|RPG| The New Atlantis || Nieuw Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Een klein beetje gebaseerd op het Atlantis van Plato

9500 v. Chr. - Atlantis, een machtig mythisch eilandenrijk, waar magische wezens met bijzondere krachten in rijkdom en vrede leefden. Iedereen die zich op wat voor manier dan ook onderscheidde van de normale mensen, kwam hierheen om te leven als een god. Maar de mensen werden bang en uiteindelijk hebben ze het immense centrum met al zijn prachtige bossen en weilanden eromheen platgebrand uit angst en jaloezie. De welvaart en arrogantie is de ondergang van het prachtige rijk geweest.

Tegenwoordig trekken de wezens zich terug. Ze zijn vergeten door de mensheid en worden nu alleen nog maar in sprookjes en fantasieverhalen genoemd. Veilig zijn ze niet, want ontdekt worden, betekent eindigen als een wetenschappelijk proefkonijn, of erger, opgejaagd en vermoord worden. Er is één plek waar iedereen veilig is en waar je je krachten kan leren beheersen, zodat je veilig de grote wereld in trekken: Het Nieuwe Atlantis. Het is een safehouse en school, waar wezens vanaf 16 jaar kunnen beginnen met trainen om veilig de grote gevaarlijke mensenwereld in te trekken zonder ontdekt te worden.

Er is echter een groot probleem ontstaan. Vlak na een fijne kerstviering thuis worden alle leerlingen met spoed teruggeroepen naar de school, want de veiligheid van wezens is in gevaar: het eiland is ontdekt door de zogenaamde jagers en onderzoekers, mensen die vermoedens hebben over het bestaan van wezens en deze uit willen roeien of onderzoeken. Ze dolen rond door de bossen, waar gelukkig voor de leerlingen sterke niet menselijke wezens de wacht houden om de school te beschermen. Zal de school deze spanningen tussen mensen en wezens weten te overleven, of zal hij ten onder gaan, net zoals eens gebeurd is met Atlantis? Aan jullie om het lot van Het Nieuwe Atlantis te bepalen!
Confrontatie tussen de mensen en wezens kan ontstaan, doordat de wezens soms gedwongen zijn de school te verlaten voor bijvoorbeeld bevoorrading. Bovendien proberen ze de jagers en onderzoekers natuurlijk ook weg te krijgen. De mensen op hun beurt doen er natuurlijk alles aan om de wezens op te sporen en zo ook de school te vinden. Dit laatste is echter een hele moeilijke opgave.

Wezens:




Rollen: Tijdelijke stop op vrouwelijke personages!

•Elven

- Lexine Melissande Sage || Absorptie/kopieer kracht || Valkyries 1.6
- Saige Bella Williams || Heldervoelendheid || sannetoe 1.2
- Audrick Damian McKnight || Soort Aerokinese || Rider 1.1
...

•Halfgoden/godinnen Stop op halfgoden

- Sky Elysia O’Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Rider 1.1
- Damianne Katherine Stavros || Dochter Poseidon || Watersturen || Luna2013 1.7
- Philip Crowe || Zoon Ares || Emotie-projectie || Pedrad 1.1
- Altair Nikos O’Flycke || Zoon Artemis || Illusies || SherIock 1.8

•Heksen/Magiërs

- Ruby Dayne || Inmaterialiteit || Gaikotsu 1.1
- Rowan Aida || Gedachte projectie || Valyrian 1.4
...

•Jagers

- Raven May Vellee || Pedrad 1.3
- Cy Acacia Oceán || SherIock 1.3
...

•Onderzoekers

- Sarah Melissa Grey || Neurowetenschapper || MarkOfCain 1.4
- Adrian Dwyer || Bioloog || Dauntlessone 1.13
...

Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden
#Mary Sue’s/Gary Sue’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Minstens 1 keer per week reageren
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Maximaal twee personages per persoon. Twee van hetzelfde geslacht is niet toegestaan, tenzij ze in de minderheid zijn
#Probeer soorten wezens/mensen en jongens en meisjes een beetje gelijk te houden.
#Reserveringen blijven 48 uur staan
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes (en realistisch)
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld
#En dan het aller belangrijkste: have fun!

Begin: Het is maandagavond na het avond eten, 28 December om precies te zijn. Alle leerlingen zijn teruggeroepen naar de school (sommige zijn gisteren of vanmiddag al aangekomen, anderen moeten misschien nog aankomen), omdat het eiland bedreigd wordt, even als alle wezens in het algemeen. De jagers en onderzoekers zijn namelijk hun kamp aan het opzetten in de bossen.
Het is vrij rustig op de school, omdat niet alle leerlingen zomaar terug konden komen. Vanaf morgen start er een noodlesrooster dat geldt voor alle leerlingen en gevolgd dient te worden. Iedere week zullen er minimaal twee keer wezens het bos in moeten om vers eten etc. te halen. De leerlingen gaan in groepen en worden aangewezen door Directeur Cumberbatch.
Het gebied waar de jagers en onderzoekers zich nu bevinden wordt bewaakt door Griffioenen, wezens met een leeuwenlichaam, de vleugels en kop van een adelaar en de oren van een paard. Ze zijn zowel op het land als in de lucht snel, maar ze zijn even gevoelig voor wapens als mensen en dieren. Als je ze goed raakt, zijn ze dus goed te verslaan. Het zijn er niet onwijs veel, maar ze kunnen dus enkelen tegenkomen.

Weerbericht: Het is bijna donker. De lucht is volgepakt met donkere wolken, hoewel het nog niet regent. Af en toe zijn er wel bliksemschichten aan de hemel te zien en klinken er donderslagen. Het is was vandaag zo'n 7 graden boven nul en dit zal vannacht afkoelen tot zo'n 1 graden boven nul.

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 16:41 ]

---

Happy Birthday my Potter!

{Mijn topics. Ik kan nu helaas niet schrijven, maar heel misschien vanavond en anders morgen c:
Verdorie, en nu wil ik juist schrijven.

Oh and, Cumberbatch }

[ bericht aangepast op 3 april 2014 - 17:38 ]

---

Tijd voor koffie.

— Mijn topics. Ik heb geprobeerd wat te schrijven maar mijn hoofd werkt blijkbaar niet helemaal vandaag. Misschien lukt het vanavond, anders morgen. —

{Oké, toch wat geschreven. Het is niet helemaal perfect. Als hier iets staat wat niet goed is, zeg het, dan verander ik het c:}
Cy Acacia Oceán
De lucht rommelt. Grijs en grauw, bepakt met wolken, onheilspellend en nauw. Het zal wellicht slecht weer worden, al lijken de regenwolken ver weg. Op een plek hier ver vandaan, waar de wezens misschien ook zijn, zal daar regen vallen? Zullen wij overvallen worden door noodweer, of zullen mensen ergens anders op de wereld het onderspit delven? Mijn handen zijn opvallend lauw, ze lijken geen keuze te kunnen maken tussen koud of warm. Ze blijven broeierig, net zoals ik me voel. Deze avond heeft iets, waardoor stilzitten geen optie is voor mij.
Als ik bij de volgende boom uitkom, zie ik een kleine open plek in het bladerdek van de bomen, nog geen meter groot, en ik vang een glimps op van een gat in de wolken, waar een eenzame ster vooruit schijnt. Langzaam duw ik een varen opzij en ik kijk verwachtingsvol verder omhoog. Bewolkt. Mijn maag loopt over van een voorgevoel, zoals ik wel vaker heb gehad. Vaak was het nutteloos, onterecht, maar nu wéét ik dat er iets gaat gebeuren. Het is geen voorgevoel- het is spanning. Die andere jager en onderzoekers - Grey, Vellee en Dwyer, als ik het goed heb - en ik hebben ons verenigd, onze informatie prijsgegeven. Dus ja. Er gaat iets gebeuren. Wellicht vangen we een wezen, vinden we iets, een kleine hint, een voetstap, een tekening. Het is goed genoeg.
Ik stop even en haal diep adem. Er vormen lichtwitte wolkjes in de lucht, te klein en zacht om echte kou aan te duiden. Samenwerken is nooit mijn beste vak geweest. Vooral als ik mijn eigen gegevens deel met iemand anders, stuit ik op tegenwerking van mijn part, maar ik doe het wel, ik probeer het. Meegaand, lief en allemaal dat soort gedoe. Ik kan het niet. Edoch, ik ben er niet aan gewend me zo lang en zo vaak bij mensen te bevinden, na mijn lange, stille periode, zoals ik het noem. De Lange Periode in het bos.
Krak. Een bliksemflits- dus toch. Ik hobbel een beetje verder en ga over op joggen. Uiteindelijk kom ik aan de rand van een kleine open plek te staan, waar al verschillende tenten opgezet zijn. Wat grotere, waarin de onderzoeken daadwerkelijk gedaan zullen worden en wat verspreide tenten voor ons om in te slapen. Wie slaapt bij wie? Bedenk ik me ineens, een vraag die zo puberaal lijkt, dat ik mijn mond maar hou. "Ik heb het, hoor." Zeg ik, onwennig tegen niemand in het kamp in bijzonder. Een stuk leer heb ik in mijn hand en ik steek het even omhoog.
In mijn ooghoeken zie ik iets roods wegschieten en ik kijk er instinctief heen- Maar het is weg. Ik grinnik zachtjes in mijzelf. Het bos maakt mij paranoia. De zoektochten slaan me door, maar ze krijgen mij niet, wie er ook mogen zijn. Mijn hand streelt teder mijn zweep. Ik wandel naar de grote, witte tent, waar ik vermoed de anderen ook te vinden en houd mezelf voor sociaal te zijn, al heb ik er niks mee op vrienden te worden- Ik weet niet eens hoe. Ik zucht en duw de tentflap opzij. "Hoi iedereen. Ik heb het stuk leder weer gevonden. Mijn tent staat al op. Waar zijn jullie mee bezig?" Vraag ik, mijn stem nog steeds geforceerd, door de lange tijd isolatie.
Ik besef ineens dat het heel kortaf klonk. Ik zucht nogmaals, inwendig en knoop mijn haar in een staart, keer me een beetje af. Zelfs mijn vriendelijkheid is onbeleefd. Nergens ben ik zo slecht in als in mensen.

[ bericht aangepast op 3 april 2014 - 18:00 ]

---

Tijd voor koffie.

- MT

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

•Mea topica•

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Haar handen hadden zich krampachtig om de vensterbank gesloten, terwijl haar blik gefocust was op het grote bos rondom de school, dat ze vanuit haar kamer kon zien. Op de achtergrond klonk gerommel en af en toe werd de hemel verlicht door een stevige bliksemflits. Iedere flits zorgde ervoor dat er een elektrisch stootje door haar huid trok en haar handen jeukten. Ze had geen idee of het weer van nu te maken had met haar humeur -of dat van haar vader natuurlijk- en besloot hier ook niet dieper over na te denken. Haar gedachten zaten namelijk vol woede, gericht jegens de personen die zich nu in dat bos bevonden, hun bos. Verboden voor hen die niet over krachten beschikten. Mensen, ze walgde ervan dat mensen nu op zoek waren naar hen, terwijl ze normaal bevriend met ze was, met ze surfte en genoot van de kampvuren op de Australische stranden.
Ze hadden hier nooit moeten komen, was Sky van mening. Cumberbatch zou niet toestaan dat de school de vernietiging in werd geholpen door een paar mensen en hoewel het niet in zijn aard lag, zou hij ze waarschijnlijk toch wel uit de weg ruimen als dat echt moest. Hij kon ze immers zonder problemen lokaliseren en als het aan Sky lag, zou hij dat allang al gedaan hebben en zouden die mensen nu haar "oom" vergezellen in de diepe duistere onderwereld, de Tartaros als het even kon. Maar Cumberbatch stelde uit, zag altijd het goede in anderen. Iets wat Sky soms mateloos irriteerde. Als Sky de leiding hier in handen zou hebben... maar dat had ze niet. Ze was niet zo machtig als haar vader. Nog niet in ieder geval. Ooit zou ze net als hij zijn, hem trots maken en zou ze hem ontmoeten, Zeus, de oppergod.
Met een zucht keerde ze het raam de rug toe en keek naar de twee onbeslapen bedden. Ze deelde een kamer met Evangelia, een aardige halfgodin en een leukere dochter van Aphrodite dan Sky had verwacht. Ze was tenminste niet zo vreselijk op schoonheid gericht, zoals je toch wel zou verwachten. De jongedame was er echter nog niet en wanneer ze zou komen, wist Sky ook niet. Zelf was ze ook vanochtend pas op het vliegveld aangekomen, waarvandaan ze met een speciale boot het eiland kon bereiken. Ze was meteen op het vliegtuig gestapt, toen ze het bericht kreeg. Een flinke reis vanuit Australië, maar ze was veilig aangekomen. Ze zou de school nooit zomaar laten voor wat hij was nu hij in gevaar was. Zo zat ze niet in elkaar. Het liefst zou ze die mensen meteen even onder stoom willen zetten, maar dat mocht niet. Het scheen te gevaarlijk te zijn, iets wat Sky niet wilde geloven. Daar was ze te trots en eigenwijs voor.
Nieuwsgierig hoe druk het op de gangen zou zijn, verliet Sky haar slaapkamer en besloot een rondje te maken door de gedeeltelijk verlaten school. Het was een vreemd gezicht, maar paste wel bij deze vreemde situatie.

---

Happy Birthday my Potter!

mt

Sarah Melissa Grey keek naar haar grote rugzak die nu in haar tent zat en zuchtte. Ze was hier veilig aangekomen en had een verbond gesloten met 2 jagers en een andere onderzoeker. Sarah moest nog wennen aan de termen. Haar opleider had gezegd dat er ook andere mensen waren –jagers- die de wezens dood wouden en dan zij, diegene die de wezens wou onderzoeken, onderzoekers waren. De termen waren misschien logisch maar waren nog niet alledaags voor Sarah. Alsof ze nu in een hokje gestoken werd. Wat nog irritanter was, was dat de andere die termen waarschijnlijk veel beter kende en zij was dan nog de oudste! Ze zuchtte en liep uit de tent. Ze kon maar beter naar de rest naar toegaan. Zodra ze uit de tent liep zag ze een grote bliksemflits. De donkere wolken verzamelde zich. Sarah hoopte dat het niet ging regenen. Maar wat ze nog meer hoopte was dat dit eiland gewoon verbonden was met de rest van het vaste land en dat het zo geen onvoorspelbaar weer had. Als er iets was dat ze irritant vond dan was het wel het weer dat om de vijf voet van gedacht veranderde. Ze liep snel door naar de witte tent en deed haar vest iets dichter tegen haar aan. Ze kwam gelukkig snel aan en zag dat iedereen er al was buiten Ci of was het Cy? Sarah was niet echt goed in namen onthouden. “Hallo”, zei ze en ze liep naar het midden van de tent en zette zich erbij. Ik wil net iets zeggen als Cy binnenloopt: “Hoi iedereen, ik heb het stuk leder weer gevonden, mijn tent staat al op, waar zijn jullie mee bezig?" Ik glimlach vriendelijk naar haar en zeg: “Ik heb ook nog maar net mijn tent opgezet en ben hier net dus ik heb op het moment iets te doen.” Dan kijk ik naar de rest en wacht hun antwoord af.

Mijn topics.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

[MT ik post wel pas als ik terugkom, want ik heb nu bitter weinig tijd over en er moet nog veel gebeuren ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

[Mijn topics]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Saige Bella Williams ~ Elf ~ outfit: http://www.picpress.net/wp-content/uploads/2013/08/belt-cute-dress-fashion-frilly-inspiring-picture-on-favim.com-1376645491g4k8n.jpg (geen idee hoe die linkjes werken haha)

Langzaam liep ik het schoolterrein op terwijl ik omhoog keek, de lucht was donker en de wolken leken alles af te sluiten als een grote koepel, net alsof de school afgesloten was van de buitenwereld. Helaas was dat niet zo, er waren mensen in het bod gestationeerd, mensen waren nooit goed nieuws. Ze zijn altijd op zoek naar onze soort, voor zogenaamd onderzoek. Ik weet zeker dat dit gewoon een reden is om ons op te zoeken en later uit te buiten, dat is vaak waar het bij die mensen op uit draait. Hoofdschuddend loop ik een stukje verder en een briesje laat een rilling langs mijn ruggengraat lopen, misschien was een dikkere jas toch een goed idee geweest. Langzaam loop ik door de enorme entree deuren van de scholen naar binnen en kijk om me heen, het is werkelijk adembenemend mooi hier, je merkt aan alles dat het gebouw oud is, maar toch is de inrichting strak en sfeervol, iets wat nog best moeilijk voor elkaar te krijgen is in zo'n oud gebouw. Druk is het momenteel ook nog niet moet ik zeggen, misschien moesten er nog gewoon veel mensen aankomen en was ik een van de eerste? Eventjes blijf ik stil staan en neem de omgeving nogmaals goed in me op, school is weer begonnen.

---

Neem eens de tijd om na te denken over dingen waar je echt gelukkig van wordt. - Mary Brantley

Niet zo fantastisch, maar hey! Een post is een post. :'3

Ruby Dayne – heks.
Met mijn neus in de boeken probeerde ik tegelijkertijd op de weg te letten waar ik liep. Ik liep door de gangen van de school, op weg naar de bibliotheek. De leerlingen waren teruggeroepen naar school. De meeste waren vanmiddag of gisteren teruggegaan naar school, omdat het eiland werd bedreigd. Zelf was ik later dan normaal teruggekomen.
Het was doordat mijn moeder ernstige hulp nodig had, anders was ik zelfs eerder op school gekomen. Ik voelde me ietwat neerslachtig. Ik voelde me slecht dat ik mijn moeder zo had achtergelaten; ik wist dat ze veilig en wel bij mijn oma was, maar ik had liever zelf hulp geboden. Het kon enkel niet anders, ik moest toch echt op een gegeven moment terug.
      De donderslagen die er in de lucht bevonden, waren als zachte geluiden die naar de achtergrond vervaagd waren. Het kwam doordat ik een boek aan het lezen was over de Planten- en Kruidenkunde.
Het waren de donderslagen in mijn buik, van de honger, die mij van het boek op lieten kijken. Ik had amper kunnen eten door het incident met mijn moeder en ik wilde niet achterlopen met school. Ik liet een zachte zucht. Het was niet anders.
      Voor even dacht ik terug aan de gebeurtenis met Philip. Ik had hem zelden nog gezien, maar de gebeurtenis liet me wel voor kort een glimlach op mijn gezicht zien.
Ik had met Philip afgesproken bij de stallen. Het was begrijpelijk dat hij niet wilde dat men hem samen zag met een onhandig, klunzig heksje, maar toch had ik me enigszins rot gevoeld. Hij had het namelijk gehad over Eris, waarvan ik dacht dat het een vrouw was – waar hij een oogje op zou hebben, maar het sprak me tegen toen ik de stallen binnen was gekomen. Het bleek namelijk dat deze dame Eris, een paard was. Ik had meteen opgelucht adem gehaald toen ik daarachter was gekomen.
Het was gezellig geweest met hem. Eris was inderdaad een erg lieve paard en ik snapte waarom hij zo weg van haar was. Hij durfde het misschien niet toe te geven, maar ik kon de twinkeling in zijn ogen zien toen hij voor haar zorgde.
      En ik richtte mijn ogen weer op het boek, terwijl ik de bladzijde omsloeg.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rancuneus liep Lexine door het gebouw dat ze nog steeds als gevangenis beschouwde. Haar ‘vrijlating’ was niet veel beter geweest daar ze die tijd bij haar moeder had doorgebracht, maar ze had in ieder geval wel de kans gekregen om iets beters te verzinnen zodat ze geschorst zou worden.
Lexine kon namelijk nog altijd niet geloven dat ze niet van Atlantis was afgetrapt. Ze had een behoorlijk aantal lessen overgeslagen, en als ze dan zo nu en dan aanwezig was, liet ze de boel in het honderd lopen of stak ze van alles uit wat ze niet moest uitsteken. Strafwerk weigerde ze te maken en de straftaken die ze kreeg opgelegd continue, interpreteerde ze natuurlijk op dergelijke wijze dat ze er een eigen draai aangaf en het telkens wel verprutste of het tot een ramp liet uitdraaien.
Tot haar ergernis kwam het moment maar niet dat Cumberbatch haar bij zich riep voor het ‘ultieme’ gesprek: schorsing. De man kwam zelfs niet af met een piepklein dreigementje, wat haar frustreerde tot op het bot.
Ze had nu echter een halfslachtig plan voor ogen dat er hoe dan ook voor zou zorgen dat ze niet meer naar Atlantis zou mogen terugkeren. Het ging te ronde dat het eiland werd bedreigd door jagers en onderzoekers en zij zou dat in haar voordeel laten werken. Cumberbatch zou haar wel weg MOETEN sturen als ze de veiligheid van de anderen in gevaar zou brengen.

[Lexi is up to no good, I can assure you that!]
Niet echt een fantastische post, maar goed, ik moet er terug inkomen

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 12:19 ]

---

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Altair Nikos O'Flycke
Ik blaas even voorzichtig wat adem uit, met bolle wangen. Ze lopen langzaam leeg. Mijn sporttas aan mijn zijde, kijk ik recht tegen de school aan. Ik blijf stilstaan. De massieve torens tekenen zich scherp af tegen de duistere lucht. Een bliksemflits jaagt door de lucht, hoogtepunten achterna. Ik grinnik en denk aan het meisje van Zeus, wellicht verandwoordelijk voor de onrustige lucht. Ik loop verder, mijn losse gympen knarsen over de verschillende steentjes op de grond. Ik neem een hele teug op, vlak voor de deur en keer om me om, om te zien dat het hek al gesloten is. De jagers in het woud, van plan om ons te doden. Doden, ongetwijfeld. Mijn bui betrekt en mijn mondhoeken trekken omlaag. Onmensen.

Ik waggel door de lege gangen met een halfzware tas in mijn linkerhand. De gangen echoën mijn stappen en antwoorden met honende, holle stappen. Ik fluit een liedje, mijn wangen wederom rond. Het voelt raar om alleen te zijn in een omgeving waarvan je gewend bent dat die gevuld is met mensen, net zoals jij, maar toch anders. Ik sluit mijn ogen even lichtelijk en als ik doe open doe, zit er een klein, bruin konijntje op mijn schouder. De vertrouwde druk is terug in mijn lichaam, die die ik altijd voel als ik een illusie maak. Hoe groter, hoe zwaarder. Maar dit konijntje doet me niks. "Hey there, little fellow." Zijn donkerzwarte oogjes kijken me nauwelijks aan, of hij hipt mijn schouder af en rent de gang door. Zijn bruine vacht steekt schel af bij de witte vloer. Ik voel hoe ik verval in een melancholieke bui. Zo echt, toch blijft dit konijntje een illusie. Zijn wij een illusie? Ik schud mijn hoofd, de stomme vraag uit mijn hoofd verwijderend. Sentiment.

Bij de hoek verdwijnt het konijntje, alsof hij in rook veranderd. Ik grinnik, tot de plek waar het konijntje ineens opgevuld wordt door een voet. Een voet die ik ken.
"Sage!" Roep ik, en ik steek mijn hand op. Wat ik weet van haar, is dat ze altijd eerlijk is, iets wat ik wel kan waarderen. Ik versnel mijn pas om bij haar te komen. Mijn sporttas stuit op en neer tegen mijn benen. "Lexine, hai. Hoe was je 'vakantie'?" Ik spreek vakantie met lichtelijke spot uit, maar blijf vriendelijk. Ik heb de mooie zon van Nieuw-Zeeland maar voor een uur mogen aanschouwen. Ik weet het nog goed. Vol verwachting en buikgevoel landde mijn vliegtuig in Nelson- Of was het nu Auckland? En ik had meteen de taxi genomen om naar mijn bestemming te gaan, om het geweldigste moment (Mijn hereniging met de zon en het strand) even te laten wachten. Ik moest namelijk nogal opschieten. Met sporttas in hand had ik mijn schoenen uitgedaan, meteen toen ik uit de taxi kwam. Ik rende naar het strand. En daar was, ik stond klaar, ik was er weer. Ik bleef even genietend midden op het strand staan, zonnebril op, voeten half begraven in het zand, gewoon te genieten, toen-
Ik had mijn zonnebril op mijn hoofd gezet om de uitnodiging beter te kunnen lezen. De postbode was nota bene over het strand gekomen om bij me te komen. Zijn donkerblauwe broek opgetrokken, zijn pet nat van zweet. Ik had me naar hem toegekeerd. Ik fronste.
"Wanneer ben jij teruggekomen?"

[ bericht aangepast op 4 april 2014 - 17:35 ]

---

Tijd voor koffie.