• LINK NAAR SPEELTOPIC DRIIIEEEEEEE


    Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weten uiteindelijk ook te ontsnappen.

    Iedereen bevindt zich nu in de buitenwereld. Er wordt op hen gejaagd en zijzelf zijn gehard door wat ze meegemaakt hebben. Hun oorlog zet zich buiten voort, en het verspreidt zich als een virus.
    Wat er dan gebeurt moeten we denk ik nog even zien. Heeft er iemand al een idee?





    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Natsune 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Natsune 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - 1,15

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Tesserae 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese Traitor 1,17
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Tesserae 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 1
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:00 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Tesserae schreef:
    {Oké, ik broed op iets (ha-ha-ha, broeden, snap je 'm? Yes I know, lame.) Zodra ik de losse eindjes aan elkaar heb geknoopt, zal ik idee plaatsen.}


    {haha lol XD


    welkome to my garden of fantasy

    {Het draait er ongeveer om, dat de vogel in zijn vorige mythe-leven, weggejaagd werd uit de plek waar hij verbleef. Bovendien wilden onderzoekers Avalerion vangen, aangezien hij alles is wat een onderzoeker wilt: Een geweldig onderzoeksobject. De verzwakte Avalerion ontsnapte uiteindelijk, met behulp van een niet al te grote groep mensen die voor de vogel streden en hem wilden helpen. Die hulp moesten ze uiteindelijk met hun leven bekopen. Avalerion voelde zich zodanig aangetrokken tot het lot van deze helpers, dat hij hen liet reïncarneren. Nu dragen die stuk voor stuk een deel van de macht van Avalerion bij zich. Deze macht zijn gaven, die eigenlijk onmogelijk zijn voor iemand om te hebben.
    Avalerion hield zich gedeist, en liet de uitverkorenen hun eigen leven lijden bij hun eigen familie, en vertrok.
    Nu breekt het volgende leven van Avalerion aan, nu hij ziet wat er gebeurt is met de mensen die hijzelf heeft uitgekozen. Hij is vastbesloten de Hybriden te helpen, aangezien hij weet hoe het voelt om opgesloten te zitten, afgesloten van de natuur.
    Avalerion leeft weer op.}


    Zoiets?


    Tijd voor koffie.

    [Het klinkt heel goed, maar het verklaart de helft van de gebeuetenissen in de storyline niet. .. ;/]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Mette (IAmLightning), Myrthe (Natsune), Rose (Cesaria, doet niet meer mee) en ik hebben een spintaan slapafeestje. ^-^]

    Stevie-Ann Carter

    ‘Oh, mijn god.’
    Lucy staat in de deuropening, en bijna als in slow motion laat ze het water dat ze net voor me gehaald had vallen.
    Ik slaak een korte gil als ik weer enigszins bij zinnen kom. Het suffe gevoel in mijn hoofd is weg, en ik duik van het bed. Het gaat me niet helemaal goed af, gezien ik op de grond val.
    Razendsnel probeer ik te bedenken wat ik nu moet doen.
    Bingo.
    Ik gris een papier en een pen van de grond en begin te tekenen, terwijl ik af en toe naar Lucy kijk. Hopelijk is ze nog versuft genoeg om erin te trappen.

    Het duurt niet lang voor ik erachter ben dat dit nooit gaat werken. Mijn handen vertragen hun tekenende beweging en vallen uiteindelijk stil. Beschaamd kijk ik naar mijn handen.
    Ik was van plan nog een Elliott uit het papier te toveren en het dan voor te laten komen alsof de jongen in mijn bed ook een tekening was.
    ‘Sorry. Ik weet niet waar dat vandaan kwam. Het leek wel alsof iets bezit van me had genomen.’
    Ik betwijfel of ze me serieus zullen nemen.

    In de hoek van het papiertje teken ik een kleine vogel, die ik er vervolgens uit trek.
    Vrolijk fladdert hij rond, terwijl ik zelf enkel de neiging voel heel hard te gillen en me uit de voeten te maken. In plaats daarvan richt ik mijn aandacht op dit beestje. Wat is er toch steeds met die vogels? Ik ben plotseling zo geobsedeerd…. door vogels.

    [Sophiiieeeee? Could you please send Rosper? c:
    Naar de andere onderzoekers bedoel ik. Niet hiernaar. ^ ]

    [ bericht aangepast op 23 okt 2013 - 10:40 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Hmm. Stillerds.]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {XD}


    welkome to my garden of fantasy

    {I shall continue to denken. Is de rest het ermee eens?
    Stiekem ben ik er namelijk best wel trots op :Y) }


    Tijd voor koffie.

    Raffaël Seager-Hybride
    ‘Dus. Wie ben je? Muziek, hobby’s, interesses, et cetera? Interessante levensverhalen? Iets?’ Eindelijk! Hij wil meer over me weten! Grijnzend van blijdschap staar ik hem aan. Ik ga wat rechter zitten en begin wilde gebaren te maken met mijn handen, ook de hand die nog altijd die van Alexander vast houd.
    'Raffaël Seager... Muziek... Eh, niet echt een smaak. Ik heb wel klassiek geluisterd want mijn oud-... dat werd bij mij veel geluisterd. Ik hou van... vliegen. Ik heb vleugels, maar dat had je zeker al door, haha.' Ik pruil. Ik wou hem zo graag meer over me laten weten maar nu het dan eindelijk kan besef ik hoe saai ik eigenlijk ben. Van de zenuwen krijg ik een spastisch trekje bij mijn oog. Ik zucht.
    'Nah, ik ben dus niet zo boeiend.' Kan ik dit? Ik kijk rond, hoeveel mensen zijn er in de kantine? Maakt niet uit ik moet dit kunnen durven. Iemand moet de volgende stap zetten!
    'Op dit moment zijn mijn enigste interesses... 'Ik sta op en trek hem ook overeind, ik blijf zijn hand vasthouden terwijl ik hem naast de borden op tafel duw. Langzaam buig ik me naar voren, mijn armen trillen en ik wankel. Ik moet verder gaan, anders gebeurd er nooit wat. Of moet ik te lang wachten...
    Ik heb geen geduld.
    '... Jij,' fluister ik terwijl ik hem aan kijk. Ik buig me langzaam naar voren...

    [Help wat doet hij? *O* Verzin jij maar wat? Kusje? Knuffel? Waaah?]


    "Wheeeeze" ~ Mizuki, Kamisama Hajimemashita.

    {Yes, now I can write. Lavina is still locked up.
    Wait now I can say it!

    THIS IS ONE OF THE LAST TIMES YOU WILL SEE ROSPER SAAAAAANE.

    Argh, ik lees nu je bericht pas. Excuse me D:}

    Dean Edward Collin Rosper
    Kunnen alle onderzoekers onmiddellijk naar mentaal komen? Professor Raevenwood heeft een plan. Ik rek me langzaam uit, en geeuw aanstekelijk. Ik schuif mijn bril wat meer op mijn voorhoofd zodat ik in mijn ogen kan wrijven. Ik sta op uit de bureau-stoel van mijn kamer, waar ik reeds in ben ingedut. De stem van Valesca klonk krakerig, maar helder door de microfoon. Ik werp snel even een blik op de spiegel en woel wat door mijn haar. Het ziet er door de war en gedurft uit, en ik grijns tevreden in de spiegel. Mijn spiegelbeeld lacht terug. De tijd die ik erover doe om naar mentaal te komen, denk ik na over wat er gebeurt zou kunnen zijn. Ik knoop mijn labjas losjes over mijn middel, zodat mijn bruine trui (Calvin Klein) er goed uit komt te zien. Mijn blauwe spijkerbroek heeft witte plekken rond de kniëen. Ondanks dat de beschrijving misschien gewoontjes lijkt, zien mijn kleren er goed uit en zie ik er spectaculair uit. Wat zou Val dwars zitten? Ik knak mijn vingers voorzichtig, en beweeg mijn schouders heen en weer. Caine, Emile en Val behandelen de Hybriden veel te losjes. Misschien heeft er eentje iets uitgehaald bij Val. Haar kamer overhoop gehaald? Ik grinnik. De arme Val, al zou ik maar al te graag de Hybriden in toom willen houden. Ik steek mijn bril in het borstzakje van mijn trui en woel nogmaals door mijn haar en haal mijn handen over mijn gezicht. Anders is er wat met Emile. Misschien is er een Hybride tegen zijn bevelen ingegaan, of zoiets, is hij overstuur. Mijn lippen krullen nogmaals om. Dan bereik ik mentaal onderzoek, waar Emile en Valesca al op mij wachten. "Ai, mates. What did I miss?" Mijn jaar in Australië was een van de beste dingen die me ooit is overkomen en ook het accent blijft hangen. Wat kan ik zeggen? Mijn talent voor talen spreekt voor zich. Ik geef Emile een vriendschappelijke klap tegen zijn schouder, "Hey schooier." Zeg ik, vriendschappelijk met een grijns. Ik ga naast Valesca staan. "Vertel?" Zeg ik.


    Tijd voor koffie.

    {Tesserae, Emile is nooit overstuur en als hij dat is dan laat hij het niet merken. hij heeft dat pokerface masker.}


    welkome to my garden of fantasy

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood

    Met veel rumoer en een grote grijns op zijn gezicht komt Dean binnen slenteren. Niet te geloven dat hij zich een onderzoeker mag noemen, hoewel hij natuurlijk wel erg slim is. Ik sla geen acht op de populaire zinnen die hij er met een Australisch accent uit gooit. Ik observeer enkel.
    ‘Hallo Dean, ben je daar eindelijk?’ is alles wat ik zeg, mijn stem zacht als gebruikelijk.
    ‘Er is iets wat ik met jullie wil bespreken. Ik heb het net al aan Emile hier uit de doeken gedaan. Het komt er in het kort op neer dat ik graag zou willen weten hoe de objecten reageren op een andere omgeving en frisse buitenlucht. Hierom wil ik graag een uitstapje naar een bos plannen, als het kan vanmiddag. Zo snel mogelijk in ieder geval.’
    Neuriënd pak ik mijn map erbij. De map die profielen van alle hybriden bevat. ‘Eens zien. We moeten per gave bedenken of er speciale maatregelen genomen moeten worden.’
    ‘Eens zien…’ herhaal ik nog maar een keer. Ik loop snel de hybriden na. Mijn vinger glijdt langs de namen en hun gaven. Af en toe mompel ik iets.
    ‘Anderson moet een blinddoek hebben. En dan niet gewoon zo’n lap stof. Iedereen weet dat je daardoor heen kunt kijken.’
    Persoonlijk had ik daar eigenlijk heel weinig ervaring mee. Ik werd nooit op kinderfeestjes uitgenodigd. Ze waren bang voor mijn gevoelloosheid en starende blik.
    ‘Kan een van jullie daar iets voor regelen?’
    Ik tikte op het papier bij de volgende die beveiliging behoefde. ‘Seager. Zijn vleugels moeten geïmmobiliseerd worden. Maar niet kapot maken.’ Ik zag de mannen al grijnzen. ‘Ik wil hem straks nog zien vliegen, aan een lijn of iets dergelijks.’
    Blane…. ‘Hmm.. Wat kunnen we tegen onzichtbaarheid doen? En dan hebben we Carré nog. Haar zou ik het liefst in een dwangbuis stoppen. Hopelijk barst ze daar niet uit als ze in het een of andere monster verandert.
    Tot slot heb je Carter en dat meisje van King nog. We moeten gewoon zorgen dat zij tijdelijk geen tekenspullen tot hun beschikking hebben.
    Wat kan die broer eigenlijk? Kan hij iets?’
    Nadenkend ijsbeer ik heen en weer. Het is al lang geen vraag aan Dean meer, of we gaan dan. Niet dat van die broer.
    We gaan gewoon. Ik zal mijn zin krijgen door alles nu al tot in de puntjes te regelen.
    ‘We moeten Ponne en Tzin sowieso meenemen. Zou het niet handig zijn alle hybriden aan elkaar te binden? Nee.. Dan hebben ze niet de vrijheid interessant te zijn. Er moet wel wát gebruik moeten zijn te maken van gaven, anders kunnen we net zo goed niet gaan. Ik denk dat we alles moeten onderdrukken, dan een goede plek vinden en ze een voor een hun kunsten laten vertonen.’
    Ik hef mijn hoofd op naar mijn collega’s, die stil gevallen lijken te zijn. Misschien waren ze dat wel niet, maar heb ik ze over mijn eigen stem en gedachten heen gewoon niet meer gehoord. Geen idee. Ik ga zo op in mijn plannen dat heb me eigenlijk bar weinig kan schelen wat ze te zeggen hebben. Behalve nu dan, met betrekking op mijn idee. Ze moeten helpen regelen. Er mag absoluut niets fout gaan. ‘Hebben jullie nog iets aan te merken of toe te voegen? Wat doen we met de objecten met een mentale gave?’
    Ik zweer dat ik mezelf nog nooit zoveel heb horen praten.


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Emile William Jack Starlek –onderzoeker-

    Hmm. De mensen met een mentale gave. Die zijn het gevaarlijkst. Jammer dat we niet een of andere bescherming daarvoor hebben ontwikkeld. Ik opende mijn notitieboek en schreef:
    ‘mentale bescherming?’
    Het zou handig zijn om daar een groot onderzoek op te doen. Terug naar het onderwerp, mentaal gewapende objecten in de openlucht. ‘’misschien kunnen we ze verzwakken of verdwazen. Dan kunnen ze hun mentale krachten niet gebruiken en reageert hun onderbewust zijde misschien wel op de buitenlucht. We kunnen ze natuurlijk ook gewoon hier laten. Want op het eerste gezicht is er geen link met mentale kracht en natuur. Maar ook dat kunnen we natuurlijk nooit zeker weten.’’ De mensen met een mentaal wapen zouden eigenlijk ontwapend moeten worden. Maar aan de andere kant. Als ik een manier wist te vinden om die krachten te isoleren en eruit te werken of gewoon simpelweg te kopiëren…
    Het lezen van gedachtes van objecten zou de onderzoeken een hoop vorderen. Maar dat zou mijn positie in gevaar brengen. Ik heb een test object nodig. Iemand die het vuile werk voor mij kan doen. Iemand die voor me door het vuur gaat. Het probleem is, waar vind je zo’n iemand. Of hoe creëer je zo’n iemand.

    {Emile is doing some dangerous thinking >:D }


    welkome to my garden of fantasy

    annickemiek schreef:
    {Tesserae, Emile is nooit overstuur en als hij dat is dan laat hij het niet merken. hij heeft dat pokerface masker.}

    {Hij drijft gewoon een beetje spot met de andere onderzoekers, cynisme. Ongeacht ze zich zo gedragen of niet. Valesca is bijvoorbeeld ook niet zomaar onder de duim te houden door een Hybride. Rosper drijft overal spot mee, het zit in zijn karakter, I guess.}


    Tijd voor koffie.

    Alexander Evan “Alex” Anderson
    Ik glimlach bij het zien van zijn plotselinge enthousiasme. ‘I could actually fall for you..’ quote ik mijn favoriete anime-karakter. Heel zachtjes. Ik durf te wedden dat hij het niet gehoord heeft.
    Mijn hand ligt nog altijd in de zijne, en ik heb het gevoel dat ik naar iedereen in de kantine zwaai bij zijn wilde armgebaren. Ik grinnik en pak met twee handen de zijne vast, leg ze in mijn schoot.
    ‘Raffaël Seager… Muziek… Eh, niet echt een smaak. Ik heb wel klassiek geluisterd, want mijn oud-… dat werd bij mij veel geluisterd.’ Nieuwsgierig draai ik mijn hoofd. ‘Oud-…?’ Daar zou ik zo nog wel op terugkomen. Raffaël had het volgende onderwerp al aangesneden. Hij ging er in sneltreinvaart doorheen. Niet echt wat ik in gedachten had. Mmh.
    ‘Ik hou van… vliegen. Ik heb vleugels, maar dat had je zeker al door, haha.’ Ik glimlach weer. Ik voel me zo licht en opgewekt. Heerlijk. ‘Natuurlijk had ik dat. Ze zijn prachtig, en heerlijk zacht.’
    Het was niet eens flirtend bedoeld.
    De jongen voor me pruilt. Ik kijk naar zijn mond, die zich vanmorgen nog op de mijne bevond. Raar idee. Hij zucht. Ik kijk naar zijn ogen en luister naar wat hij te zeggen heeft.
    ‘Nah, ik ben dus niet zo boeiend.’
    Ik wil zeggen dat ik daar nog niet zo zeker van ben, maar verward door de manier waarop hij nu om zich heen kijkt houd ik me stil.
    ‘Op dit moment zijn mijn enige interesses…’ Ik word opgetild van mijn stoel, en weer neergeplant op de tafel. Ik snak naar adem als ik door krijg wat hij gaat doen. ‘Jij.’
    Het is niet meer dan een fluistering van zijn kant. Een huiverig trekt door mijn lichaam als ik zijn adem over mijn lippen voel strijken. Even vallen mijn ogen een beetje dicht. Liefde is een comfortabel iets.
    Hij komt dichterbij, en bijna beantwoord ik zijn halfgeopende lippen met een kus, maar bedenk me dan waar we ons bevinden en wat ik hem verteld heb. Mijn armen glijden om zijn middel, ik druk me dicht tegen hem aan en… Poef! Weg zijn we.

    In de lege, donkere recreatiezaal verschijnen we weer. Ik duw Raffaël op de bank die er staat en neem plaats op zijn schoot, mijn benen elk aan een kant van zijn lichaam.
    Het is moeilijk om te stoppen met grijnzen, en ik besluit maar op te geven dat te proberen wanneer ik me naar hem vooroverbuig en mijn wang en kaak tegen de zijne leg. Mijn lippen bevinden zich ergens in de buurt van zijn hals en oor. Mijn linkerhand ligt tegen de andere kant van zijn gezicht en de rechter streelt zijn middel. Ik hijg nog een beetje na van de plotselinge snelle inspanning en de intensiteit van dit moment. Ik schaam me ervoor.
    ‘Raffaël… Had ik je niet gevraagd me eerst een reden te geven?’ vraag ik. Het klinkt bijna zwoel, en ik voel de onbedwingbare neiging te lachen, mijn lippen tegen zijn hals te duwen, op de grond te gaan liggen, weg te rennen, rond te teleporteren en nog een heleboel andere dingen. Allemaal tegelijk.
    Dat eerste gebeurt ook, zachtjes. Ik duw mijn gezicht nog iets dichter in zijn nek.
    ‘Wat doe je toch met me, idioot? Vertel nou, alsjeblieft. Ik wil…’
    Ja, wat wil ik?
    ‘Ik denk dat ik voor mezelf een… Ik wil gewoon… Het idee hebben dat ik snap… waarom ik die impulsen van jou zo graag wil beantwoorden.’
    Het komt er haperend uit, en ik betwijfel of hij ook maar enig idee heeft waar ik over loop te bazelen. Ik weet het denk ik zelf niet eens.
    ‘Ik wil weten wie ik…’ leuk vind. Vind ik hem leuk? Nee. Nee... Nooit. Dat kan niet. Ik ken hem pas net.
    Man. Ik ben compleet aan het doordraaien.

    [ bericht aangepast op 23 okt 2013 - 22:31 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Tumtiedumtie. I really am in a lovely writing mood. ^-^
    Verandering van personages ten opzichte van gisteren zou daar een reden van kunnen zijn. XD]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.