[Speeltopic] Five Years • One Direction - Speeltopics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Ik knikte lichtjes bij zijn weerwoord, daar had hij een punt, maar zonder die hulp was het me alsnog nooit gelukt, en daar was ik hem nog altijd dankbaar voor. Al was ik op dit moment vooral opgelucht omdat hij het nog wist, en niet al die herinneringen verbannen leek te hebben naar een hoekje van zijn gedachten. Dat was namelijk wat ik in het begin had gedaan, het deed teveel pijn om eraan te denken dus had ik een wanhopige poging gedaan om het te vergeten, wat tevergeefs was. Nu was alleen maar blij dat ik het nog wist, sommige herinneringen waren te kostbaar om te vergeten of weg te stoppen. Zijn woorden over mijn belofte nadat hij op het bankje ging zitten lieten me de logische reactie geven, althans, logisch in mijn ogen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een traan over de wangen van de jongen glijden, en het liefst was ik naar hem toegeschoven en had de traan weggeveegd met mijn duim, of zelfs met mijn lippen. Toch durfde ik hem niet goed aan te raken, bang dat hij dan zo weer weg was, wat echt het laatste was dat ik wilde. Ik keek opzij naar hem, en om heel eerlijk te zijn, ik moest echt twee keer kijken om zeker te weten dat het nog altijd Marcel was die ik voor me had en niet Harry, om daarna weer te ontspannen toen het duidelijk de jongen was waarvoor ik gekomen was. Zacht complimenteerde ik hem en maakte een opmerking over dat hij inderdaad beter af zonder mij was geweest. Ik schudde driftig mijn hoofd bij zijn ontkenning en dat het juist andersom was. "Styles, neem het nou maar van mij aan, je ziet er geweldig uit," zei ik zelfverzekerd met een kleine glimlach, hoewel zijn groene ogen mijn knieën week lieten worden. Die glimlach verdween echter al snel bij zijn vraag die volgde. "Ik kan nu wel gaan liegen, maar dat heeft geen zin aangezien je me toch altijd doorhebt. Dus, om eerlijk antwoord te geven, ik ben hier voor jou. Om mijn excuses aan te bieden voor dingen in het verleden, dat ik je zo'n pijn heb moeten doen. Je hebt geen idee hoeveel spijt ik daarvan heb, en ik ben er inderdaad nogal laat mee, maar ik dacht dat het beter was voor jou om in een keer uit je leven te verdwijnen zonder sporen achter te laten. Het spijt me, Marcel," zei ik, op een bijna onhoorbare toon. Schaamtevol richtte ik mijn blik op de grond en moest op mijn lip bijten om geen tranen te laten ontsnappen. Als hij me nu uitsnauwde en weg liep, begreep ik dat volkomen.

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
Alles wat in naar het diepste hoekje van mijn gedachten had verbannen, leek langzaam maar zeker weer terug te keren alsof het net op mijn netvlies was vastgelegd. Ik wist niet wat ik ervan moest denken, maar de eenzame traan die bij zijn woorden over mijn wang liep, moest al meer dan genoeg zeggen. Het deed me nog altijd evenveel pijn als de laatste keer dat we elkaar hadden gezien. Ik vroeg me dan ook af of het de juiste keuze was om hier alsnog te blijven, ook al wist ik hier goed dat ik antwoorden wilde. Maar was het me waard? Ik had al die jaren zonder gezeten, dus zou het veel uitmaken als ik er nu wel antwoord op had? Een zachte zucht verliet mijn mond, om mijn hoofd richting de jongen naast me te draaien en maar gewoon af te wachten. Af te wachten zoals altijd en opnieuw mijn verstand een keer niet te volgen. Misschien kwam het diep van binnen ook nog omdat de jongen nog altijd wat voor me betekende en er misschien een klein vlammetje nog wakkerde van hoop. Mijn ogen liet ik tussen mijn gedachtegangen door over de jongen heen glijden, nog steeds niet gelovende dat hij hier echt zat. Toch was hij vrij weinig veranderd, dus kon ik er bijna niet om heen. Net als dat ik er niet omheen kon dat zijn compliment, samen met zijn antwoord op mijn weerwoord, ervoor zorgde dat mijn wangen ietwat roder werden dan ze al waren en een lichte glimlach rond mijn lippen speelde. 'Je mag er zelf anders ook nog steeds zijn hoor, Clifford,' zei ik zachtjes, om erna toch echt te vragen wat hij hier kwam doen. Zijn antwoord liet me verbazen, wat ook zeker van mijn gezicht af te lezen was, want het was het laatste wat ik had verwacht. Natuurlijk had ik het stiekem wel eens gehoopt dat het zou gebeuren, maar ik had nooit verwacht dat het ook ooit zo zou zijn. Het was wel zo dat het, eenmaal nu het echt zo was, de dubbele gevoelens op kwamen zetten. Al was ik wel heel blij met het feit dat hij eerlijk was en nog steeds wist dat ik hem altijd door zou blijven hebben. 'Michael, Mikey, ' Ik stond op van het bankje, om een paar stappen te zetten, voor zijn neus stilstaande en ging toen verder met praten. 'Natuurlijk ben ik bang, teleurgesteld, maar jij bent niet de enige die fouten heeft gemaakt. Ik deed er net zo hard aan mee en moet net zo goed mijn excuus aanbieden. Het zou me dan ook niet verbazen als jij degene bent die hier zo meteen weg loopt...' Ik viel stil, niet wetende hoe ik mijn eigen gedachten verder moest verwoorden. 'Ik weet niet hoe of wat, weet niet of dit verstandig zal zijn, maar ik weet wel dat je me het meeste pijn zou doen als je opnieuw uit mijn leven verdwijnt. ' Ik slikte een keer, om zijn polsen vast te pakken, zodat ik de jongen overeind kon trekken. Voor een kleine seconde keer ik me aan voor ik hem toch in een knuffel trok. Het was ietwat onwennig, niet meer wat het was, maar het was het enige wat ik op dit moment nodig had, wat ik nodig had voor mijn conclusie en het enige wat nodig was om mijn tranen over mijn wangen te laten lopen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Niall Horan
Verwonderend kijk ik uit het raam, de eerste sneeuwvlokken dwarrelen zachtjes naar beneden. Winter, mijn favoriete seizoen van het hele jaar. Ik had een appartementje kunnen kopen in London omdat Ik wat afstand wilde tussen mijn familie en mij. Natuurlijk mistte ik ze maar ik moest er tussenuit. Ik zat verveeld voor de televisie met een kop warme chocolademelk met marshmallows en slagroom en een paar koekjes waar ik op knabbelde. Ik duwde mezelf dichter tegen een kussen aan in de hoop het warmer te krijgen maar ik had het nog steeds heel koud hoewel mijn handen verwarmd werden met de mok chocolademelk. Ik verveelde me niet vaak omdat ik vroeger veel met de jongens of met mijn beste vriendin Emely zat. Ik heb elke dag nog contact met Emely maar met de jongens niet. Emely en ik zijn geen vriendinnetje en vriendje, gewoon vrienden. Ookal denken anderen dat wij een relatie hebben, ze is hartstikke aardig en ik kan goed met haar lachen maar een relatie? Zover zal het nooit komen. Ik kreeg langzamerhand zin om naar Emely te gaan, ik woonde in het centrum van London en Emely aan de andere kant van London. Heel ver lopen was het niet, dus ik kon gemakkelijk met Caesar, mijn herdershond, naar Emely lopen. Ik nam Casear overal mee naar toe en omdat Emely dol is op Caesar komt het alleen maar goed uit. Ik dronk de chocolademelk op en zette de televisie uit. Ik trok mijn zwarte winter jas aan en pakte de riem van Casear en maakte die vast aan zijn halsband. Ik pakte nog snel een pet van de plank en zette die op mijn hoofd, met oorwarmers zou ik er zo idioot uit zien en ik wilde me niet voor schut zetten. Ik sloot het appartement af en zodra we op de stoep liepen begon Caesar enthousiast met zijn stasrt te kwispelen maar hij moest wel meekomen. Het was ongeveer een kwartiertje lopen naar Emely haar huis. Ik viste mijn mobiel uit mijn broekzak en stuurde Emely voor de zekerheid een berichtje. "Heey, Caesar en ik komen naar je toe, is dat goed? We zijn er over een kwartiertje ongeveer, tot straks! Groetjes van Nialler." Tevreden stopte ik mijn mobiel terug, diep in mijn broekzak zodat die er niet uit kon vallen. Blij liep ik verder met een enthousiast kwispelende Caesar aan mijn zijde.

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Michael Clifford
Ik kon niet veel anders dan glimlachen toen ik zijn wangen rood zag worden door mijn compliment, want het duidelijk te zien dat het niet door de kou kwam. Het was nog even schattig om te zien als vijf jaar geleden. Al had ik niet verwacht dat ik hetzelfde teruggekaatst zou krijgen, wat me breed liet grijnzen en naar de grond staren met lichtrode wangen. Wat niet veranderd was -was dat ik maar slecht om kon gaan met complimenten en geen idee had hoe ik erop moest reageren, al faalde het nooit om me heel blij te maken, al was het maar voor een paar seconden. Door zijn vraag waarom ik hier was zuchtte ik diep, voor ik aan een redelijk lang, maar compleet eerlijk, antwoord begon. Het was moeilijk om te verwoorden, maar ik had deze woorden al zo vaak in mijn hoofd herhaald voor het geval ik ook echt de kans had om ze uit te spreken, dat het makkelijker ging dan ik dacht. Ik keek naar hem in de hoop zijn reactie van zijn gezicht af te kunnen lezen, maar toen ik zijn verbazing zag richtte ik mijn blik vlug op de grond. Natuurlijk was hij verbaasd, alsof hij ooit mijn excuses ging aanvaren, laat staan me een tweede kans ging geven. Tegen mijn wil in begonnen de tranen langzaam te vloeien, om ze met geweld weg te vegen nadat ik de gitaar naast me had neergezet. Dit hoefde Marcel niet te zien, dat ik naast een verschrikkelijk persoon ook nog eens zwak was. Toch keek ik met waterige oogjes naar hem toen hij voor me was komen staan en luisterde stilletjes naar zijn woorden. Ik schudde mijn hoofd bij zijn woorden dat ik degene zou zijn die wegliep, dat flikte ik echt niet nog een keer. Ergens deed het me goed om te horen dat hij het niet aan zou kunnen dat ik nog een keer weg ging, in mijn oren betekende dat -dat hij me in ieder geval soort van in de buurt wilde hebben. Gewillig liet ik me door hem omhoog trekken, zo zijn armen in. Het voelde heel vreemd en onwennig, maar aan de andere kant toch weer heel vertrouwd. Ik sloeg mijn armen om de nek van de jongen en legde mijn hoofd op zijn schouder. "Ik heb je gemist," zei ik zacht, tussen de tranen door. Snikken deed ik niet, maar als dit nog maar iets emotioneler werd zou dat zeker er geval zijn.

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Ik wist dat het misschien aardiger was geweest dat ik het had gemeld. Maar eigenlijk had ik het niemand gezegd. Enkel mijn ouders. Zelfs Marcel wist het niet, dus die moest ik vandaag ergens ook nog gaan verassen. Maar dat kwam ook nog wel goed. Nu eerst moest ik maar hopen dat Louis gewoon thuis was en zelf open zou doen. Wat gelukkig het geval was. Lachend keek ik mijn beste vriend in de deuropening aan. 'Krijg ik die knuffel nog of hoe zit dat?' Grijnsde ik onschuldig toen hij ik mijn wang begon te prikken. Ik giechelde zachtjes, maar schok licherlijk toen hij op mijn nek vloog. Ik wankelde, maar was te laat om mijn evenwicht te bewaren en samen vielen we in de sneeuw. 'Verassing.' Ik sloeg mijn armen stevig om mijn beste vriend en was van plan hem even niet meer los te laten. Misschien had ik hem wel gewoon het meest gemist. Zijn fysieke ik tenminste, want ik had hem elke dag gesproken. Niet dat het anders kon, want ik zou gek worden als ik hem niet elke dag sprak. Toch hield ik hem veel liever vast. Ik bedrukte zijn gezicht met kusjes en liet mijn hoofd op de grond zakken, geen aanstalten makend om op te staan. Met glinsterende ogen keek ik de jongen boven me aan. 'Ik heb je gemist Boo.' Zuchten ik zachtjes. Ik was echt heel blij om weer even thuis te zijn. Ik hoorde Destiny brabbelen vanuit de wagen. Ie vroeg zich vast af waar ik opeens gebleven was. Het scheelde me nog dat ze niet meteen was gaan huilen. Gelukkig maar, want ik kon geen gehuil meer horen. Ze was echt al heel de week bezig en op dat soort momenten miste je echt iemand om het mee te delen. Maar ik had me allang bij het feit neergelegd dat ik het alleen moest doen. Niet dat, dat nu iets was om me druk over te maken, wanneer enige wat ik nu kon doen was lachen. Blij zijn dan ik mijn beste vriend weer zag.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel Styles
Mijn gezicht verstopte ik beter in de kraag van mijn jas en mijn sjaal toen mijn wangen merkbaar roder werden en Michael het ook door bleek te hebben. Ik wilde niet dat hij wist dat de jongen na al die jaren nog steeds hetzelfde effect op me. Net als dat ik niet wilde dat hij wist dat ik hem diep in mijn hart al lang had vergeven voor zijn idiote gedrag, want langzaam maar zeker begon ik ook in te zien dat ik hetzelfde gedaan zou hebben in zijn schoenen. Misschien had ik dat ook al wel gedaan en ik hoopte dat hij me daarvoor ook zou vergeven. 'Je hebt je schattigheid zo te zien nog niet verloren,' verliet mijn mond met een onbedoelde grinnik door zijn reactie op mijn terugkaatsing. Een grinnik die al snel door de wind werd meegenomen toen een zucht zijn mond verliet bij mijn volgende vraag. Al zorgde zijn antwoord, waar ik blijer mee was dan ik moest zijn, wel dat het warme gevoel toch een klein beetje terugkeerde. Zeg nu zelf, in principe zou je dat toch ooit wel eens uit iemand zijn mond willen horen? Dan maakt de hele situatie niet uit, want je voelt je dan wel speciaal. Ergens snapte ik dan ook niet waarom hij dit had gedaan. De verbazing was dan ook in mijn ogen te lezen, wat hij had gezien voor hij zijn blik op de grond richtte. Zijn reactie, zijn tranen, deden me pijn en dat was ook totaal niet de uitgelokte reactie geweest. Het feit dat ik al snel voor hem stond, maar vooral zijn tranen wegveegde toen hij naar me opkeek, waren dan ook meer onbewust dan wat anders. 'Kom op, Mikey, ik wil je niet zien huilen,' zei ik zachtjes, voor het antwoord op zijn antwoord mijn mond verliet. Ik was dan ook best blij dat hij zijn hoofd schudde bij het feit dat ik dacht dat hij eerder weg zou lopen. Dat was namelijk iets wat ik nu helemaal niet meer aan zou kunnen. Dan waren we het tenminste over een ding eens en dan zouden we er wel uit moeten komen, toch? Ik kon het dan ook niet helpen om hem in een knuffel te trekken, om voorzichtig uit te huilen. Ik hield de jongen dicht tegen me aan, om mijn gezicht in zijn jas te verstoppen. Het maakte me niet uit dat nog alles uitgepraat was, maar ik had dit nodig. Ik wilde op dit moment niets anders en misschien was het een goede start van iets. 'Ik heb jou ook gemist,' murmelde ik zachtjes. 'En beloof me bij deze alsjeblieft dat ik je ook niet meer hoef te missen,' murmelde ik nog zachter dan mijn volgende woorden, wetende dat het veel gevraagd was. Ik wilde het dan eigenlijk ook niet vragen, was bang voor het antwoord, bang om weer mijn zwakte te tonen. Dat was ook de reden dat ik de jongen nog steviger vasthield, bang zijnde dat het misschien wel alsnog de eerste en laatste knuffel was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Ik had de neiging om degene die voor de deur stond het liefst gezegd dat deze een andere keer terug moest komen, om vervolgens de deur voor zijn neus dicht te gooien. Misschien niet heel sociaal, maar ergens had ik geen zin in nog meer bezoek. Tenminste dat waren mijn gedachten tot ik de deur opendeed en Harry zag staan. Niet veel meer dan 'Hoe? Wat? Jij? Huh?' verliet mijn mond als gestammel, die bijna bij mijn tenen hing door de verbazing. Ik kon dan ook alleen maar knikken bij zijn woorden, maar bleef hem eerst nog een paar keer in zijn wang prikken, om zeker te zijn dat de jongen echt was. 'Fuck you, Styles.,' mompelde ik met een grijns, om hem toch om de nek te vliegen. Iets wat ik beter niet had kunnen doen, omdat het niet heel lang duurde voor we in de sneeuw lagen. 'Mij een beetje niet vertellen dat je terug bent. Maar ik vind het wel een hele leuke verassing en ik hou nog altijd van je hoor,' voegde ik eraan toe, om vertrouwd in de armen van mijn beste vriend te blijven liggen. Mijn gezicht verstoppende in zijn hals, nadat deze vol geplant was met kusjes, wat mij alleen maar breed liet grijnzen. Net als beseffen hoeveel ik de jongen nu werkelijk had gemist en hoe blij ik was dat ik hem in de armen kon sluiten. Het was toch beter dan hem alleen maar spreken, veel beter. Ik drukte een zacht kusje in zijn nek, om uiteindelijk toch met dezelfde twinkelende oogjes boven het gezicht van de krullenbol te gaan hangen. 'Ik heb jou ook heel, heel, heel erg gemist, Hazza,' zei ik naar waarheid. Daarna draaide ik mijn hoofd naar de kinderwagen waar het gebrabbel vandaan kwam. 'Hallo klein prinsesje,' verliet vrolijk mijn mond, om even te zwaaien en onschuldig weer terug naar Harry te kijken. Ik liet me weer bovenop hem zakken terwijl ik zijn gezicht deze keer vol begon te drukken met kusjes. Ondanks ik getrouwd was -was het hele Larry Stylinson gedoe, zoals de fans dat noemde, nog steeds niet voorbij. Ik zou me dan ook niet meer zonder in kunnen denken, want het hoorde er gewoon bij inmiddels. Ik vroeg me dan ook wel eens af of Zayn het echt niet erg vond, al wist hij dat mijn hart sowieso bij hem lag. Ik was niet voor niets met hem getrouwd. 'Ik ben echt heel blij dat je terug bent, Hazza,' mompelde ik tussen door, om mijn armen weer om hem heen te slaan. Nee, dat ging nog wel even duren voor ik hem los zou laten. 'Maar weet je zeker dat je niet liever binnen komt dan in de sneeuw blijft liggen? Als het meezit is er nog wel wat chocolademelk over en kan je me een beetje bijpraten.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Even keek ik de jongen verontwaardigd aan bij zijn woorden en gegrinnik die kwamen naar aanleiding van mijn reactie. "Ik ben niet schattig, nooit geweest ook," mompelde ik met een klein pruillipje, ergens wist ik wel dat hij het daardoor alleen nog maar meer ging vinden, al kon me dat nu nog maar weinig schelen. Niet veel later was dat kleine beetje vrolijkheid alweer weg toen ik mijn antwoord gaf, de angst voor zijn reactie was te groot voor mij om aan te kunnen. Vandaar dat iets in me brak bij het zien van zijn gezicht toen ik klaar was met spreken. Zonder dat ik ook maar iets aan kon doen stroomden de tranen geruisloos over mijn wangen, alle angsten die ik had sinds in besloot de poging te wagen om terug te gaan naar London kwamen er samen met de tranen uit. Het voelde alsof er een last van mijn schouders afviel, het bekennen was moeilijk geweest. Nadat hij voor me was komen staan glimlachte ik weekjes bij zijn woorden en het feit dat hij mijn tranen wegveegde, ik wist niet goed hoe ik me hierbij moest voelen, echt niet. Daarom was ik ook blij dat hij me tegen zich aan trok, zo hoefde hij de complete verwarring in mijn gehele uitdrukking niet te zien. Daarbij was het gewoon fijn om Marcel zijn warmte te voelen, dat hadden mensen nodig in donkere dagen als deze. Warmte en een sprankje hoop, meer dan dat was niet nodig om mensen grootste dingen te laten verrichten. Zoals als een of andere idioot het eerste de beste vliegtuig pakken naar een plek met pijnlijke herinneringen en iemand waarvan je niet wist of je die wilde zien, maar waarmee je nu in een omhelzing stond, zo zag je maar weer. Het deed me goed om te horen dat het gemis niet eenzijdig was, anders zou het ook weer zo vreemd overkomen. Bij zijn vraag om een belofte van mijn kant te krijgen drukte ik verderlicht een kusje op zijn wang, gevolgd door een gefluisterd: "Beloofd." Ik volgde Marcel's voorbeeld en hield hem dichter tegen me aan. "Al moet je me dan wel helpen om een plekje te vinden, want ik ga niet voor eeuwig in dat hotel wonen," vervolgde ik, met een hint van humor in mijn stem, al was het best serieus bedoeld. In Australië hadden ze me de komende tijd toch niet nodig, nu de jongens zo druk bezig waren met gezinnen van hunzelf stichten.

Because I love him, do I need another reason?

harry Styles
Het was een onbeschrijfelijk gevoel dat je kreeg, als je degene waarvan je hield na zo'n lange tijd weer in de armen kon nemen. Het deed me dan ook echt helemaal niets dat we nu in de koude sneeuw lachen en heel mijn huid gloeide van de kou. Het was veelte fijn en et kwam niet eens in me op om Louis los te laten. Ik grinnikte zachtjes. Ik snapte best dat hij een beetje beledigt was en normaal was hij ook de eerste die wist waarneer ik terug naar huis kwam. 'Sorry boo, ik wilde je verassen.' Zei ik onschuldig. Wetend dat het me wel mooi gelukt was. Ik had me vannacht wel moeten inhouden niet al meteen voor zijn deur te staan. Als goedmakertje begon ik kusjes over heel zijn gezicht te drukken en hem mede te delen hoe erg ik hem wel niet gemist had. Het kon me niet schelen dat hij getrouwd was. Louis bleef ook altijd een beetje van mij en dat wist Zayn ook wel. Daarbij was het niet dat ik Louis van hem probeerde af te paken. Het was nog altijd meer, dat totdat ik niemand had, ik Louis had, zoals we altijd gezegd hadden. Niet dat als ik iemand zou hebben ik niet meer zo met Louis om zou gaan. We bleven nu eenmaal het aparte stel dat ze Larry noemde. 'Ik ook. Dat sms en facetimen is leuk, maar dat haalt het niet bij je knuffels.' Daarbij was ik er gewoon enorm aan toe om weer thuis te zijn tussen degene waarvan ik hield. Al had ik altijd Destiny, die nu ook weer haar aandacht opeisten. Al had ik nu wat meer oog voor Louis die over chocomelk begon. Meteen werd ik enthousiast en kroop ik onder hem uit. 'Choco!' Ik trok hem overeind, duwde de kinderwagen naar binnen en trok Louis achter me aan. De kinderwagen bleef middenin de woonkamer staan, terwijl ik Louis mee naar de keuken trok en deze doorzocht daar het warme drinken.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Tomlinson -Malik
Het kon ook niet anders. Altijd als ik Nimra probeerde te helpen schoof ze het weg. Ze wist dondersgoed dat ze gewoon een baan nodig had, maar was te trots om wat dan ook aan te grijpen. Het zal eens niet dat ze gewoon eens dankbaar zou zijn. Ze snapte echt niet dat ik haar het voorstel niet zou doen, als ze nutteloos voor mijn zaak zou zijn. 'Ja, want je kan echt niet tekenen ofzo. Klopt, je zou echt nutteloos zijn.' Zei ik sarcastisch. 'Maar dan niet, ik ken genoeg mensen die wel willen.' Dat was wel waar. Ik had een stapel met solisitatieformulieren liggen van allemaal mensen die wel gewoon graag bij me kwamen werken. En ik wedden dat hun wel dankbaar zouden zijn als ik ze opbelde voor wen gesprek. Ik pakte de beker van Louis aan en nipte van de warme chocomelk. Ik wilde me net weer goed tegen Louis aannestelde toen de bel ging en dot keer ging Louis open doen. Ik vroeg me echt af, wie er in godsnaam voor de de deur stond, want zover ik wist zou er niemand meer komen. Ik had dan ook niet zo'n zin in nog meer mensen. Zo met die kinderen was het namelijk al snel druk en ik hield nog altijd van rust. 'Nou eentje dan.' Ik pakte een koekje uit de trommel die Diana voor mijn neus hield en tilde haar daarna op mijn schoot. Floyd die volgens mij al wat koekjes op had deze ochtend, wilde zijn hand weer in de trommel steken, waar ik hem vanaf wees. 'Nee Floyd, je hebt al meer op dan eigenlijk mag en we willen niet dat je dik word.' Ik prikten even in zijn buik en de jongen giechelde zachtjes, waarna hij toch maar braaf van zijn chocomelk begon te drinken. Net toen ik wilde opstaan om te kijken waar Louis blee werd er een kinderwagen de woonkamer ingereden en rende er een krullenbol voorbij, met mijn man erachteraan. Mijn mond zakten open, toen ik naar het stel in de keuken keek. Wat in vredesnaam deed Harry hier. Voor zover ik wist, moest die nog ergens aan de andere kant van de wereld zitten.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel Styles
Ik had vanaf het moment dat het over zijn schattigheid ging al de neiging om de jongen in een knuffel te trekken. Het was zo aannemelijk, maar de moed was ver te zoeken om het ook werkelijk te doen. Daarbij was ik nog altijd bang en moest het niet overkomen alsof alles me niets gedaan had, dat ik het allemaal zo kon vergeten en vergeven. 'Michael, je zult in mijn ogen altijd schattig blijven, je kunt daar niets tegenin brengen.' mompelde ik, want het was gewoon de waarheid. Net als dat het de waarheid was dat hij altijd een van mijn zwakke punten zou blijven, het ontbrekende puzzelstukje. Ik kon het dan ook niet aanzien dat hij voor een deel brak bij mijn reactie na zijn eerlijke antwoord op mijn volgende vraag. Het was niet mijn bedoeling geweest, maar het liet me wel inzien dat hij nog altijd iets om me gaf. Dat het van allebei de kanten kwam, dat dit misschien nog wel een beetje de moeite waard was. Niet dat zijn reis hier naartoe me dat niet in liet zien. Er zouden vrij weinig mensen zijn die zijn actie na zouden doen. Het gene waar ik net de moed niet voor kon vinden, deed ik nu dan ook alsof het drie keer niets was. Ik wist niet of het de slimste optie was, zou helemaal begrijpen als de jongen zich alsnog uit mijn armen zou wurmen, want vertrouwd was het niet meer. Alhoewel, het was voor mijn gevoel nog wel een plek van veiligheid, alsof ik niet meer alleen voor zou staan. Ik wist niet of het echt zo was, of dat het kwam door vroeger, maar het gevoel leek er nog altijd te zijn. Net als de warmte die de jongen met zich meenam. De vraag of hij beloofde dat hij bij me zou blijven, was dan ook eerder een vraag door het moment, ook al wist ik diep in mijn hart dat het de waarheid was. Ik wilde niet dat hij opnieuw zou verdwijnen, zoals net zijn mond had verlaten. Het antwoord liet me mijn mondhoeken dan ook ver omhoog krullen, net als het kusje tegen mijn wang. Het mocht vijf jaar geleden zijn, in het verste hoekje van mijn gedachten gezeten hebben, het nam niet weg dat ik dit stiekem ergens best wel had gemist. Dat ik Michael had gemist. 'En wat voor een plekje had jij in gedachten?' vroeg ik, wetende willen wat het eerste was wat in zijn gedachten omging. Er viel hier genoeg te regelen, dus dat was het probleem niet. Ik opende mijn mond om nog iets erachter aan te gooien tot ik me bedacht dat het wel prima was zo. Ik sloot deze dan ook weer, om gewoon stilletjes, dicht, tegen Michael aan te blijven staan, genietende van dit moment. De rest mocht me eigenlijk een beetje gestolen worden, want degene die ik in de armen wilde sluiten, had ik nu en zou ik de eerstkomende tijd niet meer loslaten.

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 9:07 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Malik -Tomlinson
Nu ik Harry weer in mijn armen kon sluiten, leek alles weer helemaal perfect en leek het ook nog eens te kloppen. Het was een andere gevoel dan bij Zayn, maar wel net zo geweldig en eentje die in net zo min zou willen missen. In dat opzicht mocht ik van geluk spreken met een beste vriend, samen met een echtgenoot, als deze twee, die ik beide als de mijne kon labelen. Ik stak mijn tong naar de jongen uit toen hij zachtjes grinnikte, maar mijn punt wel begreep. Niet dat ik het erg vond, want ik vond het ook wel eens leuk om zo verrast te worden. 'Hazza, je bent een idioot, maar wel een hele lieve,' zei ik, al was het eerste ook doelende doordat hij mijn gezicht vol drukte met kusjes. Iets wat zorgde voor een schaterlach van mijn kant met een mislukte 'Dat kietelt,' en pruillipje, net als niet heel veel later dezelfde actie, omdat het nu eens een keer kon. Ja, het was goed om mijn beste vriend weer eens een keer terug in mijn buurt te hebben, hoe erg in hem zijn carrière ook gunde. Soms kon een dagje claimen ook geen kwaad. Ergens snapte ik dan ook best wel dat onze vroegere fans ons aanzagen voor een stel, of de voorbijgangers die dat dachten. Niet dat het me kon schelen, want wij wisten hoe het zat en als ik Zayn niet over me heen zou krijgen, kon het me ook allemaal gestolen worden. Daarbij kon ik nu eenmaal niet zonder de jongere krullenbol. 'Het is het beste om je gewoon in de armen te kunnen sluiten en dit te kunnen doen,' zei ik voor een kusje op zijn neus te drukken en mijn handen erna in zijn zij te zetten, om de jongen toch eens zijn verdiende kieteldood terug te geven. Alhoewel dat laatste niet voor heel lang was, omdat het word chocomelk viel en we binnen no-time in de keuken stonden. Ik liet de jongen lekker verder zoeken terwijl ikzelf het pannetje, wat Zayn eerder had gebruikt, weer vulde met de juiste ingrediënten en op het vuur zette. Ondertussen wierp in een blik op de woonkamer, om in de lach te schieten bij het aanzicht. Zayn met open mond, om Diana er stiekem een koekje in te zien proppen. Het meisje had volgens mij echt de streken van mij overgenomen, waar ik stiekem toch wel een klein beetje trots op was. 'Hazza, volgens mij heb je iets uit te leggen,' lachte ik, om mijn arm om de schouders van de de jongen te slaan en in de richting van Zayn te wijzen. 'En schat, ik zou je mond sluiten, want je vangt koekjes in plaats van vliegen.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Sorry dat ik zo weinig post, maar ik moet wachten achter Ashey]

"Music expresses everything I can't say in words."

Nimra Inaya Malik
Zayn reageerde wel heel fel op mijn vraag. Natuurlijk bedoelde hij alles goed, maar ik wilde gewoon niet degene zijn die daar werkte alleen omdat ik zijn zusje was. "Ik wil het wel graag, Zazu, maar mag ik er ook even over denken? Jij zou ook moeten weten dat werk combineren met kinderen niet het makkelijkste ter wereld is. Daarbij ben ik gewoon erg bang dat ik zal worden gezien als charity case omdat ik je zusje ben."zuchtte ik. Het was allemaal erg lastig en dat tikkie trots wat ik toch altijd meedroeg maakte het niet minder lastig. Ik keek Louis na, die naar de gang verdween, en knabbelde even verder aan het koekje in mijn handen. Een zachte grinnik verliet mijn mond bij Zayn's omgang met zijn zoon. Hij was echt een hele goede vader, wat mij nog nuttelozer en ondergeschikter liet voelen, want wat ik ook probeerde, een goede moeder was ik verre van. Dat werd maar weer bewezen toen ik even was afgeleid door een wel hele bekend voorkomende krullenbol en een klein meisje die binnenkwamen. Bijna direct erna hoorde ik hondengepiep gemixt met het gehuil van een kind, mijn kind. Direct keek ik wel om en zag Jake op de grond zitten, Ash ervoor met Muffin die bang wegkroop. Snel ging ik er naartoe en trok het kleine mannetje op schoot. Huilen deed hij niet snel, dus er moest echt wat gebeurt zijn. Toen zag ik op zijn bovenarmpje een aantal rode tandafdrukken staan, die te klein waren voor mijn hond. Waarschijnlijk werd het spel gewoon te ruw en had Muffin gewaarschuwd, waarop Ash weer had gereageerd, waardoor die nu in de hoek lag te bibberen. Ik stuurde mijn hond maar naar de gang. Beschermen prima, maar hij mocht niet bijten. Daarna tilde ik Jake op en ging terug naar mijn plekje voor de haard. "Jakey, dat komt ervan als je te ruw met andere hondjes speelt. Ash kan er dan wel tegen, maar Muffin vind dat niet zo leuk. Dat zei ik al tegen je. Doe je voortaan liever tegen andere hondjes?" Ik zag hem knikken en drukte een kusje op de bijtplek. "Beter?" Weer knikte hij, maar hij bleef wel dicht tegen me aan zitten. Ach, het scheelde zeker met de drukte en zo had ik hem ten minste bij me, dus konden er niet meer problemen ontstaan door hem en mijn onoplettendheid.

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Ik wist niet precies wat er door mijn hoofd was gegaan op het moment dat ik daadwerkelijk besloot de richting van Engeland op te gaan. Die dag had ik me ontzettend eenzaam gevoeld omdat iedereen me aan de kant had geschoven voor andere dingen, dus was ik het huis door gaan spitten op zoek naar iets om te doen, tot ik een oud fotoboek had gevonden. Daar was ik de rest van de dag mee bezig om door te bladeren, het waren persoonlijke foto's van de tour van vijf jaar geleden, toen alles nog redelijk rustig was, ook al klopte dat beeld niet helemaal. Het idee had al langer door mijn hoofd gespookt, maar dit was wel het doorslaggevende middel geweest, waardoor ik de volgende ochtend vroeg al op het vliegveld stond. Het was eigenlijk een hele impulsieve actie geweest, niet goed doordacht en het had me ook nog eens een jetlag bezorgd, maar het was het zeker waard geweest, want ik had Marcel nu in mijn armen en was bang dat ik hem nooit meer los ging laten. Zodra hij het van me wilde beloofde ik hem dat ik zou blijven, wat ik er niet bij zei was dat op het moment dat hij van gedachten veranderde ik zo weer weg was, als hij me hier niet wilde was er voor mij ook weinig reden om te blijven. Ik voelde hoe hij breed glimlachte door mijn kusje en ik kon het niet laten om een zachte grinnik over mijn lippen te laten rollen. Zijn vraag op mijn opmerking dat hij me dan wel zou moeten helpen met het vinden van een plekje liet me even nadenken, maar brutaal als ik was had ik wel iets in gedachten. Ik trok een heel klein beetje terug, zo dat ik hem nog wel stevig vast had maar ook kon aankijken. "Heb jij bij jou thuis toevallig niet nog wat plek? Ik neem niet veel ruimte op, hoor," vroeg ik hem onschuldig, een 'nee' verwachtende. Het viel te proberen, en anders waren er nog zat appartementen in de buurt te vinden, eerst maar eens zien hoe dit afliep.

Because I love him, do I need another reason?