The Mortal Instruments || Speeltopic - Speeltopics

Het verhaal:

REGELS:

- Niet schelden/ pesten! We willen natuurlijk allemaal een leuke tijd hier hebben, dus hou het dan ook gezellig. Zie ik toch dat je dit doet krijg je een waarschuwing via pb. Ga je toch door dan word je weggestuurd van deze rpg.
- Geen rollen stelen van andere mensen! Wees uniek en verzin iets Je hebt vast wel genoeg fantasie om iets zelf te verzinnen.
- Heb je geen inspiratie? Dat maakt niet uit, maar meld het even. Zo kunnen we voorkomen dat deze topic stil valt en kunnen mensen gewoon verder.

[ bericht aangepast op 1 jan 2014 - 12:52 ]

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

-

[ bericht aangepast op 20 nov 2013 - 14:34 ]

Lovina schreef:
Omg, eindelijk. Ik ga voor een zelfgemaakte rol, een meisje.
Aangezien ik het zonde vind als ik een bestaand personage neem en ik deze rol zo'n beetje verneuk ahah. :'D

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

-mt-

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

MT, misschien is het handig de startpost te updaten

Bowties were never Cooler

HelloSweety schreef:
MT, misschien is het handig de startpost te updaten

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Luke Garroway
Vandaag had Clary haar eerste zwemles. Ik was best nerveus. Ik hoopte maar dat ze het leuk vond en niet bang zou zijn voor het water.Ze was dan wel niet mijn kind, zo voelde het wel, zeker nu ik al best lang voor haar zorgde samen met Jocelyn. Ik was dan wel Uncle Luke, ze herrinderde zich haar vader niet eens meer. Net als wat ze eigenlijk was. Ik vond het niet kunnen, dat wist Magnus ook, maar als Jocelyn dit wilde was het niet aan mij er hijbel over te gaan schoppen. "Kom je, princes?" zei ik terwijl ik bij de deur stond. Mijn camera hing om mijn nek en ik had Clary's roze zwemtasje aan mijn arm. Jocelyn zou naar ons toekomen in het zwembad. Het kleine meisje kwam naar me toe gehuppelt. Ik hielp haar met een glimlach in haar zwarte warme jasje en trok zelf mijn leren jack aan. Ik pakte mijn sleutels van het haakje en liet het kleine meusje voor me uit huppelen. Ze had er nu in elk geval zin in. Ik sloot het appartement af en liep met haar naar buiten. We konden prima lopen. De wind waaide door mijn wilde krullen en Clary's lange haren. Ze hield mijn hand vast terwijl ze vrolijk over de stoep liep. Zelf werd ik er ook vrolijk van en betrapte mezelf opfluisten onder het lopen.

Bowties were never Cooler

Candira schreef:
(...)

- daar bedoel je de rollen mee zeker -

Bowties were never Cooler

Elina Morgan Fray
Ze was niet de echte tante van Clary, maar toch was ze dat voor haar. Vandaag zou Clary voor het eerst haar zwemles hebben, jammer genoeg kon ze niet echt bij haar zijn. Sinds dat Clary wist dat er demonen en andere tuig op aarde was, was ze weg gegaan. Ze had alleen een brief achter gelaten voor Jocelyn dat ze niet langer kon blijven en weg moest gaan.
Ze had een lange zwarte mantel om zich heen en had haar hoofd bedekt door een kap op te doen. Wat ze niet wist was dat Jocelyn Clary naar Marcus had gebracht om Clary's geheugen te wissen, zodat Clary niet zou weten wie ze eigenlijk echt was.
Ze zag Clary vooruit huppelen en een glimlach sierde haar mond, ze zag ook Luke. Het was een prachtig aangezicht om het te zien hun twee samen. Maar Clary zou haar vast niet eens meer herinneren als zij haar zou zien. Ze moest zo onopvallend mogelijk gedragen.
Er waren Shadowhunters op de loer, toen ze nog bij Jocelyn woonde was het nog niet zo'n probleem, maar nu moest ze gewoon oppassen.
Heel voorzichtig en geruisloos volgde ze Clary en Luke, ze wou de eerste zwemles van Clary zeker weten niet missen. Het was maar goed dat Niemand nog wist dat ze een demoon was, maar vroeg of laat zou de waarheid aan het licht komen, al had ze een klein vermoeden dat Luke of Jocelyn het toch wisten.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Elina Morgan Fray
Ze bleef Luke en Clary volgen, maar ze bleef op een veilige afstand. Voor ze het nog zelf wist botste ze tegen Luke op, dit kwam misschien omdat ze even in gedachten was verzonken. 'Euhmm, sorry meneer' sprak ze tegen hem. Ze trok haar kap wat verder over haar hoofd heen. Hij mocht niet weten dat zij het was. Hij wou dan vast een verklaring waarom ze weg was gegaan van hem, Clary en Jocelyn. Ze wou zelf niet weg gaan, maar ze wist als ze bleef zou het gevaarlijk zijn voor Clary en ook Jocelyn. Misschien wou Jocelyn niet meer met haar omgaan als ze achterkwam dat ze eigenlijk een demoon was. Even beet ze zo onopvallend mogelijk op haar lip. Ze had zo'n idee dat Luke wel wist dat de persoon voor hem stond zij was. De vraag was? Zou Clary haar nog herinneren en wat zal er gebeuren als een Shadowhunter was opgedoken en achterkwam dat zij een demoon was en haar wou doden. Ze zou het haarzelf niet vergeven eigenlijk. Ze glimlachte vriendelijk naar Luke. 'Is dat je dochter?' vroeg ze aan hem. Ze wees richting Clary. Al wist ze zelf heus wel dat Clary niet zijn dochter was, noch was Luke haar oom.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Luke Garroway
Ik liep vrolijk met kleine Clary richting het zwembad. Ik voelde me nu echt nuttig en op mijn plek. Zij en Jocelyn gaven me een doel. Plots botste iemand tegen me op en door de aanraking gingen mijn nekharen rechtop staan. Ik draaide me om en drukte uit reflex Clary achter me tot ik zag wie het was. Ik tilde Clary op mijn arm en glimlachte. Ze trok haar kap dan wel verder over haar hoofd, ik herkende haar toch. Ik schudde mijn hoofd wat triest bij haar vraag. Hoe graag ik dat ook had gewilt, en hoe erg het nu eigenlijk zo was, officieel was ze niet eens familie. "Elina, je kent me. Doe niet zo raar. Loop je mee? Dan kunnen we bijpraten." zei ik vriendelijk. Ik wilde heelgraag weten waarom ze zomaar was verdwenen en waarom ze elke keer weer mijn nekharen rechtop liet staan, ondanks haar vriendelijkheid. Clary keek me vragend aan. Ik vond het nogsteeds niets dat haar geheugen werd onderdrukt, maar daar kon ik niets aan doen. Hopelijk zou ze ze ooit allemaal terugkrijgen. "Let maar niet op me, prinses. Ik ben moe en begin wat te bazelen." zei ik als smoes. Ik zette haar weer neer. Nog even keek ze bezorgd, maar toen begon ze toch te lopen. Ik liep mee en wenkte Elina mee te komen. Door het onderdrukken kon ze ook niets zien. Dat was aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant wel triest als oude vrienden langs kwamen. We konden haar dan moeilijk voorstellen, want ze zag ze niet.

Bowties were never Cooler

Elina Morgan Fray

Even keek ze verbaasd dat Luke haar had herkend. Hoe kon hij weten dat zij het was? Even moest ze toch grinniken. 'Okay, Luke' ze zag de blik op Clary's gezicht en er was iets mis, maar ze kon niet verklaren hoe. Toen Luke zei dat die aan het bazelen was , wist ze dat er iets aan de hand moest zijn met Clary. 'Kan ze me niet meer zien?' vroeg ze als eerst aan hem toen ze zag dat Clary weer aan vooruit huppelen was. Het was een zalig kind om naar te kijken. Telkens bracht het haareen glimlach op haar gezicht. Ze was het wonderkindje voor haar, haar lief klein konijntje. Ook al wist ze dat Luke haar herkende, ze deed haar kap niet af. De mantel die ze aan had was een bescherming voor haar zodat Shadowhunters en andere wezens niet achter haar ware indentiteit kwamen. Zoalang zie die mantel om had, zou ze worden aangezien als een soort van heks. Toch haar mantel had limitations, ze kon het alleen gebruiken tot zonsondergang en bij zonsopgang konze het weer gebruiken. 'Ze is groot geworden' zei ze tegen Luke. Ze hoopte niet dat hij zou vragen aan haar waarom ze was vertrokken, met alleen een brief achter gelaten voor Jocelyn. Ze had geen idee hoe Jocelyn was toen zij weg ging. Ze zijn beste vrienden vanelkaar, kende elkaar sinds kindsafaan. Toch ze wist als ze langer bleef bij Jocelyn zou Clary vroeg of laat toch achterkomen dat ze een demoon was en iedereen wist dat demonen slecht waren. Toch zij was geheel anders. Ze zou liefst haar leven geven voor de mensen van wie ze hield.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Luke Garroway
Elina liep gewoon met me mee. Ik wist vrij zeker dat zij een downworlder was, net als ik, maar er was nog iets anders, iets gevaarlijkers, aan haar, waardoor Clary haar nu niet kon zien. Ik schudde mijn hoofd bij haar vraag terwijl Clary me over de straat meetrok richting het zwembad. Ik had niet echt zin om het uit te leggen. Daarbij had Elina er niets mee te maken. Ik knikte bij haar volgende woorden. "Zeker en ze blijft maar groeien." zei ik zacht. Ik had haar ook een tijdje niet gezien, maar niet erg lang, een paar lange maanden, maar daarin was ze toen ook al erg gegroeid. Ik keek naar Elina. Ik had de brief wel gelezen die ze voor Jocelyn had achtergelaten, maar snapte er nogsteeds niet veel van. Ik voelde in mijn botten dat er iets mis was met het meisje waarmee we waren opgegroeid, maar wat? Daar was ik nog niet achter en ik kon The Institute niet in voor informatie. Niet dat ik dat wilde, maar het zou wel handig zijn. "Waar was je?" vroeg ik zacht. De vraag waarom kwam later wel, waar was een inleidende vraag. Eerst dat maar eens weten. Ik had namelijk voor meer dan een week mijn pack naar haar laten zoeken, en die hadden meestal iedereen binnen een dag of 2 gevonden, maar zij was spoorloos verdwenen. Natuurlijk waren er plekken waar ze niet konden komen, maar ze hadden zelfs geen goed geurspoor kunnen vinden. Alleen wat demonen spul. Daarom waren Jocelyn en ik zo bang geweest dat ze dood was, maar zo te zien toch niet. Daar was ik wel blij mee, al wilde ik graag de reden weten achter haar vertrek, wat vooral Jocelyn hard had geraakt.

Bowties were never Cooler

Elina Morgan Fray

Ze glimlachte breed naar Luke toen ze van hem hoorde dat Clary inderdaad snel aan het groeien was. Al snel kwam er even een stilte toen Luke vroeg waar ze was, ze wist precies wat hij bedoelde. Wat moest ze eigenlijk tegen hem zeggen. Elina was altijd erg goed in liegen geweest bij andere mensen, zelfs bij Jocelyn. Toch bij Luke lukte het haar nooit om tegen hem te liegen, het leek alsof hij wist dat ze loog en dat was voor haar erg lastig. Ze was er zelfs achterkomen dat zijn pack een week naar haar opzoek was, ze hield zich schuil in de donkerste steegjes en nooit was hij achter gekomen waar ze precies zat. Ze wist ze altijd wel goed te verbergen, zich zelf ontzichtbaar maken.
'Dat vertel ik je ooit wel' zei ze waarheidsgetrouw. Ze wist niet hoe hij het zal opnemen als hij achter kwam wat ze werkelijk was en hoe Jocelyn haar zou zien.
Ze keek naar Luke en mocht hem zeer, net als Jocelyn en Clary. Ze hield van ze met heel haar hart en ze zou nooit iets doen om hen in gevaar te brengen. Ze zou liever haar eigen leven op opfferen voor hen.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

Luke Garroway
Bij mijn vraag bleef het een tijdje angstvallig stil van Elina's kant. Toen ze dan toch antwoord gaf, had ze het net zo goed niet kunnen doen. Toch wilde ik haar niet pushen. Ze was een goede vriendin, in elk geval geweest. Daarbij kon ik nu niets omdat Clary haar niet kon zien. "Waarom dan? Waarom ging je weg? En ik wil graag een duidelijk antwoord, Elina." zei ik. Mijn bruine ogen staarden kort recht in die van haar voor ik weer op Clary lette. We waren nu bijna bij het zwembad. Ik hoopte dus maar dat Elina opschoot met haar uitleg. Ik wilde Clary optijd in de les hebben, maar deze vraag had ik al sinds ze weg was. Ze had Jocelyn zoveel pijn gedaan. Haar beste vriendin was zomaar verdwenen. Ze had het zich echt heel erg aangetrokken. Nu was ze er wel overheen en ik was eigenlijk wel opgelucht dat ik haar was tegengekomen en niet zij, want ik wist niet wat er dan zou gebeuren, maar wel dat ik uiteindelijk weer Jocelyn zou mogen troosten en zo'n situatie wilde ik voorkomen. Het deed mij namelijk te veel pijn om haar zo te zien en Clary waarschijnlijk ook.

Bowties were never Cooler

Elina Morgan Fray

Kon ze het hem vertellen? Kon ze hem vertrouwen over haar geheim? Hoe zal hij reageren? Zal hij nog steeds zien als een goede vriend? Al die vragen bonsden door haat gedachten en een zucht gleed uit haar mond en daarna beet ze op haar lip. 'Ik zal het je laten zien' zei ze. Zonder haar mantel zou haar ware identiteit ondekt worden. 'Wat ik nu doe zal een groot risico worden aan mijn kant' sprak ze nogmaals. Ze klonk heel serieus, in de meeste gevallen deed ze nooit zo, tenzij het heel ernstig was. Langzaam trok ze haar kap van haar hoofd en even keek ze goed om zich heen. Daarna deed ze langzaam haar hele mantel uit en haar hele lichaam schreeuwde demoon uit. Ze begon angstig te worden, meer als iemand haar zou zien helemaal Shadowhunters dan was ze geweest. Toch als de Shadowhunters haar zouden zien en dachten dan dat Clary en Luke bij haar hoorden dan zou ze allea op alles zetten om hun te beschermen, ja ze zou gewoon haar leven geven. Ze zijn beide haar alles, haar dierbaren. Ze liet paar seconden zien aan Luke en daarna deed ze snel haar mantel en kap weer op en het geschreeuw demoon was verdwenen. De mantel bracht haar veiligheid. 'Ik hoop dat je nu begrijp waarom, ik deed het toen Clary wezens kon zien en toen was het beste om weg te gaan. Ik zal jullie in gevaar brengen. Clary is de enige persoon die me gewoon kon zien ook al had ik de mantel om' ze zuchtte diep en staarde naar de grond. Hij zal vast nu niks meer willen te maken hebben met haar en dat begreep ze wel. Ze zou snel de eerste stap zetten voordat hij het zal gaan doen. 'Tot zients Luke' ik weet dat je niks meer van me wilt weten' ze maakte aanstalten om te verdwijnen.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.