[300] Mythomania • Speeltopic 1 - Speeltopics

Rollen:
Drie familieleden:
Landon Zachary Finley - Verde
Walsh Dexter Finley - Bourne
Riley Linn Finley - Amarela

Bewakers:
Ethan Kennedy - Cashby
-

Verplegers:
John Hurley - Offing
Arya Noah Hunter - Valryian

Prostituees:
Gereserveerd door Amarela
Sterling "Steelo" Sebastian Rutherford - Dumbledore
Alvera Varinia Fuensanta - Caelia
Asmara Bhatnagar - Valerious
-
-

Regels:
- Maximaal twee personages per persoon!
- Minimaal 300 woorden per post. Gebruik omgevingen, gedachten, etc.
- De naam van je personage vermelden boven de post.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- Geen Mary Sues of Gary Stus
- OOC tussen haakjes of in het praattopic.
- Reserveringen blijven 48 uur staan. Anders vervallen ze, mits een goede reden.
- Je personage kan niet opeens dood gaan.
- Graag mensen die niet al na één dag stoppen.
- Houd rekening tijdens het posten met andere, het is niet de bedoeling dat het een sneltrein wordt!
- Enkel Caelia, Author of Anakin openen het topic tenzij je toestemming hebt.

Dit idee is gebaseerd op de film Sucker Punch.
Have fun! c:


Het is maandagochtend, half 9. Sommigen zijn al wakker en anderen liggen nog te slapen. Alle prostituees/werknemers/familieleden worden om negen uur stipt in de woonkamer verwacht om de taken van de hele week te bespreken. Nadat ze dit hebben gedaan, zullen ze ontbijten om daarna allemaal aan het werk te gaan. De taken zijn gedrukt op een lijst die aan de muur hangt. Iedereen mag zijn of haar taken zelf verzinnen.

Mythomania • Praattopic

Mythomania • De story

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 18:18 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

"Een beetje kinderachtig om nu Landon erbij te gaan halen, vind je niet?" zegt Alvera. Ulgh, ik word echt pisnijdig van die griet langs mijn oren en het ergste is, ze is nog steeds niet uitgesproken. Met haar armen over elkaar kijkt ze me gepikeerd aan. "Volgens mij heb ik nergens gevraagd of je milder wilde zijn tegenover mij. Ik zou je eerder vragen wat vriendelijker te doen tegen je personeel en niet iedereen gebukt te laten gaan onder jou slechte humeur." Haar ogen vernauwen en mijn humeur verdonkerde per seconde. "Hij was vijf minuten te laat, en jij hebt ondertussen de bewaker al een trap verkocht en staat hier nu o zo vriendelijk te verkondigen dat hem het liefst dood steekt." doet ze er nog een schepje bovenop, de afkeuring en walging er dik op gesmeerd. Twee dingen waar ik zowat immuun voor ben, maar nu zorgt het er voor dat ik op ontploffen sta. Natuurlijk moet Rhys met zijn veel te grote muil het nog even wat zout in de wonde strooien.
"Alvera heeft gelijk, daarbij, ik was hoogstens drie minuten te laat. En je wilt me zonder enig bezit de isoleercel ingooien? Wat wil je daarmee bereiken? Dat ik helemaal gek word? Lieve Walsh, ik heb elke keer dat ik in de isoleercel zat al geen bezit gehad, dus ik ben het gewend. Althans, als we het zelfde denken over 'zonder enig bezit', want anders is het een ander verhaal. Dus.. Wat ga je doen Walsh?" zegt hij. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en richt me eerst tot het wicht naast de jongen.
"Maak dat je van onder mijn ogen bent en steek je neus in andermans zaken." grauw ik naar haar. "Je maakt mijn humeur er niet beter op dus veel hulp heb je duidelijk niet te bieden als 'stem van de medemens'" zeg ik honend. "En het kan me niets schelen al was hij een halve minuut te laat, dan zou ik net hetzelfde reageren. Maak nu dat je weg bent voor ik je iets aandoe, want mijn handen tintelen. En wat jou betreft, geen eten, maar je komt op tijd naar de eetzaal en je kijkt toe hoe de rest eet." Ik draai me pisnijdig om en been weg terwijl ziedende woede door mijn lijf zindert.

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Asmara Bhatnagar||Prostitué

Zo vluchtig als dat ik de woonkamer was ingelopen was ik eigenlijk ook weer weg. Ik hielp met het dekken van de tafel, werkte mijn ontbijt in rap tijd naar binnen en verdween de was kamer in om de was te vouwen. Een van de zovele taken die ik niet erg vond. Sterker nog, het was misschien wel mijn meest favoriete klusje in deze verdomde hol van de duivel. Hersenloos vouwen en strijken, tussen door een was in de machine proppen en weer opnieuw beginnen. Het was een van die klusjes waarbij ik gewoon even alleen was met mijn gedachten. Geen vreemde handen aan mijn lijf, geen dwang om iets te doen wat ik niet wilde en misschien nog wel het belangrijkste, geen kans om mijzelf in de problemen te werken. Gewoon doorgaan en zorgen dat het werk was gedaan, tja, het enige waar we echter wel naartoe werkte was naar de tijd dat ik mijn klanten moest plezieren. Hun plezier boven mijn geluk.
Het was duidelijk dat deze dag een van die dagen was waarop ik moeilijk mijn hoofd kon heven naar de weemoedige gedachtes. Het was een dag waarop herinneringen en dreigende psychoses tegen mijn deur beukte en ik al mijn wilskracht moest gebruiken om hen niet binnen te laten. Het was een dag van kwetsbaarheid en eenzaamheid. Want ja, wanneer ik zo kwetsbaar was als toen voelde ik mij ontzettend eenzaam. Ik smachtte naar twee vriendelijke handen die mij beet hielden, mij zachtjes heen en weer zouden schommelen en de lippen die bij die persoon hoorde zouden mij zachtjes moeten vertellen dat de nachtmerrie voorbij was. God, ik had er alles voor over om dat te mogen voelen.
Zuchtend legde ik een nieuwe gevouwen handdoek op de krat. Zoals het er nu uit zag leek het erop dat ik hier zou blijven tot ik zou sterven, of totdat ik te oud zou zijn voor mijn werk en gedumpt zou worden. Mijn hart sloeg even een keertje over toen ik mij bedacht dat er wellicht nog een andere optie zou zijn. Ik kneep mijn ogen stijf dicht om het beeld van mijn netvlies te bannen. Ze zouden mij net zoals die kerels bij mijn ouders hadden gedaan, neer kunnen schieten als een oude afgedankte hond.
Ik beet op mijn knokkels, de pijn van mijn tanden die mijn huid in gleden haalde mij terug naar het hier en nu. Het was tijd om weer naar boven te gaan, de was gedaan. Ik was nog niet fatsoenlijk de gang ingekomen toen ik een stomende Walsh tegen het lijf liep.
De ervaring leerde mij nu mijn mond dicht te houden. Hij mocht zo nu en dan een mildere reactie hebben tegenover mij, dat betekende niet dat ik zijn geduld op elk moment op de proef kon stellen, laat staan nu hij zo boos was.'


[Sorry voor het laaaaaange wachten, ik heb mij ook niet goed kunnen inlezen dus ben maar gewoon wat gaan schrijven. Ik hoop dat dit voldoet aan de verwachtingen.]

---

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

John Hurley
The Good Doctor
†††

Misschien was hij te ver gegaan door een compliment te gaan wat enkel haar uiterlijk betrof, alleen scheen ze op een zekere wijze het wel te appreciëren. Zodoende zweeg hij verder als het graf, John was een zwijgzaam man en vond enkele dingen belangrijk genoeg om zijn mond over te openen. Desalniettemin bevond hij zich, vreemd gezien zowat elke keer met Arya, in een ongemakkelijke situatie. Landon kwam, samen met wat anderen, het gesprek bijsluiten om het vervolgens over de dagplanning te hebben en wat de week voor de rest in petto had. Zo aandachtig mogelijk had de mannelijke dokter geluisterd, totdat het beraad bijna op z'n einde was gelopen en de beeldschone vrouw hem af had geleidt. Johnny's blik gleed geleidelijk aan naar haar truitje, die welgevuld was –– dat moest hij haar toegeven. Hij was echter niet enkel door haar betrapt, maar eveneens door Landon –– van alle mensen moest zijn superieur het te weten komen.
      'Eyes up here, Mister Hurley.' Zijn handgebaar volgde hij direct, aangezien hij al beschaamd genoeg was zojuist. 'Volgens mij zijn mijn woorden even belangrijk als Zuster Arya's inkijk, denkt u ook niet, dokter?' Verdomde boekjes, het leidde zijn hersenkronkels telkens op een zondige wijze, en op een gegeven moment zou zijn baan daaronder leiden. Dat was hij absoluut niet van plan, zodoende dat hij zichzelf in zijn gedachtegang een opdonder gaf. Dit moest niet meer gebeuren, daar hoorde hij zelf voor te zorgen dus besloot hij voor de dag de prachtige zuster te ontwijken. Zelfs haar onderzoekende ogen bemerkte hij niet op, of dat liet hij in elk geval zo goed mogelijk blijken. In al die jaren was hij steeds beter geworden in het masker opzetten, zodat geen kip het doorhad. Hoewel hij dat voor een luttele seconde had laten vallen, ging deze direct opnieuw in werking.
      'Meneer en mevrouw Romanov zullen stipt om twee uur voor de deur staan. Arya, ik stel voor dat je me dan vergezelt.' Verschillende prikkels zwierven er op dat precieze ogenblik door hem heen –– aan de ene kant was hij opgelucht dat hij zo minder kans had haar tegen het lijf te lopen, anderzijds had hij uitgerekend dat gedaan. Tegen het lijf lopen had hij het dan over, niet al te letterlijk bedoelt natuurlijk. Verdorie, nu dwaalden al zijn hersenkronkels weer richting de zonden. Vrouwe Arya doorbrak gelukkig zijn gedachtegang door te vermelden dat ze er zal zijn, desalniettemin was zijn gehele aandacht op Landon gericht en niet op de zuster die hem nog eens liet ontploffen van wellust.
      'Iedereen aan het werk. Time is money.' Mensen in de ruimte drupten langzaam maar zeker de kamer uit, tot Arya eveneens zichzelf overeind duwde en neerkeek op de man. Opkeken deed hij niet, dan zou hij zich wellicht opnieuw ongemakkelijk voelen, net zo min als dat hij überhaupt al zijn hoofd bewoog.
      'Wil je eerst de voorraden checken, of eerst wat patiënten spreken?' In eerste instantie had hij niet eens antwoord op haar vraag willen geven, toch was dit juist een actie die een jongeheer zal betamen voor een jongedame als dame Hunter. Het was dan eveneens te begrijpen dat hij redelijk onthutst bleef zitten toen ze had besloten niet op zijn antwoord te wachten, waardoor hij snel alleen bleef in de desbetreffende ruimte. Nu kon hij twee dingen doen: haar alleen laten, ze was immers ongeduldig weggelopen, ofwel zou hij juist haar achterna kunnen gaan en haar zijn antwoord verschaffen. Zoals elke keer opnieuw ging hij voor de keuze die hem tot een prima gentleman maakte: hij zou haar vraag een respons geven. Binnen een enkele seconde was hij dan ook opgestaan om haar achterna te treden, met kalme maar haastige passen. Ze was in haar kleine kantoortje te bevinden, waar hij binnenkwam om vervolgens de deur achter zich te sluiten en naar Arya te kijken met een onverschillige blik in zijn blauwe poelen. Enkel een respons en verder niets, juist.
      'Het lijkt mij beter wanneer ikzelf de voorraad zal controleren, zodat u, Miss Hunter,' Johnny begaf zijn handen richting zijn rug om ze hier elkaar vast te houden, voor hij verder praatte, '. . .een praatje houdt met de patiënten.' Dat was zijn beslissing geweest, en met dit aan haar verteld te hebben, zag hij geen andere reden om hier te blijven. Zodoende maakte hij zich al rechtsomkeert, om te vertrekken met nog altijd netjes zijn handen op de onderrug. Het gaf een lichtelijk strenge gelaatsexpressie bij hem. Voor vandaag, en wellicht eveneens morgen, zou hij haar daadwerkelijk opzettelijk willen vermijden. Enkele dagen eerder was dit ook het geval geweest, hij besloot echter verder te gaan alsof het niet gebeurd was.

[Sorry voor het lange wachten, en hopelijk kan je er wat mee.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

II Alvera Varinia Fuensanta – Prostituee II

Hoe meer ik zeg, hoe bozer Walsh lijkt te worden en hoewel me dat zou moeten waarschuwen om een stapje terug te nemen doe ik dit niet en blijf ik met een boze, uitdagende blik voor hem staan. Dit was niet voor het eerst dat ik vond dat hij te ver ging aangezien hij wel vaken zo onbeschoft met ons om ging – alsof we stukken vuil waren die alleen maar goed genoeg waren om geld binnen te halen. Ik wist dat daar ergens een kern van waarheid in zat, tenslotte waren we hier met maar een reden; Neuken om er betaald voor te krijgen. Mijn blik vertrok in een grimmige uitdrukking terwijl Riley me gelijk geeft.
'Alvera heeft gelijk, daarbij, ik was hoogstens drie minuten te laat. En wil je me zonder enig bezit in de isoleercel gooien? Wat wil je daarmee bereiken? Dat ik helemaal gek wordt? Lieve Walsh, ik heb elke keer dat ik in de isoleercel zat al geen bezit gehad, dus ik ben het gewend. Althans, als we het zelfde denken over 'zonder enig bezit', want anders is het een ander verhaal. Dus... Wat ga je doen Walsh?' Met moeite wist ik een grinnik voor me te houden terwijl Walsh zijn ogen tot twee venijnige spleetje knijpt en zijn ogen op mij richt.
'Maak dat je van onder mijn ogen bent en steek je neus in andermans zaken,' grauwt hij naar me waarop mijn wenkbrauwen even omhoog schieten. Valse vent schiet er door mijn hoofd heen terwijl ik zo ongeïnteresseerd mogelijk naar hem opkijk. 'Je maakt mijn humeur er niet beter op dus veel hulp heb je duidelijk niet te bieden als 'stem van de medemens,' hoont hij. 'En het kan me niks schelen al was hij anderhalve minuut te laat, dan zou ik net hetzelfde reageren. Maak nu dat je weg bent voor ik je iets aandoe, want mijn handen tintelen. En wat jou betreft, geen eten, maar je komt naar de eetzaal en je kijkt toe hoe de rest eet,'vervolgt hij waarna hij pisnijdig omdraait om weg te benen.
'Of je maakt zelf dat je van onder mijn ogen bent,' snauw ik hem toe wetende dat ik een grens aan het bereiken was die ik beter niet kon overschrijden. Mijn handen balde zich tot twee vuisten nadat ik ze langs mijn lichaam had laten vallen en ik keek hem met een nijdige blik na terwijl hij wegliep. 'Echt, ik krijg wat van die vent. Als hij ook maar een vinger aan me legt dan vangt ie er een terug,' mopperde ik wat zachter en richten me tot Riley. 'Beter haasten we ons naar de eetzaal, voordat hij zich bedenkt en terug komt. Als je wil kun je wel een broodje van mij krijgen,' zeg ik dan tegen hem en haal mijn schouders een keer licht op nadat ik mijn handen weer ontspande. Vervolgens draaide ik me om en liep in de richting van de eetzaal.


[Een slechte post, maar hopelijk een goede bump om dit topic weer wat tot leven te brengen.]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Rhys Samuel Crawford

Ik zag hoe Alvera met moeite een grinnik voor zich wist te houden terwijl Walsh zijn ogen tot twee venijnige spleetje kneep en zijn ogen op haar richtte.
'Maak dat je van onder mijn ogen bent en steek je neus in andermans zaken,' grauwde hij naar haar waarop Alvera's wenkbrauwen even omhoog schoten.
Ik rolde met mijn ogen. Zeur. Zeur. Klaag. Klaag. Ga uithuilen bij je pappie?
'Je maakt mijn humeur er niet beter op dus veel hulp heb je duidelijk niet te bieden als 'stem van de medemens,' hoonde hij daarna.
'En het kan me niks schelen al was hij anderhalve minuut te laat, dan zou ik net hetzelfde reageren. Maak nu dat je weg bent voor ik je iets aandoe, want mijn handen tintelen,' maakte hij zijn zin af. 'En wat jou betreft,' richtte hij zich toen op mij, 'geen eten, maar je komt naar de eetzaal en je kijkt toe hoe de rest eet,' vervolgde hij waarna hij pisnijdig omdraaide om weg te benen.
'Of je maakt zelf dat je van onder mijn ogen bent,' snauwde Alvera hem nog toe, wetende dat ze een grens aan het bereiken was die ze beter niet kon overschrijden.
Alvera's handen balde zich tot twee vuisten, waarna ik die weer los probeerde te krijgen. 'Beter houd je je frustratie even in je, als je klant niet tevreden is heb je een nog groter probleem denk ik,' zei ik toen tegen haar.
'Echt, ik krijg wat van die vent. Als hij ook maar een vinger aan me legt dan vangt ie er een terug,' mopperde ze wat zachter en ze richtte zich tot mij. Ik haalde mijn schouders op. 'Iedereen haat hem. Zelfs zijn eigen broer en zusje spugen hem uit. Laat hem maar, hij kan het niet hebben dat zijn broer en zus wel met elkaar kunnen omgaan zonder ruzie,' zei ik toen lichtelijk grijnzend.
Oh wat hield ik ervan om Walsh naar beneden te halen.
'Beter haasten we ons naar de eetzaal, voordat hij zich bedenkt en terug komt. Als je wil kun je wel een broodje van mij krijgen,' zei Alvera toen tegen mij en ze haalde haar schouders een keer licht op nadat ze haar handen weer ontspande. Ik knikte. 'Verstandig idee,' zei ik toen tegen haar. 'En dat aanbod sla ik natuurlijk niet af,' vervolgde ik toen. Alvera draaide zich al om en liep in de richting van de eetzaal. Ik draaide me ook richting de eetzaal en liep haar achterna.
Ik had zoveel zin in vandaag.
Niet dus.

[ bericht aangepast op 17 juni 2014 - 21:15 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Arya Noah Hunter – Verpleegster
†††

Wellicht was het niet behoorlijk van Arya om zomaar weg te lopen, maar de jongedame was van mening dat – mits haar gevoel het goed had – de degelijke dokter haar wel achterna zou komen. Het zat namelijk niet in Johnny’s aard om zonder meer te verdwijnen. Als hij dat wel zou doen, dan zou het voor het eerst zijn. Persoonlijk vond Arya dat geen schande, zo zou hij laten zien dat hij meer was dan hetgeen wat zij van hem dacht, maar ze was er honderd procent zeker van.
      In het kantoor werd ze overspoeld door het teveel aan kunstmatig licht. Brommend zakte ze neer op haar bureaustoel. Kunstmatig licht of niet, ze was al dolblij met het feit dat het niet zo’n standaard dokterskantoor was waar alles smetteloos wit moest zijn.
      Haar bureau was gemaakt van donker ebbenhout, net zoals die aan de overkant tegen de muur aan stond. Gevuld met alle boeken en mappen over ziekten en verschijnselen. De dossiers van de patiënten lagen daar natuurlijk niet, voor de hand liggend als je het aan haar vroeg. Deze had ze netjes achter slot en grendel gestopt in een dossierkast vlak achter haar. Geen man die erbij kon, tenzij je een sleutel had.
      Voorzichtig gleden haar slanke vingers over het dossier voor haar neus. Elke dag behandelde ze een aantal van de mensen hier. Vrijwel altijd om te kijken of ze geen nare ziektes hadden opgelopen, maar ook om hun psychische toestand te checken. Arya vond het wel vermakelijk om te zien hoe sommige van de mensen hier reageerden op haar vragen. Het was noodzakelijk om het subtiel te houden, maar vaak genoeg kon ze niet anders dan recht door zee gaan.
      Nog voor ze het dossier open had kunnen slaan, kwam haar compagnon het kantoor binnen gestormd. Rustig en uiterst kalm hief ze haar blik naar hem op. Er zou maar een reden zijn waarom hij met al deze bombarie haar kantoor binnen was gekomen.
      'Het lijkt mij beter wanneer ikzelf de voorraad zal controleren, zodat u, Miss Hunter, een praatje houdt met de patiënten.' Sprak hij met zijn vriendelijke doch zakelijke toon. Aan zijn stem te horen duldde hij geen vorm van tegenspraak, wat ervoor zorgde dat ze achteruit leunde in haar bureaustoel en haar voeten op de rand van het bureau legde.
      ’’Denk je dat ik daar niet toe in staat ben? Dokter Hurley,,..voorraden checken?’ sprak ze langzaam met een verleidelijke toon in haar stem. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek naar zijn rug. ‘Je weet hoe gek ik ben met de patiënten, dus dat zal wel goed komen. Aan het einde van de dag zal ik het op prijs stellen als we samen kunnen beraadslagen welke patiënten de meeste zorg nodig hebben deze komende week’’ glimlachte ze liefelijk. Na deze woorden wuifde ze hem weg. Voor haar was het nu een simpele taak : patiënten opzoeken en ze stukje bij beetje uit elkaar te pluizen.
      Nadat ze haar belangrijke zaken had opgeruimd, duwde ze zichzelf overeind. Met een rustige tred liep Arya de gang op, op zoek naar haar eerste slachtoffer patiënt.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

John Hurley
The Good Doctor
†††

Het was lumineus in haar kantoor, vond hij, door het overschot aan licht en hij wist niet bepaald wat hij hiervan moest vinden. Johnny hield van de lichte kleuren, maar dit felle licht deed al snel pijn aan zijn ogen, wat erin resulteerde dat hij ze meermaals afwendde van de jongedame. Het donkerkleurig bureau, wat van ebbenhout gemaakt was, viel hierdoor juist extra op. Johnny’s blik bleef er voor enkele seconden op hangen, al dwaalde deze meer af naar de dossiers en verschillende papieren die erop lagen. Zijn eigen kantoor had iets meer weg van de afstandelijke, onpersoonlijke kant van het verzorgerschap –– gezien het geheel gebroken wit was, op enkele meubels na, die een kastanjebruine kleur hadden. Hij kon zich dagen verliezen in al het papierwerk, waarbij hij dan enkel voor voedsel buiten zijn kantoor stapte. Er was heel wat veranderd met vroeger –– Als hij het ging vergelijken, betrapte hij zichzelf hierop.
Het leek alsof zij hem momenteel gadesloeg, als een adelaar met zijn prooi deed om vervolgens razendsnel toe te slaan. Johnny was een man die enkel zijn voeten op tafel legde wanneer er geen kip in de buurt was, anders was het – naar zijn mening – redelijk onbeschoft om te doen. Voor hem, welteverstaan, bij anderen deerde het hem niet veel. Toch zorgde deze precieze handeling voor een situatie die hij in zijn “leerzame” boekje had herkend –– waar Halle namelijk op dezelfde wijze aan het bureau zat. Haar blik had echter een andere expressie dan de jongedame voor John, die stond op een redelijk speelse en uitdagende manier de dokter in het boek uit te lokken actie te ondernemen. Net op het moment dat in zijn gedachten de desbetreffende dokter zijn handeling uitvoer, klonk de zachte stem van Arya door in zijn hersenspinsels en moest hij wel ontwaken. Het was nog zacht uitgedrukt dat hij zich zo stom voelde.
      “Denk je dat ik daar niet toe in staat ben? Dokter Hurley. . . voorraden checken?” Haar toon had dezelfde verleidelijke klank gehad die Halle bij haar dokter gebruikte, en het zorgde voor een korte, gejaagde rilling over zijn ruggenwervel. John maakte zich direct klaar om alweer weg te gaan en had zich hiervoor al om gedraaid, maar bleef nog even afwachten op verdere woorden. “Je weet hoe gek ik ben met de patiënten, dus dat zal wel goed komen. Aan het einde van de dag zal ik het op prijs stellen als we samen kunnen beraadslagen welke patiënten de meeste zorg nodig hebben deze komende week.”
      ‘Dat is het niet, mevrouw Hunter,’ liet hij op gepaste toon zijn verklaring weten. ‘Het liefst zou ik de voorraden zelf controleren. . .’ Zonder afleidingen, had hij erachteraan willen vermelden, maar hij kon het op het nippertje inhouden. ‘Zodat de ander zich kan richten op de patiënten.’ Eindigde hij zijn zin, met een afstandelijke gelaatsexpressie, waarna hij de ruimte nu daadwerkelijk uit liep. John beende de gang door, met duizenden gedachten die door zijn hoofd dwaalden, want het zat hem toch niet allemaal lekker. Eigenlijk al niet vanaf het moment dat Asmara de woonruimte binnenliep en haar een vuile blik toe had geworpen, maar hem uiterst bevallig begroette. Er was iets niet in de haak, dat wist hij zowat honderd procent zeker. Wanneer hij dit gevoel had, was het haast onmogelijk dat het niet goed was –– aangezien hij het niet zomaar kreeg. Het was de eerste keer in een aantal weken dat hij dit weer had, waardoor hij het niet zomaar voorbij liet gaan. Johnny had een sterke intuïtie gekregen door het verzorgen voor zijn moeder, die met slechte personen omging en hem voor nietsnut uitmaakte. Rechtsomkeert maakte hij, de hoek om en de gang door, tot hij Arya voor zich zag lopen.
      ‘Wacht even, dame,’ liet hij weten, waarbij hij voorzichtig haar arm vastpakte en haar omdraaide. ‘ik wil u graag nog even iets vragen.’ Met het redelijk ongemakkelijke in de buurt begreep John al dat hij het snel moest maken, voor de spanning zijn tol liet leveren. ‘Zojuist in de woonkamer, weet u wellicht wat het te betekenen had met hoe Asmara u aankeek?’ Nu moest hij goed op zijn woorden letten, voor hij niet wilde haar te beledigen in wat voor manier dan ook. ‘Ze scheen niet bepaald blij met u te zijn, Miss, alsof ze een aanvaring met u had gehad.’ Kort likte hij over zijn lippen, terwijl hij zich betrapte op het feit dat hij haar pols nog niet los gelaten had –– wat hij vervolgens als de bliksem deed. Een pauze van enkele minuten gingen er voorbij, waarop hij haar geduldig aanhoorde.
      ‘En, eh, zou u dat van daarstraks kunnen vergeten?’ De man kon het niet laten een lichte kleur op zijn sterke kaken te krijgen, die langzaamaan tot zijn wangen reikten. Toch bleef hij haar aankijken, waarbij zijn ogen een heldere kleur blauw kregen door de schaamtevolle expressie. Het gegeven dat hij haar inkijk rustig had bekeken, was aantrekkelijk –– maar het feit dat er anderen bij waren die het gezien hadden, liet hem ongemakkelijk voelen. ‘Op dat moment was ik diep in gedachten verzonken en dacht ik niet na over mijn onbeschofte actie.’ Hij liet zijn hoofd hangen als een kleine jongen die net een preek van zijn moeder kreeg.

[ bericht aangepast op 27 juni 2014 - 23:23 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Arya Noah Hunter – Verpleegster
†††

Haar kantoor binnen stappen was net zoiets als naar buiten lopen als de zon fel scheen, terwijl je uren binnen in het donker had gezeten. De tl-lichten waren zo fel dat je tranen in je ogen kreeg als je zonder zonnebril op haar kantoor in liep. Al meerdere malen had ze er een opmerking over gemaakt tegen Landon of Walsh, maar tot dusver was er weinig aan gedaan. Toegegeven, Arya kon zo af en toe nog wel eens overdrijven. Het licht was een irritatiefactortje omdat het net iets feller was dan zou moeten. Het was echter niet zo fel dat je er blind van zou worden.
      Arya keek toe hoe Johnny zich meerdere malen wat om moest draaien. Hij kneep lichtelijk met zijn ogen om te wennen aan het licht. Gek eigenlijk, zijzelf nam aan dat de donkere kleuren van haar bureau, de kasten en het parket het licht zouden moeten breken. Gemiste kans.
‘Ik zal er spoedig vaart achter zetten om dit te vervangen,’ beloofde ze hem plechtig. Hij was niet de enige die zo haar kantoor binnen kwam. ze hield van leedvermaak maar goed, het was ook in haar eigen nadeel.
      Naar Arya’s mening leek de ‘good doctor’ al een mening te hebben gevormd over haar manier van handelen. Was het zo slecht dat ze dossiers en papieren op haar bureau had liggen? Het geheel moest toch iets warm en huiselijk hebben? Hoe wou je de ‘patiënten’ anders een fijn gevoel geven?
      Hoewel Arya graag sarcastische en droge opmerkingen maakte, hield ze zichzelf in. Voor deze keer. Johnny leek weer van de aarde af te dwalen. Aan boord van een dagdroom die hem weg zou voeren naar een betere wereld – zo zag het er in elk geval wel uit. Afwachtend keek ze hem aan. Het zou niet de eerste keer zijn dat Johnny het ergens niet mee eens was.
      ‘Dat is het niet, mevrouw Hunter,’ begon hij. Dokter Hurley’s pleidooi. Arya leunde nog iets verder achteruit en zette haar vingertoppen tegen elkaar. Benieuwd naar zijn excuus. Het was haar heus wel opgevallen dat hij zich vreemd gedroeg in haar bijzijn, hij wou graag met haar werken en tegelijkertijd wou hij niets van haar weten.
      ‘Het liefst zou ik de voorraden zelf controleren. . .’ vervolgde hij. Ze meende een aarzelende toon in zijn stem waar te nemen. Alsof hij nog iets had willen zeggen maar het er niet uit was gekomen. ‘Zodat de ander zich kan richten op de patiënten.’ Breide hij er een eind aan. Ze hield haar hoofd ietwat scheef. Ze had zo het idee dat dit niet hetgeen was wat hij haar willen meedelen, maar naar zijn maatstaven kon het blijkbaar door de beugel.
      ’Wel, als u dat denkt, dan zal het wel helemaal goed zijn,’ glimlachte ze hem toe. ‘Dan heb ik er ook niets meer aan toe te voegen,’ knikte ze. Het gesprek leek daarmee geëindigd. Allebei hadden ze nu hun eigen taken om op zich te nemen. Iets waar ze het wel mee eens was. Ze had immers nog genoeg zielen te kwellen in dit gesticht.
      Een vreemde glimlach deed Arya’s mondhoeken omhoog krullen tot een duivelse glimlach. Voor het gemak had ze haar handen in de zakken van haar doktersjas gedaan terwijl ze met een stevige pas door de gangen wandelde. Hoewel haar uistraling er volkomen rustig en lieftallig uit zag, wisten sommigen hier beter. Waaronder die verknipte Asmara….
      Arya’s gezichtsuitdrukking sloeg om naar onweer zodra ze dacht aan dat figuur.
      ‘Wacht even, dame,’ hoorde ze plots achter zich. Geschrokken door de plotse stem sperde ze haar ogen iets open voor ze door Johnny’s toedoen werd omgedraaid. ‘Ik wil u graag nog even iets vragen.’ Zei hij. Aan zijn indringende blik kon ze niet ontkomen, al was er zeker enige vorm van ongemakkelijkheid in terug te vinden.
      ‘Zojuist in de woonkamer, weet u wellicht wat het te betekenen had met hoe Asmara u aankeek?’
‘’Wa..’
‘Ze scheen niet bepaald blij met u te zijn, Miss, alsof ze een aanvaring met u had gehad.’
      ’Nee. Waarom zou ik daar iets van weten? Blijkbaar vindt ze het niet zo fijn dat wij met elkaar om gaan of zoiets. Je weet hoe dat kan gaan tussen doktoren en patiënten,’
Zwijgend keek ze toe hoe hij, als door een bij gestoken, haar pols los liet. Deze viel netjes terug langs haar lichaam, alsof zijn hand er nooit was geweest. Al kon ze zijn aanraking nog voelen branden op haar huid.
      ‘En, eh, zou u dat van daarstraks kunnen vergeten?’
Arya richtte nu haar blik op, weg van haar pols, net op tijd om te zien hoe de altijd professionele dokter een kleur kreeg op zijn kaken. Oprecht verbaasd trok ze haar wenkbrauwen op.
‘Op dat moment was ik diep in gedachten verzonken en dacht ik niet na over mijn onbeschofte actie.’ Verklaarde hij zijn nader voor de grote man zijn hoofd liet hangen als een puppy die werd gestraft.
Arya zag haar kans schoon.
Liefelijk plaatste ze twee vingers onder zijn kin om zijn hoofd naar haar op te richten. Eenmaal ze zijn blik had gevangen, begon ze zijn stropdas te schikken.’ Maar Johnny..’ murmelde ze zacht, ze sprak zijn naam op een vertrouwde manier uit. ‘Wie ben ik om jou dat beeld te ontnemen…’ Haar lippen bevonden zich slechts op enkele millimeters van zijn huid af. De huid van zijn kaak wel te verstaan, maar het zou goed genoeg zijn om een rilling over zijn rug te laten lopen, niet? Met een twinkeling in haar ogen keek ze naar hem omhoog alvorens ze verleidelijk op haar onderlip beet.
      Zo snel als het moment gekomen was, was hij ook weer verdwenen. Ze duwde zichzelf af van zijn goddelijke lichaam. ‘Nu je toch hier bent kunnen we beter eerst samen de voorraden controleren,’ besloot ze. Arya begon voor hem uit te lopen de gang door. Als er iemand wist waar je moest zijn om bij de voorraden te komen, dan was zij het wel. Wie hield er immers niet van experimenteren met dosissen medicijnen?

[ bericht aangepast op 5 juli 2014 - 18:54 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.