[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Haar bruine haren dansten toen ze haar hoofd schudde en een kleine glimlach om haar lippen speelde. “Ik weet teveel Clayton… dat is me tijden terug al duidelijk gemaakt.” sprak ze me tegen. Mijn wenkbrauwen fronsten terwijl ik daarna bevestigend knikte. Het was inderdaad we waarheid. Ze was al teveel betrokken geraakt met de bende om nu nog vrijuit rond te kunnen lopen.
“Mij laten lopen is te gevaarlijk, er zijn twee manieren waarop ik de bende kan verlaten… tussen zes plankjes of vluchtend.” voegde ze daarna eraan toe waarna er een diepe zucht volgde. “Als ik een andere optie had, denk je niet dat die ik allang had aangegrepen?” Wederom klonk haar stem weer zachter en kon ik niets anders doen dan knikken. Mijn advies was deze moment echt nutteloos en ik kon niets anders doen dan gewoon akkoord gaan met wat ze allemaal zei. Ik wist dat een familie opstarten en rust vinden gewoon niet mogelijk was als je lid was bij één van de topbendes van Italië. Beschermen zou heel moeilijk zijn. Dit was dan ook een reden geweest waarom ik Raquelle, Gabriëlle en mijn ouders had afgewimpeld. Als je eenmaal onderleider was van een bende en je een belangrijke functie uitoefende, zou elke vijand er alles aandoen om hetgeen dat je het meeste liefste hebt van je weg te rukken. Ze wisten hoeveel pijn zoiets kon veroorzaken. Ze wilden je gewoon op je knieën krijgen en dat was eenmaal de perfecte manier.
“Maar..” begon ik nadat ik een hele poos stilzwijgend naar het meisje had liggen kijken. “Dan vlucht je gewoon.” bracht ik uiteindelijk uit met pijn in mijn hart. “Als dat echt hetgeen is dat je wilt dan vlucht je. Ik zal Stephen wel tegenhouden.” Mijn ogen straalden begrip uit. Als zij dit wilde dan zou ik er ook voor zorgen dat ze het kreeg. Nadat Nora had gezegd dat ze me toch wel vertrouwde, verbreedde mijn glimlach en vertelde ik dat ik er altijd voor haar zou zijn. Het was de waarheid. Ik zou haar nooit opzettelijk pijn doen of zelfs verraden. Ik was misschien wel een onderleider en moest aan mijn taken voldoen en zo harteloos mogelijk uit de hoek komen, maar toch wilde dat niet zeggen dat ik geen gevoelens had. Ik zou het nooit doen. Zelfs als ik het met mijn leven zou moeten bekopen.
Minuten sijpelden voorbij terwijl we beide diep in gedachten waren verzonken. Mijn gedachten schoten de hele tijd over en weer van Nora naar Raquelle dat ik er langzaamaan een beetje ziek werd van de continue gemixte gevoelens. Nora stond gelijk aan een warm gevoel terwijl bij Raquelle mijn hart nogmaals in stukjes brak. Het was je zusje... Hoe kon je je bloedeigen zusje nu zoiets aandoen.... Maar het was voor haar eigen goed, Clay.. Maar toch...
Ik was dan ook zo diep verzonken in deze gedachten dat ik het niet opmerkte dat Nora voor een lange tijd naar me keek. Ik hield haar echter nog steeds onbewust stevig tegen me aan, alsof ik het al jaren deed en het nog jaren wilde doen.
Toen ze echter ietsje omhoog kwam, richtte ik mijn aandacht weer op het meisje en draaide mijn gezicht een beetje zodat ik haar vragend kon aankijken. Maar voor ik het goed en wel besefte voelde ik haar volle zachtroze lippen drukken tegen de mijne. Voor enkele seconden was ik verbaasd en was dit duidelijk af te lezen uit mijn ogen, maar toen ik eenmaal bewust werd van wat er nu eindelijk gebeurde, sloten deze van zelf. Mijn armen sloten zich nog steviger om Nora heen terwijl ik haar nog dichter naar me toetrok.
Dit gevoel was werkelijk onbeschrijfelijk. Nog nooit had ik dit gevoel ervaren als ik met een andere vrouw kuste of zelfs niet als ik het bed met haar deelde. Ik begreep niet dat zo’n simpel gebaar als een kus ervoor kon zorgen dat er een enorm euforisch maar warm gevoel door mijn hele lichaam sidderde. Nora was diegene die ik wilde en voor wie ik was gevallen. Niets deed er nu toe en elke gedachte over de bende of de gevolgen of Raquelle werden verbannen. Ik beantwoorde dan ook gretig haar kus, haar duidelijk makend dat ik dit wilde en dat dit juist was. Dit meisje was de persoon die ik voor mijn gehele leven naast me wilde. Zij was diegene die mij volledig maakte. En ik zou er dan ook alles aan doen zodat ze dit besefte.
Na enkele seconden verbrak ik de kus al glimlachend en liet mijn voorhoofd tegen de hare leunen. “Wow.” bracht ik enkel uit, “Dat was werkelijk fantastisch.” Mijn opmerking was misschien ongepast en een beetje raar maar ik kon het niet anders formuleren. Het was de waarheid.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 14:02 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Clayton knikte wanneer ik uitlegde dat ik de bende niet zomaar kon verlaten. Elk ander lid zou er zonder heel veel moeite uitkomen, met een laatste dreigement desnoods. Maar ik had zoveel uitgezocht, zoveel geheimen van deze bende opgeslagen in mijn grijze massa en zoveel gezien... ze konden mij niet laten gaan. Als ik zou willen zou ik de bende kapot kunnen maken, helaas zou ik -zelfs als ik het probeerde- met een kogel in mijn hoofd eindigen. Ik had ook helemaal geen interesse om de bende kapot te maken. Het zou een bloedbad worden en het laatste dat ik wenste was bloed aan mijn handen.
“Maar..” begon Clayton na een lange stilte, “Dan vlucht je gewoon.”. Ik kon iets in zijn stem horen dat ik niet helemaal kon plaatsen. Ik keek met een verraste blik in mijn ogen op naar hem. Wilde hij mij echt helpen om weg te komen? Dat zou verraad zijn en hij mocht dan een onder leider zijn, maar Stephen zou hem dat flink betaald zetten.
“Als dat echt hetgeen is dat je wilt dan vlucht je. Ik zal Stephen wel tegenhouden.” ik zag de begrip in zijn ogen, maar ook nog iets anders. Ik zag in zijn ogen dat hij niet wilde dat ik de bende, of misschien hem... verliet.
Ik kon niet van hem vragen de bende te verraden voor mij, de gevolgen... nee. Ik schudde zacht mijn hoofd, "Stephen doet je wat... ik wil niet dat jou iets overkomt door mijn egoïstische poging weg te komen." zeg ik zacht waarna ik hem een dankbare blik toe werp. Ik gaf om hem... en meer dan ik deed om een normale vriend. Het volgende moment ben ik diep verzonken in mijn gedachten maar na een tijd van hoofdpijngevende gedachte waagde ik het erop.
Ik kwam iets omhoog en juist doen Clayton mij vragend aan keek. Ik gaf hem de tijd niet om vragen te stellen en drukte mijn lippen op de zijne. Hoewel mijn lip pijn deed, deerde het mij niet. Ik verdronk in het zwevende gevoel, en zou zelfs vergeten te ademen als Clayton de kus niet verbrak. Het was alsof ik onder invloed was geweest van de sterkste drugs. Clayton leunde mijn zijn voorhoofd tegen de mijne en hoewel hij mij meer dan bevestigd had dat mijn keuze om hem te zoenen geen foute was geweest. Keek ik met rode wangen naar beneden, maar je kon de voorzichtige glimlach die mijn mondhoeken naar boven krulde niet missen.
“Wow.” bracht Clayton uit waardoor ik het waagde hem aan te kijken. Ik rook zijn geur, ik voelde zijn handen om mij heen, ik ademde zelfs op het zelfde ritme. Alle zintuigen leken op scherp te zijn en wederom op de juiste manier. Ik had me tijden niet zo goed gevoeld! Ik was de ellende van vandaag allang vergeten, de blauwe plekken voelde ik niet meer en leefde echt in het hier en nu. Ik wenste hard dat dit moment voorlopig niet meer weg zou gaan.
“Dat was werkelijk fantastisch.” hoorde ik Clayton weer zeggen. Ik kon het niet laten te grinniken, echt wat voor hem om zoiets nu te zeggen. Ik kon het eigenlijk wel waarderen, hij haalde de zware lading van mijn schouders en zorgde ervoor dat ik mij weer helemaal op mijn gemak voelde. Ik geloofde er niet in dat Clayton mij ooit bewust pijn zou doen en hoewel ik bewust was dat juist dat gevaarlijk was, was ik bereid die consequenties te aanvaarden mocht het toch wel zo blijken te zijn.
"Vond je?" vroeg ik hem plagend, de kleine plezier lichtjes schenen direct in mijn ogen wanneer ik grijnsde. Ik kon het toch niet laten deze toch wat imposante man om te zien uit te dagen. Misschien kon hij er uithalen dat ik hem nu toch wel echt vertrouwde. Ik had mij met die kus in een lastig pakket gewerkt. Als Clayton had besloten dat het niet gewenst was had dat mij veel kunnen kosten. Maar juist doordat deze wel gewenst was, de reactie die ik had ontvangen en alle woorden en handelingen van het laatste uur, wist ik dat hij welkom was in mijn hart.
Ik liet mijn hand langs zijn kaak glijden, "Dankje dat je er voor mij bent" fluisterde ik oprecht. Ik voelde hoe een traan ontsnapte uit mijn ooghoek, maar dit keer niet omdat ik pijn of verdriet ervoer. Zelfs niet omdat ik bang was. Nee deze traan was enkel omdat ik voor het eerst echt iemand toeliet in mijn hart, waar ik echt een volledig vertrouwen bij had.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Giovanni Caio DiAngelo

'Dus dat is dan afgesproken.. Alec, jij gaat met de beste mensen die je kan vinden even zorgen dat ze een groot inkomen kwijtraken.' zeg ik en ik blaas de rook van mijn 3e sigaret uit. 'De wapenhandel..' mompel ik. De wapenhandel, daar verdien je ook echt bakken met geld mee. Ik kon het weten, ik had ook een paar mensen die het voor me deden. Maar toch waren wij meer gefocused op de drugshandel. Mhm, misschien dat ik me eens moet richten op de wapenhandel.. Maar nu nog niet, alles loopt op rolletjes. 'Goed dan, ga trainen, stelen.. Waar je ook mee bezig was.. Ik roep jullie wel op als ik jullie nodig heb.' zeg ik en ik sta op. Ik loop de zaal uit en zo naar buiten waar ik mijn sigaret op de grond gooi. Ik trap hem snel uit en kijk om me heen. 'En wat zal ik eens doen...' mompel ik en ik kijk naar de vele straatjes waar ik uit kan kiezen. Ik weet dat het straatje helemaal links dood loopt, dus dat gaat het niet worden... Ik haal mijn schouders op en loop maar gewoon vooruit. What to do... What to do.. Alec was met een goed plan gekomen, dat moet ik toegeven. Als we hun wapenhandel op de een of andere manier stop zetten, zouden ze waarschijnlijk een redelijk groot probleem hebben. Maar ik had ook geluisterd naar James, die er heilig van overtuigd was dat we voor hun moesten uitkijken. Omdat ze waarschijnlijk ook met een plan tegen ons zouden komen.. Daar kon hij wel eens een punt hebben, maar hé. Zo ging het altijd. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik tegen iets, of beter gezegd iemand op loop. Wetend dat hij of zij waarschijnlijk tegen de grond is gevallen door mij, kijk ik zowat gelijk naar beneden. Ik zie een meisje dat niet ouder kan zijn dan twintig en ik steek mijn hand uit om haar omhoog te helpen. Ik was wel opgevoed met de regel dat je altijd respect voor vrouwen moest hebben, hoe erg je ze ook haatte. Ik hield me er niet altijd aan, meestal wel. Maar als het gaat om de vrouwen van de andere bende... Nee.. 'Mijn fout.' zeg ik met een kleine glimlach rond mijn lippen..

El Diablo.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Haar verraste blik ontmoette mijn begripvolle ogen nadat ik had gezegd dat ze dan moest vluchten. Als ik mijn plan zou doorzetten, wist ik dat ik de bende op een zekere manier verraadde. En elk bendelid wist dat er op verraad geen milde straf stond. Meestal werd dit dan ook met diegene zijn leven bekocht. Maar ik wist dat Stephen niet zo ver zou gaan. Een goede onderleider lag er immers niet voor te rapen. Hij had mij nodig net zoveel ik de bende nodig had.
Ik had dan ook besloten dat als ze dicht echt wilde, ik haar ging helpen. Ik zou Stephen wel in bedwang houden en het niet toestaan dat hij achter haar aan ging, ook al wist ik dat dan er grote consequenties dan boven mijn hoofd konden bungelen. Maar ik wilde Nora dit leven geven. Het leven dat ik nooit zou kunnen krijgen.
Hoewel ik begrip kon opbrengen voor haar situatie, voelde ik nog een ander gevoel sijpelen door mijn lichaam. Mijn hart verzette zich tegen haar vertrek terwijl mijn brein rationeel nadacht en haar wilde helpen. “Stephen doet je wat… ik wil niet dat jou iets overkomt door mijn egoïstische poging weg te komen.” verliet daarna zacht haar mond nadat ze haar hoofd zachtjes schudde. Haar ogen straalden dankbaarheid uit maar ik ging me niet zomaar laten afschepen. “Nora als je het wilt dan help ik je. Stephen heeft me meer nodig dan ik hem.” zei ik resoluut. “Ik laat me niet zomaar afschepen en hij zal me heus niet afschieten. Bovendien zal hij er toch nooit achterkomen dat ik je hielp.” Als zij dit echt wilde, en er volledig achter stond zou ik me voor de honderd procent inzetten, ook al bestond er gevaar dat Stephen niet zo vergevingsgezind ging zijn.
Uiteindelijk draaiden mijn gedachten op volle toeren en overmande de stilte ons beide tot Nora tot mijn verbazing haar zalmroze lippen op de mijne duwde. Hoewel we beide een pijnlijke lip hadden, leek het ons toch niet te deren om de kus voort te zetten. Het gevoel was werkelijk geweldig en vertrouwd. Mijn gedachten waren blanco terwijl mijn lichaam meer en meer naar Nora verlangde. Alle problemen, mensen, dingen die eerder waren gebeurd, werden tijdelijk gewist uit mijn geheugen. Het enige dat nu telde waren Nora, ik en de kus. Een warm gevoel nestelde zich dan ook in mijn onderbuik en hoewel ik zeker Nora’s lippen nog verder tegen de mijne had willen voelen, verbrak ik de kus. Waarom? Uit respect. Dit meisje was belangrijk en ik wilde dan ook niets verpesten door te snel te gaan. Ik wist hoe fragiel ze soms uit de hoek kon komen en dit wilde ik zeker en alle kosten vermijden.
Met mijn voorhoofd leunend tegen de hare keek ik het meisje glimlachend aan terwijl er een typische Clayton opmerking over mijn lippen rolde. Haar blik was naar beneden gericht maar toch kon ik de lichtrode gloed op haar wangen merken, veroorzakend dat mijn glimlach enkel nog maar breder werd. Ze was schattig als ze beschaamd was. Mijn armen waren nog steeds rond haar middel geslagen terwijl mijn handen zich een weg hadden gezocht naar haar rug. Door mijn opmerking verliet een bekend gegrinnik haar mond. Het was inderdaad misschien een domme opmerking maar ik kon het werkelijk niet anders verwoorden. “Vond je?” Haar plagende ondertoon die ze eerder deze avond had gebruikt, klonk wederom vertrouwd in mijn oren. Ik knikte terwijl mijn tong zachtjes gleed over mijn onderlip en de wonde om daarna te glimlachen. “Meer dan fantastisch zelf.“ Ik drukte nog een klein kusje op haar lippen, “Ik wist dat je goed kon kussen door de geruchten die de ronde gingen maar zo goed.. Ik ben er van onder de indruk.” Als zij mocht plagen dan mocht ik het ook, niet? Ik lachte mijn tanden bloot en keek het meisje aan. Ze was bloedmooi, zowel haar uiterlijk als de karaktereigenschappen die ze bezat. Alles was gewoonweg geweldig aan haar.
“Dank je dat je er voor mij bent.” Haar stem was enkel slechts een fluistering maar toch hard genoeg zodat ik het duidelijk verstond. Haar hand gleed langs mijn kaak waardoor ik die hand vast nam en er zachtjes in kneep. “Altijd. Je geraakt echt niet meer zo snel van me af.” fluisterde ik op mijn beurt, glimlachend kijkend naar het meisje terwijl een traan ontsnapte uit haar ooghoek. Onmiddellijk speelde de bezorgdheid weer op waardoor mijn wenkbrauwen lichtjes fronsten. “Hé. Je moet niet huilen.” zei ik zachtjes waarna ik met de duim van mijn andere hand de zoute traan die een weg zocht naar beneden, afveegde. “Alles komt in orde. Je bent nu veilig bij mij. Oké?” Mijn blik stond een beetje verward. Ik dacht dat ze huilde omdat wederom de angst in haar oplaaide.

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

Ik hoor nog zachtjes wat Clay naar me roept en ik loop dan de hoek om. Enkele tranen verlaten mijn gezicht, maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik zie in mijn ooghoeken verschillende mensen naar me kijken en het liefst gaf ik ze allemaal een klap tegen het gezicht, maar aangezien ik nu in de achterbuurt zit, kan ik dat beter niet doen. Als ik eenmaal op een rustige plek ben, blijf ik daar staan en denk ik terug aan het gesprek en aan.. aan Clay. Niet veel later word ik hard uit mijn gedachten gehaald doordat er iemand tegen me aanloopt en ik omval. Ik kijk omhoog naar degene die het gedaan heeft en ik bijt op mijn lip om hem niet uit te gaan schelden. De jongen, of beter gezegd, de man kijkt vrijwel gelijk naar beneden. Ik bid erop dat hij mijn tranen niet ziet en dat hij denkt dat ik huil vanwege de val. De man steekt zijn hand uit om me omhoog te helpen. Eerst kijk ik een beetje twijfelend naar de hand, maar als deze gast echt kwade bedoelingen had, dan had ik dat allang gemerkt. Na een kleine discussie met mezelf te hebben gehad, besluit ik toch om zijn hand te pakken. Ik trek mezelf omhoog. 'Mijn fout' zegt de man dan met een kleine glimlach rond zijn lippen. Ik glimlach ook even. Ik veeg snel mijn overige tranen weg waar Clay voor gezorgd had en kijk de man voor me aan. Als Clay hier achter zou komen zou hij vast niet blij zijn, maar ach, ik ben ook niet blij dat hij mij en Gabriëlle heeft weggegooid voor een bende. 'Dankje' zeg ik zachtjes tegen hem. 'Ik ben Raquelle, aangenaam kennis te maken' zeg ik dan tegen hem en ik steek mijn hand uit. Als ik toch vaak genoeg in de achterbuurt kom, waarom dan geen mensen hier leren kennen?

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 15:53 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

Ik zie ook even een glimlach op haar gezicht maar frons even als ze wat tranen weg veegt. 'Dankje' zegt ze zacht en de frons is al snel weer van mijn gezicht verdwenen. 'Ik ben Raquelle, aangenaam kennis te maken' zegt ze terwijl ze haar hand uitsteekt. 'Giovanni, noem me maar Gio, dat doet iedereen.' glimlach ik en ik schud haar hand even. Ik laat haar hand weer los en kijk haar aan. Ze was niet van hier, deze buurt tenminste. Hoe ik dat weet? Nou ja.. Ik ken iedereen die hier woont.. En iedereen kent mij natuurlijk, zelfs buiten deze wijk. Het is niet echt een goede naam, maar dat boeit me even vrij weinig. 'Waarom huilde je? Je zou bijna denken dat je zo'n jochie van Timuto was tegen gekomen.' zeg ik met een kleine grijns. Oké, ik geef het toe. Ik beledig ze altijd als ik de kans heb.. Ik kijk even om me heen en zie ondertussen wat bekende gezichten langslopen. Drugsdealers die voor mij werken, bendeleden en natuurlijk de mensen die je altijd zullen helpen omdat ze bang zijn. Ik kijk weer naar Raquelle. Ze woonde hier niet, dat weet ik dondersgoed. Maar ze komt me toch vaag bekend voor. Misschien laat mijn geheugen me een beetje in de steek dat ik het niet meer weet, maar dat ze vaker in deze buurt is is een ding wat zeker is....

El Diablo.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

. “Nora als je het wilt dan help ik je. Stephen heeft me meer nodig dan ik hem.” zei Clayton resoluut. “Ik laat me niet zomaar afschepen en hij zal me heus niet afschieten. Bovendien zal hij er toch nooit achter komen dat ik je hielp.".
Ik schudde weer mijn hoofd zonder er fel uit te zien. "Een en een is twee Clay, Stephen kan ook tellen. Hij zal je misschien niet afschieten, maar je zal hoogst waarschijnlijk iets meer krijgen dan een blauwe kaak" zeg ik rustig terwijl ik wijs naar mijn eigen kaak. "Ik wil je niet achterlaten op die manier, bovendien als ik op de vlucht sla en ik word gespot bij een vliegveld word Stephen gebeld... als hij een commando uitdeelt is er weinig meer wat je voor mij kan doen Clay".
Toen we allebij in gedachte weg zonken maakte ik de stap om hem te zoenen en dreven er allerlei lang verloren emoties en verlangens naar boven. Ik kon het niet laten hem een klein beetje te plagen.
“Meer dan fantastisch zelf.“ antwoordde hij terug waardoor mijn glimlach alleen nog maar breder werd. “Ik wist dat je goed kon kussen door de geruchten die de ronde gingen maar zo goed.. Ik ben er van onder de indruk.” ik hoorde de plagerige stem en wist dat het goed zat, dat hij niet oordeelde. Natuurlijk was niet blij met alle geruchten en met alle dingen die ik had moeten doen om een beetje in zijn recht te komen, maar zolang Clayton mij er niet op afrekende was het goed. Ik besloot dan ook om er niet op te reageren, nu.
ik bedankte hem uiteindelijk voor zijn steun. Er zat zoveel meer achter mijn bedankt, maar goed dat zou allemaal wel komen.
“Altijd. Je geraakt echt niet meer zo snel van me af.” glimlachte hij terug op fluisterende toon. Een traan die alles behalve verdriet of angst bevatte rolde geluidloos over mijn wang. Clayton fronste “Hé. Je moet niet huilen.”hij veegde met zijn duim de traan van mijn wang. “Alles komt in orde. Je bent nu veilig bij mij. Oké?” ik hoorde de oprechte bezorgdheid in zijn stem.
Ik lachte met een onderdrukte snik, en verplaatste mij zo dat ik op zijn schoot zat met een been aan elke kant van zijn heupen. Met zachte hand pakte ik zijn gezicht vast om hem aan te kijken, zo zou hij zien dat wat ik zei oprecht was. Het was het typisch iets voor een man om te denken dat tranen enkel voor verdriet waren, nou ik zal hem uit die waan helpen. "Clay, dat was niet omdat ik bang, boos of verdrietig ben... Dat was omdat ik mij besefte dat ik in tien jaar eindelijk weer iemand vertrouw... weer een vriend heb, iemand om mij heen met respect voor wie ik ben." vertel ik hem zacht. De emoties die ik voelde overspoelde mij nogmaals waardoor dit keer meerdere tranen mijn ogen verlieten en een vreemd contrast afschilderde met de glimlach en de lichtjes in mijn ogen. "Ik besef mij hoeveel ik dat heb gemist, hoe weinig ik wist dat gevoelens die bestaan..." vertelde ik verder. Ik twijfelde of ik het hem zou zeggen, maar ik gooide het nu maar meteen bij hem neer, dan kon ik gelijk zien wat hij voelde... hoop ik. "Gevoelens die ik heel lang als onnuttig en slopend heb gezien. Dat een simpele kus bijvoorbeeld heel anders voelt bij iemand die je het gevoel van veiligheid geeft. En in plaats van dat het me bang maakt, ben ik nieuwsgierig.".

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

'Giovanni, noem me maar Gio, dat doet iedereen.' glimlacht hij en hij schud min hand even. Niet veel later hij mij hand weer los en kijkt hij me aan. Ik voelde me redelijk ongemakkelijk door zijn gestaar op me, maar ik durf er eerlijk gezegd niks van te zeggen, aangezien ik het gevoel heb dat hij een redelijk belangrijk iemand is. 'Waarom huilde je? Je zou bijna denken dat je zo'n jochie van Timuto was tegen gekomen' zegt hij met een kleine grijns. Het klonk heel erg als een belediging en toen wist ik dat mijn gevoel juist was. Deze man kwam ook uit een bende, en hij was daar zeker wel belangrijk. Hij kijk even om zich heen en ik voel me nog ongemakkelijker worden als ik merk dat al die blikken van mensen naar mij gaan. Mensen, wat is er zo bijzonder aan een meisje van onder de twintig die hier niet thuis hoort en met iemand zoals hij praat? Ik moet echt moeite doen om die vraag niet hardop te gaan stellen. Hij richt zijn blik weer naar mij. Ik zucht even en begin dan te praten. 'Nou, ik huilde niet echt, maar ik had voordat ik jou ontmoette een niet al te geweldig gesprek met iemand. Volgens mij kwam hij uit die 'Timuto' gebeuren, tenzij jij iemand in je bende hebt die Clayton heet' mompel ik zachtjes tegen hem. Het hele verhaal vertelde ik hem niet, daar kende ik hem echt niet goed genoeg voor. Ik keek Giovanni even aan. 'Het is niets bijzonders hoor. Hij heeft me alleen heel erg kwaad gemaakt en me beledigd. Die tranen waren een mix van woede en verdriet samen' mompel ik dan tegen hem en ik schenk hem een klein glimlachje. Hij ziet er eigenlijk best wel goed uit.Nee, Raquelle, zo mag je niet denken. Je ouders zullen je het nooit vergeven als je met iemand van de achterbuurt zou gaan. Alsof dat nu iets uitmaakt, iedereen weet onderhand wel dat Gabriëlle het lievelingetje van haar ouders is, dus waarom zou ze dan nog moeite doen om dat te veranderen?

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 17:33 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

'Nou, ik huilde niet echt, maar ik had voordat ik jou ontmoette een niet al te geweldig gesprek met iemand. Volgens mij kwam hij uit die 'Timuto' gebeuren, tenzij jij iemand in je bende hebt die Clayton heet' mompelt ze zacht en ik knik even. 'Gelukkig niet...' zeg ik. 'Clayton... Oh, wat haat ik die gozer.' mompel ik. 'Het is niets bijzonders hoor. Hij heeft me alleen heel erg kwaad gemaakt en me beledigd. Die tranen waren een mix van woede en verdriet samen' mompelt ze vervolgens en ik kijk haar weer aan. 'Hmh, als hij je kwaad kan maken is het wel heel erg.. Je ziet er niet bepaald uit als iemand die snel boos word.' zeg ik en ik haal mijn schouders op. Ik vis ondertussen een pakje sigaretten uit mijn zak en steek er een aan. Met de sigaret tussen mijn lippen houd ik het pakje voor en ik kijk Raquelle aan. 'Jij ook?' vraag ik. Ik leun tegen de muur en kijk haar aan. Sigaretten zijn toch wel een kleine verslaving geworden, er gaat geen dag voorbij dat er geen half pakje doorheen gaat. Soms zelfs meer, maar dat is vooral als er helemaal niks te doen valt. Lekker voorbeeld ben ik.. Nou ja, het is niet dat er heel veel grote voorbeelden hier rond lopen...

El Diablo.

Stephen Yeager
Ik werd met een vreselijke koppijn wakker en had niet in de gaten dat ik voor even weg geweest was. De hoofdpijn was behoorlijk irritant en ik moets een luchtje scheppen. Alles was nog aan het na duizelen en ik kwam
Ik kroop al kreunend overeind en strompelde naar de deur om vervolgens een van de achterdeuren van het hotel te nemen. Ik liep een van de zij straatjes in. Het was fris buiten en ik besloot om mijn capuchon over mijn hoofd en liep de straat door naar een park, dat voor de helft verlicht was. Ik ging ergens op een bankje zitten als er een zacht gepiep uit de struiken vandaan kwam. Ik keek op, maar schonk er verder geen aandacht aan, vast een vogeltje uit een boom gevallen, dacht ik en zocht in mijn binnenzakken naar mijn sigaretten.
Nadat ik mijn hoop opgegeven had wist ik dat ik ze had laten liggen in het hotel. Zuchttend zakte ik onderuit en negeerde de hoofdpijn die aanvallend mijn hersens binnengedrongen was.
Het gepiep werd harder en nu nam het mijn aandacht naar de struiken. 'Stephen laat je niet weerlijden door zo iets onbenulligs,' zei ik tegen mijzelf, maar de nieuwschiergheid werd te groot en ik besloot om maar eens te kijken wat het was.
Zachtjes schoot ik de struiken opzij en tot mijn verbazing lag daar een jonge pup. Een pitbull nog wel, die waren verboden in deze streken en hier lag een jong dier zonder baas.
Al mijn zwaktes kwamen naar boven, maar een pup laten liggen, ging mij te ver. Ik keek om me heen of ik het baasje zag, maar niemand was hier op dit uur. Ik nam de pup in mij armen en de pup begon zachtjes te piepen.
'Sit zou wel eens een leuke aanwinst zijn voor de bende,' zei ik tegen de pup. Oke, ik moest toegeven, ik moest gewoon even mijn zwaktes laten zien.

(Mensen stephen heeft een zwak voor verlaten honden, vooral pittbuls)

Vampire + Servant = Servamp

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Opnieuw schudde ze haar hoofd. Het ging nog moeilijk worden om haar te overhalen.. Maar zij was niet de enige persoon die koppig uit de hoek kon komen. “Een en een is twee, Clay. Stephen kan ook tellen. Hij zal je misschien niet afschieten, maar je zal hoogst waarschijnlijk iets meer krijgen dan een blauwe kaak.” Ze wees naar haar donkerblauwe kaak, die met de minuut nog blauwer kleurde.
Ik had respect voor Stephen. Eigenlijk altijd al gehad. En dus normaal zou ik mijn leider niet verraden. Maar gewoon omdat ik wist hoe groot Nora’s droom was naar vrijheid kon ik het niet langer weerstaan om haar in deze situatie te laten wegrotten. Ik had dan ook geen enkele intentie om Stephen te dwarsbomen. Hij wist dondersgoed dat ik altijd zijn rug dekte en dat ik helemaal toegewijd was aan het leven als een onderleider. Ik zou het nooit willen ruilen voor iets anders.
“Ik wil je niet achterlaten op die manier, bovendien als ik op de vlucht sla en ik word gespot bij een vliegveld, wordt Stephen gebeld… als hij een commando uitdeelt is er weinig meer wat je voor mij kan doen, Clay.” Ik knikte. Als je het zo bekeek, had ze inderdaad gelijk. “Dat is echt de worst case scenario, Nora.” zei ik terwijl ik haar bedenkelijk aankeek. “Ik kan heus wel enkele klappen verdragen. Dat heb ik er wel voor over.” Ik wreef even met mijn ene hand door mijn donkerbruine warrige haar. “Maar oké als je het echt niet wilt dan proberen we het niet.” voegde ik er daarna nog aan toe. Ik kon haar moeilijk dwingen en daarbij als ze uiteindelijk het land wilde uitvluchten, zou ze het me wel melden en dan gingen we wel verder met het plan.
Daarmee leek ook de conversatie afgerond en verzonken we beide in onze gedachten tot ik Nora’s lippen tegen de mijne voelde. Nadat ik de kus had verbroken, kon ze het blijkbaar niet laten om een plagerige opmerking te geven waarop ik natuurlijk weer even uitdagend antwoordde. Ze had misschien vroeger erg veel met mannelijke bendeleden of gewone mannen geflirt en waarschijnlijk ook stapjes verder gegaan zoals met hen het bed te hebben gedeeld maar dat was verleden tijd. Hoewel… Als ik er nu aan dacht, voelde ik langzaam een héél klein beetje jaloezie in mijn binnenste opborrelen. Maar ik wist dat ze het nu niet meer ging doen. Als ze het uiteindelijk wel deed, zou ik er niet zo tevreden mee zijn.
Nora leek er echter niet op te reageren en in de plaats daarvan bedankte ze me uitgebreid terwijl een zouten traan een weg zocht naar beneden. Natuurlijk zorgde dit er weer voor dat de bezorgdheid de opperhand nam. Toen er een lach samen met een onderdrukte snik ontsnapte uit mijn mond keek ik haar helemaal verward aan. Nu kon ik er helemaal niet meer aan uit. Daarnet leek ze verdrietig en nu opeens leek ze weer helemaal opgewekt. Ik opende mijn mond om al te vragen hoe het nu eigenlijk zat, toen Nora mijn gedachten leek te lezen en opeens op mijn schoot zat met een been aan elke kant van mijn heupen. “Clay, dat was niet omdat ik bang, boos of verdrietig ben..” begon ze terwijl haar zachte hand mijn gezicht vasthad. “Oh.” verliet nogal mompelend mijn mond. Hoe stom kan je nu wel niet zijn Clay. Niet iedereen huilt van verdriet, sommige mensen huilen ook van geluk, dombo. Goed bezig.
“Dat was omdat ik mij besefte dat ik in tien jaar eindelijk weer iemand vertrouw… weer een vriend heb, iemand om mij heen met respect voor wie ik ben.” Een kleine simpele maar oprechte glimlach speelde om mijn lippen. Ik besloot om even stil te blijven en haar de kans geven om uit te praten zonder dat ik wederom onderbrak. De emoties leken blijkbaar weer terug te keren aangezien er weer enkele tranen uit haar ooghoeken ontsnapte. Met mijn duim veegde ik wederom de tranen weg en viel mij het enorme contrast op. Als je enkel keek naar haar tranen, zou je denken dat ze huilde van verdriet maar gecombineerd met die typische lichtjes in haar ogen en de glimlach, wist je wel beter. Nadat ik de tranen had weggeveegd, sloot ik mijn beide armen weer om haar rug zodat ik haar beter kon ondersteunen. Het was enorm lief en zelfs schattig dat ze daarvoor huilde. Vervolgens begon ze verder te vertellen terwijl ik mijn mond wijselijk dichthield. Ik zou pas nadat ze was uitgepraat mijn zegje doen.
“Ik voel hetzelfde.” zei ik simpelweg maar met een glimlach. “Het is de eerste keer dat ik zoiets heb gevoeld bij een vrouw. En ik wil dit gevoel voor altijd blijven ervaren, Nora.” Mijn ogen stonden zacht en oprecht. Ik wilde dit echt. En zou er dan ook alles voor doen.

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

“Oh.” verliet nogal mompelend zijn mond. Ik grinnikte zacht, tja... ik was dan ook wel een beetje een emotioneel wrak. Clayton was gewoon niet een persoon die veel emoties liet zien of ook maar begreep. En dat was prima... zolang hij mij liet zijn wie ik was. Nu was het zo dat ik ook zelden mijn emoties echt liet zien, maar nu zo veilig bij Clayton kon ik niet anders.
Ik ging verder met mijn verhaal en bleef Clayton stil, hij liet mij uitpraten en dat waardeerde ik heel erg. Zijn duim veegde zachtjes en liefkozend de tranen van mijn wangen. Aan het einde zuchtte ik opgelucht, en sloot ik af met een al even opgeluchte glimlach. Ik voelde zijn steunende handen op mijn rug.
“Ik voel hetzelfde.”, de woorden waren simpel zijn vriendelijke glimlach eveneens, maar het raakte mij enorm op de goede manier. “Het is de eerste keer dat ik zoiets heb gevoeld bij een vrouw. En ik wil dit gevoel voor altijd blijven ervaren, Nora.”.
We zaten dan toch op een lijn wat dat betreft, meer dan ik had durven hopen. De gedachte om de bende te verlaten gleed uit mijn hoofd, dit gaf me een reden om te blijven. Al wist ik donders goed dat er nieuwe gevaren kleefde aan samen zijn met een onder leider. Ik was nu een zwakke punt geworden van Clayton, als hij echt zoveel om mij gaf zou het hem verschrikkelijk pijn doen als ze mij iets aan zouden doen. Andersom ook, maar goed... het was belangrijker hem op zijn knieën te dwingen dan mij. Het zou dan ook logisch zijn als ik meer pit en agressie zou dwingen binnen mijzelf. Als ik mijzelf niet verdedigde zou ik Clayton daarmee ook kwetsbaar maken.
Ik boog naar voren, zijn gezicht nog steeds tussen mijn handen en drukte nogmaals mijn lippen op de zijne. Als antwoord op zijn woorden, er waren geen woorden waarmee ik hem kon vertellen wat ik nu precies voelde. Nee in plaats daarvan wilde ik hem het laten zien op een andere manier. Mijn handen gleden soepeltjes door zijn korte bruine haar. Ik voelde de stoppeltjes van zijn kin zo nu en dan mijn huid raken waardoor er een fijne rilling door mijn lichaam trok.
Toen ik ditmaal de kus verbrak keek ik hem in de ogen, "Woorden zijn eigenlijk zo stom... we communiceren ermee, maar uiteindelijk wanneer we ze het hardst nodig hebben kan ik ze niet vinden" zeg ik zacht met een speelse glimlach op mijn gezicht. Mijn handen lagen in zijn nek en masseerde met mijn duimen zacht de spieren.
Wat ik nu met hem deelde wat bijzonder, ik had nooit iemand zo intens gezoend. Ik had nog nooit zo ontspannen op zijn schoot gezeten en al helemaal niet met mijn ik kom net uit bad haar, in mijn badjas. Het kon mij dan ook niets schelen hoe ik eruit zag, Clayton zou nooit gezegd hebben wat hij zei als het hem wel iets kon schelen.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raccoon schreef:
Elliot Daniel Rowlands || Gli assassini

Alessia rolde even met haar donkere ogen. 'Probeer je intimiderend over te komen Rowlands? Je weet toch dat dat niet meer werkt bij mij? Je moet het proberen bij die newbies, mensen zoals Amelia en Max. Die zitten dan wel in deze bende. Ik snap echt niet hoe Giovanni hun ooit heeft kunnen aannemen.' zei ze en ik keek haar geamuseerd aan."Dat is gewoon niet leuk bij hun, ze zijn gewoon te bang voor mij.Bij jou kan ik gerust nog een beetje dreigen." zei ik met een gemene plagerige grijns. Ze stemde gelukkig wel in met mijn idee en liep achter me aan. 'Welke huizen dan?' vroeg ze me dan nieuwsgierig. Ik haalde eerst op mijn gemak een sigaret uit en stak deze tussen mijn lippen en stak ze aan. Na een hijs genomen te hebben richtte ik me weer op de nieuwsgierige Alessia. "Je kent toch wel die vreselijk rijke advocaten? Hun huizen kun je gewoon niet missen." zeg ik met een lachje terwijl ik de rook uitblies. Mijn groene ogen richtte ik even op de weg. Na even wandelen werd het slechte pad vol losse kaseien beter gevormd. Wat dus betekende dat we de mooie buurten van Rome naderden. "Hoeveel heb je nog nodig voor Giovanni? Want ik rammel enorm en heb geen zin om lang in dat huis te gaan zitten neuzen." mompelde ik vragend. Ik was namelijk dat rot eten in onze verblijfplaats kotsbeu. Ik had wel zin om gewoon wat normaal voedsel te eten. Ik stopte bij de buurt van alle rijke lui. Aangezien de auto's niet buiten stonden, kon ik merken dat ze weg waren. "Laten we langs boven achteren gaan." zei ik wijzend naar een kleine open plek tussen de hagen door. Daar zat er zo'n waterafgiet ding van de goot en zo konden we naam boven klimmen en door een raam heen glippen. Zonder naar Alessia te luisteren liep ik al die richting uit en wurmde ik me tussen de haag door en klom ik al behendig naar boven. Eenmaal ik op het dak was hield ik me klein, hoe minder we opvielen hoe beter. "Kom je nog." fluisterde ik ongeduldig naar haar toe. Ik hield niet van wachten. Mijn blik viel op een dakraam als ik die open zou krijgen ,of gewoon zou instampen konden we binnen geraken.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Raquelle Noëlle Fontani

'Gelukkig niet...' zeg Giovanni als ik vraag of hij misschien een Clayton in zijn bende heeft zitten. 'Clayton... Oh, wat haat ik die gozer.' mompelt hij dan. Ik kijk hem even aan. Hij kent Clayton ook? Hij kijkt me weer aan als ik vertel waar die tranen vandaan kwamen. 'Hmh, als hij je kwaad kan maken is het wel heel erg.. Je ziet er niet bepaald uit als iemand die snel boos word' zegt hij dan en hij haalt zijn schouders op. 'Ik word ook niet snel boos. Het was uitzonderlijk. Het is hem om een of andere redenen wel gelukt. Ik weet niet. Hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gezegd waardoor de emmer overliep.' zeg ik tegen hem en ik probeer er een glimlachje bij te doen. Ik zucht even. Ik kan hem beter niet het hele verhaal vertellen. Dat zal Clay niet veel goede doen en hij zal het waarschijnlijk ook niet echt op prijs stellen. Hij vist ondertussen een pakje sigaretten uit zijn zak en steekt er een aan. Met de sigaret tussen zijn lippen houd hij het pakje voor en kijkt hij me aan. 'Jij ook?' vraagt hij. Hij leunt tegen de muur en kijkt me aan. Ik lach even en pak er dan ook een. 'Ja dankje' zeg ik even snel tegen hem. Ik ga naast hem staan tegen de muur aan. Ik steek mijn sigaret ook aan en bekijk Giovanni dan even.
'Ik vraag me trouwens af. Wat voor rang heb jij dan in de bende waar jij bij hoort? En je kent Clayton ook? Aangezien je hem haat. Waarom haat je hem dan? Omdat hij in die andere bekende bende zit en jullie twee de grootste vijanden van elkaar zijn?' vraag ik nieuwschierig aan hem. Ik kijk even naar de mensen die langslopen en zie er dan oppeens een iemand bellen. Ik zucht even. Het enigste wat ik nu hoop is dat Clay niet weer mijn gesprek komt verstoren omdat ik volgens hem hier niet hoor en al die overige onzin. Ik trek me er niks meer van aan, maar het is gewoon mega irritant dat hij zelfs nu de grote broer blijft uithangen. 'Ik kom trouwens niet uit deze buurt, zoals je misschien al door had. Ik kom uit de buurt van de rijke kakkers, maar daar ben ik niet welkom meer omdat ik ooit een keer betrapt ben doordat ik hier liep. Ik heb toen een hele leugen moeten vertellen waarom ik hier was en weetje, die mensen daar zijn zeer goedgelovig' zeg ik dan en lach even. Dan neem ik een trekje van mijn sigaret.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 19:41 ]

That is a perfect copy of reality.

Giovanni Caio DiAngelo

'Ik word ook niet snel boos. Het was uitzonderlijk. Het is hem om een of andere redenen wel gelukt. Ik weet niet. Hij heeft waarschijnlijk iets verkeerds gezegd waardoor de emmer overliep.' zegt ze en ik knik weer. Ze lacht even en pakt er een aan. 'Ja dankje' zegt ze en ze leunt al snel naast me tegen de muur terwijl ze de sigaret aansteekt. 'Ik vraag me trouwens af. Wat voor rang heb jij dan in de bende waar jij bij hoort? En je kent Clayton ook? Aangezien je hem haat. Waarom haat je hem dan? Omdat hij in die andere bekende bende zit en jullie twee de grootste vijanden van elkaar zijn?' vraagt ze. 'Mhm, smart girl.' mompel ik. Ik kijk haar aan. Ze kan het wel weten, de halve wereld weet wat ik ben dus... 'Ik? De leider van Gli Assassini. Niet dat ik echt een keuze had, maar het bevalt me wel..' zeg ik en blaas de rook uit. 'En waarom ik dat joch haat is vrij simpel, je zei het ook net. Inderdaad, hij zit in de andere bende..' zeg ik bevestigend. 'Ik kom trouwens niet uit deze buurt, zoals je misschien al door had. Ik kom uit de buurt van de rijke kakkers, maar daar ben ik niet welkom meer omdat ik ooit een keer betrapt ben doordat ik hier liep. Ik heb toen een hele leugen moeten vertellen waarom ik hier was en weetje, die mensen daar zijn zeer goedgelovig' zegt ze vervolgens en ze lacht even. Ik grinnik zachtjes. 'Mhm... Good girl gone bad?' grijns ik. 'Ik geef je geen ongelijk, die rijke buurtjes zijn saai..' zeg ik en ik kijk even voor me uit. 'Ik ken de verhalen, het meest boeiende wat ze daar hebben is misschien een leesclub.' zeg ik met een klein lachje.

El Diablo.