Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Hij haalde zijn schouders op, terwijl ik hem nog steeds probeerde in te schatten. Hij leek niet echt af te schrikken door mijn manier van doen, hoewel hij overduidelijk de verandering van temperatuur gemerkt had, iets wat hem ook niet heel veel leek te doen verder, maar hij was een jongen -eigenlijk jongeman, want hij was overduidelijk ouder dan ik en ik was al zeventien, wat hem wel voor de wet volwassen moest maken. Die hadden over het algemeen minder snel last van kou, omdat hun doorbloeding meestal beter is dan van meisjes en vrouwen. 'Nou niet echt, maar eenmaal het zomer is, is het erg moeilijk om af te koelen terwijl je in de winter alleen jezelf moet opwarmen,' was het eerste gedeelte van zijn antwoord. Daar moest ik hem gelijk in geven. Ik was deze vakantie ook een soort wandelende airco voor mijn moeder geweest. 'Maar inderdaad heb ik het toch liever op de koele winter. gezellige sfeer, lekker voor de kachel zitten en rustig een boek lezen.' Ik richtte mijn blik even op mijn handen, terwijl er een tweede glimlach om mijn lippen verscheen. Mijn gedachten dwaalden een luttele seconde af naar de plezieren van winter voor ik mijzelf weer herpakte en hierbij ook weer opkeek. In de winter hoefde ik altijd minder moeite te doen om mijzelf te beheersen, gezien de temperatuur dan al laag lag, iets wat ik ontzettend fijn vond.
'Aangename kennismaking,' zei Alexander. Hij klonk heel vriendelijk en er kwam iets van vertrouwen dat hij niet heel gevaarlijk was voor mijn emotionele toestand, hoewel ik er natuurlijk nog niet honderd procent zeker van was. 'Nevara, speciale naam. Wat betekend het?' vervolgde hij. Hij was nieuwsgierig, net als ik, alleen liet ik het niet merken, maar misschien kon ik dat wel. Heel voorzichtig.
'Het betekent sneeuw,' antwoordde ik met een ironische ondertoon in mijn stem. 'En Alexander, heeft jouw naam nog een bijzondere betekenis?' vroeg ik en verzachtte mijn blik iets. Ik balde mijn handen even tot vuisten en voelde de kou nu geheel wegvloeien. Volgens de leraren zouden warme emoties ook warmte creëren. Ik geloofde er niet heel erg in, maar was na wat oefening deze vakantie tot de conclusie gekomen dat een ontspannen sfeer toch wel eens kon helpen. Zolang er geen onverwachte dingen gebeurden. 'Je mag trouwens best gaan zitten als je wilt hoor. Mijn nog niet gearriveerde kamergenote vindt dat vast niet erg.'

Happy Birthday my Potter!

Dehlia Elín Haynes
'Kan niet beter, regenboogje.' Ik steek mijn tong naar hem uit om het laatste woord, dat hij duidelijk sarcastisch uitgesproken heeft. Er verschijnt een lichte glimlach op zijn gezicht. 'Met jou dan? Beetje een leuke zomer gehad?' Ik haal lichtjes mijn schouders op en streel, zonder dat ik me er bewust van ben, over de S tattoo op mijn pols. 'Het gaat wel goed,' antwoord ik, 'en mijn zomer was hetzelfde als altijd,' mompel ik er achteraan.
'Wie is je kamergenoot dit jaar? Mijne is Thomas. Die gast met die vleugels weet je wel.' Mijn ogen worden groot van enthousiasme en ik klap nog net niet in mijn handen. ' Echt waar? Dat is echt gaaf. Hij heeft echt heel mooie vleugels. Zou ik ze een keer aan mogen raken denk je, of zou hij dat juist vervelend vinden? ' ratel ik. 'Oja, ik slaap met Christina op de kamer. Volgens mij is haar gave iets met licht maar hoe en wat weet ik niet precies.' Een nadenkende frons verschijnt op mijn gezicht, maar ik kan het me niet herinneren. ' Achja, ik kom er vanzelf achter.'
'He jongens. Leuke vakantie gehad?' klinkt er een stem vanuit de deuropening. Harry. 'Voor zover ik weet ben ik nog altijd een meisje,' grinnik ik. 'En het was op zich wel oké. Die van jou?' Ik houd niet van die vakantie vraag. Het liefst zou ik tegen iemand vertellen hoe verschrikkelijk het was, maar ik wil ook ergena weer niet dat ze weten dat het niet leuk was.
Dan pas ruik ik een niet zo fris luchtje en buig ik naar Thade toe om aan hem te ruiken. 'Gatver, Thade, ' lach ik zacht. 'Je ruikt echt naar zweet!' Plagerig prik ik hem in zijn zij. 'Ik wil je kleren wel wassen anders. Zelfs je onderbroeken, tenminste, alleen als je daar geen vieze dingen meegedaan hebt. Als er remsporen inzitten mag je ze zelf wassen. '

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"Hay, ik ben Sam. Je kamergenote. Dus welk bed wil jij?" hoorde ik iemand zeggen en ik draaide me een kwartslag om. Ik keek snel naar de twee bedden. De ene was bij de radiator en de andere bij het raam. Ik gooide mijn rugzak op het bed bij het raam en keek 'Sam' vragend aan. Er was een kledingkast die we moesten delen, een klein boekenkastje en twee bureaus, zodat we ons huiswerk konden doen. En natuurlijk beide een nachtkastje met twee lades erin. Snel haalde ik mijn manga uit de tas en ik trok de onderste la - de grootste - open en begon daar mijn manga in te leggen. Toen ik twee stapeltjes had begon ik met de gewone boeken van mij. Oké, ik moet toegeven dat ik toch ietwat heb overdreven met al deze boeken. Mijn keyboard zette ik voor het raam en mijn gitaar zette ik tegen mijn nachtkastje aan. Toen ik voor het eerst leerde gitaarspelen had ik wel het idee gehad dat ik het nooit zou kunnen, maar ik kon het nu toch wel redelijk. Toen ik voor het eerst een gitaar in mijn handen kreeg, had ik deze Lacie genoemd. En Lacie was nog altijd bij me en ik hoopte dat dat nog even zou blijven.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Rosalie Jane Eatside || Supersnel || Academie van Guillotine

Ik hoor de kamerdeur open gaan en ik wend mijn blik snel naar de deur toe. Een meisje met blond, haar, en wat sproeten komt mijn kant opgelopen. Ze ziet er heel aardig uit dus dan zou ze ook wel aardig moeten zijn. Ze kijkt me aan en een glimlach komt op haar gezicht. '''Hey, ik ben Calypso, jij moet Rosalie zijn.'' zei ze vriendelijk en ze stak haar hand uit. Ik schudde haar hand als fijn welkom. 'Ja, ik ben Rosalie, fijn je te ontmoeten' zei ik glimlachend. Ik wist nu al dat het met zo'n kamergenote, een heel leuk schooljaar wordt. Ik was benieuwd wat haar gave was, dat heb ik eigenlijk wel bij iedereen. Ik wil altijd wel weten wat voor gave een andere mutant heeft. Ik wil natuurlijk ook dolgraag vertellen dat ik de gave heb om supersnel te zijn. 'Mag ik misschien vragen wat voor gave je hebt?' vroeg ik glimlachend, zo dat ze me niet raar zou vinden. Ik had een geen zin om mijn spullen uit te pakken, maar aan de andere kant, als ik het met mijn supersnelheid doe, dan duurt het maar 5 seconden. Ik grinnik zachtjes en ik kijk naar buiten. Hoewel ik niet altijd verlegen ben, begint ik nu wel een beetje verlegen te worden. De donkere wolken hebben plaats gemaakt voor een stralende zon. Vast iemand die zijn gave traint.

[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 15:55 ]

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Elizabeth Lia Dawson II Schild II Lerares Bescherming & Gave’s leren beheersen

Ik hoorde hem aan over zijn antwoord over de vakantie en ik knikte dat ik het begreep. Ik zag dat hij binnen kwam en op de banken ging zitten. Vervolgens begroette hij me, waarnaar ik zacht lachtte. 'Ook goede dag, Hector' zeg ik zwak glimlachend naar hem. Ik zag dat hij met zijn vinger op de tafel tekende en heerste er een kleine stilte. Daar maakte ik gebruik van en ging nu op de bureau zitten en sloeg mijn slanke benen over elkaar. Weer kwam er een verdwaalde lok uit mijn staart en zette het ook achter mijn oor. Die vervelende lokken. Dat gebeurde altijd bij mij. Hector verbrak de stilte en ik hoorde hem aan. Het was wel even fijn die stilte, maar ik dacht toch na over de nieuwe leerlingen. 'Ze zijn vast nog luidruchtiger en speels met hun gaves dan de tweede jaars of de derde jaars' lachte ik zachtjes en keek hem in de ogen aan. 'De nieuwe leerlingen willen altijd hun gaves meteen onder controllen hebben, terwijl het anders ligt of sommige moeten hun gaves nog ontdekken, maar het lukt hun wel' zeg ik meteen en knikte daarbij om mijn antwoord te versterken. Ze moesten gewoon geduld hebben en het leren beheersen. 'Maar nieuwe leerlingen zijn atijd leuk, nieuwe energie, nieuwe gezichten, nieuwe gaves' zeg ik vervolgens tegen Hector. Ik keek even door het raam en zag dat het regende. Ik haatte regen, ik hield meer van de zon dan was je ook veel vrolijker. Maar voordat ik dat zei in mijn gedachtes verandere het weer. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Vast een leerling die dat deed. Het is nog maar de eerste dag, maar toch kon dit niet. Ik ging hem of haar niet straffen maar de mensen mochten dat echt niet door krijgen. Ik zou in de lessen het wel even zeggen. Ik richtte me weer tot Hector. 'Welke talen ga je de nieuwe leerlingen geven en welke aan de tweede en derde jaars?' vroeg ik geinterreseerd.

One Who Travels A Higher Path.

Christina 'Christy' Burnwood || Academy of Guillotine || Outfit|| Telefoon

Ik pakte een Fiche van een man die ze uitdeelt, en lees hem zorgvuldig door. Ah, Delhia Haynes. een meisje wat ik niet heel goed kende, maar wel eens in de les gesproken had. Met mijn drie tassen op elkaar gestapeld liep ik de gangen door, dit was mijn thuis, hier behoorde ik. Niet meer denkend aan mijn kleine broertje rende ik op mijn ballerina's door de drukke gangen. Een paar keer ben ik wel gedwongen om te stoppen, vanwege mijn laptop die eens uit mijn tas valt, en mijn mobiel, en andere spullen.
Toen ik de kamerdeur opendeed, zag ik dat Delhia haar spullen op haar bed had gegooid. Mooi, ze zat net bij zo'n egoïstische kamergenoot, tenminste dat hoopte ik. Ik ging even op het mooi opgemaakte bed zitten, en pakte m'n mobieltje even. Eigenlijk had ik een nieuw hoesje nodig, de konijnen oortjes konden echt niet meer, maar ik was er te veel aan gehecht geraakt. Ik scrolde door mijn Whatsapp, en kwam uit bij de naam Eddy
Eddy was mijn kleine broertje die ik nu weer moest verlaten, maar achja wat doe je eraan. Hij heette eigenlijk Edward, maar omdat we dat zo lastig vonden was het afgekort naar Eddy. Net zoals ik Christina heette, maar gewoon 'Christy' werd genoemd. Althans, door de meeste mensen dan.
Nog even volhouden he, we spreken elke week op zondag af Stuurde ik naar hem, en ik stopte m'n mobiel in mijn broekzak.
Op naar de drukke gangen, dacht ik, terwijl ik mijn kamer verliet

[ bericht aangepast op 6 feb 2014 - 18:36 ]

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Kendall Francis Jackson II Brighton II Mensen laten doen wat hij wilt.

Fijn, school begint morgen weer. Ik ben dus weer terug in het vreselijke school internaat, zo noem ik het maar. Ik heb een ontzettende hekel aan school, en ik heb er al helemaal een hekel aan om er ook nog eens te slapen. Ik liep verveeld het schoolplein op met een sigaret tussen mijn vingers. Er waren al verschillende mensen, maar veel daarvan ken ik er eigenlijk niet aangezien ik veel liever alleen ben. Ik vind het vreselijk om weer terug te zijn, maar ja, ik zou toch lessen moeten volgen, helaas. Toen ik mijn sigaret op had trapte ik hem uit op de grond. Eenmaal bij de deur van het gebouw kreeg ik een fiche in mijn handen gedrukt op welke kamer je vanaf nu slaapt, en met wie. Ik liep al lezend verder, ik zou dus met een of andere Harry Flindstone een kamer moeten delen. Het liefste wou ik alleen een kamer, maar dat kan dus blijkbaar niet. Ik liep al lezend verder de gang door, en had niet door dat er iemand voor me stond, en knalde dus ook tegen diegene aan. En ik was al zo lekker vrolijk. 'Sorry.' zei ik aangezien het een meisje was, als het een jongen was geweest had ik hem waarschijnlijk uitgekafferd vanwege mijn humeur.

How far is far

Percy James Parker II Guillotine II Supersterk.

School was eindelijk weer begonnen, niet dat ik school leuk vind, nee, dat zekere niet. Maar het is leuker dan thuis. Ik liep het school terrein op, en liep richting het gebouw. Ik kreeg een fiche in mijn hand gedrukt door een man, en ik knikte naar hem als dank. Er stond op in welke kamer je zou verblijven, en met wie. Ik vind het wel gezellig een kamer genoot, maar er zijn zat anderen die daar anders over denken. Tuurlijk zou ik ook wel eens alleen willen zijn, maar dan ga ik wel gewoon naar buiten, ik zie het probleem niet zo. Ik probeerde te ontdekken in welke kamer ik zou verblijven, en met wie. Ik bestudeerde het fiche en kwam tot de conclusie dat ik vroeg of laat wel een kamer genoot krijg maar dat hij er nu nog niet is. Beter, nu heb ik een tijdje het hele domein voor mij alleen. Ik liep de trappen op naar mijn kamer. Eenmaal bij mijn kamer aangekomen plofte ik op het bed bij het raam, en ruimde mijn spullen op. Daarna legde ik mijn ellebogen op de vensterbank en keek uit het raam. Ik vond het in tegenstelling tot de meeste anderen fijn om terug te zijn.

How far is far

Hector kingston//Leraar talen// Vloeiend talen spreken
Ik keek naar Elizabeth die besloten had om tussen de stilte door op het bureau te gaan zitten en sloeg een been over het ander. Typsich vrouwen trekjes. 'Ze zijn vast nog luidruchtiger en speels met hun gaves dan de tweede jaars of de derde jaars' Daar gaf ik haar groot gelijk in, aangezien ik wist hoe ongelovelijk de tweede jaars kunnen zijn . Al helemaal als je ze volgend jaar nog eens krijgt.
'De nieuwe leerlingen willen altijd hun gaves meteen onder controllen hebben, terwijl het anders ligt of sommige moeten hun gaves nog ontdekken, maar het lukt hun wel' zei Elizabeth en nu gaf ik haar weer groot gelijk. Het was een kwestie van oefenen. Ik wist nog dat ik vroeger als jochie van vijftien door deze school liep, doodsbang dat iemand wist wat mijn gave was. Ik was daarbij ook altijd jaloers geweest op de andere, zij hadden van die coole gavens en ik moest het doen met een andere taal spreken. Tot ik het nut ervan wist.
'Welke talen ga je de nieuwe leerlingen geven en welke aan de tweede en derde jaars?' Ik dacht na op die vraag en dat was ook iets waar ik de hele zomer mee bezig was geweest.
'Ik was van plan om de nieuwe leerlingen kennis te maken met Spaans, Arabisch en Latijns. Daarbij wilde ik de tweede en de derde vooral proberen om een geheel nieuwe taal te leren,' zei ik en die nieuwe taal was vooral de Japanse talen. Maar natuurlijk kon ik mijn verleiding niet weerstaan om af en toe eens een zin uit een dode taal te laten leren.

Maxwell 'Max' Anderson//Levende motor//The academy of Brighton
Ik pakte de laatste trui uit mijn tas en zag een papiertje eruit vallen. Voorzichtig pakte ik het op en voelde een kwellende emotie opkomen. Het waren mijn broertjes, lachend op de foto, ze hadden een ijsje in de hand, waarbij die van het jongste broertje op de grond lag. Dit soort momenten kreeg je zelden. Ze waren autistisch en je moest iedere keer opassen met wat je zei. Ook toen mijn middelste broertje de voordeur uit kwam en mijn gave zag, was hij niet te stoppen. We waren een uur bezig om hem te kalmeren. Ik leg het onder mijn kussen, veegde met mijn mouw de nodige tranen weg en liep naar de deur. Ik besloot om een rondje te maken door de school en te ondekken wat er allemaal te beleven viel.
Ik ritste mijn vest dicht, liep de gang op naar de grote hal, waar vele mede leerlingen stonden te wachten op instructie. Volgens mij waren zijn nieuw en dan kon ik het ook wel begrijpen als ze niet wisten waar ze heen moesten. De docenten waren druk met papiertjes uit aan het delen, met de benodigde kamerindeling. Ik keek om me heen of ik een aantal van mijn vrienden zag, maar kon niemand vinden.

(Iemand voor Maxwell)

Vampire + Servant = Servamp

...

[ bericht aangepast op 31 jan 2014 - 20:31 ]

"I Was Born To Be A Warrior, And Now I Am."

Elizabeth Lia Dawson II Schild II Lerares Bescherming & Gave’s leren beheersen

Ik hoorde Hector aan en knikte geïnteresseerd. Ik was altijd wel in Hector geïnteresseerd, ik vond het altijd bijzonder hoe hij vloeiend talen sprak. Ik wist dat hij vijf a zes talen sprak en dat bewonderde ik heel erg in hem. 'Ze zullen het vast heel moeilijk gaan krijgen' zei ik met een zwakke glimlach en toch een glinstering in mijn ogen. Persoonlijk vond ik het al moeilijk genoeg als je tegelijkertijd drie talen moest leren. Maar aan Hector had ik totaal geen twijfels, ik wist dat hij de leerlingen dat kon leren. Sommige hadden er wat meer moeite mee dan de andere. Hetzelfde was bij mijn les. Sommige hadden het geduld niet om hun gaves te leren, terwijl de andere wat meer geduld hadden. Ik vond beschermen en je gave leren beheersen, heel belangrijk. Dadelijk richt je gave tegen je en wat moet je dan doen? Of misschien heb je het even niet en hoe moet je jezelf dan beschermen tegen mensen die iets kwaads in hun hadden. Heel veel leerlingen vonden het dan ook zo gaaf om te weten dat ik kon vechten. Ik richtte me weer op Hector en glimlachte lief naar hem. 'Dan wens ik je veel succes met de eerste jaars' zeg ik wat lachend, doelend dat ze al moeilijke gaves leerden.

One Who Travels A Higher Path.

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Nevara keek me even aan en richtte dan haar blik op haar leren handschoentjes. Ze leek jonger dan mij te zijn, maar een bepaalde leeftijd kon ik er niet op plakken. Ik meende even een kleine glimlach rondom haar lippen te zien 'Het betekend sneeuw.' zei ze met een lichte toon van ironie in haar stem.Een zacht lachje verliet mijn lippen. "Oh wel eerlijk gezegd zag ik dat niet aankomen."Zei ik ietsje beschamend. "En Alexander, heeft jouw naam nog een bijzondere betekenis?"Vroeg ze me terug. Ik haalde simpel mijn schouders op en drukte mijn bril weer wat beter op mijn neus. "Niet dat ik weet, maar het is vast niet speciaals" zei ik dan . De koelte in de kamer verdween langzaamaan en ik merkte dat Nevara zich leek te ontspannen wat voor een zwak glimlachje zorgde op mijn lippen."Je mag trouwens best gaan zitten hoor.Mijn nog niet gearriveerde kamergenote vind dat vast niet erg ."Zei ze vriendelijk en ik knikte even. "Ah even binnen komen kqn geen kwaad"zei ik met een zacht lachje.Het was nog maar dag 1 dus ze zouden het vast niet erg vinden. Ik liep rustig het kamertje binnen en nam de stoel van bij het bureautje en zette me dan voor Nevara."Dus hoeveel jaar zit je al hier? "vroeg ik haar nieuwsgierig. "En je zit in Brighton toch?" vervolgde ik met een glimlachje.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit
(komt sorry mobiel stukje en mijn batterij is bijna op, als je niet wilt wachten doe je maar dat Samantha of Alex de kamer dan verlaat ofzo)
.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Nadat ik de betekenis van mijn naam genoemd had, lachte Alexander zachtjes. "Oh wel eerlijk gezegd zag ik dat niet aankomen,' zei hij een tikkeltje beschaamd, waarop ik ook een heel klein lachje losliet. Ik hoopte maar dat er niks onverwachts zou gebeuren. Ik hield er wel al rekening mee dat het bloemenmeisje ieder moment binnen kon komen.
Nadat ik gevraagd had of zijn naam nog iets betekende, haalde hij zijn schouders op en duwde zijn bril wat naar achter, zodat de glazen beter voor zijn bambi bruine ogen kwamen te staan. Het was een redelijk opvallende bruine kleur en ik vroeg mij af of ze, net zoals mijn haast witte haar, ook iets met zijn krachten te maken hadden. Ik vroeg er echter niet naar. Bij sommige mensen op deze school lag het onderwerp krachten nogal gevoelig. Wat dat betreft had ik super veel geluk met mijn ouders, die mij bijzonder vonden en mij niet meteen hadden willen proberen te vermoorden of iets dergelijks. 'Niet dat ik weet, maar het is vast niet speciaals,' was zijn antwoord.
Na mijn aanbod knikte hij. 'Ah even binnen komen kqn geen kwaad.' Hij liep rustig de kamer binnen en pakte een stoel, die hij voor mij neerzette. Ondertussen ging ik ook wat beter op het bed zitten. 'Dus hoeveel jaar zit je al hier?' vroeg hij weeral nieuwsgierig. 'En je zit in Brighton toch?' Ik knikte direct op de tweede vraag en bedacht mij dat ik niet wist van welke school hij kwam. Erg veel rood had hij echter niet aan en het overhemd dat hij droeg was een beetje donker blauwgrijs, dus ik gokte bij hem ook op Brighton. Zeker weten deed ik het alleen niet.
'Ja, ik zit op Brighton. Jij ook?' was dus ook mijn reactie, gezien ik het nu toch wel wilde weten. Ik was altijd geïnteresseerder in mensen dan ik liet doorschemeren en in grote groepen was ik totaal niet sociaal. Eén op één ging het beter, hoewel ik dan wel altijd nog op mijn hoede bleef. Gelukkig had Alexander nu nog geen vreemde dingen gedaan, maar er liepen ook een aantal vervelende en arrogante mensen hier rond, of van die drukke kwebbelaars die je altijd overal heen wilde sleuren. Dat soort mensen liet ik denken dat ik een harteloze koude ijskoningin was die het niet interesseerde wie mensen waren en wat ze dachten. Gewoon voorzorgsmaatregelen dus. 'En dit is pas mijn tweede jaar. Jij loopt hier vast al langer rond?'

Happy Birthday my Potter!