'Ik heb enkel geslapen sinds zij op bed lagen,' gaf hij toe.
~ ~
Wyatt verliet de boomgaard om terug te keren naar zijn hotelkamer. Winnie zou vast nog niet terug zijn en dat betekende dat hij de tijd had om te douchen.
Hij was vanavond even in het café geweest, omdat hij wist dat Athiabbe niet zou werken, maar had er al gauw niets aan gevonden. Dat kwam ook doordat hij besefte dat ze een meidenavond had en dat Emily en Cordelia dus ook niet zouden zingen. Hij was daarom naar de boomgaard gegaan, omdat hij het daar mooi en rustgevend vond en er op dat tijdstip niemand zou merken dat hij een paar vruchten zou plukken. Zoveel geld had hij immers niet.
Wyatt was nogal verbaasd dat hij Athiabbe zag lopen. Ze kwam uit de richting van Cordelia’s huisje, in de buurt van de duinen en Wyatt kon zich niet voorstellen dat ze daar het feestje hadden gehouden. Dat zou niet handig zijn met die kleine kindertjes. Of het was een heel saai feestje. Met Kato erbij.
Ze liep nogal wankel en daarom kon hij haar niet alleen over straat laten gaan.
‘Laat me meelopen,’ zei hij zodra hij haar had ingehaald en ze naar hem keek.
Athiabbe trok een wenkbrauw op.
‘Jij woont helemaal niet daar.’
‘Dat weet ik, maar ik dacht dat je wel wat gezelschap kon gebruiken,’ antwoordde hij. Hij streek onbewust met een hand door zijn haar.
Athiabbe snoof. ‘Dat hoeft niet. Ik red me wel. Ik loop hier niet voor het eerst.’
‘Nee, maar je hebt wel gedronken. Ik wil gewoon weten of je –‘
‘Wat?’ onderbrak ze hem. ‘Wat wil je van me weten? Of ik veilig thuis kom? Alsof jou dat iets kan schelen, zeg.’
Ze beende bij hem wel, maar Wyatt greep haar hand vast. Ze wankelde doordat hij haar zo abrupt liet stoppen en keek hem boos aan. Hij was sterk en dat beviel haar niet. Zeker nu niet.
‘Natuurlijk kan mij dat wat schelen.’ Hij keek haar in de ogen en Athiabbe schudde haar hoofd.
‘Ik ben blijkbaar niet de enige die gedronken heeft.’
Dat was niet helemaal onwaar, maar Wyatt had zich ontzettend ingehouden vandaag. Hij kon daarom ook gewoon nee zeggen zonder zich daar verder schuldig over te voelen.
‘Dat ben je wel. Doe nou niet zo moeilijk. Het is echt niet zo dat ik niet meer om je geef. Bovendien heb jij het uitgemaakt!’
Athiabbe deed beledigd haar mond open en sloot hem weer toen ze het juiste weggetje in liepen.
‘Ik wil dat je me met rust laat.’
Hij schudde zijn hoofd als antwoord. Hij wilde naar haar kijken. Haar haren zien wapperen als ze naar haar voordeur liep en die netjes dicht zien doen. Hij wilde met haar dat huisje binnengaan en er zeker van zijn dat ze in bed lag en dat haar kussens opgeschud waren.
‘Dat doe ik niet.’
Wyatt wilde dat ze al haar eerdere woorden terugnam, zodat het tussen hen een stuk minder ongemakkelijk zou zijn. Hij wist niet hoe het leven was zonder haar aan zijn zijde te hebben, zonder haar elke nacht tegen zich aan te voelen.
Hij had andere meiden gehad sinds hij was weggegaan, maar die gaven hem niet de zekerheid die zij hem gaf. De zekerheid dat ze er de volgende avond weer zou zijn en dat ook echt fijn zou vinden. Zo was het tenminste in het begin geweest…
Athiabbe trok haar arm ruw los, waardoor hij achteruit struikelde en met zijn rug tegen het tuinhek van een andere bewoner aan liep. Hij keek toe hoe Athiabbe haar huisje binnenging en draaide zich met een zucht om om ook naar bed te gaan.
[ bericht aangepast op 10 maart 2014 - 0:33 ]
Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes
