[200] New blood || speeltopic || - Speeltopics

Wolfsmensen; (maximum van 10)
- Alfa - xLenox - Adam James Hemene - 26 -
Vijf jongens/mannen; VOL
- Dorchadais - Casper Aiden Wakefield - 18 -
- Raccoon - Aiden Russel Lowlands - 24 -
- Alioquin - Luke Hamilton Raves - 19 -
- Ninuturu - Tyler Scott Cage - 27 -
- Anakin -
Vijf meiden/vrouwen; VOL
- PeterParker
- HoechIin
- Vulpine - Amaya Noë - 24 -
- Paracosm Aurora Calantha Maheras - 21 -
- Caelia - Ayla Hope Savage - 22 -

De Hunters; (maximaal 10)
- Leider - Paracosm - Werpmessen - Rhin Malachi Philomena - 24 -
Vijf jongens/mannen;
- MarkOfCain - Geweren - Damen Ross Smith - 35 -
- Alioquin - Pijl en boog -
- Desaparece -
-

Vijf meiden/vrouwen;
- Caelestis - Werpmessen - Olivia "Liv" Dakota Harrison - 18 -
- Iphigenia - Pijl en boog - Aspyn Katherine Marshall - 21 -
- xLenox - Twin samurai swords - Mavis Catherine Jones - 21 -
- Desaparece - Slinger & messen - Jade Moira Yorkwill - 19 -
-






Voor vragen over het RPG kun je bij Dorchadais terecht! Ik bijt niet!

Het is een warme zondagmorgen en iedereen ontwaakt of is al wakker. De wolfmensen weten maar al te goed dat het vanavond volle maan is en dat ze op tijd aanwezig moeten zijn in het bos voor het te laat is. De Hunters zijn net zo goed op de hoogste van de volle maan van vanavond. Veel plezier!

[Hierbij wil ik ook even vermelden dat ik verschillende dagdelen opnoem random op de dag, zodat het niet alleen maar ochtend, middag of avond blijft. Ik vertel hoe het weer eruit ziet etc. ^^ ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2014 - 18:28 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Toen ik na ongeveer vijf minuutjes in het gras gezeten te hebben met niks dan alleen stilte om me heen besloot ik dat het toch tijd was om nu te gaan trainen. Toen ik opstond en me omdraaide zag ik dat er al wat meer mensen gearriveerd waren. Er waren twee vrouwelijke Hunters en een mannelijke Hunter die zich bij Rhin hadden gevoegd. De mannelijke Hunter in kwestie was Damen Smith, een man van in de dertig en daarmee ook de oudste van de groep. Hoewel Damen wel de oudste was had ik nog nooit iemand gezien die zo goed met geweren om kon gaan als Damen. Ook had ik nooit iemand gekend die zo veel van geweren wist. Ik had veel ontzag voor deze man en hij had mij tot nu toe altijd als een gelijken behandeld. De twee meiden die ook waren verschenen heetten Jade Yorwill en Aspyn Marshall. Ik kende Jade niet geweldig goed. Ze leek me een heel lief en aardig meisje maar doordat ze nooit echt mee is gaan jagen heb ik nooit haar stijl qua jagen gezien en dus ook niet haar harde, gemene kant. Ze was een Newbie om het zo maar te zeggen, iemand die nog nooit had gejaagd of gedood had in zijn of haar leven. Ik was op dat vlak best jaloers op Jade. Het was dat Catherine in de avond mijn lichaam en gedachten overnam anders had ik me, hoe aardig iedereen ook vond, me nooit aangesloten bij deze groep mensen. En hoewel het Catherine was die alle bloeddorstige acties deed herinnerde ik ze ook omdat het mijn lichaam was.
Naast Jade stond dus Aspyn Marshall, een vrouw die haar naam aandeed. Ze was wat je verwachtte van een Marshall. Op haar hoede, altijd klaar voor het onverwachte en bovendien een geweldige boogschutter. Bijna niemand ontkwam haar pijlen als ze haar vizier op jou had gericht. Ze was altijd wel aardig geweest, al wist ik nooit of dat was vanwege dat ze me gewoon aardig vond of omdat ze niet wilde dat Catherine iets deed. Dat was mijn onzekerheid: Ik dacht altijd dat mensen alleen maar aardig tegen mij deden om zo Catherine niet tegen zich op te krijgen. Iets wat nooit zou werken aangezien Catherine toch haar gang zou gaan hoe aardig je ook dan wel mocht zijn.
Ik liep de veranda weer op met een glimlach op mijn gezicht. "Hallo iedereen!" Ik stak mijn hand op ter begroeting. "Rhin?" Ik richtte me op de man die nu zijn sigaret aan het roken was. "Ik vroeg me af of ik samoerai zwaarden mag lenen voor het oefenen? Aangezien ik niet onvoorbereid het veld in wil gaan." Ik zet nu een nog bredere glimlach op omdat ik zo blij ben op mijn volgende opmerking. "Ze heeft trouwens beloofd aan mij dat ze zich alleen op de jacht zal richten vanavond en dat ze er voor zou zorgen dat iedereen heel terug zou komen." Ik vertrouwde tot in het diepst van mijn hart dat Catherine zich aan haar woord zou houden. "O en Jade? Ik vroeg me af of je met mij zou willen oefenen, ik heb een trainingspartner nodig." Ik glimlach lief naar het meisje.

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

“Kom om ter eerst bij Adams huis!” zegt Aiden uitdagend tegen mij en hij sprint keihard van me weg, richting het huis. "Hé! Jij hebt al een voorsprong!' Schreeuw ik, terwijl ik hem op m'n hardst achterna ren. Wanneer we beide aankomen bij het huis, kijkt Aiden me aan en zegt: “Zin in vanavond?” "Oh, ja heel erg..", antwoord ik hem sarcastisch.
“Het was vreselijk stil hier zonder jullie allemaal,” zegt Adam, de alfa, verbitterd al hij ons één voor één aankijkt, met zijn ijzige blauwe ogen. “Hoewel de rust ook wel fijn was. Nee, het was echt veel te stil hier in dit kleine huisje, het is fijn dat jullie er weer zijn.” Hij wenkte Aiden en mij naar binnen toe zodat we veilig, zonder dat we misschien gehoord konden worden, verder konden praten. We lopen met z'n drieën de houten deur door die een heel zacht, haast niet op te merken, piepend geluidje maakt. Adam zal er wel veel werk aan hebben om dit huisje in zo een goede staat te houden... Eenmaal in de keuken vervolgt hij zijn verhaal: “Ik denk wel dat het goed komt vanavond. Ik heb de hoop dat de transformaties wel goed zullen verlopen deze avond en zo niet zullen degene die hun concentratie wel er bij kunnen houden al hun zintuigen op scherp moeten zetten. Die verrekte Hunters zullen ons vanavond niet te pakken krijgen.” Ik luister naar zijn stem en antwoord dan, vol vertrouwen en overtuiging: "Zeker weten níet! Echt, daar twijfel ik niet aan hoor," en ik pauzeer even, om mijn mening daarna voort te kunnen zetten, "zoals ik dus al veel eerder heb voorgesteld, ben ik heel erg sterk van mening dat wij deze 'hunters' ", ik laat mijn afgrijzen duidelijk doorschemeren, wanneer dat laatste woord mijn mond verlaat, "vanavond voor moeten zijn, ik word er namelijk echt moe van om een beetje achter de feiten aan te blijven lopen..." en ik slaak een zucht. Ik weet zelf ook wel dat lang niet iedereen het eens is met dit idee van mij, maar dat passieve gedrag hebben we nu al veel te lang aangehouden, laten we ze een stap voorblijven! En ik wacht de meningen van de twee jonge mannen af.

“Sorry, waar zijn mijn manieren. Willen jullie iets drinken?” Vraagt Adam ons. Ik grinnik om de manier waarop Adam zich opeens iets realiseerde, het zag er wel grappig uit namelijk. "Nou, eigenlijk lust ik wel wat ja! Bedankt voor het aanbieden!" Ik haal het half losgeraakte elastiekje uit mijn haar en kijk het keukentje rond. Met een naar gevoel in mijn maag vraag ik me af wie er na deze volle maan nog bij ons zullen zijn...

[ bericht aangepast op 3 juni 2014 - 23:05 ]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Alhoewel ik het met de grootste zorg tegen zou willen houden, kan ik het niet laten om zacht te grinniken wanneer ik het antwoord van Zico hoor op het gegeven dat hij van mijn omelet af zou moeten blijven. ‘Heerlijk. Bedankt dat je deze geweldige culinaire ervaring met me wil delen, Ro. Je bent een schat van een wolf.’
      Wanneer ik met een gigantische concentratie op mijn omelet bijt – tracht ik de ondertoon van Ayla’s woorden zo goed mogelijk te doorgronden. ‘Ik heb misschien niet de verf van mijn slaapkamermuur lopen bestuderen, maar erg goed geslapen heb ik ook niet.’ De smaak van de omelet in mijn mond schijnt een andere kant op te gaan wanneer ik me herinner hoe Ayla op een levende manier over haar nachtmerries kon vertellen – alsof ik ze zelf eveneens heb gehad. Vele malen heb ik gehoopt dat ik ze op de een of andere manier van haar over zou kunnen nemen, maar dat zou er nooit of te nimmer in gaan zitten.
‘Ik heb wel goed geslapen. Natuurlijk niet meegerekend het feit dat ik om vijf uur ’s ochtends werd geterroriseerd door een pijnscheut.’ Hetgeen opvallend was – was het gegeven dat ik geen enkele last had van mijn lichaam op de dag van een Volle Maan. Echter, ik wist daardoor dat de pijn gedurende de transformatie zelf vele malen hoger zou zijn – waardoor er opnieuw een steen in mijn maag komt te liggen en ik slechts mompelend antwoord geef op de volgende vraag van Zico, waarna ik snel mijn mond vol stop met stukken omelet.
      ‘Ik wist niet dat jij zo’n grote mond had, Ro. Zo’n klein meisje en zo’n eetlust.’ Voor een kort moment steek ik mijn duim op – vergeleken met Zico at ik verschrikkelijk weinig, waardoor zijn gehele opmerking bol stond van het sarcasme. ‘Hm, ik ben allang blij als ik de dag door kom.’ Wanneer ik de opeenvolgende knakken van Ayla’s rug hoor, schiet er direct kippenvel op mijn armen – maar verschijnt er wel een glimlach rondom mijn mondhoeken doordat Ayla me met een typische ‘oeps’ gezichtsuitdrukking aan weet te kijken. ‘En daarna zal ik blij zijn als het helse moment voorbij is. En jij – ben jij er klaar voor?’
‘Ik vind het gevoel dat je botten breken en zich omvormen tot een harig beest toch nog best wel aangenaam. Er zijn ergere dingen in het leven. Maar om even op je vraag te antwoorden: ik ben er wel klaar voor, denk ik. Veel kan je toch niet doen – buiten ontspannen en hopen dat er geen Hunters komen, natuurlijk. Ga je dat nog opeten of. . .?’
      Voordat ik kon protesten om het dusdanig voor Ayla op te nemen – merk ik op dat Zico haar broodje gezond van de toonbank heeft gegrepen en vervolgens door de deuren naar de keuken verdwijnt. Hoofdschuddend slik ik mijn eigen omelet door en mompel een zachte ‘mannen’, gevolgd door een onmiskenbare zucht. Wanneer het aan mij zou liggen, bleven zowel Ayla als ik ons gehele leven vrijgezel – het zou in ieder geval een heleboel drama schelen wanneer ik dit plan in werkelijkheid door zou gaan zetten. Wie zei er immers dat je niet gelukkig zou kunnen worden met veertig katten in plaats van een man die je eten stal?
      Echter, voordat ik verder in zou kunnen gaan op het gehele gebeuren – merk ik plotseling een bekende geur op, waardoor ik vol enthousiasme omdraai op mijn kruk en mijn armen in de lucht gooi. ‘Alia, je bent er!’ De glimlach op mijn gezicht is opnieuw oprecht en verschrikkelijk vrolijk, terwijl ik met zorgvuldig toe kijk hoe de oudere dame zich richting Ayla en mij begeeft.
Stiekem beschouwde ik Alia eveneens als mijn familie – simpelweg door het gegeven dat ik zo veel tijd heb doorgebracht met Ayla en meerdere malen in de week in het eetcafé zat. Daarnaast vond ik het fantastisch om naar de oude verhalen te luisteren welke Alia op een levende manier kon vertellen – haast op dezelfde manier waarop Ayla over haar nachtmerries kon vertellen, de gave om te vertellen zat hoogstwaarschijnlijk in de familie; evenals het wolf zijnde.
      ‘Ayla – lieverd. Zico – Ro.’ Genietend voel ik Alia's zachte hand over mijn haren glijden, waardoor ik me direct aangenamer over de gehele aankomende avond. ‘Nou – Zico. Als we vanavond en Hunter tegen komen, dan grijp ik hem gewoon zoals Alia dat vroeger deed. Ik zal ze krijgen, die smeerlappen.’ Mijn stem staat plotseling bol van de energie en de positiviteit – ervan overtuigd dat vanavond alles goed gaat lopen. Natuurlijk ben ik mezelf er van bewust dat ik bij lange na niet zo goed kon vechten als Alia dat vroeger kon, maar dat is een zorg voor later – op dit moment was vertrouwen hebben in mezelf een geheel stuk belangrijker.
‘Alhoewel die leider en enkele mannelijke Hunters er best goed uit zien. Waarom worden alleen knappe mannen Hunters?’ pruttel ik dan, om de gehele situatie een meer luchtige richting op te sturen. Hoogstwaarschijnlijk wist Ayla dat ik dit soort grappen begon te maken om alles maar even naar de achtergrond te drukken. Daarnaast was het heerlijk om de Hunters met wat sarcasme op te hemelen, aangezien we allemaal dondersgoed wisten hoe ze daadwerkelijk waren en wat ze ons aan zouden kunnen doen.
      ‘Jammer dat we niet in ons menselijke lichaam kunnen veranderen, anders konden we ze mooi verleiden Ayla.’ Grinnikend zie ik een beeld voor me van Ayla en mijzelf die een Hunter verleiden en vervolgens binnen enkele seconden in onze wolvenvorm transformeren – de uitdrukking op het gezicht van de Hunter is zo levendig dat ik voor een kort moment geloof dat het daadwerkelijk gebeurd zou kunnen zijn ook.

•• • ••


Alhoewel de gedachten enigszins schijnen te bedaren – merk ik dat er een knagend gevoel in mijn achterhoofd blijft zitten. Vanavond zou een goede avond moeten worden, met vele successen op het gebied van de jacht. Het was immers al enige tijd geleden dat we een wolf hebben kunnen verwonden of zelfs maar een wolf het leven hebben kunnen ontnemen. Mijn eigen gemoedsrust werd er niet beter op bij de gedachten dat er monsters rond schenen te lopen welke families uit elkaar konden trekken met een simpele klap van hun kaken.
      Mijn malende gedachten worden voor enkele seconden doorbroken door het geluid van mijn telefoon – een bericht van Jade. Hai, mijn ouders willen dat ik voor het avondeten bij jou ben – komt dit uit? Zo ja, zal ik koen dan en wat zou je willen eten? – Jade Alhoewel het voor andere personen een klein en simpel bericht zou zijn, brengt het op dit moment een gigantische glimlach rondom mijn mondhoeken.
Mede doordat ze een van de jongere Hunters is, had ik meer beschermende gevoelens tegenover Jade dan de anderen. Echter, ik heb haar met grote zorgvuldigheid gekozen om deel uit te maken van de groep – vanaf het allereerste moment is ze een grote aanwinst geweest, en dat niet alleen door haar fantastische kookkunsten.
      Wanneer ik op het punt sta op een bericht op te stellen om dusdanig te reageren op Jade, merk ik dat er een auto tot stilstand is gekomen op de oprit van het landhuis – Damen. Hoofdschuddend en enigszins grijnzend zie ik echter al snel dat hij op de een of andere manier in de problemen is gekomen in zijn weg hier naartoe. Vanaf dit punt zien mijn scherpe ogen dat hij een open lip heeft en zijn ene wang roder was dan normaal zou zijn.
‘Hoi, iedereen.’ Grinnikend neem ik de sigaret uit mijn mond en tik dusdanig op het uiteinde dat het vergane gedeelte ervan op de veranda komt te vallen. Niemand anders dan Damen kon op een dergelijke manier goedendag zeggen nadat hij met iemand in aanraking is gekomen waardoor hij gewond is geraakt.
      ‘Gast, we beginnen vanavond pas hoor. Het is niet nodig om je nu al te laten verwonden,’ weet ik grijnzend uit te brengen – terwijl ik in mijn binnenste haast dubbel schijn te liggen van het lachen. Damen was – evenals de anderen – een ontzettend aanwinst voor de groep waar je blindelings op zou kunnen vertrouwen. Hierdoor zag ik hem als mijn rechterhand en durfde ik de leiding van de groep meerdere malen aan hem over te laten op het moment dat ik niet aanwezig zou zijn of simpelweg niet in staat zou zijn om dit zelfstandig te doen. ‘Je weet dat er icepacks in de vriezer zijn, net als dat het bier in de koelkast is.’
Voordat ik op kan staan om eigenhandig zowel een icepack als een biertje te gaan halen voor Damen, schiet mijn blik naar de rand van de tuin – waar enige beweging plaats heeft gevonden. Slechts enkele seconden laten stappen zowel Jade als Aspyn de tuin binnen, waardoor ik besluit op mijn stoel te blijven zitten en opnieuw een trek van mijn sigaret te nemen. Aspyn is een persoon waar ik geen hoogte van kan krijgen – alhoewel ik dat wel graag zou willen. Ik had haar vader beloofd om op haar te passen, alleen in mijn gedachten is het inmiddels veel meer geworden dan dat – wat mijn werk als leider behoorlijk in de weg kan staan.
      ‘Hee.’ De stem van Aspyn is zacht – waarbij ik op schijn te merken dat ze haar blik niet al te lang op mijn gezicht laat hangen, maar hem redelijk snel naar de tuin laat schieten. ‘Jade. Aspyn.’ Mijn antwoord is simpel, waarbij ik een enkele keer mijn hoofd heen en weer laat gaan in een knikkende beweging. Plotseling herinner ik me het bericht van Jade over het avondeten, waardoor ik haar met een lichte glimlach aan kijk en mezelf opnieuw gelukkig prijs om haar in de groep te hebben.
‘Het zou een eer zijn om vanavond jou als kok te hebben, Jade. Ik hoop dat je alle ingrediënten kan vinden in de keuken. Ik heb namelijk boodschappen voor je gedaan,’ deel ik haar dan zacht mede. Voordat Jade begon met koken, bestelde ik vaak pizza of ander junkfood voor de personen van de groep. Echter, nadat Jade op een avond heeft laten zien dat ze fantastisch kan koken – ga ik verschillende malen in de week naar de supermarkt om gigantisch veel spullen in te slaan, waardoor Jade naar eigen hartenlust kan koken. Niets of niemand stond haar in de weg om goed voor de leden van de groep te zorgen – wat ik maar al te graag aan haar magische, zorgvuldige en deskundige vingers over liet.
      Wanneer ik heb besloten om eveneens een gesprek te beginnen met Aspyn, merk ik op dat Mavis is opgestaan van haar plek in de tuin en inmiddels op de veranda staat. ‘Hallo iedereen. Rhin? Ik vroeg me af of ik samoerai zwaarden mag lenen voor het oefenen? Aangezien ik niet onvoorbereid het veld in wil gaan. Ze heeft trouwens beloofd aan mijd at ze zich alleen op de jacht zal richten vanavond en dat ze ervoor zou zorgen dat iedereen heel terug zou komen. O, en Jade? Ik vroeg me af of je met mijn zou willen oefenen. Ik heb een trainingspartner nodig.’
Glimlachend merk ik op dat de medicijnen zichtbaar effect hebben op de stemming van Mavis – ze praat meer dan normaal en heeft haar positieve kant naar boven weten te halen. ‘Je mag alles lenen wat je maar zou willen, Mavis – daar is het immers voor,’ is mijn simpele antwoord. Ik bewonderde het dat Mavis vaak om toestemming vroeg om een van de wapens te lenen, maar ik had het simpelweg in huis als oefenmateriaal of voor het moment dat iemand zijn of haar wapens kwijt is geraakt gedurende de nacht van de Volle Maan. ‘Jade gaat echter wel koken, dus gebruik haar niet al te langen als oefenpartner – roep maar als je iemand anders nodig hebt.’
      Voor een kort moment pauzeer ik om mijn sigaret uit te drukken aan de zijkant van de veranda, om de korte peuk vervolgens in een grote ton te laten belanden. Wanneer ik mezelf omhoog til uit de stoel, blijf ik voor een kort moment naast Aspyn staan – mijn blik op het punt gericht in de tuin waar eveneens haar aandacht schijnt te liggen.
‘Alles goed?’ mompel ik voorzichtig, omdat ik het gevoel heb dat de sfeer tussen ons de afgelopen periode ontzettend veel geleden heeft – waarbij het mijn taak is om daar wat aan te veranderen.

[ bericht aangepast op 5 juni 2014 - 14:51 ]

---

•

Damen Ross Smith • Hunter

Damen ziet Rhin grijnzen en dan zegt hij glimlachend: “Gast we beginnen vanavond pas hoor. Het is niet nodig om je nu al te laten verwonden.” Damen grinnikt omdat het enigszins grappig is. Als Hunter ben je snel wel eens verwond. Maar door gevaarlijke dingen, geen stomme inwoner met een agressieprobleem. Rhin kijkt hem nog steeds met een grijns aan en Damen heeft al door dat hij nog met hem aan het lachen is. Damen was blij met Rhin als leider. Hij was misschien jonger dan hem maar hij was een leider. Damen bleef eerder op de achtergrond. Dan hoort hij Rhin zeggen: “Je weet dat de icepacks in de vriezer zijn, net als dat het bier in de koelkast is.” Damen knikt en is net van plan om naar binnen te lopen als hij plotseling voetstappen hoort. Hij draait zich om en ziet Aspyn en Jade aankomen lopen. Damen keek eerst naar Aspyn, ze was een vreselijk goede Hunter en hij had nog nooit iemand zo goed met een pijl en boog zien omgaan. Ze deed haar familie alle eer aan. Damens familie had vroeger al vaak jachten gedeeld met de Marshalls dus Damen was ook zeer blij toen er een Marshall in zijn team zat. Dan kijkt hij naar Jade. Jade was de jongste van onze groep, ze was nog maar 19 en Damen had bijna automatisch de neiging om haar te beschermen als ze samen gingen jagen. Ook al kon ze haar zelf zeker goed beschermen. Damen zegt gedag tegen hen allebei door hen ook te begroeten bij hun naam zoals Rhin al had gedaan: “Hallo Jade, Aspyn.” Hij knikt vriendelijk naar hen maar dan wandelt hij naar binnen om een icepack te halen. Hij wrijft even over zijn beurse plek en vraagt zich nog een keer af waarom zo’n mensen in het verkeer mogen zijn. Hij opent de vriezer en haalt het er snel uit en drukt het al even tegen zijn wang. De koude deed deugt aan zijn wang maar was tegelijkertijd ijskoud. Damen besloot om hier even te blijven staan. Beter dan met zo’n icepack terug te gaan naar de rest. Hij vond dat hij zich sterk moest opstellen omdat er veel jongere Hunters bij waren. Hij was misschien niet de leider maar hij was de oudste dus hij had een verantwoordelijkheidsgevoel. Nadat hij een paar minuutjes daar staat, steekt hij de icepack weer in de vriezer en neemt dan een paar biertjes mee naar buiten. Hij legt ze op de tafel en geeft Rhin er eentje, voor als hij er een wou. Dan opende hij zijn flesje met gemak door zijn blote handen te gebruiken. Zijn vader had hem dat jaren geleden geleerd en hij deed het nog altijd. Hij nam een slok van het frisse bier en zette zich dan even neer aan het terras.

[ bericht aangepast op 4 juni 2014 - 16:18 ]

"Hé! Jij hebt al een voorsprong!' Had ze nog naar me geschreeuw toen ik naar het huisje toe liep . Mijn voorsprong had me niet zo héél erg veel geholpen, aangezien we beide aankwamen bij het houten huisje van Adam. Hij was wat ouder dan ons, maar niet de oudste van de pack, iets wat niet erg vond want ik vond Adam zeker een goede Alfa. “Het was vreselijk stil hier zonder jullie allemaal,” zei Adam wat verbitterd, maar wel tevreden om ons te zien en dat zag je wel aan zijn blik. “Hoewel de rust ook wel fijn was. Nee, het was echt veel te stil hier in dit kleine huisje, het is fijn dat jullie er weer zijn.”Grijnsde hij en haf me een vriendschappelijk stompje tegen mijn schouder waardoor er een grinnik over mijn lippen rolde. Ja ik wist precies wat hij bedoelde , de eenzaamheid was echt om van ziek te worden. Na mijn zoveelste vraag kreeg ik al gauw, zoals verwacht een sarcastisch antwoord van beiden wat me breder liet grijnzen. Met een simpele wenk werden we naar binnen begeleid zodat we zeker geen last hadden van luistervinken. “Ik denk wel dat het goed komt vanavond. Ik heb de hoop dat de transformaties wel goed zullen verlopen deze avond en zo niet zullen degene die hun concentratie wel er bij kunnen houden al hun zintuigen op scherp moeten zetten. Die verrekte Hunters zullen ons vanavond niet te pakken krijgen.”Vervolgde Adam zijn verhaal terwijl we binnen waren en door de keuken liepen. Ik knikte instemmend en luisterde daarna naar Amaya die wat wilde zeggen. "Zeker weten níet! Echt, daar twijfel ik niet aan hoor," zei ze met vol enthousiasme en overtuiging, het was wel iets aan haar dat ik bewonderde. Ze had echt een sterk vuurtje in zich en dat werkte echt motiverend. "zoals ik dus al veel eerder heb voorgesteld, ben ik heel erg sterk van mening dat wij deze 'hunters' vanavond voor moeten zijn, ik word er namelijk echt moe van om een beetje achter de feiten aan te blijven lopen..." zei ze en vervolgens glipte een zucht uit haar keel. Ik wist niet echt wat ik er nog bij moest melden aangezien ze beiden de woorden uit mijn mond namen. Alhoewel ik nog niet zo zeer wist wat Amaya bedoelde met de hunters voor zijn. Maar ik had geen zin om mijn kop er over te breken dus knikte ik maar. “Sorry, waar zijn mijn manieren. Willen jullie iets drinken?” vroeg Adam ons plots. Ergens stond mijn keel wel droog, maar zin in alcohol of iets dergelijke had ik niet. “ Nou, eigenlijk lust ik wel wat ja! Bedankt voor het aanbieden!"hoorde ik Amaya zeggen. Ah waarom ook niet. “Dat is erg vriendelijk ja, doe maar gewoon wat fris.” Zei ik met een glimlachje. “Zeg Adam, Amaya en ik vroegen ons af of het niet leuk zou zijn, moesten we voor volle maan allemaal samenkomen en misschien wat pizza bestellen of gaan halen? Er een beetje een leuke sfeer van maken, weet je.” Stelde ik dan voor aan hem aangezien zijn mening doorslaggevend was en bleef

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Aspyn Katherine Marshall || Hunter
"Jade, Aspyn." Hoorde ik Rhin zeggen. Ik draaide me om om hem even kort aan te kijken. Daarna draaide ik me weer richting de tuin. Dat was waar ik me op focuste, het einde van Rhin’s gigantische tuin. Ik lette niet echt op wat de andere zeiden, ik had behoefte aan een kort momentje om mijn gedachtes hun gang te laten gaan.
Thuis was het vrijwel altijd stil, behalve als het over het hunten ging - dan kon mijn vader wel eeuwig doorgaan. Dus ik was praktisch opgegroeid in stilte, wat het nu ook niet echt makkelijk maakt om zomaar een praatje te beginnen. Op mijn mondje gevallen was ik echter niet hoor, nee. Als ik het ergens niet mee eens was mochten ze dat best horen. Ik kon dan ook best koppig zijn af en toe, tegen iedereen behalve mijn vader.
Mavis was inmiddels opgestaan, en liep de veranda op. Ik keek haar kort na, voordat ik mijn blik weer op de horizon gericht houdt. In de verte hoorde ik haar iets aan Rhin vragen. Iets over Samoerai zwaarden en Catherine.
Mavis was een interessant persoon, aardig - maar vreemd. Nu was ik geen persoon om mensen te veroordelen op ziektes, alhoewel ik wel degene was die heftig protesteerde toen Rhin met ons besprak wie ons nieuwe teamlid was. Vertrouwen deed ik haar nog steeds niet echt, alhoewel ik wist dat zij er ook niet echt veel aan kon doen. Goed met zwaarden was ze wel, eerlijk is eerlijk - ze was een aanwinst. Maar tot op de dag van vandaag betrap ik me erop dat ik aan haar - of eigenlijk Catherine - twijfelde.
Uit het gesprek merkte ik op dat ze samen met Jade wilde gaan oefenen en dus.. - wacht. Ze lieten me alleen met Damen en.. Rhin. Ik slaakte een binnensmondse zucht, alhoewel ik wist dat ik de twee meiden moeilijk hier kon houden om Rhin en Damen bezig te houden, zodat ik op mijn beurt weer lekker rustig in de verte kon staren. Ik wist me niet zo goed staande te houden tussen mannen, misschien vreemd aangezien hunten nou niet echt iets vrouwelijks is en ik dus best goed zou moeten kunnen omgaan met het andere geslacht. Ze deden me gewoon allemaal denken aan mijn vader.. En een zo’n man in mijn leven was genoeg.
Behalve.. - nee Aspyn. Zico. Ik merk dat ik gelijk alweer er verdrietig van wordt, al is hij al zo lang zoek. Zico was mijn beste vriend.. Mijn vader was niet blij met hem, omdat hij degene was die me erop wees dat er nog een leven buiten het hunten was. Zico.. Ik wende mijn gedachten er snel van af en plaats mijn handen op het witte hek van de veranda.
Ik schiet uit mijn veilige bubbel vol gedachten als ik voel dat er iemand naast me komt staan - Rhin. Ik werp een snelle blik op hem. Het voelde haast ongemakkelijk. We hadden nooit een uitzonderlijke band gehad, ik vermoed omdat mijn vader in direct contact stond met hem en daarom was het voor mij moeilijk om hem compleet toe te laten.
"Alles goed?" Vraagt hij, bijna voorzichtig - alsof hij bang was dat hij iets verkeerds zei. Ik draaide me naar hem toe en kantelde mijn hoofd wat, zodat ik hem in de ogen kon kijken. Rhin was lang, waardoor ik ongemakkelijk tegen zijn borstkas aan keek. Even moest ik nadenken over mijn antwoord. "Ik adem, volgens mij prima dus." Zei ik glimlachend. Neutraal antwoord, altijd goed. "Met jou? Zin om wat wolven achter na te zitten?" Vroeg ik er achteraan. Waarna ik mijn handen in mijn zij zette, en mijn blik afgleed naar mijn witte chuck taylors waarna ze snel weer terug schieten naar Rhin's helder blauwe ogen.

[ bericht aangepast op 20 juli 2014 - 15:40 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

II Ayla Hope Savage – Wolf II

'Ik vind het gevoel dat je botten breken en zich omvormen tot een harig beest toch wel best aangenaam. Er zijn ergere dingen in het leven. Maar om even op je vraag te antwoorden: ik ben er wel klaar voor, denk ik. Veel kan je toch niet doen – buiten ontspannen en hopen dat er geen Hunters komen, natuurlijk. Ga je dat nog opnemen of..?'
Voordat ik uberhaupt mijn mond kon open om een antwoord te geven had Zico het broodje gezond wat voor mijn neus stond al weggrepen. 'Heey!' riep ik hem na en veerde iets op van mijn kruk om een graai naar zijn shirt te doen in de hoop hem tegen te kunnen houden – helaas was hij me te snel af en zag ik hoe de klapdeuren na de keuken dichtklapte. 'Eikel,' mompelde ik zacht en liet me terug op mijn kruk zakken. Langs me hoorde ik Ro zacht “mannen” mompelde waarop ik alleen maar instemmend kon knikken. Meer kon ik niet doen want hoe lullig het misschien voor haar klonk, en hoe erg ik het eigenlijk ook vond, ik had nooit hoeven te klagen om de man in mijn leven. Mijn gezicht vertrok direct bij het denken eraan alleen al en ik was dan ook enorm blij toen een bekende – en o zo vertrouwde – geur me tegemoet kwam. Mijn grootmoeder. Een glimlach sierde mijn lippen terwijl ik vanuit mijn ooghoeken Zico weer terug zie komen – genietende van mijn broodje gezond. 'Ayla – liever. Zico – Ro,' klinkt de warme, begroetende stem van mijn grootmoeder. Hoewel ik veel uiterlijke kenmerken van mijn vader had geerfd, leek ik toch op bepaalde dingen aardig wat mijn grootmoeder. Zo had ik dezelfde kleur ogen als zij had, en ook al zaten er nu enkele licht grijze plukken in haar haren, de kleur kwam net zo goed overeen als die van mij. Qua karakter zeiden vele vroeger dat ik echt de dochter was van haar dochter omdat we alle drie wel wat weg hadden van elkaar. Al was dat inmiddels niet altijd meer evenveel van te zien doordat ik aardig wat verandert was.
'Nou – Zico. Als we vanavond een Hunter tegen komen, dan grijp ik hem gewoon zoals Alia dat vroeger deed. Ik zal ze krijgen, die smeerlappen.' Grinnikend keek ik Ro haar kant op nadat grootmoeder een kus op mijn wang had gedrukt en ook zachtjes lachte om Ro haar opmerking. Het was fijn om te zien dat Ro toch een manier probeerde te vinden om vertrouwen te hebben in zichzelf – of dat nu alleen al kwam door Alia haar verhalen of niet. Ro was best een sterke meid en dat wisten we allemaal enorm goed. 'Alhoewel die leider en enkele mannelijke Hunters er best goed uit zien. Waarom worden alleen knappe mannen Hunters?'pruttelt Ro vervolgens verder, waarop ik even van Zico naar grootmoeder kijk, voor ik weer terug naar Ro keek. Ik wist waarom ze zo begon te pruttelen en diep van binnen hoopte ik zo dat ik al haar zorgen weg kon nemen, net zo goed als dat zij dat voor mij wilde doen. Tenslotte leek me een zorgeloos leven toch veel beter, ook al was dat moeilijk voor te stellen gezien hoe het er nu voor stond met ons beide.
'Jammer dat we niet in ons menselijke lichaam kunnen veranderen, anders konden we ze mooi verleiden Ayla,' grinnikt ze daarna waarop ik kort met mijn hoofd schud. 'Nee dankje, dat verleiden is niks voor mij,' mompel ik zacht en mijd ieders blik die in mijn buurt stond. 'Hoe gaat het met je?' klinkt Alia's stem waarop ik mijn schouder ophaal en met een kleine glimlach naar haar op kijk. 'Prima, het is de dag van Volle maan he,' breng ik uit – al wist ik donders goed dat ze dat niet bedoelde. Met een lichte frons keek ze me heel even aan waarna ze het besloot te laten voor het was en zich op Ro en Zico richten. 'Maak je niet zo druk, liefje,' fluisterde ze zacht tegen Ro en haalde haar vingers nog een keer kort door Ro haar haren heen.'Het komt wel goed.' Vervolgens schonk ze haar nog een warme glimlach waarna ze zichzelf achter de toonbank begaf en grinnikend langs Zico af liep. 'Kon je het weer niet laten?' lacht ze zachtjes, doelend op het broodje gezond wat hij naar binnen werkte.
Met een voldane blik op mijn gezicht staarde ik naar Zico en Alia, al had ik moeten weten dat de laatste hem nog voor geen seconde op zijn kop zou geven omdat hij mijn broodje had weggekaapt. Op de een of andere manier leek ze er wel de humor van in te zien dat die jongen me altijd dwars moest zitten – of andersom want dat gebeurde ook regelmatig tot wanneer ik het te ver vond gaan. 'Beter maakt ie zich vanavond dan ook maar uit te voeten, nu ik niet gegeten heb kan ik vanavond nog weleens behoorlijk zin hebben in een stuk vers vlees,' bracht ik uit en trok een wenkbrauw op terwijl ik een speelse, uitdagende grijns over mijn lippen liet glijden. Het duurde echter maar een paar seconden want als snel vertrok mijn blik weer en draaide ik me om naar Ro.
'Was ie lekker?' vraag ik haar ter afleiding van mezelf en doelende op haar broodje.

[ I'm really sorry voor deze uber slechte post, de volgende wordt weer beter. I promise. ]

[ bericht aangepast op 6 juni 2014 - 14:44 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Adam James Hemene || 26 || Wolf

Nadat ieder van iets te drinken is voorzien richt Aiden zich op mij. “Zeg Adam, Amaya en ik vroegen ons af of het niet leuk zou zijn, moesten we voor volle maan allemaal samenkomen en misschien wat pizza bestellen of gaan halen? Er een beetje een leuke sfeer van maken, weet je.” Ze kijken me beiden verwachtingsvol aan waardoor er een grijns op mijn gezicht tevoorschijn komt. "Dat is een geweldig idee. Eigenlijk nooit echt zo erover na gedacht maar het zal natuurlijk de spanning erg verminderen." Ik draai me om, om verschillende kastjes open te trekken. Na een beetje te hebben rondgeneusd kwam ik tot een conclusie. "Ik weet niet wat leuker is; Pizza bestellen of zelf er een maken. Als we chef-koks uit willen gaan hangen dat moeten we eerst nog even langs de supermarkt. Ik ben een beetje door mijn voorraad heen, zie je.." een beetje ongemakkelijk krab ik achter mijn oor. Pizza's maken was een bleef een leuke bezigheid. Zeg nou zelf, het is pizza! "Ik voel er eigenlijk wel iets voor om met de groep pizza's zelf te gaan maken, kunnen we die oude steenoven uit de schuur slepen om lekker te gaan kokkerellen. Wat vinden jullie, niet teveel moeite?" We moesten er ook nog even achter komen wat iedereen lustte maar als we pizza's gingen maken zou iedereen wel zijn voorkeuren geven. Met een vragende blik in mijn ogen keek ik naar Aiden en Amaya.

Niet heel goed ik weet het maar kon er even niks beters uitkrijgen..

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Alhoewel ik alle elementen van mijn concentratie op Ash heb gericht –– glimlach ik stralend en dankbaar naar Damen, welke me na enige afwezigheid een fles bier in handen drukt. Normaliter gesproken had ik liever geen alcohol op een Volle Maan, maar vandaag scheen op de een of andere manier een uitzondering te zijn. Voornamelijk door het gegeven dat de dag hectisch is begonnen door de tussenkomst van Catherine –– had ik de rust welke de alcohol kon schonken nodig. Daarnaast, een flesje zou vrijwel geen enkele invloed hebben op mijn inzicht en vaardigheden. Het gegeven dat ik meer dan vaak drugs en alcohol gebruik, hebben ervoor gezorgd dat ik er inmiddels een zekere tolerantie voor heb op weten te bouwen.
      Voordat ik een dankwoord uit kan spreken jegens Damen, merk ik echter dat Ash haar blik op mijn gezicht heeft gericht –– waardoor ik het houd bij de dankbare glimlach en een kleine beweging van mijn hoofd. Wanneer ik mijn concentratie opnieuw opzij werp –– plaats ik mijn handen op de rand van de veranda, waardoor ik een geheel stuk dichter op de ooghoogte van Ash kom te hangen. Dit was niet alleen voor mij fijner, maar eveneens voor Ash.
      ‘Ik adem – volgens mij prima dus. Met jou? Zin om wat wolven achterna te zitten?’ Alhoewel mijn wenkbrauwen voor een minimaal moment naar elkaar toe weten te rekken –– zet ik eveneens voor Ash een stralende glimlach op. De afgelopen tijd is het me steeds vaker opgevallen dat Ash enkel en alleen neutrale antwoorden schenkt op mijn vragen, alsof ze geen enkel gesprek met me wilde beginnen en zich niet open zou willen stellen voor me. Ik vroeg dit ook niet aan de leden van de groep, het zou alleen een geheel stuk gemakkelijker zijn wanneer ze me op de een of andere manier duidelijk zou maken dat ze me vertrouwde. Ik had op dit moment slechts het gevoel dat ze zo ver mogelijk bij me vandaan zou willen blijven en ik een verschrikkelijk persoon was. . .
      Natuurlijk was ik in werkelijkheid ook een verschrikkelijk persoon –– alleen dat wist niemand, zelfs Ash en haar vader niet. Niemand wist van de drugs en de alcohol en de verlossing welke ze me boden. Niemand zou daar achter gaan komen –– of het zou op een van deze dagen mijn dood moeten worden. Mijn belangen lagen nu eenmaal enkel en alleen bij het welzijn van de groep, het was mijn taak om ze door iedere Volle Maan te leiden en ervoor te zorgen dat ze veilig bleven –– waarbij ik werd bijgestaan door personen als Damen, maar eveneens personen zoals Ash. . . Al wilde ik dat in mijn gedachten voor geen goud toe gaan geven.
      ‘Ik heb altijd zin om achter wat wolven aan te zitten, je kent me.’ Met een verontschuldigende blik rondom mijn mondhoeken, haal ik een hand door mijn haren en draai vervolgens het flesje open. Met een soepele zwaai, belandt het dopje in de ton welke voornamelijk als afvalemmer dient. Voor enkele seconden genieten ik van de smaak van het bier doordat ik het met een grote en lange slok door mijn keel naar binnen laat glijden. Vrijwel direct voel ik mijn gedachten rondom enkele elementen voel bedaren –– alsof het direct uitwerking had op mijn gemoedsrust.
      ‘Ik zou vanavond willen dat jij extra aandacht schenkt aan Mavis. Ik wil namelijk niet dat ze in de problemen komt en jij zou haar goed kunnen helpen,’ brom ik dan kort –– waardoor ik ervan verzekerd ben dat alleen de oren van Ash mijn boodschap ontvangen. Het allerliefst zou ik haar de gehele Volle Maan bij me houden –– evenals alle andere meisjes uit mijn groep. Ik wist echter dat –– mocht ik willen dat Ash me ging vertrouwen –– ik eveneens mijn vertrouwen in haar zou moeten tonen. Het gegeven dat ze een goede leider zou worden, had ik vanaf het allereerst moment al gezien –– ik moest haar daar echter wel de mogelijkheid toe geven. . . ook al vond ik het ieder moment om haar los te laten verschrikkelijk.

[ bericht aangepast op 8 juni 2014 - 21:48 ]

---

•

Damen Ross Smith

Damen genoot in stilte van zijn biertje terwijl hij Rhin hoorde praten met Ash. Normaal zou hij geen alcohol drinken bij een volle maan maar het hielp om het kloppend gevoel in zijn wang te laten verdwijnen. Het voelde voorzichtig aan zijn lip en merkte dat het bloed al opgedroogd was. Damen zuchtte diep en sloot zijn ogen even. Totdat hij zijn gsm hoorde piepen. Hij opende zijn sms en zag dat het van zijn baas was:

Veel geluk als je eens met iemand wilt praten, mijn kantoor is altijd open!

Damen schudde glimlachend zijn hoofd. Zijn baas dacht dat hij de dood van zijn moeder eerde iedere volle maan en daarom nooit kwam werken. Sommige mensen waren gewoon te naïef. Hij stuurde niks terug en stak zijn gsm weg. Hij dronk nog een slok en besloot dan om naar zijn geweren te kijken. Hij pakte zijn duffel bag en zorgde ervoor dat ieder geweer een vol magazijn kreeg als ze dat nog niet hadden en controleerde of alles in orde was. Hij kon niet voorzichtig genoeg zijn. Hij was zo geconcentreerd bezig dat als iemand hem nu riep hij niks zou horen. Hij was in zijn element. De herhaaldelijke bewegingen lieten hem in een soort trance gaan. Hij deed dit iedere dag wel. Het maakte hem kalm en het liet hem krachtig voelen. Met een beetje spijt deed hij zijn laatste geweer en deed hij hem terug in de duffel bag. Damen had inderdaad veel te veel geweren mee maar hij ging niet graag weg zonder zijn schatjes. Hij zou op de jacht er maar maximum een drietal kunnen meenemen maar toch sleurde hij de rest altijd mee. Ook omdat hij pas op het laatste moment koos welke geweren hij zou meenemen. Zijn Colt nam hij altijd mee, maar voor de rest was het iets anders. Hij deed zijn zak terug toe en dronk zijn flesje dan leeg en beloofde zichzelf dan dat dit het laatste zou zijn van vandaag.

Mavis Catherine Jones || 21 || Hunter

Mijn ogen gingen de wapens af uit de selectie die Rhin in zijn huis had. Het was binnen lekker koel en aangezien het buiten steeds warmer werd was dat wel even fijn. Met een zucht liet ik mijn blik over de wapens glijden waarna ik de twee samoerai zwaarden zag liggen. Ik pakte ze op en voelde aan het fijn, zachte leren handvat. Het was een perfect stel zwaarden maar nog altijd niet zo fijn als mijn zwaarden. Hoewel deze zwaarden hier voor mij een geweldige balans hadden en fijn in de had lagen waren ze Yoki-Wazamono. Dat betekende dus dat ze voor maar 80% door een een bot heen konden slaan met een swiep van het zwaard. Mijn zwaarden waren Saijyou-Oowazamono, wat betekende dat ze 100% scherp waren, en ze kwamen uit de Koto periode. In deze periode werden de beste zwaarden gemaakt. Ook vond ik mijn zwaarden fijner omdat deze het laatste zijn van wat ik nog van mijn moeder heb. De details in het zwaard, de prachtige gouden en zilveren bloemen in het einde van het handvat, waren door haar erop gemaakt.
Met de zwaarden in mijn hand liep ik naar buiten toe de veranda weer op. Ik zag dat Jade nog steeds op dezelfde plek stond als daarnet en Aspyn stond met Rhin te praten. Mijn blik gleed naar Damen die met zijn biertje in zijn wat in zijn gedachten verzonken was. Verschrikt kijk ik naar Damen zijn gezicht. Zijn lip is dik en er zat een klein beetje opgedroogd bloed op zijn gezicht. Ik wil eigenlijk een stap in zijn richting zetten als er de gedachten door mijn hoofd gaat dat hij waarschijnlijk toch niet op mijn irritante vragen zou zitten te wachten. Ik draai me weer om naar Jade. "Jade? Zou je dan mee willen oefenen?"

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Zo snel als de woorden over mijn lippen hadden gerold, zo snel dat ik het broodje van de toonbank had gegrist en met een snelheid naar de keuken liep. “Heey!” Ayla’s luide stem klonk mijn oren binnen toen ik net op tijd uit haar klauwen wist te glippen en de keuken snel in liep. De deuren klapten toe waarna ik nog hoorde hoe Ayla fluisterend mompelde dat ik een eikel was.
“Ik hou ook van jou.” Was mijn luide antwoord terug waarna ik me richtte op het broodje en de mayonaise er onwillekeurig tussen kwakte. Hoe vettiger hoe prettiger. Echt gezond was het niet maar wat kon mij dat nou schelen.
Een paar werknemers grinnikte toen ze me in de gaten kregen waarna ze lachend hun hoofd schudde.
“Osairis. Vreetzak.” De kok van dienst kon het niet laten op een opmerking te maken waarna hij zijn arm kameraadschappelijk om mijn schouder drapeerde. Soms vroeg ik me af of deze mensen nog zo vriendschappelijk tegen me zouden doen als ze eenmaal wisten van de wolf die al vanaf mijn kinderjaren een deel van mijn persoonlijkheid was.
“Dan lijk ik toch meer op jou dan ik in eerste instantie dacht hé, Zander.” Ik klopte even zachtjes op de bierbuik van de kok terwijl een grijns om mijn lippen speelde. Mijn opmerking zorgde ervoor dat de anderen weer in de lach schoten terwijl de kok me plagend een klopje op mijn achterhoofd gaf. Ik draaide het deksel terug op de pot mayonaise waarna een vertrouwde geur mijn neusgaten in drong. Alia.
Mijn mondhoeken kropen omhoog en vormden een grote glimlach waarna ik snel weer naar de eetruimte snelde. Ik beschouwde de oude vrouw als het enige familielid die ik buiten de roedel – en nu zeker sinds mijn vader vermoord werd door een hunter – had. Zoals zij me beschouwde als haar kleinzoon, zo beschouwde ik haar als mijn grootmoeder. Ze deed alles wat een echte grootmoeder deed waardoor zij ook van Aspyn afwist.
Hoewel ik probeerde te vermijden om tegen de mensen die veel voor me betekenden te liegen, had ik éénmalig gelogen tegen Alia toen ze me vroeg of ik Aspyn soms nog stiekem opzocht. Ze heeft daarna nooit meer iets gevraagd, vertrouwend op mijn eerlijkheid. Tot de dag vandaag voelde ik me nog steeds schuldig. Ik loog tegen alle mensen die iets voor me betekenden. Maar spijt had ik niet. Nee, dat allesbehalve.. Het was Aspyn voor wie ik loog.
She’ll always be my best friend. No matter what happens.
De woorden klonken tot op de dag van vandaag nog steeds vers in mijn hoofd. Het waren de woorden die ik ooit tegen mijn vader met veel overtuiging had gezegd toen hij nogmaals een preek had afgestoken over het niet zien van Aspyn. Het was de waarheid geweest en nooit zou het veranderen. Roedel of niet.
“Ayla – lieverd. Zico – Ro.” De klapdeuren vielen weer klapperend dicht toen ik toekeek hoe de oude vrouw haar hand over Ro’s haren liet glijden en ik tegelijk een hap van het broodje nam. “Nou – Zico. Als we vanavond en Hunter tegen komen, dan grijp ik hem gewoon zoals Alia dat vroeger deed. Ik zal ze krijgen, die smeerlappen.” Ro’s energieke stem klonk door de ruimte waardoor een lach over mijn lippen rolde nadat ik het goedje had doorgeslikt.
“Ik ben ervan overtuigd dat je hen zelfs met één armbeweging kan omleggen, Ro.” Was mijn antwoord gepaard gaande met een knipoog. Het was allesbehalve sarcastisch geweest. Ik geloofde in haar kunnen en laten – ook al geloofde ze dit zelf bijna niet. Desnoods zou ik haar ook komen helpen als ze in de problemen zat. Dit gold voor alle roedelleden inclusief Ayla maar dat wisten ze normaal allemaal wel.
“Alhoewel die leider en enkele mannelijke Hunters er best goed uit zien. Waarom worden alleen knappe mannen Hunters?” pruttelde Ro vervolgens verder waarop mijn blik voor enkele seconden eventjes met die van Ayla kruiste.
“Hé!” riep ik nep-verontwaardigd uit waarna ik de mayonaise met mijn duim van mijn mondhoek veegde. “Niet alléén knappe mannen worden hunters, hoor. Kijk maar eens naar deze hete brok die voor je staat.” Ik bewoog eventjes met mijn wenkbrauwen terwijl een scheef glimlachje mijn gezicht sierde en een korte lach over mijn lippen rolde. Een grote hap verdween nogmaals in mijn mond terwijl Ayla en Ro weer in gesprek geraakten maar waarbij ik het veel te had met het afvegen van de mayonaise die op mijn t-shirt was beland waardoor ik het gesprek niet had gevolgd.
“Kon je het weer niet laten?” Alia’s korte gegrinnik en lach zorgde ervoor dat ik opkeek en lachend mijn hoofd schudde. Voor enkele seconden keek ik haar onschuldig aan waarna ik mijn armen om Alia sloeg om zo een warme knuffel te ontvangen.
“Jij bent me er toch ééntje.” Was haar lachende antwoord geweest waarna ze haar armen ook om me had heengeslagen. Geborgenheid en warmte overspoelde me tot we elkaar loslieten toen Ayla's stem door de nog niet zo drukke eetruimte klonk.
“Beter maakt ie zich vanavond dan ook maar uit te voeten, nu ik niet gegeten heb kan ik vanavond nog weleens behoorlijk zin hebben in een stuk vers vlees.” Haar rechter wenkbrauw trok ze een beetje omhoog terwijl ze me met een speelse grijns aankeek maar zich onmiddellijk weer op Ro richtte. Een brede grijns van hier tot in Tokio verscheen op mijn gezicht terwijl ik zo onschuldig mogelijk de zwarte schort om mijn middel knoopte en vervolgens weer om de bar heenliep. Tuurlijk had ik een gevat antwoord of beter gezegd actie klaar.
Voordat Ayla het goed en wel besefte drukte ik het laatste stukje broodje met de mayonaise kant tegen haar neus waardoor er een klein beetje aan haar neus bleef hangen. “Oh wacht.” verliet mompelend mijn mond waarna ik het met behulp van mijn vinger wat beter uitsmeerde. Vervolgens legde ik het klein beetje overschot van het broodje voor haar neus neer.
“Zeg nooit dat ik je niets heb gegeven, Savage.” Met een brede grijns liep ik van het donkerbruinharige meisje weg terwijl ik Alia’s lach op de achtergrond hoorde schateren. "Wat zal het voor u zijn?" vroeg ik aan de iets dikkere man die aan het tafeltje naast de raam zat. Onze shift was begonnen.

[ bericht aangepast op 9 juni 2014 - 18:45 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Jade Moira Yorkwill.

Aspyn zei dat ze bij Rhin verder wilde trainen waarna ik mijn schouders op haalde. Mij best, het maakte mij niet uit, zij moest tenslotte trainen. We kwamen bij Rhin aan en werden gelijk van alle kanten vriendelijk begroet. Rhin voegde er nog aan toe dat hij het een eer zou vinden als ik zou gaan koken vanavond. Een blos kwam op mijn wangen te staan, zo goed was ik nou ook weer niet in koken. Even nam ik de omgeving in mij op en keek naar alle mensen om me heen. Ik was zo jaloers op ze. Stuk voor stuk waren ze allemaal goed in iets, ik daar in tegen kon alleen mezelf verdedigen, het was nou niet dat ik een talent had of zo. Mijn blik bleef even op Mavis hangen. Ze had nog al vaak wat problemen met Cathrine, maar haar pillen hielpen haar wel. Ze was heel aardig van wat ik tot nu toe van haar had gezien. Daar in tegen vond ik Catherine niet zo aardig, ik had nog nooit ruzie met haar gehad en dat zou ik ook liever niet hebben, maar Cathrine was voor mij geen reden om niet aardig tegen Mavis te doen. Vervolgens volgde mijn ogen Damen die naar binnen liep. Hij was ontzettend goed met geweren, wonderbaarlijk goed, Hij had er ook altijd te veel mee hier naar toe met volle maan, maar ach het kon nooit verkeerd zijn om er een paar extra te hebben toch? Damen kende ik persoonlijk wat minder goed, ik heb verhalen over hem met hunten gehoord, maar nooit echt over zijn persoonlijke leven. Vervolgens had je Rhin, hij was bovennatuurlijk goed met messen, ik zou er alleen maar van kunnen dromen om ooit zo goed te zijn met messen. Ik kende hem wel wat beter dan Mavis, Ash en Damen. Hij was heel aardig en zorgzaam. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de stem van Mavis "Jade? Zou je dan mee willen oefenen?". "Eh, ja tuurlijk, ik moet zo wel koken." antwoordde ik op haar vraag terwijl ik haar kant op liep. Al kon ik mij niet herinneren dat ze me eerder heeft gevraagd om mee te oefenen. Onderwijl ik Mavis' kant op liep zat ik er over na te denken wat ik vanavond voor iedereen zal koken. Misschien een pasta? Makkelijk verteerbaar, vult goed, prima keuze, maar wat voor saus? Ugh, er was zo veel keus en iedereen had weer een andere smaak. Zucht, ik vond koken leuk, eerlijk waar, maar ik had echt geen idee wat ik deze avond in elkaar zou flansen.

---

† Impossible isn't something that can't be done, it's something that isn't done before. †

"Ik voel er eigenlijk wel iets voor om met de groep pizza's zelf te gaan maken, kunnen we die oude steenoven uit de schuur slepen om lekker te gaan kokkerellen. Wat vinden jullie, niet teveel moeite?" Zegt Adam. Het is natuurlijk een erg gezellig idee, het zou ongetwijfeld de spanning rond de transformatie ietsjes minderen, maar persoonlijk voel ik niet ze heel veel voor het 'doe het zelf!' -idee. Maarja, wat kan het ook eigenlijk kwaad... Het doet me juist denken aan een paar jaar terug, toen ik gezellig met mijn zusje en ouders ook pizza aan het maken was. Dat kwam eigenlijk vooral, omdat mijn moeder graag een glutenvrij dieet wilde uitproberen omdat dat gezonder blijkt te zijn voor je darmen. Nu weet iedereen wel dat je geen glutenvrije diepvriespizza's uit de koeling trek bij de supermarkt op de hoek. Dus we kochten een glutenvrije bodem en kozen dan alle vier onze eigen favoriete ingrediënten die we er dan lekker op konden gooien, zo veel we zelf lekker vonden. Dat zijn wel gezellige bezigheden geweest en het verbindt je wel echt goed met elkaar. "Goed idee van je Adam!" Zeg ik vrolijk.
Wat ben ik toch ongelofelijk blij met deze alfa! Je kan helemaal jezelf zijn en dat geeft een geruststellend en comfortabel gevoel. Je kan wel stellen dat sommige mensen voor een totaal tegenovergesteld gevoel zorgen, daar zal ik denk ik zelf ongetwijfeld op mijn momenten ook wel bij horen...
"Maar", vervolg ik, "moeten we dan wel even weten wat iedereen graag op z'n pizza heeft. Als ik iedereen nou een sms'je stuur? Dan loop ik strakjes wel weer even terug naar het centrumpje om wat ingrediënten te kopen, daar draai ik m'n hand niet voor om."

Vanavond pizza eten bij Adam.
Geef even door of je er bent.
Als jullie even je ingrediënt voorkeuren doorgeven
hebben we vanaaf voor iedereen geweldige pizza
d(-w-)b

En ik druk op verzenden.

[@Alle wolven, als het goed is krijgen jullie allemaal zo langzamerhand een sms'je van Amaya binnen (zie de quote). Ik heb het maar even zo gedaan :') Kijk maar wat jullie er mee doen.]
[@Raccoon, je hebt wel even de tijd om een post te schrijven, want t hele groepie krijgt toch ook even de tijd om te antwoorden op de sms... Doe maar rustig aan ^^]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

‘Ik ben er van overtuigd dat je hen zelfs met een armbeweging om kan leggen, Ro.’ De woorden van Zico bereiken mijn gedachten, maar omvatten naar mijn eigen mening geen enkele waarheid. Als er iemand was die de andere leden van de pack benodigd had –– zou ik het zijn.
      Alsof ik zijn woorden niet heb gehoord, besluit ik het gesprek over een andere boeg te gooien –– de uiterlijke kenmerken van de mannelijke Hunters. ‘Hé –– Niet alleen knappen mannen worden Hunters, hoor. Kijk maar een naar deze hete brok die voor je staat.’ Alhoewel mijn gemoedstoestand verre van goed was op dit moment, kon ik het simpelweg niet laten om hard te lachen om de woorden van Zico. Ergens had hij wel gelijk, hij zag er niet verkeerd uit –– het was mijn eigen schuld dat ik dat nooit had opgemerkt, aangezien ik niet meer naar dat soort elementen keek.
      ‘Nee, dank je –– dat verleiden is niks voor mij.’ De zachte woorden van Ayla hebben een geheel andere lading dan de woorden van Zico, waardoor ik mijn kijkers weer op mijn halve omelet richt en me af sluit voor het gesprek dat Ayla met haar grootmoeder voert. Slechts wanneer Alia me moed in begint te spreken voor de aankomende avond, weet ik een glimlach rondom mijn mondhoeken te toveren.
      ‘Was ‘ie lekker?’ Verward door de woorden richt ik mijn blik opzij –– hadden we het nog steeds over mannen of. . .? Wanneer ik merk dat de blik van Ayla op mijn omelet is gericht, schud ik heftig met mijn hoofd. ‘Hij was heerlijk, zoals altijd natuurlijk.’ Ik sprak de waarheid. Ik vond het geweldig om in het eetcafé te eten, alleen al door het gezelschap van de anderen.
      Wanneer Zico besluit dat het tijd is om het overige gedeelte van het broodje met mayonaise op Ayla’s neus te duwen –– grinnik ik zacht en richt mijn aandacht op mijn telefoon, waar ik zojuist een sms binnen heb gekregen.
      “Vanavond pizza eten bij Adam. Geef even door of je er bent. Als jullie even je ingrediënten voorkeuren doorgegeven, hebben we vanaaf voor iedereen geweldige pizza. d(–w–)b”
      Mijn blik blijft op mijn telefoon gericht wanneer ik snel en vakkundig een sms aan Ameya terug weet te typen –– Ayla en Zico moesten ook maar mee pizza gaan eten, anders was er meer eten voor de rest; dat was ook nooit verkeerd. “Ayla, Zico en ik eten mee –– alles er op en er aan. X” Mijn sms’jes waren nooit heel uitgebreid, meer zakelijk en to–the–point. Via deze manier wisten personen meteen waar ze aan toe waren en wat ze van me konden verwachten.
      Voor een kort moment kijk ik aarzelend naar mijn telefoon, aangezien ik van plan ben nog een sms te sturen naar een ander persoon. Met een korte blik op de klok weet ik dat het pas in de middag is, waardoor ik besluit er toch voor te gaan –– aangezien ik anders de gehele dag niets te doen zou hebben. Ayla zou namelijk zo moeten beginnen met haar shift en ik zou niet de gehele dag in het eetcafé rond kunnen hangen om zowel Ayla als Zico af te leiden van het werk dat ze op dat moment aan het doen zijn.
      Mijn vingers hebben al snel het nummer van Adam gevonden in mijn telefoon –– waardoor ik eveneens naar hem een korte sms typ. “Adam, zou ik je vandaag even kunnen spreken? Alleen? Het gaat over vanavond. . . X” Zonder verder te twijfelen druk ik direct op verzenden en hoop ik stiekem dat Adam zou reageren dat hij geen tijd voor me had, aangezien ik mijn onzekerheden dan niet bij hem op tafel zou moeten gaan leggen.
      ‘We eten vanavond pizza bij Adam,’ roep ik dan hard door het eetcafé –– wat eigenlijk alleen voor Ayla en Zico is bedoeld. Snel schuif ik het overige gedeelte van mijn omelet naar binnen, terwijl ik wacht op een antwoord van Adam.


| xLenox, Adem heeft een sms van Ro ontvangen. |

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 10:43 ]

---

•