Mutant and Proud || 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 18:53 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Ryan "Ry" Lucas Ashford || Pijn geven en wegnemen || The Academy of Brighton

Ik had haar zacht horen grinniken toen ik had geprobeerd om iets in een wolk te zien. Automatisch kwam er een glimlach op mijn gezicht te staan. Na mijn vraag duurde het niet lang voordat ze antwoordt gaf. "Wolf." Samantha keek me even aan, diep in mijn ogen. Alsof ze me wou laten zien hoeveel ze eigenlijk nog wou vertellen. Afwachtend keek ik haar aan, ik wist dat ik haar vooral niet moest dwingen om het te vertellen. Als ze iets niet wou vertellen, dan zou ik daar respecht voor hebben.
"Mijn vader was ook een shape shifter. Een weerwolf om precies te zijn." zei ze zacht en schor. Een diepe zucht verliet haar lippen en Samantha keek weer naar de wolken. Ik knikte even, ik hield mijn mond dicht, want het leek me beter om niet te antwoorden. Ik wist wat ze bedoelde.
"Wat is die van jou?" probeerde ze zo neutraal mogelijk te vragen, maar ik hoorde duidelijk nog wat haperingen in haar stem. Ik reageerde expres niet op het feit dat haar stem nog haperde, maar dacht erover na. Eigenlijk wist ik het antwoord al, maar voor even twijfelde ik. Toen zei ik:
"Een cheeta." Mijn zusje was gek van cheeta's, ze kon vaak lange tijden over cheeta's praten. Even twijfelde ik weer, maar ik wist dat ik het haar kon vertellen. "Mijn zusje was gek op cheeta's, ze kon er uren over door praten en me er helemaal gek mee maken." Een halve wat treurige glimlach kwam op mijn gezicht bij de gedachte aan mijn zusje.
Ik keek Samantha even aan in haar ogen, maar wendde mijn gezicht toen weer naar de hemel alsof als ik haar langer aan zou kijken ze alles wat ik dacht en mee gemaakt had kon lezen van mijn gezicht. Even kwam er een gedachte in mijn hoofd op, maar liet die al snel weer gaan. Dat zou een slecht idee zijn.

[Rose komt zo of morgen. Ik moet nog even leren.:'(]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

{Ugh, zo goed als nog geen tijd gehad om te reageren, ik zal kijken of het me morgen lukt en anders doe ik het gewoon tijdens de les (Wat ik meestal ook gebruik om mijn verhalen te schrijven )}

Credendo Vides

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

'Dat is je geraden. Je wil immers niet veranderen in een ijssculptuur neem ik aan,' zei Nevara, quasi waarschuwend waardoor ik even onschuldig naar haar glimlach. "Inderdaad, dat zou ik niet willen." zei ik met een grinnik. Toen ik mijn o zo 'geheime' plek verklapte moest ze lachen ,waardoor ik haar quasi gekwetst aankeek. 'Je bent echt helemaal geen Nerd hè?'zei ze nadat ze even op de monturen van mijn bril getikt had, waardoor die bijna af viel. Ik duwde hem weer beter op mijn neus en keek haar dan even geamuseerd aan. "Wat kan ik daar nou aan doen dat ik van Wiskunde, Fysica, Chemie, frans, Engels, scheikunde en al die andere vakken hou." zei ik zo serieus mogelijk en opsommend met mijn vingers.Ik keek haar even recht aan zodat het leek alsof ik de waarheid sprak, maar even later kon ik het toch niet laten en begon ik te lachen. "Oké, daar is dus niets van waar, ik ben een kluns wat cijfertjes en andere talen betreft, en sport eigenlijk ook." zei ik dan schouder ophalend, maar grijnsde er wel bij. Ik hield totaal niet van school en zat meestal in mijn eigen wereldje tijdens de lessen "Boeken zijn erg fijn als je houd van lezen, wat ik liever doe dan al die andere dingen zoals sport en stuff" zei ik met een hand beweginkje, alsof ze het daardoor beter zou begrijpen, wat vast niet zo was. Ah ja. Ik volgde Nevara naar boven en ik kreeg a een licht vermoeden waar ze naartoe wilde gaan. Of tja dacht ik. Ze opende plots een raam en draaide zich naar me toe. Vragend keek ik haar aan. 'Ooit op het dak geweest, Alex? vroeg ze me, ik vond het best wel fijn dat ze mijn naam afkortte, want zelf vond ik Alexander een erg lange en ook een wat saaie naam. Ze zou het vast ook niet erg vinden moest ik haar naam ook afkorten. "Om eerlijk te zijn... Nee, nog nooit." zei ik ietsje verbaasd. Het dak leek me el een fijne plek, maar ik wist het zo nog niet. Ik was niet bepaald lenig, laat staan dat ik mezelf kon optrekken. Ik weet niet eens of ik wel armspieren heb ofzo... "Dus, je wilt via het raam naar boven klimmen?" gokte ik met een vragende toon in mijn stem.

Samantha Jozephina Royles || Shape shifting || The academie of Guillotine -Outfit

Het was stil. Een zacht briesje gleed even me heen als een koude slag van schuldgevoel. Niet tegenover Ryan, maar tegenover mezelf. Het was mijn schuld dat mijn ouders er niet meer waren, moest ik als kind nooit zoveel gepronkt hebben met mijn gave, dan zouden ze nooit mijn ouders de schuld ervan gegeven hebben. Hadden ze misschien nooit door dat we anders waren. Ryan leek te twijfelen over zijn antwoord, maar hij leek er langs de andere kan ook erg zeker over. "Een cheeta." zei hij en toen werd het weer even stil. Ik keek hem aan en zag in zijn blauwe ogen twijfel staan. Het gevoel dat ik maar al te goed ken. "Mijn zusje was gek op cheeta's, ze kon er uren over door praten en me er helemaal gek mee maken." zei hij met een zwak, bedroeft glimlachje. Even keek hij me aan recht in mijn ogen, heel even maar. Bang , alsof ik het allemaal vanuit zijn ogen kon lezen wat hij heeft meegemaakt. En ergens was ik blij dat hij wegkeek, want voor kort had ik ook licht die angst. Ik was bang als iemand mijn leven wist, me helemaal zou kunnen doorgronden.... Dat ik kwetsbaar zou worden, me niet meer zou kunnen verbergen voor anderen of voor mezelf. Ondanks dat ik zin had om hem een troostende knuffel te geven, waar ik ook zo'n nood aan had bleef ik stil liggen. Mijn hand legde ik op zijn schouder en ik haf een bemoedigend kneepje erin, als teken dat ik weet wat hij doorgemaakt moet hebben. Ookal wist ik het niet precies en omgekeerd was dat ook zo. Mijn blik gleed weer naar de wolken, en met mijn verbeelding kon ik twee dieren met elkaar zien stoeien. Een cheeta en een wolf. Zo verschillend, maar voor anderen 1 zelfde betekenis. Het haf me de moed, de lichte moed om zwak te glimlachen. Ik had geen zin meer om te treuren, en dat zou mijn vader vast ook niet willen als hij me hier zag liggen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Thomas Puck Knight ~ Vleugels ~ Guillotine

Net toen ik goed en wel stond verliet een andere jongen de kamer, waarbij het al een stukje rustiger werd en alleen ik, mijn kamer genoot en het meisje overbleven.
“Hey, jij bent Thomas toch ?” Begroette de jongen die ik herkende als mijn kamergenoot. “Sorry voor de rotzooi.” Knikte hij richting alle spullen van hem die over de vloer verspreid lagen.
Zolang ik maar geen last kreeg van zijn spullen vond ik het best waar hij het allemaal liet.
Ik knikte even kort. “Ja, dat klopt.” Ergens vroeg ik me af waarom hij dat vroeg, hoewel we nou niet bepaald echt gepraat hadden afgelopen jaar en ik ook niet bepaald een persoon ben die zich op de voorgrond wierp zou hij alsnog wel mijn naam moeten weten, althans, iedereen had het achter mijn rug vaak over mij.
'Die jongen met de vleugels.' word ik ook wel vaak genoemd, misschien is het dan wel logisch dat hij mijn naam niet wist.
Thade bukte zich om de kleren op te rapen, waarna hij er nogal beschaamd uitzag toen hij zijn kleren snel in zijn kast stopte.
“Zo, wie heeft er zin om wat te eten te gaan halen ?”
“Mij maakt het niet uit. Ik heb geen honger, maar wel zin in eten, dus als je wat gaat halen ga ik mee.”
Ergens bracht me dit aan het denken, zei zei dat ze geen honger had maar wel zin in eten, wat heb je dan ? Dan heb je toch honger ? Al is honger een groot begrip, arme mensen hebben honger, waarschijnlijk is het meer trek.
Ik haalde mijn schouders op, ik had net nog wat gegeten, maar misschien was het verstandiger om dit jaar wat meer vriendschappen aan te gaan. “Ik ga ook wel mee wat halen.”
Mijn verdere eten was nou ook weer niet zo uitgebreid geweest en ik had geen idee wat ze dit jaar allemaal op het menu hadden staan.
“Je vleugels zijn echt mooi. Mag ik ze eens aanraken ?” Haar woorden haalden me uit mijn overdenkingen.
De vraag verraste me ergens wel, natuurlijk zijn veel mensen geïnteresseerd in mijn vleugels, maar niet veel mensen vragen me ook daadwerkelijk of zij hen aan mag raken, sommigen gingen zelfs met een grote boog om me heen, op elke manier ontwijkend om ook maar in de buurt van mijn veren te komen.
Ik strekte mijn vleugels even terwijl ik een stam naar haar toe deed. “Is goed.”
Ergens was ik bijna altijd wel geïnteresseerd in de reactie in hun ogen en de rest van hen gezicht wanneer hun vingertoppen het eerste contact met de zachte maar toch stevige veren hadden.
Dus ik wachtte af.

Credendo Vides

Thade James Sherman | Academy of Guillotine

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 19:56 ]

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"Wat is jouw gave eigenlijk? En vanwaar heb je die bandana voor je oog?" vroeg Harry me en ik zuchtte. Wilde hij nou serieus weten waarom ik mijn gave verborgen hield? Ik was eigenlijk nog steeds onder de indruk van mijn schorre stem. Ik had net gezongen, hoe kon mijn stem dan schor zijn.
"Gave en bescherming," antwoordde ik kortaf. Ik was nog steeds niet echt onder de indruk van gezelschap en zou niet ellenlange verhalen op gaan hangen, maar een kort antwoord kon wel. Ik frummelde een beetje aan mijn bandana zodat deze niet helemaal over mijn rechteroog zat en je net kon zien dat deze een andere kleur had en een raar teken bezat. Het was hetzelfde teken als op haar enkel - het zegel. Ik dacht na over mijn gave. Het was lang geleden dat ik deze had gebruikt, maar ik wist dat als ik de bandana af zou doen, ik meteen zijn gave over zou nemen, ongeacht hoe hij deze had gekregen. Mijn opa's gave was lang niet zo sterk geweest, maar hij had me verteld dat het waarschijnlijk kwam omdat het een generatie had overgeslagen. Mijn opa kon daarom ook maar gewone gaves overnemen. Maar ik... Ik kon met gemak vechttechnieken overnemen, ik kon vrijwel een gehele gave overnemen, ongeacht hoe lang de persoon van wie de gave oorspronkelijk was erover had gedaan om het meester te worden, maar het grootste nadeel was dat ik een gave zoals de meesten hier niet zo lang kon beheersen. Daarom probeerde ik het wel te trainen op school hier, maar dit kon ik niet te lang doen. Ik oefende één keer per maand mijn oog en daarna moest ik drie dagen in mijn bed blijven liggen om weer op krachten te komen.

[ bericht aangepast op 13 feb 2014 - 21:18 ]

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

[Kendizzzzle went PresIey. De L is een hoofdletter i]

How far is far

PresIey schreef:
[Kendizzzzle went PresIey. De L is een hoofdletter i]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Harry Harold Flindstone || Elk vast voorwerp besturen || The Academy Of Guillotine || Outfit

[ bericht aangepast op 15 feb 2014 - 17:43 ]

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

Yoru Namita Tsukiakari || Academy of Guillotine

"Hoe heet je eigenlijk als ik vragen mag?" vroeg Harry me. "Mijn kracht is trouwens dat ik een buiten gewoon IQ heb, maar ik heb ook een implantaat waarmee ik elk vast voorwerp kan besturen." Hij keek naar mijn gitaar en opeens hoor ik muziek. Het klonk niet slecht, maar er kon wel wat aan gedaan worden
"Zie je," glimlachte hij. Ik knikte.
"Ik ben Yoru," antwoordde ik op zijn vraag en ik keek naar hem. Die gave was interessant, misschien dat ik kon proberen deze over te nemen. Ik haalde mijn bandana van mijn rechteroog af en voelde hoe het teken dat in mijn oog stond gegrift begon te branden. Ik voelde zijn gave, maar ook zeker het implantaat. Nu keek ik naar mijn gitaar en probeerde een snaar aan te raken. Het lukte me een beetje, maar wat er was... Dat wist ik niet zeker. Waarschijnlijk omdat deze gave zo onnatuurlijk was. Ik voelde dat mijn energie weg begon te gaan en ik bond snel de bandana weer over mijn rechteroog. Dit had ik eigenlijk willen voorkomen, maar ik was niet sterk genoeg om me in te houden, om de drang te weerstaan. Ik was zeker dat deze gave erg leuk was en ik deze graag zou willen hebben, maar ik was ook wel 'blij' met mijn eigen gave. Ik kon tenminste mezelf verdedigen zonder heel veel oefenen.

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Toen ik hem een tikje tegen zijn bril had gegeven, duwde hij hem snel weer op zijn plaats en keek mij geamuseerd aan. 'Wat kan ik daar nou aan doen dat ik van Wiskunde, Fysica, Chemie, frans, Engels, scheikunde en al die andere vakken hou.' Hij deed overduidelijk zijn best om heel serieus te klinken en dus trok ik één wenkbrauw op, twijfelend of hij een grapje maakte of niet. Echter na mij een paar seconde recht aan te kijken, lachte hij toch, waardoor mijn mondhoeken ook wat omhoog krulden en hoofdschuddend verder liep. Ik snapte mensen die serieus van al die vakken hielden echt niet. Dan was je gewoon verslaafd aan leren en dat was in mijn ogen niet gezond. Dat je bijvoorbeeld één richting interessant vond, kon ik dan wel weer begrijpen.
'Oké, daar is dus niets van waar, ik ben een kluns wat cijfertjes en andere talen betreft, en sport eigenlijk ook,' zei Alexander nu naar de waarheid en ik knikte begrijpend. Ik was ook niet de beste in school. Alleen natuurkunde vond ik soms nog wel leuk, maar daar hield het ook op. In talen was ik al helemaal een ramp. Gym ging mij wel redelijk af, omdat ik hardlopen leuk vond, een goede conditie had en dit in een heleboel sporten wel handig was. Toch wist ik zelf donders goed dat mijn talent meer bij de wintersporten lag, maar dat wist zo goed als niemand. 'Boeken zijn erg fijn als je houd van lezen, wat ik liever doe dan al die andere dingen zoals sport en stuff.'
'Ik ben zelf wel meer van de sport, hoewel ik voornamelijk gewoon hardloop,' vertelde ik op mijn beurt. 'En qua vakken vind ik alleen natuurkunde wel interessant. Verder boeit het mij allemaal vrij weinig.' Ondertussen opende ik het raam, wat mij een vragende blik opleverde van Alexander. Ik vroeg hem dus meteen of hij ooit op het dak was geweest.
'Om eerlijk te zijn... Nee, nog nooit.' Hij klonk licht verbaasd en ik kon aan zijn blik zien, dat hij er nog niet helemaal zeker over was of hem dit wel een goed idee leek. Vanaf dit raam was het redelijk goed te doen. Ik was immers niet de sterkste en het lukte mij ook. In de winter had ik vorig jaar een keer geprobeerd een soort trap te maken, maar in de zomer durfde ik dat niet aan, bang dat ik het weer per ongeluk zou veranderen. In de winter was het immers toch al koud, maar in de zomer hoorde het warm te zijn. 'Dus, je wilt via het raam naar boven klimmen?' gokte hij en ik knikte, waarna ik in het kozijn ging zitten.
'Het is niet heel moeilijk of gevaarlijk hoor. Of ben je te bang?' vroeg ik hem plagend en hield mijn hoofd schuin, benieuwd of hij het zou durven. Ik wachtte echter niet op antwoord en klom moeiteloos naar boven. Eenmaal op het dak ging gemakkelijk zitten. Het was even afwachten of hij zou volgen.

Happy Birthday my Potter!

Alexander Isaac Tylson || Illusies || The academie of Brighton- Outfit

Haar mondhoekjes krulden lichtjes omhoog en ze schudde zachtjes haar hoofd, terwijl ze verderliep. Toen we bij het raam stonden en ik vroeg of ze echt vanuit het raam naar het dak wilde klimmen, knikte ze waarna ze op het raamkozijn ging zitten.'Het is niet heel moeilijk of gevaarlijk hoor. Of ben je te bang?' vroeg ze me plagend en hield haar hoofd ietsje schuin. "Euh." verliet zacht mijn lippen. Voordat ik echter een antwoord kon geven, besloot Neva al omhoog te klimmen. Toen ze uit mijn zicht verdwenen was, keek ik uit het raam naar boven en zag ik haar half zitten. Ik beet op mijn lip en mijn blik gleed naar beneden. Ik had niet echt last van hoogtevrees, maar ik had genoeg waanbeelden gehad om mijn eigen dood voor ogen te zien. Ik sprokkelde dan toch al mijn moed bij elkaar en ging rechtstaan, zodat ik makkelijker door het raam heen kon. Mijn vingers klemde zich om de dakgoot en ik probeerde al klauterend omhoog te geraken. Ik hing al wat aardig omhoog en was best wel trots op meld moedige actie, maar een schok ging echter door me heen, toen ik mijn grip verloor en bijna van het dak donderde. Mijn angst om te vallen, leek alleen maar erger toen mijn illusies weer begonnen tegen te werken en het leek alsof er verschillende demonen met hun scherpe klauwen me naar beneden wilden sleuren. Ik kneep mijn ogen dicht en begon al hangend te spartelen. "Ga van me af!" schreeuwde ik in paniek. Ondanks dat ik wist dat het illusies waren, leken te klauwen echt te snijden in mijn kuiten. Mijn emoties lieten vaak mijn gave controleren, waardoor ik zelf niet meer wist wat te doen en in dit geval, overheeste de paniek me.

(sorry voor het misschien vage stukje :x )

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Dehlia Elín Haynes
Thade kijkt me verbaasd aan. 'Wie heeft er nou wel zin in eten, maar geen honger? Jij bent echt een geval apart hè?' Ik haal mijn schouders op. 'Is dat zo raar dan, geen honger hebben maar wel zin om te eten?' Ik heb het wel vaker. Ze gaan me mooi niet wijs kunnen maken dat zij enkel eten wanneer ze honger hebben, het blijven tenslotte jongens. 'Ik ga ook wel mee wat halen,' antwoordt Thomas schouderophalend op Thade's vraag.
Mijn blik glijdt naar Thomas en zijn vleugels en een paar seconden later flap ik eruit of ik zijn vleugels aan mag raken. Thade lacht erom, maar ik houd mijn blik gericht op Thomas, die er verrast lijkt te zijn door mijn vraag. 'Is goed.' Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht, eveneens als pretlichtjes in mijn ogen. Thade lijkt er echter niet zoveel behoefte aan te hebben en hij zet een stap naar achteren. Voorzichtig steek ik mijn hand uit en zoals ik eigenlijk al verwacht had, voelen zijn vleugels ontzettend zacht aan, als een donskussen, maar tegelijkertijd voelt het ook stevig en krachtig. 'Ze zijn echt heel zacht,' glimlach ik.
Mijn blik glijdt kort naar buiten wanneer het zonnetje weer verdwijnt, om vervolgens even naar Thade te kijken en dan weer terug naar Thomas. Een nieuwsgierige blik verschijnt in mijn ogen. 'Voel je het eigenlijk, als iemand er aan zit?' vraag ik. 'En voel je dan ook pijn er aan?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Nevara Isole Snow || Cryokinese || The academie of Brighton || Outfit

Ondanks de twijfel had Alexander blijkbaar besloten mij te volgen en hij klauterde redelijk snel omhoog. Alles leek dan ook goed te gaan en ik zat dus ontspannen op mijn nu wat minder geheime plekje, tot er plots iets mis ging. Ik had gemist waar hij precies de fout in was gegaan, maar opeens leek angst hem te overmeesteren. Geschrokken schoot ik overeind, mijn voeten vastzettend in ijs, om niet van het dak af te donderen. Mijn vermogen om rationeel na te kunnen denken werd overmeesterd door het gevoel dat ik Alexander moest helpen en nog voor ik mij kon bedenken, dwarrelden de twee leren handschoentjes al naar beneden.
'Ga van mij af,' schreeuwde hij, blijkbaar levend in zijn eigen illusies. In twee stappen stond ik aan de rand en bukte ik mij, om met mijn rechterhand de polst van Alexander vast te grijpen. Een sterke laag van ijs bedekte mijn hand en de pols van Alexander haast vanzelf, zodat hij in ieder geval niet naar beneden kon vallen zonder mijn toestemming. Mijn andere hand, plaatste ik op de muur, waardoor de ijskristallen erlangs naar beneden liepen en onder zijn voeten een ijzige ondergrond vormde, waarop hij kon staan.
'Rustig, rustig! Je bent veilig,' sprak ik hard en duidelijk tegen de paniekerende jongen en hoopte maar dat hij uit zijn illusies zou komen. Ik besefte mij dat ik moest uitkijken, dat ik hem niet bevroor. Tot nu toe was er nog vrij weinig aan de hand, maar nu ik niet meer was gedreven door het idee dat hij mijn hulp nodig had, kwam de angst en daarmee ook het onvermogen om het ijs nog lang onder controle te houden. Ik kon mijzelf wel voor mijn kop slaan. Dit was allemaal mijn schuld. Ik had hem nooit mee moeten nemen. Straks verwonde hij zichzelf of ik hem en dan was dat allemaal aan mij te wijten. Ik moest voorzichtiger zijn, dat wist ik al haast mijn hele leven en toch was ik weer zo stom geweest, dat ik het voor elkaar had gekregen dat er een jongen bijna van het dak af flikkerde. Domme, domme ik.

Happy Birthday my Potter!