RPG - Het instituut voor Bijzondere gevallen - 8 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier

Het dorpje

[ bericht aangepast op 19 maart 2014 - 17:30 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik denk dat hij ze mee naar huis neemt,' zei Emily. 'Hij denkt dat het beter is dat Meller niet zo lang op twee baby's en een peuter moet passen. Dat is al pittig genoeg voor een volwassene.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Welnee joh. Kato en ik maken het niet zo laat. Het is toch zielig als hij Maerle straks weer wakker moet maken als ze zo lekker slaapt? Laat ze gewoon bij ons slapen,' zei Cordelia.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily keek haar aarzelend aan. 'Moet ik hem weer ophalen?' vroeg ze. Ze dacht aan zijn opmerking over het gestolen ei. Het had heel beschuldigend geklonken.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Jullie moeten het zelf weten, maar als ik jou was had ik haar bij ons gelaten. Kato en ik vinden een logee bovendien altijd gezellig, en Nykin al helemaal.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Het kwam Venomis goed uit dat Rodey en Baiel weggingen. Er was immers nog iemand met wie ze wilde praten.
Hij stond een beetje aan de zijkant, waar hij de menigte in de gaten hield. In tegenstelling tot zijn zoon was hij niet zo’n danser en ze vroeg zich af of hij dood was, omdat hij helemaal niet bewoog. Dat bleek echter niet zo te zijn toen ze hem begroette.
‘Een goedenavond,’ glimlachte ze.
De sater knikte haar even toe.
‘Ik ben Ariana,’ vertelde ze de man. ‘U bent toch een soort burgemeester?’
Ze veinsde alsof ze onder de indruk was en de man leek daardoor op te leven.
‘Ik zit in de raad van oudsten. Samen besluiten we inderdaad wat het beste is voor het volk.’
Venomis vroeg zich af wie hij met het volk bedoelde. Enkel de families van de raadsleden? Zij had er vroeger in elk geval niet bijgehoord.
‘Dat zal wel een moeilijk beroep zijn, met zoveel verschillende rassen.’
De man hield duidelijk de schijn op. ‘Van binnen verschillen we niet zoveel als op het eerste gezicht lijkt.’
Ze moest haar best doen om niet te gnuiven. Was hij werkelijk zo bekrompen of hield hij enkel de schijn op. Toch bleef ze liefjes glimlachen en bood ze hem wat te drinken aan.
De drank zou hem wel loslippig maken – en wie weet wat nog meer.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ja. Je hebt gelijk.' Ze glimlachte, maar toen betrok haar gezicht weer. 'Ik denk alleen dat hij inmiddels al bijna bij het huisje aangekomen is. Dan heeft het niet heel veel nut meer om hem achterna te gaan. Of,' ze keek haar zusje aan, 'vind je dat ik dat wel moet doen?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik weet het niet,' zei Cordelia. 'Beslis jij maar.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Eh -' Emily keek even om zich heen. Ze wilde graag van het feest blijven genieten, maar vond het wel jammer dat Baiel nu weg was. Ze zou hem op kunnen halen, maar ze zag zijn gezicht weer voor zich toen hij haar had gesproken over het gestolen ei. Eigenlijk vond ze het wel fijn dat Maerle en het ei nu onder hoede waren van Baiel in plaats van Meller. Ze had zich nergens druk over gemaakt, maar er liepen wel rare wezens rond hier die wel van eieren hielden en als iemand Meller zou overvallen, zou ze zichzelf natuurlijk nooit kunnen verweren. Als Baiel niets had gezegd over hun verdwenen ei, dan had zij er niet eens over nagedacht. 'Ik blijf hier wel,' zei ze uiteindelijk. Het was jammer dat Baiel niet met haar gedanst had en haar eigenlijk geen aandacht had geschonken, maar het was ook wel weer fijn dat hij zich nu wat bekommerde om de kinderen. Als dat ten koste ging van haar, dan was dat niet erg.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Oké,' zei Cordelia, die maar genoegen moest nemen met dat antwoord. Het waren haar kinderen niet om over te beslissen.
'Ik vind het fijn dat we even wat tijd met elkaar door kunnen brengen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily knikte. 'Ik ook. Ik heb je heel erg gemist. En het spijt me echt heel erg dat ik steeds zo boos op je werd.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het is oké,' zei Cordelia. 'Laten we ons op positieve dingen richten.' Ze omhelsde Emily.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily knikte. 'En geen geheimen meer voor elkaar,' besloot ze. 'Als mij iets dwars zit, dan kan ik gewoon naar je toe gaan. En andersom natuurlijk ook.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja,'zei Cordelia. Ze glimlachte.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Dat is wederzijds,’ vertrouwde Michelle hem toe. ‘Hoe gaat het op de muur? Ik ving laatst in de bibliotheek een gesprek op waarin twee wezens best wel bezorgd waren. Er gaan geruchten dat iets duisters zich in het bos verzamelt.’

Every villain is a hero in his own mind.

'Oké.' Emily glimlachte, maar die glimlach verdween van haar gezicht toen ze zag hoe Rodey uit de menigte probeerde te ontsnappen. Het leek erop dat hij ook op weg was naar huis. Emily volgde hem met zijn ogen en reageerde toen toch door zijn naam te roepen.

--

Masrl zag haar direct staan bij de taart. Hij slikte even toen hij naar haar toe liep. Hij had nog steeds moeite met zijn evenwicht en dat maakte dat zijn bewegingen niet heel soepel waren.
Toen het mooie meisje een stukje taart voor zichzelf afsneed, nam hij zijn kans. 'Zou je voor mij ook een stukje willen afsnijden?' vroeg hij.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain