MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 15 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 12:45 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hoewel Sofia lange reizen gewend was, zag ze dat Lorelei en Greta, die beide nog jong waren en in hun leven nog nooit zulke grote afstanden hadden afgelegd, moe waren. Ze keek naar haar moeder, die meestal Greta aan de hand nam als die moe was, maar Vivienna zag er ook uitgeput uit en daarom pakte Sofia Greta's hand vast.
Verderop zwom een grote orka; Hyvro was diep in gedachten en zag daarom de zeemeermin die naast de orka zwom niet, maar het was Sofia wel opgevallen. 'Dian?' Ze draaide zich om naar haar zusje. 'Dian, is dat -'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Mijn hemel, ja.' Dianna keek met grote ogen naar haar zuster en tikte haar moeder aan.
'Mama, kijk! Het is Cordelia!'
Vivienna's ogen flitsten opzij en ze greep de pols van haar man vast. 'Cordelia,' zei ze opgetogen. 'Cordelia, mijn kind!' Ze zwom zo snel als ze kon naar haar dochter toe en sloot haar in de armen. Ze had eindelijk haar dochter weer bij zich, en snel genoeg zou ze haar andere prachtige dochter ook weer zien.

Cordelia keek verbijsterd naar de vrouw die haar vast hield en verstijfde van schrik. Vivienna liet haar los en Cordelia staarde naar haar bijna voltallige familie.
'Wat doen jullie hier?' bracht ze zwakjes uit.
'Jou opzoeken, natuurlijk!' zei Vivienna stralend. 'De vissen vertelden ons dat je ons zocht!'
'Dat - dat klopt ja,' hakkelde Cordelia, nog steeds verbijsterd door dit plotselinge weerzien met haar familie. 'Ik had geen idee waar jullie waren. Het is al zo lang geleden dat ik het gevraagd heb.'
'Het is goed je te zien, Cordelia,' zei Hyvro, met zijn lage, zware stem. Hij legde zijn grote hand op haar schouder en raakte met zijn andere een lok van haar blonde haren aan.
'Ja. Ik ben ook blij om jullie weer te zien.' Cordelia omhelsde voorzichtig en met enig ongemak haar vader en schraapte toen haar keel. 'Dit is Brons. Hij is een goede vriend van mij.'
De familie stelde zich voor aan de grote orka, die een tevreden geluid maakte. 'Kunnen we Kato op zoeken? En je kinderen?' vroeg Vivienna hoopvol en vol goede moed. Ze wilde beter doen nu ze haar dochter eindelijk weer zag. 'Ik wil graag mijn excuses aanbieden, voor de laatste keer dat we ons zo hebben misdragen.' Ze toonde een berouwvol gezicht en vlocht haar vingers in elkaar.
Cordelia voelde haar keel dik worden bij het horen van Kato's naam en kon het niet opbrengen haar ouders te vertellen wat er gaande was. Ze zouden vast direct geloven dat Kato de moord had gepleegd en Cordelia was het zat om het steeds voor hem te moeten opnemen. Ze wilde dat mensen direct in zijn onschuld geloofden, en haar niet steeds die ene vraag zouden stellen. Hij was haar man, en ze vertrouwde hem volledig. Hij zou nooit een moord plegen.
'Misschien kunnen we beter eerst langs Emily gaan,' zei ze, terwijl ze haar staart onrustig heen en weer bewoog onder water.
'Graag,' knikte Vivienna.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Emily was net binnen toen Cordelia haar weer ophaalde. Die dwong haar bijna om mee te gaan naar het strand - Cordelia nam Maerle wel op de arm. Emily deed maar wat haar gezegd werd, verbaasd en verdwaasd. 'Wat is er nou, Cordelia?' vroeg Emily, toch wel nieuwsgierig. 'Waarom moet ik naar het strand?' Het verbaasde Emily dat Cordelia even niet bezig was met Kato, maar dat betekende wel dat het iets belangrijks moest zijn.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik wil gewoon even met je zwemmen,' zei Cordelia, die zich een beetje ongemakkelijk voelde. Ze hield er niet van om te liegen, maar ze wist dat Emily anders nooit met haar mee zou gaan. De twee zussen gingen het water in en zwommen een eindje van de kust vandaan. Cordelia hield Maerle vast en keek vanuit haar ooghoeken naar Emily toen ze hun familie naderden.
'Het spijt me,' murmelde ze. 'Ze wilden je zo graag zien.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wat?' Emily staarde naar de groep meermensen voor haar. Haar ouders keken naar haar, en al haar zusjes - nee, Kelly ontbrak - keken ook naar haar, en het enige wat Emily kon bedenken was dat Cordelia haar voor het blok had gezet. 'Nou, ik hoef hen niet te zien,' zei ze. Het was haar bedoeling om het te snauwen, maar het klonk te zacht om fel over te komen. 'Wat doen ze hier?'

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 17:25 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ik heb de vissen maanden geleden gevraagd ze te zoeken,' zei Cordelia. 'Ik was met Brons aan het praten toen ze ineens voor me stonden. De vissen hebben ze gevonden.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Nou, dat is hartstikke mooi, maar ik hoef ze niet te zien.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ze zijn familie,' zei Cordelia. 'Onze enige familie.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Jij bent familie en mijn kinderen zijn familie,' snoof Emily. 'Zij beschouwden ons niet als familie, dus nu zie ik hen ook niet meer zo.'
'Emily...'
Haar moeder zwom naar haar toe, maar Emily deinsde achteruit. 'Nee! Ik vind het niet eerlijk! Jullie komen en gaan maar gewoon op momenten dat jullie er zin in hebben en verwachten dat wij jullie elke keer weer vergeven om wat jullie ons aangedaan hebben!' Ze schudde haar hoofd. 'Ik vind het niet eerlijk. Cordelia vergeeft jullie misschien elke keer, maar ik niet! Cordelia, geef me Maerle, ik ga naar huis.'

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 18:34 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia gaf Maerle aan haar. 'Het spijt me. Ik had gehoopt dat jij ze ook zou willen zien.'
'Dat heb je dan mis,' zei Emily.
Cordelia zuchtte en besloot er niet verder over door te gaan. Het was Emily's keuze als ze hen niet wilde zien.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Maerle wilde niet meewerken. Ze trok zich los uit Emily's armen en zwom nieuwsgierig naar de groep wezens die er onbekend, maar tegelijk zo bekend uitzagen. 'Maerle!' Emily zwom achter haar dochter aan. 'Kom hier, Maerle,' zei ze streng.
Maerle draaide zich wel om, maar keek alleen maar met grote ogen naar haar moeder. Emily kreunde. Ze leek ook veel te veel op haar. Maerle was naar Dianna gezwommen en stak enthousiast haar armpjes naar haar tante uit. De tante die ze door haar grootouders niet kende.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Het kan toch geen kwaad om even met ze te praten?' zei Cordelia tegen Emily. 'Het zijn onze ouders. Iedereen maakt fouten. Wij maken ook wel eens fouten.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Laat me eens even opsommen wat ze hebben gedaan,' zei Emily. Ze had haar vuist gebald. 'Ten eerste zijn ze jouw kwijtgeraakt, toen hebben ze dat afgereageerd op hun andere kinderen, daarna zijn ze mij ook nog kwijtgeraakt...'
'Emily...' zei Vivienna, maar Emily ging onverstoord verder.
'En toen ze ons eindelijk, na jaren terugvonden, hebben ze ons, in plaats van ons met open armen te ontvangen, bekritiseerd om de relaties die we hadden opgebouwd. Ze wilden niet eens meer iets met ons te maken hebben, omdat wij gelukkig konden zijn met iets anders dan een landwezen! Ze verachtten Kato, Cordelia! Ben je dat alweer vergeten? Ben je alweer vergeten dat ze Nykin een monster noemden?' Emily schudde haar hoofd. 'Ik kan me niet eens voorstellen hoe ze het lef hebben om ons weer op te zoeken. Sinds mijn dertiende heb ik geen ouders meer en ik heb me sindsdien prima gered.' Ze richtte zich tot Hyvro en Vivienna. 'Maar misschien doet het jullie goed om te weten dat Baiel dood is en dat Kato niet langer is toegestaan binnen het dorp. Jullie doel hebben jullie bereikt. Wij zijn beide ongelukkig.'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia keek Emily met grote ogen aan. 'Dat ben ik heus niet allemaal vergeten,' fluisterde ze. 'Kato had door mij ook geen goede verstandhouding meer met zijn vader, maar ik weet zeker dat hij er alles voor zou geven om hem weer te kunnen zien. Het blijft familie.'
Hun familie had met open mond geluisterd naar Emily's tirade en Vivienna schraapte haar keel.
'Jouw echtgenoot dood? Is dat werkelijk waar?'
'Dat is waar,' zei Cordelia, voor Emily de kans kreeg om te spreken. Veel goeds zou daar niet uit komen, dacht ze. Waarschijnlijk nog meer verwensingen. 'En mijn man is opgepakt voor een moord die hij niet heeft begaan.' Ze wierp Emily een vernietigende blik toe, omdat ze dat nog helemaal niet had willen zeggen. Er heerste gelijk een nog grotere spanning tussen hen en dat wilde ze niet.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wat? Het kan ze toch niks schelen.' Emily stak haar hand uit naar Maerle, maar Sofia pakte haar op. 'Soof, geef me mijn dochter terug.'
'Nee.' Sofia keek haar aan met een blik die ze goed herkende. Maerle leek op haar tante. 'Want je kunt pap en mam overal de schuld voor geven, maar wij hebben jou ook gemist.'
Emily keek haar zus aan. 'Maar...'
'Nee, niks. Ik ben een tante.' Ze keek naar het kleine meisje in haar armen. 'Ik ben een tante, maar ik ken mijn neefje en nichtje niet eens.'
Emily zuchtte. 'Ik kan dit niet vergeten. Laat Maerle los. Ik red me wel zonder jullie.'
Sofia liet haar nichtje los, die na enig aarzelen toch richting haar moeder zwom. Emily pakte haar resoluut vast en zwom terug naar de kust, waar ze op het strand ging zitten. Ze liet Maerle rondlopen, maar die ging al snel naast haar zitten en keek naar haar. 'Dat waren je opa en oma,' zei Emily zacht, terwijl ze naar het water keek. 'En allemaal tantes...' Ze kon zichzelf er niet van overtuigen dat het niets met haar deed om haar ouders en haar zussen weer te zien. 'En ik heb ze uit jouw leven gehaald. En uit dat van je broertje of zusje.' Ze keek naar het ei dat ze in haar handen had. 'Wil jij ze graag ontmoeten? Moet ik ze werkelijk maar gewoon vergeven voor wat ze gedaan hebben?' Ze zag Sofia's gezicht weer voor zich. 'En je tantes hebben niet heel veel fout gedaan...' Ze sloeg haar handen voor haar gezicht en zag naast haar Maerle hetzelfde doen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain