Camp Wicked [RPG] - Speeltopics

[ wie van de wezens voor een Engel? -

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

Amrod Roduillion

De zon begint langzamerhand op te komen en het bos ontwaakt. Maar ik was al lang wakker en liep al een paar uur door de bossen. Doordat ik liever geen mensen of monsters tegenkom heb ik een beetje vreemd ritme ontwikkeld. Elke dag sta ik even na middernacht op om dan na een simpel ontbijt verder te reizen. Enkele uren na de middaghoogte zoek ik dan een geschikte plek om te slapen. Ik reis 's nachts om geen mensen tegen te komen, maar monsters zien je dan wel als een geschikt slachtoffer, waardoor ik liever niet alleen 's nachts reis. En als ik overdag reis ben ik bang mensen tegen te komen, die slechte verhalen over mij gehoord hebben en me dan liever een kopje kleiner maken. Toen ik was aangekomen in Ierland, kreeg ik meteen al een kleine draak achter me aan, terwijl er vele mensen in mijn buurt waren. Meteen herkenden ze in mij de man wie monsters lijkt aan te trekken en jaagden mij weg, nadat ik de draak verslagen had. Pff, stank voor dank. Ik baal er enorm van dat onderhand in bijna heel Europa bekend is, dat waar ik kom die plek aangevallen wordt door een of meerdere monsters. Meestal zijn het vrij onschuldige monsters die niet veel schade aanrichten, maar ik heb ook een keer twee zeer gevaarlijke monsters achter me aangekregen. En mensen zijn nou eenmaal bijgelovig, waardoor zij mij als een kind van Satan zien, wat helemaal niet klopt. Nee, mijn moeder is nou ook niet de gewoonste moeder, maar ze is toch echt geen duivelse macht. Vroeger was ze een door mensen zeer geliefde godheid, maar nu is er bijna niemand meer die in de oude goden geloofd. Mijn vader geloofde er niet echt in, maar ontkende niet dat ze er ooit waren geweest. Totdat hij mijn moeder ontmoette. Hij was al vrij ruimdenkend, maar door zijn ontmoeting met haar was hij dat nog meer geworden. Tenminste, dat vertelde hij me vroeger. Na zijn dood zwoer ik hem te wreken en de soldaten die hem gedood hadden zelf te doden, maar ze leven waarschijnlijk nog. Na zijn dood heb ik geen voet meer in het Roomse Rijk gezet en ik denk dat het ook wel even duurt voor ik daar weer kom. Ik heb gehoord dat ook Keizer Karel V mij, de monster aantrekker, liever dood dan levend ziet. En gezien ik waarschijnlijk wel even de tijd nodig zal hebben om te ontdekken waar de moordenaars van mijn vader zijn, zal ik waarschijnlijk voordat me dat gelukt is, wel gevangen genomen of gedood worden door andere soldaten die mij herkennen. En hier in Ierland hebben ze nog maar weinig verhalen over mij gehoord, alleen mijn aankomst heeft wat indruk achter gelaten. Dus hopelijk ben ik hier nog even veilig. en het is mooi hier, zeer mooi!
De zonnestralen verwarmen mijn gezicht terwijl ik loop en ik doe even mijn ogen dicht om te genieten. Had ik niet moeten doen. Doordat ik niks meer zie, wijk ik af van het soort van pad wat ik volg en loop dan recht tegen een boom aan. Van schrik doe ik mijn ogen weer open en zie de bruine schors van een boom voor me en mijn neus en voorhoofd doen aardig zeer. 'Amrod, houd je ogen open,' zucht ik tegen mezelf en vervolg mijn reis weer, terwijl ik over mijn pijnlijke neus wrijf. Met een beetje pech heb ik wat gebroken daar en dat zou niet mooi zijn. Als het na een paar uur nog steeds pijn doet, moet ik misschien toch maar een genezer of zo zoeken, die mij kan helpen.
Ik verbaas me erover dat ik vandaag nog echt niemand heb gezien. Geen mensen, maar ook geen monsters. Ben ik nu in the middle of nowhere terecht gekomen? Als dat zo is, is het misschien een idee om dan maar eens een geschikte woonplaats te gaan zoeken. Het zou handig zijn als er ergens een verlaten huisje is, maar ik kan desnoods altijd nog iets bouwen.

{Iemand die zin heeft om Amrod in het bos te vinden?}

Stenenlikker

Ja ik, maar dat is misschien een beetje gek Al zou het een korte ontmoeting kunnen zijn, per ongeluk en dan, als ze elkaar later weer tegen komen, herkennen ze elkaar al oid?

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Perry James Chase - Departement.

"Rebellion's are build on hope"

Ubiquitous schreef:
Ja ik, maar dat is misschien een beetje gek Al zou het een korte ontmoeting kunnen zijn, per ongeluk en dan, als ze elkaar later weer tegen komen, herkennen ze elkaar al oid?

Stenenlikker

[iemand die Celebrian tegen komt?]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Chilaw schreef:
[iemand die Celebrian tegen komt?]

"Rebellion's are build on hope"

Orion Feniks
Ik zit in een boom en kijk uit over een veldje, het is best vroeg en ik zit aan de grens van het bos. Eigenlijk mag ik dat niet en moet ik in de buurt van het kamp blijven, maar dat doe ik niet. Ik strek mijn vleugels wat en wrijf de veren goed van mijn rechter vleugel, ik denk iets te zien aan de overkant van het veld maar als ik weer kijk is het weg. Er loopt een rilling over mijn rug en ik spring uit de boom, mijn shirt meegritsend van een andere tak. Beneden trek ik mijn shirt aan en houd ik mijn vleugels onder mijn shirt, het liefst loop ik shirtless of met gaten in mijn shirt.
Op blote voeten loop ik weer richting richting het kamp.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

(Op mijn mobiel, sorry als het niet genoeg regels zijn)

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Ninuturu schreef:
(Op mijn mobiel, sorry als het niet genoeg regels zijn)

"Rebellion's are build on hope"

Aria Athanasia Ophelia Rena Thodora Urania Sotiria - Engel.
Op mij na was het kamp leeg. Zouden er geen anderen zijn? Of waren ze allemaal gevlucht? Ik hoopte van niet, wat zou betekenen dat ik dit in mijn eentje op moest lossen en ik geen idee had hoe ik dit in Godsnaam moest doen. De gedachte dat de anderen nog sliepen of op jacht waren voor eten stond me beter aan. Ik besloot om maar eens rond te gaan kijken en een plek om te slapen te vinden. Toen ik echter een stap wilde zetten, knalde er een redelijk gewicht tegen mijn rug aan, waardoor ik mijn evenwicht verloor en tegen de grond aan knalde. Modder spetterde in het rond en ik kon me nog net met mijn handen opvangen, zodat mijn gezicht niet volop in de modder zou verdwijnen. Mijn handen waren bruin van het natte zand en andere viezigheid, evenals mijn witte gescheurde jurk. Er waren enkelen spetters tegen mijn witte vleugels aangekomen.
Geschrokken keek ik op waar mijn hemelsblauwe ogen een persoon vonden. Vanaf een meter of twee staarde de jongen me met open mond aan en er verscheen ook op mijn gezicht een verbaasde uitdrukking. Was dit iemand van het dorp? Zou ik nou gevangen worden en gemarteld?
Toen ik echter zijn aura opmerkte, zag ik dat ik niet bang voor hem hoefde te zijn. Hij was een tovenaar, en stond dus aan mijn kant. Toch bleef ik hem aandachtig aanstaren. Hij was de eerste sterveling die ik ooit gezien had. Hij leek op mijn soort, maar zonder de witte vleugels.
'Engel.' Het geluid van zijn stem deed me opschrikken en Ik kroop iets wat onzeker achteruit, met mijn rug en vleugels tegen een boom. Het geluid leek op de stemmen van mijn volk, net als zijn uiterlijk, behalve dat ons volk een zachtere, hogere stem had. De vrouwelijke Engelen althans. Zo snel mogelijk trok ik mijn vleugels in, zodat ik wat meer op een menselijk meisje zou lijken. Mocht hij toch gevaarlijk zijn, hoopte ik dat hij misschien dacht dat hij het verkeerd gezien had. Bangig keek ik naar hem op toen hij overeind sprong. 'Ben je gewond?' vroeg hij. 'Is alles wel oké?'
Ik merkte hoe zijn blik over mijn huid gleed en toen ook ik ernaar keek, zag ik het opgedroogde Engelenbloed eraan kleven. Mijn blik vloog terug naar het gezicht van de jongen. Voorzichtig knikte ik en kwam wat meer overeind uit mijn ingedoken pose. Ik negeerde de pijnlijke steek die mijn ingetrokken vleugels veroorzaakten en opende mijn mond om te antwoorden. Het kostte me enigszins moeite er woorden uit te persen, maar toen ik het nogmaals probeerde lukte het me. 'Ik-' Mijn zijdezachte, hoge stem klonk zacht en in mijn oren klonk het een beetje schor, hoewel ik betwijfelde of de jongen voor me het kon horen. 'Ik denk niet dat ik nog gewond ben,' antwoordde ik zijn vraag voorzichtig, terwijl ik goed in de gaten hield of hij kwade bedoelingen had. Hij zag er betrouwbaar uit, maar ik moest voorzichtig zijn, aangezien ik iedereen altijd veel te snel vertrouwde en dat vooral nu heel gevaarlijk was.

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Daniëlla Moore ~ Departement.
Toen Perry wakker schoot en me op mijn rug probeerde te verleggen, verroerde ik geen vind. Ik had enkel willen weten hoe zijn reactie vermogen was en het was iets langzamer dan ik graag had willen zien. Wel wist hij me goed op de grond te pinnen en binnen de kortste keren had ik een mes op mijn keel, maar ik toonde geen enkele angst. Ik wilde nog wat zeggen, maar Perry was me voor: "Verdomme Dani. Doe dat nooit meer hoor je me. Ik neem het wel over." Hij snauwde het naar me en klonk echt boos waardoor ik een wenkbrauw op trok. "Pardon?" Ik ging rechtop zitten en keek kwaad naar hem. "Ik deed ons eerder een grote gunst, je zou me dankbaar moeten zijn!" Wat had je nou aan elkaar, als je elkaars kwaliteiten niet kende? Begreep hij dat nou werkelijk waar niet? "En ik wil niet dat je me Dani noemt," voegde ik er nog aan toe voordat ik me boos terugtrok in mijn eigen tent. Wat een ganzenkop, dacht ik nog pissig voordat ik alsnog in slaap viel.

De volgende ochtend was ik zoals gewoonlijk vroeg wakker en nadat ik me had aangekleed en mezelf een beetje had gefatsoeneerd, verliet ik mijn tent. "Ik ga jagen," deelde ik mee naar de tent van Perry, of hij het zou horen maakte me op dit moment niet zoveel uit. Mijn woede en frustraties waren een flink stuk minder, maar nog altijd aanwezig. Met mijn boog over mijn schouder en pijlenkoker op mijn rug vertrok ik. Mijn laarzen zakte weg in de zo nu en dan zompige grond, maar dit had ik liever dan dat ik op elk takje en blaadje dat er maar lag stond. Het zou mijn aanwezigheid aan de dieren verraden en daar voelde ik vrij weinig voor.
Het duurde niet lang voordat ik een goede prooi had gevonden. Ik had me verstopt in een boom tussen alle bladeren en tuurde gespannen naar het wilde zwijn dat met zijn neus in de aarde stond te wroeten. Mijn pijl lag al klaar op mijn gespannen boog, maar het was nu nog een kwestie van afwachten tot hij zo stond dat ik zijn hart kon raken. Hij moest in één keer dood.

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Perry James Chase - Departement.

Ik opende mijn ogen en rekte me goed uit. Een luide gaap ontsnapte uit mijn mond. Ik kroop op mijn knieën de tent uit. Ik stond op en rekte me weer uit. Plots valt mijn oog op de tent van Daniëlla. Ze was weg. Een hoop gevloek kwam over mijn lippen en ik was er klaar mee. Ze werd kwaad op me en viel me aan in mijn slaap. En ze vroeg me dankbaar te zijn. Ik ging met grote passen naar de tent en pakte hem in. Het ging niet perfect, aangezien ik niet bepaald blij was.
Ik pakte alles in en gooide het achterop bij Ros.
Ik steeg op en reed gelijk weg. Het boeide me niet hoe kwad Daniëlla zou zijn. Ze wou me toch achterlaten op een gegeven moment. Ik reed het eerste stuk in draf en moest daarna in stap verder. Ros snoof op een gegeven moment hard en dat beviel me niet. Ik steeg af en zag dat hij moe was. Het arme paard had te lang gereden. Een hand ging door mijn haar en ik zuchtte diep. In de zadeltas vond ik nog wat oud brood. Ik zadelde Ros af en liet hem grazen.
Ik nam een hap van het brood en dat was heerlijk. Als je al niks had gegeten voelde dit goed. Ik wist dat Daniëlla me wel zou vinden en ze zou kwaad zijn. Of opgelucht omdat ze eindelijk van me verlost zou zijn. Ik hoopte dat ze de weg kwijt zou raken. Dat het ergens tot haar door drong dat ze me nodig zou hebben.

"Rebellion's are build on hope"

Celebrian Clera Aura - Vampier.

Grommend ving ik een mensenlijke geur op. Departement's? Waarschijnlijk niet, maar ze voelde zich niet veilig. Ze draaide Mask in de zuidelijke richting en gaf hem de sporen om te gaan draven. Een weg banend ging het zwarte paard door struiken en over bladeren, tot ik twee mensen zag. Teminste ik wist niet precies wat ze waren maar ze leken mensenlijk. Ik liet Mask terug lopen en liet hem langzaam naar hun lopen. Dani was stil en keek naar de twee. "Ehm..Wel, hoi." Klonk het even zenuwachtig van mijn kant.
"Weten jullie misschien waar..Camp wicked is?" Dani stak haar mollige armpjes uit naar het meisje en keek mij vragend aan, waarop ik mijn hoofd schudde.
Ik keek de twee rustig aan. "Teminste, ik en mijn dochtertje zoeken daar onderdak, misschien weten jullie waar het is? Of jullie zitten er?" Dani begon te krijsen omdat ze niet van Mask af mocht en snel probeerde ik haar te kalmeren en liet me van Mask's zadel glijden met Dani in mijn handen. Mijn groene jurk ruisde met me mee, en toen ik naar voren stapte -stapte Mask achter me aan. "Ik wil jullie natuurlijk niet tot last zijn.." Dani was stiller geworden namate ik meer naar de twee toe was gelopen. " Ik heet trouwens..Celebrian Aura." Zei ik zacht en keek toen naar mijn dochtertje. "En dit is Dani."

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

Ik keek nog steeds met een grote grijns omhoog. Plots hoorde ik een geluid. Een paard. Ik vlieg overeind en grijp mijn boog. Ik hou me rustig als ik een vrouw zie. Ze had rood haar en een groene jurk aan. Ze had ook een klein kind bij zich. Ze zat op een groot paard. Als ik dit goed zou kunnen aanpakken, dan konden we haar doden. Dan lieten we het kind achter, vlakbij het dorp en dan hadden we een goed paard ter beschikking. Mijn gedachten stoppen gelijk als ze praat.
'Weten jullie misschien waar..Camp wicked is?' vraagt ze. De onzekerheid druipt van haar gezicht af. Het kind stak haar armen naar me uit, maar de vrouw schudde haar hoofd.
Vragend keek ik Agaraine aan. De vrouw stapte van haar paard af samen met het kind.
'Teminste, ik en mijn dochtertje zoeken daar onderdak, misschien weten jullie waar het is? Of jullie zitten er?' zegt ze. Zonder dat de vrouw het ziet pak ik een pijl, om die vervolgens achter mijn rug te houden. Mijn boog leg ik neer, terwijl het kind begint te krijsen.
'Ik wil jullie natuurlijk niet tot last zijn..' zei ze, en ze liep meer en meer naar ons toe.
'Ik heet trouwens..Celebrian Aura,' zei ze, en ze keek naar haar dochter. 'En dit is Dani.'
Terwijl ze naar haar dochter keek greep ik mijn kans. Ik liep snel naar voren en greep haar zo vast dat ze tegen de boom werd aangedrukt. Het kind zou geen pijn krijgen terwijl ik de vrouw stevig tegen de boom priemde. De pijl haalde ik tevoorschijn en legde die tegen haar rug.
'Het is zeer raar als u zomaar naar Camp Wicked vraagt,' sis ik. 'Waarom zou ik u niet gelijk moeten vermoorden om te zien of u geen Hunter bent van het Departement?'
Plots zie ik twee puntige hoektanden. Ik laat haar gelijk los en knipper even met mijn ogen. Ik neem vlug de vertrouwde plek ik naast Agaraine.
'Sorry,' zei ik. 'Ik begroet de meeste nieuwelingen zo.'
De mensen die nu in het kamp waren wisten over Perry. Ik wou dat ze het weten. Zo begrepen ze mijn reactie met nieuwe mensen.
Tuurlijk wou ik ze geen pijn doen, maar Perry had me zo getraumatiseerd dat het automatisch ging.
'Camp Wicked is boven op de heuvel,' zei ik. 'En je dochter en jij zijn van harte welkom. Ik ben Raven en dit is Agaraine.'
Ik gaf een knik naar de schattige jongen naast me.

"Rebellion's are build on hope"