[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Met mijn armen over elkaar bekijk ik het schouwspel, wat perfect te volgen is voor mijn oplettende schutter’s ogen. Ik heb eerlijk gezegd geen zin om me er verder nog mee te bemoeien, ik bekeek dit tafereel liever van een afstandje. Als Rhin dan weer eens zijn opmerkelijke talent voor het werpen van messen laat zien, door het overgebleven mes uit Jade’s handen te rukken en deze vervolgens diep in het hout van de reling gooit - trek ik mijn wenkbrauw op. Kijk, als we Mavis nu uit het team knikkeren waren dit soort woedeaanvallen gewoon niet meer nodig. Was ik nou zo intelligent dat de andere dit niet zagen, Jezus.
”Je slikt hem verdomme door, ik ben deze onzin beu - voorgoed.” Mijn wenkbrauw rijst nog hoger als ik zie hoe Rhin Mavis zowat dwingt haar pil door te slikken. Bijna wilde ik een opmerking plaatste dat ik ook wel klaar was met deze onzin, en dat dat heel snel opgelost kon worden door het gekkenhuis te bellen zodat Mavis zo snel mogelijk daar opgenomen kon worden - maar aan Rhin’s onweer gezicht leek dat me niet zo slim.
Dan, loopt - of eerder stampt - hij naar de veranda, waarna hij de deur met grof geweld open en dicht zwaait. Verdomme, lafbek.
Mavis is sneller dan ik, en loopt richting de veranda. Nu ging ze zeker Rhin ompraten ofzo, mooi niet. Ik schoot haar voorbij en haastte me het trapje op, waarna ik me nog een keer omdraai om te zien dat Mavis vrij rustig op het trapje gaat zitten. Verkeerd ingeschat, oké.
Rustiger dan Rhin doe ik de deur open, die nog sporen bevat van het geweld dat het te verduren heeft gehad een paar seconden geleden. Ik bal mijn vuisten even als ik de deur dichtdoe. Klootzak, dacht ik. Meneer dacht even de leider te spelen, wat een ongelofelijke sukkel zeg, jeetje. Goed met messen was hij, maar zo intelligent als iedereen dacht, dat niet. Bah, ik walgde van hem.
Ik weet waar ik hem kan vinden, dus storm ik de trap op - terwijl ik me probeer te bedenken wat ik allemaal tegen hem wil roepen, ik heb namelijk eerder zin om hem de huid vol te schelden.
Ik beland voor de deur, van de kamer waar wij onder geen beding in mochten. Zijn ’privé kamer’, zoals hij dat noemde. Onzin, wat verstopte hij daar voor ons? Ik stond bijna op het punt om binnen te treden, toen ik me bedacht dat ik - als het erop aankwam - ik niet tegen hem op zou kunnen. Als hij echt boos was zoals nu, wie wist waar hij allemaal toe instaat zou zijn.
Na het horen van een aantal schoppen tegen een een of ander meubel weet ik het zeker, ik wilde daar niet zomaar binnen stormen als mijn leven me lief was. Ik besluit te kloppen. ”Rhin, het spijt me heel erg om je te storen in je ’privé kamer’ moment,” Zei ik op een, voor mij kwade toon terwijl ik mijn benoeming voor zijn kamer extra sarcastisch aandik. Ik ben op z’n minst gezegd woedend, ja. Waarom schopte die klootzak niet Mavis zijn huis uit, godver.
”Zie je niet hoe dat wijf je hele team in gevaar brengt - verdomme, zie dat nou eens in.” Het kon me op dit moment niks meer schelen. Ik was bijna nooit boos, maar mijn koppigheid in me kwam op dit moment naar boven en dan was ik niet meer te stoppen.

[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 12:21 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Jade Moira Yorkwill.

Ik voelde dat een hand zich om mijn pols klemde. Een pijnlijke druk kwam op mijn pols te staan, maar ik weigerde het mes los te laten. De pijn werd erger en mijn grip werd losser. Ik kon niets anders dan het mes los te laten. Ik hoorde hoe mijn mes in het hout gegooid werd en zonder naar de werper te kijken wist ik meteen dat Rhin het was geweest. Mijn blik gleed naar mijn pols waar een rode striem te zijn was. Ik kreeg altijd al snel blauwe plekken en ik wist honderd procent zeker dat deze striem nog zeker een paar dagen goed te zien zou zijn.
"Moest dat nou?" zei ik geïrriteerd mompelde ik zonder hem aan te kijken, ik weigerde om hem aan te kijken. Ik keek toe hoe hij een pil in Mavis haar mond duwde en haar dwong om hem door te slikken, pas toen ze hem had doorgeslikt stampte hij woedend weg. Na nog een boze blik van Mavis liep ook zij weg. Terwijl Alex mijn kant op kwam verliet ook Aspyn de tuin.
"Gaat het Jadie?" vroeg hij voorzichtig. Mijn blik gleed over hem heen. "Dat kan ik ook aan jou vragen. Wat heb je gister uitgespookt?" Hij rolde met zijn ogen. "Gewoon, beetje gefeest, verder niks," "Uhu, dat denk ik ook, Alex, je weet dat je fit moet zijn vandaag." zei ik en ik keek hem streng aan. "Ja, mama." zei hij grijnzend. Een glimlach kon ik niet onderdrukken en ik gaf hem zacht een stomp tegen zijn arm. "Sukkel," mompelde ik hem toe terwijl ik naar binnen liep. "Dat hoorde ik!" riep hij mij nog achter na.
Ik lachte even en liep toen door naar de keuken. Wat zal ik eens maken. Ik opende de koelkast en pakte daar wat ingrediënten uit, vervolgens pakte ik nog wat verse groenten uit de schaal. Pasta Bolognese. Daar had ik zin in. Uit een ander kastje pakte ik de pasta en uit weer een andere toverde ik wat pannen te voorschijn. Als laatste pakte ik een snij plan en een mes. Toen ik alles klaar het gezet vulde ik een pan met water en zette die op het vuur, daarna begon ik de groeten te snijden. Al snel ging de geur van de pasta die ik aan het maken was door het hele huis. Ik liet de heerlijke geur van de saus mijn neus binnen komen en ik glimlachte tevreden. Volgens mij was hij goed zo. Met een schone lepel schepte ik was saus uit de pan om het vervolgens in mijn mond te stoppen. Nogmaals schepte ik met een schone lepel een beetje saus uit de pan.
"Alex! Kom eens proeven!" riep ik en als snel stond hij naast mij bij het voornhuis. "Hier," zei ik terwijl ik de lepel in zijn mond stopte. "Heerlijk!" zei hij toen hij de saus had doorgeslikt. "Ja?" "Ja! Echt heerlijk." zei hij en hij drukte een kus op mijn wang. Een glimlach kwam op mijn gezicht te staan en ik keek of de pasta al klaar was. Samen met Alex dekte ik de tafel. Terwijl ik de pasta afgoot schonk Alex voor iedereen een glas water in en zette die bij de borden neer. Toen alles op tafel stond veegde ik mijn handen aan mijn broek af. "Zo," zuchtte ik. "Klaar." Even keek ik of alles op tafel stond en knikte daarna. "Het eten is klaar! We kunnen eten!" riep ik door het huis. Ik wist dat iedereen het zou horen en ik nam alvast plaats aan de tafel.

[ bericht aangepast op 1 juli 2014 - 13:57 ]

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Machteloosheid glijdt door mijn lichaam wanneer ik in de gaten krijg dat ik de verleiding van de kleine pillen niet kan weerstaan. Verwoed plaats ik mijn voet nogmaals tegen de zijkant van het bureau, waardoor er een scherpe pijn langs mijn been omhoog schiet en ik mijn tanden diep in mijn eigen onderlip weg laat zinken. Slechts met de gedachten van de verschillende gezichten van de personen uit de groep weet ik mijn eigen handelingen tegen te houden en alle kleine pillen weer op een kleine stapel te vegen ; de kleine pillen op de grond laat ik onaangeroerd, het moment dat ik ze doelbewust tussen mijn vingers zou nemen – zou het moment zijn dat ik was verkocht en ze alsnog in mijn mond zou gaan plaatsen.
      Uiteindelijk zijn het voornamelijk de harde blik van Ash en de geschokte blik van Jade welke me op de been houden en me ervan weten te overtuigen dat ik niet veel beter zal zijn wanneer ik een van de pillen in zou nemen. Daarnaast zou er morgen een nieuwe kans zijn om dit te doen – wanneer ik alleen thuis was en ik kon genieten van de rust en de stilte, terwijl alle andere leden terug gingen naar hun eigen levens om te wachten op een volgende Volle Maan. In tegenstelling tot alle andere leven, had ik zelfstandig geen ‘ eigen ’ leven – ik had geen baan, geen familie en geen vrienden ; alleen de drugs en de alcohol kon me de voldoening geven welke ik zocht om me op de been te houden en mezelf niet te verliezen in nog duisterdere praktijken.
      Hoofdschuddend weet ik me uiteindelijk af te zetten van het bureau en mijn handen door mijn haren te halen – ik had een grote en belangrijke voldoening in mijn leven ; het veilig houden van de leden van de groep. Alhoewel het op verschillende momenten fout is gegaan en er personen licht gewond zijn geraakt, was ik van mening dat ik mijn taak redelijk kon volbrengen. Vandaag was echter een keerpunt geweest in deze gedachten, omdat niemand met zo’n grote aanwezigheid van Catherine te maken had gehad ; slechts ik. . . Hoogstwaarschijnlijk zou ik met haar moeten gaan praten om haar duidelijk te maken dat zij en de overname van Mavis niet ‘ normaal ’ waren voor de andere personen en voor de maatschappij, dat ze geluk zou moeten hebben dat ik haar überhaupt toe heb gelaten tot de groep en dat ze zich daar ook naar zou moeten gaan gedragen – omdat ik haar anders niet langer kan beschermen.
––

Het zachte kloppen op de deur laat me plotseling op kijken en met een handige beweging de kleine pillen van mijn bureau in een lade te schuiven. Vervolgens raap ik alsnog alle kleine pillen van de grond, welke vervolgens eveneens in de lade verdwijnen. Niemand had de bevoegdheid toe te treden tot deze kamer, maar ik wilde liever alsnog geen enkel risico nemen – het gegeven dat ik dichtbij een zenuwinzinking stond en daar andere middelen voor benodigd had dan lieve woorden, was iets dat ik voor mezelf zou moeten houden. Evenals de gehele situatie rondom Catherine, was dit niet ‘ normaal ’ voor andere personen van de groep.
      ‘Rhin, het spijt me heel erg om je te storen in je ‘ privé kamer ’ moment. Zie je niet hoe dat wijf je hele team in gevaar brengt – verdomme, zie dat nou eens in.’ De stem van Ash had ik vanaf haar allereerste woorden herkend, maar ze glijden als messteken door mijn hart en wanneer ik eenmaal bij de deur ben aangekomen aarzel ik enkele seconden om hem te openen – aangezien ik mezelf eerst onder controle wil krijgen.
      Wanneer ik in de gaten krijg dat ik geen woede, maar slechts uitputting en teleurstelling door mijn lichaam voel glijden – wat tevens overduidelijk te zien is in mijn ogen – open ik alsnog de deur, aangezien ik weet dat ik haar niet langer kan laten wachten. Alhoewel ik de gevoelens uit mijn blik en gezicht probeer te houden, weet ik dat ze zichtbaar zijn voor de scherpe blik van Ash – waardoor ik hoop dat ik er geen reacties op zal ontvangen, al ben ik er ontzettend bang voor. Voor een kort moment kijk ik haar daardoor alleen maar aan, terwijl er verschillende scenario’s door mijn hoofd spelen – ik die mijn lichaam in haar armen stort, ik die haar alles in mijn privé kamer laat zien en ik die al mijn angsten aan de jongedame opbiecht en haar mijn leiderschap schenk.
      ‘Catherine is een goede Hunter, ze kan haar emoties alleen niet onder controle krijgen. Ik werk er aan, Ash. Ik werk er aan.’ Mijn stem is zacht – veel zachter dan hoe ik ooit heb gesproken – met een gebroken ondertoon. ‘Ik geloof er in dat gebroken personen weer gemaakt kunnen worden, hoe diep de wonden ook zitten,’ laat ik er dan zacht achteraan volgen – terwijl ik wat naar voren stap en voorzichtig de deur achter me sluit. Vanaf beneden hoor ik Jade roepen dat het eten klaar is, waar ik niet op reageer – ik wil dit eerst met Ash afgehandeld hebben.
      Compleet vermoeid leun ik met mijn rug tegen de deur en laat ik uiteindelijk mijn hoofd hangen – al mijn dominantie verdwenen. ‘Ik wil haar gewoon helpen, Ash. . .’ slik ik dan – omdat ik weet hoe het is om je gebroken te voelen zonder geholpen te worden.

---

•

Adam James Hemene || 26 || Wolf

Met een lichte glimlach rond haar lippen had ze de zin uitgesproken: "Probeer vanavond in ieder geval niet te veel op me te letten, oké? Ik wil het graag zelf doen..." Ik kan het niet. Mijn gedachten lieten het me niet toe om niet op Ro te letten. Of was het mijn hart? Nee dacht ik bij mijzelf, Ro hoorde bij de pack het waren mijn Alfa-gevoelens om de pack te beschermen, toch? In mijn gedachten was dit het meest logische antwoord maar toch voelde het anders.. Ik kon mijn vinger er niet op leggen. Ik wist zeker dat ik de neiging om iedereen, dus tevens deze jonge dame, in de gaten te houden niet kon onderdrukken.
Met tegenzin keek ik haar toch aan. "Oké, ik zal het proberen. Maar denk niet dat ik mijn oog helemaal van je af houd,dat doe ik zelfs bij Zico niet." Ik gaf Ro een tik op haar neus waarna ik opstond. Er brak licht iets in mijn hart, waarom liet ze mij dit doen?
Mijn blik gleed af naar buiten waar ik zag dat de zon al wat naar de horizon aan het zakken was, wat betekende dat Aiden en Amaya zo wel weer terug zouden keren. Het was prachtig dat de gebroken zonnestralen deze kleuren aan de hemel tevoorschijn konden 'toveren'.
Ik draaide me weer om, om Ro weer aan te kijken. "Ik ga maar eens de steenoven tevoorschijn halen uit het schuurtje, die hebben we immers nodig als we een warme pizza willen. Je kunt hier nog even rondhangen natuurlijk - je mag de koelkast leeg eten van mijn part, hoewel deze niet echt vol is. Je mag ook gezellig mee lopen, maar ik ga even snel aan het werk voordat dadelijk iedereen er al is en ik nog niet klaar ben."
Sneller dan ik bedoelde liep ik naar buiten toe de richting van het schuurtje op. Ik moest even mijn gedachtes ordenen. Ik zuchtte licht.

Met wat moeite had ik de steenoven uit het schuurtje gekregen. Het ding had tot mijn geluk nog wel wieltjes onder zich waardoor het al iets makkelijker was geweest om de oven onder al het puin vandaan te trekken.
In de tijd dat ik bezig was geweest had ik kunnen nadenken, mijn gedachten kunnen ordenen. Ik had nooit heel veel contacten gehad met vrouwen waardoor ik me soms wat ongemakkelijk voelde of gewoon niet wist dat ik in een heel ongemakkelijke situatie zat, terwijl dit voor mij helemaal niet zo voelde maar voor het andere geslacht dat wel zo was. Maar wat had ik met Ro? Alles was gewoon vriendschappelijk geweest, altijd met iedereen. Maar waarom had ik mij dan zo blij gevoeld dat ze naar mij toekwam voor hulp. Dit alfa gedoe was veelte lastig waardoor ik gefrustreerd een grote steen probeerde weg te trappen - iets wat niet echt goed ging.
"Oké, focus," fluisterde ik mijzelf toe, "Jij bent de Alfa, gedraag je dan ook zo." Ik recht mijn rug iets meer, zodat ik niet meer op een zielige puppy leek. Alle frustraties bande ik uit mijn hoofd zodat ik alleen nog maar aan mijn taken dacht. "Zo, beter Hemene." Langzaam ging ik weer verder met het schoonmaken van de oven.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Mokkend zat ik nog steeds voor me uit te staren, niet echt letten op mijn omgeving. Het kon me op dit moment ook niet veel boeien of ik door iets of iemand werd aangevallen, ze konden allemaal stikken. Hoewel ik boos en gefrustreerd was vond een andere kant van mij dat ik sorry moest gaan zeggen tegen Jade en Rhin. Vooral Jade natuurlijk. Ik wist dat zij ons nooit pijn had willen doen maar de woede die Rhin in mij had weten te ontwaken kon ik gewoon niet temmen. Het was alsof alle frustraties en opgekropte gevoelens van de afgelopen tijd naar buiten moesten om zich af te reageren op iets of iemand, in dit geval stond Jade het dichtste bij.
Ik sloeg met mijn hand op de houten veranda. "O, ik haat het Mavis als je je met mijn gedachtes mengt." Ik mompelde boos tegen Mavis, wie dit waarschijnlijk of heel komisch vond of misschien mijn reactie beangstigend vond. Het zal wel.

De geur van etenswaren drong mijn neus binnen en net op dat moment hoorde ik de stem van Jade door het huis schallen. "Het eten is klaar! We kunnen eten!" Zuchtend vroeg ik af of dit ook voor mij gold, aangezien we net ruzie hadden gehad. Ik besloot maar dat ik toch Mavis haar goede raad moest gaan opvolgen.
Ik liep de keuken in waar ik Jade nog aantrof omdat ze in de pan aan het roeren was. De geur van pasta was hier overal en het water liep mij al in de mond, aangezien de Italiaanse keuken mijn favoriet was en omdat Jade geweldig kon koken. Ongemakkelijk kneep ik wat in mijn vel om toch door te kunnen zetten, een rare gewoonte ik weet het. "Jade?" Ik wachtte eigenlijk niet tot ze zou reageren. "Het spijt me van die woede uitbarsting richting jou. Ik had niet mogen zeggen dat je werd voorgetrokken en ik had mijn frustraties niet op jou mogen afreageren." Een gedachten kwam in mij op en ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. "Maar nu heb ik tenminste kunnen zien dat Jade Yorkwill ook een temperamentje kan hebben op sommige momenten." Ik wist dat Jade heus wel de grap er van in zou kunnen zien, toch? Met een iets zachtere stem vervolgde ik: "Ik hoop dat je mijn excuses aanvaard, anders snap ik het ook wel van niet maar dan heb in in ieder geval mijn zegje kunnen doen. Smakelijk eten." Ik draaide me langzaam om zodat ik weer naar mijn plek op de veranda kon gaan.

Iedereen dacht dat ik zoveel invloed had op Mavis maar andersom was het precies het zelfde..

[ bericht aangepast op 2 juli 2014 - 0:04 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Vlug zet ik een stap naar achter als ik voetstappen hoor, en betwijfel of dit nu wel zo’n goed idee was. Ik had werkelijk geen idee hoe Rhin zou gaan reageren.
Dan gaat de deur open, niet met een enorme zwaai zoals ik verwacht had - nee, rustig. Wanneer zijn gezicht tevoorschijn komt, merk ik dat ik gelijk probeer uit te zoeken welke gemoedsstemming hij heeft door naar zijn gezicht te kijken. Mijn ogen knijpen zich iets meer samen. ”Catherine is een goede hunter, ze kan haar emoties alleen niet onder controle krijgen. Ik werk er aan, Ash. Ik werk er aan.” Zijn stem is zacht, net zoals de blik die in zijn ogen lag. Niets voor Rhin, wist ik. Ik kon alweer geen hoogte van hem krijgen, niet dat ik dat ooit heb gekund. Eigenlijk was ik een beetje verbouwereerd, door zijn kalmte en… kwetsbaarheid. ”Ik geloof er in dat gebroken personen weer gemaakt kunnen worden, hoe diep de wonden ook zitten.” Ik sloeg mijn armen over elkaar, en keek hem iets minder strak aan dan eerst. Op dit moment wist ik het even niet meer zo goed, wat wilde hij nu precies?
Als hij een stap naar voren zet wil ik uit reflex bijna weer naar achter stappen, blijkbaar verwachtte ik nog steeds dat hij kwaad was. Dit was ook gewoon echt niks voor hem, deze kant had ik nog nooit gezien. Zelf zou ik dit nooit kunnen, me zwak tegen iemand opstellen - sterker nog, ik zou het geeneens willen.
Ik slik even wanneer hij, vermoeid en gebroken bijna tegen de deur aanzakt. Jezus.. .”Ik wil haar gewoon helpen, Ash..” Ik trek verbaasd licht mijn wenkbrauw op, een te kleine beweging voor hem om op te merken. Niet helemaal wetende hoe ik hierop moest reageren, zette ik een stap dichterbij.
Ik wilde zeker niet toegeven hieraan, maar het leek me niet wijs om op dit moment nog verder te gaan - we moesten ons immers voorbereiden op vanavond. Ik zuchte. .”Rhin, we moeten ons klaarmaken.. - ” Ik probeerde een glimlach op te zetten. ”We hebben het hier anders morgen nog over, goed?” Voorzichtig deed ik nog een stap richting Rhin, en pakte zijn hand zacht beet. Niet op een manier waarop onze handen bijna samensmolten, nee - ik merkte dat ik er alles aandeed om zo weinig mogelijk huid aan te raken terwijl ik hem de trap af leidde - naar de keuken toe.
Ik rook de geur van eten en glimlachte, Jade had weer gekookt. Er waren nog allerlei gedachten over Mavis en Rhin die door mijn hoofd spookten toen ik aan de eettafel ging zitten, maar ik besloot het te laten gaan. Ik moest me concentreren op vanavond, en het team ook.

[ bericht aangepast op 3 juli 2014 - 21:25 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Slechts enkele seconden nadat ik mijn wens uit heb gesproken over het gegeven dat Adam vanavond niet al te veel op me moet letten – heb ik er spijt van. Alhoewel ik Adam niet al te vaak emoties en gevoelens heb zien tonen, voel ik intuïtief dat hij niet direct een antwoord kan geven op mijn wens en allerlei mogelijkheden na aan het gaan is binnen zijn gedachten. Het gevoel van een lichte, stekende pijn maakt me bewust van het gegeven dat mijn tanden in mijn onderlip zijn weg gezonken ; een teken van mijn onzekerheid over het uitgestelde antwoord van Adam, waar hij de tijd voor schijnt te nemen. Wanneer Adam uiteindelijk oogcontact met me maakt, voel ik een lichte schok door mijn lichaam glijden – het gevoel alsof ik hem iets heb gevraagd wat te ver is gegaan, komt voor een kort moment mijn gedachten binnen. Dit weet ik echter weg te schuiven door mezelf streng toe te spreken en voor eenmaal in mijn leven sterk in mijn schoenen te blijven staan – dit zou een Volle Maan worden waarbij ik op mezelf zou gaan letten, niemand anders.
      ‘Oké, ik zal het proberen. Maar denk niet dat ik mijn oog helemaal van je af houd, dat doe ik zelfs bij Zico niet.’ Evenals het gegeven dat er een gebroken blik in zijn kijkers had gelegen, sprak hij de woorden met enige moeite uit. Alhoewel het gebaar dat hij maakt door me op mijn neus te tikken ietwat speels is en een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken laat verschijnen – voel ik de spanning welke tussen ons is gestegen. Wanneer Adam zijn blik op de tuin werpt, houd ik me in om de woorden over mijn lippen te laten rollen. Normaliter gesproken zat ik vol met woorden – zo vol dat ik ze met geen enkele mogelijkheid binnen zou kunnen houden. Echter, op dit moment bleef het stil en was mijn mond kurk droog geworden ; ik begreep niet wat ik verkeerd had gedaan.
      ‘Ik ga maar eens de steenoven tevoorschijn halen uit het schuurtje, die hebben we immers nodig als we een warme pizza willen. Je kunt hier nog even rondhangen natuurlijk – Je mag de koelkast leeg eten voor mijn part, hoewel deze niet echt vol is. . . Je mag ook gezellig mee lopen, maar ik ga even snel aan het werk voordat iedereen er dadelijk al is en ik nog niet klaar ben.’ Voordat ik de brok in mijn keel weg heb kunnen slikken en een antwoord heb kunnen formuleren, moet ik zien hoe Adam op een grote snelheid naar buiten vertrekt. Mijn hand blijft half in de lucht hangen wanneer ik hem terug wil roepen – maar ik bedenk me net op tijd dat ik geen flauw idee heb wat ik zou kunnen zeggen om hem tegen te houden en hem opnieuw plaats te laten nemen op de bank.
° ° °

Voorzichtig glijd ik van de bank en start in de keuken met het klaar zetten van borden en glazen voor het moment dat iedereen zou arriveren. Vanaf het raam in de keuken heb ik een uitzicht op de kleine schuur, waar Adam met wilde bewegingen de steenoven onder verschillende voorwerpen tracht uit te rollen. Het gevoel dat ik de reden was van zijn wilde bewegingen komt direct mijn gedachten binnen zetten, waardoor ik besluit om de borden en glazen in de keuken te laten staan en met lichte passen naar buiten te gaan.
      Wanneer ik eenmaal over de drempel stap, hoor ik Adam nog net enkele woorden mompelen – wat schijnt te eindigen op ‘zo, beter Hemene’. Doordat ik mezelf meerdere malen op een dag streng toe spreek op mijn eigen gedrag, weet ik precies dat Adam zojuist hetzelfde heeft gedaan. Met knarsende tanden schop ik mijn schoenen uit en plaats ze vervolgens naast de deur – in tuinen lopen op blote voeten vond ik altijd al fantastisch. Het moment dat ik besluit om naar Adam toe te lopen en hem wat te zeggen, is het moment dat ik een lichte bries van achter me voel komen ; welke mijn jurkje wat op doet bollen en me een fris, energiek gevoel geeft. Glimlachend bedenk ik me dat het iets of iemand zou moeten zijn die het beste met Adam voor heeft, zijn moeder of wellicht zijn vader. Of. . . het was slechts de wind die door het huis joeg doordat ik de deur open had staan. Doordat het eerste idee mooier klonk in mijn gedachten, stap ik met hernieuwde moed op Adam af ; welke verwoed bezig was met het schoonmaken van de steenoven.
      ‘Adam. . .’ Voorzichtig plaats ik mijn hand op zijn bovenarm, welke strak aangespannen stond doordat hij geconcentreerd aan het poetsen was – veel te hard. ‘Hé, je poetst te hard. Als er iets is, kan je dat altijd vertellen – dat weet je wel, toch?’ Mijn andere hand plaats ik zacht over de zijne, met de poetsdoek er in – waardoor ik deze gemakkelijk van hem over kan nemen. ‘Hier, laat mij het doen.’
      Met een zachte duw van mijn heup tegen de zijne, maak ik het zo dat zijn lichaam plaats maakt voor het mijne – waardoor ik met een zachte druk de steenoven schoon kan maken. Alhoewel ik slechts enkele seconden aan het poetsen ben, draai ik mijn gezicht vrijwel direct naar Adam ; om hem onderzoekend aan te kijken. Mijn hand valt vrijwel direct stil, aangezien ik een ramp ben in het doen van twee dingen tegelijkertijd (voornamelijk poetsen). Er ontstaat een lichte frons tussen mijn wenkbrauwen wanneer ik zijn gezicht voor het eerste maal goed begin te bestuderen. ‘Je ziet er moe uit. . . Misschien moet je je vanavond wat minder opzichtig opstellen? Zorgen dat je voldoende rust kan nemen. . .’


Mijn emoties worden stuk voor stuk opnieuw achter slot en grendel geplaatst wanneer ik in de gaten krijg op wat voor manier ik me open aan het stellen ben voor Ash – de persoon waar ik me juist sterk voor wil laten komen. Van alle personen uit de gehele groep had Ash het grootste voorbeeld van een goede Hunter leider ; haar vader. Het was mijn eigen taak om er voor te zorgen dat mijn kwaliteiten als leider overeenkomen met de kwaliteiten van de vader van Ash, wie tevens een gigantisch voorbeeld voor me is geworden.
      Wanneer Ash uiteindelijk start te praten, heb ik mijn emoties onder controle weten te krijgen en staat mijn gezicht opnieuw vlak en emotieloos – het gezicht wat Ash normaliter gesproken te zien zal krijgen. ‘Rhin, we moeten ons klaarmaken. . . We hebben het hier anders morgen nog over, goed?’ Mijn antwoord is niets anders dan een zacht, instemmend gegrom – ten teken dat ik op dit moment van haar verwachtte dat ze het morgen aan zou gaan kaarten. Dit betekende echter wel dat ik mijn plannen voor morgen – het vervangen van mijn emoties en gevoelens door het comfortabele gevoel van drugs en alcohol.
      Grommend door het gegeven dat mijn plannen compleet in de war zijn gebracht, merk ik in eerste instantie niet dat Ash dichterbij is komen staan. Wanneer ik van het ene op het andere moment haar warme, zachte hand voor een minimaal gedeelte rondom de mijne gevouwen voel worden – knipper ik compleet verbaasd met mijn ogen. Zojuist heb ik het voor elkaar weten te krijgen om mijn emoties achter slot en grendel te krijgen – maar op dit moment barstte de bom opnieuw en voelde ik een warm gevoel door mijn lichaam stromen. Voor een kort moment weet ik niet wat het is. . . Maar na enige gedachten herken ik het na alle jaren opnieuw – het voelde alsof ik thuis kwam na een jarenlange afwezigheid, het was aangenaam en het zorgde ervoor dat er achter mijn ogen tranen begonnen te prikken welke ik met de grootste moeite binnen kon houden.
      Geheel wezenloos sta ik toe dat Ash me mee leidt, de trap af en vervolgens naar de keuken – de geur van het heerlijk eten van Jade bereikt mijn hersenen, maar ik kan er geen enkele betekenis aan schenken. Het moment dat Ash uiteindelijk mijn hand uit de hare laat glijden, knipper ik met mijn ogen en staar alle gezichten in de keuken een voor een aan – terwijl ik voel dat de vuurrode kleur van mijn wangen naar beneden start te trekken. De gedachten in mijn hoofd beginnen weer vaste vormen aan te nemen en ik krijg het voor elkaar om woorden te formuleren wanneer ik plotseling besef dat Jade zojuist inderdaad heeft geroepen dat het eten klaar is en dat we aan tafel kunnen.
      ‘Het ruikt heerlijk, zoals altijd – Jade.’ Naast Jade kijk ik voor een kort moment naar Mavis, welke op het punt staat opnieuw naar buiten te gaan. ‘Catherine, jij moet ook eten – je hebt energie nodig.’ Alhoewel ik Catherine geen bevelen wil geven, gaat me dit enkel en alleen om Mavis. Daarnaast wil ik – ondanks mijn eerdere woorden – Mavis vanavond mee hebben op de tocht, omdat Catherine een geweldige Hunter is en we haar goed kunnen gebruiken.
      Voorzichtig laat ik me vervolgens op een stoel glijden, naast Ash – terwijl ik wacht totdat iedereen heeft opgeschept en ik als laatste kan beginnen met eten ; een gewoonte die ik al vanaf het begin heb gehad. Vanuit mijn ooghoeken kijk ik even naar het gezicht van Ash, op zoek naar emoties of gevoelens die zojuist door har lichaam gingen – maar ik kon niets vinden. Mijn gezicht krijgt een grauwe, grijze kleur wanneer ik me bedenk dat het voor Ash slechts een manier was om mij weer in het gareel te krijgen zodat de avond goed zou gaan verlopen. Wanneer ik mijn vuisten in mijn schoot bal, worden mijn knokkels al snel wit doordat de huid strak staat gespannen. Ik richt mijn blik op een punt op de muur en wacht totdat iedereen is begonnen met eten.

[ bericht aangepast op 4 juli 2014 - 17:43 ]

---

•

Jade Moira Yorkwill.

"Jade?" hoorde ik iemand zeggen. Ik keek degene aan die tegen mij sprak en zag dat het Mavis was. Oh. "Het spijt me van die woede uitbarsting richting jou. Ik had niet mogen zeggen dat je werd voorgetrokken en ik had mijn frustraties niet op jou mogen afreageren." ging ze verder zonder op een reactie van mij te wachten. Mijn wenkbrauwen schoten verbaasd omhoog. "Maar nu heb ik tenminste kunnen zien dat Jade Yorkwill ook een temperamentje kan hebben op sommige momenten." Eigenlijk wilde in boos zijn op Mavis, maar hier kon ik de grap wel van inzien. Een glimlach die ik probeerde te onderdrukken kwam op mijn gezicht te staan. "Ik hoop dat je mijn excuses aanvaard, anders snap ik het ook wel van niet maar dan heb in in ieder geval mijn zegje kunnen doen. Smakelijk eten." Langzaam draaide ze zich om, om terug naar de veranda te gaan. Op dat moment kwamen Aspyn en ee beduusde Rhin binnen.
Mijn aandacht ging van Mavis naar Ash en Rhin. Ik liet mijn blik op Rhin rusten. Was er iets tussen hen? Rhin brak mijn gedachten door te zeggen dat Mavis moest blijven om te eten.
"Ja klopt en je bent vergeven, ik was ook niet helemaal... Netjes, sorry. Maar ga hier maar zitten,-" zei ik terwijl ik opstond van mijn plaats. "Ik heb toch geen honger." Ik schoof de stoel voor haar naar achteren en liep vervolgens bij de eettafel weg. "Eetsmakelijk allemaal." riep ik nog over mijn schouder toen ik de keuken uitliep. Ik at wel vaker niet als ik zelf kookte hier, vaak had ik geen honger en nu al helemaal niet. Ik had altijd een raar gevoel in mijn maag als het volle maan werd en ik wist niet wat het was. Gelukkig was ik vanavond niet alleen thuis, Mavis was er. Of nou-ja, Cathrine. Ze had haar excuses in ieder geval aangeboden, dat was erg lief en ik wist ook wel dat als het er op aankwam dat ze mij zou beschermen, maar ik had zo maar het gevoel dat er vanavond iets ging gebeuren wat niemand zal zien aankomen.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
Als ik eenmaal zit haal ik mijn hand even luchtig door mijn donkerbruine lokken door. Rhin merkt op dat het eten van Jade weer heerlijk ruikt, iets wat niet gelogen was - het rook ook echt lekker. Ik sla mijn benen over elkaar en werp een vlugge blik op Jade, om haar een zachte glimlach te schenken als een teken dat mijn neus het ook verrukkelijk vond.
Mavis loopt naar buiten, ik schonk er vrij weinig aandacht aan - ze had het immers voor haarzelf verpest en ze mocht nog blij zijn dat Rhin dit allemaal toeliet. Ik trok een wenkbrauw op toen Rhin haar toesprak. ”Catherine, jij moet ook eten - je hebt energie nodig.”
Ik slikte, ik wist wat dat betekende - ondanks alles wilde Rhin haar toch mee hebben. Mijn koppigheid borrelde weer op, ik verafschuwde Mavis zowat en ik wilde haar onder geen beding mee hebben vanavond. Alleen was dat niet mijn keus om te maken, dus liet ik het gaan. Voor morgen Ash, dit is iets om morgen te bespreken. Dit is iets wat ik wel vaker moest doen, mijn gedachten leegmaken. Ik kon echt geen enkele gedachte permitteren vanavond, wetende dat elk moment mijn laatste kon zijn - tenzij ik scherp en oplettend was vanavond. En dat kon niet zonder volkomen rustig en geconcentreerd te zijn, iedereen wist dat.
Ik schrik even op als Rhin de stoel naast mij pakt, ik kijk hem aan en pers er nog net geen glimlach uit - meer een zachte blik, zoiets. Als er een paar mensen hebben opgeschept doe ik hetzelfde, wetende dat Rhin het fijn vond om dat het laatste te doen. Ik voelde haast zijn blik op mijn gezicht branden, en bijna wilde ik terug kijken - maar ik bedacht me dat hij hoogstwaarschijnlijk alleen maar geïrriteerd was gegeven dat ik morgen zijn vrije dag afpakte. Ik had geen idee wat hij buiten het hunten deed, maar ik verwachte dat de dag na Volle Maan hetzelfde ging als die van ons, rusten. Ik slikte, het moest maar - hij moest inzien dat Mavis niet degene was die iemand in zijn team wilde hebben.
Voorzichtig pak ik mijn vork op en prik een beetje rond in mijn eten voordat ik een hap neem. Over een uurtje gingen we het bos in, en dan zouden al mijn twijfels verdwenen moeten zijn - anders zou het gevaarlijk voor het team worden. Stel nou dat ik de enige ben die een tweede wolf aan zou zijn aankomen, en iemand uit het team heeft dat niet door - dan was mijn pijl het enige wat tussen mijn teamgenoot en de dood instond. We konden het natuurlijk niet hebben dat ik dan half stond te slapen.
Als ik de helft ongeveer op heb, ik ben immers niet zo’n grote eter sta ik op en loop zonder iets te zeggen de veranda op, mijn boog lag daar nog. Hij lag nog onderschoven op de tafel, en ik pakte hem op. Het was een lichte boog, eigenlijk een hele simpele vergeleken met degene die Rhin hier thuis had. Hij had me vaak aangeboden een andere te proberen, maar dit was mijn boog, hieraan was ik gewend. Mijn pijlkoker lag ernaast, gevuld met mijn favoriete pijlen, die eveneens licht in gebruik waren - maar dodelijk als ze met de juiste snelheid en kracht werden afgeschoten. Het was een dubbele pijlkoker, wat betekende dat er twee kokers aan de zwart leren band waren bevestigd. Dubbel zoveel pijlen, zodat ik dubbel zoveel keer vijanden kon aanvallen.
Ik liep weer naar binnen, en schoot langs de eetkamer, de trap op, naar de kamer die Rhin speciaal voor de vrouwen had laten inrichten. Ik liep binnen, deed het licht aan en liep vervolgens naar mijn kast. Ik greep naar de kleding die voor mij bestemd was. Een zwarte broek, die strak om mijn benen zat - om mijn snelheid te bevorderen. Hij was echter stretch, zodat ik wel normaal kon bewegen. Een donkergrijs strak sweatshirt, met lange mauwen. Het had fleece aan de binnenkant, wat zorgde dat ik het niet koud had ik het donkere bos dadelijk. Het belangrijkste doel van de donkere kledingstukken was dat ik niet zou opvallen in het donker, maar ook dat ik me vrij erin kon bewegen. Daar was deze kleding op gemaakt, gelukkig. Ik trok alles aan, en vervolgens schoot ik in mijn donkerbruine laarzen die tot halverwege mijn scheenbeen kwam.
Voordat ik de kamer weer verliet had ik mijn beschermers nog in mijn handen genomen, die ik pas op het laatste moment aan zou doen. Ik loop met een minuscule glimlach de kamer weer in.
|| Ash is er alvast klaar voor, haha. ||

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Damen Ross Smith • Hunter

Doordat Damen nog steeds half aan het dagdromen was, miste hij de commotie die zich afspeelde aan de rand van het bos. Pas toen Rhin op een snel tempo naar binnen liep dat Damen iets gemist had. Vlak na Rhin zag hij Aspyn hem volgen – om het probleem op te lossen waarschijnlijk. Damen vervloekte zichzelf dat hij er niet was geweest om te helpen, wat zouden ze eenmaal nu van hem denken? Hij was de oudste, hij zou juist diegene moeten zijn die iedereen moest kalmeren. Veel kon hij er niet meer over nadenken want toen hoorde hij Jade roepen: “Het eten is klaar! We kunnen eten!" Damen zette zich recht en liep naar binnen. Hij maakte nog een kleine omweg naar de woonkamer om daar zijn duffel bag achter te laten. Toen liep hij naar de keuken en zag dat er al een paar mensen waren. Dan lopen Rhin en Aspyn samen naar binnen. Rhin zijn ogen dwalen direct af naar Jade en zegt dan: “Het ruikt heerlijk, zoals altijd – Jade.” Daar kan Damen niets tegen inbrengen, Jade kookte altijd geweldig, culinaire hoogstandjes waren het, ook al waren het vaak eenvoudige gerechten zoals de pasta van vandaag. Dan kijkt Rhin Mavis aan en zegt hij: “Catherine, jij moet ook eten – je hebt energie nodig.” Damen fronst even en dan gaat zijn belletje rinkelen. Hij wist dat Mavis problemen had met een gesplitste persoonlijkheid of iets in die trant –details wist hij niet – en blijkbaar was het nu Catherine die aan het woord was, waarschijnlijk was de ruzie van daarnet daar de oorzaak van. Damen dacht dat hij eens meer moest weten over zijn teamgenoten, wat hoe kon hij iedereen beschermen en vertrouwen als hij niet wist wie deze persoon was? Hij besloot direct om vanaf nu meer op te letten. Rhin en Ash zetten zich beide recht tegen over hem aan tafel en dan scheppen we één voor één ons bord vol en begin we te eten. Het eten is weeral goddelijk en Damen geniet van iedere hap. Na het eten excuseert hij zich en gaat hij even naar het toilet. Hij kijkt naar de spiegel en zucht eens diep. Misschien vind je hem vandaag, Damen, dus concentreer je! Damen wou wraak nemen op de wolf die zijn moeder had vermoordt, hij had hem niet meer tegen gekomen maar hij voelde dat er misschien vandaag verandering in kwam, hopelijk. Hij bekeek nog vlug zijn gezicht en zag dat zijn lip toch al aan het genezen was, traag dat wel maar daar zou hij geen last meer van hebben morgenvroeg, zijn wang daarentegen. Er was toch niks meer aan te doen. Hij loopt het toilet terug uit en gaat naar de woonkamer om zijn geweren te nemen, dan loopt hij de trap op naar de jongensslaapkamers. Hij doet snel zijn zwarte kleding aan en gaat dan naar zijn duffel bag om zijn geweren uit te kiezen. Hij neemt er altijd te veel mee en nu beslist hij altijd welke hij mee neemt en welke niet. Zijn COLT gaat standaard mee en stopt hij in zijn binnenzak van zijn jas. Nog twee andere geweren gaan in zijn broek. En de laatste verstopt hij in zijn schoen zodat als hij op de grond zou liggen hij er gemakkelijk aan kon. Hij was er klaar voor, nu moesten ze wachten tot de zon daalde en dan kon de jacht beginnen.

Ik schud met mijn kop op en neer, als teken dat ik Aiden's idee, een goed idee vind. Op mijn sterke poten trippel ik hem vervolgens achterna, richting zijn huis, die zich gelukkig aan de rand van het bos bevindt. Ik kan mezelf wel voor m'n hoofd slaan, dat ik zo dom was om uit te glijden en dan ook nog eens naar beneden, de sloot in, te vallen. Straks merken die vuile hunters me nog op, en dan ben ik echt nog lang niet jarig... Terwijl we samen zijn huisje naderen kijk ik een beetje om me heen en merk ik op dat de dag toch wel voorbij waait en de avond steeds dichterbij komt, de tijd gaat best wel snel.
Als ik eenmaal bij Aiden's huisje aankom, glip ik naar binnen en stap ik onder de douche en laat het vuil van mijn lichaam af spoelen. Zo'n frisse douche geeft me altijd weer een lekker schoon gevoel, alleen wel jammer dat de timing niet zo heel geweldig is... En dan bedenk ik me opeens dat mijn kleding daar ergens gescheurd in de plomp ligt en ik dus helemaal niks bij me heb. Als noodoplossing bedenk ik me dat ik misschien even wat van Aiden mag lenen en als we dan strals toch al op weg zijn naar de supermarkt, kan ik ook wel even snel mijn appartement in, om me om te kleden.

[Sorry, dat het zegmaar een eeuwigheid duurde...]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Snel was ik aan tafel gaan zitten aangezien Rhin zijn stem een bevelende ondertoon had. Misschien was dit niet zo bedoeld maar toch wist ik dat ik niet moest gaan tegenstribbelen. Ook toen Jade mij haar plaats gaf hoorde ik Mavis in mijn gedachten tegensputteren maar gezien mijn positie op dit moment en het gegeven dat Rhin mij toch mee liet komen deze Volle Maan zat ik dus nu braaf mijn pasta naar binnen te slurpen.
Met mijn ogen half dicht zat ik te genieten van de pasta, het was immers mijn favoriete eten. Aan mijn tafel manieren dacht ik niet echt meer als er heerlijk eten voor mij stond. Toen ik mijn bord vrij snel leeg had kwam ik er achter dat er een kloddertje pasta saus op mijn kin zat. Na deze een beetje beschaamd weg te hebben geveegd zag ik dat Aspyn en Damen beiden al zich van tafel hadden geëxcuseerd, waarschijnlijk om zich klaar te gaan maken. Misschien was het voor mij ook wel handig om mijn spullen te pakken aangezien we over een tijdje zouden vertrekken.
Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta zachtjes op. “Ik ga me ook even klaar maken als jullie het niet erg vinden.” Op een antwoord hoefde ik eigenlijk niet te wachten, ik wist namelijk al dat iedereen in deze groep het niet echt fijn vonden in mijn bijzijn. Dit vond ik overigens niet zo erg, eerder grappig. Zachtjes loop ik naar buiten want daar in het gras liggen namelijk de zwaarden nog. Na deze op te hebben gepakt kijk ik nog even goed of de handvaten nog goed in takt zijn en of ik deze niet moet intapen. Gelukkig valt het mee en kan ik er nog goed mee jagen deze avond. Ik zwiep met mijn handen heen en weer waardoor het lijkt alsof de zwaarden door de lucht dansen. De zwaarden waren goed scherp en ondervonden geen enkele weerstand van de wind, aangezien deze zich er dus soepel langs bewoog.
Na mijn wapen inspectie liep ik weer naar binnen om daar de schede te halen waarin ik mijn zwaarden deed. Door het fijne systeem kon ik deze makkelijk op mijn rug binden. Ook was het zo gemaakt dat de zwaarden niet in de weg zaten met het lopen, rennen of kruipen over de grond. Ik besloot ook nog even om mijn shirt te verwisselen, deze had wat verwondingen opgelopen tijdens het gevalletje van Rhin die mij op de grond had gewerkt. Ik sprintte de trap op waarna ik de dames slaapkamer inliep. Ik liep door naar mijn kast waar ook mijn spullen lagen. Iedereen hier had een eigen kast met hun eigen spullen. Zo verwisselde ik de bruine broek nu voor een stretch achtige zwarte broek die strak langs mijn benen zat, iets wat ieder meisje wel had hier in de groep, zodat ik niet ergens achter bleef hangen dadelijk. Ik verwisselde mijn korte mauwen T-shirt voor een langen mauwen trui waarbij er gaten in de zijkant zaten zodat ik mijn duimen daar doorheen kon steken. Het was een warm en comfortabel ding en ik droeg hem heel vaak bij het jagen. Snel trok ik mijn bruine wandelschoenen aan zodat ik qua uitrusting klaar was.
Nadat ik mijn kleding aan had liep ik naar de badkamer waar ik even gebruik maakte van het toilet en ook daarna mijn haar in een hoge staart deed. Met mijn zwaarden op mijn rug liep ik vervolgens weer naar de woonkamer waar ik ging zitten wachten totdat Rhin ons allen mee zou nemen. Zachtjes in herhaalde ik alle training die ik had gehad als kind probeerde mijn concentratie te vinden.

sorry dat het zo lang duurde maar ik was heel de week erg ziek.. nu overigens ook nog maar het gaat gelukkig al wat beter

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

MarkOfCain is nu ProudOfUs

Sevina -- Madden.

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )