[Speeltopic] Between Stories and Reality • 1D • 5SOS - Speeltopics

[ bericht aangepast op 14 juli 2014 - 12:42 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Hoe oneerlijk het ook tegenover Zayn was. Ik had liever met Louis meegegaan. Niet dat ik het niet heel gezellig kon hebben met hem. Maar nu het weer wat beter ging tussen Louis en mij, wilde ik gewoon even zo veel mogelijk bij hem zijn. Gewoon totdat ik zeker wist dat het weer helemaal perfect tussen ons was. Alleen dat kon niet. Dis moest ik nu maar even van deze paar minuten genieten en er daarna een leuke dag met Zayn van maken. 'Ik wil ook bij jou blijven. Maar je moet wachten op vanavond. Dan krijg je zoveel kusjes als je wilt.' Beloofde ik hem. Hiertegen in opstand komen had toch geen zin en als ik toch gewoon met Louis meeging, was dat ten eerste enorm lullig tegenover Zayn en daarbij zaten we dan zwaar in de problemen als het managemt erachter kwam. En dat zouden ze zeker doen. Het liefst bleef ik zo heel de dag staan, maar het was nu toch echt tijd om afscheid te nemen. Ik drukte Louis nog een kusje toe, voordat ik voor hem de wc uitliep en vroeg of Zayn er klaar voor was. De jongen stemde meteen in. 'Riching het strand ofzo. Daar zitten altijd wel veel mensen met gitaars enzo. Of heb jij een beter plan?' Het was maar een excus. Ik wilde gewoon naar het strand om van de zon te genieten. Ik keek nog even snel naar Louis die mijn aandacht probeerde te trekken en knikte snel toen hij duidelijk probeerde te maken dat we hier vanavond zouden afpreken. Snel richten ik me weer op Zayn die Harley zijn riem pakten. 'Veel succes.' Wenste ik de andere jongens nog toe, voordat ik voor Zayn naar buiten liep.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Ashton Irwin
Ik reed enigsinds gestrest over het strand in een van onze wagentjes. De zee was vandaag echt heel wild en we hadden er al flink wat mensen die in de penarie zaten uit moeten trekken. Nu werd er gekeken om het strand, of in elk geval de zee, te sluiten. Tot dan bleef het extreem goed uitkijken. Opeens zag ik verderop in de baai een surfplank rechtop staan dat betekende nooit iets goeds. Ik reed als een speer naar de plek die er dwars op stond. Daar trok ik mijn shirt uit, gooide die op mijn drumstokken die naast me lagen en sprong uit de wagen. Nog net gaf ik via de porto door waar ik was en wat er was voor ik de plank van de wagen pakte en de zee in rende. Eenmaal op een diep genoeg stuk sprong ik op de plank. De adrenaline gierde door mijn lichaam, terwijl grote golven over me heen sloegen en me van de plank probeerden te slaan. Dit waren al zware omstandigheden voor ons strandwachten om doorheen te komen, laat staan mensen die minder goed konden zwemmen en surfen als wij. Het leek uren te duren voor ik bij de plank was, die inmiddels gevaarlijk dicht naar de klippen was gedreven. Met moeide duwde ik de plank recht en trok aan het touw voorzichtig de eigenaar ervan omhoog normaal zou ik hem opduiken, maar dan zou ik mijn plank kwijt zijn en op zijn of haar plank was dit een stuk minder goed te doen. Uiteindelijk kreeg ik een voet boven om erna voorzichtig de persoon, een redelijk jong meisje, bij haar schouders te pakken. Ze was bewusteloos. Ik hees haar op mijn plank en klom er zelf weer op om terug te peddelen naar de kust, wat nog zwaarder was, omdat het meisje er niet af mocht vallen. Inmiddels zag ik al de ambulance staan en 2 van mijn collegas om me op te vangen. Met een laatste golf bracht ik haar aan land, waar ze haar direct van me overnamen, zodat ik haar planm kon losmaken en de twee planken op het wagentje kon leggen waarmee ik was gekomen. Gelukkig ademde ze nog, maar de kans op secundaire verdrinking was nog enorm groot door al het vocht in haar longen. Ze werd dus direct afgevoerd naar het ziekenhuis. Dat was volgens mij de druppel, want niet veel later schalde over het strand in verscheidene talen dat we door de gevaarlijke situatie de zee sloten. Nu was het nog de kunst om iedereen eruit te krijgen.

Bowties were never Cooler

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

[ bericht aangepast op 15 juli 2014 - 12:50 ]

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Meridith Anna Feozva Vasilii

Met een luide zucht vol tegenzin rol ik me om. "Meridith, opstaan!" Zong Aemilia vrolijk. Onmiddellijk greep ik mijn kussen en smeet die naar haar hoofd. "Meridith Anna Vasilii! Uit je bed!" Ze probeerde als een strenge moeder te klinken, maar met zo'n piepstem lukte dat moeilijk. "Je bent Feozva vergeten," mompelde ik. Vol tegenzin ging ik rechtop zitten en keek chagrijnig Aemilia aan. "Goed zo!" Glimlachte ze breed. "Ik ben zo weg. Zoals ik verteld had, ik blijf weg voor een maand. Houd het appartement schoon, bestel niet elke avond eten, en waag het niet om aan mijn kleding te zitten," zei ze nog even snel, voor de zoveelste keer. "Nee bedankt, ik schiet in een spontane depressie als ik in jouw kast kijk met al die merkkleding," snoof ik terwijl ik een lok achter mijn oor schoof. "Ja, en ik krijg ook een beroerte als ik in die van jou kijk. Alles zo saai," mompelde ze. "Is het niet tijd om te vertrekken en voor een maand uit mijn leven te blijven?" Zei ik terwijl ik haar wat uit mijn kamer duwde. "Oh ja, ik moet het vliegtuig halen! Ik zal je bellen als ik geland ben!" Riep ze terwijl ze haar koffers pakte en wegging. "Doe maar niet," riep ik er achteraan. Nog altijd moe slofte ik naar mijn telefoon die aan de oplader lag en keek even of er nog iets belangrijks was. Een tweede zucht verliet mijn mond toen er geen enkel bericht stond, alleen maar wat dingen van Tumblr en Facebook. Dat werd dan een dag naar het strand om Ashton te irriteren. We hadden vrij weinig gemeen, maar hij was toch een erg goede vriend van me. Ik slenterde wat naar mijn kast, pakte er maar gewoon een spijkershortje uit en een tanktop van Fall Out Boy. Mijn haar liet ik zoals altijd gewoon loshangen, en het enige beetje make-up wat ik opdeed was mascara. In de woonkamer trok ik mijn grijze Vans aan en liep nog even naar de keuken om iets te eten te pakken. Daarna keerde ik weer terug naar mijn kamer aangezien ik mijn telefoon was vergeten, plugde oortjes in en stopte ze in mijn oren, en liep naar de gang waar mijn longboard lag. Binnen twee minuten was ik al onderweg naar het strand op mijn longboard. Wat verveeld neuriede ik mee met de liedjes Shameless, A Love Like War en Backseat Serenade van All Time Low. Pas als ik helemaal alleen was - was het mijn tijd om me nog eens dood te fangirlen over de mannen in geweldige bands. Eenmaal bij het strand aangekomen stapte ik van mijn longboard af en tilde hem op onder mijn arm. Ik trok één wenkbrauw op bij het zien van paniekerige mensen die overal naar toe renden. Toen ik wat verder liep over het zand kwam Ashton uiteindelijk in zicht. "Wat is hier aan de hand?" Vroeg ik hem toen ik naast hem stond, eerder wat ongeïnteresseerd dat echt geboeid.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Ashton Irwin
Toen het bericht kwam, kwamen 2 dingen op gang. De helft van de mensen raakte in paniek en de andere helft bleef stoïcijns doorzwemmen en surfen. Een paar van ons probeerde mensen tot rust te manen en andere probeerden de laatste mensen uit het water te krijgen. Door de megafoon op het dak van het karretje riep ik om dat mensen KALM. Het water moesten verlaten omdat het te wild was, maar dat het strand wel veilig was. Via mijn mobiel speelde ik het ook in een paar andere talen af in de hoop dat iedereen het verstond. Mijn talenknobbel was niet heel groot, maar elke keer als iemand me hielp vertalen vroeg ik ze om een paar dingen in te spreken die we vaak nodig hadden. Zo had ik al een hele bibliotheek van talen aan weten te leggen. Onder het afspelen en zelf waarshuwen hoorde ik een bekende stem naast me. Ik keek om en zuchtte. "De zee is te wild en de stroming te sterk. We sluiten de zee. Nu is vanavond de Iron Man wedstrijd, maar die gaat gewoon door. Je komt dus nog wel kijken en me aanmoedigen, Heh?" De Iron Man wedstrijd was een competitie tussen de strandwachten waar je eerst een end moest hardlopen naar het volgende strand, dan zwemmen naar het strand daarna en vanaf daar terug naar Bondi peddelend met je surfplank. De woeste zee zou het alleen maar een grotere uitdaging maken. Iedereen wilde winnen, ook ik. Ik was dan wel gay en lief, maar ik ging zeker wel mee met dit haantjesgedrag. Ik ging weer verder met omroepen. Gelukkig werden de mensen rustiger en de zee leger. Het was altijd een groot gedoe dit. We deden het niet graag of snel, maar met al 7 bijna verdrinkingsgevallen vandaag was het einde oefening. Ik haalde een hand door mijn warrige wapperende haren en speelde nog eens de bandjes met oosterse waarschuwingen af. Pas als de zee leeg was kon ik even bijkomen van de redding van net en wat drinken. Toch gingen mensenlevens altijd voor het eigenbelang van de strandwacht en dat vond ik ook zo mooi aan het beroep, al maakte dat het ook wel heel zwaar op sommige dagen. Toch had ik een geweldige club collegas en vrienden die er altijd voor elkaar was. Zelfs al was ik de kleine 'Joey' van de groep.

[ bericht aangepast op 15 juli 2014 - 14:30 ]

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Met mijn handen in mijn zakken liep ik in de richting van het centrum terwijl een zacht deuntje mijn mond verliet. Ik was vrolijk, wetende dat het tussen Harry en mij gewoon goed zat en ik iets had om naar uit te kijken, ondanks ik liever nog steeds met hem op stap was geweest. Waarschijnlijk had Zayn dat ook liever gehad, want zijn woorden 'laten we dat maar doen, want anders weet ik het ook niet meer. Daarbij is het opzich niet slecht, want op het strand weet je nooit wat je te wachten staat en zijn er nog van die feesten tegen de avond.' Klonk in mijn oren nu niet echt alsof de jongen er zin in had, maar dat kon natuurlijk ook door het hele gedoe komen. Toch had ik ergens het gevoel dat het ook iets met mij en Harry te maken had, omdat we niet zonder elkaar konden en sowieso wel liepen te appen en te doen. Het 'Je trakteert me dan wel op een ijsje, hé?' Met een grijns liet me weten dat de jongen wel het beste ervan probeerde te maken. Een zucht verliet mijn mond terwijl ik alle vragen, ook over waarom we niet gewoon normaal samen konden zijn, wegdrukte, om mijn zonnebril op te zetten en onopvallend mensen te bekijken, kijkende of ik überhaupt iemand kon vinden, die misschien een beetje kon zingen en er goed uitzag. Dat laatste was natuurlijk ook heel erg belangrijk, al was het niet het belangrijkste. Het belangrijkste is en bleef dat we iemand zouden vinden en dat ik nog iets zou reserveren, regelen, voor vanavond.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Zins het weer goed tussen Louis en mij ging, leek het echt alsof iedereen iets tegen ons had. Niemand had meer zin om iets met ons te doen. Ook Zayn leek liever iets anders te gaan doen, in plaats van met mij op pad. Ik wist dat Louis en ik best vervelend konden zijn samen, maar zo erg waren we nu toch ook weer niet. We waren gewoon verliefd, dat konden ze toch wel begrijpen. 'Tuurlijk, omdat je het zo lief vraagt.' Grijnsde ik terug. We moesten er allebei het beste van maken. Ik slenterde naast Zayn over de straten heen. Gelukkig was het strand niet heel verweg. Al merkte je wel dat we dichterbij kwamen, want de wint werd erger. 'Meteen maar een ijsje halen?' Vroeg ik Zayn, toen we langs een ijssalon kwamen. Ik trok hem zonder echt te wachten op antwoord al naar binnen? 'Wat wil je?' Vroeg ik hem, nadat ik zelf mijn ijsje al had samengesteld en had doorgegeven. Het meisje achter de balie leek alleen niet echt bezig te zijn met haar werk, want ze kon ons enkel aanstaren. God, ik hoopte maar niet dat we veel meer fans gingen tegenkomen vandaag. Dat zou betekenen dat onze bodyguards tevoorschijn moesten komen en dat maakte zo'n dagje een stuk minder rustig.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Ik deed de riem van Harley los, om deze in mijn tas te gooien en in de richting van Harry te kijken. Ondanks ik er niet heel veel zin in had, het grootste gedeelte doordat dit in mijn ogen nog lastig ging worden, zou ik er toch het beste van maken, want de jongere krullenbol had hier ook niet voor gekozen. Dat was ook de reden dat ik een ijsje bij hem probeerde te ontfrutselen, wat met gemak lukte. 'Goed zo, want anders had ik Harley na moeten gaan doen,' grijnsde ik, om dezelfde grote puppy ogen op te zetten en langzaam maar zeker toch op te staan en wat geld op tafel neer te gooien voor het drinken. Daarna haakte ik mijn arm door die van Harry, om Harley mee te fluiten en toch aan de zoektocht te gaan beginnen. 'Hazz, wat zie jij als voorprogramma?' vroeg ik, wetende dat ik wel een beeld voor ogen had, maar dit eigenlijk alleen een fantasiepersoon kon zijn. Misschien had de jongen een wat realistischer beeld en konden we daar wat mee. Misschien zou dat het wel wat makkelijker maken, ondanks het misschien ook aan de andere kant weer lastiger, omdat je juist op die punten zou gaan letten en andere dingen voorbij liet gaan. 'Ja, prima, want op een lege maag kan je niet zoeken,' antwoordde ik, ook al was het eigenlijk onnodig, want ik werd al lang meegetrokken. 'Blijf hier, Harley,' verliet mijn mond bij de deur, om even toe te kijken tot de hond zat, om vervolgens naar Harry te kijken en daarna naar het ijs. Nou ja, het ijs daar was ik snel van afgeleid door brandende blikken om op te kijken naar het meisje achter de balie. 'Gaan we dit serieus de hele dag krijgen?' fluisterde ik naar de jongen naast me, net zo dat alleen hij het kon horen, want het was dan nog heel snel over met de lol die toch nog voor kon komen. 'Maar voor mij het standaard met nog een flesje water voor het beest buiten, alsjeblieft.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Meridith Anna Feozva Vasilii

Voor enkele seconden staarde in gewoon de zee in. Pas toen Ashton klaar was met praten knipperde ik en keek ik hem aan. Een meisje met een normale lengte zou wat omhoog moeten kijken om hem aan te kijken, aangezien de jongen niet bepaald klein was. Maar dan had je ook nog uitzonderingen, waar ik er één van was, die weer een paar centimeters groter waren dan hem. "Oh, dus dat wordt geen middag kijken hoe mensen op hun surfboard hard onderuit gaan," zei ik met een licht teleurgestelde klank in mijn stem. Ik kon me altijd wel vermaken met het zicht van mensen die ergens van af vielen. Toen Ashton begon over die Iron Man wedstrijd knikte ik kort. "Natuurlijk. Ik zou voor geen goud willen missen hoe jij keihard op je bek gaat," grijnsde ik lichtjes naar hem. "Ik moedig je wel aan. Ik ben toch altijd zo enthousiast?" Het eerste meende ik heus wel, alleen het tweede was vol sarcasme. Ashton riep weer van alles waarvan ik aannam dat alle mensen uit het water moesten. Waren die nou serieus zo dom om te denken dat ze zonder enig probleem in het water konden blijven? Toch stroomde de zee langzaam leeg. Ik keek nogmaals even rond en plofte toen maar gewoon in het zand neer. Mijn longboard legde ik op mijn schoot neer en verveeld begon ik wat aan de wieltjes te draaien. "Hé Ash, om hoe laat begint die wedstrijd? Misschien kunnen we nog even lunchen of zo, dadelijk?" Stelde ik voor. Als Ashton dadelijk weg mocht dan zouden we wat kunnen eten, en zo niet dan zou ik wel wat halen. Ik had toch vrij weinig te doen en als ik binnen een paar uur geen koffie kreeg dan zou ik sterven.

Dear Molly. Watching over Fred like you have been watching over Harry all these years. Love, Lily.

Michael Clifford
Redelijk wat geld was al in mijn gitaarkoffer gegooid. Een mens met een normaal betaalde baan zou me waarschijnlijk uitlachen, dat ik hier al blij mee was. Ik was enkel niet iemand met een normaal betaalde baan. Ik was iemand die hier elke dag zat, gitaar speelde en zong voor de mensen, in de hoop genoeg geld binnen te halen om vanavond normaal te kunnen eten. Iemand die hoopten dat als hij thuis kwam de politie het niet had afgezet met lint. Wetend dat dat een keer het geval zou zijn en ik en mijn ''vrienden'' opzoek moesten naar een andere plek. Maar met het geld dat ik nu binnen had, kon ik zo lunchen en vanavond eten. En de dag was nog jong. Het weer zat gelukkig mee. Het zonnetje zorgde ervoor dat mensen blijer waren en mij sneller iets gunde. En zo niet had ik altijd nog de vaste mensen die iets neergooide. Aangezien ik hier elke dag zat, wisten mensen die hier ook vaak liepen, inmiddels wel wie ik was. 'Dankje, Saar. je bent een schat.' Het was een meisje dat een paar winkels verderop bij een eettentje werkte en altijd wat te drinken kwam brengen. Soms kwam ze wel eens naast me zitten als ze klaar was met werken en konden we uren praten. Ze had het nu enkel druk. Ik nam snel een slok van de cola en pakte het flesje water, om er wat van in de bak van Mufin te gieten, die meteen gulzig begon te drinken. Langzaam begon in weer wat op mijn gitaar te tokkelen, waarna ik toch weer inzetten en een nieuw liedje begon te spelen.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Mijn blik bleef meer hangen bij de etalages waar ik langsliep dan op de mensen die voorbijliepen en in mijn ogen niet genoeg potentie hadden om op een podium rond te huppelen en, laat staan, op hun benen te blijven zien bij het aanzicht van zowel de fans als de arena's. In dat opzicht was ik heel nauwkeurig, maar ook verdomd moeilijk, bot, want ik wist inmiddels wel wat je te wachten stond tijdens een tour. Ik mocht van geluk spreken dat ik de andere vier jongens nog had, om op terug te vallen, die me met beide benen op de grond hielde, maar deze persoon zou er hoogstwaarschijnlijk alleen voor staan. Daardoor moest deze wel stevig in zijn schoenen staan en al een beetje ervaring hebben met publiek. Ik pakte mijn telefoon erbij, maar voor ik de kans kreeg om ook maar naar mijn contactlijst kon gaan werd ik bijna ondersteboven gelopen. Ik draaide me om, om een klein meisje te zien rennen, haar moeder meesleurende, die een excuus naar me uitkraamde en de reden hoe of wat. 'Maaaaam, schiet nu op, want zo is hij weg,' zei het kleine meisje voor ze haar pas versnelde en een verbaasde blik was op min gezicht te vinden. Zou het dan toch? Ik versnelde mijn pas, om de twee mensen te volgen en uit te komen bij een jongen met een gitaar. Stilletje bleef ik staan kijken, luisteren, om een klein glimlachje op mijn gezicht te toveren. Het klonk niet slecht, zeker niet, maar ergens was het niet het gene wat ik in gedachten en ik twijfelde dan ook of deze jongen überhaupt in het hele plan zou passen. Hij was apart, maar wel heel erg goed. Het nam niet weg dat ik een deel van het geld wat ik op zak had in zijn gitaarkoffer gooide, wat ietwat vreemde blikken van mensen opleverde, waarschijnlijk door de hoeveelheid of doordat ik het was, maar het enige wat ik daarop te zeggen had, was het ophalen van mijn schouders, om weer stilletjes te blijven luisteren. Wat moest ik nu toch eens doen?

[ bericht aangepast op 15 juli 2014 - 19:46 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Ashton Irwin
Ik snapte wel wat Meridith zo leuk vond eraan, dat vond ik vroeger ook leuk om te zien, maar nu betekende dat vaak aan het werk om problemen te voorkomen. Ga dan eerst surfen met iemand die het je leert, sukkels. Ik bleef tussen het gesprek door mensen te zeggen rustig het water uit te gaan. Ik rolde met mijn ogen bij haar antwoord. "Heel leuk, Mer." zei ik voor ik weer verder ging. Ze was een goede vriendin, maar erg sarcastisch. "Heel entausiast." zei ik met een scheve glimlach. Ik bleef dingen omroepen terwijl het meisje ging zitten. "Niet met een chicky praten tijdens het werk, Joey. Fixen kan later wel." hoorde ik over de porto. Ik rolde me mijn ogen en keek naar het meisje. "9uur verzamelen. Half 10 gaan de eersten weg. Maar ik moet de rest van de dag hier blijven om op de mensen te letten. Sorry." zei ik voor ik verder ging met omroepen en kijken of alles ging hoe het moest. Ik haalde een hand door mijn natte lokken en keek naar Dark Cloud. Het zal ook weer eens niet. Gelukkig waren bijna alle mensen uit het water. Plots hoorde ik weer iemand gillen. Die werd door een mui naar achter gezogen en leek te verzuipen. Ik keek naar Dark Cloud en gooide mijn telefoon op Meridith's schoot voor ik de plank weer pakte en het water in rende om weer iemand eruit te halen. Waarom konden mensen niet luisteren? Ik peddelde als een gek om net optijd bij de man aan te komen. Hij klauwterde op de plank met wat hulp. Daarna peddelde ik verder de mui in terwijl ik de man geruststelde. Eenmaal uit de mui kon ik verderop terugpeddelen naar de kust. Daar zette ik de man af en ging enigsinds afgemat op de achterkant van de wagen zitten om verder te kijken naar de nu gelukkig bijna lege zee. "Dus..." zei ik tegen het meisje en trok mijn shirt weer aan.

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Langzaam aan begon er een groepje mensen te vormen die aandachtig naar me kwam luisteren en me wat geld toegooide. Hier hield ik nu van. Mensen die de moeite namen om te blijven staan, om naar me te luisteren. Het leken te waarderen dat ik hier zat en me niet alleen maar vies uitstoot vonden die altijd riepen dat ik een baan moest gaan zoeken. Die mensen hadden geen verstand van het leven op straat. Het was nu niet echt of ik hiervoor gekozen had. Ik keek op naar een klein meisje dat wat geld uit handen van haar moeder probeerde te halen, het voorzichtig in mijn koffer legde en er daarna voor te gaan zitten. Ik glimlachte vrolijk naar haar en zong moeiteloos door. Ondanks dat de drugs al grotendeels uit mijn systeem was, weigerde ik een nieuwe joint op te steken. Nu ik publiek had, moest ik het vast zien te houden. Mijn ogen schoten terug naar de gitaarkoffer, toen er een grote som geld in werd gegooid. Ik moest mezelf herpakken van de schrik en met grote ogen keek ik naar de jongen die het erin had gegooid. Daar kon ik zeker een paar weken mee vooruit. Voorzichtig bleef ik doorspelen, terwijl ik de jongen bleef aanstaren. Ik sloeg de laatste akkoorden aan en haalde uit, voordat ik het nummer afsloot. Ik glimlachte vrolijk naar de mensen die weer langzaam wegliepen en bedankte ze, waarna ik me op de jongen richten. 'volgens mij heb je een fout gemaakt.' Niet dat ik het geld niet wilde, maar het leek me sterk dat de jongen er expres zoveel geld had neergegooid.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Mijn blik gleed van de jongen naar de mensen die om hem heen stonden, luisterende net als ik, want het was in deze zoektocht natuurlijk ook belangrijk om de reacties van het publiek mee te krijgen. Als mensen hun neus ophaalde, rechtstreeks doorliepen, wist je dat je de verkeerde persoon tegen het lijf was gelopen en verder moest gaan. Maar zodra je op dit moment al mensen kon boeien, moest er iets in je zitten wat alsnog gehoord moest worden, gehoord wilde worden. De reacties op deze jongen maakte het er voor mij niet makkelijker op waardoor ik heel erg de neiging had om het op te nemen en het door te sturen naar de andere, hun mening vragende. Toch deed ik het niet, want ik wilde het alleen doen, ondanks ik het liefste nog steeds Harry aan mijn zijde had, want die zat och wel vaak op een lijn met me. Ik kon het dan ook niet laten om het te filmen en richting Harry te sturen dat ik waarschijnlijk een mogelijk voorprogramma had gevonden, gezien ik dat had beloofd, om er verder nog niets bij te sturen. Ik werd daarvoor teveel afgeleid door de jongen, die me met grote ogen aankeek door het geldbedrag wat ik in zijn koffer gooide, om hem een glimlach toe te werpen. En misschien dat ik wel eerst ging kijken hoe de jongen in elkaar zat voor ik hem het voorstel voor zou schuiven, want natuurlijk moest hij ook een beetje een leuk karakter hebben aangezien hij met op ons moest trekken voor een aardige tijd en spanningen niet geweldig zouden zijn, maar bovenal moest de jongen het zelf ook wel willen. Ik kon het wel roepen, maar zijn mening was het belangrijkste van alles. Het nam niet weg dat, vooral bij zijn uithaal, de twijfels bij mij wegzonken qua zang en gitaarspel. De rest wist ik nog niet, maar dit wist ik wel. Het was ook de reden dat ik een stap naar voren zette, om mijn hand uit te steken naar de jongen toen hij eenmaal klaar was en me aansprak. Het enige wat ik kon hopen was dat hij er op in zou gaan en mijn lichte zenuwen, die ik toch begon te ontwikkelen omdat het goed moest lopen, uitpakken, aangezien het mijn enige kans was. 'Nee, ik maak geen fouten. De enige fout die ik zou maken, is als ik jou geen voorstel zou doen en tussen mijn vingers door zou laten glippen,' verliet mijn mond, om mijn zonnebril op mijn hoofd te zetten. 'Net als dat ik het niet aan jou zou geven, want je verdiend het, want je speelt goed, zelfs beter dan dat,' voegde ik eraan toe.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer