Camp Wicked [RPG] - Speeltopics

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

'Graag gedaan, maar eigenlijk zou ik jou moeten bedanken' zegt hij, en hij laat me los.
'Zullen we terug naar het kamp of had je andere plannen?' zegt hij. Mijn ogen gaan even naar de plek waar Perry net was verdwenen. Ik schud zachtjes mijn hoofd. 'Ik wil alleen deze rode bloedvlekken uit mijn shirt wassen' zei ik zacht. Ik stond op en liep naar de rivier. Die lag namelijk vlak bij ons. Ik geef Orion even een grijnzende blik.
'Niet kijken' snauw ik. Ik draai me weer om en trek dan mijn shirt uit. Mijn lichaam zat onder de blauwe plekken en littekens. Ik had ze opgelopen aan al het gevlucht de laatste twee jaar. Ik had een linnen doek om mijn borsten gedraaid. (dus ongeveer een bh zonder bandjes)
Ik legde mijn buis in het water en liet het even weken. De rode vlekken verdwenen voorzichtig en mengde zich in de rivier.
'We moeten weg,' zei ik. 'We moeten vertrekken en een nieuw onderkomen zoeken. We moeten nog dieper het bos in.'
De woorden waren hardop gesproken maar meer naar mezelf bedoeld. Ik draai mijn hoofd even naar Orion.
'Bedankt,' zeg ik nog een keer. 'Gewoon om hier te zijn.'

Perry James Chase - Departement.

Ik liep in één rechte lijn door het bos. De schreeuw die van Raven was bleef door mijn oren gaan. Alsof het er nooit meer uit zou gaan. Ik had misschien wel mijn eigen zusje vermoord. Plots hoorde ik een stek. Verschrikt keek ik op. Ergens hoopte ik dat het Dani was. Zodat ze kwaad op me kon worden. Dan was ik namelijk niet de enige die kwaad op mij was.
"Waarom ren je? En alleen? Dat is hardstikke gevaarlijk. Wie weet wat er hier schuilt,' zegt een vrouwe stem. Een vrouw met rood haar en een jurk komt op me afgelopen. Ik sta in één klap stil. Het was niet iemand van The Departement en niemand van de dorpelingen durfde zich zo diep in de bossen te begeven.
'Celebrian' zegt ze vriendelijk. Ik schud zacht mijn hoofd.
'Als je wilt blijvn leven dan ga je nu,' snauw ik. 'Maar doe me een plezier. Ga naar Raven en kijk of ze gewond is. En zeg dan tegen haar dat Perry sorry zegt en dat ik voor haar kom. Dat ik niemand pijn zal doen en voor haar kom.' Met die woorden begon ik verder te rennen. Ik liet mijn tranen de vrije loop. Het kon me niks schelen. Raven was alles voor me en nu was ze misschien dood. Door mij.

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 7:22 ]

"Rebellion's are build on hope"

[Pff ik kan die tekst haast niet lezen, door de lettertype S: Ik kan er dus niets aan doen als ik iets verkeerd typ of zo ]

Agaraine Odian

Meandery glimlacht naar me, ze wil me duidelijk geruststellen. Maar als ik vuur zie word ik alleen maar gek. Ergens hoop ik stiekem wel dat zij me wil helpen van die rot-angst af te komen.
"Ik was ook bang, voor duister. Maar sinds ik me erover heb gezet kan ik The Death Army oproepen. Al ga ik dan wel even van m'n stokje." verteld ze me dan en ik glimlach naar lichtjes naar haar. Dat vind ik knap dat ze zich daar overheen heeft gezet. Zelf is het mij nooit gelukt om The Death Army op te roepen. Wel heb ik één keer Necromantie gebruikt. Dat was wel goed gelukt, alleen sommige dingen ontbraken nog, daardoor keerde diegene zich tegen mij. Ik weet nog hoe erg ik het vond diegene opnieuw om te moeten brengen, want ja Necromantie is een duistere magie en je roept iemand op uit de dood.
"Dragonis." hoor ik naast me en ik zie een vlammetje op Meandery haar hand komen. Hoe snel ik was weet ik niet, maar ik sta ineens een paar meter bij haar vandaan. Hoe snel ik opgestaan ben is me ook een vraag.
Vuur is zo onvoorspelbaar, en als je de controle verliest kan het zulke vreselijke gevolgen hebben. Ik heb er echt een hekel aan. Ook aan mijn angst, maar daar zet je je niet even snel overheen toch. Dat duurt wel even, het moet rustig aan gebeuren.
Meandery kijkt me aan, ze probeert me weer gerust te stellen, maar dat lukt me echt niet nu. Het liefst roep ik haar nu dat ze het uit doet en niet meer gebruikt waar ik bij ben. Maar zo kom ik nooit van mijn angst af, toch?
Wanneer ze het vuur weg doet ga ik weer naast haar zitten. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er omheen. Dan kijk ik Menadery aan.
"Agaraine, je moet vertrouwen hebben in jezelf, denk aan wat vuur je geeft: Warmte en bescherming. Het komt dan echt wel goed." Ik bijt even op mijn onderlip.
Ik weet het, ik weet het. Maar het is zo moeilijk! Ik zucht even en laat mijn voorhoofd tegen mijn knieën rusten terwijl ik mijn ogen sluit. Ik vind dit zo vervelend!
"Flora Eduatis" Ik kijk op wanneer ik Meandery dat hoor zeggen. Ik ken deze spreuk wel, ooit een keer gelezen maar zelf nooit gebruikt. Ik zie een paar bloemetjes groeien en glimlach even lichtjes.
"Weet je Meandery," zeg ik en ik stoot haar even zachtjes aan. "Jij gaat mij helpen. Me van mijn angst verlossen," zeg ik dan ietwat zelfverzekerd en glimlach naar haar. Ik wil echt wel van mijn angst afkomen. Hopelijk ging het ook lukken. Ik strek mijn benen en zet mijn handen naast me op de grond, dan duw ik mezelf omhoog en pak mijn SpellBook bij Meandery vandaan.
"Loop je even mee mijn spullen wegleggen?" Vragend kijk ik naar Meandery terwijl ik mijn SpellBook onder mijn arm klem. "Dan kunnen we misschien wat rondlopen, want stilzitten is ook niet echt iets voor mij," lach ik het laatste zachtjes en ik haal mijn hand even door mijn haren heen. Vervolgens kijk ik even om me heen en trek mijn blouse/shirt wat rechter. Daarna leg ik het boek wat beter, zodat hij niet zo in mijn zij prikt, onder mijn arm en kijk weer naar Meandery.
Ik vraag me af waar mijn zus, Freyanna, gebleven is. Ik heb haar al een tijdje niet gezien. Me zorgen maken hoeft ook niet, want ze kan zichzelf goed redden, maar zij is wél nog maar mijn enige familielid, alhoewel, het enige familielid dat ik ken op dit moment. Misschien zwerft er ergens nog wel een broer of zus van onze ouders rond. Wie weet. Misschien hebben we wel nog een oude overgrootouder rondlopen. Wie weet hebben we neven en nichten. Als dat zo is zou ik die heel erg graag willen ontmoeten, maar in deze tijd -de tijd van 'oorlog- kun je moeilijk naar je familie gaan lopen zoeken. Wie weet word je wel voorgelogen door iemand en zo de val in geleid. Dat heb ik liever niet. Ik wil gewoon blijven leven, want als ik ergens niet zo graag van houd, is dood zijn. Niemand volgens mij.
Wij mensen in het kamp moeten er ook voor elkaar zijn. Hier voel ik me wel thuis, tussen mensen en wezens die net zo zij als Freyanna en ik. Bijzonder, een gave, krachten.
Rustig begin ik alvast te lopen richting de kleine tentjes die opgezet waren. Het is niet veel, maar we hebben tenminste wel 'onderdak', we kunnen ergens veilig slapen. We zijn beschermt tegen de dieren die hier 's nachts rondlopen, opzoek naar restjes eten van de avond ervoor. Als die jacht op ons er niet zou zijn geweest hadden we elkaar niet ontmoet, maar hadden we wel een goed onderkomen. Dit geld natuurlijk niet voor iedereen hier, maar de meesten wel.

[Ahum... sorry whaha]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meandery Lune Boromir.

" Ik zou je graag helpen." zeg ik blij en volg hem, naar een van de tenten die als onderdak boden voor ons." Stilzitten is sowieso niks voor mij, ben ik te hyperactief voor. " Mompel ik zacht en loop verder. "Trouwens, Wat weet jij van vampiers?" Mijn vraag klonk eerder als een monotone zin, ookal was het duidelijk een vraag. "Ik bedoel, omdat Celebrian mijn "nicht" is. Eigenlijk niet maar oké." Mijn zwarte jurk, ruist met me mee. Het zwart steekt af tegen mijn bleke huid en rode haren. Waar ik best trots op was, aangezien ze krulde zoals ik het altijd wou, en het niet een grote pluizenbol was. Een beetje afwezig keek ik naar de grond, terugdenkend aan de tijd dat ze mijn ouders op de brandstapel hadden gegooid omdat ze opkwamen voor mij.

Celebrian Clera Aura.

Nadat de jongen, die Perry heette wegrende na me een boodschap naar Raven te hebben gegeven, ging ik achter hem aan en mijn hand met slanke vingers sloten zich om zijn pols en brachten hem voorzichtig tot stilstand. "wie ben je eigenlijk?"Zei ik luchtig, voor ik hem weer aan keek. Ik had duidelijk in mijn ogen dat ik hem niks zou doen, maar wie weet dacht hij er helemaal niet zo over. Misschien zou hij me wel proberen te vermoorden, of gevangen nemen. "Doe me niets.." Zei ik zacht, terwijl ik op mijn onderlip beet. "Ik heb al genoeg mee gemaakt in het leven om nu al dood te gaan, en ik heb nog een dochtertje om op te voeden." mijn woorden klonken smekend richting hem.
[ sorry dat 't zo kort is. Maar ik heb een nierbekontsteking en ik ga kapot van de pijn als de antibiotica en de asperine's uitgewerkt zijn.]

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 20:01 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Orion Feniks -Engel

'Ik wil alleen deze rode bloedvlekken uit mijn shirt wassen' zegt ze zacht en ze loopt naar de rivier, onderhand pak ik haar boog op en graai ik in een seconde ook de achtergelaten dolk mee.
Raven grijnst naar me en snauwt dan 'Niet kijken' ze draait zich om en trekt haar shirt uit, ik grinnik en haal me schouders op, draai me om, en loop richting een bosje met gelige en oranje achtige besjes.
'We moeten weg,' zegt Raven ondertussen pluk een van de oranje besjes 'We moeten vertrekken en een nieuw onderkomen zoeken. We moeten nog dieper het bos in.' Ik brom wat en ben het er mee eens 'Dieper in het bos zitten ook vreemdere dieren, maar er zijn bomen groot genoeg om huizen in te bouwen' ik was er eens geweest, gewoon even overgevlogen en had toen overnacht in een van de bomen, in precies die boom hangt een van mijn veren. Ik plet het besje tegen mijn gehemelte en mijn gezicht vertrekt van de zure smaak, smerige dingen, maar verschrikkelijk handig als medicijnen en als vitamine boosters, tegen de zo genoemde "scheurbuik" bijvoorbeeld.
'Bedankt, Gewoon om hier te zijn.' 'zelfde geld voor jou' mompel ik en maak de dolk schoon met een blad, daarna prop ik nog wat besjes in mijn mond.
Ik sta nog steeds met mijn rug naar Raven toe omdat ik niet weet of ze al klaar is op niet, ik prop ook wat besjes in een meegenomen mini potje voor later.

[ bericht aangepast op 2 sep 2013 - 20:01 ]

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

'Zelfde geld voor jou' zegt hij. Ik schrob met mijn vuist verder. Ik draai mijn hoofd om en zie dat hij naar me toe loopt. Wel met zijn rug naar mij toe. Wat schattig.
'Je mag je best omdraaien hoor,' zeg ik lachend. 'Ik vertrouw je.'
Ik laat mijn ogen even over de miljoenen blauwe plekken over mijn lichaam glijden. Ze staken af tegen mijn blanke huid. Een zucht rolde over mijn lippen.
Ik begon verder te schrobben en zag het bloed verder gaan met de rivier. Het liefst wou ik Perry achterna. Hem omhelzen en zijn stem weer horen. Echt horen en niet als een gevaar. Ik wou op zijn rug klimmen en in het gras rollen. Ik wou zijn sterke armen om me heen. Zijn warmte weer voelen. Ik schrik als er een krassende ekster overvliegt.
'Die man van daarnet,' zeg ik. 'Was mijn broer, Perry. Mijn echte ouders hebben me bij zijn familie achtergelaten. Waarom weet ik niet. Maar hij werkt nu bij het Departement dus.'
Ik sloeg mijn ogen neer en zuchtte opnieuw. Ik keek naar mijn spiegelbeeld. Mijn vingers gaan door het water en laten me even tot rust komen.

"Rebellion's are build on hope"

[Schrijf ik een lap tekst voor... goeed...]

Agaraine Odian

"Ik zou je graag helpen." Zegt Meandery vrolijk en volgt me. Gelukkig maar dat ze mij wil helpen, daar ben ik haar dankbraar voor.
"Stilzitten is sowieso niks voor mij, ben ik te hyperactief voor." Ik lach even zachtjes, zoiets dacht ik al, ze geeft een zeer drukke energie af. Zelf ben ik echt weer het wat rustigere type. Druk doen is niets voor mij, van andere vind ik het altijd wel leuk, maar mij niet gezien. Misschien komt dat nog, als ik ooit zover ben. Ik weet niet.
"Trouwens, Wat weet jij van vampiers?" Ik kijk op naar Meandery en kijk dan weer vooruit, terwijl ik mijn schouders ophaal. Bij de tent aangekomen open ik deze en leg het boek onder het vot dat een deken moet voorstellen. Ach, het biedt bescherming en het is beter dan helemaal niets hebben.
"Ik bedoel, omdat Celebrian mijn "nicht" is. Eigenlijk niet maar oké." Ik maak een 'hmm' geluidje en denk na.
"Eerlijk gezegd weet ik niet veel over vampiers, ik hoor wel dingen dat ze graag bloed drinken en zo, maar ik weet niet of dat helemaal waar is," mompel ik terwijl ik overeind kom en naar Meandery kijk. "Celebrian is niet zo aardig tegen je, of wel?" vraag ik dan en kijk haar aan.
Aangezien ze net al liet vallen dat Celbrian haar een beetje als een slaafje gebruikte, lijkt het me dat ze niet heel erg aardig is naar haar. Want de zucht die Meandery liet nadat ze dat vertelde was ook niet helemaal vrolijk.
Ik steek één van mijn handen in mijn broekzak en de ander laat ik naar de hanger om mijn hals glijden. Vervolgens houd ik deze even vast en voel hoe snel het dng warm wordt.

[Nou, sorry dat het dit keer zo kort is]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meandery Lune Boromir.

Ik hoor Agaraine een hmm geluidje maken als ik de vraag over vampiers stel. "Eerlijk gezegd weet ik niet veel over vampiers, ik hoor wel dingen dat ze graag bloed drinken en zo, maar ik weet niet of dat helemaal waar is," mompelde hij terwijl hij overeind komt en naar mij kijk. "Celebrian is niet zo aardig tegen je, of wel?" Vraagt hij, en ik voel zijn ogen prikken. Kort schud ik mijn hoofd, terwijl ik naar de grond kijk.
" Ze denkt dat ze alles kan maken, en dat ze alles is." Ik zucht zacht, maar herstel me en de glimlach stond alweer op mn gezicht. "Nou laten we dan maar beginnen!" Riep ik vrolijk en haakte mijn arm door die van Agaraine en trok hem mee naar een open plaats die wat verder van het kamp vandaan was.
De bloemen kwamen van onder mijn jurk vandaan toen ik liep. Eenmaal daar aangekomoen liet ik mezelf in het hoge gras zakken, ik had Agaraine al los gelaten voor ik neer plofte. En nu keken mijn groene ogen hem schuin aan. "Have A Seat." Weer die vrolijkheid, niemand wist of die echt of nep was, ik was gewoon een goede actrice.

[Iets langer, maar spelfouten omdat ik mn lenzen niet in heb, Sorry ;S..]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Agaraine Odian

Meandery schudt haar hoofd en kijkt naar de grond.
"Ze denkt dat ze alles kan maken, en dat ze alles is," zucht ze dan en ik knik even. Maar voor ik iets kon zeggen sloeg haar humeur helemaal om.
"Nou laten we dan maar beginnen!" Roept ze dan vrolijk, ik geloof er niets van. Net was ze nog zo, nouja, verdrietig? En nu ineens is ze vrolijk, dat is gewoon onmogelijk. Ik kom hier later nog wel op terug.
Ik maak een 'whoah' geluid wanneer Meandery mij ineens meesleurt aan mijn arm. Ik weet mezelf nog net te herpakken voordat ik over mijn eigen benen struikel en snel met haar mee. Ik keek een paar keer achter ons, puur omdat de bloemen die onder Meandery haar jurk vandaan komen zo mooi zijn. Allemaal verschillende soorten. Prachtig.
Ik kijk naar Meandery wanneer ze me los laat en gaat zitten op de grond, in het hoge gras.
"Have a seat," opnieuw klinkt ze vrolijk, en opnieuw geloof ik er niets van. Ik weet gewoon dat er iets is dat ze niet wil vertellen. Nou, ik wéét hetn iet, maar ik voel het eerder. Ik besluit er opnieuw niets over te zeggen en ga tegenover haar zitten. Mijn handen plaats ik naast me neer en ik kijk naar Meandery.
"Je bedoeld toch niet met; 'Laten we maar beginnen' vuur hé?" vraag ik dan, ergens in mijn stem is wel een lichte vermoede te horen.
"Zeg me dat je dat niet bedoelde, alsjeblieft," smeek ik bijna en ik kijk haar met licht smekende ogen aan. Ik wil echt nog niets met vuur doen nu hoor.
Ik bijt op mijn lip terwijl ik haar aan blijf kijken. Ik hoop echt dat ze iets van een grap maakte of zo. Dat moet wel zijn. Ik haal mijn hand even door mijn haar en zet hem dan onder mijn kin, op mijn knie, zodat mijn vingers op mijn onderlip rusten.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meandery.

Grijnzend trek ik een wenkbrauw op. "Nee, niet gelijk maar later misschien wel. We beginnen gewoon met angst overwinnen." Mijn stem klinkt luchtig, serieus en vrolijk, eerlijk vrolijk. Ik schud lachend mijn hoofd, en voorzichtig omklemt mijn hand de zijne, welke langzaam de hitte van vuur aanneemt, maar niet zo dat ik echt vlammen of zo op ga roepen. Mijn groene ogen kijken hem recht aan, waar de concentratie door schittert.
: Rustig blijven, er is geen vuur." Zeg ik zacht, waarna ik na een aantal lutteloze minuten zijn hand loslaat. "Weetje wat er van vuur gemaakt kan worden?" Mijn hoofd is gekanteld, en pretlichtjes schitteren in mijn ogen. Waarom was ik ook al weer zo blij om met vuur te "spelen"? God moge weten waarom. Voorzichtig liet ik kleine vonkjes uit mijn samengevouwen handen ontsnappen, zo iets als vuurwerk. Langzaam liet ik ze cirkeltjes om mijn handen draaien, waarna ik een hand losmaakte en die van Agaraine pakte, rechtop zette op zijn elleboog en liet voorzichtig de stukjes vuur die rondcirkelde overgaan op zijn hand,
het vuur danste vrolijk, totaal niet gevaarlijk en het gaf me zelf een gevoel van bescherming. "Niet schrikken, het doet je niets zolang je niet denkt dat het je pijn kan doen." Zowel mijn stem als ogen keken vriendelijk en geruststellend naar de jongen die voor me zat. "Gewoon rustig blijven." Voorzichtig liet ik zelf zijn hand los, en begon -nog wel op hem lettend- met bloemen in het gras te schrijven tot zijn naam voor hem stond, met een je kan het wel, erbij.

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 20:43 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

[Kun hje plz wat meer schrijven? Ik raak snel uit mijn inspiratie anders]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[ Note: Aangepast.]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

{Zou het misschien wat rustiger aanmogen?
Sommige mensen, like me, hebben het druk met school en kunnen weinig posten. Het is dan niet fijn voor die mensen, als een paar in een sneltreinvaart RPG'en...}

Stenenlikker

[Ow sorry hoor dat ik even een paar keer post omdat ik een tijdje niet ga kunne posten tot ik weer op me laptop kan. Pffffffft
En ik doe dat anders nooit hoor, jemig...]

[ bericht aangepast op 3 sep 2013 - 21:05 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Rustig]

Orion Feniks -Engel
'Je mag je best omdraaien hoor,' zegt ze lachend, 'Ik vertrouw je.' ik blijft staan en zou een rood krijgen als ik geen zilver bloed had gehad.
Ik ga op een steen zitten met mijn voeten in het water en begin mijn veren schoon te maken en goed te wrijven, Raven schrikt ondertussen van een ekster die schreeuwend overvliegt, ik volg het dier even met mijn ogen voor hij weer verdwijnt, ik wou bijna het geluid na bootsen maar hield me in.
'Die man van daarnet,' zegt Raven na een tijdje. 'Was mijn broer, Perry. Mijn echte ouders hebben me bij zijn familie achtergelaten. Waarom weet ik niet. Maar hij werkt nu bij het Departement dus.' Ik stopte met het schoonmaken van mijn veren en keek naar de lucht 'ik gokte al zo iets, toen hij begon over de dood van je ouders enzo. Maar ik snap echt niet waarom hij je in de steek laat en bij het Department ging werken'
Ik zuchtte eens diep en zag mijn eigen adem in een wolkje, niet dat het koud was maar het gebeurde wel eens als ik dat deed. Ik likte mijn drogen lippen en maakte een kommetje van mijn handen, ik haal het oppervlak van het water door mijn handen en neem dat een slok, ik voel het gewoon als een koude stroom naar beneden glijden.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

-Ik ga zo wat posten, eerst wat inspiratie ophalen.-

The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams.