Blegh, waarom trek ik me toch zoveel aan van wat andere mensen denken? Ik heb echt superveel zin om morgen met mijn nichtje en broertje naar de Efteling te gaan, maar waarom vind ik het dan zo erg om voor dezelfde leeftijd als hen aangezien te worden, vanwege mijn lengte en alles?
Ik moet daar echt niet zo'n punt van maken, maar dat lukt niet echt. 
"No one is born in this world to be alone."~ (Saul, One Piece.)
Ik voel me 4 dagen al klote, en ik doe maar tegen je alsof alles perfect gaat
Maar elke keer dat je weggaat, voel ik me nog kloter
Ooit, had je interesse in wat ik deed, wat ik zei, wat ik voelde
Maar langzaam is dat weggevaagd, ligt het aan mij?
Ben ik misschien degene die zich teveel klote voelt?
Ik houd me stil tegen je omdat ik weet dat je niks voor me kan doen
Jij daar, ik hier
Ik wil dat jij een keer het gesprek onderhoud tussen ons, de enige die dat doet dat ben ik steeds
Kan het alsjeblieft niet een keer andersom? Kan je alsjeblieft niet een avondje bij me zijn, zonder dat je na 10 min weg moet?
Het doet pijn als ik me op een avond met jou verheug,en dan later blijkt dat je helemaal niet lang kan blijven
Je kan er niks aan doen, ik weet het
Maar plan dan een andere avond waarop het wel kan
Maargoed, ik houd t voor me. Ik wil het dit keer niet verpesten, dus ik zeg maar niks.
I'll act like I'm fine, it's okay that you don't know
[ bericht aangepast op 8 juli 2014 - 12:08 ]
'If you could see yourself from my perspective, you'll realize there is nothing you need to change about yourself'.
Ledecky
