• LINK NAAR SPEELTOPIC DRIIIEEEEEEE


    Avalerion or Alerion is a mythological bird. It was "rather small, yet larger than an eagle" and lived near the Hydaspes and the Indus according to European medieval geographers and bestiaries, which were possibly based on a description by Pliny. Only two of the birds were said to exist at a time. A pair of eggs was laid every 60 years; after hatching, the parents drowned themselves. Alerions have been seen in coats of arms, most often depicted as a bird with no beak and feathered stumps in place of legs or no legs at all.


    Alerion
    Ilerion


    Er broeit iets onder de mens. Iets groots. De regering kan het voelen. Zíj kunnen het voelen. Maar wie zijn zij? Straatkinderen. Voor de meeste mensen is dat wat zij zijn. Onbetekenend. Afval. Deze kinderen die hun ouders uit het oog of uit het hart verloren zijn. Kinderen van ouders die misschien zelfs dood zijn. Kinderen die er helemaal alleen voor stonden. Een klein getal werd misschien opgenomen in weeshuizen, wellicht geadopteerd. Maar geaccepteerd? Nee. Dat nooit helemaal. De kinderen waren hoe dan ook op henzelf aangewezen. Totdat hun leven compleet veranderde. Plotseling. Als een donderslag bij heldere hemel.


    Natuurlijk wisten deze kinderen al op jonge leeftijd dat zij stuk voor stuk uniek waren. Maar dat ze waren voorbestemd voor iets dat de wereld zou kunnen veranderen? Nee. Dat was hen nooit verteld. Wie wilde hen immers in bescherming nemen tegen de projecten die de regering aan het voorbereiden was? Op een bepaald punt in hun leven veranderde die status. Hun levens en gaven raakten verwikkeld met elkaar.
    Er was eindelijk iemand die luisterde, iemand die hielp. Iemand die hen kon leiden. Iemand die hen iets heel bijzonders gaf. Ze ontwikkelden gaven.
    Helaas hadden deze gaven tot gevolg dat de kinderen, inmiddels eerder jongeren, enorm interessant werden voor onderzoekers en wetenschappers. Op een enkeling na wonen zij nu allemaal in onderzoekscentra.”


    Ze wonen hier niet vrijwillig. Veel buitenstanders noemen het een gesticht. Sommigen omdat zij denken dat deze begiftigde jongeren gek zijn, of zelfs een andere diersoort. Ze vrezen hen.
    Een enkeling noemt het zo in de wetenschap dat de behandeling in deze inrichting afgrijselijk is, en dat eenieder die deze ondergaat nooit hetzelfde zal zijn. Als hij of zij überhaupt nog levend naar buiten komt.
    Dag en nacht worden onmenselijke tests en onderzoeken op de jongeren afgevuurd. Wie zich niet aan de regels houdt wacht een gruwelijke straf.
    Tot een zeker punt lijkt de Redder, waarvan zij dachten dat die bestond, te zijn vergeten. Toch blijft er hoop groeien onder de begaafden, en deze hoop doet leven. Sommigen zeggen zelfs contact te kunnen leggen met de Redder. Geestelijk en kort, maar het is nieuwe informatie. Opdrachten die naar vrijheid kunnen leiden.

    Hun aanwezigheid in de inrichting is niet het enige dat de begaafden met elkaar gemeen hebben. Langzaam en niet geheel zonder moeite komen zij achter elkaars gaven, levens, hun gevechten en hun littekens. Ze zijn stuk voor stuk hetzelfde, en al voelt het totaal niet zo, ze zijn gezegend met gaven om grootse dingen te kunnen doen.



    Wat ze zelf niet weten, is dat een mythisch wezen, een vogel, hen onder haar vleugels heeft genomen. Hun 'Redder' is dan ook niet zomaar een persoon - maar een machtig en vrij wezen. Precies zoals de meesten van hen ook graag zouden zijn.
    Eén van de dingen die Alerion hen gaandeweg heeft ingefluisterd, is dat er van elke gave maar twee mensen bestaan die hem kunnen bezitten.
    Deze zullen zich sterk tot elkaar aangetrokken voelen, al hoeft dat niet seksueel te zijn. Het zijn ook lang niet altijd mensen van het tegenovergestelde geslacht. Hun band is sterk, geestelijk gezien, en zelfs als zij het niet bewust willen, zullen zij vaak perongeluk in elkaars buurt verkeren. Zo niet, is hun telepathie nog een tweede mogelijkheid op contact. Want hoewel sommigen (twee, als het er dus is) met iedereen kunnen telepatheren, is de connectie tussen 'zielsverwanten'
    altijd het sterkst gebleken. Voor velen is het verhaal van de zielsverwanten echter een sprookje: binnen de inrichting bestaat niet zoiets als liefde. Daar heeft de regering wel voor gezorgd - denken ze.
    Een zeer naar, en nog onopgelost detail aan de begaafden, is de jonge leeftijd waarop de meesten van hen heengaan. De regering is al sinds het begin nieuwsgierig naar deze ontwikkeling in het verloop daarvan, maar vele begaafden kunnen het zelf niet eens bevatten.
    Denk eens in: is het logisch voor een fit, jong persoon om voor de dood te kiezen? Nee. Dat is het allesbehalve.
    Toch zijn er begaafden die gemakkelijk de zestig halen.
    Waarom? Nageslacht. Dat lijkt het voor de hand liggende antwoord.
    Alerion schonk iedere begaafde zijn of haar kracht bij de geboorte, al ontdenken sommigen dit pas later. Zij liet hen leven met de zweem van macht, en verbond hen in koppels om vele van hen ware liefde te geven. Maar wat is de prijs van al die privileges?
    Niet lang nadat een begaafde zijn of haar genen heeft doorgegeven - zullen de krachten en het leven dat deze persoon ooit bezat - wederom opgeëist worden door Alerion.

    Deze RPG speelt zich af in een van de onderzoekscentra waarover je gelezen hebt. Rollen zijn hybriden (deze begaafde jongeren dus), onderzoekers of beveiliging. Onderzoekers mogen absoluut NIET zachtaardig zijn.




    Verhaallijn:

    De onderzoekers besluiten (worden overtuigd?) dat het een goed idee is met de hybriden naar buiten te gaan om te zien welk effect de frisse lucht, verschillende plaatsen etc. op hen hebben.
    Een paar hybriden weten te ontsnappen. De rest wordt snel teruggebracht naar het centrum. Elliott en Stevie-Ann hebben seks. Rosper vindt ze en brengt ze terug.

    Tijdsprong van 9 maanden

    Stevie-Ann bevalt van een kindje en weet zichzelf op de een of andere manier in haar badkamer te verdrinken, alsof ze niet anders kan, gedwongen. De onderzoekers vinden de baby niet interessant en een van de hybriden (misschien Lucy, omdat die Stevie-Ann’s zielsverwant is? Iemand anders mag ook.) neemt de zorg voor het kleine wezentje op zich. Stevie doet Rosper aan zijn verleden denken en hij draait door om haar dood.
    Wat de onderzoekers echter wel interessant is, is wat Stevie-Ann gedaan heeft. Ze beginnen een afschuwelijk onderzoek om de relatie tussen nageslacht en sterfte te onderzoeken (hier kan nog veel creativiteit in geprut worden, qua hoe het onderzoek eruit ziet. Als het maar gruwelijk is.).

    Vanwege deze gruwelijke behandeling beginnen de hybriden een opstand. Dit is waar Avalerion in beeld komt (al kwam de dood van het eerder genoemde meisje natuurlijk ook door haar). Avalerion bestookt al een tijdlang iemand met opdrachten (Ik stel Elliott of Daniel voor, maar als iemand anders volunteert?) en tijdens de opstand neemt zij kort bezit van diens lichaam. Dit heeft tot gevolg dat deze persoon iemand ongezien afslacht (onderzoeker of bewaker lijkt mij het meest logisch, maar als daar niemand bij is die dood mag kan een hybride ook wel).

    Door het besef wat hij/zij gedaan heeft draait hij/zij door en begint meer mensen uit te moorden. Een aantal hybriden schaart zich achter deze persoon, een ander deel gaat ertegen in de aanval. Er ontstaat een heuse oorlog, waarin uiteindelijk iedereen een kant gekozen heeft.

    Een van de twee groepen weet door middel van gaven uit te breken. (Ik stel voor dat dit de groep is waar Alex toe behoort. Als we zorgen dat hij in een van de kamers van de onderzoekers kan komen (door anderen hun vechtgaven) kan hij uit het raam kijken en samen met een hybride die in staat is vanbuiten de deur te openen naar buiten teleporteren. Zo kan de rest dan ook naar buiten.)

    De andere groep hybriden zitten nog een tijd onder extra strenge bewaking vast, maar weten uiteindelijk ook te ontsnappen.

    Iedereen bevindt zich nu in de buitenwereld. Er wordt op hen gejaagd en zijzelf zijn gehard door wat ze meegemaakt hebben. Hun oorlog zet zich buiten voort, en het verspreidt zich als een virus.
    Wat er dan gebeurt moeten we denk ik nog even zien. Heeft er iemand al een idee?





    Regels:
    Niet alleen meiden aanmaken.
    Geen ruzie OOC.
    Geer Mary sue's.
    OOC tussen haakjes. {}[]()
    Minstens 10 regels.
    Tenzij anders aangegeven open alleen ik de topics.
    Langdurige afwezigheid melden.
    Speel met de ander mee, blokkeer niet.
    Niet alleen 1 op 1 spelen.
    Je personage draagt altijd een uniform, verdere versiering zoals sieraden zijn niet toegestaan.
    Huisdieren natuurlijk ook niet.

    Lees andermans posts, a.u.b. Dit is wel zo sociaal...


    Deze kleding krijgen hybriden van het centrum. De onderzoekers dragen een labjas of een pak, inclusief stropdas. Dat ligt eraan wat ze gaan doen.


    De tekst in het plaatje is niet zo heel duidelijk. Onder mannelijke hybriden staat "Mily's (Natsune's vorige gebruikersnaam) advies iets te letterlijk genomen" en onder vrouwelijke hybrides "Maar dan zonder stropdas".
    De hybriden krijgen geen schoenen, en lopen dus op blote voeten.


    Rol:
    Naam:
    Leeftijd: - Hybride tussen 12 en 25, medewerker tussen 23 en 100-
    Geslacht:
    Uiterlijk: -inclusief foto('s)-:
    Innerlijk:
    Gave: -indien Hybride-
    Extra:


    Rollen tot nu toe:

    Hybriden:
    Nathan James Gibson - 22 - Plaatsen dingen in andermans hoofd - Avalerion 1,3
    Alexander Evan “Alex” Anderson - 18 - Teleportatie - Avalerion 1,3
    Elliott Layton King - 19 - Doden of verlammen door gedachten - IAmLightning 1,3
    Raffaël Seager - 17 - Vliegen - Natsune 1,4
    Daniel Michael Gabriel DiRosilia - 20 - Herinneringen veranderen - Incedunt 1,9
    Blane - 19 - Onzichtbaarheid - Natsune 1,14
    Connor Marten McGary - 21 - Genezing - Creaturi 1,14
    Jake Douglas Jonshon - 15 - Van uiterlijk veranderen - XbrownieX - 1,15

    Lavina Tara Carré -17- Transformatie - Tesserae 1,4
    Eres Elena Slowayk - 21 - Kracht - Pwettyness 1,8
    Cloe Marianne Feline Rivière - 17 - Energie controleren/gebruiken/aftappen voor/van planten - Annickemiek 1,10
    Myrcella Rhaella Baratheon - 24 - Symplysatie (verdubbelen vervelende emoties) - Pwettyness 1,10
    Stevie-Ann Carter - 16 - Tekeningen tot leven wekken - Avalerion 1,13
    Lucy Mary King - 15 - Tekeningen tot leven wekken - IAmLightning 1,13
    Maere Rose Lostock - 16 - Telekinese Traitor 1,17
    Vrouwelijke hybride gerserveerd voor Goldwing

    Onderzoekers:
    Caine Douglas Wayn - 32 - Miserere 1,3
    Dean Edward Collin Rosper - 27 - Tesserae 1,9
    Emile William Jack Starlek - 30 - Annickemiek 1,10

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood - 25 - Avalerion 1,13

    Beveiliging:
    Tzin - tussen 24 en 26 - LordoftheAir 1,15




    Het centrum is aan de buitenkant een betonnen blok, en ramen zijn er alleen in de kamers van de onderzoekers.

    De rollenstory
    Het rollentopic
    Speeltopic 1
    Story met alle posts
    Meedoen kan altijd. c:

    [ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 22:00 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Lucy Mary King

    Ik draai me nog een aantal keer om in mijn bed, maar accepteer het feit dat er gewoonweg geen slaap voor me in zit vandaag. Alweer, yeah... Ik kan niet meer slapen sinds Rosper me onderzocht heeft . Hij leek gewoon te weten dat Elliott er was. Er werd me van alle kanten verzekerd dat dit niet zo was, maar dat kon toch gewoon geen toeval zijn.
    Ik begin het gevoel te krijgen dat ik gek aan het worden ben.
    Ik pieker, wantrouw bijna iedereen en heb paniekaanvallen.
    Opeens lijken de muren op me af te komen. Eruit, ik moet eruit !
    Snel probeer ik mijn bed uit te rollen, maar voordat ik er erg in heb val ik op de grond.
    “Shit” sis ik.
    Als ik de gang op ben ontspannen mijn spieren zich eindelijk “Godzijdank, lucht ! “
    Ik wil naar de kamer van Elliott lopen, maar hoor voetstappen die me maar al te bekend voorkomen en vlucht de andere kant op.
    Als ik vermoed dat niemand meer in de buurt is, bedenk ik me dat ik al even niet naar Stevie-Ann ben geweest.
    Opeens overvalt me een gevoel van verdriet als ik me realiseer hoe erg ik haar mis.
    Ik loop met versnelde pas richting de kamer als ik haar over de grond van de gang zie kruipen.
    Dit is niet de Stevie die ik ken.
    Ze ziet er zwak uit en maakt een vermoeid geluid.
    Ik hoor haar, nee, ik voel haar in mijn hoofd .
    Een ontzettend misselijk gevoel maakt zich meester in mijn brein, waardoor ik bijna door mijn benen zak.
    Ik kan me staande houden en zie nog net hoe Stevie-Ann instort.
    Ik voel me machteloos en probeer haar op te vangen.
    Het lukt niet. "STEVIE !”.
    Ik kniel naast haar neer en probeer haar wakker te schudden.
    Tevergeefs. Uiteindelijk word ik zo misselijk, dat ik ook neerval.

    Ik sta vlakbij een klif. In de verte zie ik een figuur omhoog komen. Stevie ! Ik probeer haar te roepen, maar ze hoort me niet.
    Ze begint te lopen, richting de klif. In eerste instantie betwijfel ik wat ze gaat doen, maar dan zie ik dat ze gevaarlijk dichtbij de rand van de klif komt.
    De adrenaline in mijn lijf begint te stromen en ik merk op dat ik nog nooit zo hard in mijn leven heb gerend.
    Maar ik ben te laat. Ik zie haar naar beneden storten. Uit pure wanhoop val ik om en de tranen stromen naar beneden. Als ik op kijk zie ik een klein, bebloed kindje liggen


    Langzaamaan word ik wakker.
    Uit paniek begin ik Stevie heen en weer te schudden, in de hoop dat ze niet echt weg is.

    Stevie-Ann Carter
    De wereld zwaait hevig heen en weer. Ik ben misselijk, duizelig, voel me verschrikkelijk. Dit zou toch niet zo horen zijn bij iemand die net van een klif gestort was?
    Mijn adem giert door mijn longen wanneer ik mijn ogen een klein beetje open doe. Alles is wazig, en het duurt even voor ik op een heel klein punt heb scherp gesteld. Het zijn ogen. Ogen die ik heel goed ken. ‘…ucy?’ kraak ik.
    Voor ik meer kan zeggen ben ik weer weg. Ik voel hoe mijn hoofd achterover zakt in haar armen.
    Op de enige manier weet ik er toch nog een klein woordje uit te brengen: ‘…….help………………’.

    Mijn adem raast door mijn keel, die opeens verdwijnt. Weg is mijn vel. Over mijn hele lichaam is geen roze stukje huid meer te bekennen. Ik ben een lijk, niets dan botten. Niet dat er veel verschil is met toen ik nog heel was. Het feit dat ze nu onbedekt zijn maakt ze niet beter zichtbaar.

    Het begint te waaien, harder en harder, maar toch heb ik het heet. Ik gloei vanbinnen, maar van buiten ben ik ijskoud.

    Een hele grote vogel verschijnt en komt steeds dichter bij, maar voordat ze haar vleugels om mijn beenderen kan slaan blaast een enorme windvlaag me uit elkaar. Er zijn alleen nog wat losse stukjes Stevie-Ann op de grond. Een puzzel. Is dit mijn nabije toekomst?
    En die vogel? Is dat dezelfde als in mijn vorige… hallucinatie?


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Emile William Jack Starlek -onderzoeker-

    Nieuwsgierig hef ik mijn hoofd naar de luidsprekers. Een plan? Om dat zo over de luidsprekers aan te kondigen en alle onderzoekers te verzamelen. Dat moet wel een heel groot plan zijn. Een onderneming! Ik heb er nu al zin in. Wat het ook mag zijn, als het de onderzoeken maar verder brengt. Hoewel mijn gezicht nog steeds zo glad is als een porseleinen masker, verraden mijn twinkelende ogen mijn opwinding.
    Ik pak snel mijn pen en nog een reserve pen. En mijn notitieboek natuurlijk. Ik zou niet weten wat ik zonder moest. Mijn notitie boeken waren net iets kleiner dan a-4 formaat en waren gekaft met een ruwe donkerblauwe stof. Achterop in kleine gouden letters stond het merk. Ik kocht al jaren van dit merk notitie boeken. Ze zijn gewoonweg geschikt voor alles en ze zijn niet stuk te maken.
    Ik gooi de deur van de kamer wagenwijd open en stap met ferme passen de hal in. Onderweg naar het centrum mentaal onderzoek zie ik een twee meisjes in de gang. Ik keek ze dreigend aan, maar zeg niks. Ik onthoud die gezichten wel en straf ze daarna wel. Snel haast ik me verder. Wat zou het onderzoek zijn? Wat zouden we allemaal kunnen ontdekken? Even later kom ik aan in het centrum mentaal onderzoek.

    [ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 20:01 ]


    welkome to my garden of fantasy

    Valesca Tatiana Charina Raevenwood
    Ik kijk op wanneer de eerste collega binnenstroomt. ‘Ah, hallo Emile. Fijn dat je zo snel kon komen.’

    Er klinkt een pietsje meer emotie in mijn stem door dan normaal, al klink ik nog steeds voor het merendeel robot-achtig. Waarschijnlijk ben ik zelf ook de enige die het merkte. Het verbaasde me. Wacht, verbazing? Ik schud mijn hoofd om de vermoeiende gedachten te verdrijven. Weer zo één. Vermoeiend.
    Ik moet echt beter slapen. Ik moet me op heel andere dingen concentreren dan emoties. Die komen wel weer als ik er eens tijd voor heb. Tsk.

    ‘Ga zitten.’
    Ik vraag me af of hij zich er ongemakkelijk bij voelt op de onderzoekstafel te gaan zitten. Geïnteresseerd volg ik zijn acties. Ondertussen begin ik mijn plan uit de doeken te doen.
    ‘Ik vroeg me af wat voor effect de buitenlucht op de objecten zal hebben. Ze horen hier niet, en het lijkt me erg interessant ze eens in hun natuurlijke omgeving te zien, of in ieder geval een andere.
    Om deze reden stel ik voor ze vandaag mee te nemen naar het bos of de stad, of zoiets dergelijks. Eens zien of dat wat met hun gaven doet.’


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Emile William Jack Starlek -onderzoeker-

    ‘’Ah, hallo Emile. Fijn dat je zo snel kon komen.’’ Zegt Valesca. Ik liep de ruimte in.
    ‘’Hallo Valesca.’’ Zeg ik terug. ‘’ga zitten. ‘’ ik kijk om me heen en de dichtstbijzijnde zit plek is de onderzoekstafel. Ironisch, dat ik hier nu op zit in de plaats van een object. Ik kijk Valesca met nieuwsgierige ogen aan en ze stak van wal. Het is me eigenlijk nog nooit opgevallen hoe mooi haar ogen zijn. !!! Waar ben ik mee bezig! Ik zuchtte inwendig en negeerde die gedachte.
    ‘’Ik vroeg me af wat voor effect de buitenlucht op de objecten zal hebben. Ze horen hier niet, en het lijkt me erg interessant ze eens in hun natuurlijke omgeving te zien, of in ieder geval een andere.
    Om deze reden stel ik voor ze vandaag mee te nemen naar het bos of de stad, of zoiets dergelijks. Eens zien of dat wat met hun gaven doet.’’
    Ik knikte nadenkend. ‘’ja, dat zou kunnen.’’ Zij ik langzaam. En ik trok mijn notitieboek open en begon snel te schrijven. ‘’maar dan zouden we voorbereiding moeten treffen. We kunnen niet hebben dat die jongen van ons opeens wegteleporteerd ofzo. Of dat de objecten opeens op de vlucht slaan. We moeten zware bewaking hebben. En natuurlijk de goede materialen.’’ Ja dit kon nog wel eens interessant worden!


    welkome to my garden of fantasy

    [De rest van de onderzoekers moet ook komen! Roep ze alsjeblieft ooooppp. D:

    En omg. Hij wordt toch niet verliefd op Vál? Dat is de slechtste keuze ooit. XD
    Well... Give it your best shot, als dat is wat je van plan was. XD]

    [ bericht aangepast op 21 okt 2013 - 22:05 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    [Ik ga proberen ook nog vanavond voor Elliott te schrijven.]

    Lucy Mary King

    Pure wanhoop is momenteel het enige wat ik voel. Degene die me met alles heeft geholpen, de enige die me begreep, staat wellicht op het punt om te sterven.
    Uit het niets lijkt er een schok door haar lichaam heen te gaan.
    Ik stop abrupt met schudden, in de hoop dat ze haar mond opent om wat te zeggen.
    Ik zie haar ogen opengaan. Toch is ze er niet helemaal bij, haar ogen kijken naar mij en staren tegelijk een oneindig diepe dimensie in.
    Haar lippen beginnen te trillen, en ik probeer zo goed mogelijk te luisteren.
    ‘….ucy?’. Ik wil haar omhelzen, zeggen dat het allemaal goed komt, maar ik kan het niet.
    Niet liegen, wat je ook doet.
    Ik merk dat haar spieren zich verslappen. Nee, nee, nee !
    Blijf bij me, wil ik schreeuwen. Voordat ze weer wegvalt, vloeit er nog een woord over haar lippen.
    ‘…….help………………’.
    Help.
    Help.
    Help.
    Het woord blijft door mijn hoofd heen galmen.
    Ik verstar en heb het gevoel dat er ieder moment weer een paniekaanval aan kan komen.
    Het voelt alsof mijn hart stilstaat, alsof ik zelf weer neer kan vallen.
    Nee. Ze wou hulp. Ik moet en zal haar helpen.
    We zijn hier niet veilig. Ik… ik moet haar helpen.
    Op het moment dat ik haar op mijn schouders weet te hijsen voel ik dat ze er echt niet meer bij is.
    Uit angst begin ik een willekeurige kant op te rennen.
    Heel even komt mijn verstand weer terug en ik weet waar ik naartoe moet.
    Elliott. Hij is de enige die ik nu nog kan vertrouwen.
    Ik blijf rennen en zie tot grote opluchting dat zijn kamer dichterbij komt.
    Maar het is de vraag hoe lang ik dit nog volhoud.
    Ik twijfel niet en duw resoluut zijn deur open. Hij is er.
    Voordat ik ook maar een woord tegen hem kan zeggen wordt het zwart voor mijn ogen.

    Het enige wat ik zie is wit licht.
    Ik sta op en draai me om, maar hoe graag ik het ook wil, het beeld verandert niet.
    Uit het niets zie ik het silhouet van een vogel.
    Het fluistert iets tegen me. Waarom hoor ik het nou niet !
    Het beeld wordt weer zwart voor mijn ogen.


    Ik word wakker en Elliott zit bij me.
    “Lucy, Lucy !”
    Hij lijkt in paniek. “Elliott, het is Ok. Met mij tenminste ...”
    Het enige wat ik zie zijn zijn bezorgde ogen.
    “Elliott, hoe gaat het met Stevie-Ann?”

    [Ik neem wel het opdrachten van Avalerion stukje voor mijn rekening ok ? En ik dacht misschien kan het dan ook een opdracht zijn van Avalerion dat het voortplanten begint zegmaar en dat Rosper ze misschien betrapt op het eind ofzo.]

    [Bedoel je dat Elliott gaat moorden of dat jij als het ware Avalerion speelt? Want dat laatste denk ik dat we het beste allemaal voor onszelf kunnen doen. En van dat tweede denk ik dat ik weet wat je bedoelt, maar wie zijn de "vrijers" dan? Elliott en Stevie? Like we thought of in chat? Mij best, maar kunnen we daar dan wel snel een sóórt aanleiding voor schrijven? Confusion? Far too strang sex appeal? Something?
    En is Tesserae het hiermee eens?]

    [ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 0:24 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    Elliott Layton King

    Neuriënd zwalk ik door mijn kamer.
    Ik kom er maar niet op van welk liedje het deuntje is.
    “mmhmhmmmh mh mh mh mh mmmmmh”.
    Het frustreert me niet, het maakt me alleen maar bloedchagrijnig.
    Niet dat dat heel veel verandert, dat was ik toch al.
    Ik heb echt werkelijk waar geen flauw idee wat ik zou kunnen doen.
    Uit het niets hoor ik die stem weer. Die stem waardoor ik hier gekomen ben, waardoor ik wist waar Lucy was.
    “Ga naar het mentaal onderzoek”.
    Yeah, sure. Waarom zou ik dat doen. Ja, laat ik eens lekker vragen of ik een vrijwillige check mag laten doen, je weet wel, omdat dit oord al niet verschrikkelijk genoeg is.
    “Ga” Okey, okey.
    Man hoelang gaat dit nog door.
    Terwijl ik naar mentaal onderzoek loop, vraag ik mezelf af hoe het met Lavina gaat.
    Ik heb haar al even niet meer gezien.
    Terwijl ik nadenk en nog steeds met dat irritante klote deuntje in mijn hoofd verder loop, merk ik dat de speakers vage geluidjes maakt. Aha ! Een nieuwe mededeling.
    Wat zou er nu eens aan de hand zijn ?
    Krijgen we weer een onderzoek, moeten we allemaal oprotten ?
    Kunnen alle onderzoekers onmiddellijk naar mentaal komen? Professor Raevenwood heeft een plan.
    Ach wat fijn, eindelijk hebben ze eens geen directe uitmoord plannen die ze fijn op ons uit kunnen oefenen.
    Als ik bij mentaal onderzoek aankom schuil ik me op. Voetstappen.
    Er komt een man aanlopen. Aah, het is die dude, wat was z’n naam ook alweer ?
    Emile !
    Toch nog iets waar ik wel op kan komen vandaag.
    Hij gaat naar binnen.
    Op het moment dat de deur dichtvalt voelt het alsof mijn geest zich losmaakt van mijn lichaam.
    Wat gebeurt er in hemelsnaam ! Ik doe dit niet, ik heb hier totaal geen controle over !
    Het volgende moment “sta” ik in de kamer van mentaal onderzoek.
    Ik zie alles volkomen helder. Emile en Valesca. Ik heb eigenlijk nog geen moment de moeite genomen om me te focussen op hun achternamen. Niet dat ik dat ook nodig vind.
    Als ze beginnen te praten merk ik dat ik de hele situatie kan volgen.
    Het is net zoals mijn televisie die ik had voordat ik hier terechtkwam , geluid en beeld, perfect en zonder ook maar enige storing.
    Helaas is het "nostalgische" moment van korte duur, want opeens versta ik alleen nog maar kleine onbenullige woorden.
    Buiten … omgeving … mee … gaven …
    Opeens zit ik weer terug in mijn lichaam.
    Nou, dat was ook lekker een minuutje tijdsverspilling.
    Ik had nog beter mijn tijd kunnen verdoen aan dat irritante deuntje.
    Langzaamaan begin ik het idee te krijgen dat er wel meer onderzoekers zullen komen en ik maak me snel uit de voeten.
    Ik ren terug naar mijn kamer en haal opgelucht adem als ik realiseer dat niemand mij ontdekt heeft.
    Waarschijnlijk …
    Ik ben nog net bijgekomen als Lucy binnenkomt met een meisje op haar rug.
    Vaag weet ik me te herinneren dat ze dezelfde gave heeft als Lucy, en dat haar naam met een S begint.
    Meer niet.
    Lucy wil iets tegen me zeggen, maar dan gebeurt er iets wat ik nog nooit heb zien gebeuren.
    Haar ogen draaien naar boven en het enige wat er nog overblijft is oogwit.
    Vervolgens valt ze neer, met het meisje op haar rug.
    Die rol ik er zo snel mogelijk vanaf.
    Ze begint te schokken en ik krijg haar niet onder controle.
    Ik zie bijna niks meer door de tranen, die mijn zicht troebel maken.
    “LUCY, LUCY, LUCY”.
    Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. Ze fluistert iets, terwijl ik haar schokkende lichaam met alle macht tegen de grond probeer te drukken. Oor …. Oorl…
    Plotseling is ze stil. Haar lichaam beweegt niet meer en het fluisteren is ook gestopt.
    “Lucy, Lucy !”
    Haar ogen openen zich.
    “Elliott, het is Ok. Met mij tenminste ...”
    Kennelijk heeft ze geen flauw idee van de absolute horror die zich hier net heeft afgespeeld.
    Ze lijkt zich er in ieder geval niet druk om te maken.
    “Elliott, hoe gaat het met Stevie-Ann?”
    Ik realiseer me nu pas weer dat ze met het meisje binnenkwam en kijk naar rechts, naar Stevie-Ann.

    [Ik heb een stukje geschreven, want ik zag je berichtje pas toen ik dat postte, ik kan het altijd nog aanpassen hoor ^^]

    Avalerion schreef:
    [De rest van de onderzoekers moet ook komen! Roep ze alsjeblieft ooooppp. D:

    En omg. Hij wordt toch niet verliefd op Vál? Dat is de slechtste keuze ooit. XD
    Well... Give it your best shot, als dat is wat je van plan was. XD]


    {Hij is ook helemaal niet van plan om verlieft te worden, maar als zijn emoties iets anders willen. Misschien (nerd) als dat gebeurd word dat akward :Y) }


    welkome to my garden of fantasy

    [Lol, ja.
    En @Mette:
    Hmm. Ik weet niet of ik het eens ben met dat half in de kamer zijn-ding. Avalerion heeft ze ten slotte al gaven gegeven, en dat is niet die van Elliott. Volgende keer even overleggen van tevoren, maar laat nu maar staan. Dit heeft toch niet heel veel effect.]

    [ bericht aangepast op 22 okt 2013 - 9:52 ]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.

    {MEEEEEEEEEEEEEEEP!!!! er moeten meer onderzoekers komen!!!}


    welkome to my garden of fantasy

    annickemiek schreef:
    {MEEEEEEEEEEEEEEEP!!!! er moeten meer onderzoekers komen!!!}


    [Zou je Tesserae en Miserere dan alsjeblieft berichtjes willen sturen? C:
    Dan zal ik zo de rest doen (zowel bewaker als alle hybriden.]

    [Heeft iemand nog (een) vriend(in)(nen) die toevallig mogelijk misschien awesome kan/kunnen schrijven, of in ieder geval bereid is het te proberen?]


    Thou shallt not stir one foot to seek a foe.