MSV - Zweinstein onder Voldemorts bewind [Speeltopic 2] - Speeltopics

Hier is het speeltopic!
We beginnen dat iedereen in de trein zit. Dit geldt niet voor de slaven, want zij hebben over het algemeen geen thuis meer. Hun ouders zijn gevlucht of gestorven.

Het idee

[ bericht aangepast op 28 aug 2014 - 20:01 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Doe dan, slaaf.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Jasmijn haalde het dekseltje van de ketel en liet het bolletje erin vallen.
'Alsjeblieft.'

Nora wierp een korte blik op haar meester waarna ze hem snel volgde. Ze wist wat ervan zou komen als ze niet mee zou werken en ze kon beter doen alsof ze een bang, leeghoofdig meisje was. Het zou alleen maar slechter voor haar uitpakken als hij door zou krijgen dat ze niet zo makkelijk was als andere slaven en het zorgde er in ieder geval voor dat ze tijd had om na te denken over hoe ze dit jaar ging overleven.

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis stapte zijn kamer in en ging in de grote leren fauteuil in de hoek zitten.
Hij wees op de grond ten teken dat Nora daar plaats moest nemen en wachtte geduldig tot ze dat deed.

Zijn aanwijzing opvolgend ging Nora op de grond zitten terwijl ze haar rug rechtte. Ze wachtte af tot hij wat zou zeggen terwijl ze zorgvuldig de kamer in zich opnam.

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis keek haar strak aan. Ze had haar rug gerecht, dus haar vorige eigenaren hadden haar nog niet gebroken. Ook zag hij haar nieuwsgierig om haar heen kijken.
'Ik ben hier,' besloot hij toen te zeggen.
'Ik wil dat je je naam voor mij herhaalt. Ik wil weten wie je vorige eigenaar is. Ik wil weten of je me kent, wie je vrienden zijn, wat je graag doet. Ik wil weten wie je bent.'

Castor had snel zijn keuze gemaakt, hij hechtte geen waarde aan zijn slaaf buiten het feit dat ze een beetje aantrekkelijk moest zijn. Het ging immers wel om zijn aanzien. Maar buiten het feit dat Amelia Clarke erg aantrekkelijk was, had hij niet echt een idee wat hij met haar aanmoest.
Dus zat hij in zijn kamer maar uitzichtloos voor zich uit te staren, hopend dat hij een plan had bedacht voor dat zijn slavin langs kwam.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 14:30 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

Zijn blik was strak op haar gericht waardoor Nora haar blik op de grond richtte.
"Mijn naam is Nora Alycante. Mijn vorige meesteres was Portia Lograsia, ze is vorig jaar van school gegaan en ze zat in Zwadderich." Zei ze zachtjes terwijl ze over de rest van zijn vragen nadacht.
"Ik ken je van Portia's geroddel over de Zwadderich jongens," besloot ze eerlijk te antwoorden. Portia deed niet anders dan over jongens praten, maar Nora zelf had die gesprekken nooit zo interessant gevonden.
"Ik heb geen vrienden, op Onyx Victore na. Ik heb wel wat goede banden met andere slaven, maar meer dan dat niet. Ik houd van schilderen."
Meer had hij niet gevraagd en ze besloot dan ook verder haar mond te houden. Ze kon zich moeilijk voorstellen dat het hem überhaupt interesseerde wat ze zojuist allemaal verteld had.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 14:38 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

Amelia werd gekozen door een Ravenklauwer, wat ergens een opluchting voor Amelia was, ze zat liever niet bij die Zwadderaars. Amelia liep nadat ze klaar was met haar klusjes beneden naar de Ravenklauwleerlingenkamer, onderweg kwam ze een halfbloed Ravenklauw tegen die haar straal negeerde. Amelia kwam de leerlingenkamer en stopte even. Ze had geen flauw benul waar Castors kamer was. Er keken enkele mensen naar haar om en een enkeling wees de weg. Amelia liep naar Castors kamer en stond stil in de deuropening.

That is a perfect copy of reality.

Juvenalis fronste even en liet de naam Portia door zijn hoofd malen, maar er kwam niets in hem op. Ze was vast geen helder licht geweest, anders had hij haar wel gekend.
'Ik weet nog steeds niet wie Nora Alycante is,' zei hij toen.
'Je hebt me nauwelijks wat verteld. Kan je bijvoorbeeld zwemmen?'

Castor keek op toen hij voetstappen hoorde, zichzelf vervloekend dat hij niet wat langer de tijd had genomen om over dit na te denken. Uiteindelijk wenkte hij naar het meisje in de deuropening dat ze binnen kon komen en wees haar een stoel aan waar hij haar kleding overheen had gehangen. Het embleem van zijn familie stond erin geborduurd.
"Kleed je om, daarna gaan we wat praten." Besloot hij terwijl hij haar kort bekeek. Ja, hij had een goede keuze gemaakt.

--

Nora moest zich inhouden om niet een wenkbrauw op te trekken bij zijn vraag, tot ze zich herinnerde waarom Portia een keer wat langer over de jongen voor haar had gepraat. Zijn slaaf was verdronken en een rilling van afschuw trok door haar lichaam, hoewel ze vast besloten was zich niet te laten kennen.
"Ja, ik kan zwemmen." Reageerde ze wat laat.
"Mijn ouders zijn dood, buiten het leven als slaaf zijn ben ik niet veel meer." Het kwam er kortaf uit maar het kon haar niet schelen. Ze sprak immers alweer de waarheid.

When time and life shook hands and said goodbye.

'Dat is dan mooi,' zei Juvenalis met een glimlach.
'Des te meer reden om mij goed te dienen, nietwaar? En het is fijn te horen dat je kan zwemmen, ik zou niet willen dat je net zo'n ongelukkige dood stierf als mijn slaaf van vorig jaar.'
Hij stond op en haalde wat oude, gerafelde kleren uit één van de laatjes van zijn nachtkastje en gooide die op de grond voor Nora neer.
'Kleed je om,' beval hij toen.

Amelia keek even naar de kleding die op de stoel hing en begon zich langzaam om te kleden. Ze vond het maar niks dat ze bijna naakt in het bijzijn van een onbekende jongen was, maar ze had weinig keus. Amelia trok de kleding aan die haar meester voor haar had uitgekozen en bleef daarna even radeloos staan. Moest ze gaan zitten op die stoel of op de grond?

That is a perfect copy of reality.

Nietszeggend haalde Nora haar schouders op waarna ze de kleren voor haar opraapte en opstond. Ze ontkleedde zich tot op haar ondergoed. zichzelf van hem afdraaiend waardoor hij de littekens die Portia haar had toegebracht niet kon zien, waarna ze de kleren aantrok. Ze vielen wat losjes om haar heen, wat ze wel prettig vond omdat haar vormen nu niet goed uitkwamen. Ze kende immers de reputatie van de mannelijke Zwadderaars.

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis knikte tevreden toen ze zich omgekleed had.
'Goed,' zei hij toen, 'ik zal je wat over mijzelf vertellen. Mijn naam is Vivian, Juvenalis Vivian. Ik behoor tot de eeuwenoude familie Vivian, en dat waren allemaal volbloeden.' Vertelde hij tevreden.
'Mijn oom zit in de wikenweegschaar en ik ben van plan om later een minstens even belangrijke baan te krijgen. In tegenstelling tot de meeste zwadderaars, ben ik rechtvaardig, al zeg ik het zelf. Zolang je goed luistert, heb je niets te vrezen. Ongehoorzaamheid wordt afgestraft. Zolang je mijn slaaf bent, heb je geen vrije tijd. Ik wil dat je altijd klaarstaat om mijn bevelen op te volgen en dat je altijd binnen mijn gezichtsveld bent, tenzij ik je anders beveel. Je zal geen meubilair gebruiken, de grond is je rechtmatige plaats, tenzij ik iets anders beveel.'
'Is dat begrepen?'