Sophie Anderson
Zodra ik binnen kom, heb ik al door dat het chaos is binnen. Caitlin, beter bekend als Cait staat achter de apparaten om de koffie die de mensen hebben besteld klaar te maken en in de bekers te doen die klaar staan. Kort gezegd doet ze een poging tot. In haar ene hand heeft zij namelijk een zak met koffiebonen en haar andere rust op haar zij. Ze staart wanhopig naar de apparaten. Cait is op zich best technisch, maar koffieapparaten zijn niet haar soort apparaten. Een gefrustreerde zucht verlaat haar mond. 'Waarom doe je gewoon niet wat ik wil? Stom kutding!', komt er daarna boos uit haar mond. 'Hij verwacht gewoon een beetje liefde van je', zeg ik lachend. Cait draait zich verschrikt om als zij mijn stem hoort. 'Je bent er eindelijk, hij is gewoon stom aan het doen, dat ding', ondertussen wijst ze met haar vinger naar het koffieapparaat. 'Ja, ik ben er eindelijk. Er was wat oponthoud en nu zou ik je graag hier weg hebben, voordat je nog iets sloopt', vervolg ik nog steeds lachend. 'Ik beklaag mij wel bij Beth als zij er ook eindelijk is, die jongen zou komen maar die was er dus niet en het was nu mijn beurt om de koffie te maken. Dus ik ben al weg, laat je magie werken Soof want anders jagen wij echt klanten weg', haar gezicht staat nu op wanhopig. 'Laat mij maar begaan', stel ik haar gerust. Mijn tas leg ik ergens neer. Al snel heb ik het ritme te pakken en vul ik de bekers met gemak. Ik breng ze naar de balie. Ik zie meteen een paar gezichten een veel vrolijkere uitdrukking krijgen. Dan keer ik terug naar mijn plek bij de apparaten. Zo te horen zin Steph en Kris er ook. Officieel heten ze Stephanie en Kristin, iedereen krijgt hier een bijnaam zodra ze in vaste dienst komen hier. Steph is onze gek, altijd dol op avontuur samen met Cait en Kris is onze lesbienne volgens Cait. Anderhalf jaar geleden heeft ze ons verteld dat ze op meisjes en vrouwen valt. Voor Beth, Steph, Cait en mij was het geen enkel probleem. Kris was nog steeds Kris alleen haar seksuele voorkeur is nu anders of is eigenlijk anders die van ons geweest. Zij was heel blij met onze positieve reactie. 'Soof, we gaan vanmiddag naar het strand, ga je mee?', vraagt Kris. 'Is goed, ik ga misschien wel langs het theater eerst', beantwoord ik haar vraag. 'Moet Calum weer spelen dan?', is haar volgende vraag. 'Ja, in het theater waar hij voor het eerst heeft gespeeld', beantwoord ik ook deze vraag. Herinnert mij eraan dat ik hem nog even een smsje moet sturen. Ik pak mijn tas, daar vis ik mijn mobiel uit. Met een hand bedien ik de apparaten terwijl ik met de andere een smsje typ naar Calum. 'Kijk dan! Zij kan het gewoon met een hand en zonder te kijken', roept Cait uit. 'Wij weten het Cait, ons lukt dat ook niet', troost Steph haar. 'Wij zijn alleen wel beter dan jij', vult Kris aan. 'Kris, zoiets moet je niet zeggen', zegt Steph met een zucht.
Hey Cal,
Veel succes vandaag hoewel ik weet dat je dat niet nodig hebt. Ik kom misschien vanmiddag langs.
Sophie
Snel verstuur ik het smsje. Dan ga ik verder met mijn werk.
Niall Horan
Ik loop al een tijdje voordat ik bij het eerste theater aan kom. Tot mijn verbazing is er nog niemand gillend naar mij toe gerend, waarschijnlijk is iedereen op het strand of naar werk. De voordeur duw ik met gemak open. Achter de balie die vlakbij de deur ligt, zit een meisje. Ze is van ongeveer mijn leeftijd, misschien iets ouder dan ik. Ze kijkt mij verbaasd aan. 'Als u komt voor het toneelstuk dan bent u te laat', zegt ze bezorgd. 'Daar kom ik niet voor, ik ben op pad gestuurd om iemand te zoeken om iemand te vinden die goed kan zingen en die het leuk vind om te zingen. Ik hoopte hier iemand te vinden', leg ik haar uit. 'Dan ben ik bang dat je hier aan het verkeerde adres bent', vertelt zij mij. Teleurgesteld laat ik mijn schouders zakken. Ik wil haar een fijne dag toe wensen en weer gaan, dan begint ze weer te praten. 'Maar er is wel een theater hier in de buurt waar ze regelmatiger toneelstukken op voeren waar in moet worden gezongen dus daar kan je nog langs gaan', vertelt zij mij. Dan kijkt zij mij fronsend aan alsof ze zich iets probeert te herinneren. 'Ben jij niet van een band?', vraagt ze dan opeens. 'Ja, ik zit in de band One Direction', zeg ik tegen haar. Ze begint druk te zoeken in haar tas. Dan haalt ze een foto tevoorschijn en haar mobiel. 'Ik zal je uitleggen hoe je moet lopen naar het andere theater, maar zou je alsjeblieft deze foto willen signeren en mag ik een foto van je maken? Mijn zusje gelooft anders nooit dat ik je in het echt heb gezien', ratelt ze vrolijk. Ik knik als antwoord, ze overhandigt mij de foto. Het is een foto van mij en de rest van de jongens. Ze gaat weer in de weer, blijkbaar opnieuw op zoek naar iets. Ik pak mijn pen en signeer de foto. Ze staat met een pen in haar handen. Dan ziet ze dat ik de foto al heb gesigneerd. Ze pakt snel een blaadje en begint te schrijven. Ik zeg niks. Al snel overhandigt zij mij het blaadje, dan pakt ze een beetje onzeker haar mobiel. Ik ga in een pose staan en glimlach lief naar de camera. Dan geef ik haar de foto terug. 'Ontzettend bedankt, mijn zusje zal hier zo blij mee zijn. Ik hoop echt dat je bij het andere theater meer geluk hebt', zegt ze. Dan vertelt zij mij kort en bondig hoe ik bij het andere theater moet komen. 'Ik heb het voor de zekerheid ook op geschreven, ik leg routebeschrijvingen soms wat warrig uit', verontschuldigt ze zich met een glimlach. 'Heel erg bedankt, doe de groeten aan je zusje en het was aangenaam je te ontmoeten', dan verlaat ik het theater gebouw met het blaadje in mijn hand.
Physics is awesome
