[Speeltopic] Five Years • One Direction - Speeltopics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Zoals het er nu uitzag leek het vandaag erg koud te worden, dus had ik alvast voorzorgsmaatregelen genomen. Een warme sweater met mijn winterjas erbovenop, skinny jeans want een warmere broek had ik niet echt, en korte zwarte laarzen eronder, met als laatste een beanie over mijn geverfde haren, die op het moment ijsblauw waren. Ik herinnerde me nog hoe koud London kon zijn in de winter, dus ik had er maar goed aan gedaan, dacht ik zo. Met de gitaarkoffer op mijn rug liep ik door de pasgevallen sneeuw richting het park, waar het op dit tijdstip nog niet achterlijk druk was. Met mijn vingers gleed ik over het hek, waardoor ik hele lagen sneeuw op de grond liet vallen, maar mijn vingers ook gelijk koud werden. Ik merkte het niet heel erg, ik was immers terug in de stad met een doel. Rondkijkend naar een plekje waar ik goed zichtbaar was, maar het toch niet al te erg opviel, viel een bankje me opeens op. Die bank was ons plekje geweest, altijd al. Dat leek me een mooie plek om te beginnen. Ik bewoog me richting de plek, om de sneeuw eraf te schuiven en te gaan zitten. Voorzichtig zette ik de koffer op de grond voor me neer en klikte hem open, om de gitaar eruit te halen. Alsof het ding gemaakt was van broos glas pakte ik het op, om mijn vingers op de goede manier op de snaren te plaatsen. Eerst tokkelde ik maar wat in het wilde weg, om erin te komen, waarna ik een van de wat oudere nummers van onze band begon te spelen. Amnesia, wel te verstaan. Zacht zong ik mee, hoopvol dat vandaag goed ging komen. Ik wist dat de kans klein was dat ik hem tegenkwam, maar ik had tijd zat om wat langer in de stad rond te blijven hangen. Ik was niet voor niks de halve wereld rondgevlogen.

Because I love him, do I need another reason?

-dubbel-

[ bericht aangepast op 4 aug 2014 - 20:06 ]

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Eindelijk was ik terug. Terug in mijn vertrouwde stad. Terug in mijn veelte stille huisje. Het was tijd om weer tot rust te komen. Ondanks dat ik 's nachts pas laat was terug gekomen van mijn wereldtournee en had ik dus weinig geslapen, toch was ik vroeg wakker geworden door Destiny. Ze was door al de hectiek, nogal onrustig en sliep daardoor moeilijker. Het enige wat ze heel de tijd wilde, was in mijn armen zitten en dat ik voor haar zong. Maar nu ik goed wakker was, lag ze nu eindelijk te slapen. Maar dan had ik nu tenminste wel tijd om mijn koffers uit te pakken. Ik had er echt totaal geen zin in, maar het moest toch echt gebeuren. Langzaam begon ik als eerste Destiny haar spullen op te ruimen. Die van gaar waren nu eenmaal belangrijker dan die van mij. Ik leefde toch altijd al uit tassen en koffers. Maar de kleine meid had haar spulletjes gewoon nodig. Ik ruimde net haar laatste kleren op, toen mijn mobiel trilde in mijn achterzak. Ik keek op de klok en wist enkel daardoor al wie het was. Snel griste ik mijn mobiel uit mijn zak en las ik met een glimlach het berichtje van mijn beste vriend. Hij wist nog helemaal niet dat ik terug was en ik ging hem straks zo hard verassen. Hi boo! De kleine meid was onrustig, dus geen oog dicht gedaan. Gelukkig licht ze nu te slapen. En hoe is het daar? Xx ik legde meteen mijn mobiel weer weg, toen Destiny begon te huilen. Het was ook te mooi om waar te zijn, dat ze gewoon door zou slapen. 'Kom hier muts.' Ik tilde haar uit haar bedje en liep met haar naar beneden. Het was ook wel etenstijd voor haar. Daarbij had ik zelf ook wel honger.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Cole Matthew Payne

Het geluid van de sneeuwvlokken die op een vast ritme tikten tegen mijn raam maakte me stilletjes aan wakker. Winter, weekend, kon het nog beter? Ik hield namelijk van de winter, het deed me altijd denken aan mijn kindertijd, toen alles nog simpel was, een leven zonder zorgen. Zonder aarzelen gooide ik m'n laken van me af en snelde de trap af naar beneden. "Goedemorgen, Li!" schreeuwde ik opgewekt door het huis. Ik keek even in het rond op zoek naar hem, maar nergens was hij te bespeuren. Nonchalant haalde ik mijn schouders op en ging me toen maar wat opfrissen. Toen ik net uit de douche kwam en mijn kleren aantrok hoorde ik wat gerommel, het geluid kwam van boven. Het was vast Liam die nog maar net wakker werd, het was ondertussen al half elf. Spontaan begon ik te grinniken en rende zo luid mogelijk naar boven. "Hallo slaapkopje!" riep ik enthousiast terwijl ik de deur van zijn slaapkamer openzwaaide. Liam keek me even met half geopende ogen aan en ik stapte rustig naar hem toe. "Wat wil je doen vandaag, Lili?" fluisterde ik zachtjes en ging naast hem zitten op bed. Ik hield ervan om bij hem te zijn, we waren en zijn nog altijd twee handen op één buik. Ik keek even naar hem en ging bovenop hem zitten. "Als je niet vlot antwoord, dan moet ik je maar forceren." grijnsde ik even ondeugend en begon hem te kietelen. De kamer werd gevuld door het geluid van Liam's zijn lach. Spontaan begon ik mee te lachen. Ik keek hem aan en bezweek niet voor zijn smeekbedes om te stoppen. Meteen begon ik hem harder en meer te kietelen. Na ongeveer twee minuten hem 'gemarteld' te hebben ging ik van hem af. "Goedemorgen broertje." grinnikte ik even kort en stapte naar de deur. "Zie ik je zo meteen in de keuken?" vroeg ik onschuldig, het klonk eigenlijk meer als een veronderstelling dan als een vraag. Daarna stapte ik met een glimlach op mijn gezicht de trap af, op weg naar de keuken.

"Music expresses everything I can't say in words."

Marcel Styles
Ik schoof wat sneeuw van de reling het bruggetje af, om er vervolgens met wat moeite plaats op te nemen. Mijn gezicht in de richting van het water, in de richting van het park, om mijn voeten goed klem te zetten, zodat ik er niet af kon vallen. Langzaam maar zeker keek ik toe hoe uitzicht langzaam een witte gloed kreeg door de sneeuw die nog altijd neer dwarrelde, wat er ook nog eens voor zorgde dat de plek mooier en mooier werd. Er waren niet veel mensen die van dit weer hielden, maar mij maakte je, zeker de afgelopen jaren, alleen maar gelukkig mee. Mijn beanie trok ik beter over mijn krullenbos heen terwijl mijn blik nog altijd gericht was op mijn hond, die door de sneeuw rende en de tijd van zijn leven leek te hebben. Tenminste tot het moment dat hij afgeleid leek te worden. Een harde blaf verliet zijn bek voor hij het op een rennen zetten. 'Mikey, kom hier!' schreeuwde ik, maar zonder weinig effect, want het duurde niet heel lang voor het beest uit het zicht was verdwenen. Daardoor verliet een zucht mijn mond, om weer van de brug af te komen en met een snelle pas de hondenpoten in de sneeuw te volgen. 'Mikey, kom hier!' Het leverde opnieuw niets op waardoor mijn pas nog sneller werd. Al was dat niet voor heel lang, want een zacht, maar bekend, nummer liet me langzamer lopen. Ik had het lang niet gehoord, maar dat betekende niet dat je nummers als deze zou vergeten. Het liet me mijn oren spitsen, om uiteindelijk helemaal stil te laten staan. Het was niet zozeer het nummer, maar eerder de stem die het nummer zong. De stem die ik al zolang niet meer had gehoord, maar niet wilde geloven dat ik deze nu wel hoorde. Ik draaide me om, om langzaam de richting van het geluid op te lopen, om niet veel later een jongen met zijn rug naar me toe te zien zitten. Stilletjes bleef ik staan, luisterend, maar vooral geschokt, niet in staat me te bewegen. Hij mocht met zijn rug naar me toe zitten, maar blauwe plukken onder zijn beanie, de stem, en alles bij elkaar? Dat kon maar een iemand zijn, ook al was dat bijna onmogelijk.Dat bijna maakte dat het nog wel zo kon zijn. Ergens wilde ik dit risico niet nemen, wilde ik me omdraaien en doen alsof ik nooit hier was geweest, maar iets hield me tegen. Iets zorgde ervoor dat ik niets anders kon dan stil blijven luisteren met een lichte glimlach, om zachtjes te klappen. 'Je krijgt het nog altijd voor elkaar, hé?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Malik - Tomlinson
Ik maakte een aanstalten om mijn telefoon weer op tafel te gooien, maar het bekende deuntje van Harry bracht daar toch verandering in. Mijn vingers gleden over het scherm waarna niet veel later mijn ogen over de regels heen gleden. Ik zou dat ik je een knuffel kon komen geven of iets kon doen, Hazza, echt waar. En hetzelfde als altijd, niets te klagen dus. Al vind Zayn het leuk om me pesten en mis ik jou nog steeds :c Xx Ik keek eventjes op toen mijn naam klonk, om Nimra een glimlach te schenken, om opnieuw een begroeting uit te kramen, voor ik op verzenden klikte. Mijn telefoon belandde daarna wel met een doffe klap terug op tafel. Net op tijd, want nu kreeg ik de kans om mijn echtgenoot zijn polsen vast te pakken. De neiging om Zayn over de rugleuning heen te trekken, om weer dicht tegen hem aan te kruipen, toen ik zijn warme armen om me heen voelde, was heel groot. Bijna te groot, maar dat betekende niet dat ik dat ook werkelijk deed. Ik gedroeg me deze keer en deed alleen mijn hoofd naar achteren, zodat de jongen in mijn gezichtsveld verscheen. 'Mijn lippen zitten hier hoor.' Om het te verduidelijken, omdat ik geen zin had om hem los te laten, trok ik een klein pruillipje. Al was het voor korte duur, want ik keek wel met interesse op bij de vraag die over en weer werd gestemd, om nog even snel ingestemd gemompel te laten horen bij dat we niets te klagen hadden. Naar mijn weten hadden we dat ook niet, al had ik nog steeds de neiging om te klagen, omdat Zayn al snel weer weg was. Maar dat kon nu ook niet anders en eigenlijk zou ik met mijn luie kont ook eens iets moeten doen. Al gebeurde dat ook snel door Diana, die mijn gedachten leek te lezen. Ik keek naar het kleine meisje wat bij me op de bank klom waarna ze wat in mijn oor fluisterende. Een zachte grinnik rolde over mijn lippen, om het meisje op te tillen en me langzaam maar zeker bij Zayn in de keuken te voegen. 'Weet je nog waar het staat?' vroeg ik, om een zachte 'duh,' terug te krijgen en het meisje het keukenkastje opentrok waar we voor stonden. Ze pakte het blik van de bovenste plank waarna ik haar op de grond zette. 'Ga iedereen maar laten zien wat je hebt gemaakt en zorg ervoor dat papa niet stiekem alles opeet,' zei ik waarna Diana met grote ogen naar Zayn keek, om het blik toch iets dichter tegen zich aan te houden en op pad te gaan met haar zelf gemaakte koekjes. Uitbundig vertellende wat we nog hadden gemaakt bij de chocolademelk. Ik liep weet terug naar de bank, om mijn ogen weer naar Nimra te laten glijden, die niet veel later Diana naast haar had staan.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik ging compleet op in het nummer, het verbaasde me hoeveel ik het gemist had. De nostalgie van het spelen van een nummer van het eerste album was overweldigend, maar heerlijk om weer eens te ervaren. Het hielp ook dat de omgeving wit blonk en de kleine ijskristallen vanuit de lucht naar beneden dwarrelden. Ik sloot mijn ogen en zong genietend door, bijna vergeten waarvoor ik hier was, het was gewoon zo heerlijk en kalmerend. Ik dacht dat niks of niemand zo nog tot me door kon dringen, tot ik een stem plotseling vanuit de verte mijn bijnaam hoorde roepen en mijn zang even stokte. Toch hervatte ik het weer snel, want het was waarschijnlijk toch niks speciaals. De tweede keer dat ik het hoorde negeerde ik het gewoon, ik wilde geen valse hoop opdoen om daarna toch teleurgesteld te worden. Hoewel ik me vrijer begon te voelen in het zingen, liet ik mijn stem op geen moment luider worden. Het voelde fout om de stilte en het moment op zo'n ruwe manier te breken, hoeveel ik er ook de neiging tot had. Langzaam naderde ik het laatste couplet en legde er mijn hart en ziel in, het voelde als het minste dat ik kon doen na al die tijd. Precies op het moment dat de stilte na het nummer viel hoorde ik geklap en een stem, waardoor mijn hart een heel klein sprongetje maakte. Omdraaien durfde ik me alleen niet, bang om de veranderingen te zien, of meer de angst dat in de tussentijd een ring om zijn ringvinger was geschoven. Die pijn zou ik niet aankunnen. "Wat voor elkaar krijgen?" vroeg ik met een scheve glimlach, met moeite me inhoudend om als een idioot te gaan grijnzen. Het was zo lang geleden dat ik die stem had gehoord, iets te lang geleden. Ik wilde hem zo graag zien, maar dan zou hij toch echt zelf dat initiatief moeten nemen.

Because I love him, do I need another reason?

Nimra Inaya Malik
Ik slaakte zacht een vertedert geluidje toen zayn weer bij Louis in zijn armen kroop. Volgens mij opvoeding was het dan wel erg fout, ze waren echt heel lief en schattig samen. Toen ze gesettles leken vroeg ik hoe het ging. Het leek goed te gaan, maar je wist het nooit. Toch werd gelukkig door beide jongens beaamt dat het goed ging. Bij zijn vraag dacht ik even na. "Redelijk. Zoals altijd gaat alles net. Ik hoop gewoon een baan te vinden voor Jake naar school moet, maar nu al heb ik er mijn twijfels over. Misschien had ik toch een echt vak moeten leren." zuchtte ik. Deze gedachten had ik de laatste tijd veel vaker. Ik wilde het allerbeste voor Jake, maar een illustrator had niet zo makkelijk werk en een dikke boterham verdiende je zoizo niet. Bij zijn vraag schudde ik mijn hoofd. "Nee dank je, ik heb net ontbeten, Zazu." Ik wist hoe erg hij die bijnaam verachtte, maar ik kon het toch niet laten. Sinds we de Lion King hadden gezien voor de eerste keer, ik was toen 5 volgens mij, noemde ik hem alleen nog maar zo, en dat veranderde ook niet meer. Net als mijn ontbijtgewoonte van alleen 1 glas melk, wat ik vanaf mijn 12e volhield. Al snel riep mijn broer dat er chocomel was en ik zag de kinderen naar binnen rennen. Jake achteraan, die struikelde over Muffin en toen naast me kwam zitten met rode wangetjes en zonder zijn wantjes aan. Diana en Floyd hadden vast geholpen. Ik deed zijn jas dus maar uit, waar nog best een lading sneeuw uitkwam, en legde die voor de haard om te drogen. Ash was inmiddels bezig met het weglikken van de sneeuw van de handjes van het mannetje, tot die weer hun normale kleur hadden. De hond was net klaar en Jake zat nog midden in zijn verhaal toen Diana aan kwam lopen met een trommel. "Mag ik eens zien wat je hebt?" vroeg ik met een glimlach en ze knikte voor ik in de trommel mocht kijken en en heel aantal duidelijk zelfgemaakte koekjes zag. Ik complimenteerde haar erop voor ze weer naar Louis liep. Ik glimlachte en aaide even door Luke's nu natte blonde haren. Hij was de enige blonde jongen hier in het huis, maar dat maakte hem ook extra speciaal. Intussen was Muffin opzoek naar aandacht, die hij niet van Abrash kreeg, maar wel van Jake, die vrolijk begon te spelen met de hond. Misschien iets te ruw voor die hond, maar hij was alleen Ash gewent. "Jakey, iets liever met Muffin. Het is Ash niet." zei ik tegen het mannetje, wat knikte, maar toch niet veel minder ruw werd. "Jake, doe eens rustig, anders mag je mooi binnen blijven zitten als Diana en Floyd zo weer gaan spelen." zei ik semi-streng. Dat hielp gelukkig wel en al snel speelde hij nu ten minste voorzichtig, al was hij nogsteeds belabberd druk. Ik snapte echt niet wat het kind had, maar de doctors zeiden dat het normaal was, dus dat geloofde ik maar.

Bowties were never Cooler

Zayn Tomlinson -Malik
Ondanks dat ik Louis altijd kuste als hij daar om vroeg, liet ik het dit keer. Ondanks dat Nimra het feit dat ik met een jongen was getrouwd acepteerde, ik wilde het er niet heel de tijd dik bovenop leggen als ze er was. Ik wist dat het oneerlijk was, maar ik zou nooit kunnen loslaten dat wat ik was totaal ongepast en verboden was. Namelijk homo. Ik dacht er wel eens waar nooi over na en het kon me weinig schelen, maar ik wilde mijn familie er gewoon niet al te erg in meetrekken. Ondanks dat iedereen op een paar na, me allang de rug hadden gekeerd. Al was zonder kusjes ook wel heel duidelijk dat Louis en ik van elkaar hielden. In de keuken maakte ik chocolade melk klaar. Ik had kunnen weten dar Nimra niets hoefde. Haar bijnaam voor me, negeerde ik zoals altijd. Misschien gewoon omdat ik hoopte dat ze er dan ooit vanzelf mee zou stoppen, want hij was echt afschuwelijk. Om het drinken af te maken, spoot ik er wat slagroom in, op verzoek van Floyd en nog voor ik alles mee kon nemen naar de woonkamer, stond et andere deel van het gezin al naast me. Vreemd keek ik naar Diana die de keukenkastjes begon open te trekken, waarna ze et blik vol zelfgebakken koekjes eruit trok. Ik was vanochtend wakker geworden van de geur toen ze, ze samen met Louis aan het maken was. Ik slaakte een beledigt geluidje door Louis zijn opmerking en door Diana die het nog leek te geloven ook en snel wegvluchten met het blik stevig tegen zich aan. 'Nu krijg je al helemaal geen kusje meer.' Pruilde ik zielig. Volgens mij was ik nog altijd degene in huis die het minst snoepte. Iedereen liep weer weg en zuchtend keek ik naar de bekers. Het was ook heel veel gevraagd om me een handje te helpen. Floyd gaf ik 2 kleine mokken aan. 'Vraag maar aan tante Nimra of Jake warme chocomelk mag.' Het jongetje ging vrolijk voor me uit terwijl ik Diana en Louis hun bekers pakte om deze bij ze af te leven. 'Maar Minnie.' Begon ik, denken over haar werkeloosheid. 'Waarom kom je niet gewoon in de Tattoshop werken?' Ik was nog niet zo lang open maar had echt al een wachtrij van een half jaar staan en iemand met wat teken talent kon ik wel gebruiken. Niet dat mijn andere werknemers dat niet hadden. Snel ging ik mijn eigen mok halen en nestelde ik me weer op de bank naast Louis. 'Ik bedoel, je hoeft niet te leren tatoeëren, maar het idee van de klant op
Papier zetten is al genoeg.' Deelde ik mijn idee.

[ bericht aangepast op 4 aug 2014 - 23:04 ]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel Styles
Het was niet de eerste keer dat Michael zijn stem me in zijn macht hield. Dat hij ervoor zorgde dat ik niet meer in staat was om te beweging en alleen maar kon luisteren naar de woorden, die de stilte leken te vullen en me zijn kant op leken te leiden. Alsof hij mijn lichaam regelde zonder er ook maar iets van te weten. De woorden die een voor een tot me doordrongen en me tot op het bot leken te raken. Ik was mijn hond dan ook allang weer vergeten toen ik eenmaal de jongen met het -inmiddels- ijsblauwe haar in mijn gezichtsveld kreeg. Hoe ongelofelijk bizar het ook leek, hoe graag ik ook wilde dat het weer een van mijn vage herinneringen was. Je kon hier geen doekjes omheen winden, want het leek allemaal te kloppen. Misschien was dat ook de reden dat ik het liefste zo snel mogelijk om wilde keren, ondanks ik wist dat die optie er niet in zou zitten. Daar zou ik nog altijd niet sterk genoeg voor zijn en uiteindelijk zou ik, denk ik, spijt krijgen van die beslissing. Niet dat het uitgesloten zou zijn bij de beslissing die ik daarin tegen nam. Net als alle beslissingen die ik nam waardoor ik uiteindelijk geen weg meer terug had. Het zachte geklap tegen het einde liet mijn aanwezigheid duidelijk worden, maar de woorden erna helemaal. Toen werd waarschijnlijk duidelijk dat ik het was, wat ik zeker wist door zijn woorden. Langzaam alsof ik alsnog teleurgesteld zou kunnen worden, zette ik langzaam een paar stappen naar het bankje toe. 'Zorgen dat je gehoord word, zorgen dat je de woorden bij iemand binnen laat komen,' antwoordde ik, om voorzichtig, met enige aarzeling op het puntje van het bankje te gaan zitten. Mijn benen trok ik op, om mijn armen eromheen te slaan. Mijn blik was op oneindig gericht terwijl de herinneringen van deze plek voor mijn ogen voorbij flitste. Ik durfde de jongen daarbij nog steeds niet aan te kijken. 'Mij altijd terug te kunnen vinden, wat je ooit had beloofd. Al is het misschien nog geeneens de bedoeling geweest.' Ik haalde mijn schouders op. 'Alles denk ik.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Het was dag Destiny over het algemeen gewoon een helle lieve, vrolijke baby was, want anders had ik echt gillend gek geworden. Ik legde mijn mobiel op het aanrecht en zette Destiny in haar stoeltje neer. Terwijl ik zachtjes zong, begon ik haar fles te maken. Nee, ik had het niet zo makkelijk, dat ik haar meteen aan mijn borst kon leggen. Ik moest eerst een trucedoos opentrekken. Het duurde allemaal veel langer dan nodig, maar uiteindelijk zat mijn kleine meid stil van haar drinken te genieten. Het waren waarschijnlijk haar tandjes die doorkwamen, wat haar zo huilerig maakten, maar ik hoopte dan dat ze snel door waren, want weken ging ik dit niet volhouden. Ik was nu al doodmoe en ik kon het woord papa niet meer aanhoren. Voor mezelf had ik nog totaal niets in huis natuurlijk, maar ik had dan ook niet echt honger. Belangrijker vond ik mijn mobiel die weer trilde. Glimlahend las ik Louis zijn sms'je, maar besloot niets terug te sturen. Die jongen moest eens weten en ik besloot die knuffel maar gewoon meteen te gaan halen. Ik liet Destiny haar melk opdrinken, waarna ik haar luiertas inpakte, haar warm aankleede en haar in de kinderwagen legde. Die was hoopelijk wel even zoet nu. Buiten was nog een hele opgaven met de kinderwagen en de sneeuw. Gelukkig voor mij, was huize Malikson, 2 straten verderop. We hadden het er ooit op uitgekozen. Zelf verstopte ik me diep in de kraag van mijn jas en stond ik te trillen op het moment dat ik aankwam. Maar mijn hart klopte zo hard van opwinding, dat het me wel een beetje warm hield. Opwinden van het feit dat ik eindelijk mijn beste vriend weer kon omhelzen straks. En ik hoopte dan ook dat hij degene was die open deed nu in aanbelde. Als ze überhaupt al thuis waren.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Malik -Tomlinson
Ik snapte wel dat Zayn het deze keer liet voor wat het was. Ik kende zijn gedachtegang inmiddels wel een klein beetje, al was het ook logisch nadenken. Maar dat nam niet weg dat ik dadelijk, eenmaal samen, wel mijn nodige dosis kusjes terugging claimen. Het was ook een beetje zijn eigen schuld, hij zorgde ervoor dat ik niet meer zonder kon. Maar gelukkig was het in mijn ogen iets wat het minst erge was om terug te eisen, aan toe te geven. Het betekende ook dat ik me tot die tijd zou gaan gedragen. Ik richtte me dan ook netjes op Nimra, die de vraag van de jongen weer beantwoordde. Veel verder dan alleen luisteren kwam ik niet, want net toen ik mijn mond opende om iets te zeggen, kwam Diana ertussendoor, die vond dat er iets nog niet klopte. Het meisje hielp ik dan ook eerst met haar koekjes, die volgens haar snel moesten komen, nadat ik mijn mond had dichtgeklapt na een 'moment', zodat het kleine meisje even zoet was en ik rustig weer wat kon hervatten. Alhoewel alles wel een beetje door elkaar liep, ook al was dat hier in huis niets vreemds. Al leek het soms alsof we ook allemaal de aandacht, de concentratie, van een krekel hadden, wat soms ook klopte. Diana zette ik me beide benen op de grond toen ze haar koekjesblik in handen had, om niet veel later haar beledigde vader aan te kijken. 'Dan krijg jij geen koekjes of aandacht meer,' zei ik zo serieus mogelijk, al mislukte dat aardig waardoor ik deze keer mijn armen rond de nek van Zayn sloeg. We wisten allebei dat het niet mogelijk was. Ik kon veel dingen, bij een hoop mensen, maar bij Zayn kon ik deze dingen niet meer. 'En dan steel ik straks toch gewoon kusjes van jou?' Verliet mijn mond voor ik weer naar de woonkamer liep, waar Diana bij Nimra haar koekjes aan het showen was, om niet veel later terug te lopen naar mij. 'Deel maar uit, prinses en vergeet papa niet. Ook verdient papa nog een kus erbij' Het meisje deed dan ook precies voor Zayn zijn neus stilstaan om haar beker aan te pakken en het blik hoog te houden. Het laatste wat twijfelt waardoor ik alleen maar kon grinniken. Ik deed ook mijn beker aanpakken, om een dankjewel erbij te gooien. Ondertussen luisterde ik naar het voorstel van Zayn naar Nimra, wat nog geeneens zo heel slecht klonk. Iets wat mijn mond dan ook verliet. Het zou in ieder geval iets zijn, maar dat was mijn mening dan weer. Het enige wat wel slecht klonk was de bel toen Zayn net weer bij me zat. Vreemd keek ik naar de klok en daarna naar de deur, om op te staan. Mijn nieuwsgierigheid won toch, dus het duurde niet heel lang voor de buitendeur met een zwaai open was. Net als mijn mond toen ik zag wie er stond. De beker chocolademelk lag op de grond, maar daar besteedde ik geen aandacht aan. Ik had alleen oog voor de jongen die voor de deur stond. Door wie ik ook een paar stappen naar buiten zetten, om vervolgens in zijn wang te prikken. Pas toen kwam het besef dat hij hier werkelijk was waardoor zijn bijnaam vrolijk over mijn lippen rolde en ik hem om de nek vloog.

(mijn telefoon spacet een beetje)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik wist niet hoe of waarom, maar zijn aanwezigheid had altijd al een apart effect op me gehad. Aan de ene kant werkte het heel rustgevend, maar aan de andere werd ik weer heel hyper van. Vreemd eigenlijk, dat iemand na al die tijd nog steeds zo'n grote invloed op je kon hebben. Ik hoorde de sneeuw achter zacht kraken onder zijn gewicht, wat me zei dat hij langzaam mijn kant op kwam. Geen idee waarom hij dat deed, waarom hij me überhaupt nog zou willen spreken of zien. Ik beet op mijn lip en probeerde in een lichte paniek te bedenken wat ik moest zeggen, ik had niet gedacht dat dit al zo ver zou komen als het nu kwam. Ik glimlachte lichtjes bij zijn woorden. "Dat is niet vanzelf gekomen, dat weet je. Daarvoor heb ik hulp gehad van verscheidene mensen," mompelde ik, wetende dat hij bij die mensen hoorde. Een paar jaar geleden had ik er nog last van dat ik moeite had met open zijn tijdens het zingen, waardoor ik altijd of bijna onhoorbaar ging of gewoon dichtklapte, hij had me daarbij geholpn ik durfde te wedden dat hij zich dat nog herinnerde. Ik slikte even toen ik het bankje voelde inzakken aan het andere eind, maar keek nog altijd zijn richting niet op, hoewel ik toch merkte dat hij zijn benen optrok. Zijn woorden die volgde lieten me opnieuw op mijn lip bijten, ik wist nog heel goed wanneer ik die belofte aan hem deed, nog voor iemand van ons af wist. "En ik hou me altijd aan mijn beloftes, Marcel," zei ik zacht, voorzichtig zijn naam uitsprekend, niet wetende wat voor reactie ik daarmee uit kon lokken. De nieuwsgierigheid won het beste van me en ik draaide me zijn kant, en ik kon niet anders dan verbaasd mijn blik over hem heen laten glijden. Hij zag er zo anders en tegelijkertijd nog zo hetzelfde uit dat het me op een vreemde manier steekte, die had zeker ook niet stil gezeten. "Je ziet er goed uit. Mijn afwezigheid heeft je goed gedaan, zie ik zo," zei ik stilletjes, niet helemaal wetend wat ik hier nou verder precies mee aan moest. Ik wilde hem zo veel zeggen en vragen, maar ik wist niet eens of hij me verder wel in de buurt wilde hebben.

Because I love him, do I need another reason?

Nimra Inaya Malik
Ik wist hoe mijn familie over Zayn en zijn geaardheid dacht, maar hij bleef mijn broer, daarbij had ik ook een aantal familieonterende dingen gedaan... drinken, sex voor het huwelijk, niet bij de vader van mijn kind blijven, niet leren voor een baan. Ze spraken dan nog wel met me, maar heel veel was het niet meer. Zeker ook niet omdat ik wel achter mijn broer bleef staan, ondanks zijn keuze voor Louis. Nu probeerde ik hun eeuwige kleffe geflirt toch maar te negeren, waarbij het hielp dat mijn kind zich weer eens verschrikkelijk aan het misdragen, of in elk geval extreem aan het stuiteren, was met zijn concentratie van een goudvis. Alleen als hij tekende was hij geconcentreerd en rustig, anders was er echt geen redden aan met de kleine dreumes. Al snel kwam Floyd naar me toe met de vraag of Jake chocomel mocht. Eigenlijk wilde ik het liever niet, want hij was al zo druk, maar ik wilde het hem ook niet ontzeggen. "Alleen als hij stil op de vloer bij mij komt zitten." vertelde ik het jongetje. Anders dan stil zittend mocht het kindje toch neit drinken,anders ging het falikant mis, maar goed. Niet veel later kwam Diana die vroeg of ik een koekje wilde. Ik nam er eentje aan en knabbelde er langzaam op terwijl Jake aan mijn voeten kwam zitten en daar een beker kreeg van Floyd die hij semi-rustig opdronk. Net toen ik halverwege het koekje was deed Zayn een voorstel wat ik aan de ene kant graag wilde aannemen, maar aan de andere kant ook heel graag wilde afslaan. Ik at mijn mond leeg en terwijl Louis naar de deur liep omdat de bel ging, zei ik: "Ik wil niet alleen daar komen werken omdat ik je zusje ben zonder baan, Zazu. Ik wil niet in de weg lopen, een plek innemen van een getallenteerd ander of een nutteloze naam op de loonlijst zijn. Dan liever geen baan. Ik wil je graag helpen, maar alleen als je me echt nodig hebt. Anders zoek ik verder. Daarbij moet ik ook nog een plekje hebben voor Jake en ik wil hem daar niet hebben, hoe goed je zaak ook is, en heb geen geld voor opvang." Ik keek hem strak aan zodat hij wist dat ik het meende. Ik was nou eenmaal niet rijk, maar wilde ook zeker geen charity case worden. dan liever blut en in geldproblemen. Toch moest ik snel weer naar Jake kijken om zijn beker af te pakken, zodat hij er geen rotzoi van maakte toen hij verder ging spelen met Muffin en nu ook met Ash, die zowel groter was dan de andere hond dan als de kleine blonde jongen. Het was lief om te zien en Ash lette wel op of er niets gebeurde met Jake. Ook zou hij voorzichtig genoeg zijn met Muffin, maar toch hield ik graag een oogje in eht zijl voor de zekerheid. het bleef een grote en hele sterke hond. Alleen met de jongen was prima, maar met een andere hond erbij, hoe vertrouwd ook, was toch wat anders.

Bowties were never Cooler

Marcel Styles
Ik voelde me voor het eerste sinds tijden weer dat kleine jongetje wat bang was om te falen. Bijna net zo bang als dat hij pijn gedaan zou worden door de mensen om wie hij gaf. Toch probeerde ik me niet te laten kennen door met lood in mijn schoenen naar het bankje te lopen. Ik wist niet wat ik deed, ik wist niet wat ik wilde bereiken, maar deze momenten kreeg je niet vaak in je schoot geworpen. Misschien was het effect wel dat ik voor de tweede keer huilend in een donker hoekje zat, maar dat had ik er dan maar voor over. Daarbij won mijn nieuwsgierigheid ook en lag de vraag waarom hij hier in het koude Londen was ook op de lippen. Hij zou hier vast niet gekomen zijn, zo gek, als ik toen zijn kant opgekomen was. 'Je hebt het uiteindelijk toch zelf moeten doorbreken, moet voltooien,' zei ik bij de woorden toen die langzaam bij me door waren gedrongen en me stiekem best een goed gevoel gaven. Ik wist dat ik er nog wel aan mee had geholpen, die herinneringen stonden nog vers op mijn netvlies. Toch kwam het goede gevoel eerder doordat de jongen zijn herinneringen ook nog niet kwijt was. Dat het echt zou passen in Amnesia. Ik zette me voorzichtig op het bankje neer, om de oneindigheid op te geven en mijn hoofd langzaam te draaien bij zijn volgende woorden. De woorden die me mijn ogen liet sluiten, een eenzame traan over mijn wangen lieten lopen, nadat ik de jongen eerst goed in me opgenomen had. Daar had ik een paar zwijgzame minuten voor nodig, deels om over de verbazing heen te komen, maar toen wist ik wel dat het Michael voor de volle honderd procent was. Het stak, het stak heel erg en dit liet dat ook heel duidelijk merken. Een sarcastisch lachje rolde over mijn lippen, nadat ik zijn blik over me heen voelde gaan. Mijn ogen nog altijd gesloten, mijn wangen toch net iets roder dan voorheen, wat deze keer niet door de kou was. 'Jouw afwezigheid mij goed? Michael, mensen zeiden dat ik er nog nooit zo belabberd aan toe was geweest, nog steeds trouwens. Volgens mij heeft mijn afwezigheid jou eerder goed gedaan.' Ik opende langzaam mijn ogen, om de jongen aan te kunnen kijken. Ik wilde niet als een nieuwsgierig iemand overkomen waardoor ik mijn mond verder hield. Al kwam dat misschien ook eerder doordat ik bang was voor de antwoorden, die ik van de volgende vraag gewoon moest weten. 'Daardoor vraag ik me ergens ook wat je uitgerekend hier doet?'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer