MSV - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen 15 - Speeltopics

Het verhaal begint zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid. Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven. Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn. Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen.Langzaam wennen ze aan het leven op Hawaï, maar later blijkt dat ook daar niet altijd alles veilig is.

Het dorpje

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 12:45 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Welnee,' vond Wyatt. 'Die raad vergeet dat dadelijk heus wel weer. Zo slim lijken ze me niet.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis keek hem geringschattend aan. 'Had je haar liever zien sterven in haar barensnood? Als je haar lijk graag wil zien kan ik dat best voor je regelen, hoor.'

-
'Vast niet,' antwoordde Satyr. 'Ik geloof niet dat dat er iets mee te maken had. Waarschijnlijk waren Kato en Michelle gewoon op het verkeerde moment op de juiste plek.'

Every villain is a hero in his own mind.

Athiabbe dacht niet dat dat waar was, maar ze vond het fijn dat Satyr haar gerust probeerde te stellen en wilde hem niet in de reden vallen.
'Oké...' Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Het voelde ietwat vreemd om haar verdenkingen met hem te delen.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Ach, wat weet jij nu van me, Kato? Ik zou toch verwachten dat jij minder waarde hechtte aan de praatjes die er in het dorp verkondigd worden. Want geloof me schat, jij bent nu tot net zo'n monster verheven als ik. We zitten in hetzelfde schuitje.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik hoef je er hopelijk niet aan te herinneren dat je mijn dochter hebt ontvoerd, samen met Ariana en John?'
Hij schudde zijn hoofd.
'Wie zegt dat het niet jouw plan was om ons buiten de muren te krijgen? Dat is je met John ook gelukt via hem,'hij knikte naar Rodey die enkel naar de bomen keek en zich niet bezig leek te houden met wat er op de grond gebeurde.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Vergeten? Waarom zouden ze Kato en Michelle dan buiten de stad zetten, en al die maatregelen treffen?' zei Cordelia. 'Niet omdat ze het gauw zullen vergeten denk ik.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Wel, als ik ze werkelijk kwaad had willen doen dan had ik ze nooit laten gaan.' Ze keek recht in Kato's ogen. 'Maar ik heb geen van hen ooit met een haar gekrenkt.'
Het was heus niet zo dat ze een lieverdje was. Ze was immers een carnivoor en ze moest eten, maar Kato zou dat moeten begrijpen, daar hij zelf ook vlees at.

Every villain is a hero in his own mind.

Wyatt haalde met een pijnlijk gezicht zijn schouders op.
'Het heeft ook geen zin om vierentwintig uur per dag in de rats te zitten.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Kato wist niet wat ze met die woorden wilde suggereren, maar het was wel zo dat ze uiteindelijk zo goed als ongedeerd waren teruggekomen in het dorp en dat gold ook voor het ei, al dacht Kato niet dat dat kwam doordat Venomis er zelf zo goed voor had gezorgd. John en Ariana moesten zich in hun gevangenschap over zijn dochter hebben ontfermd, maar ze had het toegestaan...
Hij keek even naar Rodey. Had hij dat soms allemaal al eerder beseft of had Venomis hem gewoon omgepraat? Kato dacht niet dat ROdey zo stom was om er in te trappen, maar hij schaarde zich blijkbaar wel vrijwillig aan haar zijde. Hij kon immers ook weggaan of in het dorp blijven, maar blijkbaar wilde hij dat niet meer.
'Geef me die brief,' zei hij uiteindelijk. Hij wilde haar niet vertrouwen, maar het had geen zin om te blijven heen-en-weren en hij besloot alles wat ze zei maar gewoon met een korrel zout te nemen.
Hij kwam uit het water en stak zijn hand naar haar uit.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis stak de brief naar hem uit. 'Je begrijpt wel dat je bij me in het krijt staat, hè? Post bezorgen is lastiger dan je zou denken.'

Every villain is a hero in his own mind.

Kato zei niets en vouwde de brief uit. Het dikke papier was gekreukeld in Venomis' hand. Hij herkende het handschrift van Cordelia, dat hij in de loop der jaren had zien verbeteren en de manier waarop ze schreef, paste zo bij haar dat hij die woorden in zijn hoofd hoorde, gesproken door haar eigen, zoete stem.
Hij stopte hem weg. Nu had hij geen tijd om te antwoorden.
Vervolgens keek hij weer op naar Rodey, die een paar meter verderop was gaan zitten, alsof hij Venomis duidelijk wilde maken dat hij weg wilde. Hij keek Kato nog steeds niet aan, maar dat kon hem niet schelen. Hun vriendschap was voorbij.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis keek hem aan. Kato's gezicht verried geen enkele emotie. Misschien hadden ze wel meer met elkaar gemeen dan hij dacht, maar was hij te koppig of te zelfingenomen om dat in te zien.
'Hebben jullie nog behoefte aan een van mijn vele schuilplaatsen of belanden jullie liever in een hongerige maag?'

Every villain is a hero in his own mind.

'Als jij het gevaarljkste moet voorsteleen dat hier rondwaart, zullen we het wel getroffen hebben als je er niet bent,'luidde zijn antwoord toch keek hij Michelle evenaan, hij wilde gewoonwetenhoe zij Venomis's woorden i terpreteerde.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Venomis grinnikte kortstondig. 'Ik ben in ieder geval nog een wezen dat kan communiceren en niet alleen uit instinct handelt.'

-
Michelle durfde Venomis niet aan te kijken. Ze was in het erg nog veel erger dan ze altijd had gedacht. Het was een waar monster. Niet alleen haar uiterlijk, maar ook haar woorden die soms bijna vriendelijk klonken. Ze wilde zich niet door haar woorden laten overhalen, al klonk het nog zo aanlokkelijk. Ze staarde naar haar voeten, bang dat ze in een zoutpilaar zou kijken zodra ze in haar ogen keek.

Every villain is a hero in his own mind.

'Dat doe ik toch wel,' mompelde Cordelia. 'Ik kan er ook niets aan doen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?