. Ik voel een vlaag van schaamte door me heen gaan. Ik kom zelf uit district 4. Waarom vond ik werk belangrijker en heb ik daarom nooit echt getraind? Waarom is mijn naam precies in mijn laatste jaar getrokken? Ik zou zweren dat ik mijn hart kan horen kloppen en ik voel het gebonk in mijn keel. Het gevoel levert totaal geen irritatie op; ik ben blij dat ik nog een hartslag heb. Ik leef nog. Ik besef haast niet dat heel Panem meekijkt, maar dit maakt me op dit moment weinig uit. De angst voor het bloedbad en de drang om sowieso een wapen te bemachtigen neemt mijn hele hoofd in beslag. Als de gong klinkt schieten de andere tributen als antilopen van hun plaatsen en ook ik kom in beweging. Ik ren naar de hoorn toe en al snel zie ik niet ver van mij vandaan een speer op de grond liggen. Ik trek een sprint naar het voorwerp toe en weet enkele gevechten van anderen te ontwijken. De tranen springen me bijna in de ogen als mijn vingers zich om het betrouwbare staal klemmen. Ik gris de rugzak die er een meter vandaan ligt van de grond en ik schiet overeind. Ik roep het bijna uit in opluchting als ik zie dat ik op zich voldoende ruimte heb om weg te rennen. Ik realiseer me dat ik geen voedsel heb kunnen vinden, maar daar wil ik nog even niet aan denken. Als ik zie hoeveel tributen in de eerste minuten al worden afgeslacht voel ik een deel van mijn moed wegzakken, maar de drang om te overleven is sterker.

Caution first, always.

[Ma topics, ik reageer morgen]

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

HurtedHeart schreef:

Emma Madeline McCartny || District 10
Ik zucht en kijk naar mijn stylist die ik eeuwig dankbaar ben. Hij had toen hij me kon helpen me prachtig gemaakt. Mijn pijpenkrullen laten zien met een grote blauw turquase strik. Nu glimlachte ik naar hem en knuffelde ik hem om vervolgens in de buis te stappen. 'Vaarwel.' Sprak Mijn fragile stem. Ik klonk zo kwetsbaar, maar ik was sterker. Hij glimlachde en stak zijn duim op. 'Je kunt het.' Zegt hij. Hij geloofde zelf zijn eigen woorden niet. Ik zwaaide naar hem en pakte mijn ketting die open kon. Ik opende hem en zag mijn ouders en mijn oudere zus. Ze was jonger daar 15 maar haar bruine haren en haar gezicht waren perfect. Ik miste haar, maar ik wist dat ik snel bij haar zou voegen. Ik kuste de foto's en stopte ze weer weg. Ik keek trots toen het licht mijn ogen in kwam. De camera's konden mij zien. Ik kijk naar de hoorn. Ik zou daar niet heengaan, maar de zakmes en een paar crackers(?) lagen voor me. Dt was het moment. Het leven leek wel slowmotion. De tijd tikte, maar het leken wel jaren. Bij 3 kwam ik terug in de realiteit en met de gong die ging schoot ik weg. Ik bukte een voordeel aangezien ik klein was en ik pakte het zakmes em de crackers om daarna gelijk naar het bos te rennen. Ik wou geen bloed aan mijn handen. Het zakmes was er alleen voor het villen van de dieren als ik die kon krijgen. Als echt wapen om te ontsnappen kon ik altijd wel een katapult maken. Het zakmes was alleen maar voor de hulp met eten en snijden van dingen. Ik ren sneller en sneller totdat ik bijna uitgeput ben. Ik kijk nu echt om me heen. Het was prachtig maar een stemmetje in mijn hoofd dat ik niet zo moest denken. Het was eigenaardig niet te vertrouwen en dat was iets wat ik niet kon negeren. Ik wou naar het bos. Ik had het nodig het was fijnerven niet in het zicht. Zodra ik het eerste boompje zie van het bos klim ik er gelijk in om daarin verder te klimmen van boom tot boom. Ik was niet perfect in het klimmen maar ik kon het wel. Ik was sneller dan het gemiddelde persoon. Plus niet veel mensen konden me hier zien. Als ik ver genoeg ben en niemand hoor ga ik zitten in de boom en pak ik de waterfles die in de outfit zit. Ik had gister veel gedronken en gegeten want dan zou ik het minder nodig heb. Ik twee slokjes heb gedronken ga ik zitten en wacht ik tot het bloedbad afgelopen zou zijn.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Acacia Willow Racian || D7.
Mijn stylist keek met een verdrietige blik naar me, en ik zwaaide met een trieste glimlach. Hij was niet zo vreselijk als ik had verwacht. Ik had veel aan hem gehad, en hij was erg aardig. Ik voelde het platform bewegen, en ik kwam langzaam omhoog. Het licht verblindde me voor even, maar toen zag ik de omgeving. Het was prachtig. Ik stond in een bloemig weiland, met een lucht van donzige, bolle wolken. Aan mijn voorkant, achter de hoorn, strekte zich een prachtig bloemenveld uit, en rechts daarvan een groot berglandschap. Er tussenin stond een klein stukje donker ogend bos. Ik keek achter me, en zag een bos met mooie, sterke bomen. Het was te mooi. Het was bedoeld om af te leiden. De gong ging, en ik sprintte naar de hoorn, waar ik nu pas een bijl zag liggen. Deze pakte ik op, en ik zwaaide de bijl naar achter. Ik voelde hem in het vlees zinken van mijn slachtoffer, terwijl ik een zakje voedsel van de grond griste. Zo gauw als ik kon rende ik naar het bos, en ik keek om me heen. Bij de training had ik vrij veel opgehad met de twee jongens uit mijn eigen district, een meisje uit vijf en er was een vage aantrekkingskracht tussen mij en de jongens uit twee. Helaas zag ik geen van hen, en ik klom een boom in, wachtend op of een slachtoffer, of op een bondgenoot.

[ bericht aangepast op 24 aug 2013 - 11:13 ]

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Drew Ken Valey

Ik keek met een glimlach naar mijn styliste die wat slap terug zwaaide met haar hoofd naar beneden gebogen. Toen het platform naar boven begon te gaan hoorde ik nog net: ''Hou je haaks'' Ik wou dat ik haar kon bedanken voor de tijd die ik nog met haar heb gehad voordat ik dood ging maar helaas kon dat niet meer aangezien ik zeker weet dat ik dood ga. Ik nam diep adem en begon te rennen toen ik de gong hoorde. Welles waar niet als een van de eerste maar wel als een van de mensen die het minst opgemerkt kwam en daar dus de tijd voor had om een rugzak te pakken. Uit mijn rechterooghoek zak ik Acacia mijn districhtgenoot het bos invluchten waarna ik een sprintje pakte naar dat bos. ''Acacio'' fluister ik als ze de boom bijna beklommen heeft. Ondertussen duw ik mezelf tegen de boomstam aan. Als ze me niet had verwacht en iets op me zou gooien zou het mij niet kunnen raken. Voorzichtig klom ik de boom in. ''Drew hier''

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

(MT, whut, rennen alle beroeps nu weg? lafaards(duivel))

imperfection is beauty

Austin Blake Rosefields || District 7 >Lichtgroen bos

Hier stond ik dan op het platform ,het licht scheen fel in mijn ogen ,waardoor ik ze lichtjes dichtknijp ,maar wel zo ,dat ik de arena nog kon zien. Ik zag ik de verte bergen en bomen ,veel verder leek ik iets op te merken van bloemen ,te mooi om waar te zijn. De laatste seconden tikken op de klok die boven de gong hangt. Moeite doe ik niet om naar de spullen in de gong te kijken. 'Ga het bloedbad niet in ,dat word je dood.' had mijn mentor me gezegt ,ik was dan ook de zwakste van district 7 ,Acacia ,Drew en het andere meisje ,waarvan haar naam te moeilijk was om uit te spreken ,konden wel met wapens omgaan en ik....
3...2....1.. de gong ,verschrikt sta ik nog op het start plateau ,terwijl ik de anderen zie rennen naar de hoorn en die eerste gesneuvelden zie. Ik spring van het startpilaar en ren als een haas ervandoor ,weg van het bloedbad ,weg van mijn vlugge dood. Ik geef niet op. Althans ,nog niet...
Ik rende naar een bos toe ,bossen ,daar voelde ik me meer in thuis. Ik rende en struikelde ,waardoor ik even rol. Kreunend sta ik op en ren verder . Als ik denk dat ik ver genoeg van de hoorn ben ,zoek ik een boom waarin ik kan klimmen en op adem kan komen. Hopend dat mijn districsgenoten ook allemaal nog leefden.

Nathan Douglas Rhine || District 2

Het felle licht ,uit het wolkendek ,scheen in mijn ogen ,maar gelukkig wende ik er wel snel aan. Het eerste waar ik me vooral op focuste was de hoorn ,de wapens die erin zaten ,leken me standaard ,pijl en boog ,messen en voedsel zat er ook en helemaal achterin zat mijn zwaard. Ik grijns even en tel de laatste seconden mee af in mijn hoofd 3...2...1 De gong ging en als een speer rende ik naar de hoorn, Mijn mede districsgenoot ,Ryan(laat ik maar een naam verzinnen :') Had het ook gemunt op mijn zwaard en duwde me ,net als hij het zwaard had ,leek de blik in zijn ogen ,vaag te worden en de pretlichtjes in zijn ogen verdwenen en daarna zag ik bloed uit zijn nek sijpelen ,vast geraakt door iemand ,ik griste het zwaard uit zijn handen en rende de hoorn uit. Maar voordat ik de hoorn uitwas had ik nog wat vleesreepjes meegenomen. Een meisje ,geen idee uit welk district ,vast iets van 9 of 8 liep in mijn weg en ik doorboorde haar met mijn zwaard ,waarna ze levenloos neer valt op de grond. Ik wilde net doorlopen ,tot ik iets voelde snijden in mijn schouderbladen ,met een ruk draai ik me om en kijk gevaarlijk in de ogen van de jongen ,ja hem herkende ik wel. Dat knulletje van district 3 met de grote mond. Ik haalde zijn mesje uit mijn schouder en drukte het in zijn nek ,waardoor hij dood neervalt ,met het mesje nog in zijn hals. Ik snoof even diep en rende dan het bos in. Nou ik had geen bondgenootschap gesloten met de mensen van 1 of 4 ,ik had het niet zo op ,teveel mensen in een groep. En ik vond de meesten ook te 'aardig' naar mijn smaak.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

xCinta schreef:
(MT, whut, rennen alle beroeps nu weg? lafaards(duivel))

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Faisean schreef:
(...)- Lol als je verder leest lees je de redenen dus je hoeft ook al niet weer zo te reageren...-

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Acacia Willow Racian.
Ik zag dat iemand de boom in klom. Ik wilde bijna naar hem uithalen met mijn bijl, toen ik zijn stem hoorde. "Acacia. Drew hier." Opgelucht zuchtte ik. "Man, doe niet zo creepy. Ik had je bijna vermoord." Zei ik lacherig. Mijn ogen bleven om de omgeving gericht, terwijl Drew verder de boom in klom. Ineens zag ik een blonde gedaante rennen die onze kant op kwam. Omdat hij een zwaard vast had wist ik bijna zeker dat het hem was. En als dat niet zo was, dan zou het een mooi gevecht worden. "Nathan!" fluisterde ik, net luid genoeg zodat hij het zou kunnen horen. Ik wierp een vluchtige blik op Drew. Ik had geen flauw idee wat Nathan en hij van elkaar vonden. Nathan kwam wel uit district twee en werd aangezien voor beroeps, maar iets had hem weg laten rennen. Ik hield mijn hoofd schuin en besloot gewoon maar af te wachten.

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.