|RPG| The New Atlantis || Nieuw Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Een klein beetje gebaseerd op het Atlantis van Plato

9500 v. Chr. - Atlantis, een machtig mythisch eilandenrijk, waar magische wezens met bijzondere krachten in rijkdom en vrede leefden. Iedereen die zich op wat voor manier dan ook onderscheidde van de normale mensen, kwam hierheen om te leven als een god. Maar de mensen werden bang en uiteindelijk hebben ze het immense centrum met al zijn prachtige bossen en weilanden eromheen platgebrand uit angst en jaloezie. De welvaart en arrogantie is de ondergang van het prachtige rijk geweest.

Tegenwoordig trekken de wezens zich terug. Ze zijn vergeten door de mensheid en worden nu alleen nog maar in sprookjes en fantasieverhalen genoemd. Veilig zijn ze niet, want ontdekt worden, betekent eindigen als een wetenschappelijk proefkonijn, of erger, opgejaagd en vermoord worden. Er is één plek waar iedereen veilig is en waar je je krachten kan leren beheersen, zodat je veilig de grote wereld in trekken: Het Nieuwe Atlantis. Het is een safehouse en school, waar wezens vanaf 16 jaar kunnen beginnen met trainen om veilig de grote gevaarlijke mensenwereld in te trekken zonder ontdekt te worden.

Er is echter een groot probleem ontstaan. Vlak na een fijne kerstviering thuis worden alle leerlingen met spoed teruggeroepen naar de school, want de veiligheid van wezens is in gevaar: het eiland is ontdekt door de zogenaamde jagers en onderzoekers, mensen die vermoedens hebben over het bestaan van wezens en deze uit willen roeien of onderzoeken. Ze dolen rond door de bossen, waar gelukkig voor de leerlingen sterke niet menselijke wezens de wacht houden om de school te beschermen. Zal de school deze spanningen tussen mensen en wezens weten te overleven, of zal hij ten onder gaan, net zoals eens gebeurd is met Atlantis? Aan jullie om het lot van Het Nieuwe Atlantis te bepalen!
Confrontatie tussen de mensen en wezens kan ontstaan, doordat de wezens soms gedwongen zijn de school te verlaten voor bijvoorbeeld bevoorrading. Bovendien proberen ze de jagers en onderzoekers natuurlijk ook weg te krijgen. De mensen op hun beurt doen er natuurlijk alles aan om de wezens op te sporen en zo ook de school te vinden. Dit laatste is echter een hele moeilijke opgave.

Wezens:




Rollen: Tijdelijke stop op vrouwelijke personages!

•Elven

- Lexine Melissande Sage || Absorptie/kopieer kracht || Valkyries 1.6
- Saige Bella Williams || Heldervoelendheid || sannetoe 1.2
- Audrick Damian McKnight || Soort Aerokinese || Rider 1.1
...

•Halfgoden/godinnen Stop op halfgoden

- Sky Elysia O’Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Rider 1.1
- Damianne Katherine Stavros || Dochter Poseidon || Watersturen || Luna2013 1.7
- Philip Crowe || Zoon Ares || Emotie-projectie || Pedrad 1.1
- Altair Nikos O’Flycke || Zoon Artemis || Illusies || SherIock 1.8

•Heksen/Magiërs

- Ruby Dayne || Inmaterialiteit || Gaikotsu 1.1
- Rowan Aida || Gedachte projectie || Valyrian 1.4
...

•Jagers

- Raven May Vellee || Pedrad 1.3
- Cy Acacia Oceán || SherIock 1.3
...

•Onderzoekers

- Sarah Melissa Grey || Neurowetenschapper || MarkOfCain 1.4
- Adrian Dwyer || Bioloog || Dauntlessone 1.13
...

Regels:
#Er geldt een minimum van 200 woorden
#Mary Sue’s/Gary Sue’s zijn ten strengste verboden
#Naamveranderingen doorgeven
#Minstens 1 keer per week reageren
#Houd het realistisch
#Het is verboden personages van anderen te besturen
#Je mag nooit iemand zonder toestemming vermoorden
#Gebruik ABN
#Vermeld boven je post altijd minimaal de naam van je personage
#Maximaal twee personages per persoon. Twee van hetzelfde geslacht is niet toegestaan, tenzij ze in de minderheid zijn
#Probeer soorten wezens/mensen en jongens en meisjes een beetje gelijk te houden.
#Reserveringen blijven 48 uur staan
#16+ is toegestaan, maar houd het netjes (en realistisch)
#Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs ivbm drukte
#OOC tussen haakjes () {} []
#Geen OOC ruzies, IC mag wel, dus vat dat niet persoonlijk op
#Originaliteit wordt zeer op prijs gesteld
#En dan het aller belangrijkste: have fun!

Begin: Het is maandagavond na het avond eten, 28 December om precies te zijn. Alle leerlingen zijn teruggeroepen naar de school (sommige zijn gisteren of vanmiddag al aangekomen, anderen moeten misschien nog aankomen), omdat het eiland bedreigd wordt, even als alle wezens in het algemeen. De jagers en onderzoekers zijn namelijk hun kamp aan het opzetten in de bossen.
Het is vrij rustig op de school, omdat niet alle leerlingen zomaar terug konden komen. Vanaf morgen start er een noodlesrooster dat geldt voor alle leerlingen en gevolgd dient te worden. Iedere week zullen er minimaal twee keer wezens het bos in moeten om vers eten etc. te halen. De leerlingen gaan in groepen en worden aangewezen door Directeur Cumberbatch.
Het gebied waar de jagers en onderzoekers zich nu bevinden wordt bewaakt door Griffioenen, wezens met een leeuwenlichaam, de vleugels en kop van een adelaar en de oren van een paard. Ze zijn zowel op het land als in de lucht snel, maar ze zijn even gevoelig voor wapens als mensen en dieren. Als je ze goed raakt, zijn ze dus goed te verslaan. Het zijn er niet onwijs veel, maar ze kunnen dus enkelen tegenkomen.

Weerbericht: Het is bijna donker. De lucht is volgepakt met donkere wolken, hoewel het nog niet regent. Af en toe zijn er wel bliksemschichten aan de hemel te zien en klinken er donderslagen. Het is was vandaag zo'n 7 graden boven nul en dit zal vannacht afkoelen tot zo'n 1 graden boven nul.

[ bericht aangepast op 27 mei 2014 - 16:41 ]

---

Happy Birthday my Potter!

Philip Crowe       Zoon van Ares       Outfit
Ruby kwam enigszins nerveus over, maar ik kon niet goed bedenken hoe ik de situatie wat minder ongemakkelijk zou kunnen maken. Zelf was ik ook nerveus, hoewel ik niet aan het gevoel wilde toegeven. Nervositeit hoorde niet bij mij en was zeker niet iets wat ik aan mijn broers en zussen moest laten merken; ze zouden me uitlachen en kleineren.
Ruby haalde een appel tevoorschijn en veegde die later schoon aan haar rok. Haar gezicht was rood en om eerlijk te zijn vond ik het een grappig gezicht, ik had niet verwacht dat zo'n vrolijk meisje als Ruby zich ooit ergens voor zou kunnen schamen. Al helemaal niet als je zo'n grote persoonlijkheid had.
We stonden bij Eris' stal waar Ruby haar de appel wilde gaan geven.
'Hier kijk eens wat ik voor je heb, Eris,' zei ze met een klank in haar stem die me op deed kijken. Ik wist niet zeker of ik Ruby ooit eerder op zo'n toon had horen praten, maar wist wel dat ik het een bijzondere prestatie vond; mijn stem klonk altijd minstens chagrijnig.
Eris wilde de appel gretig aanpakken zodra Ruby die voor haar neus hield, maar net voor Eris de appel vastpakte trok Ruby haar arm terug. Haar ogen keken me verontschuldigend aan. Ik grinnikte zachtjes.
'Sorry,' zei ze met een buiging die me nog wat harder liet grinniken. Toen pas besefte ik me dat ik eigenlijk altijd chagrijnig was en dat Ruby misschien wel bang was dat ik erg boos zou zijn.
'Je bent vergeven,' vertelde ik haar plechtig en ik knikte toen ze vroeg of ze de appel mocht geven. 'Eris krijgt veel te weinig lekkers van mij. Die appel heeft ze wel verdiend.'
Wat Ruby daarna zei liet me even schrikken. Eigenlijk was ik alweer vergeten dat ik haar iets wilde gaan vertellen en ik moest even nadenken voor ik me herinnerde wat ik ook al weer wilde gaan zeggen. Ik bleef even stil nadat ze had gezegd dat niemand ons kon horen en keek even wat paranoïde om me heen - ik wilde zeker weten dat niemand ons kon horen.
'Het is egoïstisch om dit aan jou te vertellen, maar ik heb niet echt iemand anders,' begon ik wat langzaam, waarna ik op een veel sneller tempo doorging, 'Ik voel al mijn hele leven niets anders dan boosheid en nu ik hier met jou ben voel ik ineens allerlei dingen en ik weet niet of dat goed is of niet en ik snap er niks meer van.' Ergens in mijn buik voelde ik een steek, alsof ik werd gestraft voor het vertellen van de waarheid. Even vroeg ik me af of het mijn vader was, Ares, die me strafte voor de zwakte die ik nu liet zien. Ik wist genoeg van hem om te weten dat hij niet wilde dat we zwaktes hadden, laat staan ze te tonen aan anderen.

Praattopic

---

Happy Birthday my Potter!

Ruby Dayne – heks.
De boeken die ik nog in mijn handen vast had merkte ik nu pas op, doordat Eris ernaar had gehinnikt. En omdat ik mij er een beetje krampachtig aan had vastgehouden toen ik in spijt had gebogen voor Philip. De oude boekengeur kwam mijn neus in en ik probeerde vanuit mijn ooghoeken op te kijken wat het gegniffel was, waar het vandaan kwam. Het kon onmogelijk van Philip zijn – toch? Ik had hem geen enkele keer zien lachen, maar toch klonk het als gelach en het kwam niet van Eris.
      'Je bent vergeven,' klonk er. Ik keek blij op, bijtend op mijn lip om mezelf tegen te houden hem geen knuffel te geven. Ik keek even weg, maar toen weer terug. “Dank je wel.” Glinsterde ik.
'Eris krijgt veel te weinig lekkers van mij. Die appel heeft ze wel verdiend.' Had hij uitgelegd. Ik knikte blij – opgelucht, omdat hij niet boos was geweest op me.
      Ik had mij al omgedraaid om Eris de appel te geven, die ze gretig uit mijn hand opat. “Ja hé, lief meisje. Heb je weer eens gezelschap.” Ik wreef over haar hoofd en ze begon wat te hinniken.
Lichtjes moest ik grinniken toen Philip, ietwat paranoïde, om zich heen keek. Ergens voelde ik me beledigd en weer alleen. Voelde hij zich beschaamd bij mij in de buurt? Ik schudde mijn hoofd om die gedachte uit mijn hoofd te halen. Nee, niet zo denken. Hij heeft je niet voor niets meegenomen naar Eris.
      'Het is egoïstisch om dit aan jou te vertellen, maar ik heb niet echt iemand anders.' Had hij op een snel tempo gezegd. Verbaasd had ik mijn wenkbrauwen opgerezen. Het was een wonder dat ik dit kon volgen. Je hebt mij altijd nog, wilde ik aan hem toevoegen, maar hij ging snel verder.
De lucht had zich gevuld met donkere wolken, maar niet genoeg dat het ging regenen. Enkele lichtflitsen waren waren te zien, maar niet te horen – voor mij niet, eenmaal ik gehoord had wat Philip mij wilde vertellen. Ik durfde me niet om te draaien. Mijn hart begon iets harder te kloppen en een nerveuze giechel kwam omhoog via mijn keel opborrelen.
      “Wat voor gevoelens heb je het over?” Ik sloeg mijn ogen even neer. Laat je nou niet in de war brengen, er zijn duizenden – miljoenen emoties. “Is het een warm gevoel? Een warm en oprecht gevoel? Of is het een donker, verward gevoel?” Ik omhelsde mijn boeken wat steviger.
“Voel je ook altijd boosheid bij Eris, als je alleen bent?” Vroeg ik nu wat zachter. Het was geen jaloezie waardoor ik die vraag stelde, maar ik wilde hem alleen helpen om erachter te komen.
Alsof het een hint was dat ik het niet mocht vragen, begonnen de staldeuren wat te klapperen. Ik schrok iets op en keek om. Een koude windbries kwam binnen en de haren op mijn armen kwamen overeind te staan. Brr. Meteen wreef ik kort even over mijn arm.
      Oké, ik had de hint opgenomen.

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Saige leek even na te moeten denken over het antwoord, maar daarna opende ze toch haar mond om te praten. 'Hey Sky. Ja ik heb op zich wel een fijne vakantie gehad.' Haar mondhoeken krulden iets om naar een kleine glimlach. 'Lekker kerst gevierd met de familie. Alleen is het wel zwaar vervelend dat we nu al terug op school zijn, dan moeten we nieuwjaar missen.' Haar woorden klonken lichtelijk geïrriteerd en Sky kon alleen maar instemmend knikken. Ze voelde zichzelf toch lichtelijk verdrietig en verongelijkt dat ze nu de "nieuwjaarssurf" moest missen, zoals ze het altijd noemden wanneer ze met een grote groep jongeren 1 Januari lekker een paar uur rondhingen in het warme water, als goed begin van het nieuwe jaar. Maar Sky vond het beschermen en helpen van de school belangrijker. Ze zag het als haar plicht en die van de sterke en verantwoordelijke andere leerlingen. Iedereen die hier was om te helpen de school verborgen te houden en de mensen op afstand te houden, was goed bezig in haar ogen. 'En heb jij het nog naar je zin gehad in de bewoonde wereld?' vroeg Saige en weer knikte Sky.
'Ja, het is altijd zulk heerlijk weer in Australië in deze maanden. Ik geniet ieder jaar weer van de kerstvakantie. Helaas was die nu weer kort, maar ik heb gelukkig toch een paar keer kunnen surfen en kerst was heel gezellig met vrienden en familie. Ik heb wel ook hard gewerkt in een bar waar iedereen uit onze buurt komt, maar dat vind ik ook niet zo'n probleem,' vertelde ze enthousiast. 'Maar ja, de school is belangrijker en aangezien er gevaar dreigt, heb ik de vakantie maar gewoon onderbroken. Hoewel ik niet snap dat we die mensen niet gewoon van het eiland verjagen. Cumberbatch is soms echt veel te aardig voor die verachtelijke mensen die ons willen uitmoorden of als proefdier gebruiken,' vervolgde ze en de walging was duidelijk te horen in haar stem. Het verbergen ervan vond Sky maar moeilijk. Zó'n erge hekel had ze aan de mensen die zich nu op het eiland bevonden. Ook al kende ze ze niet.

---

Happy Birthday my Potter!

Saige Bella Williams ~ Elf ~ Heldervoelendheid

Met lichte jaloerse gevoelens luisterde ik naar Sky's verhaal. Het lijkt me fantastisch in Australië, alleen die fotos al die je kunt vinden van het landschap. Alles is zo groot en de dieren daar zijn prachtig. Ik zou er heel graag een keer heen willen, mocht ik ooit die kans krijgen.
Na haar vakantie verhaal begon ze over die afschuwelijke mensen en ik lachte even toen ik de afgunst in Sky's stem hoorde. Ze had wel een punt, waarom konden we ze niet gewoon wegjagen? Die mensen moesten ook altijd alles verpesten, ze zijn verschrikkelijk. Althans, dat leek me. Ik had niet heel vaak met die soort gepraat, omdat het nogal moeilijk was voor een elf om je oren te verbergen en de enige keren dat ik ze sprak was in de winter geweest, en ik weet niet wat het dan is met die mensen maar ze lijken dan wel depressief. Allemaal chagrijnig voor zich uitstarend en zeurend om het weer. Even schudde ik mijn hoofd, we mochten maar blij zijn dat we geen mensen waren. "Weet je wat, we zouden wel even het bos in kunnen trekken en die mensen lekker laten schrikken?" Zei ik terwijl er een enorme grijns om mijn mondhoeken speelde. Daar had ik nou zin in. "Ze zullen waarschijnlijk niet vertrekken daardoor, maar misschien blijven ze dan wel op afstand." Zei ik, half nadenkend over de gevolgen. Ach, dat komt dan wel weer. Wat kan er nou fout gaan?

---

Neem eens de tijd om na te denken over dingen waar je echt gelukkig van wordt. - Mary Brantley

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Saige moest lachen om mijn woorden, waarschijnlijk omdat Sky zo boos en hatelijk klonk wanneer ze het over mensen had. Even daarna schudde ze haar hoofd, alsof ze iets waaraan ze dacht afkeurde en toen kwam haar geweldige plan. 'Weet je wat, we zouden wel even het bos in kunnen trekken en die mensen lekker laten schrikken?' stelde ze voor met een grote aanstekelijke grijns op haar gezicht. 'Ze zullen waarschijnlijk niet vertrekken daardoor, maar misschien blijven ze dan wel op afstand.'
Sky moest even nadenken over het voorstel, hoewel ze haar handen meteen voelde jeuken en wist dat ze er niet tegenin zou gaan. Het plan vereiste alleen wel iets van planning en daar kwamen haar kwaliteiten van pas. Ten eerste moesten ze een sleutel zien te bemachtigen, iets wat waarschijnlijk geen probleem was voor de twee dames. Saige had, als Sky het zich goed kon herinneren, een kracht waarmee ze in de gaten kon houden of de andere wezens iets door hadden en beiden waren ze niet slecht in het manipuleren van mensen. Een leraar om de tuin leiden en de sleutel stelen was zo gedaan. Dan moesten ze nog achterhalen waar de mensen zich precies in het bos bevonden en het aantal was ook handig om te weten. Ook hier was Saige haar kracht waarschijnlijk het handigst voor. Het bang maken was meer voor Sky zelf en haar electrokinese weggelegd, hoewel het handig zou zijn om nog iemand in het complot te hebben. Alleen moesten ze dan wel zeker weten dat ze die persoon konden vertrouwen. Saige zou dat vast wel kunnen merken met haar kracht, toch? Dan was er nog één probleem: Cumberbatch moest op het moment van de uitvoering afgeleid worden, zodat hij hen niet in de gaten zou kunnen houden.
Voor ze antwoordde, keek Sky even om zich heen om te controleren of er geen luistervinken in de buurt waren. 'Ik vind het een goed plan, maar het vereist wat planning en misschien nog medewerking van één, hooguit twee anderen. We moeten op het moment zelf Cumberbatch afleiden en we moeten van één van de leraren een sleutel stelen en gebruiken voor hij of zij doorheeft dat er iets mist.' Een frons verscheen op haar voorhoofd. 'Voorstellen over welke docent ons slachtoffer wordt en welke leerlingen ons kunnen helpen?'

---

Happy Birthday my Potter!

Saige Bella Williams - Elf - Heldervoelendheid

Sky keek even om zich heen, waarschijnlijk om te checken of er niemand stiekem mee aan het luisteren was, wat gelukkig ook niet het geval was, en daarna gaf ze antwoord. 'Ik vind het een goed plan, maar het vereist wat planning en misschien nog medewerking van één, hooguit twee anderen. We moeten op het moment zelf Cumberbatch afleiden en we moeten van één van de leraren een sleutel stelen en gebruiken voor hij of zij doorheeft dat er iets mist.'
Ik maakte in gedachte een klein vreugdesprongetje toen Sky instemde met het idee. Dit zou echt lachen worden, aangezien de meeste mensen bang waren voor het onbekende, en hier konden wij maar al te goed gebruik van maken. 'Hmm..' kwam er uit mijn mond terwijl ik nadacht en langzaam begon m'n concentratie te stijgen. 'Professor Appleton is wel te misleiden,' zei ik langzaam, terwijl ik alle mogelijkheiden aan het afwegen was. 'Die is over het algemeen veel bezig met zichzelf..' Ja, dat was de beste optie. 'En qua leerlingen.. Het is wel praktisch als Altair zou kunnen helpen, hij kan die mensjes wellicht nog veel banger maken met zijn illusies.' Even dacht ik daar nog over na, de kans was natuurlijk aanwezig dat hij zou weigeren, maar te vertrouwen was hij zeker. 'Misschien kan Rowan ons ook nog wel goed van pas komen, om in de gaten te houden dat Appleton en Cumberbatch niks door krijgen, en eventueel hun emoties bij te stellen waar nodig zodat ze niet achterdochtig worden.' Ik glimlachte en liet de concentratie weer afzwakken. Ik keek Sky vragend aan, wachtend op haar goedkeuring.

---

Neem eens de tijd om na te denken over dingen waar je echt gelukkig van wordt. - Mary Brantley

Philip Crowe       Zoon van Ares       Outfit
Ik voelde mijn hoofd rood worden en probeerde het te verbergen door naar de grond te kijken. Dit zorgde er echter alleen maar voor dat ik me klein voelde, kwetsbaar. Eerder had ik me nooit zo gevoeld en al helemaal niet bedacht dat ik me überhaupt kwetsbaar kon voelen. Deze dag was een hele openbaring.
'Wat voor gevoelens heb je het over?' ze noemde wat dingen op en ik haalde wat verward mijn schouders op - ik had werkelijk geen idee.
'Het is gewoon anders,' mompelde ik. 'Anders dan normaal. Eigenlijk is het altijd donker, maar als ik bij jou ben wordt het wat lichter. Alsof ik weer kan ademen, als je snapt wat ik bedoel.' Een koude wind deed me op mijn tanden bijten. De grijze lucht hing onheilspellend boven ons.
'Voel je ook altijd boosheid bij Eris, als je alleen bent?' Het was een goede vraag en ik stond ook op het punt die te beantwoorden, maar de staldeuren begonnen te klapperen en in mijn buik voelde ik weer een steek - ik mocht geen antwoord geven.
'Goed,' begon ik en ik deed mijn best luchtig te klinken. Toch was ik Ruby's vraag niet vergeten. Zelfs bij Eris voelde ik me altijd boos, weliswaar wat minder dan bij anderen, maar die boosheid was er eigenlijk altijd. Bij Ruby was dat anders, bij Ruby voelde ik me hoogstens chagrijnig maar nooit boos.
'We moeten even met Eris wandelen,' bromde ik. 'Ze heeft de hele vakantie in de stal gestaan. Ik vertrouw die stalknechten niet, volgens mij hebben ze haar helemaal niet naar buiten gelaten.' Voor de vakantie had ik één van de stalknechten opgedragen voor Eris te zorgen, maar iedereen was bang voor haar en ik verwachtte niet dat ze naar me geluisterd hadden.

De wind waaide woest door zijn haar heen zodra hij de buitendeur achter zich had gesloten. Voor Rowan was het geen moeite om overal naar buiten te komen, dankzij jarenlange ervaring had hij elk geheim gangetje in de school in zijn hoofd zitten. Soms was hij er opeens, dan snapte niemand waar hij vandaan kwam, maar goed, wie was hij om daar over te beginnen? Hij hield liever geheim waar hij vandaan kwam.
En als mensen hem toch besloten te volgen, liet hij ze gewoon denken dat er geen verdere mogelijkheid meer was om verder te gaan – lang leve zijn krachten.
Een druppel belandde op zijn neus. Verwonderd richtte hij zijn blik iets op. Al een tijdje was het buiten grijs, grauw en kil. Het was het soort klimaat wat onheil voorspelde.
Op de een of andere manier paste het goed bij de situatie waar ze zich in bevonden. Het was immers niet elke dag feest op het eiland, alleen was dit het soort feest waar hij liever niet aan meedeed. Als het aan de onderzoekers en jagers buiten de hekken lag dan zouden zij straks feesten omdat ze hen te pakken hadden gekregen. Maar zo snel zouden ze zich niet laten pakken.
Uit instinct brachten zijn voeten hem naar de stallen toe. Al vanaf zijn eerste leerjaar verschool hij zich bij slecht weer op de hooizolder. Niet alleen kwam hij daar tot rust, maar ving hij vaak genoeg interessante gesprekken op – zo kwam hij aan een heleboel informatie die hij eigenlijk niet hoorde te weten.
Tevens vond Rowan het gezelschap van de dieren geen probleem. De stalkat was een aardig diertje. En het was alom bekend dat hij beter met dieren kon opschieten dan met welke levensvorm dan ook.
Regen viel gestaag uit de wolken. Zijn kleding raakte in strijd met het water, maar er was geen ontkomen aan. Vandaar dat hij zijn laatste passen wat versnelde en de stallen in schoot. Hij schudde zijn hoofd om de druppels er uit te werken. Een moment bleef hij naar de lucht staan kijken voor hij zich omdraaide. Bijna gelijk kwam hij in contact met zijn voormalige kamergenoot en..
Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij had haar eerder gezien, maar haar naam wist hij niet.
Zwijgend keek hij de twee aan. Rowan was een man van weinig woorden. Hij gaf liever te kennen met daden wat hij van iet vond.
‘Hallo,’ zei hij dan uiteindelijk ook droog. Blijkbaar had hij een intiem moment verstoord – en dat speet hem zo erg dat hij wel tranen met tuiten kon huilen.
Hij slikte zijn binnenpretje in. Het was niet bepaald gezond als hij ineens uit het niets zou gaan staan lachen. Maar Philip wist genoeg, na een jaar met hem opgescheept te hebben gezeten kenden ze elkaar wel een beetje. Nooit had hij een moer gegeven om het karakter van de jongen, sterker nog, hij had er enkel droog en sarcastisch op gereageerd. Wat Philip nooit fijn had gevonden, maar naar verloop van tijd was het allemaal wel prima.
Zijn blik gleed omlaag naar Meneer Mans, de stalkat. Deze kwam op een drafje naar hem toegelopen. Hij hurkte bij het diertje neer en streek over diens hoofd.
‘Het is mooi weer buiten,’

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Adrian Dwyer || Bioloog || Onderzoeker

Adrian was een Bioloog en niet echt een sportman. Zijn fysiek was dus niet echt om over naar huis te schrijven, want zo vaak ging hij niet op expeditie en zeker niet op expedities zoals deze. De zoektocht naar een kampplaats was voor hem dus nogal vermoeiend geweest al wou hij dit natuurlijk niet laten merken. Ook had hij geconstateerd dat de rest van de groep alleen maar uit vrouwen bestond en hij wou stiekem toch niet voor hen onderdoen.
Eenmaal aangekomen wou hij het liefst languit op de natte bosgrond gaan liggen, maar dat leek hem niet echt gepast voor een 25-jarige man dus begon hij net zoals de rest aan het opzetten van zijn tent. Hij was niet als eerste klaar, maar dankzij de handleiding kreeg hij het ding toch overeind en het leek nog stabiel te staan ook.
Enigszins gerustgesteld begon hij met het uitpakken van zijn spullen en plofte neer op zijn veld eenmaal hij dat in elkaar gestoken had. Hij had niet doorgehad dat hij in slaap gevallen was tot hij een half uurtje later versuft weer wakker werd. "Shit" vloekte hij terwijl hij snel de rest van zijn spullen uitpakte. Wat moest het team nu wel van hem denken dat hij ofwel heel asociaal was, of iemand was komen kijken en had hem zien liggen slapen en zou bijgevolg misschien denken dat hij lui was en ook dat wou hij vermijden. Daarom begon hij met het maken van een kleine rugzak en ging snel naar buiten.
Het weer was er niet op gebeterd en het was duidelijk te zien dat er storm op komst was. "Ik weet dat de weersomstandigheden niet echt geweldig zijn, maar ik zou toch nog graag een korte wandeling maken gewoon om de omgeving al een beetje te verkennen nog voor het echt te donker wordt" zei hij tegen de twee jagers en de andere onderzoeker die blijkbaar samen nog aan een andere tent aan het werken waren. "Heeft er misschien iemand zin om mee te gaan?"

[ bericht aangepast op 22 april 2014 - 19:30 ]

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Saige leek er blij mee te zijn dat Sky er meteen mee instemde. Ook zijzelf werd vrolijk en strijdlustig op een goede manier bij de gedachte aan het plan en het feit dat de twee dames het klusje samen gingen klaren, met hopelijk nog wat hulp van handige wezens. Het was veel meer haar ding om de handen uit de mouwen te steken in plaats van een afstandje toe staan kijken hoe die stomme mensen terrein wonnen. Haar handen jeukten om hen eens goed aan te pakken. Zij hadden krachten in tegenstelling tot die mensen en die gingen ze tegen hen gebruiken ook. Waarom hadden ze anders al die jaren getraind? Om achterover te leunen en af te wachten?
'Hmm..' verliet Saige haar mond als teken dat ze nadacht over de vraag die Sky zojuist had gesteld. 'Professor Appleton is wel te misleiden. Die is over het algemeen veel bezig met zichzelf.' Sky haar gedachten gingen naar de leraar. Ze had hem nooit gehad, maar zoals Sky graag de dingen wist en onder controle had, zo wist ze ook precies wie professor Appleton was. Een charmeur, die er geen problemen mee had om met leerlingen te flirten, hoewel hij daar al een keer problemen mee scheen te hebben gehad. Maar aangezien Sky niet onder zijn leerlingen viel, was dat vast te doen. Ze besloot dus te knikken, terwijl Saige verder sprak.
'En qua leerlingen.. Het is wel praktisch als Altair zou kunnen helpen, hij kan die mensjes wellicht nog veel banger maken met zijn illusies.' Weer knikte Sky instemmend. 'Misschien kan Rowan ons ook nog wel goed van pas komen, om in de gaten te houden dat Appleton en Cumberbatch niks door krijgen, en eventueel hun emoties bij te stellen waar nodig zodat ze niet achterdochtig worden.' Saige leek uitgesproken en nog even woog Sky de voor- en nadelen af aan de mensen die Saige had voorgesteld.
'Ik stem voor om ze allemaal te benaderen, maar wel één voor één. Appleton zal pas op het laatste moment van belang worden, als we daadwerkelijk de sleutel nodig hebben. Dus we moeten eerst Rowan of Altair benaderen. Ik gok dat één van de twee voldoende is om het plan te laten slagen... Ik heb geen zin in mensen die hun mond voorbij praten en vraag mij af of het slim is om ze allebei in te lichten... Als we eentje hebben overgehaald, kunnen we altijd nog met z'n drieën besluiten om een vierde in te lichten.' Sky staarde even met samengeknepen ogen en een grote denk-frons op haar voorhoofd in het niets, bedenkend of ze nog iets vergeten was, maar besloot dat dit niet het geval was en ontspande zich, waarna ze zich weer op Saige richtte.
'Het is nu echter laat, dus het lijkt mij dat we morgen beginnen met iemand overhalen.'

---

Happy Birthday my Potter!

Damianne Katherine Stavros
Met slippers in mijn handen liep ik op blote voeten over het strand wel zo dichtbij het water dat het koude frisse fijne water mijn voeten raakte de geur van het water en hun aanraking stelde mij altijd gerust en gaven mij een fijn gevoel, ik kon hier ook altijd goed nadenken en ik werd er rustig van als ik de geur rook. Het liefst was ik elke dag bij het water dag en nacht, elke uur, het liefst at ik hier en slaapte ik hier maar helaas kan ik niet alles hebben. Ik keek naar het schoolgebouw die ik hier net kan zien en ik besloot om maar eens terug te lopen. Langs het water liep ik terug nog even het fijne gevoel van het water aan mijn voeten voelen. Op het droge trek ik mijn slippers aan en dan liep ik met nog even een blik naar de zee van de strand af weer terug richting de school. Misschien zal ze naar haar kamer gaan en daar op haar bed een boek gaan lezen, of als ze een aardig iemand tegen komt met diegene een praatje maken ook al hoeft dat nou ook weer niet perse van haar.


[Sorry als er iets niet mag of klopt, heb het gwn even snel verzonnen.
Iemand die misschien mij een korte samenvatting wilt geven?)

Altair Nikos O'Flycke
Minder dan tien seconden. Wellicht vijf seconden, nadat de scherpe en samenhangende illusie wegvloeit als een vloeistof, zo lang kijken Lexine elkaar louter aan. Haar lip trilt, maar houdt daar snel mee op. Haar ogen zijn veranderd. Van gemeen en arrogant naar iets lichters, triesters. Edoch, na die vijf seconden is het voorbij. De blik waarmee ze me nu bekijkt, maakt haar andere oogopslagen aanvoelen als een klein drupje tegen een blauwe lucht, vergeleken met de donderwolk die nu boven haar hangt. Onderbewust heb ik de seconden opgetelt. Vijf seconden. De omslag is bijna fascinerend en het enige, compleet overweldigd en overdonderd als ik ben, wat ik kan doen, is haar aanstaren.
Pats.
Ondanks dat het natuurlijk geen vuistslag tegen mijn neus is, zorgt de verrassing en de schok ervoor dat ik meebuig in de richting die haar hand mij op doet gaan. In een klassieke cliché beweging breng ik mijn hand naar mijn wang en kom omhoog. Mijn ogen zijn echter niet meer gericht op haar, maar staan bedenkelijk op een plek rechtsachter haar. Het enige wat door mijn hoofd schiet en mij niet meer loslaat; Hoe kwam zij aan die herinnering? Nee. Geen herinnering.
Alsjeblieft, laat het geen herinnering worden.
"Waar durf je het lef vandaan te halen, lompe boer. Verrekte ploert dat je er bent." Haar woorden snijden door mijn hoofd, maar ik krijg er geen grip op. Een flikkering van triomf flikkert op, als ik bedenk dat het toch is gelukt het 'mysterieuze meisje' te ontdooien. Toch doet het me geen plezier. "Hoe durf je die illusie op me los te laten, en me dan ook nog eens te brengen naar daar." Meteen weet ik dat het fout zit, meteen gaat er in mijn hoofd een knop om. Was dat mijn illusie? Nu richt mijn blik zich wel op haar, maar ik weet vrij zeker dat dat mijn illusie niet was. De vertrouwde druk, de kracht die het kost- het was klaarblijkelijk afwezig. Er welt een gevoel op in mijn buik en mijn blik verhard. "Dacht het niet, Lexíne." Ik spuw haar naam honend uit, al weet ik dat woede deze zaak niet verbeterd. Ik geraak de grens tussen inhouden van mijn gevoelens en een van mijn uitbarstingen over. Toch blijft er iets hangen en klinkt mijn stem vol woede, maar ook verstikt en ingehouden. Ik wil één ding weten en ik moet me dan ook inhouden om niet weer haar pos vast te grijpen en vast te houden tot ze antwoord geeft. "Hoe kwam je aan die herinnering. Dat was mijn. Illusie. Niet."
Of het Lexine's illusie is, weet ik niet. Maar hij kwam ergens vandaan en wat het ook was, degene die hem heeft verzonnen zal flink wat antwoorden moeten geven voor ik hem met rust laat.

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 20:52 ]

---

Tijd voor koffie.

Saige Bella Williams ~ Elf ~ Heldervoelendheid

Ik knikte instemmend toen Sky met het voorstel kwam om in eerste instantie slechts één iemand in te lichten. "Slim plan." Mompelde ik snel en toen ze zei dat we misschien beter eerst konden gaan slapen, helaas.. het zou fantastisch zijn om nu het bos in de sluipen en wat van die afgrijselijke mensen de stuipen op het lijf te jagen. Ik kon ze niet uit staan, die mensen. Tenminste, de meesten dan, aangezien er altijd wel wat uitzonderingen zijn, maar veel waren het er zeker niet. En al helemaal niet onder die mensen die zich hier in het bos bevonden, het enige wat deze personen willen is onze ondergang, best een deprimerende gedachte als je er zo over nadenkt. Alleen kan iedereen hier zich wel bedenken dat deze mensen het nooit van ons zullen gaan winnen. Ik grijnsde en knikte, "Ja, dat is waarschijnlijk een beter idee. Lekker onze spullen neer leggen op de kamers en bij slapen." Ik glimlachte vriendelijk. De gezelligheid hier had ik zo gemist, het is niet zo dat het thuis zo erg is, maar je vrienden mis je toch al snel als je ze een tijdje niet ziet. Ik pakte mijn tassen weer op van de grond en maakte aanstalten om te gaan lopen, wel wachtend op Sky natuurlijk.

---

Neem eens de tijd om na te denken over dingen waar je echt gelukkig van wordt. - Mary Brantley

Ruby Dayne, heks.
Ze had al allerlei emoties en gevoelens leren kennen op vroege leeftijd, maar geen liefde die je voelde voor een speciaal iemand – een iemand die iets dichter bij je hart stond. Ze voelde de liefde voor familieleden en vrienden, maar dat was niet zo'n soort liefde. Ze was dan ook onbekend op dat gebied en wist dan nooit wat ze moest doen – als ze dan al wist of ze iemand leuk vond. Of nog erger, iemand háár leuk vond. Op de een of andere manier wist ze het dan altijd wel te verpesten en werden haar onhandige buien nog erger dan normaal.
      'Het is gewoon anders,' hoorde ze hem mompelen. Ze wist niet waar hij het dan over had. Hoe anders? 'Anders dan normaal. Eigenlijk is het altijd donker, maar als ik bij jou ben wordt het wat lichter. Alsof ik weer kan ademen, als je snapt wat ik bedoel.' Ze probeerde diep in haar binnenste na te denken of ze dat gevoel ooit gehad had, maar ze kon met niets op de proppen komen. Een gedachte kruiste wel haar hoofd, maar dat schudde ze gauw weer weg – dat zal het toch vast niet zijn, dus ze sloot het uit.
Alhoewel ze zich de laatste tijd wel anders begon te voelen. Het precieze woord of de uitleg ervoor kon ze niet precies benoemen, maar ze wist wel dat ze zich lichter begon te voelen. Ze had in de vakantie zelfs enkele keren aan Philip gedacht, hoe het met hem zou gaan. En dat terwijl ze zoiets nooit deed, want ze had het te druk bezig met haar huiswerk of het verzorgen voor haar moeder en andere dingen.
Hierdoor had ze haar wenkbrauwen gefronst en naar hem opgekeken. “Een beetje.. denk ik.” Had ze afwezig gereageerd.
      Ze was benieuwd geweest naar zijn antwoord, want misschien zou dat wat licht brengen uit haar verwardheid, maar op dat moment begonnen de staldeuren te klapperen en waaide er een hevige windbries naar binnen waardoor ze het nog kouder kreeg en haar lange, zwarte haren mee waaiden. Kippenvel begon zich op haar armen te vertonen en ze probeerde het weg te wrijven, wat duidelijk niet lukte. Ze bleef het koud hebben.
'Goed,' hoorde ze hem praten. Ze keek meteen naar hem op met een glimlach. Zou het er nu aankomen of niet? Hoopvol keek ze hem aan. 'We moeten even met Eris wandelen. Ze heeft de hele vakantie in de stal gestaan.' Niet dus. “Oh,” haar hoopvolle blik verdween en haar glimlach veranderde in een teleurgestelde. 'Ik vertrouw die stalknechten niet, volgens mij hebben ze haar helemaal niet naar buiten gelaten.'
      Met dat hij die woorden had gesproken draaide ze zich meteen om naar Eris en wreef ze over haar snuit. “Ahw, Eris, wilde niemand met je wandelen? Dan doen wij dat! Dat is veel leuker en gezelliger hé.” En het paard begon op dat moment uitbundig met haar hoofd te knikken en te hinniken alsof Eris wist wat ze bedoelde.
Ze begon genietend te lachen en had haar hoofd naar Eris haar snuit gebracht om er een kus op te drukken. “Kom dan maar.” Ze had haar hand al naar de deur gebracht om haar eruit te laten, maar een geluid van de deuren liet haar opkijken en haar hand stoppen.
Er stond een andere jongen voor hen en ze moest naar boven kijken om zijn gezicht te zien. Hij zat ook bij haar in de klas, maar ze kon zijn naam niet herinneren. Zijn natgeregende, blonde haren en zijn sterke kaaklijn samen met zijn kledingkeus liet haar een belletje rinkelen. Al mocht ze een slim heksje zijn, haar geheugen liet haar zo nu en dan in de steek.
De jongen zweeg, dus besloot ze het ijs te breken. Op het moment dat hij sprak, klapte ze haar mond weer dicht. 'Hallo.' Ze gaf hem een lach. “Hoi!” Antwoordde ze terug en keek voor een korte seconde naar Philip, nadat ze weer naar de jongen voor hen keek. 'Het is mooi weer buiten.' Ze fronste haar wenkbrauwen en keek langs de jongen, waarna ze weer recht ging staan. Ieders zo hun eigen mening. Het maakte voor haar niet zoveel uit, maar ze hield er niet van als ze natgeregend werd.
“Het is veel beter als de zon schijnt en het droog is, maar de planten en bloemen hebben natuurlijk ook regen nodig. Ik kijk er altijd naar uit als ze mooi bloeien.” Ze voelde zich opgelaten, dus begon ze te ratelen.
      Lichte blosjes kwamen op haar wangen toen ze erachter kwam dat ze weer bezig was met onzin te ratelen. De sfeer was opeens erg anders geworden en ze voelde zich nogal ongemakkelijk. De naam van de jongen voor haar wilde ze ook perse weten en ze probeerde er weer op te komen.
“Ehh, jij bent.. –“ Ze dacht er weer over na, terwijl ze haar vinger bedenkelijk op haar wang liet tikken. “Ro.. lan, dan, wang!” Ging ze het in zichzelf na. “Nee, jij bent Rowan!” Ze knikte doordat ze het goede antwoord had gevonden. “Hey, ik ben Ruby!” En ze had haar hand uitgestoken om zijn hand te schudden.

[ bericht aangepast op 23 april 2014 - 0:47 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.