[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Adam James Hemene || 26 || Wolf

Ik zag al hoe Amaya bezig was met een berichtje typen naar iedereen uit de pack. Het was handig dat zij dit deed aangezien ik niet echt goed kon omgaan met een mobiele telefoon. Daarom had ik ook een oud Nokia klap-geval, het was een praktisch apparaat en ik kon er weinig schade aan verrichten aangezien ze zowat onbreekbaar zijn. Er zaten wel al een heel aantal krassen op doordat ik het ding al een aantal keer had laten vallen.
In mijn hoofd maakte ik alvast een lijstje van wat voor spullen we allemaal nodig zouden hebben. Basilicum, deeg, tomatensaus.. Plots voelde iets in mijn broekzak trillen en verbaasd pakte ik het zilvergrijze mobieltje uit mijn zak. De naam 'Aurora' verscheen op het beeldscherm. Verbaasd keek ik naar de naam. Aurora had nog nooit mij een sms gestuurd, ze was een beetje terug houdend naar mijn idee bij mij. Ik klapte het mobieltje open en klikte het berichtje aan.

“Adam, zou ik je vandaag even kunnen spreken? Alleen? Het gaat over vanavond. . . X”

Het was Volle Maan, de tijd in de maand die niet voor iedereen heel soepel verliep. Ik had nooit haat aan de Volle Maan, hij gaf me op een of andere manier veel energie. De Hunters waren natuurlijk wel een minpunt en het botten kraken over dag was ook wel minder maar voor de rest vond ik het nooit zo erg. Ik wist dat Ro er vaak moeite mee had, ook gezien het feit dat ze niet echt een vechter was. Ze wist dat ik er alles aan zou doen om haar te beschermen maar vaak had ik het gevoel dat ze zich hier wel schuldig over voelde. Snel liet ik mijn grote vingers over de kleine toetsjes van het apparaatje gaan en verstuurde een berichtje terug.

"Natuurlijk. Ik heb alle tijd vandaag, kom langs wanneer je wilt!"

Ik stopte mijn mobiel weer terug in mijn broekzak en draaide me weer om naar Amaya en Aiden. "Dus hebben er al mensen gereageerd?" vroeg ik met een glimlach.

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Wil iemand dit van mij overnemen?

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 18:40 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dorchadais schreef:
Wil iemand dit van mij overnemen?

Kyle – noh

•

Paracosm schreef:
(...)

Kyle – noh

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dorchadais schreef:
Wil iemand dit van mij overnemen?

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Ik wil het best van je " overnemen " Kyle – maar ik ga niet iedereen achter z'n broek zitten omdat ze niet meer reageren. Ik open enkel en alleen nieuwe topics o.i.d.

•

Paracosm schreef:
Ik wil het best van je " overnemen " Kyle – maar ik ga niet iedereen achter z'n broek zitten omdat ze niet meer reageren. Ik open enkel en alleen nieuwe topics o.i.d.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Dorchadais schreef:
(...)
I am sorry. Ik heb voor dit RPG gewoon even geen inspiratie op het moment. Misschien dat ik later terug kom, maar ik wil nu even met mijn RPG's waar ik nu aan meedoe bezig zijn ^^

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Caelia schreef:
(...)

Meh, das jammer ):

Ik ben op dit moment ook niet fanatiek online zoals normaal - loop zelfs wat achter met posten - maar wil evt wel anders tijdelijk je RPG overnemen. Misschien samen met iemand desnoods. Aangezien ik gwn weer van plan ben alles snel bij te werken.

•

Doe het beiden maar (: Misschien dat ik later terugkom ^^

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Is goed, doen we dat (:

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Dorchadais schreef:
Doe het beiden maar (: Misschien dat ik later terugkom ^^

Medb - Pronouced as [me-èv]

Tyler Scott Cage - 27 - Wolf

Na een tijdje lopen kwam ik aan bij een meer die wat dieper in het bos lag, ik had de hele weg maar twee andere mensen tegen gekomen, beide wandelend met hun honden. Ik besloot dat er geen gevaar was en ging even zitten bij wilgenboom, Lucky was in het gras aan het rond snuffelen en dingetjes aan het zoeken, zo wist ik dat hij wel eens insecten en kleine steentjes op at. Na even stilletjes gezeten te hebben was ik er zeker van dat er echt niemand in de buurt was en was ik van plan te veranderen in een wolf om met Lucky te spelen. Zodra ik opstond schrok ik me dood van het geluid van mijn mobiel, die me bijna vreemd in de oren was gaan klinken, ik maakte een kleine sprong in mijn schrik en lande weer ongeveer een halve meter terug. Ik zucht even diep en pak het geval uit mijn zak, ik lees het smsje dat ik had gekregen.

Vanavond pizza eten bij Adam.
Geef even door of je er bent.
Als jullie even je ingrediënt voorkeuren doorgeven
hebben we vanaaf voor iedereen geweldige pizza
d(-w-)b

Ik staar naar mijn mobiel en weet even niet wat ik moet doen, natuurlijk was het leuk om met de roedel te eten, vooral omdat het eten meestal echt heel lekker is, maar op een of andere manier voelde ik me terug houdend, ik wou graag naar de roedel, maar ook weer niet. Ik had dit gevoel nou bijna altijd, als ik er heen zou gaan zou het allemaal wel meevallen en zou het leuk kunnen worden, dat wist ik want zo ging het bijna altijd, maar toch is het elke keer hetzelfde probleem.
Ik wrijf over mijn achterhoofd en kijk naar Lucky die drie meter verder naar me staat te kijken met een schuine kop. Ik zucht even diep en besluit even simpel te antwoorden.

Hey, klinkt leuk maar ik denk er nog even over na, als iemand me zoekt zit ik in het bos

Ik weet niet waarom ik toevoegde dat ik in het bos zat, maar ik had het berichtje al verstuurd voor ik er de erg in had, ach ja, het is niet erg als ze weten waar ik ben, ze weten toch al dat ik zo goed als in het bos woon. Ik stop mijn mobiel weer weg in mijn zak en wrijf even in mijn ogen, Lucky die verderop staat weet dat het tijd is en daagt me uit met een steen en een speels/dominante houding. Ik maak een grom geluidje in zijn richting en hij schiet er vandoor, ik sprint achter hem aan en verander tijdens het rennen in een wolf. Ik was een van de weinige die kon veranderen met vrijwel geen pijn, ik wist van sommige in de roedel niet hoe het zat, maar met mijn leeftijd en ervaring kon ik het gewoon, ik had er al mijn hele leeftijd op geoefend en op mijn 25ste lukte het. Alleen als ik het tegen zou werken, tijdens volle maan zou het pijn doen, ik rekte het altijd tijdens volle maan, zodat ik kon voelen wat de pijn ook al weer was en om het te rekken, zodat ik later misschien ooit kon wegkomen uit een stomme situatie tijdens volle maan voordat ik zou veranderen.
Lucky rent nog steeds weg, maar ik kwam met de seconde dichterbij, en dat wist hij.

"Find peace in who and what you are." — Saphira

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

II Ayla Hope Savage – Wolf II

Mijn gezicht was vertrokken in een soort grimas toen Zico bijdehand terugriep dat hij ook van mij hield, waarna er een licht geërgerde zucht mijn lippen had verlaten. Ik wist niet precies wat het met hem was, het ene moment had ik de grootste lol met hem en andere moment vlamde ik het liefst tegen me uit. Hij ging soms voor mijn doen net iets te graag over bepaalde grenzen heen waarvan ik zelf – eerlijk toegegeven – ook niet altijd even consequent was. Een bedenkelijk blik gleed over mijn lippen heen terwijl ik mijn hoofd zo leeg mogelijk probeerde te houden. Over bepaalde dingen was het beter voor me om er niet verder over na te denken omdat ze me alleen maar een ongemakkelijk gevoel zouden gaan geven. 'Hé! Niet alléén knappe mannen worden hunters, hoor. Kijk maar eens naar deze hete brok die voor je staat.' Al wiebelend met zijn wenkbrauwen zie ik hoe er een scheve glimlach op de lippen van Zico verschijnt nadat Ro zich luidop had afgevraagd waarom alleen knappe mannen hunters werden. Ik lette er eerlijk gezegd niet zo heel erg meer op – die tijd had ik voor mijn gevoel gepasseerd en ik zou andere nooit meer kunnen bekijken zoals ik Cooper had bekeken. Daarvoor was het te pijnlijk en was ik veel te bang om nog meer te verliezen als ik het ooit wel weer zou toelaten. Dus in plaats van iets te zeggen rolde ik alleen maar een keer met mijn ogen en negeerde Alia's opmerking naar Zico toe nadat die mijn broodje had afgepikt en nu hem zelf lekker stond op te vreten. Ik had een dreigende waarschuwing laten klinken op een iets te speelse toon die voor hem wel al duidelijk was in hoe ik er over dacht.
'Hij was heerlijk, zoals altijd natuurlijk,' reageerde Ro op mijn vraag op haar omelet. Een glimlach gleed over mijn lippen heen bij het horen van deze woorden. Daarbij was ik ook nog eens blij om te zien dat ze goed gegeten had omdat ik heel goed wist dat ik niet de enige was die nog weleens last kon hebben van een slechte eetlust. Voordat ik mijn mond echter op kan doen om een reactie te geven krijg ik plots een broodje tegen mijn neus aan geduwd waarop ik geschrokken iets omhoog komt. 'Oh, wacht,' mompelt Zico en smeert de klodder mayo die nog op mijn neus was blijven hangen nog iets verder uit. Daarna legt hij het broodje voor me neer en terwijl ik Ro zachtjes hoor grinniken werp ik hem een vernietigende blik toe. 'Zeg nooit dat ik je niets gegeven heb, Savage,' vervolgt hij dan en loopt met een brede grijns bij me weg. 'Niet grappig, moe!' grom ik naar mijn grootmoeder toe als deze het uit schatert, waarop ik mezelf van de kruk af laat glijden en ook mijn schort om mijn middel bind. Dit grapje zou ik hem niet met niks weg laten komen en terwijl ik mijn neus schoon veeg en het broodje weggooi loop ik langs hem af om hem een harde por in zijn rug te geven. 'Deze krijg je terug, Osairis,' fluister ik zacht en laat een zachte dierlijke grom uit mijn keel rollen die alleen voor hem te horen was. Vervolgens werp ik hem een liefelijke glimlach toe die een en al onschuld uitstraalt. 'Oeps, ik zag je niet staan,' verontschuldig ik me zoetjes en loop met een triomfantelijke blik van hem weg.
'We eten vanavond bij Adam,' roept Ro dan ineens hard door het café heen waarop ik het niet laten even te lachen als ik een paar binnengekomen klanten nieuwsgierig haar kant in zie kijken. 'Roep het nog harder en het halve café staat vanavond bij Adam binnen,' grinnik ik als ik langs haar af loop om haar bord mee te nemen. Deze schuif ik achter de balie door een luikje heen die naar de keuken leidt zodat ze hem daar kunnen afwassen. Met een zucht draai ik me om en laat mijn blik door het hele café heen glijden. Het was nu nog niet zo druk, maar ik wist dat dat over een kleine twee uur heel anders was. De zaken hier liepen goed en ook al was het geen enorm druk bezocht eetcafé die in alle plaatsen bekend stond. De mensen die er om heen woonde kwamen hier bijna dagelijks en hadden inmiddels een vast tijdstip uitgekozen om te komen lunchen. Natuurlijk besloten de meeste dat dan ook op hetzelfde tijdstip als de rest te doen, met het resultaat dat het hier dan binnen een paar tellen behoorlijk vol was.
'Je ziet er moe uit,' hoor ik ineens langs me en kijk vervolgens in grootmoeders bezorgde ogen. 'Ik heb ook niet zo heel goed geslapen,' mompel ik en sla mijn armen over elkaar. Een zucht klinkt vanuit haar kant en ik doe mijn uiterste best die zo goed mogelijk te negeren. Ik wist waar dit gesprek op uit zou kunnen draaien en ik had er gewoon totaal geen behoefte aan, vooral niet nu ik aan het werk was – overal spierpijn had en mijn lichaam zeurde bij elke stap die ik zetten, en collega's misschien het een en ander op konden pikken. 'Ik dacht dat het weer wat beter ging.' Een van mijn wenkbrauwen schiet iets op terwijl ik toe kijk hoe Alia ondertussen gewoon verder gaat met haar werk alsof ze niks serieus gevraagd heeft. 'Het gaat ook prima, ik heb alleen slecht geslapen maar dat lijk me ook niet zo heel gek, nietwaar?' reageer ik iets te bits en zet snel een vriendelijke glimlach op mijn gezicht als er een klant aan de bar komt om wat te bestellen.
Ik had beter moeten weten toen ik hoopte dat Alia het zou laten rusten zodra de klant weer weg was – nadat ik voor haar twee broodjes en wat te drinken had besteld en het bonnetje naar achter had door geschoven. 'We weten allebei wel dat dát niet helemaal het geval is, Ayla,' werpt ze me tegen waarop ik heel even naar Ro op kijk, voor ik me weer tot grootmoeder wendt.
'Ik heb hier geen zin in, Moe. Vooral niet hier. Het gaat prima, er is niks aan de hand. Ik heb alleen slecht geslapen waardoor ik nog prikkelbaarder ben gezien de situatie,' reageer ik al doelende op de Volle Maan. 'Laat het,' voeg ik er snel aan toe als ik zie dat ze alsnog haar mond wil openen om een opmerking te maken, en druk vervolgens een zoen op haar wang in de hoop dat het haar ongerustheid wat doet wegnemen. Nadat ik haar een kleine glimlach toewierp wendde ik me tot een paar klanten die vanuit hun tafeltje naar me wenkte.

[ bericht aangepast op 14 juni 2014 - 22:24 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'