Camp Wicked [RPG] - Speeltopics

-Aangepast-

[ bericht aangepast op 5 sep 2013 - 20:53 ]

I don't have time to worry if it's right or wrong, you can't hope for a horror story with a happy ending!

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

Orion zet me weer neer. Ik kijk omhoog naar zijn vleugels. Ze vormde een grappig dak boven ons hoofd. Ik vond het een kalmerend gezicht om de witte vleugels boven me te zien. Ik herinnerde me de woorden die hij had gezegd. "Alleen mensen zoals wij vinden het kamp makkelijk, en dat is niks om je zorgen over te maken je moet het zien als een soort instinkt. Het Departement zal ons niet zo snel vinden, en dood hebben ze niet zo veel aan ons.'
Ik liet mijn ogen weer even over de net geheelde wond gaan. Het zag er weer goed uit.
Er verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht. Het stopte onmiddellijk met regenen. De donkere wolken leken te verdampen en veranderde in witte grijze wolken.
De angst was niet helemaal weg, maar ik was niet meer in paniek. En ik huilde ook niet meer. Ik zuchtte diep en haalde een hand door mijn natte haar. Ik haalde mijn boog van mijn rug en probeerde de pees te drogen. Mijn kleren wreef ik er tegen aan, maar het had weinig zin. Ik zuchtte opnieuw. Ik had ergens het gevoel dat er iets mis was. Dat iemand naar ons keek.
'Raven' hoor ik plots een stem. Ik greep Orion vast en duwde hem zo goed als mogelijk achter me. Ik leg in één seconde een pijl aan en de pees is gelijk gespannen. Er was niemand die zo goed overweg kon met een boog als ik. Nou ja, behalve mijn moeder dan. Ik kijk met grote ogen naar Perry. Hij had zijn handen in de lucht gedaan. Zijn ogen leken geluk te spreken.
'Ik dacht dat deze storm al van jou kwam' zegt hij met een klein glimlachje.


Perry James Chase - Departement.

Er raasde een storm over me heen. Ik had Ros achtergelaten. HEt trouwe beest wist zijn weg wel weer terug te vinden. Ik had een apparte storm als deze vaker gezien. Ik begin te rennen naar het begin van de storm. Ik vang een vage schim op die wat verderop langs rent.
Ik verschuil me achter een boom en hoor de stem van Raven. Ik kon wel een gat in de lucht springen. Ik kwam achter de boom vandaan.
'Raven,' zeg ik blij. 'Ik dacht dat deze storm al van jou kwam.'
Razendsnel legt ze een pijl aan en duwt ze de man achter haar. Ik verstijf als ik de man zie. Het was een engel.
'Raven wat doe je met deze man,' snauw ik kwaad. 'Hij is één van de oorzaken van de ziekte. Hij heeft onze ouders vermoord.'
'Perry ga weg' zei Raven. 'Ga weg en kom nooit meer terug of deze pijl komt persoonlijk in je hart.'
De woorden kwamen hard binnen. Ik snoof en ging met mijn hand naar mijn dolken.
'Het spijt me Raven,' zei ik. 'Maar ik zie geen andere keus dan je meetenemen en deze ziekte te stoppen.'
Ik sprong op haar af en ontweek net de pijl. Ik greep Raven vast en drukte de dolk tegen haar keel.
'Vergeef me Raven' fluisterde ik. Ze worstelde maar ik was sterker.
'Orion ga naar de andere,' schreeuwt ze plots. 'Breng ze hier weg. Zorg dat iedereen veilig is.'
'Zijn er nog meer?' vraag ik sissend. Raven worstelt erger. Ze kreeg rode striemen op haar armen waar ik haar vasthield.
'Raven wees stil' snauw ik. Ik verlegde de dolk naar haar arm en sneed erin. Niet erg, maar ze gilde van de pijn. Het rode bloed stroomde over haar arm.
De dolk werd weer teruggelegd tegen haar keel en met strakke ogen keek ik naar de engel. Tuurlijk zou ik haar keel niet door snijden. Maar Raven had vast aan niemand verteld dat ik haar broer was en haar nooit zou doden, toch?

"Rebellion's are build on hope"

Orion Feniks -Engel
Ik zag een glimlach op Raven haar gezicht en het stopte met regenen en de wolken werden ook lichter, terwijl Raven bezig was met het drogen van haar boog schudde ik mijn vleugels uit en wreef ik een paar veren goed, ik hoop dat de zon straks zou komen anders zou het wat langer duren voordat ik veilig zou kunnen vliegen.
'Raven' ik schrik uit mijn gedachten van een onbekende mannelijke stem, bijna gelijk greep Raven me vast en duwde me achter haar en is haar boog klaar om te schieten. Er stond een onbekende man met donker haar, ook nat van de regen, 'Ik dacht dat deze storm al van jou kwam' zegt hij met kleine glimlach.
Maar als hij mij ziet slaat hij opeens om, 'Raven wat doe je met deze man,' snauwt hij kwaad. 'Hij is één van de oorzaken van de ziekte. Hij heeft onze ouders vermoord.' De beschuldiging schokt mij een beetje, ik heb nog nooit iemand kwaad gedaan en meestal genas ik juist mensen. Ik kon er niet op reageren want Raven zij gelijk 'Perry ga weg. Ga weg en kom nooit meer terug of deze pijl komt persoonlijk in je hart.' Hij heet dus Perry en Raven kende hem, ik keek naar de twee maar ik kon niet echt linken leggen.
'Het spijt me Raven,' zei hij opeens, 'Maar ik zie geen andere keus dan je meetenemen en deze ziekte te stoppen.' gelijk daarna volgde er actie, Raven schoot haar pijl af die hij jammer genoeg ontweek, daarna greep hij haar vast en drukte een dolk tegen haar keel, ik keek versteend en geschrokken toe.
'Orion ga naar de andere,' schreeuwt ze plots. 'Breng ze hier weg. Zorg dat iedereen veilig is.' onzeker zette ik een paar stappen achteruit, ik wou haar niet achterlaten 'Zijn er nog meer?' vraagt hij dan sissend Raven worstelt om los te komen.
'Raven wees stil' snauwt hij gelijk daarna en hij sneed in haar arm waardoor ze het uitgilde van de pijn en er bloed over haar arm heen stroomde.
Ik schrok er van en zetten nog een stap achteruit waardoor mijn vleugels zacht tegen een boom aan stootte, de man die dus Perry heet keek weer naar mij, ik stond er nog steeds aan de grond genageld, ik vroeg me af of hij die dolk zou gooien als ik zou proberen weg te komen, ik vroeg me af of ik hem aan zou kunnen. Ik dacht te veel na, want ik had echt geen idee wat ik nou eigenlijk zou moeten doen ik wou Raven niet achterlaten. Mijn vleugels tikte nogmaals tegen de boom aan en ik wierp een blik op Ravens boog, als ik weg zou rennen zou ik vast die dolk in me rug krijgen, niet dat dat veel kwaad kan uithalen, vliegen kon ik op het moment niet veilig met natte veren.
Ik vond mijn stem terug en het schoot me te binnen wat hij eerder zij "Hij heeft onze ouders vermoord". Onze ouders, waren ze familie? 'Wat voor iemand ben je dat je zusje pijn doet?!' schreeuw ik boos naar hem en ik sla een maal woest met mijn vleugels ze in een meer verdedigende houden brengend 'Familie is er om elkaar te beschermen! Niet om elkaar te verraden!' Wat hij nu deed ging tegen alles in waarmee ik was opgegroeid en dat maakte mij kwaad.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 13:05 ]

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

'Wat voor iemand ben je dat je zusje pijn doet?!' schreeuwde Orion boos.'Familie is er om elkaar te beschermen! Niet om elkaar te verraden!'
Orion sloeg met zijn vleugels.
'Perry laat me los' zei ik zacht. Zijn donkere ogen keken in de mijne.
'Raven ze maken ons ziek' siste hij. Ik schudde mijn hoofd.
'Ik weet niet wat de oorzaak is van de ziekte,' zei ik. 'Maar we doen geen vlieg kwaad.'
Perry keek bedenkelijk. Hij liet me voorzichtig los.
'Perry ga,' zei ik. 'Alsjeblieft.'
Ik negeerde de stekende pijn in mijn arm. De tranen prikte in mijn ogen van de pijn, maar ik negeerde het. Perry deed een paar passen naar achter.
Hij draaide zich om en liep weg. Toen ik dacht dat het over was, draaide hij zich om en gooide hij de dolk naar Orion.
Ik schreeuwde en sprong voor hem. De dolk plante zich in mijn buik. Ik keek met grote ogen naar Perry. Hij wilde naar me toelopen, maar zag Orion. Vlug rende hij weg. Ik viel neer op de grond en ademde diep en uit van de pijn. Het bloed stroomde langs het lemmet. Tranen liepen over mijn wangen en ik rilde van top tot teen.

"Rebellion's are build on hope"

Orion Feniks -Engel
Raven en Perry gingen verder met praten over de ziekte en uiteindelijk liet hij haar los, ik wroette met mijn voeten in de aarde zonder dat ik het door had.
Toen Perry een paar stappen naar achter deed, deed ik er een paar naar voren, daarna draaide hij zich om en liep weg, ik zuchtte opgelucht en glimlachte naar Raven. Maar het was nog lang niet veilig, en daar kwam ik achter toe hij de dolk gooide en Raven schreeuwend voor me sprong en de dolk opving in haar buik.
Woedend keek in naar Perry, tijdens een paar seconden dat ik aan het verwerken was wat er nou gebeurde. Ik wou op hem af vliegen om hem te slaan, en andere dingen maar Raven had mij eerst nodig en ik had de moed niet om Perry aan te vliegen.
Ik bukte naast Raven op de grond en was even radeloos, er bleef maar bloed stromen uit haar arm en nu ook haar buik, haar lichaam rilde en er lopen tranen over haar wangen, 'Oh Raven, waarom nou' mompelde ik terwijl ik voorzichtig met een vinger aan de zijkant van de dolk voelde.
Ik wist dat ik zou moeten huilen om de wonden te genezen en ik voelde de tranen al ergens in mijn ogen prikken, maar dat was ontzettend moeilijk voor me, ik schuurde mijn shirt 'Dit gaat even pijn doen, sorry' zij ik zacht naar Raven terwijl ik onderhand probeerde te huilen, ik pakte het mes voorzichtig vast en wachtte een ogenblik voor ik hem er snel uit trok en gelijk het stuk shirt er op hield tegen het bloeden.
Ik legde het mes ergens achter me neer en beet mijn lip kapot in een poging om tranen op de wekken, dit keer lukte het en stroomde de tranen ook over mijn wangen, ik ging boven Raven's wond hangen om de tranen erop te laten druppelen, ook wreef ik over de wond op haar arm met mijn hand waar tranen op zaten.
Laat het alstublieft goed komen, Laat het alstublieft goed komen, herhaalde ik steeds in mijn hoofd.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Raven Willow Chase - Vluchteling - Half-god.

Orion bukt bij me neer. Mijn ademhaling komt er ondertussen met horten en stoten uit. Ik slikte vaak en voelde me misselijk. De hele wereld begon te draaien en ik greep naar iets wat ik kon vasthouden. Uiteindelijk werd dat Orions arm.
'Oh Raven,' hoorde ik ergens in de verte. 'Waarom nou.'
Ja wist ik veel waarom. Ik had zojuist je leven gered. Als het kon sloeg ik mezelf nu voor mezelf. Hij zou met gemak genezen.
Ik wilde niet dood. Ik wou nog verliefd worden en trouwen. Ik wou misschien moeder worden of op zijn minst een doel hebben in het leven.
Plots voel ik een tintelend gevoel op mijn maag. Ik merkte nu pas dat de dolk er al uit was. Ik zag vaag hoe Orions tranen op de wond vielen.
De wond heelde en ik voelde me minder misselijk. Ik begon weer helder te zien en zag nu ook dat hij mijn arm heelde. Toen alles was geheeld vloog ik hem om de hals.
'Dankje dankje dankje' mompelde ik. Ik verborg mijn gezicht in zijn hals en snoof zijn geuren op. Hij voelde als een soort beschermengel voor me. En ik kon me geen betere voorstellen.

"Rebellion's are build on hope"

Orion Feniks -Engel
Out of no where vliegt ze me om de hals en ik schrok er best een beetje van.
'Dankje dankje dankje' Mompelt ze en ik haalde eens diep adem om tot rust te komen van de stress en sla dan even mijn armen om haar heen.
Ik vraag me af of ik die Perry nog eens zie, misschien ga ik hem rond middernacht wel achterna.
Ik vroeg me ook af of hij zich zorgen maakt op dit moment, om Raven, hij zal niet weten of ze dood is of leeft en hij heeft het op zijn geweten als ze wel dood zou zijn. 'Graag gedaan, maar eigenlijk zou ik jou moeten bedanken' zeg ik droog en ik laat haar los.
Ik kijk even snel om me heen en zeg dan 'Zullen we terug naar het kamp of had je andere plannen?'

"Find peace in who and what you are." — Saphira

Adam Mikkelson|| Tovenaar

Ja, er liepen wel meerdere Engelen rond in het kamp. Nee, ik had er nooit eentje van dichtbij gezien. Eigenlijk had ik me nooit echt bezig gehouden met alle anderen die zich ook in het kamp bevonden, hield me meestal een beetje afzijdig. Sinds ik gevlucht was, observeerde ik meer dan dat ik me met gesprekken en dergelijke ging moeien. Zolang er niemand in gevaar was, hoefde ik ook niets uit te voeren. Natuurlijk waren er wel momenten dat ik met de rest rond het kampvuur ging zitten, maar ik trok eigenlijk alleen mijn mond open als het iets met goocheltrucjes te maken had of als iemand zich slecht voelde. Ik kon er niet tegen als mensen zich niet goed voelden, wilde altijd bij iedereen een glimlach zien. Ik had zelf al een niet al te geweldige jeugd gehad en toch probeerde ik te blijven lachen. Het had geen zin om bij het verleden te blijven hangen aangezien je er toch niets aan kon veranderen, iets da tik al veel mensen had proberen te vertellen. Spijtig genoeg waren er maar weinigen die me geloofden aangezien ik volgens hen niet wist hoeveel ‘pijn’ ze hadden. Wel, ze zouden eens moeten weten.
Ergens begon ik me best ongemakkelijk te voelen onder die blauwe ogen die me aan bleven staren. Toch bleef ik grijnzen en probeerde niet te laten zien. Ik kon het me best voorstellen dat zij zich ook ongemakkelijk gevoeld had onder mijn starende blik waardoor ik het maar gewoon allemaal over me heen liet gaan. Pas toen ik naar haar toe liep, kwam er wat beweging in de Engel. Ze leek bang te zijn, maar dat hield me niet tegen om toch verder te lopen en pas voor haar tot stilstand te komen. Echt niet dat ik haar gewoon ging laten zitten omdat ze me nog niet echt vertrouwde. Ikzelf vertrouwde ook niet de eerste de beste persoon die tegen me aanliep, dus ik voelde me totaal niet beledigd door die beweging. In plaats van kwaad te worden of iets dergelijks, boog ik me net een stukje voorover zodat ik haar fatsoenlijk aan kon kijken, bood mijn excuses aan en vertelde ook al maar direct mijn naam gevolgd door een verwelkoming. Iedere nieuwkomer verdiende een verwelkoming, ze werden immers niet meer geaccepteerd door de mensheid.

Ik verroerde geen vin toen de Engel zelf ook een stukje naar voren kwam en recht in mijn ogen keek. Zo had ik ook de kans om haar blauwe poelen te bekijken sinds iemands ogen meestal de deur naar diens ziel was. Het enige dat ik kon vinden pure goedheid, het soort dat je gewoon nergens meer vond. Ik knikte zachtjes toen ze haar naam vertelde, of tenminste een van de velen. Het was net alsof er iets ergs zou gebeuren als ik een te grote beweging zou maken. Een rilling gleed door mijn lichaam heen toen ik voelde hoe iets zachts langs mijn uitgestoken hand gleed en voor een kort moment scheurde ik mijn blik van haar gezicht los om toe te kijken hoe haar vleugels weer in al hun glorie tevoorschijn kwamen. Mijn bruine kijkers schoten echter al snel terug naar haar gezicht toen ik voelde hoe ze haar hand op mijn wang gelegd had en werkeloos liet ik mijn hand terug langs mijn lichaam vallen. De grijns was inmiddels al van mijn gelaat verdwenen terwijl ik me afvroeg wat ze van plan was. Ik kon niet ontkennen dat ik het ergens best wel frustrerend vond dat ik niet wist wat er ging gebeuren. Ik was niet echt een controle freak, maar ik wist wel altijd graag wat me juist te wachten stond.
Mijn ogen werden groot en zonder echt iets te zien staarde ik wat afwezig voor me uit toen er verschillende beelden werden opgeroepen en voor mijn netvlies voorbij vlogen. Het gezicht van mijn vader toen hij me het trucje leerde dat ik nu het meest gebruik, de dag na de dood van mijn ouders en mijn vlucht van een paar minuten geleden. Tranen prikte zich achter mijn ogen toen ik terug aan mijn ouders dacht en verbluft keek ik Aria aan. Ik had serieus nooit geweten dat er iemand tot zoiets in staat was. Ik reageerde niet op haar woorden en veegde ruw een traan weg die het toch gewaagd had om over mijn wang te lopen. “Ik.. dat..” Ik wist gewoon totaal niet wat ik moest zeggen, dus sloot ik mijn mond maar gewoon en dacht na over mijn woorden. “Dat eerste beeld was mijn vader die me een trucje met deze dingen leerde..” Op mijn gemak zocht ik in de zakken van mijn leren vest het stapeltje kaarten en liet deze aan Aria zien van zodra ik ze gevonden hadden. “Mijn ouders zijn allebei gestorven aan hongersnood omdat ze mij altijd alles gaven wat we te eten hadden zodat ik het nog zou kunnen overleven, vandaar dat ik in het tweede deeltje alleen over straat liep. Ik moest het zelf zien te overleven en in dat laatste moest ik rennen voor mijn leven, maar dat had je waarschijnlijk al door.” Even verscheen er terug een zweem van ene glimlach op mijn gezicht. Nu ik over de eerste schrik heen as, was het niet echt een probleem om te vertellen wat er juist gebeurd was. Ik vond het nooit heel erg om over mijn verleden te praten, er was gewoon nooit iemand die er ooit achter gevraagd had. Ik zette een paar passen naar achter, op mijn hoede. Ik wist niet wat Aria nog meer in petto had en als ik eerlijk moest zijn wilde ik het niet eens weten.

[ bericht aangepast op 30 aug 2013 - 23:09 ]

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Celebrian Clera Aura - Vluchtelinge - Vampier.
Rustig zette ik Dani neer nadat Raven haar terug in mijn armen had geduwd. "Meandery, waarom volg je de sporen nou ook steeds."Sis ik haar boos toe en zet Dani op Mask. Mijn gezicht gaat van boos naar Meandery en een glimlach naar Agaraine. "Meandery is een soort van mijn nichtje, ze vindt me soms te snel, maar zijn we niet te ver van het kamp, ik bedoel het department zou het nooit zomaar vinden, en Meandery is eigenlijk nog steeds niet aangevallen."Hierbij kijk ik boos naar Mea, dat ze beter gewoon in het dorp had kunnen blijven. Ik kreeg een idee en duw Dani in de armen van Mea. "Neem haar mee terug naar haar vader, en blijf jij daar ook maar." Zelf pakte ik Mask's teugels en keek weer vriendelijk naar Agaraine. " Dus het kamp is bovenop de heuvel?"
Een beetje onwennig sta ik vlakbij de jongen, terwijl Meandery al weg is naar huis. Mijn rode haar, de plukjes teminste die los zaten gingen mee in de wind. Maar zelf lette ik er niet echt op, ik had namenlijk een mensenlijke geur op gevangen. Niet die van Agaraine, Raven of iets anders. Maar van een echt mens. Een mens dat bedoeld is om leeg te drinken en dood achter te laten. De teugels leg ik in Agaraine's handen, waarbij ik hem met mijn nu rode ogen recht aan kijk. "Houd hem bij je, als hem iets overkomt ben jij mijn etensmaal." siste ik hem toe en verdween met een windzuchtje.
Ik zag iemand, rennen. Een jongen, meestal smaakte die ook gewoon beter. Ik haalde diep adem en liep rustig de bosjes uit. "Waarom ren je? En alleen? Dat is hardstikke gevaarlijk. Wie weet wat er hier schuilt." Zeg ik, zo dat hij mijn hoektanden niet ziet. Ik was immers ook rustiger geworden waardoor mijn ogen weer groen waren. " Celebrian." Zeg ik vriendelijk dan.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Meandery Lune Boromir - Le Heks.

Celebrian had me zowaar behandeld als haar slaafje. Ze had net zo goed zelf haar dochtertje weg kunnen brengen, maar nee. Meandery mag het weer op knappen. Boos schopte ik een steentje weg, om daarna terug naar het kamp te lopen. Ik was eigenlijk een van de weinige die zich nog tussen de bevolking mengde, ik was echt niet bang voor ze ofzo. Ja oke, ik ging niet graag dood, of werd op een brandstapel gegooid omdat ik een heks was. Maar wat maakt dat nou weer uit? Geïrriteerd loop ik verder de heuvel op tot ik bij het kamp ben. Ik zie - als het goed is- Agaraine. Hij zit bij het nasmeulende vuur in het spellbook te kijken. Vrolijk loop ik naar hem toe, maar ik liet hem niet schrikken. Inplaats daarvan ging ik voorzichtig bij hem zitten. "Hallo Agaraine. Wat doe je?" Oke eigenlijk was dat echt heel vaag dat ik vroeg wat hij aan het doen was, maar wat had ik anders moeten zeggen?

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Aria Athanasia Ophelia Rena Thodora Urania Sotiria - Engel.
De grijns verdween van Adam's gezicht bij mijn aanraking en zijn gezicht kreeg een iets wat geschrokken uitdrukking toen de beelden van zijn herinneringen ook voor zijn ogen voorbij flitsten. Zodra ik hem losliet veegde hij ruw een traan van zijn wang, wat me alleen maar slechter liet voelen over mijn daden. 'Ik... Dat,' stotterde hij verbluft en ik keek door mijn wimpers heen naar hem.
Het bleef een aantal seconden stil. 'Dat eerste beeld was mijn vader die me een trucje met deze dingen leerde.' Hij zocht in de zakken van zijn leren vest en haalde er een stapeltje papiertjes uit, die hij aan mij liet zien. Nieuwsgierig liet ik mijn blik over de dingen heen glijden, voor ik weer naar het gezicht van Adam keek.
'Mijn ouders zijn allebei gestorven aan hongersnood omdat ze mij altijd alles gaven wat we te eten hadden, zodat ik het zou kunnen overleven. Vandaar dat ik in het tweede deeltje alleen over straat liep. Ik moest het zelf zien te overleven en in dat laatste moest ik rennen voor mijn leven, maar dat had je waarschijnlijk al door.' Inmiddels had hij al wat stappen achteruit gezet, wat ik totaal niet vreemd vond. Ik had hem praktisch weg gejaagd. Toch zag ik de zweem van een glimlach over zijn gezicht trekken.
'Wat verschrikkelijk,' fluisterde ik zachtjes. 'Het spijt me echt heel erg van wat ik je net aangedaan heb,' ging ik verder, voor het eerst sprak ik een volle zin. Met een kleine slag van mijn vleugels stond ik rechtop. Voorzichtig zette ik een klein stapje in zijn richting. 'Het herinneringen lezen is een gave die ik bezit. Ik kon het niet laten, ik was zo nieuwsgierig...' Mijn stem stierf weg, terwijl er langzaam tranen in mijn ogen begonnen te prikken. 'Ik wilde je die pijn niet nogmaals aandoen.'
Ik krulde mijn armen over mijn lichaam heen en glimlachte voorzichtig naar hem. 'Is er een mogelijkheid dat je me kunt vergeven?' Ik liet mijn blik over de grond glijden, over mijn blote voeten en mijn gescheurde jurk en toen naar Adam.
Nu hij wist wat mijn gave was, was ik best nieuwsgierig naar wat hij allemaal kon. Zou hij leuke dingen kunnen doen met de papiertjes in zijn hand? En zou hij nog dingen zonder de papiertjes kunnen? Ik besloot het hem later te vragen, mits hij me zou vergeven.

[Sorry, een beetje inspiratieloos...]

[ bericht aangepast op 1 sep 2013 - 18:18 ]

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Agaraine Odian - Tovenaar

Ik ben heel erg gefocust op het boek, ik probeer de FireSpells onder controle te krijgen. Omdat ik nogal wat vrees heb voor vuur, behalve dan een kampvuur dat hier elke avond woedt, vind ik het nogal moeilijk om die spells te gebruiken. Ik krijg ze ook maar moeilijk in mijn hoofd gestampt. Die van de andere elementen en categorieën zijn helemaal niet zo lastig.
Achter me hoor ik voetstappen in de bladeren. Het duurt niet lang of er schuift iemand naast me aan. Ik kijk op en zie Meandery naast me zitten.
"Hallo Agaraine. Wat doe je?" vraagt ze dan en ik glimlach. Ik schuif het boek een beetje haar kant op.
"Ik probeer de FireSpells in mijn hoofd te stampen en uit te proberen," zeg ik dan en kijk naar de spells in het boek. "Maar het wil niet lukken door mijn angst ervoor." zeg ik dan ietwat beschaamd en klap het boek dicht. Ik leg het naast me neer en kijk naar Meandery. Ik ben vaak niet zo van het praten met andere, maar wanneer er iemand bij me komt spreek ik wel gewoon. Ik stap ook niet zo snel op andere mensen -wezens- af. Dat vind ik gewoon lastig.
"Dus... wat was jij van plan om te doen?" vraag ik dan met een klein glimlachje en ga in kleermakerszit zitten.
Ik leun met mijn rug tegen de boomstam die eigenlijk bedoeld is om op te zitten, maar ik vind de grond nog beter zitten om eerlijk te zijn. De grond is vlak, zo'n boomstam is altijd wel wat ronder, en ik ben best wel onhandig dus ik weet gewoon dat als ik één verkeerde beweging maak ik er vanaf val.
"Of was je niets van plan?" vraag ik dan wat onzeker en kijk Meandery aan.

[Hopelijk kun je hier wat mee ^^

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meandery Lune Boromir - Le Heks.

Rustig zit ik naast Agaraine."Ik probeer de FireSpells in mijn hoofd te stampen en uit te proberen," Zegt hij, en kijkt naar de spells in het boek. "Maar het wil niet lukken door mijn angst ervoor." zegt hij dan ietwat beschaamd en klapt het boek dicht. Ik kijk even bedenkelijk. Ik kan de firespells wel, dus misschien kan ik hem dan helpen."Dus... wat was jij van plan om te doen?" vraagt hij dan met een klein glimlachje en gaat in kleermakerszit zitten. Ik zelf zat met mijn benen aan een kant, een beetje te prutsen met het zwarte kant aan mijn zwarte jurk.
"Of was je niets van plan?" vraagt hij dan onzeker en kijkt me aan. " Hm, niet echt. Ben net Dani, mijn nichtje snel weg weesten brengen naar het dorp, naar haar vader. Word zowaar door Celebrian gebruikt als slaafje, terwijl ze zelf een stuk sneller is." Ik zucht, het is zo oneerlijk. "Maar, sinds ik toch niks te doen heb wil ik je best wel helpen met de spells."Vrolijk pak ik het boek van naast hem en open het, blader naar de bladzijde die hij net had en begin deze aandacht door te lezen. "je bent bang voor vuur? Eigenlijk moet je vuur als je vriend zien. Het zal tegen je werken als je er bang voor bent, en als je het ziet als een vriend helpt het je. Hetzelfde geld voor water en andere elementen." Ik houd mijn hoofd even schuin, en kijk dan Agaraine aan. "Waar ben je precies bang voor bij vuur?"

[hoop dat jij er ook iets mee kan ^^]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Agaraine Odian

Ik kijk wat naar het uitstaande kampvuur.
"Hm, niet echt. Ben net Dani, mijn nichtje snel weg wezen brengen naar het dorp, naar haar vader. Word zowaar door Celebrian gebruikt als slaafje, terwijl ze zelf een stuk sneller is." zucht Meandery en ik kijk naar haar.
"Maar, sinds ik toch niks te doen heb wil ik je best wel helpen met de spells." zegt ze dan vrolijk en ik kijk naar haar met een klein glimlachje. Dat vind ik wel heel aardig van haar. Ik laat haar mijn spellbook oppakken en ze bladert naar de bladzijde waar ik net was. Ze begint te lezen.
"Je bent bang voor vuur? Eigenlijk moet je vuur als je vriend zien. Het zal tegen je werken als je er bang voor bent, en als je het ziet als een vriend helpt het je. Hetzelfde geld voor water en andere elementen." Ik knik naar Meandery. Dat weet ik, maar dat is zo moeilijk. Want het gaat zo snel als je vuur gebruikt. Meandery houd haar hoofd schuin en kijkt naar mij.
"Waar ben je precies bang voor bij vuur?" Ik bijt even op mijn lip en kijk naar mijn handen die ik in elkaar gevouwen heb. Dan kijk ik Meandery aan.
"Het leeft, kan net als wij alleen met zuurstof levende blijven. Het gaat zijn eigen gang als je de controle kwijtraakt en het verwoest meer dan dat je lief hebt," Ik zucht even zachtjes.
"Ik ben gewoon bang dat ik iets fout zal doen en daardoor het leven van zowel mezelf, als dat van andere mensen en wezens in gevaar zal brengen," Ik spreek niet heel erg luid, maar dat komt omdat ik het liever niet aan iedereen vertel. Dat ik dit aan Meandery vertel is al een flinke vooruitgang.
Ik pruts wat aan mijn laars en bijt op mijn lip. Vreselijk zulk soort dingen vertellen aan andere mensen/wezens.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Meandery Lune Boromir.

Ik glimlach naar hem, een geruststellende glimlach. "Ik was ook bang, voor duister. Maar sinds ik me erover heb gezet kan ik The Death Army oproepen. Al ga ik dan wel even van m'n stokje." Het laatste mompelde ik meer, bang dat hij me uit zou gaan lachen. "Dragonis." Een klein vlammetje vervormt zich in mijn hand, ik kijk Agaraine aan, mijn ogen stellen hem gerust dat het hem echt niks doet en rustig laat ik het kleine stukje vuur ronddraaien tot het een stukje groter word. Ik was de laatste tijd wel achteruit gegaan, ik was vaak ziek geweest. En een keer had ik het bijna niet overleefd. En dat had invloed gehad om mijn magie. Zoals nu te zien is, het stukje vuur word wat kleiner en neemt dan de duistere vorm aan, waarvan ik zelf schrik. Ik maak een sort hikgeluidje en knijp mijn hand dan dicht. As glijdt eruit, en er is niks meer van te zien dat ik ooit een vlam vast heb gehad. "Agaraine, je moet vertrouwen hebben in jezelf, denk aan wat vuur je geeft: Warmte en Bescherming. Het komt dan echt wel goed. " Glimlach ik bemoedigend en begin wat random bloemetjes te laten groeien door simpel "Flora Eduatis" te zeggen.

Yeah, and people in hell want Slurpees.