• LINK NAAR SPEELTOPIC DRIIIEEEEEEE


    Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weten uiteindelijk ook te ontsnappen.

    Iedereen bevindt zich nu in de buitenwereld. Er wordt op hen gejaagd en zijzelf zijn gehard door wat ze meegemaakt hebben. Hun oorlog zet zich buiten voort, en het verspreidt zich als een virus.
    Wat er dan gebeurt moeten we denk ik nog even zien. Heeft er iemand al een idee?





    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Natsune 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Natsune 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - 1,15

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Tesserae 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese Traitor 1,17
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Tesserae 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 1
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:00 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [wie moeten er nog allemaal komen ?]

    [Alex, Raff, Daniel, Blane, Connor, Jake, Eres, Cloe, Maere.
    That's quite a lot.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [O.O wist niet dat het er nog zoveel waren]

    Raffaël Seager-Hybride
    Ik begin er zo langzamerhand aan te wennen, dat vermogen van Alexander. Het ene moment hier... het andere moment daar...
    ‘Raffaël… Had ik je niet gevraagd me eerst een reden te geven? Wat doe je toch met me, idioot? Vertel nou, alsjeblieft. Ik wil…’ Alexander is op me gaan zitten en heeft zijn gezicht in mijn nek verborgen. Zo'n reactie had ik niet verwacht, ik had iets in de trant van een klap verwacht, of een duw, een woedende blik?
    ‘Ik denk dat ik voor mezelf een… Ik wil gewoon… Het idee hebben dat ik snap… waarom ik die impulsen van jou zo graag wil beantwoorden.’
    Wacht... is dit... Erkenning? Mijn ogen verwijden zich verbaast en ik duw Alexander een beetje van me af om zijn gezicht te kunnen zien. Een lichte blos ligt over zijn wangen, een half vervaagde grijns. Mijn linkerhand pakt zijn rechter vast en verstrengelt onze vingers.
    ‘Ik wil weten wie ik…’ Halverwege in die zin, die zin die zo veel kan uitmaken kijkt hij mogelijk nog verwarder en kijkt hij weg.
    'Sssst,' zucht ik sussend in zijn oor. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ik weet niets over wat ik zóú moeten zeggen, ik ben een beginner op dit gebied. Een nul. Dus ik zeg wat ik voel. 'Het spijt me als ik je van slag maakt, dat is... naja, ergens is het dus mijn schuld, maar ik bedoel het niet zo. Ik hou echt van je, en ik wil dat jij dat ook voor mij voelt. Ik snap niet hoe ik zo snel van je ben gaan houden. Het is ook raar voor mij... Maar ik wil dat je weet... als je voor mij kiest... dan... dat... dan zal ik er altijd voor je zijn. Mijn linkerhand pakt zijn rechter bij mijn wang en ik til hem op naar mijn lippen, een zacht kusje geef ik er op, daarna kijk ik vol hoop omhoog. Wat zou hij er van vinden?
    Veel tijd voor een beslissing krijgt Alexander niet.
    'Alle Hybriden, over een kwartier vóór Lichamelijk Onderzoek verzamelen. Geen uitzonderingen. Ik herhaal: Over vijftien minuten, Lichamelijk Onderzoek, Iedereen. Wie niet komt, mag de gevolgen zelf ondergaan. Bij aankomst wordt verteld wat het plan is.'
    Bang kijk ik omhoog en ik laat zijn handen los, ik trek Alexander dicht tegen me aan.
    'I-ik wil niet! Wat gaan ze met jouw doen? Met ons?' Ik aai Alexander zijn haar.
    'Ik heb beloofd jouw te beschermen dus dat zal ik ook doen,' beslis ik terwijl ik mijn angst probeer weg te slikken. Ik probeer op te staan, maar dat lukt niet zo goed met Alexander nog op me.
    'Het spijt me... dat ik zo... op dit moment... ik hoop dat je er over na wilt denken en... en... ' Verdrietig kijk ik hem aan. Hij moet mij wel kiezen, anders ga ik stuk. Anders heeft mijn leven geen zin meer. We zijn zo anders, maar ook zo... hetzelfde? Zeg ik het goed? Nee. Hij maakt me gewoon perfect, hij laat me me veilig voelen. Ik pak zijn hand. Met mijn hand in de zijne weet ik zeker dat ik die onderzoekers overleef.

    Blane-Hybride
    'Alle Hybriden, over een kwartier vóór Lichamelijk Onderzoek verzamelen. Geen uitzonderingen. Ik herhaal: Over vijftien minuten, Lichamelijk Onderzoek, Iedereen. Wie niet komt, mag de gevolgen zelf ondergaan. Bij aankomst wordt verteld wat het plan is.'
    Moeizaam kom ik overeind. Onderzoek? Hoe laat is het? Niet dat dat voor mij uitmaakt, ik heb hier nooit iets over geleerd.
    Maar dit onderzoek klinkt belangrijk. Een knipper van mijn ogen en ik ben onzichtbaar, zelfs mijn handen deze keer.
    'Bahm, ik word beter,' fluister ik schoor van de slaap. Ik was echt moe. Hoelang heb ik wel niet geslapen? Ik stommel naar mijn deur, ik weet vrij zeker dat mijn kleding een puinhoop is, maar dat maakt niet uit. De geur van zweet maakt me bezorgder, straks krijg ik daar weer straf voor? Met een klein pruil lipje loop ik naar de deur, het is kiezen tussen straf voor mijn uiterlijk enzo, of straf voor te laat komen. Ik weet vrij zeker dat die laatste erger is.
    Ik knik en doe mijn deur open, met beiden handen voor me uitgestrekt begin ik wankel door de gangen te lopen. Ik tel de afstanden die ik nog moet afleggen tot de volgende deuren en muren. Nog acht stappen... vijf... ik loop snel... twee... Nee, nog vier... Muur.
    Na veel botsingen kom ik dan eindelijk aan in het onderzoekslab. Hopelijk ben ik op tijd.


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    [Dit is weer 1 minder, en als Reinsu Alex en Raff naar het lab helpt is het drie minder, C: We komen er wel?]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    Mycrella Rhaella Baratheon.

    Als door een mug gestoken kijk ik Nathan's kant op. Ik was even te geconcentreerd geweest om naar hem te luisteren, maar wist wat hij had gevraagd en wist ook wat hij zou zeggen. Mijn hand had de zijne al losgelaten en met het stukje scherp koraal in mijn andere hand keek ik naar de grond. En zonder enig antwoord loop ik naar buiten. " Dan moet je wel meekomen ander niet hoor." Sis ik terug en ga op de bank in de recreatie-zaal zitten.
    Eigenlijk voel ik de steek in mijn hand nu pas, ik open mijn vuist en het stukje koraal heeft in mijn hand gesneden, op elke mogelijke manier. Mijn handpalm was rood gekleurd van het bloed, niet dat het me iets kon schelen nu, maar ik had geen zin in dat mensen vragen gingen stellen en ging opzoek naar een papiertje om het aan af te doen.
    Eenmaal een gevonden begon ik mijn hand af te doen, terwijl er gewoon wat lyrics in mijn hoofd kwamen en zacht kwamen de zinnen over mijn lippen heen.
    In a coat of gold, or a coat of red.
    A lion still has it's claws.
    And mine are long and sharp my lord.
    As long and sharp as yours.

    Niet lettend op andere dingen die er om haar heen zouden kunnen gebeuren. Ze was gewoon te diep in gedachten verzonken, bezig in haar eigen wereldje. Haar vingers gleden over de kaften van boeken, maar wat ze zelf in werkelijkheid zag was simpel een andere kamer. De dingen die in de recreatiekamer stonden waren er, maar anders dan iedereen ze zag. Voor haar, zat ze meer in de tijd van, laten we zeggen de middeleeuwen. Voor haarzelf liep ze, maar in werkelijkheid was ze flauwgevallen en niet meer. En de oorzaken waren te raden, te weinig eten, bloedverlies, die dingen. Nee, ze was lijkbleek en leek dood.

    EDIT: het liedje --> http://www.replayyoutube.com/watch?v=2l7wzOaODYQ

    [ bericht aangepast op 26 okt 2013 - 21:43 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [I will immediately start typing. C:
    Heeft iemand de inactieve dudes al berichtjes gestuurd?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Uh. Lizz?
    Ze kunnen daar echt niet weglopen hoor.
    Wat denk je dat de onderzoekers dan doen?
    Ik bedoelde buiten als in... Buiten het centrum.
    Waar ze zo heen gaan.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Eres zal gehaald moeten worden, ze komt namelijk niet uit zichzelf.]

    Eres Elana Slowayk.

    In de keuken blijf ik zitten. Mooi niet dat ik met die mensen mee ga. Wat dachten ze, dat ik dom was. Ze zouden ons daar ombrengen en niemand er wat van vertellen. Nou dan hebben ze dus pech, want ik ga onder geen beding mee naar buiten. En trouwens, hoe willen ze dat doen, ik ben sterker als hen. Ik breek elk miezerig botje in hun lichaam tot ze kapot op de grond liggen.
    Aardig, ik? Nou nee, eigenlijk was ik gemeen en zo. Ja, dit meisje was vanbinnen een monster dat niks liever wou dan de kelen van de doctoren openrijten en weg kunnen hier.
    Mokkend in mezelf begin ik in het tafelblad te krassen, tot er aan mijn kant een lange scheur in zit. Niet dat het mij wat uitmaakte, ze hadden genoeg geld voor zichzelf dus een nieuwe tafel konden ze zich ook nog wel veroorloven. Haar handen vlogen over het tafelblad en lange slierten van hout kwamen met haar nagels mee. Het deed haar geen zeer, Haar irissen waren katachtig en stonden gevaarlijk, evenals hoe haar houding was, gevaarlijk en tegelijk had het iets katachtigs. Dat was waarschijnlijk ook de rede dat ze goed met katten en de grote katachtigen overweg had gegaan als ze in de diertuin was.
    Ze had er gewerkt en had vroeger zo de kooien van een cheetah of leeuw in kunnen lopen. En de dieren werpte zich als grote knuffelkatten voor haar. En ze had al eens met een kat gevochten, maar dan echt op z'n kats. Het had geleken alsof ze iets heel anders was, ze had gegromd, haar nagels hadden diepe sneeën achtergelaten op het dier, en de kracht waarmee ze het dier dan van zich af haalde was enorm geweest.
    Maar dat was een rede dat ze de mensen van dit centrum hadden gehaald. En nu, nu zat ze hier. Er waren onderzoeken geweest met huiskatten, maar ook met gevaarlijke wilde katten. Er werd nog eens omgeroepen dat ze moesten komen. "Go Fuck Yourself." Had ze geroepen naar de gang en was blijven zitten, haar irissen nog steeds als die van een kat.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [ @ Reina: Ja maar ze denkt zeg maar ook daar. En ze wilt niet mee dus dat speelt ook er in mee dat ze kan flippen als ze mee moet

    EDIT: Ik wil de inactieve dude's wel doen, wie zijn dat allemaal? ]

    [ bericht aangepast op 26 okt 2013 - 21:42 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    [Oké. Ik zal zo reageren. Eerst een hele lange Alex-post. Yum. :Y)

    Deze hybriden zijn nog niet waar ze moeten zijn:

    Avalerion schreef:
    [Alex, Raff, Daniel, Blane, Connor, Jake, Eres, Cloe, Maere.
    That's quite a lot.]


    In de beginpost staat welke users erbij horen. C:
    ...






    ....
    Ik wilde nog iets zeggen, maar ik ben het vergeten.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [ Dus, Daniel, Connor, Jake, Cloe, Maere.
    Okki ^^

    Slim, very Smart Rein xd ]

    [ EDIT: Ze hebben een berichtje ontvangen of ze willen reageren ]

    [ bericht aangepast op 26 okt 2013 - 22:12 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    Alexander Evan “Alex” Anderson

    Ik lach hardop, schor, en bloos om zijn verbaasde gezicht. Iets in mijn binnenste gedraagt zich extreem vreemd. Ik voel me zo…. Uitbundig. Gelukkig. Wie had ooit gedacht dat dat kon binnen dit centrum? Nou ja… Niet dat dit de ergste plaats is waar ik me ooit bevonden heb.
    Ik huiver bij de gedachte aan de met mijn eigen bloed besmeurde muren in het huis van mijn grootouders, maar schud die gedachte snel weer van me af. Het is niet nodig om daar nu weer bij stil te staan. Wat gebeurd is is gebeurd, en ik heb nu iets veel leukers om mijn aandacht op te richten. Iemand. Raffaël pakt mijn hand en ik ril weer, nu van… Ja, van wat? Genot? Geluk?
    Hakkelend probeer ik duidelijk te maken wat ik voel. Jammer genoeg kan ik het zelf ook niet goed bevatten. ‘Ssst.’ Hij zucht het in mijn oor. Ik kan zo moeilijk stilzitten! ‘Het spijt me als ik je van slag maak. Dat is… Nou ja… Ergens is het dus mijn schuld, maar ik bedoel het niet zo. Ik hou echt van je, en ik wil dat jij dat ook voor mij voelt. Ik snap niet hoe ik zo snel van je ben gaan houden. Het is ook raar voor mij…. Maar ik wil dat je weet…. Als je voor mij kiest… dan… dat… Dan zal ik er altijd voor je zijn.’ Raffaël pakt mijn hand vast en drukt er een kus op. Ik neem zijn gezicht tussen mijn handen en doe hetzelfde bij zijn voorhoofd, waarna ik me theatraal achterover van zijn schoot laat vallen. ‘Whiieeeee!’ Boem. Op het groezelige tapijt. In mijn gedachten zie ik zijn gezicht al voor me, geschokt, bezorgd. Ik giechel.
    Mijn armen liggen uitgestrekt naast mijn lichaam, mijn benen nog altijd naast de zijne op de bank. Mijn haar waaiert rond mijn hoofd, wat me er een beeld in doet vormen.

    Wankel loop ik de straat binnen, zwaai mijn vrienden uit. Nog lacherig van dezelfde alcohol die de toestand van mijn evenwichtsgevoel en slappe spieren heeft veroorzaakt loopt de jongen met het regenbooghaar naar me toe. Ik heb geen idee hoe hij heet, maar hij kan goed zoenen. Ergens wist ik het wel. Dat ik op mijn eigen geslacht val, bedoel ik. Ik wilde het gewoon niet onder ogen zien. Waarom weet ik niet meer. Wat dronken zijn al niet met je kan doen. Ik giechel, net voordat hij, de naamloze, zijn lippen weer op de mijne drukt. ‘Het concert was geweldig. Moeten we vaker doen.’ lalt hij. ‘Laten we bij jou thuis nog wat verder gaan dan dit.. je weet wel.’ Hij grijnst.
    Thuis. Ik denk aan mijn opa’s gezicht en duw hem van me af. ‘Nee, sorry. Ik denk niet dat dat een goed idee is. En ik wil je liever ook niet meer zien.’
    Langzaam draai ik me om, en zie wat naar mijn idee een personificatie van de duivel hemzelf is duister voor het raam staan kijken. Het lood zakt me in de schoenen. Ik ben zó dom geweest.
    Toch zal ik naar binnen moeten. Angstig slof ik naar de deur, zonder de jongen achter me nog een blik waardig te gunnen. Ik hoor hem verontwaardigde geluiden maken, maar sla er geen acht meer op. De sleutel klikt in het slot.
    Ik weet dat het niet zal lukken, maar doe toch een poging snel, stiekem naar mijn kamer te glippen. Het zou beter zijn mijn gave te gebruiken, maar het lijkt me niet te lukken. Mijn gedachten zijn zo troebel. Daar is hij. Ik sla mijn armen om mijn hoofd, zwarte en blauwe lokken pieken alle kanten op.
    ‘Zo. Dus het leek jou een goed idee met jongens te gaan lopen klooien? Dus je bent niet alleen een nutteloze, lelijke freak, maar ook nog eens een flikker?’
    De eerste klappen vallen. Pijn. Onmenselijke pijn. Duisternis.

    Kreunend word ik wakker. Ik probeer mijn ogen open te doen om te kijken waar ik ben, maar ik krijg er maar een open, het andere zit ergens mee dichtgeplakt. Gang. Snel dat oog weer dicht. Mijn hoofd doet zoveel pijn. Met nog een gepijnigde kreun breng ik mijn hand naar mijn gezicht. Meer plakkerig spul. Voetstappen.
    Ik maak me zo klein mogelijk, maar het is de goede van de twee stemmen. ‘Oma.’ weet ik uit te brengen. Haar man is zeker op het werk.
    ‘Ik hoor haar snikken en het kost me absoluut geen moeite me voor te stellen hoe ze er nu uitziet. Hand voor haar mond, wijd opengesperde ogen. Dezelfde kleur blauw als de mijne.
    Ik steek een arm op, en ze helpt me op te staan, begeleidt me naar de badkamer. Heel voorzichtig sponst ze mijn gezicht af, en na een hele tijd lukt het me mijn beide kijkers open te trekken en naar mezelf te staren in de spiegel.
    Mijn uitdrukking is nu een evenbeeld van het hare. Tussen de bloedresten pronkt op mijn voorhoofd een woord.
    Homo. Rood druipt er nog uit. Zoveel rood. Terwijl ik daar sta, in pure shock, laat mijn lieve grootmoeder het bad vollopen. Soms lijkt het alsof ze mijn gedachten kan lezen, of misschien ziet ze het gewoon aan mijn ogen, maar ze blijft er de hele tijd bij terwijl ik me opfris, alsof ze zich ervan wil verzekeren dat ik me niet van het leven beroof. Het zal je verbazen op hoeveel manieren dat kan in een badkamer, als je er eenmaal stil bij staat. En op dat moment had ik er echt genoeg van. Leven.

    Ik kuch. Een beetje misselijk kom ik overeind, onbewust steeds meer haar voor mijn gezicht trekkend. Een beetje ongemakkelijk, verontschuldigend lach ik naar Raffaël. Van mijn goede humeur van daarnet is niets over, maar het zien van zijn ogen verzacht het wel een beetje. ‘Sorr-‘
    Ik word onderbroken door een geluid uit de luidsprekers boven mijn hoofd.
    'Alle Hybriden, over een kwartier vóór Lichamelijk Onderzoek verzamelen. Geen uitzonderingen. Ik herhaal: Over vijftien minuten, Lichamelijk Onderzoek, Iedereen. Wie niet komt, mag de gevolgen zelf ondergaan. Bij aankomst wordt verteld wat het plan is.'
    Het is de stem van professor Rosper. Raffaël kijkt ronduit bang, en trekt mij weer dicht tegen zich aan. Ik kruip weer bij hem op schoot en druk hem bijna plat, laat hem weer een klein beetje los wanneer ik dat doorkrijg.
    'I-ik wil niet! Wat gaan ze met jou doen? Met ons?’ Hij aait mijn haar. Ik sluit mijn ogen. 'Ik heb beloofd jou te beschermen dus dat zal ik ook doen. Het spijt me... dat ik zo... op dit moment... ik hoop dat je er over na wilt denken en... en...’
    Met een verdrietige uitdrukking probeert hij op te staan en pakt mijn hand. Ik leg hem tegen mijn wang en duw zijn mondhoeken omhoog. Even slikken, en het lukt mij ook weer een glimlach op mijn gezicht te toveren, waarna ik opsta.
    ‘Kom. We overleven het wel.’
    Ik geef hem nog een kusje op zijn haar (daarvoor moet ik op mijn tenen staan, hij is langer dan ik), houd hem wat steviger vast, en teleporteer ons dan naar de plaats waar we moeten verschijnen. Eens zien wat ze gaan doen.

    Eenmaal aangekomen word ik gelijk bij mijn schouders gepakt door een onderzoeker. ‘Daar zijn jullie, eindelijk. Ik heb een heel leuk accessoire voor je, past bij je haar.’ Schamper gelach. Uit mijn ooghoeken zie ik dat ook Raffaël meegetrokken wordt. Voordat ik goed naar zijn gezicht kan kijken wordt er iets in mijn gezicht geduwd. Meer gelach, wanneer de onderzoeker het haar van mijn voorhoofd veegt om het ding goed aan te laten sluiten. Ongetwijfeld om mijn litteken. Gelukkig had ik de andere hybriden nog niet bereikt, en ben er hierom vrij zeker van dat zij het niet zien.
    Ik probeer te schoppen en te slaan, maar ik lijk er maar niet achter te kunnen komen waar het lichaam zich bevindt.
    Een paar seconden later, en het ding zit strak vast op mijn hoofd. Geen beweging in te krijgen, en niets doorheen te zien. Fijn. Toch wekt het vragen op. Waarom zouden ze dit doen?
    Met een ferme duw in mijn rug word ik -vermoed ik- bij de rest geplaatst. Ik moet volledig op mijn gehoor afgaan. Het is verwarrend. ‘Raffaël? Iemand? Wat gaan we doen? En wat zit er op mijn ogen?’

    [Als iemand die onderzoeker wil zijn mag dat, maar ik heb expres geen naam of geslacht genoemd om niet voor iemand anders te spelen, dus we kunnen het ook om het even laten.]

    [ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 17:32 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Oeps, lange post.
    En heel erg bedankt, Lizz. c:
    Ik denk dat dat is wat ik wilde zeggen. Not sure.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik laat Val Eres wel halen, maar eerst op Myrcella reageren. (: ]

    [ bericht aangepast op 26 okt 2013 - 22:59 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.