[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Destiney Nina Claws

Ik dacht dat ik de deur uitkon maar Junior was me voor.
''Zo zo, nu meteen al opstandig? Wil je echt weten waar je bent?'', zei hij. Ik knikte even terwijl ik nog steeds naar de deurklink keek.
''Je bent in de hel. Ja, dit is de hel. Ik ben een demoon, zoon van de duivel. En nu ga jij je omkleden voor ik echt boos word. En ik kan je verklappen, dat wil je niet meemaken,'', zei hij weer. Even keek ik bang voor me uit maar merkte al snel dat ik me toch zou moeten omkleden. Ik moest even nadenken aan wat hij had gezegd, de hel ? We waren in de hel ? Ik snapte niets van de situatie en hoopte op een duidelijke uitleg. Ik liep naar een kast waar volgens mij de kleren lagen.
''Als je omgekleed bent kunnen we naar de woonkamer, om mijn broers, vader en jou vriendinnen te ontmoeten.'', zei Junior weer. Ik keek even op en glimlachtte. Mijn vriendinnen ! Ik was dus niet alleen. Ik deed de kast open en keek naar de kleren die erin zaten. De jurken waren best mooi maar hadden niet echt vrolijke kleuren. Dat kon je wel verwachten in de hel. Ik keek even naar een kort zwart kleedje en vond hem het mooiste. Even keek ik weer naar Junior maar deed mijn kleren snel uit zodat ik het zwarte jurkje kon aandoen. Snel had ik hem al aan want ik vond het niet bepaald leuk om mezelf zo om te kleden voor een onbekende. Ik keek even in een spiegel dat in de kamer stond en zuchtte. De jurk stond me echt niet. Ik vond mezelf zo lelijk. Maar het kon me nu even niet schelen dat ik lelijk was zoals altijd. Ik liep weer naar de kast en zocht naar hakjes die bij mijn kleedje zouden passen. Mijn blik viel op doodgewone zwarte hakken die ik meteen uit de kast haalde. Ik kamde mijn haren even met een kam die in de kamer stond en liep weer naar de deur.
''Kunnen we nu naar mijn vriendinnen ?'', zei ik onzeker.

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 11:06 ]

Everyone is good as it is, do not change people

Blake Barnett ||

Ik zie dat ze glimlacht als ik het over haar vriendinnen heb. Aan de ene kant snap ik het, ze is niet alleen hier, maar aan de andere kant vind ik het raar dat je gelukkig bent dat je vriendinnen ook in de Hel zijn. De meeste mensen zijn hier namelijk liever niet. Ze loopt naar de kast en begint zich om te kleden. Ik kijk niet naar haar, het is zo waarschijnlijk al erg genoeg.
''Kunnen we nu naar mijn vriendinnen?'' Ik draai me naar haar om. Ze heeft een kort zwart jurkje aangetrokken. Ik knik en loop de deur uit. Mijn vader zal waarschijnlijk boos zijn omdat ik er niet op tijd ben. Ik ben meestal juist op tijd. Maar ik zal haar de schuld geven, zeggen dat zij er zo lang over deed en dat ik daar niks aan kan doen. Zij zal misschien boos zijn, maar ik ben een demon, mensen zullen niks goeds van mij verwachten. Ze zullen sowieso denken dat ik er anders uitzie. Als een monster of iets in die richting. Als ik boos ben dan zie ik er inderdaad niet zo gezellig uit, maar aangezien ik niet zo snel boos ben hoeft Destiny zich daar geen zorgen over te maken. Ik stop voordat ik de woonkamer binnen ga.
'Dit is de woonkamer. Je kan maar beter beleefd zijn tegen mijn vader, hij is niet erg vergevingsgezind,' zeg ik zo zacht dat ze het binnen niet kunnen horen. Ik heb gezien wat er met mensen gebeurt die boos werden op mijn vader en dat wens ik niemand toe. Ik open de deur en loop naar een bank toe. Blijkbaar ben ik de laatste, wat ik erg vervelend vind. Meestal ben ik er juist altijd als eerste of tweede, derde ben ik eigenlijk nooit.
'Vader, hier is de laatste. Ze deed er nogal lang over, dus dat spijt me.' Ik kijk naar de andere meiden in de zaal. Van allen ziet Destiny er het onschuldigst uit. Heeft mijn vader dat expres gedaan om mij te testen of zo? Hij weet dat ik mensen moeilijk iets aan kan doen en onschuldige mensen al helemaal.

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Chase Barnett | Satan
Zwijgend keek ik op toen ook de laatste binnen kwamen. M’n ogen spraken duidelijk de woorden die ik niet luidop wilde zeggen. Je bent laat. Had haar meegesleurd als het nodig was… Veel was er niet meer over van m’n geduld, zoveel was zeker. Met een korte knik deed ik teken dat ze moesten gaan zitten en wel onmiddellijk. Even gleed m’n blik langs de groep voor me. Tijd om de regels van dit spel uit te leggen, voor ze me gingen beschuldigen van vals spelen.
“Ondertussen lijkt het me meer dan duidelijk waar jullie zijn en wat de reden daarvoor is.” Ik richtte me momenteel vooral tot de dames, gezien de heren het kenden. “Als je denkt van: nee, echt niet. Ik heb niet gekregen waar ik om vroeg, dan denk je verkeerd. Ieder van jullie heeft z’n wens gehad.” Ook al zouden sommige dat misschien nog niet beseffen. Ik kon niet uit onder de wensen eenmaal ik geaccepteerd had om ze in vervulling te laten gaan. Helaas had het lot soms nogal een raar gevoel van humor. Kon mij het schelen.
“Laat ik volkomen duidelijk zijn: dit is mijn huis en mijn wereld, dus hier gelden mijn regels. Voor sommige is het nieuw, andere worden er bij deze nog eens aan herinnert.” Bij de laatste woorden keek ik m’n drie zonen even een voor een aan. “Ik heb geen oneindig geduld en ik raad iedereen dus aan om het niet teveel op de proef te stellen, wil je de onaangename gevolgen daarvan niet kennen.” Kalm ging ik wat makkelijker zitten. “Wil je ontsnappen, prima, probeer maar. Maar kon niet bij mij of iemand anders janken als het verkeerd afloopt, of je de verkeerde daarmee boos maakt.” Ik wist dat de enige weg voor mensen uit deze letterlijke en figuurlijke Hell van hulp moest komen en die kregen ze niet bepaald snel hier.
”Jullie zijn vrij om te gaan en staan waar jullie willen, voorlopig beperkt tot de gronden van het kasteel. Meer privileges kunnen verleend worden op bepaalde basissen.” De meiden zochten zelf maar uit wat die konden inhouden. “Echter, de kerkers zou ik links laten liggen en de Noordelijke Toren is voor iedereen verboden terrein die geen uiterst pijnlijke dood wilt sterven.” De eerste waren namelijk de diepere delen van de Hel en de laatste plaats waren mijn eigen vertrekken en ik hield niet van pottenkijkers. Ze konden overal elders rondsnuffelen, dan moesten ze het ook maar verdragen dat ze daar niet konden komen.
“Jullie hebben welgeteld tien minuten om te zagen wat jullie willen zagen en dan is het over.” M’n stem was scherp. Meer dan dat zou ik er echt niet aan gaan verspillen, laat staan kunnen verdragen. Als er nog iets was dat ze eruit moesten hebben, dan was het nu het moment, anders zou ik er Oost-Indisch doof voor zijn, voor de rest van de eeuwigheid. Dat leek me meer dan voldoende om ze hier te laten overleven.
Eten en zo was er altijd wel te vinden in de keukens, maar ze moesten niet gaan verwachten dat ik kok zou gaan spelen. En ze hoefden hun toekomstige mannen maar te vragen als ze wat nodig hadden. Dat was wel het voordeel hier beneden. Je kon alles krijgen wat je maar wilde, zolang het niet inhield vertrekken of andere mensen hierheen halen.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 21:05 ]

Mijn post is aangepast

Voor de gene die het nog niet mee hebben gekregen er komt binnen kort een tijdsprong, maar voor dat die er komt zal ik het nogmaals aankondigen twee dagen van te voren.

(Ik post toch even. Als anderen nog reageren op de mededelingen van Blake hou ik daar in m'n volgende post rekening mee.)

Blake Chase Barnett | Satan
Zwijgend keek ik van de een naar de ander. Het was voor mij de bedoeling dat alles in 1 keer duidelijk was en ik niet de komende drie weken nog her en der domme vragen zou moeten gaan beantwoorden. Voor de jongens was het misschien herhaling, maar dan moesten ze het maar zien als een goeie opfrissing van een aantal dingen. Voor de meiden, tjah, voor hen was het niet en ze zouden snel ontdekken wat het inhield als ze zich niet aan de regels hielden. Hel was nu immers een plek waar je snel moest leren, wilde je overleven. Als zie, maar ook als mens die hierheen gekomen was, zoals zij.
Stiekem genoot ik hier geweldig van. Macht, macht over anderen en de macht om ze mijn wil op te leggen. Het was een soort van drug voor me en hier was de perfecte plek om het allemaal te doen. Hier was ik hier en meester en niemand durfde me tegen te spreken. Vroeger, heel in het begin hadden ze het wel geprobeerd, maar daar was snel een einde aan gekomen als ze eenmaal door begonnen te krijgen wat de gevolgen daarvan waren. Ik was een harde heerser om het zo te zeggen en mijn wil was te allen tijde wet. Hier gold geen survival of the fittest net als op aarde. Ja, je kan het gerust zien als een dictatuur, maar in een zekere zin ook weer niet. Toegegeven, ik was alleenheerser, maar het was niet zo dat ik onmogelijke dingen vroeg of mensen zou laten dansen als een of andere nar uit de middeleeuwen als het me goed uit kwam. Hoewel …. Nu ik erover nadacht, ik had wel zielen zich zo belachelijk laten maken voor m’n eigen vermaak, dus dat was ook weer niet helemaal waar.
Even keek ik op toen AnnaSophia opstond. “Aangezien ik toch niks te melden heb, ga ik maar.” Ik kon nog net vermijden dat een wenkbrauw omhoog schoot. “Voor nu, maar je bent nog lang niet van me af.” Ik mompelde het zachtjes binnensmonds. Toen ze bij de deur kwam aarzelde ze echter. Wachtte ze op toestemming van mij? Zo ja, dan zou dat ik ieder geval al een mooi teken zijn, maar ik vermoedde zo dat dat nog even teveel zou zijn om op te hopen. “Ik heb eigenlijk nog een vraag. Wat moeten wij meiden eigenlijk doen?”
Bij haar woorden verscheel langzaam een grijns om m’n lippen, gemeen en zoveel meer zeggend dan woorden vast zouden kunnen uitdrukken op dit moment. Hij zou vast menig mens de stuipen op het lijf jagen. “Wat dacht je van braaf zijn en te leren hoe je je gedraagt?” Ik antwoorde langzaam, onder enige haast. Ze zouden hier toch niet ouder worden. “Doe wat een goede vrouw hoort te doen en misschien, op een dag, zal je het voorrecht hebben om in alle mogelijke betekenissen van het woord mijn vrouw te worden.” Dat gold natuurlijk ook voor de anderen, maar dan met m’n zonen en niet met mezelf. “Maak me kwaad en tjah, dan zal het natuurlijk niet zo leuk eindigen.” Ik vertelde er even niet bij dat er voordelen verbonden waren aan trouwen met een van ons. Daar zouden ze zelf achter moeten komen. Dat kon eigenlijk nog interessant worden. Zouden ze hier liever weg willen of zouden de verlokking van bepaalde extra’s om het zo te zeggen, toch te groot zijn?

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Even een update van wie er allemaal nog mee doen.

Halter
Nuevo
Darkang3l
Lazulis
LeoValdez
En natuurlijk ik nog.

Torquay heb ik nog niks van gehoord.
Levina der account is niet meer actief dus die heb ik meteen van de lijst geschraapt. Onder tussen is er al weer iemand die de rol van Levina overneemt dus LeoValdez jouwn personage krijgt een nieuwe slaaf.

Bess Adeline Marchon II

Ik was zeker niet blij om te horen dat mijn vriendinnen hier ook waren, ik snapte er echter nog helemaal niks van. Ja ik wist dat we in de hel zaten en zijn woorden dat liet me haast een hart aanval krijgen. Even had ik gedacht dat dit een test was van god, maar dat kon niet. Als dat het geval was dan hoorde ik hier alleen te zijn. En waarom zou god me testen, was mijn geloof in hem niet goed genoeg? Dat ik zijn straffen onderging zonder ook maar tegen te werken zei toch al genoeg? Ik kon op dit moment niks anders dan het te accepteren en mijn best te doen zodat god en vooral mijn ouders trots op me zouden zijn. Op dit moment kon ik de straf van gisteren nog voelen. Ik durfde dan ook te wedden dat mijn gehele rug nog rood was door gisteravond. Ik was maar een kwartier te laat thuis gekomen en dat kon niet door de vingers van mijn ouders. Ik was dan ook dol blij dat ik maar enigst kind was, ik wou niemand die aan laten doen. Al wist ik dat dit moest, ik moest eenmaal een volmaakt zijn om straks iemands vrouw te kunnen zijn. En volmaakt was ik nog lang niet, dat was gods wil en gods wil was wet. 'Dit is de woonkamer. Je kan maar beter beleefd zijn tegen mijn vader, hij is niet erg vergevingsgezind,' Ik was zo in gedachten geweest dat ik eigenlijk niet had opgelet waar we hadden gelopen. Even nam ik de tijd om, om me heen te kijken voor ik Junior antwoord gaf. "Ik ben wel wat gewend." Klonk mijn stem rustig en fluisterend. Dat was zeker waar. Zodra we de kamer in kwamen zag ik al snel mijn vriendinnen zitten, ik keek ze allemaal even kort aan voordat mijn blik naar Junior vloog. Kort was er een boze blik in mijn ogen te zien. Natuurlijk gaf mij maar weer de schuld. Als hij gewoon meteen had gezegd hoe en wat dan waren we hier misschien allang geweest. Wat bozig sloeg ik mijn armen over elkaar maar hield mijn mond en ging zitten. Mijn blik gleed nu langs de mannelijke gezelschap en bleef hangen bij de oudste, Nouja ik nam aan dat hij de oudste was, gewoon om hoe hij zat etc. Zal hij dan ook de duivel zijn? Een rilling gleed door mijn lichaam heen terwijl ik hem aanstaar. Dat was zeker weten de duivel, dat kon niet anders. Een klein gebedje schoot door mijn hoofd heen terwijl ik luisterde naar zijn woorden. Mijn gedachten dwaalde echter al snel weg en voor ik het wist was AnnaSophia opgestaan om weg te lopen. Maar haar vraag liet me weer volledig terug komen naar het nu. “Doe wat een goede vrouw hoort te doen en misschien, op een dag, zal je het voorrecht hebben om in alle mogelijke betekenissen van het woord mijn vrouw te worden.” Mijn hersens maakte op dit moment over uren. Hij had het natuurlijk tegen AnnaSophia, maar zij had de vraag in het algemeen gesteld. Betekende dit dat ik met Junior moest trouwen. "Ik ga niet trouwen met hem!" Sprak ik terwijl ik met walging in mijn blik hem aan keek. Alleen al om wat hij was verachte ik hem. "Dit kunnen jullie mij niet aan doen!" Dit was weer een van de momenten dat ik even aan mij zelf dacht, mijn vriendinnen redden zich zelf wel.

(En toen was Destiny Bess, it's just like magic)

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Blake Barnett ||

"Ik ben wel wat gewend," antwoordt ze. Ik zeg niks omdat ik er gewend aan ben geraakt om niet in te gaan op het verleden van mensen. Mensen hebben altijd dingen meegemaakt die ze verandert hebben. Ik blijf voor mijn vader staan en luister naar wat hij zegt. Hoewel ik geen slaaf ben, moet ik doen wat hij zegt.
“Ondertussen lijkt het me meer dan duidelijk waar jullie zijn en wat de reden daarvoor is.” Hij richt zich tot de dames, of wel onze nieuwe slaven. “Als je denkt van: nee, echt niet. Ik heb niet gekregen waar ik om vroeg, dan denk je verkeerd. Ieder van jullie heeft z’n wens gehad.” Ik kijk de kamer rond naar de andere meiden. Wat zou het zijn dat zei zo graag wilden? Nieuwsgierig kijk ik naar Bess. Wat zou zij gewenst hebben?
“Laat ik volkomen duidelijk zijn: dit is mijn huis en mijn wereld, dus hier gelden mijn regels. Voor sommige is het nieuw, andere worden er bij deze nog eens aan herinnert.” Hij kijkt Ivy, Jay en mij een voor een aan. Ik kijk weg als hij naar mij kijkt. Ik ben nou niet echt de meest trouwe zoon die er is. Ik voel aan mijn bovenarm, waar ik het teken van mijn vader heb laten tatoeëren. “Ik heb geen oneindig geduld en ik raad iedereen dus aan om het niet teveel op de proef te stellen, wil je de onaangename gevolgen daarvan niet kennen. Wil je ontsnappen, prima, probeer maar. Maar kon niet bij mij of iemand anders janken als het verkeerd afloopt, of je de verkeerde daarmee boos maakt.” Ik kan het niet alten te glimlachen. Ontsnappen uit deze hel... Je komt enkel in een andere. Ik geloof niet dat het hier voor mij of voor de anderen die hier zijn veel erger is dan op aarde. Alleen voor de zielen hier lijkt het me vreselijk, maar daar heb ik niks mee te maken.
”Jullie zijn vrij om te gaan en staan waar jullie willen, voorlopig beperkt tot de gronden van het kasteel. Meer privileges kunnen verleend worden op bepaalde basissen. Echter, de kerkers zou ik links laten liggen en de Noordelijke Toren is voor iedereen verboden terrein die geen uiterst pijnlijke dood wilt sterven.” Nog nooit ben ik in mijn vaders vertrekken geweest. Eigenlijk heb ik geen idee wat er is, maar ik denk dat ik het beter zo kan houden. Wat maakt het uit wat hij daar heeft? “Jullie hebben welgeteld tien minuten om te zagen wat jullie willen zagen en dan is het over.” Mijn vader heeft een gesprek met zijn slaaf en ik luister niet echt. Pas als Bess iets zegt let ik weer op.
"Ik ga niet trouwen met hem!" Ik zie hoe ze me met walging in haar blik aankijkt. Ik had niets anders verwacht. Iedereen kijkt me zo aan als ze weten wat ik ben. "Dit kunnen jullie mij niet aan doen!" Ik lach vreugdeloos.
'Geloof me, dit kunnen we zeer zeker wel doen. Wen er maar aan. En ik zou zo niet reageren. Als vrouw zul je wat extra macht krijgen. Zoals dit.' Ik hou mijn hand open en vorm er wat aarde. De aarde begint een beetje te bewegen en ik laat het weer verdwijnen.

Spoiler alert: you will save yourself

[ bericht aangepast op 14 sep 2014 - 14:51 ]

Bess Adeline Marchon II

Terwijl de duivel sprak keek ik af en toe naar junior en precies op een de zelfde moment keek hij me nieuwsgierig aan. Snel keek ik weg en staarde maar wat naar de muur. Ik wist waarom hij me nieuwsgierig aan keek, de duivel had het net over dat ieder haar wens had gekregen, dus vroeg hij zich vast wat mijn wens was geweest. Ik daar in tegen, zou hem nooit gaan vertellen wat die wens was geweest. Die wens zou iemand ook maar te horen krijgen. Al wist ik dat ik veel moeite moest doen om die wens verborgen te houden voor anderen. Iedereen die me goed genoeg kende wist dat ik het veelte snel vertelde hoe graag ik het ook wilde dat het geheim bleef. Maar dit was het enigste wat iemand te horen zou krijgen. Mijn blik gleed weer naar de duivel toen hij sprak over 'zijn wereld zijn regels' die woorden hadden mijn ouders ook vaan gesproken. Mijn blik volgde de zijne terwijl ik de rest van het mannelijk gezelschap kort even aan keek. Ik moest eerlijk toegeven dat ze er alle vier op hun eigenmanier er aantrekkelijk uitzagen. Mijn blik eindige bij Junior nu pas bekeek ik hem echt. Met spijt in mijn hart moest ik toegeven dat hij het meest aantrekkelijke was. Die gedachten bande ik uit mijn hoofd terwijl ik hard op de binnen kant van mijn lip beet. Mijn blik gleed weer naar de duivel toen hij sprak over ontsnappen. Hoe graag ik ook zou willen ontsnappen, zijn woorden hielden me nu al tegen. Ik zou zeker niet willen dat hij boos op me zou worden. Hij is immers de duivel. Zodra ik ook maar mijn woorden deed over dat ik zeker niet met Junior ging trouwen hoorde ik een lach van uit zijn kant komen. Mijn ogen schoten naar hem en zodra hij ook maar sprak bleef ik kort even stil. 'Geloof me, dit kunnen we zeer zeker wel doen. Wen er maar aan. En ik zou zo niet reageren. Als vrouw zul je wat extra macht krijgen. Zoals dit.' Mijn blik gleed naar zijn hand die open was. Een angstige blik verscheen in mijn ogen toen ik zag wat hij deed. Mijn adem stokte in mijn keel om een gil binnen te houden. "D-d-d-dat is niet mogelijk" Fluisterde ik moeizaam terwijl ik nu naar zijn lege hand staarde. Dit kon niet, dit was gewoon een ziekelijke grap. Ik schudde mijn hoofd en probeerde alles op een rijtje te zetten. Iets wat voor nu niet echt lukte. Geschrokken keek ik opzij toen ik iemand in mijn ooghoek zag. Het was AnnaSophia die door haar knieën naast me was gaan zitten. "Bess, misschien is het beter als je je even rustig houd." Ik schudde mijn hoofd heftig terwijl ik op stond. "Dit alles is jullie schuld! Ik heb dit nooit willen doen maar jullie moesten me zo nodig over halen!" Riep ik terwijl ik een voor een mijn vriendinnen aan keek. Het liefst wou ik deze kamer uitstormen maar ik bedacht me meteen toen ik voor kort naar Junior keek. Ik wou alles dan hem boos maken. Als hij dat al kon, wat kon hij dan nog meer. Ik sloot mijn ogen terwijl ik rustiger probeerde te worden. Dit was ook grote deels mijn eigenschuld ik had het ook gewoon bij nee kunnen houden en weg kunnen lopen in plaats van te blijven en mee te doen. Langzaam liet ik me weer op mijn stoelzakken en fluisterde zacht een gebed.

Happiness can be found, even in the darkest of time. if one only remembers to turn on the light

Ivory 'Ivy'
Ik hing over de een van de leuningen naar vader en de tot nu toe twee meiden te kijken. Het duurde niet lang of ik hoorde voetstappen van boven komen. De voedstappen waren duidelijk van twee personen.
Jay kwam de woonkamer in gelopen, gevolgd door een van de meiden. Ze zag er net zo geweldig uit als Lucia. Jay sprak tegen vader die hetzelfde toe geworpen kreeg als wat hij zei tegen mij een aantal minuten geleden.
Ik grinnik en liet me achterover op de stoel vallen. Ik had niet gehoord wat er daarna nog gezegd werd en de gesprekken van die meiden waren mijn zorg niet. Door geschuivel met voeten, kwam nu ook de laatste binnen samen met de vierde vrouw. Ik kwam weer overeind en keek de kamer in waar de vier meiden op de bank en mijn broers en vader verspreid in de woonkamer zaten.

' Laat ik volkomen duidelijk zijn: dit is mijn huis en mijn wereld, dus hier gelden mijn regels. Voor sommige is het nieuw, andere worden er bij deze nog eens aan herinnert,' begon vader te vertellen, waarbij ik de eerste paar zinnen niet meegekregen had. 'Ik heb geen oneindig geduld en ik raad iedereen dus aan om het niet teveel op de proef te stellen, wil je de onaangename gevolgen daarvan niet kennen.'
'Wil je ontsnappen, prima, probeer maar. Maar kon niet bij mij of iemand anders janken als het verkeerd afloopt, of je de verkeerde daarmee boos maakt.' ik grinnik bij de woorden en begon het steeds leuker te vinden. 'Jullie zijn vrij om te gaan en staan waar jullie willen, voorlopig beperkt tot de gronden van het kasteel. Meer privileges kunnen verleend worden op bepaalde basissen.'
'Echter, de kerkers zou ik links laten liggen en de Noordelijke Toren is voor iedereen verboden terrein die geen uiterst pijnlijke dood wilt sterven.' Tja, het waren zeker niet de plekken van het kasteel waar je je prettig bij voelde. De kerkers was een avontuur en die noordelijke toren was oor mij nog een plek waar ik maar al te graag heen wilde. “Jullie hebben welgeteld tien minuten om te zagen wat jullie willen zagen en dan is het over.'
Spannend nu kwamen de donkere kantjes tevoorschijn.
Vader en een van de meiden waren in gesprek dus ik deed mijn best om niet te lachen. Vervolgens kijk ik Lucia aan en laat een van mijn vriendelijke glimlachjes zien.

Vampire + Servant = Servamp

Blake Chase Barnett || Satan

Het was gewoon zoveel leuker als mensen bang waren. Je kon de angst met momenten gewoon ruiken, als slachtvee dat naar de slager wordt geleid. Het was dan ook nog eens uiterst vermakelijk om hun innerlijke strijd te zien. Alsof ze niet wisten wat ze met zichzelf aan moesten. Moesten ze ingeven aan hun verlangens, of toch hun gezonde verstand volden, voor zover sommige dit al hadden tenminste. Vaak was het behoorlijk ver te zoeken.
“Moet ik het een eer vinden dat jij me op een dag als je vrouw wilt?” Wat waas dat nu weer voor vraag? Was het haar niet duidelijk dat ze niet bepaald te kiezen had en maar beter gewoon kon doen wat ze moest doen? Of ze het een eer moest vinden, was haar zaak, niet de mijne. Ik trok me er niets van aan. “Dat is iets dat je zelf moet weten.” Antwoorde ik dan ook. Ze zocht het zelf maar uit wat ze ervan moest vinden. Maar als ze slim was, zou ze snel gaan beseffen dat het niet allemaal slecht hoefde te zijn.
M’n blik verduisterde even toen ik naar Junior keek en wat hij deed. De reactie van de meid aan z’n zijde was dan misschien goud waard, maar dat wilde niet zeggen dat ik het leuk vond dat ze alle trucjes uit de doos meteen gingen tonen. Zelf probeerde ik die verleiding altijd te weerstaan de eerste dagen. Niet dat het altijd lukte.
“Waarom willen jullie ons als jullie vrouw hebben?” AnnaSophia was bij haar vriendin gaan zitten voor de vraag kwam. Mensen en hun domme vragen, of was het omdat ik zo oud was en ze allemaal al meer dan genoeg had gehoord dat ze zo vervelend waren? “Nageslacht komt er niet vanzelf.” Het was behoorlijk kortaf, maar wel de waarheid. Ik had geen zin om m’n lijn te zien eindigen en op m’n eentje voor opvolgers zorgen ging niet bepaald makkelijk. Hoe dacht ze anders dat m’n zonen er gekomen waren?
Even gleed m’n blik weer langs het gezelschap, tot m’n oren wat opvingen dat ik als heiligschennis bestempelde, voor zover je iets in hel heilig kon noemen. Met 1 enkele blik zette ik de poten van Bess’ stoel letterlijk in brand. “Ow ja, was ik haast vergeten.” Met de gratie van een grote kat die z’n prooi besloop stond ik op. “In dit huis word niet gebeden, gesmeekt of wat dan ook naar die oude dwaas van een God. Dat is hier dezelfde zonde als wat hij als de zeven hoofdzonden ziet.” En die laatste zeven waren hier natuurlijk geen zonden. Wat dat betrof was de hel een beetje de omgekeerde wereld eigenlijk. “Ik zou er maar mee ophouden meid, voor je op de verkeerde tenen trapt.” De mijne in dit geval. Tegen die laatste woorden stond ik vlak voor haar stoel, met m’n handen in m’n zakken. Gezien ik al groot was, torende ik nu zeker boven haar uit. Even gleed m’n blik naar Annasophia die naast haar zat. Zij kon het ook maar beter onthouden.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Barnett ||

Bess kijkt snel weg als ik haar nieuwsgierig aankijkt; wat me echter alleen maar nieuwsgieriger maakt. Er is iets aan de hand met die wens.
"D-d-d-dat is niet mogelijk" Ik glimlach. Dat is het wel. Maar natuurlijk zijn er weer mensen die het niet geloven. "Dit alles is jullie schuld! Ik heb dit nooit willen doen maar jullie moesten me zo nodig over halen!" schreeuwt ze naar al haar vriendinnen. Ze kijkt me nadat ze dat schreeuwde boos aan en ik haal mijn schouders op. Ach, wat ze wilt. Ze komt hier toch niet weg. Zachtjes fluistert ze een gebed. Ik sluit mijn ogen en doe alsof ik het niet hoor. Het is enkel irritant.
"Waarom willen jullie ons als jullie vrouw," vraagt een van de vriendinnen van Bess. Ik open mijn ogen en kijkt haar aan. Volgens mij wordt zijn de slaaf van mijn vader. Ik gun haar verder geen blik meer en kijk naar mijn vader.
“Nageslacht komt er niet vanzelf.” Ik glimlach een beetje. Mijn moeder heb ik nooit gekend en dat maakt me ook niet heel veel uit. Ik had altijd Jay, die een jaartje ouder was en al snel kwam Ivy ook. Mijn vader wou nooit iets loslaten over mijn moeder dus ik heb geen idee wie ze was of is.
Opeens vliegen de stoelpoten van Bess' stoel in de brand. Ik kijk naar Ivy, maar realiseer me later dat het waarschijnlijk mijn vader is. “Ow ja, was ik haast vergeten. In dit huis word niet gebeden, gesmeekt of wat dan ook naar die oude dwaas van een God. Dat is hier dezelfde zonde als wat hij als de zeven hoofdzonden ziet.” Ik glimlach een beetje en kijk naar Bess. Het is haar eigen schuld en ik ga haar hier ook echt niet mee helpen. Wie komt er dan ook op het idee om te gaan bidden in het huis van de duivel? “Ik zou er maar mee ophouden meid, voor je op de verkeerde tenen trapt.” Ik kijk mijn vader aan en zeg niets. Tegen mijn vader ingaan is iets waarvan ik al jarenlang weet dat het nutteloos is. Ik ben het nooit eens geweest met zijn manier van dingen doen, maar het is mijn vader en bovendien is hij de duivel. Ik weet dat ik hier nooit wegkom. Altijd blijf ik tweeëntwintig en zal ik hier met mijn vader zijn. Bess zal ook onsterfelijk worden en zal voor altijd mijn vrouw zijn. Behalve als ik natuurlijk wens voor een nieuwe vrouw. Dit is niet alleen een gevangenis voor de meiden die hier zijn; dit is ook een gevangenis voor mij en mijn broers. Hoewel mijn vader ons de indruk geeft dat we mogen gaan en staan waar we willen, weet hij dat we nooit ergens geaccepteerd zullen worden door wat we zijn. Ik heb hier nooit om gevraagd en ik weet dat het stom is, maar ik wil geen demon zijn.

Spoiler alert: you will save yourself