[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Ivory 'Ivy'
Ik had haar mijn antwoord gegeven en het was weer verschrikkelijk stil in de ruimte. Ik zag dat ze het koud begon te krijgen, ik moes wat doen. Ik kwam langzaam overeind en laat me weer op haar bed vallen. Ik had haar over het ritueel laten vertellen.
Het drong tot haar door over de ritueel. ik hoorde haar de woorden fluisteren en ik glimlach nog eens.
'Wat betekenen de woorden?!" zei ze met verheffing en ik keek haar met strakke ogen aan. 'Je durft wel meisie,' zei ik.
'maar die woorden betekenen dat je vanaf nu aan me verbonden bent, of je het nou wilt of niet. In ruil voor je wens.' Ik vond het wel leuk om haar bang te maken over het ritueel.
Ik zag dat ze het nog steeds koud had. 'Ik zal wat warms voor je pakken.' Ik kwam zuchttend overeind en liep naar een kast tegen de muur. Ik open de deuren en zocht er een setje kleding uit bij haar maat.
'Hier trek dit aan, het is een stuk warmer dan in je ondergoed,' zei ik en gooide haar kleding toe. Ik zelf laat me weer op haar bed vallen en kijk haar niet aan tot ze omgekleed was.
'Als je bent omgekleed zou ik graag je vriendinnen willen ontmoeten,' ging ik weer verder, er was nu ook geen enkele rede toe om mysterieus of vervelend te zijn. Ik wilde dat ze zich op haar gemak zou voelen. Het was de eerte vrouw die ik echt had ontmoet.
Iemand die verbonden wordt met een demon. Ik bleef nog steeds naar het plafond staren. 'En niet te veel treuzelen, die kleding is zo aangetrokken,' wierp ik naar haar. Mijn humeur was om te snijden, al helemaal, omdat ik hier zat met een menselijk persoon die zo dom was geweest om de woorden uit te spreken. Ik kwam weer overeind, maar bleef op de rand van het bed zitten en pulk wat aan de rafels van mijn broekspijp. Vervelend trekje van me als ik niet op mijn gemak was.

(mijn T -toets doet raar)

Vampire + Servant = Servamp

|| kinda love Jay as well, but Gwen as well. Ze heeft wel lekker een weerwoordje en houd stand, maakt het ook veel leuker.
En dankje voel me gevleid je schrijft zelf ook erg goed. Erg fijn om te lezen||
Jay Aiden Barnett
Tot mijn verbazing en amusement ging ze niet gillen en leek ze goed in haar schoenzolen te staan ondanks dat ze nu echter op blote voeten liep. Haar ogen dwaalde wel overal overheen van het meubilair tot mijzelf en een deel van mij hoopte dat wat ze van mij of mijn uiterlijk vond positief. Het zou uiteindelijk voor haarzelf de toekomst alleen maar gemakkelijker maken. 'Ten eerste zou ik niet eens willen weten hoe je me van bed hebt weten te verplaatsen zonder dat ik wakker werd,’ ik hoor hoe ze de lucht tussen haar tanden zoog en zie hoe ze met haar hand in haar zij gaat staan. Als ze me probeerde te intimideren was dat niet wat er nu gebeurde. Ik probeerde niet te lachen door haar waardeloze poging terwijl ik een normaal façade hield, maar met toch een geamuseerde blik in mijn ogen. ‘En ten tweede ben je een engerd als je echt hebt zitten staren terwijl ik sliep.’ Gaat ze verder terwijl ik haar nog steeds geamuseerd bekijk en langzaam de hoeken van mijn lippen langzaam omhoog gingen. 'Wie ben je en wat wil je met me?’ Daar kwam de vraag waar ik op wachtte. Het duurde een tijdje terwijl ze dingen begon uit te spreken alsof zij bijna de baas was, maar het meisje kon nooit zo fout zijn geweest. Ik wil haar antwoord geven als ze me al onderbreekt terwijl nog geen klank mijn keel is verlaten. ‘Ik geef je vijftien seconden voor ik stommiteiten bega om hier weg te komen. Je tijd gaat nu in.’
Een grijns speelt op mijn lippen. 'Je slaapt blijkbaar dus niet zo licht als je denkt Gweneth.' Ik zeg haar naam extra benadrukkend gewoon om een beetje met haar te spelen. 'Je slaapt te lang voor mij. Ik ben al tijden op terwijl jij doorgeslapen hebt. Ik verveelde me en ik wou er zijn als je zou ontwaken van je langdurende slaap.' Met het volgende wat ik ga zeggen word mijn grijns alleen maar groter. 'En ik zal wachten met vertellen wie ik ben en wat ik wil. Ik zie je graag deze stommiteiten begaat dus ik zal de vijftien secondes zeker afwachten.' Zeg ik met een geamuseerde klank in mijn stem. Het meisje voor me liet de tijd dat ze wakker was me al meteen genieten van haar aanwezigheid. Haar onwetendheid was leuk om te zien samen met hoe ze zich probeerde groot te houden. Ik hield haar wel goed In de gaten maar de deur kon ze niet uit. Ik had de sleutel en als het haar zou lukken om mij te over winnen met de kracht die ze in zich had verliet de sleutel zijn vorm zodra ik sliep of bewusteloos was. Het ijs zou zonder mijn sturing meteen smelten in deze hitte ondanks dat het binnen niet super erg was. Ze kon de ramen nemen, maar dan moest ze langs mij en als ze over het bed zou gaan oversteken was ik zelfs eerder als ik in een mensen pas erheen zou lopen. Als ze mij zou aanvallen, wat ik haar absoluut niet aanraad, zou ik haar zonder echt mijn best te doen het zou van haar Winnen. Stel door een groot wonder dat ze het van me zou winnen dan zou ik haar bloed sturen in haar spieren om haar te laten verstijven. Er was niet een scenario waarbij ze zou winnen dus de nieuwsgierigheid knaagde aan me wat ze zou doen als haar plan voor vrijheid.

I'm finally back, Finally after a Year break

| Eveneens bedankt. ^-^ |

Gweneth Arabella Belcourt
      ‘Je slaapt blijkbaar dus niet zo licht als je denkt Gweneth.’ Mijn ogen vernauwden zich op het moment dat mijn naam tussen zijn lippen vandaan glipte. Alsof hij hem al honderden keren had genoemd. Zo gewoontjes.
      ‘Je slaapt te lang voor mij. Ik ben al tijden op terwijl jij doorgeslapen hebt. Ik verveelde me en ik wou er zijn als je zou ontwaken van je langdurende slaap.’ Ik bekeek hem schaamteloos terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. Waarom zou ik anders een wekker hebben aangeschaft? Ik sliep al slecht sinds mijn kindertijd: laat naar bed en vroeg op. Dat lukte me enkel met een elektronisch hulpmiddel -- vooral sinds ik op mezelf woonde. Hij had geen wekker gezet, als ik te lang had geslapen had hij een poging moeten doen om me wakker te maken. Dat was niet mijn probleem.
      ‘En ik zal wachten met vertellen wie ik ben en wat ik wil. Ik zie je graag deze stommiteiten begaat dus ik zal de vijftien secondes zeker afwachten.’ Hij was de eerste om mijn geduld en tijd op de proef te stellen. Zelfs mijn vriendinnen zorgden ervoor dat ze vertelden wat ze kwijt wilden voor ik me irriteerde. Als hij me chagrijnig wilde krijgen, was hij op de juiste weg. Zijn amusement stond me eveneens niet aan: het deed me te veel denken aan hoe ik andere mensen bekeek.
      ‘Wel, aangezien je er op staat.’ Ik haalde mijn schouders op. In enkel een satijnen japon zou ik toch zeker niet ontsnappen? Ik wist niet waar de jongeman me voor aanzag. Regel nummer één in de meest vooraanstaande horrorfilms was om juist het tegenovergestelde te doen van wat logisch zou zijn. Om maar een voorbeeld te noemen: niemand maakte het ooit tot de deur of het raam. Dat was gewoonweg kinderlijk dom.
      Als ik daadwerkelijk gevangen zat met enkel deze -- ik moest toegeven niet geheel onaantrekkelijke man -- dan was het toch vele malen aannemelijker om hem voor me te winnen? Bovendien was er niet veel ergers dan dood. En als hij me wilde vermoorden, zou hij dat toch wel doen. Of ik nu een stommiteit beging of niet.
      ‘Gwen,’ verzuchtte ik uiteindelijk, lichtelijk laatdunkend terwijl ik met afgemeten passen op hem afliep. Ondanks mijn niet al te kleine lengte was hij groter dan ik en van dichtbij redelijk dominant gebouwd. Ik twijfelde er niet aan dat hij me zou neerhalen mocht ik hem uitdagen tot een gevecht.
      Ik weerstond de verleiding hem eens goed te vertellen wat hij wel niet moest denken, en balanceerde in plaats daarvan enigszins op mijn tenen om op ooghoogte met hem te komen.
      ‘Je hebt de verkeerde meid gekozen.’ Ik tuitte mijn lippen lichtelijk terwijl mijn vingertoppen gedachteloos langs zijn hals naar beneden gleden. Hij rook adembenemend lekker en in iedere andere situatie was hij absoluut het type waar ik voor zou vallen. Mysterieus, duister en toch aanwezig.
      ‘Ik heb een voorkeur voor vrouwen.’ Dat was mijn meest effectieve leugen. Ik knipoogde toen mijn mondhoeken langzaam omhoog kropen. Op deze manier zou ik er in ieder geval achter komen wat hij van me wilde, en de beste manier om de angst te verjagen was om een spel te spelen.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Blake Chase Barnett || Satan
Vanwege haar stilte nam ik aan dat er van alles door haar hoofd moest spoken. Het zou niet zo heel moeilijk zijn voor me om erachter te komen wat, het was enkel maar de vraag of ik erachter wilde komen eigenlijk. Vast en zeker niet. Het raden alleen al zou vast en zeker hetzelfde antwoord opleveren. Dat was een feitje waar ze nog wel achter zou komen, mocht het nodig zijn. Ik was enkel niet van plan om heel snel al m’n geheimen prijs te gaan geven. Ze was uiteindelijk nog altijd een vreemde voor me.
“Ik ben klaar.” Zonder op de woorden te reageren liep ik naar de deur en even later de gang op. Ik was niet bepaald wat je zou omschrijven als een super sociaal type. De meesten waren te bang voor me en het begon erop te lijken dat ze dat zelf ook was. Even wroette ik rond in m’n eigen geheugen. Wat was haar naam ook alweer? Het was beleefder om te vragen misschien, maar tegelijk had ze die maanden geleden al aan me gegeven. De spreuk, het bloed, …. Het was voor mij voldoende om alle basisinformatie te krijgen van een persoon.
“Annasophia….” Mompelde ik zachtjes tegen mezelf terwijl ik de gang volgde in de richting van de monumentale trap. Beter dat het voorstellen van de andere in de woonkamer kon gebeuren. Was wat beter dan op de gang leek me en gezien dit nu de meiden hun woonplaats was konden ze ook maar beter even snel een paar huisregeltjes leren. Tenzij ze hel nog erger wilden maken dan dat het al was.
Blindelings volgde ik m’n eigen voeten naar de woonkamer. Met een eenvoudige vingerknip brandde er in de haart een laaiend vuur, alsof het al uren aan de gang was, ook al had ik het pas aangestoken. Kalm ging ik in de donkere zetel naast de haard zitten. “Ga zitten, de andere komen vast zo.” Ik wist dat ik dit meisje te vriend moest houden, totaal tegen m’n eigen natuur. Dit was iets voor mij. Gewoonlijk nam ik wat ik wilde zonder echt aan de gevolgen te denken, zeker hier beneden. Niemand durfde tegen me in te gaan of er wat van te zeggen. Iedere vezel schreeuwde om haar net als zovele andere op te jagen als wild. De angst te ruiken en haar pijn en verdriet te gebruiken voor m’n eigen plezier. Even haalde ik een hand door m’n haar. Dit zou ik geen dagen gaan volhouden zonder een beetje afleiding. Hopelijk gaven de jongens me geen reden om uit m’n vel te springen als ze beneden kwamen.

(waar is blake aan begonnen een meid met hormonen? Kan nie lang goe gaan)

"Nothing is True. Everything is Permitted"

||Geen enkel probleem||
Jay Aiden Bernett

Ik merkte hoe ze chagrijnig werd van mijn woorden. Haar lichtelijk brutale houding stond me wel aan. Ze neemt genoegen met mijn uitdaging, maar voordat ze iets doet denkt ze na. Het is waar dat het vijftien seconde duurde en dan kijkt ze me aan. Lichtelijke arrogantie was er als ze haar naam verbeterd. Al vond ik Gweneth mooier zei ze Gwen. Het was niet iets waar ik naar zou luisteren aangezien ik zelf de keuze zou kunnen maken hoe haar zou mogen noemen. Ze was nu van mij als in eigendom al zag ik mensen liever niet zo. Een ziel is een ziel of het nou puur is of niets. Ondanks dst ik sterker sneller en bijna overal beter in ben als de mens, geeft mij dat niet het recht om iedere homo sapien te Onderdrukken. Ik kon namelijk nog medelijden hebben met De zielen terwijl mijn vader dat minder heeft. Ze loopt naar me toe, langzaam, en ik ben alert. Het is niet te lezen van mijn lichaam noch mijn gezicht, maar ik let op de snelheid van haar bloed en de druk. Ik let op haar spieren of ze iets gaat doen en iets aanspant. Als ze voor me staat kijkt ze omhoog. Ze was kleiner dan mij maar ondanks dat alles had ze een dominante sfeer om haar heen. Ik durfde te zeggen dat ze het niet leuk vond dat ze het niet fijn vond dat ik zo onbewogen voor haar was en niet eens een beetje geïntimideerd werd. Om op ooghoogte te komen gaat ze op haar tenen zijn en staat ze op mijn ooghoogte lichtelijk te wiebelen om haar evenwicht te behouden. Ik voelde het door de spieren in haar voeten die voor de juiste spanning zochten om te blijven staan. 'Je hebt de verkeerde meid gekozen.’ Zegt ze dan als ze haar lippen tuit. Mijn spieren spannen even onder haar aanraking om daarna te ontspannen. Ik hield haar in de gaten, maar genoot lichtelijk van haar zachte aanraking. Wat kon ik zeggen ik bleef een man ondanks dat ik een demon was. Ik had nog steeds testosteron in mijn lichaam en bloed zitten. Hoor de lucht door haar neus heen gaan, Sneller dan normaal, als ze mijn geur inademt. Haar hart kloppingen worden sneller, maar zodra ze mijn geur heeft ingeademd weer rustiger. Mooi zo dat maakte dit voor haar alleen maar makkelijker. 'Ik heb een voorkeur voor vrouwen.’ Zegt ze met een knipoog terwijl een glimlach op haar lippen komt. Ik voel nog steeds haar hart en het toonde aan dat ze loog. Mijn element was handig ik kon aantonen of iemand loog of niet door de hartslag. Net al een leugen detector. Lichaam was nou eenmaal deels water. Een geamuseerde lach speelt op mijn mond.
'Dus je valt op vrouwen. Je hart vertelt wat anders. Je moet weten dat je niet moet liegen tegen mij. Toen je die woorden daar zojuist sprak klopte je hart een slag sneller dan normaal wat uit maakt dat je liegt.' Zeg ik terwijl ik haar ogen doorzoek. 'Als je daad werkelijk op vrouwen valt, val je ook op mannen.' Zeg ik met een serieuze blik in mijn ogen. 'Omdat ik weet dat er nu ik weet niet hoeveel vragen door je hoofd heen dwalen zou ik je in het licht laten.' Zeg ik terwijl ik wegloop van haar richting het raam. Ik open het raam wat de rode gloed laat zien van de rode maan.
'Ik weet niet of je het weet en je de woorden nog onthouden hebt, maar 6 maanden heb jij samen met jou drie andere vriendinnen een spreuk uitgesproken. Daarom ben je nu hier.' Zeg ik als ik me terug omdraai van het raam. Ik wou haar reactie zien. Een grijns is op mijn lippen te vinden als ik deze woorden uitspreek.
"diabolus, diabolus
fac mea maxime cupiditas ubi
Tuus sum, et in perpetuum"

I'm finally back, Finally after a Year break

[ bericht aangepast op 21 aug 2014 - 16:23 ]

Blake Barnett

Ze zegt niks en kijkt me enkel bang aan. Even twijfel ik of ik boos moet worden of juist boos. Ik ben hier nooit goed in geweest. Meestal komen mensen op míj af en beginnen ze tegen mij te praten. Ik blijf staan, haar bekijkend.
'Ga je nog wat zeggen? Ik heb namelijk niet de hele dag de tijd,' zeg ik met samengeknepen ogen. Ik neem plaats op de stoel die in de kamer staat. Het teen staan open. Het rode licht dat hier altijd schijnt, schijnt erdoor heen. 'Wat is je naam?' vraag ik omdat ik dat nog niet weet. Het is lastig met iemand te praten als je haar naam niet weet. 'Luister, hier werkt het zo: jij doet wat ik zeg en dan zal het hier voor jou een fijne plek zijn. Zo niet, dan wordt het hier een... Hel voor jou.' Ik laat een vreugdeloze glimlach zien. Gelach hoor je hier amper in dit huis. Wat valt er dan ook te lachen in een huis vol demonen? Soms verafschuw ik mezelf voor wat ik ben, maar er valt niks aan te veranderen. En zelf doe ik niet veel verkeerd. Het verschil tussen mij en mensen die denken dat ze goed zijn, is dat ik mijn fouten toegeef.

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Chase Barnett || Satan
Zwijgend hield ik haar in de gaten vanuit z’n stoel. Voor nu zou ik het even zo laten, maar ik was niet van plan om haar heel erg lang enorm veel van haar te verdragen. Als de anderen er waren zou ik snel orde op zaken stellen end an zou het snel gedaan zijn met veel van de vrijheden. Het was misschien zelf even nodig om een aantal dingen opnieuw in te peperen bij m’n zoons, want die leken zich niet altijd bepaald evenveel aan te trekken van de eeuwenoude regels.
Onwillekeurig bleef m’n blik over haar heen dwalen. Ik wist dat ik instinctief op zoek was naar haar zwakke plekken. Manieren waarop ik haar pijn kon doen en er zelf voordeel uit kon halen. Zelf als ze ze niet meteen zou tonen, zou ik er vroeg of laat wel achter komen waar ik haar kon raken. Ze was een meid en een mens bovendien. Ik had al geen hoge pet op van mensen en van vrouwen eigenlijk nog minder. Misschien dan ook maar best dat ik gezegend was met enkel zonen. Denkend duwde ik een duim onder m’n kin voor m’n vingers langs m’n lippen streelden.
“Ik heb het recht om iets te weten.” Een zachte, dreigende grom vormde zich in m’n keel. Dat was verre van de slimste manier om tegen mij te beginnen. “Zullen mijn ouders het door hebben dat ik er niet meer ben? Zijn ze nog steeds samen zoals ik gewenst heb?” M’n blik verstrakte. Als er wat was waar ik niet tegen kon, was het dit wel.
“Je hebt hier net zoveel rechten als ik vind dat je mag hebben, wat op dit moment heel bitter weinig is en zeker niet het recht inhoud om mij op de rooster te leggen.” Dat laatste deed ik zelf, letterlijk, maar niet met mezelf natuurlijk. Daarvoor had ik slachtvee genoeg. “Je wens is ingewilligd.” Dat was iets waar zelf ik niet onderuit kon komen. Eenmaal aangenomen, kon ik het niet weer ongedaan maken. Niet met haar wens, maar ook niet met die van haar vriendinnen. “Vroeg of laat geven ze de zoektocht vanzelf op en begraven ze een lege kist.” Hopelijk wist ze daarmee duidelijk genoeg dat ze hier niet meer weg zou raken. Zelf als ze zou proberen om met een kandelaar m’n hoofd in te slaan.
Ik was meer dan in staat om haar pijn te doen, zonder zelf ook maar een vinger uit te steken. Demonen hadden nu eenmaal meer wapens dan een betere fysiek dan mensen of controle over elementen. Als het nodig was kroop ik in dat knappe hoofdje van haar en maakte het nog erger dan hell, wroetend in haar herinneringen, haar pijn en angst. Hij kon geen groter wapen tegen iemand gebruiken dan die persoon zelf.
“Ik hoef je helemaal niets uit te leggen als ik daar ging zin in heb.” M’n blik stond strak toen ik haar volgende woorden hoorde. Ik had haar met m’n blik gevolgd toen ze ging zitten zoals ik gevraagd had. “En als ik dan toch denk dingen uit te moeten leggen, dan doe ik dat wanneer ik dat zelf wil en niet wanneer een mens denkt dat het nodig is.” Er lag iets nijdigs in m’n stem op dat moment. M’n geduld werd op de proef gesteld, zoveel was wel zeker. “Voor nu kun je dus mooi op je honger zitten wat uitleg betreft.” Ik was niet van plan het vier keer over te doen, dus zou ik gaan wachten tot de anderen er waren om een aantal dingen duidelijk te maken.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Ivory 'Ivy'
Zelf lag ik achterover op haar bed en wachtte af tot ze aangekleed zou zijn. Ze twijfelde of ze haar kleding aan zou trekken. Zelf had ik wat bij elkaar geraapt, of het zou passen of bij elkaar staan was geheel aan haar. Ik zei dat als ze zich had omgekleed ik graag haar vriendinnen wilde ontmoeten. Tja, ze waren met zijn vieren hier gekomen en ieders lagen ze ergens anders.
Ik had er nooit om gevraagd. Ik voelde aan de wind dat ze me verschrikt aankeek. Vast weer vragen over haar vriendinnen, maar die kwamen niet. Geergerd zeg ik dat ze moest opschietten met haar kleding.
Sneeky gluur ik tussen mijn wimpers door naar haar hoe ze haar wite blouse begon aan te trekken. Ik kreeg het voor de zoveelste keer warm. Niet vanwege mijn lichaam maar precies op de plek waar ik me voor schaam als ze dat zou zien.
Ik zag dat ze wilde kijken en wend mijn blik weer naar het plafond.
Als ze weer verder ging me omkleden liet ik mijn blik weer op Lucia rusten. Ze trok haar shirtje uit. Ehm ja, ik schoot met mijn ogen omhoog en wacht tot ze was omgekleed.
Wat ben ik voor demon? Ik kwam overeind en ik had niet in de gaten dat ze met haar handen iets bedekt. Ik trok een draadje van mijn broek, uit verveeling en irritatie.
Het was een vervelende ik. Ik was al zo ver met het scheuren van mijn broek, dat er behoorlijke grote gaten in zaten.
'Ehm. ik ben klaar,' zei ze vervolgens en ik keek op. Ze deed er wel lang over, maar ik vergaf het haar. Alleen Lucia was er niet ech blij mee zo te horen. Ze zou het ermee moeten doen.
'En ik heb weer een vraag. Wat houdt dat verbonden in?" vroeg ze daarna. Daar gingen we weer. Wat hebben mensen toch met vragen?
'Dat betekend dat je van mij bent,' zei ik met een stemverheffing. 'En mijn vriendinnen.... Zijn die echt ook hier?" Ik laat een irriterende zucht horen. 'Ja die zijn ook hier.'
Ik kwam overeind en grijp haar bij de arm en trok haar mee de gang op. Ik liep met Lucia in mijn hand de gang door naar de trap en laat haar los. Ik liep de trap af naar de woonkamer.
Tot mijn verbazing zag ik vader en een ander persoon. Ik blijf in de opening staan om op Lucia te wachtten.
'Gegroet vader,' sprak ik hem toe met nog steeds die irritatie in mijn stem.

Vampire + Servant = Servamp

[ bericht aangepast op 21 aug 2014 - 19:39 ]

Gweneth Arabella Belcourt
      ‘Dus je valt op vrouwen. Je hart vertelt wat anders. Je moet weten dat je niet moet liegen tegen mij. Toen je die woorden daar zojuist sprak klopte je hart een slag sneller dan normaal wat uit maakt dat je liegt. Als je daad werkelijk op vrouwen valt, val je ook op mannen.’ Zijn ogen haakten zich vast in de mijne, resulterend in een milde staar -- conversatie. Soms was ik er van overtuigd dat ogen vele malen meer betekenden dan de waarde van woorden. In iemands ogen kon je immers zien wat er gebeurde. Een flikkering van emotie, de sprankeling van speelsigheid of zoals in de mijne: een reflecterende spiegel.
      ‘Mannen, vrouwen. . .’ Ik haalde mijn schouders op, mezelf er aan herinnerend dat ik in mijn slaapkleding stond en deze jongeman de bron van mijn problemen was. Dat nam ik aan -- althans. ‘Wat is het verschil?’ Het was niet zo dat ik beiden niet ooit geprobeerd had: de waarheid was enkel dat man noch vrouw me meer had kunnen laten voelen dan dit.
      Bovendien wilde ik niet eens weten hoe hij wist dat ik slecht loog.
      ‘Omdat ik weet dat er nu ik weet niet hoeveel vragen door je hoofd heen dwalen zou ik je in het licht laten.’ Mijn glimlach trok langzaam weg -- tezamen met het lichaam dat zich van me af bewoog om naar de donkere gordijnen te grijpen. Ik had veel verwacht, eerlijk. Een verlaten kasteel, een martelkelder. Er was zelfs een fort bij me opgekomen. Geen van allen verklaarden echter het uitzicht dat hij me bood -- toen zijn handen eindelijk een weg naar buiten hadden getoond.
      Ik zweeg terwijl ik me op blote voeten naar het venster liet lokken. De lucht was rood. Een diep en somber rood. Zelfs het licht gaf een rode gloed af. De frons boven mijn ogen werd dieper.
      ‘Ik weet niet of je het weet en je de woorden nog onthouden hebt, maar zes maanden geleden heb jij samen met jouw drie andere vriendinnen een spreuk uitgesproken. Daarom ben je nu hier.’ Spreuk. Spreuk. In mijn gedachten echoden de vergeten woorden naar boven. Ik slikte, zoals ik had gedaan toen ik de vertaling van de woorden had bekeken.
      ‘Diabolus, diabolus. Fac mea maxime cupiditas ubi. Tuus sum, et in perpetuum.’ Uit zijn mond klonken de woorden dreigend. Duister. Anders dan ze hadden geklonken toen ik ze quasi -- serieus met mijn vriendinnen had opgezegd. Ik kon niet ontkennen dat ik een beetje gedronken had voor ik had ingestemd met het kinderachtige plan.
      ‘Duivel, Duivel. Maak mijn diepste wensen waar. En ik zal voor eeuwig het uwen zijn.’ Ik sloot mijn ogen, mijn handen plat op de vensterbank leunend. Het was leuk geweest om mijn vriendinnen een beetje op te jutten met het idee van de Duivel en natuurlijk het hele stuk waarin onze wensen zouden worden vervuld. Dat het echt was? Wie zou dat hebben geloofd?
      Ik hoefde niet op te kijken om te weten dat er een grijns rond zijn lippen speelde. Desalniettemin was ik er vrijwel zeker van dat deze jongeman niet de befaamde Satan zelf was. Noem het een gevoelskwestie.
      ‘Als ik hier ben, zijn mijn vriendinnen hier ook. AnnaSophia, Lucia en Destiney. Uit de keuze tussen mijn drie lieve, aantrekkelijke en zeer zachtaardige vriendinnen kies je de minst knuffelbare. Waarom?’ Ik keek opzij om zijn reactie te peilen, maar verloor mijn aandacht al snel naar mijn kleding.
      ‘Ik trek alles aan behalve een jurk, rok of korte broek. Klaar om je kleding te delen?’ Ik hield mijn gezicht strak terwijl ik mijn hand naar hem ophield. Zelfs God zou me niet in zulke kleding kunnen krijgen. Laat staan hij.

Feel the fire, but do not succumb to it.

Blake Chase Barnett || Satan
Ze zou er maar aan moeten gaan wennen dat ik niet makkelijk was. Als ze menselijke reacties van me zou verwachten, dan zou ze heel snel van een koude kermis thuiskomen. Ik mocht er dan misschien menselijk uit zien, maar ik was totaal niet menselijk. Hoe kon het ook? Mensen konden geen wensen daadwerkelijk laten uitkomen of doodleuk heen en weer reizen tussen de aarde en hell alsof je even een weekendje naar Parijs ging. Zo werkte het niet. Nee, om zulke dingen te doen moest je iets meer zijn. De wetten van de natuur golden niet voor mijn soort en nu ze hier was, in hell, zouden sommige ook niet meer gelden voor haar.
Voor iemand die ontvoert was, had ze momenteel best veel vrijheid vond ik. Ik had verhalen gehoord van mensen die ontvoert waren en hele dagen aan een ketting lagen, tot ze er zelf aan stierven of nog erger. Nee, zij had lekker kunnen blijven slapen op een zacht bed. Had propere kleren en, zeer vreemd voor mijn doen, nog geen draai om haar oren gehad. Al zou ik daar mee moeten oppassen. Iets te hard slaan en de kans bestond dat ik haar nek brak.
Een tel voelde ik een vlaag van enorme woede door me heen trekken als ze de woorden zei. Nou ja, dan deed ze dat maar. Wat kon mij het eigenlijk schelen? Het was niet zo dat m’n vrouwen in het verleden zoveel beter waren geweest, al herinnerden de jongens hun moeder toch niet meer. Zelf ik kon niet eens meer zeggen of ze donker of licht haar gehad had. Ze hadden ook nooit iets voor me betekend. Een manier om kinderen te krijgen, meer niet. Ik kon niet zeggen dat ik van hen gehouden heb, maar aan de andere kant, ik had nooit van iemand gehouden. De jongens tolereerde ik, omdat ze m’n eigen bloed waren, maar liefde? Nee, dat voelde ik niet.
Even keek ik op toen ik voetstappen op de gang hoorde. Blijkbaar waren de eersten in aantocht. Zodra ze in de deuropening verschenen gleden m’n ogen langs ze heen. “Waar zijn je broers?” Het verbaasde me eerlijk gezegd dat Ivory de eerste was. Hij was gewoonlijk net degene die het verst uit m’n buurt bleef, als ik me goed meende te herinneren. Van achter z’n rug verscheen een bos rood haar. Lucia, als ik me niet vergiste en dat deed ik zelden eigenlijk. Een van de andere vier. Net als Annasophia zag ze er niet slecht uit, maar ik kon mezelf niet bepaald voorstellen met haar naast me.
M’n ogen boorden zich in die van m’n zoon, wachtend op antwoord op m’n vraag en ondertussen de meiden even aan hun lot over latend. Er kon toch niemand naar buiten voor nu, dus hoefde ik niet bepaald bang te zijn dat ze het met z’n tweeën op een lopen zouden zetten.

"Nothing is True. Everything is Permitted"