[Speeltopic] Five Years • One Direction - Speeltopics

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Marcel Styles
Ik kon nog steeds nauwelijks bevatten dat Michael deze kant op was gekomen en al helemaal niet dat het speciaal voor mij was. Toch begon het langzaam maar zeker te dagen en kon ik niets anders dan toegeven dat ik hem had gemist. Mijn omgeving had het misschien wel door gehad, maar ik was koppig op die vlakken. Ik mocht dagen op deze plek zitten, maar zei alsnog ijskoud dat ik hem niet mistte. Ik kon naar Australië gaan voor een zoektocht en het nog vol blijven houden. Alleen nu kon ik het niet meer en al helemaal niet meer na zijn belofte dat hij bleef. Het was eerst zien en dan geloven, maar het was zeker al een begin en een stukje zekerheid kwam dan ook terug. Net als de zekerheid dat ik knikte bij zijn vraag, nadat ik met een klein pruillipje keek door zijn woorden. 'Ten eerste: dat is niet de goede plek, hoor. Je moet ergens anders zitten dan.' Kijkende of hij wist waar ik op doelde met mijn rode wangen. Als me nog een beetje kende wel, want dan zouden de woorden bekend klinken bij een ding. 'En ten tweede; ik heb ruimte genoeg, maar wat ga ik ervoor terug krijgen behalve iemand die zooi maakt?' Grijnsde ik, wetende dat hij sowieso mocht blijven, omdat ik hem niet weg kon sturen, niet nu ik hem weer terug in mijn leven had en we dan ook nog konden kijken of we elkaar de tent niet uitvochten. Het betekende alleen niet dat het niet leuk was om hem te pesten of dat hij er zo gemakkelijk van af kwam.

(Sorry, moet aan het werk)

[ bericht aangepast op 6 aug 2014 - 17:33 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

• Emely Jordan-Smorth •
Na een laatste laag lipstick stopte ik hem in mijn make-up tasje. Gisteren had ik een laat feestje gehad en ik was er nog steeds niet helemaal overheen. Ik was doodmoe en wou vandaag gewoon heel de tijd in mijn huis blijven. Mijn vreemde ochtendse haar probeerde ik te negeren. Opeens voelde ik mijn mobieltje trillen. Snel ging ik opzoek naar hem. ''Heey, Caesar en ik komen naar je toe, is dat goed? We zijn er over een kwartiertje ongeveer, tot straks! Groetjes van Nialler." , kon ik lezen op mijn gsm. Ik schrok. Een kwartier? Even wou ik zeggen dat het vandaag echt niet kon, maar ik bedacht me. Ik wou Niall best wel eens zien, ik ging me anders toch doodvervelen. Net als ik vaak deed als er geen bezoek is. Snel liep ik weer naar de badkamer om mijn haar te kammen en in een hoge staart te plaatsen. Mijn blonde haren waren nu al best lang geworden. Door de kam leek het zelf nog net iets langer. Met mijn handen maakte ik snel een handige staart. Ik was het nu wel gewoon om staarten te maken met mijn lange haren. Maar moeilijkere kapsels, dat was een ander verhaal. Niall was mijn beste vriend en ook al was hij niet mijn vriend wou ik er wel goed uitzien. Het was ook niet leuk op een vieze en niet aangename vriendin te hebben. Dat zou ik toch ook niet leuk vinden bij hem. Gelukkig was hij ook helemaal niet zo, Niall was de liefste jongen die ik kende. Ik vertelde echt alles aan hem. Ook vertelde hij zijn problemen met de leiden van 1D en ik begreep hem helemaal. We hadden dezelfde smaken. Enkele minuutjes later hoorde ik geklop aan de deur. Snel liep ik ernaartoe en doe vrolijk de deur open.
''Hoi Niall, wat leuk je te zien!", zei ik blij. Ik gaf hem een knuffel.

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Michael Clifford
Een paar tranen gingen nog steeds hun vrije loop, maar nu meer van opluchting dan van iets anders. Opgelucht dat hij nog niet had gehad dat ik moest verdwijnen, dat hij me een kans had gegeven om mijn verhaal te doen en niet weg was gelopen zodra hij me had zien zitten. Opgelucht dat ik hem na al die tijd in mijn armen had en hij mij net zo stevig vasthield als ik hem. Daarom stelde ik dan ook voor dat hij me dan kon helpen met een eigen plekje vinden zodat ik nog altijd in de buurt zou zitten. Zijn pruillipje was zo schattig dat ik neiging om een kusje op zijn neus te drukken niet kon weerstaan, ik was altijd al een beetje handtastelijk geweest, niet op een slechte manier, maar ik kon het niet laten om aanhalig te zijn bij mensen om wie ik gaf. Ik gaf nog om Marcel, zelfs na alles, en hij kende die eigenschap van me, dus moest hij er maar mee leren leven als hij me echt bij zich wilde houden. Ik knikte licht bij zijn woorden, om in de lach te schieten door hetgene wat hij eraan toevoegde. "Hé, zo'n sloddervos ben ik nou ook weer niet," klaagde ik. "Maar ik ben heel goed in mensen warm houden, tegenwoordig kan ik koken zonder de keuken in de hens te zetten en ik zal je tot vervelens aan toe schattig noemen," zei ik met een triomfantelijke grijns, daar kon hij met geen mogelijkheid omheen. Met hoopvolle oogjes keek ik de jongen aan, wetende dat ik niet teveel moest gaan hopen, want hoop kon je verschrikkelijk veel pijn doen. Dat had ik ondertussen wel doorgekregen. Toch kon ik niet veel anders dan hoop hebben, wie zou geen hoop hebben om, al was het misschien maar tijdelijk, bij een jongen als deze te mogen wonen? "Is dat genoeg voor je of moet ik nog even doorgaan?"

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Chocomelk! Het kon me niet schelen hoe gestoord Louis me al vond, dit kon er nog makkelijk bij. Het was algemeen bekend dat ik gek was op warme chocolademelk. Daarbij was het veelte koud hier buiten. Ik sprong over de gebroken mok van Louis heen en duwde Destiny haar wagen voor me uit. Ik pakeerde haar in de woonkamer en met oogkleppen op en opzoek naar cholademelk trok ik Louis achter me aan. Louis begon een pannetje te vullen met de juiste ingrediënten om chocomelk te maken en ik wiebelde vrolijk naast hem op en neer. Ik sloeg mijn armen van achter om hem heen en keek over zijn schouder heen. Verward keek ik op toen Louis het had over iets uitleggen. Ik zag Zayn op de bank zitten en koekjes vangen. Ik had het zo druk gehad met Louis dat hij me niet eens was opgevallen. Met zo min als Nimra en de kinderen. Ik liet Louis los en vloog in Zayn af die net op tijd zijn mok had neergezet. 'Zaynie!' Ik vloog op zijn schoot en drukte een kus op zijn wang. 'God, HST moment van delen is weer aangebroken hoor.' Grijnsde hij. Ik shoot in de lag en prikte in zijn wang. 'Jup, leg je er maar weer bij neer.' Zei ik onschuldig. Zayn schudden lachend zijn hoofd. 'Blij je weer te zien.' Ik klauterde weer van zijn schoot en had meteen twee klein mensjes aan mijn been hangen. 'Oome Hazza!' Wat een warm onthaal kreeg ik toch weer. Ik begroeten de tweeling uitbundig en ook Namra kreeg ook een glimlach en een begroeting. Langzaam pakte ik Destiny uit haar wagen en ging ik naast Zayn op de bank zitten. Diana kwam meteen naast me witten en aaide zachtjes over Destiny haar hoofdje. 'Is dit nogsteeds Destiny.' Lachend knikte ik. 'Ja, ze is alleen wat gegroeid zins de laatste keer dat je haar zag.' Destiny zat nu in de fase dat er het meest aan het veranderen was. Haar tandjes die doorkwamen. Het praten dat een beetje begon en straks ging ze lopen. Maar voorlopig vond ze kruipen veelte leuk, dus ik was benieuwd hoelag dat nog geen duren.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Marcel Styles
Mijn hersenen hoorde je nog altijd flink ratelen bij deze situatie. Hoe ik dit aan moest gaan pakken, of ik het wel goed aanpakte en of het allemaal niet een beetje te gemakkelijk liep. Moest ik niet nog bang zijn om opnieuw over me heen te laten lopen of zou het beter gaan? Een zachte, onbewuste zucht rolde over mijn lippen, om maar gewoon bij het besluit te blijven dat we het allemaal wel weer zagen. Op dit moment genoot ik teveel van zijn aanwezigheid, van zijn nog altijd niet verleerde handtastelijkheid en het feit dat het gewoon Michael was. Ik kreeg niet meer dan een licht geknik bij mijn volgende woorden terug waardoor ik met mijn ogen rolde. 'Je kent me echt niet meer, hé Clifford,' grijnsde ik, om zelf maar een kusje op zijn mondhoek te drukken. Daarna kon ik niet veel meer dan beledigd kijken toen hij in de lach schoot door mijn toevoeging, die ergens best serieus bedoeld was. 'Je maakt meer troep dan als ik alleen ben,' zei ik slim, om verder te luisteren en langzaam maar zeker te knikken. Het klonk best wel aannemelijk om eerlijk te zijn. 'Als je gebruik gaat maken van je gitaar, je stem en nog kan helpen schoonmaken, ben je aangenomen en meer dan welkom in huize Styles. Maar je moet weten dat die oogjes echt de doorslag gaven hoor, samen met heel stiekem toch wel de knuffels. En natuurlijk het feit dat jij gaat trakteren op een Starbucks zo meteen,' zei ik terwijl ik grijnzend mijn hoofd schudde om weer tegen hem aan te kruipen. Ja, ik kon hier nog wel een beetje aan gaan wennen en misschien was het een stapje in de goede richting. Daarbij kwamen mijn laatste woorden eerder door het feit dat ik het best nog koud, ondanks de warmte van de jongen nog altijd wel meehielp en het bij mij nog altijd op de planning stond. 'En je mag nog wel even doorgaan, want stiekem ben ik best wel nieuwsgierig naar wat je nog meer kan, of in huis hebt, Mikey. Misschien verbaas je me nog een beetje en haal je me voor de volle honderd procent over.'

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Malik -Tomlinson
Ondanks ik Harry nu al heel lang kende, bleef de jongere krullenbol me toch nog wel eens verbazen. Alhoewel het niet verbazen was, maar eerder gewoon niet voorbereid warende op zijn acties, waardoor je soms nog wel is iets over het hoofd kon zien. Deze keer je eigen voeten, dus eerst nog bijna struikelde, languit op de vloer lag, voor je in de keuken terecht kwam. Gelukkig ging het wel heelhuids zonder enige problemen, omdat ik me nog wist te herstellen, maar een pruilende 'Hazza,' verliet toch mijn mond om hem zielig aan te kijken. Stiekem was ik ook een klein beetje uit op aandacht van mijn beste vriend, die nu eerder naar de chocomelk ging, al duurde het toch niet heel lang voor ik zijn armen weer om me heen voelde. Ik keek over mijn schouder, om een zacht kusje op zijn wang te plaatsten, om mijn blik daarna weer op het pannetje op het fornuis te richten. Vanuit mijn ooghoeken zag ik wel zijn verwarde blik, dus opende mijn mond om deze te beantwoorden toen de jongen het al door bleek te hebben. Dat was ook de reden dat ik mijn mond weer sloot, om lachend toe te kijken hoe hij de rest doorhad en hoe iedereen de begroetingen onderging. Tenminste tot het moment dat de chocomelk klaar was en ik een beker uit het kastje naast de koelkast pakte, net als slagroom uit de laatste. Netjes goot ik de chocomelk in de beker gevolgd door de slagroom, die alles afmaakte. Dat was voor mij een teken om het vuurt uit te zetten en me weer bij de rest te voegen. 'Een chocomelk voor de heer Styles,' zei ik, om de beker voor zijn neus op tafel te zetten, om pruilend naar mijn plek te kijken, die in beslag was genomen. Niet dat ik daar genoegen mee nam, want ik wurmde me, wel voorzichtig dat ik niemand pijn deed, gewoon tussen de twee jongens in. Half tegen Harry aanleunde, die ik eigenlijk nog genoeg wilde vragen maar me toch nog even rustig hield, mijn ene arm om hem heen geslagen en Zayn, zoals eerder vandaag, in mijn andere arm trekkende en mijn benen over zijn schoot. 'Kijk, dit is beter. En wie wilt er eigenlijk nog meer wat chocomelk?' grijnsde ik onschuldig, om daarna naar Nimra te kijken. 'Kom je er ook nog gezellig bij? Er is nog ruimte zat.' Na deze woorden gleed mijn blik verder naar Destiny en vervolgens Diana en Floyd, om uiteindelijk weer terug te kijken naar Zayn met een glimlach. 'De tijd gaat snel,' mompelde ik zachtjes, doelende op onze twee bengeltjes, wetende dat -dat ook alweer bijna vier jaar is.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Tomlinson -Malik
Nimra was gewoon te trots en ik had geen zin om door te drammen. Als ze echt dacht dat ze ergens beter te recht kon komen met een klein kind en er een goede omgangsregeling getroffen kon worden, ging ze die maar lekker zoeken. Het altijd maar de bezorgde broer uithangen had toch duidelijk nooit geholpen en werd toch niet gewaardeerd. 'Je kijkt maar. Je weet nu tenminste dat er een plekje voor je is.' Ik sloot de koekjestrommel voordat Floyd zich toch nog stiekem kon gaan zitten volproppen. Vreetzakken dat het er was. Echt, zodra die kon eten deed hij het. Ik aaide een door Diana haar, haar heen en wiebelde haar heen en weer op mijn schoot. Net toen ik wilde opstaan om te kijken waar Louis bleef, kwam hij binnengetrokken door een wel wel heel bekende krullenbol die hem meteen door naar de keuken trok. Het meisje in de kinderwagen wat hij in de woonkamer achterliet, keek met grote verbaasde ogen rond en brabbelde wat onverstaanbare dingen, maar mijn blik was vooral gericht op de twee in de keuken. Zelfs Diana die nog een koekje in mijn mond propte liet ik haar gang gaan. Harry, die duidelijk niets door had van zijn rare entree keek naar me op, waarna hij nog geen seconde later op mijn schoot zat. Ik snapte er geen snars van, maar kon alleen bedenken dat ik het fijn vond dat hij terug was. En dat zijn teruchkomst dus betekende dat ik Louis weer een beetje moest gaan delen. Daar was ik dan ook open over en gelukkig konden we er allebei om lachen. Al snel ging Harry van mijn schoot af en kwam hij met zijn dochtertje naast me zitten. Iets wat Louis niet zo za. zitten en zich al snel tussen ons propten, na Harry zijn chocomelk te hebben gegeven, waardoor hij vrolijk in zijn handen klapten. 'Kijk uit er zit nog een kind hier.' Ik zetten Diana op mijn andere been en keek nog even naar mijn zusje die bezig was met haar eigen opdonder. 'Muffin, plaats!' Wees ik De pupie naar zijn plek. Ik had het spelen even toegekeken, maar het was duidelijk niet goedgegaan.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nimra Inaya Malik
Zayn bedoelde het goed, maar het was lastig mijn trots in te slikken en het hem niet altijd zo lastig te maken. Dat had ik al zijn hele leven gedaan en misschien werd het tijd om een keer het gehoorzame zusje uit te gaan hangen. Zijn bezorgde gedrag was zoizo wel ergens goed voor, dat wist ik dondersgoed. Alxs ik had geluisterd zat ik hier nu niet met een kind. Hoe lief ik Jake dan wel niet vond en ik kon echt niet meer zonder hem, maar het leven als student en het zoeken van een baan zou makkelijker zijn geweest zonder kind en met een familie die me nog volledig steunde. Tegenwoordig had ik alleen nog echt contact met mijn moeder en Zayn. De rest maar heel weinig tot helemaal niet. Het deed veel pijn, maar ik kon er neits aan veranderen. Daarbij had iedereen dat beetje trots, waardoor het zoizo lastig was voor ieder van ons om ergens aan toe te geven. Inmiddels had ik Jake weer op schoot en aaide door zijn haren terwijl hij langzaam weer rustig werd. Ik zag Abrash nog even om de hoek van de gang kijken, maar een blik was genoeg om hem terug te drijven de gang in. Hij moest echt leren dat niet te doen. Ik was op dit moment ook niet de enige die een hond terecht wees, want al snel hoorde ik mijn broer Muffin op zijn plek zette. Ik keek even naar Zayn en toen naar Jake en zuchtte. Het zou inderdaad goed zijn een keer mijn trots in te slikken, hem gelijk te geven en gewoon een keertje te luisteren naar de mensen die het beste met me voorhadden. Louis' uitnodiging haalde me uit gedachten. Ik wist niet heel goed wat te doen, want ik was al tijden niet dichterbij iemand geweest dan een ongemakkelijke knuffel, of het was mijn eigen kind. Ik was eigenlijk sinds die ene nacht, en zeker nadat ik zwanger bleek te zijn, vrij schuw geworden voor aanrakingen van andere mensen en zeker van mannen. Toch kon naast ze zitten op de bank geen kwaad... toch? Ik tilde jake in mijn armen en deed de paar stappen naar de bank voor ik mezelf in het hoekje tussen de leuning en Harry in settlede. Ik probeerde hem nog zo veel mogelijk ruimte te geven terwijl ik Jake op schoot hield en vooral ook een beetje weghield van het kleine meisje, want hij was nogsteeds te ruw in alles wat hij deed. Onbehoude hyperactieve lomperik dat hij nu al was.

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Met grote onwetende oogjes keek ik hem aan bij zijn woorden dat ik hem niet meer kende, om eerlijk te zijn begreep ik er niet veel van, maar ik wa dan ook niet de beste met hints doorkrijgen. Al zei ik zeker geen nee tegen het kusje op mijn mondhoek, daar prostesteerde ik in principe nooit tegen. Zijn beledigde blik die tevoorschijn kwam door mijn gelach liet me eigenlijk alleen maar harder lachen, om het te smoren in zijn kraag voor ik hem überhaupt weer serieus aan zou kunnen kijken, ik kon het ook niet helpen dat het er zo grappig uitzag. Ik rolde met mijn ogen om zijn zogezegde slimme opmerking, hij had dan wel een punt, dat nam niet weg dat ik alsnog ook gelijk had. Toch somde ik een paar van de vele voordelen op als je een Clifford in huis had, die hem op z'n minst een beetje te leken overtuigen, gezien zijn geknik. In volle spanning, als een kind dat zijn eerste kerstcadeau open mocht maken, keek ik hem aan en luisterde naar zijn antwoord, om daarna bijna in vreugde op en neer te springen, maar ik hield ik me in. "Yay!" rolde er vreugde er vreugdevol over mijn lippen, om die erna zonder er bij na te denken op de zijne te drukken, mijn handen verplaatst naar zijn wangen. Toen ik doorhad wat ik deed trok ik snel terug en mompelde een vlugge "sorry." God sta me bij dat ik dit niet verpest had. "Ik zal elk nummer voor je spelen die je maar wilt en een fantastische schoonmaakster zijn, en knuffelen zal ik je toch wel doen, of je het nou wilt of niet. En je kiest maar uit, ik heb genoeg geld op zak," ging ik enthousiast verder, om het onderwerp en vooral mijn gedachtes om te gooien. Ik liet hem even los om mijn gitaar op te pakken en die weer zorgvuldig terug te leggen in zijn koffer, die ik nadat ik hem dicht had gedaan op mijn rug zwaaide. Ik hield mijn arm voor hem uit, als de jongen Starbucks wilde kreeg hij dat, daarbij kon zelf ook wel een beetje extra warmte en cafeïne gebruiken. Bij zijn woorden grijnsde ik weer breed. "Nou, als je -je rot voelt zal ik er alles aan doen om die mooie lach weer op je gezicht te krijgen, hoe gestoord ik er ook voor moet doen en ik ben geweldig met dieren. De rest van de waslijst krijg je straks te horen want nu heb ik het koud," zei ik. In mijn achterhoofd had ik nog iets zitten dat ik hem ontzettend graag wilde vragen, maar dat leek me zo verschrikkelijk ongepast op dit moment, vooral omdat het zolang geleden was. Wonden hadden tijd nodig om te helen en ik had geen idee hoelang dat zou zijn.

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
De onwetende oogjes lieten me weten dat ik het voor zou moeten kauwen, waar ik op liep te azen. Heel letterlijk, want zelfs de hint die hij kreeg door een kusje op zijn mondhoek te drukken, zorgde er nog steeds niet voor dat het lampje ging branden. Ik had gehoopt dat de jongen me inmiddels wel een beetje kende, maar de hints doorkrijgen zou hij volgens mij nooit leren. Net als dat hij een pruillipje zou krijgen, samen met een tik tegen zijn achterhoofd, deed hij me weer een keer uitlachen om mijn gezicht, wat ik op dat moment trok. Niet dat ik het zou leren dat ik dan alsnog lachende reacties zou krijgen. 'Ik vind jou ook lief hoor, Clifford,' rolde over mijn lippen, om erna naar zijn poging tot overtuigen te luisteren. Ik snapte ergens niet waar hij de moeite nog voor deed, want mij had hij allang overtuigd. Maar dat nam niet weg dat ik wel eens wilde horen wat hij zou doen in het huishouden, wat hij overhad voor zijn plekje. 'Je bent altijd welkom,' zei ik, deels naar waarheid voor ik zijn lippen op de mijne voelde. In de korte tijd voor hij het zelf leek te beseffen, voor ik het leek te beseffen, mistte mijn hart wel een slag. Leken echt alle gevoelens terug te komen en wist ik waar ik dit voor deed. Een zachte zucht verliet mijn mond bij zijn excuus, om mijn hoofd te schudden. 'Stiekem was ik al aan het kijken hoe lang aangezien ik daar al op aan het azen was,' gaf ik stilletjes toe, bijna onhoorbaar, hopende dat de hint van het eerste onderwerp nu ook duidelijk was. Niet dat ik er te lang bleef hangen, want ik luisterde met een grote grijns wat de jongen nog meer kon. 'Schoonmaakster? Ik vind een hoop best, maar je gaat niet met zo'n zwart jurkje, of überhaupt in een jurk, door mijn huis lopen, toch?' De rest van zijn woorden liet ik voor wat het was gezien dat allemaal niet slecht in de oren klonk, zeker niet nu de jongen gelijk naar de Starbucks wilde. Ik keek dan ook ongeduldig toe hoe hij zijn gitaar pakte, om mijn schouders op te halen toen hij uiteindelijk zijn arm voor me uithield. In een simpele beweging hing ik als een koala aan hem, wat waarschijnlijk niet helemaal de bedoeling was, maar wel de mijne. Ik had het koud en het stond nog steeds niet in de planning om hem los te laten. Al gebeurd dat wel toen de jongen over dieren begon. Met grote ogen keek ik hem aan voor mijn blik het park door ging. Hoe kon ik zo stom zijn? 'Mikey!' riep ik in de hoop dat de witte pluizenbol zou luisteren. 'Mikey!' Na nog drie keer achter elkaar geroepen te hebben, kwam het beestje rustig aangelopen, om voor me te gaan zitten. Ik pakte zijn riem vast, om me erna naar Michael te draaien, ietwat ongemakkelijk, beschaamd. 'Geen woord,' mompelde ik.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Malik - Tomlinson
Het ene moment zat je samen met je echtgenoot weggedoken in elkaars armen naar een film te kijken terwijl nog geen half uur later het halve huis vol zat. In dat opzicht was er niets veranderd in die vijf jaar, maar dat betekende niet dat ik het erg vond. Het zorgde altijd voor verrassing en het nam zo ook nog eens mee dat we de andere regelmatig ook nog eens zagen. Al vroeg ik me af of het voor sommige mogelijk was om ze regelmatig niet te zien aangezien het gemis dan echt te erg werd. Iets wat je net alweer duidelijk zag. Ik kon het dan ook niet laten om me tussen Harry en Zayn in te wurmen toen de chocomelk uiteindelijk klaar was. Nu kon het en die kans liet ik niet aan me voorbij gaan. Volgens mij wisten zij namelijk ook hoe laat het was en natuurlijk wel voorzichtig aangezien het niet gelijk de bijbedoeling had om iemand pijn te doen, of te pletten natuurlijk. Mijn beide armen vonden een plek om de jongens heen toen ik eenmaal zat, terwijl mijn blik overal en nergens was, net als mijn gedachten. Het ene moment waren deze nog bij Nimra en het feit dat ik blij was dat ze de groep compleet maakte door ook erbij te komen zitten, wie ik dus ook een glimlach schonk, terwijl deze het volgende moment weer bij de krullenbol naast me waren. Of nou ja, eerst bij Zayn om nog iets over mijn lippen te laten rollen en hem een onschuldige blik toe te werpen. 'Maar Hazzie, hoe was het? Je zou het nog vertellen en je hebt me nieuwsgierig gemaakt,' vroeg ik nog altijd met dezelfde interesse en nog lichtelijke ongelovigheid dat hij hier op de bank zat. De jongen kreeg het ook altijd weer voor elkaar. Ergens misschien ook wel goed dat de ongelovigheid er nog was, want negen van de tien keer als hij in mijn buurt was, steeg mijn hyperheid met bijna een dubbel percentage en kelderde mijn concentratie naar ver onder het nulpunt. Dat was altijd al zo geweest en dat zou ook nooit meer veranderen. Een van de dingen die ik nog altijd wat minder vond, maar niets aan deed veranderen. Dan mistte ik maar de helft van wat om me heen gebeurd. Ik vroeg me soms dan ook werkelijk af hoe die twee het met mij vol konden houden, hoe iedereen het met me vol kon houden.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Hij moest ondertussen wel weten dat ik hints maar met pijn en moeite oppikte, tenzij je het achterlijk duidelijk voor me maakte. Mijn lachstuip werd alleen maar erger door zijn pruillipje en de tik tegen mijn achterhoofd, voor mij werd dit alleen maar leuker en leuker. Gniffelend keek ik hem aan, zijn lieve woorden konden me altijd laten stralen. Vlug daarna deed ik mijn zegje om hem te overtuigen dat er echt niet alleen nadelen aan zaten als hij me bij zich in huis nam, daarbij zou ik maar al te graag helpen als hij iets voor zou stellen. Ik werd iets te enthousiast toen hij toezegde en drukte zacht mijn lippen op de zijne, dolblij dat hij me een kans had gegeven. Toch was ik heel bang dat ik die kans had verspild toen het eenmaal tot me doordrong waar ik mee bezig, even keek ik Marcel angstig aan, om snel mijn excuses aan te bieden, hopende dat ik het niet helemaal verpest had. Zijn zucht deed me hem wat verbaasd aankijken, mijn hoofd schuin naar de zijkant getild. Mijn ogen werden zo groot als schoteltjes bij zijn woorden en mijn hele gezicht lichtte op, nu begreep ik ergens ook wel wat hij eerder bedoeld had en voelde me dom dat ik het niet gelijk door had gehad. Hoe graag ik hier ook op door wilde gaan, ik liet het even voor wat het was om te voorkomen dat dit alsnog de verkeerde kant opging. Onverschillig haalde ik mijn schouders op bij zijn reactie op mijn woorden die ik gebruikte om van onderwerp te verwisselen. "Misschien, misschien ook niet. Je komt er dan vanzelf achter, denk ik zo." Starbucks klonk me nu wel goed in de oren, en ik wilde er dan graag snel heen, dus ruimde ik vlug maar voorzichtig mijn kostbare instrument op en hield mijn arm uit voor de jongen. Ik grinnikte toen hij half aan me kwam hangen, hier kon ik best aan wennen om eerlijk te zijn. Al duurde het niet lang voor hij me weer losliet, want ik zag de paniek toeslaan in zijn ogen toen ik over dieren begon. Een beetje verbijsterd keek ik toe hoe hij het park door riep, vooral omdat de naam me wel heel bekend in de oren klonk. Een zachte 'awh' rolde over mijn lippen bij het zien van het hondje dat kwam aanlopen. Marcel zei me dan wel om niks te zeggen, maar nadat ik alsnog mijn arm door de zijne haakte kon ik gewoon niet gehoorzamen. "Heb je hem naar mij vernoemt of ben ik nu gewoon arrogant bezig?" vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik het op een lopen zette. Het was heier volgens mij niet al te ver vanaf, beter ook, want de kou begon nu wel goed toe te slaan.

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
Heel soms vroeg ik me toch wel eens af wat er in het hoofd van de blauwharige jongen omging en zeker als iemand weer met hints kwam, die hij niet altijd even snel en goed oppikte. Daardoor liet ik mijn hints maar ook zitten, om door te gaan op het volgende onderwerp, waar zijn lachstuip alleen maar erger werd. 'Jij bent niet lief, Clifford,' mompelde ik, om mijn gezicht in zijn jas te verstoppen. Heel stiekem ook zijn vertrouw geur tot me doorlaten dringende en lichtjes te glimlachen. Het was en bleef Michael en in vijf jaar was er dan, in mijn ogen, aan hem vrij weinig veranderd. Ergens wilde ik dan ook niet opkijken bij zijn zegje en gewoon zeggen dat hij bij me mocht blijven. Eigenlijk was dit ook een soort van hint die de jongen niet heel snel oppikte. Al kreeg hij de allereerste eindelijk door bij dit onderwerp doordat ik deze keer wel letterlijk zei waar ik op uit was, wat ook een van de eerste keren was dat ik het durfde. Vroeger had ik dit nooit over mijn lippen durven laten rollen, ook al vroeg ik me af of ik nu geen spijt moest krijgen door zijn ogen, zijn verbaasdheid en het feit dat de jongen het erbij liet waardoor ik niet anders kon dan naar het puntje van mijn schoenen te kijken. Iets wat ik beter niet had kunnen doen, omdat ik de rest van zijn uitdrukking niet zag. Een zachte 'sorry,' verliet mijn mond, wetende dat het niet slim was geweest. Pas bij het volgende onderwerp durfde ik weer op te kijken, om mijn wenkbrauw op te trekken. 'Als je dat doet, zet ik je alsnog het huis uit. Alhoewel ik jou dat best wel wil zien doen,' het beeld vormde zich al voor mijn ogen waardoor ik bijna in de lach schoot. Ik was dan ook blij dat we naar de Starbucks konden waardoor ik al snel aan hem hing. Ik was lui, had het koud en wilde Mikey niet meer loslaten. 'Wen er maar aan,' grijnsde ik voor de paniek toesloeg. Waarschijnlijk moest dat heel raar zijn, net als het feit dat ik zijn bijnaam door het park begon te roepen, waar ik pas later bij stilstond. Ik hoopte dat de sneeuwwitte hond dan ook voor wat meer uitleg zou zorgen. 'Kom hier, Mikey,' mompelde ik voor ik net beestje optilde en de sneeuw van het afveegde, wetende dat het nu gewoon raar werd. Niet dat het me wat kon schelen, want ik ging er mooi niets aan veranderen. In mijn ene hand hield ik hem dicht tegen me aan terwijl de andere alsnog door de arm van Michael werd gehaakt. Rustig slofte ik mee richting de Starbucks, om mijn schouders op te halen bij zijn woorden. 'Misschien ben je arrogant of misschien is hij naar jou vernoemd en ben jij te nieuwsgierig. Misschien mistte ik jou en hielp dit, was het eerder onbewust en heb ik ergens de hoop gehad dat het goed zou komen. Misschien heb ik het beestje in Australië tijdens mijn zoektocht gevonden, deed hij me aan jou denken. Wie zou het zeggen? Wie zou er antwoord op geven en mij voor raar verklaren,' Mompelde ik, wetende dat ik ergens het antwoord al geven had. Natuurlijk was dat beest naar hem vernoemd.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Michael Clifford
Niet begrijpend keek ik hem aan door zijn verontschuldiging, er was niks waarvoor hij sorry moest zeggen, dit was juist geweldig. Ik rolde even met mijn ogen voor ik zijn kin zacht vastpakte en die zo hield dat hij me aan moest kijken, om opnieuw mijn lippen op die van hem te drukken, er was niks waarover hij zich zorgen hoefde te maken. Het leek me alsnog een goed idee om het onderwerp om te gooien, om de ongemakkelijkheid nog enigszins uit de weg te gaan. Mijn opmerking over schoonmaakster staan viel bij hem niet zo als ik het had bedoeld, dus probeerde ik het iets te verlichten door een hele dubbelzinnige opmerking te maken, waarna ik pruilde om alweer een ongewenste reactie. Een verontwaardigd geluidje verliet mijn mond en ik maakte een gebaar alsof ik mijn haar achter mijn schouders gooide. "Ik zou er fantastisch uitzien in een jurk," mompelde ik semi-beledigd. De wind werd guurder met de seconde en de kou begon nu wel echt door me heen te snijden, dus een warme kop koffie van Starbucks klonk als het beste idee ooit. Ik zat er niet zo mee dat ik dan Marcel als menselijke koala moest overleven. Bij zijn woorden verscheen een grijns rond mijn lippen. "Maar al te graag," bracht ik uit, maar die grijns verdween iets te snel, dankzij de verwarring dat hij in paniek raakte en mijn bijnaam begon te roepen. Ik snapte er even echt niks meer van, tot er een witte pluizenbol aan kwam trippelen die een groot deel van mijn vragen gelijk al beantwoordde, behalve eentje, die ik dan hardop uitsprak terwijl we gingen lopen. Ik lachte zachtjes om het vage verhaal wat ik van hem terug kreeg, al werd het me wel duidelijk dat hij er een beetje omheen leek te draaien, wat mij zeidat het inderdaad zo was. Ik trok de jongen iets dichter tegen mijn zijde aan, zijn warmte was veel te fijn. "Je bent ook raar," zei ik rustig, alsof het niets bijzonders was. Ik wilde hem niet beledigingen, maar hij moest even wachten op mijn toevoeging. "Maar het is precies het soort waarop ik val," vervolgde ik, om een kus op zijn wang te drukken en door te lopen, het park uit. Het was maar vijf minuutjes lopen ofzo, maar door hoe de omgeving eruit zag leek het eeuwig te duren, en dan op een goede manier.

Because I love him, do I need another reason?

Marcel Styles
Michael snapte mij niet, maar er kwamen ook genoeg moeten voor dat ik hem juist niet snapte. Iets wat nu goed naar voren kwam bij zijn niet begrijpende blik, want toen was toch echt mijn hoofd wat gevuld was met functioneel zaagsel. Ergens wilde ik hem dan ook helemaal niet aankijken, waar hij me wel toe dwong, maar eenmaal zijn lippen opnieuw tegen de mijne, liet me merken dat er niet veel was om me zorgen over te maken. Ik wist helemaal niet meer wat ik nu moest denken, maar het maakte me ook helemaal niet meer uit. Het enige wat ik nu deed was half boven de grond zweven en lipbijtend, om een grote grijns te verbergen, naar de jongen te kijken. Het was gewoon bijna erg met mij gesteld op dit moment en de woorden die dan ook op het puntje van mijn tong lagen, slikte ik weer in. In plaats daarvan ging ik verder mee in op het volgende onderwerp, om mijn hoofd te schudden bij de reacties van de jongen. Een zucht verliet mijn mond, om uiteindelijk er maar wat heel anders van te maken met een zachte grinnik. 'Beloof me dan dat je die alleen bij mijn bijzijn aantrekt, want ik wil niet dat iemand anders je inpikt. ' zei ik, om de jongen onschuldig op zijn neus te tikken. Ergens had ik bijna de neiging om nog dichter tegen de jongen aan te kruipen, omdat het kouder en kouder leek te worden, maar het feit dat -dat niet ging liet me bij de Starbucks uitkomen. Tenminste daar moesten we nog uitkomen, als Mikey terecht was, waar de jongen me goed aan hielp herinneren. 'Je blijft een schat,' rolde over mijn lippen bij zijn woorden. Op dit moment snapte ik niet dat ik het die hele tijd zonder hem had kunnen stellen. Het leek ook alsof er nooit tijd tussen had gezeten, want toen ik Mikey eenmaal ik mijn ene arm had, leek de jongen mijn hele 'ik-draai-overal-omheen' verhaal nog te snappen, leken we alles van elkaar nog te snappen, als het tenminste niet over hints ging. Ik liet me dan ook vrijwillig weer tegen hem aantrekking, om met min vrije hand zijn hand op te zoeken en op te kijken bij zijn woorden. Ik wilde mijn mond al openen toen er nog een toevoeging kwam. 'Dan is het toch maar goed dat we op elkaar lijken, hé Clifford. En misschien is dat ook een beetje de reden dat we elkaar op sommige vlakken aan lijken te vullen, maar hier ook staan.' zei ik, om nog een kusje op zijn wang te drukken. 'De kans is trouwens heel groot ik het ook het soort is waar ik op val. Al gaat dat nu eerst veel liever uit naar warme chocomelk, of iets,' Niet dat ik de jongen daarvoor in zou ruilen, maar hij snapte me wel. Zeker nu de warmte van de Starbucks al bijna voelbaar was.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer