MSV - Zweinstein onder Voldemorts bewind [Speeltopic 2] - Speeltopics

Hier is het speeltopic!
We beginnen dat iedereen in de trein zit. Dit geldt niet voor de slaven, want zij hebben over het algemeen geen thuis meer. Hun ouders zijn gevlucht of gestorven.

Het idee

[ bericht aangepast op 28 aug 2014 - 20:01 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Ga je het niet voor me jnschenken?' vroeg hij schamper. 'Ben je nu al niet meer bekend met de Engelse gebruiken, slaaf?'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Jasmijn knikte weer, pakte de ketel, liep naar de schotel met theekopjes die op één van de kastjes stond en schonk de thee in. Ze zette de ketel op de schotel en bracht toen het kopje naar Jack toe.
'Alsjeblieft.'

"Ik zie dat het je past, mooi." Zei Castor waarna hij even nadacht.
"Ga zitten," reageerde hij vervolgens toen hij haar radeloze blik zag en wees naar de stoel voor hem. Hij had het niet slecht met haar voor, maar Castor nam wel aan dat ze goed zou luisteren.
"Ik zal het een en ander uitleggen. Wat mij betreft doe je waar je zin in hebt, zolang je maar bij me bent wanneer ik dat nodig acht. Je gedraagt je een beetje nobel, ze moeten niet gaan denken dat de familie Deimos een dom slaafje hebben. We kiezen het beste en dat ben jij nu. Ieder bevel dat ik je opdraag accepteer je, doe je dit niet dan zal ik ervoor zorgen dat je berouw zult tonen."

When time and life shook hands and said goodbye.

Nora luisterde en knikte zo nu en dan. Haar nieuwe meester mocht dan denken dat hij zo rechtvaardig was, maar zolang hij haar als minderwaardig zag was dat complete onzin. De regels waren duidelijk, hij eigende haar meer toe dan haar vorige meesteres had gedaan. Toen hij klaar was met zijn verhaal hief Nora haar hoofd op om hem aan te kijken.
"Hoe wenst u aangesproken te worden?" Vroeg ze, wetende dat dit per meester verschilde.

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis haalde zijn schouders op.
'Meester is goed genoeg, al is dit in privésferen niet nodig,' antwoordde hij toen, 'dan zal Vivian voldoen.'
Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht toen hij weer in haar ogen staarde.

Amelia knikte en ging op de stoel zitten. Ze luisterde naar wat Castor te zeggen had. Amelia zou doen wat hij haar beveelde, maar hij moest haar waardigheid niet schenden. Dat probeerde haar vorige meester wel en Amelia had er wonden aan overgehouden omdat ze weigerde. Amelia knikte. 'Ik zal je zo goed mogelijk dienen,' zei Amelia.

That is a perfect copy of reality.

Nora ontweek zijn blik en keek even in het rond. Ze liet het allemaal even tot haar bezinken. Haar nieuwe meester had zijn vorige slaaf vermoord, hij was een stuk veeleisender dan haar vorige meesteres was geweest en toch leek hij zachtaardiger te zijn. Ze begreep niks van hem.
"Dan zal ik dat onthouden." Sprak ze langzaam terwijl ze hem weer aankeek.

When time and life shook hands and said goodbye.

Castor trok even een wenkbrauw op.
"Dat lijkt me zeker." Reageerde hij bruusk waarna hij van zijn stoel opstond en even door de kamer liep.
"Dus, wie ben je. Vertel."

When time and life shook hands and said goodbye.

'Mooi, want ik wil dat soort dingen niet onnodig herhalen,' vertelde Juvenalis haar.
'Nu, sta op. Kom dichterbij. Kijk me in mijn ogen.'

Amelia slikte even bij zijn bruuske toon. 'Ik ben Amelia Clarke,' antwoordde ze op zijn tweede vraag. 'Mijn ouders leven niet meer, dus ik heb niets meer. Ik eh.. Ik heb verder niet echt hobbies,' zei Amelia zacht.

That is a perfect copy of reality.

Nora deed wat haar gezegd werd en stond op om vervolgens naar hem toe te lopen. Ze vond zijn verzoek maar bijzonder, maar ze wist wel beter dan er iets over te zeggen. Met een lichte aarzeling richtte ze haar ogen op die van hem, terwijl ze zich afvroeg wat er in godsnaam ging gebeuren.

When time and life shook hands and said goodbye.

Juvenalis' ogen twinkelden even terwijl hij weer in die van haar keek en haar gezicht bestudeerde. Ze had, al zou hij het nooit toegeven, een prachtig, zacht gezicht, al had ze dringend een fatsoenlijk bad nodig.
'Goed. Ik wil dat je een paar vragen eerlijk beantwoord: Kan ik je vertrouwen? Zal je naar me luisteren? Zal je blind alle bevelen opvolgen die ik je geef?'

Castor keek haar met medeleven aan toen hij hoorde van haar ouders. Hoewel zijn ouders fervente aanhangers van Voldemort waren, had hijzelf er wat minder mee. Bovendien had het meisje voor hem geen ouders meer, iets wat hij niemand toewenste.
"Realistisch gezien is dat ook alles wat je ooit zult zijn." Begon hij langzaam, toewerkend naar het voorstel dat hij klaar had liggen om zijn slaaf wat meer te geven om voor te werken. "Maar aangezien dit mijn laatste jaar is, heb ik een voorstel."
Castor liet even een stilte vallen, zichzelf afvragend hoe hij het ging formuleren.
"Indien je dit jaar je best doet en ik niks te klagen heb, zal ik je meenemen van school. Dan word je mijn persoonlijke huisslavin." Hij vond het zelf een goed voorstel, want haar leven als slavin op Zweinstein zou toch niet lang meer duren. Dan was ze te oud.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 18:50 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

Nora besloot maar niet te zeggen dat hij wel erg merkwaardig bezig was en liet in plaats daarvan zijn vragen even bezakken.
"Ja, je kunt me vertrouwen. Ja, ik zal luisteren.." Maar op zijn laatste vraag wilde ze niet antwoorden. Ze had Zwadderaars de meest afschuwelijke dingen zien doen met hun slaven en om dat allemaal te ondergaan omdat ze een belofte had gedaan, nee dat leek haar niks.
"Dat hangt van de bevelen af." Besloot ze eerlijk te zeggen. Nora waardeerde eerlijkheid, ze verwachtte van anderen dat zij net zo eerlijk waren als haarzelf. Ze vroeg zich alleen af of haar meester hetzelfde erover dacht, maar hij moest zich realiseren dat wanneer ze had gelogen, ze evenmin zijn bevelen blind op had gevolgd.

When time and life shook hands and said goodbye.

Amelia luisterde naar Castors voorstel, ze dacht even na. Ze had eigenlijk gehoopt dat ze na Zweinstein vrij van slavin zijn was, maar dat was natuurlijk net zo onwaarschijnlijk als kleine kinderen die ervan droomden om prinses te worden. Amelia keek Castor even aan. 'Dat aanbod sla ik niet af,' zei Amelia zo vriendelijk mogelijk. Het liefst wilde ze dat niet, maar ze was bang voor klappen als ze weigerde.

[ bericht aangepast op 23 aug 2014 - 19:05 ]

That is a perfect copy of reality.