| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

---

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
      • Everyone does their part
      • Never hurt another Glader
      • Never go outside the Glade


Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?     

---

      –– ROLLENLIJST

• LEIDER • Brandon – Derive, 1.8       • BUILDERS • Wren – Floki, 1.11 • Vince – Gally, 1.7       • RUNNERS • Skyler – Aureolus, 1.8 • Skipp – Majikku, 1.2 • Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS • Ryan – Nostalgic, 1.13       • BAGGERS • Jemima – Jensen, 1.6 • Rhosaline – Griever,1.10 • Niko – Fixit_FelixJr, 1.12       • TRACK HOES • Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11 • Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS • Mallica – Firth, 1.5       • MED JACKS • Marvelle – Dashner, 1.8       • SLICERS • Xaime – Ryess, 1.12

---

      –– REGELS

      • Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
      • Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages       besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
      • Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
      • Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
      • Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
      • Minimaal aantal woorden van 200 per post.



      –– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

---

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

[M.T.]

---

A girl who wonders.

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Mijmerend over het gegeven welke levensmiddelen we allemaal op moeten vragen via de lift, wandel ik met mijn verstand op nul over het grasveld binnen de Glade. Het gegeven dat de leider alle benodigdheden dient te vragen bij de verschillende Keepers was ontzettend handig, alleen niet voor de leider zelf – helemaal niet wanneer deze moeite had met het onthouden sinds hij in de Glade terecht is gekomen en zichzelf wel in de Maze zou willen gooien wanneer hij iets zou vergeten op te vragen. Het lijstje in mijn gedachten wordt aangevuld door draad en een schaar doordat de Med – Jacks dit hebben gevraagd, waardoor ik vooraan begin en opnieuw alles in mijn gedachten start op te noemen.
      Wanneer ik mezelf er van kan overtuigen dat ik alle benodigdheden zonder enige moeite op kan noemen, stop ik mijn pas en kijk voor een kort moment rond. Ik ben in het leefgedeelte van de Glade en zo te zien zijn de meeste Gladers gewoon aan het werk. Met een simpele blik op de zon bedenk ik me dat het binnenkort tijd is voor de Runners om terug te keren, waardoor ik een schuine blik werp op een van de grote muren. Direct voel ik een steek door mijn hart schieten en richt ik mijn blik opnieuw op het grasveld – geen tijd voor emoties en gevoelens nu. Het moment dat de Runners terug keerden naar de Glade was van belang, doordat zij snel hun bevindingen moesten noteren op de kaart en de andere Gladers klaar moesten staan met eten en middelen om eventuele verwondingen te verbinden zodat ze morgen direct verder kunnen.
Met grote stappen keer ik terug naar het middelpunt van de Glade, de lift. Het materiaal maakt bonzende geluiden wanneer ik er dapper overheen stap. Bang dat hij naar binnen zou klappen of in elkaar zou storten was ik niet, meerdere personen hadden geprobeerd er doorheen te ontsnappen maar het bleef een onbegonnen werk waar je niet levend uit zou komen. Wanneer ik aan kom bij de plaats waar ’s avonds het grote vuur wordt aangestoken, blijf ik staan en richt ik mijn blik op de deur in de grote muur van de Maze. Zo meteen zouden daar de Runners door verschijnen en er zou niets aan de hand zijn met ze, dat verzekerde ik mezelf iedere dag opnieuw.
      Mijn mondhoeken zijn samen getrokken in een strakke lijn, welke ik altijd aanneem wanneer ik angst voel of onder spanning sta. Ik voelde mezelf verantwoordelijk voor de Runners en ik wist wat voor gevaren ze iedere dag zagen in de Maze – ik had ze immers zelf eveneens gezien. Ik sla mijn armen strak over elkaar en kauw op de binnenkant van mijn wang, wachtend op een teken van leven.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 16:23 ]

---

•

Mijn topics

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mt.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ik bekeek de notities die ik gemaakt had. Welke muren waren verplaatst. Het was er een aan de westzijde. Deze hielt ik al dagen in de gaten omdat ik gewoon aanvoelde dat deze zou veranderen, en vandaag was het zo ver. Ik had een soort schets gemaakt, met daarbij de woorden verschoven, anders en breder. Vooral het laatste was haast onleesbaar omdat ik best verward was. De muur was breder dan voorheen. Misschien kwam dit omdat hij veranderd was, maar alsnog. Ik had het niet eerder meegemaakt. Ik keek naar de lucht. Het was tijd om terug te keren, tenzij ik de hele nacht opgesloten wilde zitten. Het was me al een keer bijna overkomen, ik kwam nog net op tijd tussen de muren door naar buiten. Ik knakte mijn nek even en keek rond. Ik had nog niemand anders gezien vandaag. Ik vraag me af waar de andere runners zijn. Ik keek nog even rond en maakte toen aanstalten om terug te gaan naar de uitgang.

Het duurde niet lang voor ik deze gevonden hand. Dankzij de aantekeningen die ik had vond ik de weg vrij snel terug. Ik keek nog even achterom of ik nog een van de andere runners zag, maar nee, misschien waren ze nog binnen. Of misschien waren ze al uit de Maze. Ik haalde kort een hand door mijn donkere haren en liep de grote muren door naar buiten, Ik zag in de verte een mannelijk gedaante. Ik kneep mijn ogen even samen en herkende Bran erin.
"Bran!" Ik nam een sprintje tot ik bij hem was en kwam al snel bij hem aan. "Ik heb wat ontdekt," zei ik terwijl ik de aantekeningen pakte en deze in Bran zijn handen drukte. "Kijk, die muur, die aan de westzijde." ik tikte op het papier. "Ik had het hier al dagen over, weet je nog? Hij is veranderd." Ik keek Bran aan. "De doorgang naar de rest van de Maze aan die kant is nu dus gesloten."

[Slecht, sorry. Ik wist echt even niets nog hahah]

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 17:59 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

Hier links.. Terwijl ze haast om viel door de korte bocht die ze nam, begon ze nog iets harder te rennen. Haar voeten protesteerde pijnlijk door het lange rennen en de gedachten aan het doel dat ze had hield haar overeind. Enkele haren plakte in haar hals door het zweet terwijl de rest van haar blonde, bijna bruine lokken in een losse staart achter haar aan wapperde. Inmiddels was ze twee keer gestruikeld en ze was er wel weer klaar mee voor vandaag, dus had ze besloten de terugweg te gaan zoeken.
      Door de grote schaafwond aan haar linker arm, zat haar gehele arm onder het bloed. Door het rode vocht dat nog altijd over haar arm liep leek de wond veel erger dan hij werkelijk was, als of een of ander wezen zijn klauwen in haar arm had gezet en haar arm open had gehaald. In werkelijkheid was het gewoon een relatief grote schaafwond die aardig bloedde, meer niet. Ze ging er heus niet dood aan.
      Rechts, rechtdoor... Ze noemde in haar gedachten alle gangen op en moest soms even nadenken voor de de verkeerde afslag nam, waarbij ze regelmatig even op haar aantekeningen moest kijken. Niet veel later kon ze het gras van de Glade al weer zien en na nog een laatste sprint te hebben getrokken stond ze dan ook weer binnen de Glade.
      Ze bleef even staan om op adem te komen en keek vervolgens rond. Verderop waren wat mensen te zien die ze vaag herkende als Skip en Bran, waar door ze besloot hun kant op te lopen. Op een rustig tempo begon ze richting het tweetal te lopen. 'Kijk, die muur, die aan de westzijde.' Hij tikte op zijn aantekeningen. 'Ik had het hier al dagen over, weet je nog? Hij is veranderd?' Terwijl Skipp verder praatte wierp ze een korte blik op haar arm, niks bijzonders. Ze keek weer op. 'Die muur aan de oostzijde.. Ook bewogen.' Deelde ze simpel mee, zonder verder nog informatie te geven. Dat kwam zo wel.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

Uit het raam kan ik de zon steeds verder zien zakken, wat voor iedereen een indicator was dat de dag er weer bijna op zat. Een paar mensen stonden al voor de Homestead, opgelucht dat ze klaar waren met hun werk. Als ik iets verder keep kon ik ook Bran zien lopen, geconcentreerd. Ik zuchtte zachtjes. Natuurlijk kon ik niet ontkennen dat ik tegen vannacht opzag, tegen de slapeloze en doodenge nacht. Maar op de een of andere manier deden onze gesprekken me toch goed. Rustig ga ik verder met het opruimen. Ik moet zeggen, de werkplek van Emery en mij zag er best netjes uit, maar het kon niet kwaad om nogmaals de medicijnenkast te reorganiseren. Als er dan echt niks meer te doen is, trek ik mijn witte schort over mijn hoofd en hang hem vervolgens op zijn gebruikelijke plaats.
      Ik slingerde mijn geïmproviseerde lederen tas over mijn schouder, die gevuld wat eerste hulp spulletjes. Ik had hem graag bij me, voor als iemand snel hulp nodig had met iets kleins. En ook, omdat de Runners weldra weder keren - en ik toch snel, voordat ze zich naar de Maproom moesten haasten, hun wonden snel bekeek.
      Nog een keer werp ik een blik op de kamer, voordat ik de deur sluit. Met snelle passen loop ik de trap af, het hout jammerend onder mijn voeten. Ik ruik al gauw het avondeten wat de koks aan het voorbereiden zijn, en glimlach naar een aantal Gladers als ik de trap af stap.
De frisse lucht doet me goed. Ik moest misschien vaker naar buiten op een dag. Maar als ik eenmaal aan het werk was, bleef ik liever binnen. De Runners zouden nu elk moment terug moeten komen, wist ik. Bran stond ze al op te wachten. Ik bleef op een afstandje, ik wilde niet storen als de Runners de informatie aan onze leider zullen overdragen. Ik zucht opgelucht als de eerste de Maze uit komt rennen, het is Tui - die ongedeerd blijkt te zijn. Het was toch altijd wel spannend, je wist nooit of er iets gebeurd zou zijn of niet. Het was altijd afwachten of iedereen heelhuids terug zou komen. Een kleine tijd later komt Skyler ook, uitgeput, de Glade binnen. Vanaf deze afstand kon ik niet goed zien wat er met haar arm was, maar er zat wel behoorlijk wat bloed op.
      Ik besluit wat dichterbij te stappen. "Skye, heb je iets voor je arm nodig?" Vroeg ik. Ik greep met mijn hand al naar mijn schoudertas, om er eventueel snel wat uit te halen. Het zag er niet ernstig uit, maar het had wel mijn aandacht nodig.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 22:05 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 21 sep 2014 - 20:59 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

---

De spieren van mijn bovenarmen spannen zich geheel onwillekeurig af en aan, mijn kijkers strak gericht op de gigantische deuren van de Maze. Hoogstwaarschijnlijk sta ik slechts enkele minuten te wachten op mijn Runners, alleen ik voel de angst voor het gegeven dat ze iets is overkomen direct in mijn gedachten sluipen. Voornamelijk doordat ik weet wat voor gevaren op de loer liggen binnen de Maze, weet ik dat het leven van de Runners binnen een enkele seconde zo maar voorbij zou kunnen zijn. Hoe vaak heb ik ze wel niet aangesproken over de mogelijke gevaren en de manieren waar op ze deze kunnen ontwijken of zelfs voorkomen? Meerdere malen hebben de andere Gladers me verteld dat ik meer vertrouwen in ze moet hebben en dat ze mijn verhalen niet tientallen keren aan hoeven te horen, maar het was een soort automatisme waar ik met geen enkele mogelijkheid aan zou kunnen ontsnappen.
      Mijn gedachten worden verbroken wanneer ik een gedaante aan zie komen rennen – het moment dat de persoon buiten de muren is, in het moment dat ik mijn spieren ietwat laat ontspannen. Er was er in ieder geval al een van de drie veilig terug gekomen uit de Maze, welke ik vrijwel direct thuis kon brengen als Skipp. Slechts enkele seconden later zie ik tevens Skyler naar buiten lopen – waardoor er nog maar een Runner in de Maze is waar ik op die te wachten voordat ik alle angsten uit mijn gedachten kan bannen en kan genieten van het feit dat we allemaal leven.
Wanneer Skipp start met rennen – eigenlijk, sprinten – vormt er zich een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken. Ik mocht hem. Ik herkende Charlie in hem. Er zijn verschillende momenten geweest dat – dat gegeven me heeft opgebroken, maar uiteindelijk heb ik het leren accepteren en zie ik hem nu als mijn vervangende jongere broer, waar ik mee kan genieten en mee kan overleven binnen de Glade. Ik vertelde niemand meer dan Skipp, al was Jemima misschien een kleine uitzondering op de complete regel – wat logisch was aangezien zij Charlie heeft gekend.
      ‘Bran! Ik heb wat ontdekt. Kijk, die muur – die aan de westzijde. Ik had het hier al dagen over, weet je nog? Hij is veranderd. De doorgang naar de rest van de Maze aan die kant is nu dus gesloten.’
Mijn wenkbrauwen zakken in een lichte frons terwijl ik de aantekeningen van Skipp bekijk. Het klopt inderdaad dat hij me enkele dagen geleden al heeft gemeld dat er was veranderd aan de westzijde, alleen hij kon het niet duiden en de andere Runners hadden het niet gezien – waardoor ik het niet zo maar aan kon nemen.
‘Die muur aan de oostzijde. . . Ook bewogen.’ Mijn kijkers richten zich voor een kort moment op Skyler, welke zich bij mij en Skipp heeft gericht. Het deed me goed om te zien dat de jongedame een fantastische Runner was, dat had ik vanaf het eerste moment al geweten en ik prees mezelf er om dat ik haar op deze taak had geplaatst.
‘Vreemd, twee muren aan de zijkant van de Maze. . . Je zou denken dat er wat gaande was daar binnen. Goed werk jongens, vergeet het zo niet op de kaart aan te tekenen. Ik wil graag dat jullie morgen de noordkant proberen om te zien of daar hetzelfde is veranderd, of Max moet dit gezien hebben.’ Voor een kort moment haal ik mijn hand door mijn stoppelbaar en schenk ik een warme glimlach aan zowel Skipp als Skyler. ‘Over Max gesproken, waar blijft hij?’ laat ik er dan zachter en meer bezorgd achteraan volgen, terwijl ik mijn blik weer op de deuren richt.
      ‘Skye, heb je iets voor je arm nodig?’ De zachte stem van Marvelle laat mijn angst rondom Max wat zakken, maar laat tevens mijn wenkbrauwen in een diepere frons zakken. Skyler’s arm? Snel richt ik mijn aandacht op haar onderarm, waarvan ik nu pas zie dat hij besmeurd is met bloed door een grote schaafwond. Mezelf in gedachten vervloekend kijk ik kort naar Skyler’s gezicht om haar emoties en gedachten te peilen, wat onbegonnen werk is.
‘Marvelle, help Skyler alsjeblieft. . .’ mompel ik daarom zacht. Ik kon niet geloven dat ik de wond niet eerder heb gezien en ik schaamde me ervoor dat ik geen goede aandacht aan haar heb geschonken. ‘Tiu, jij wat opgelopen daar binnen?’ vraag ik dan snel aan mijn vriend, voordat ik eveneens een wonde van hem vergeet.

---

•

---

---

'Skye, heb je iets voor je arm nodig?' De zachte stem van Marvelle deed er voor zorgen dat ze haar hoofd iets in de kant van haar stem draaide. Normaal gesproken had ze iemand nu volledig afgekat, geroepen dat diegene zich niet zo met haar moest bemoeien en eigenlijk stond ze ook op het punt dat te doen, maar bij het zien van Marvelle besloot ze toch niet zo tegen haar uit te vallen. 'Ja, al is het alleen iets om dat bloed weg te halen.' Het kwam er uit met een botte ondertoon in haar stem, waar uit je op kon maken dat ze vriendelijk probeerde te zijn op een moment dat ze het liefst een botte "donder toch op", reactie wilde geven.
      Haar gezicht bleef neutraal, zoals gewoonlijk. De pijn in haar arm probeerde ze te minderen door op haar tong te bijten, zodat het niet te zien zou zijn voor de mensen om haar heen. 'Marvelle, help Skyler alsjeblieft..' Mompelde Bran zacht. Normaal had ze nu wel gezegd dat ze geen hulp nodig zou hebben, maar gezien het Marvelle was gaf ze zich er maar aan over. Ze was altijd vriendelijk geweest tegenover Skyler en ze zag dan ook geen reden haar volledig af te katten. -- Iets wat ze bij de meeste Gladers nog altijd deed.

---

“If it’s one thing I’ve learned in 3,000 years, it’s you can’t give up on family.” ~ Hermes

Bran zijn wenkbrauwen zakten in een frons terwijl hij mijn aantekeningen bekeek. Misschien was het wat verwarrend opgeschreven, maar zo had ik het wel meegemaakt.
"Die muur aan de oostzijde. . . Ook bewogen." Hoorde ik ineens naast mij. Het was Skyler. Ze was dus vlak achter mij de Maze uit gekomen. Nu Max nog, ik had hem de hele dag nog niet gezien. Hopelijk kwam hij er uit, hopelijk op tijd.
"Vreemd, twee muren aan de zijkant van de Maze. . . Je zou denken dat er wat gaande was daar binnen. Goed werk jongens, vergeet het zo niet op de kaart aan te tekenen. Ik wil graag dat jullie morgen de noordkant proberen om te zien of daar hetzelfde is veranderd, of Max moet dit gezien hebben." Ik knikte en keek even schuin naar Skyler, de enige vrouwelijke runner. Ze was goed, dat moest ik eerlijk toegeven. "Over Max gesproken, waar blijft hij?" Mijn blik werd weer naar Bran toegetrokken en ik haalde mijn schouders even lichtjes op, als antwoord dat ik het niet weet. Ik keek achterom, naar de poorten van de Maze en hoopte voor een paar seconde dat Max er dan uit kwam, maar het gebeurde niet. Mijn ogen gleden naar de lucht. Nog even en hij zat vast. God nee, dat gun ik hem niet.
"Skye, heb je iets voor je arm nodig?" Ik keek terug richting Skyler en Bran en zag dat Marvelle erbij was gekomen. Mijn blik werd naar Skyler haar arm toegetrokken en ik zag haar onderarm vol bloed zitten. Ik zuchtte zacht. Wat wil de Maze van ons?
"Ja, al is het alleen iets om dat bloed weg te halen." Het kwam er met een botte toon uit en ik keek even richting Bran.
"Marvelle, help Skyler alsjeblieft..." hoorde ik Bran zacht mompelen tegen Marvelle. "Tiu, jij wat opgelopen daar binnen?" vroeg hij toen aan mij. Ik schudde mijn hoofd kort.
"Niets anders dan een verward brein," ze ik met een zacht lachje. "Ik weet alleen wel dat ik honger heb." Ik wreef even over mijn buik die zojuist luid had gebromd. "Gaat alles hier goed zoals het hoort te gaan? Iedereen nog gezond?" vroeg ik daarna, na mijn gezeur omdat ik honger heb. Ik gaf veel om de mensen hier in de Glade. Soms misschien teveel. Ik dacht heel de dag aan ze wanneer ik in de Maze rond rende. De mensen hier geven mij de moed om die Maze door te gaan. Om te zoeken naar nieuwe dingen. Raar, niet? Maar zij zijn de enige mensen op wie ik kan bouwen. Mijn enige hoop.
Ik keek Bran aan met een afwachtende, toch nieuwsgierige blik.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 21:41 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

Kort glimlach ik als Skyler mij toeliet haar arm te behandelen. Iedereen wist dat het vaak voorkwam dat ze wat bot uit de hoek kwam. Alhoewel ik er niet van opkeek dat ze niet tegen me uitviel, over het algemeen konden we het best met elkaar vinden. ”Ja, al is het alleen iets om dat bloed weg te halen.” Het kwam er wat geforceerd uit, maar daar had ik geen moeite mee. Zo was Skyler nou eenmaal.
      ”Marvelle, help Skyler alsjeblieft…” Mompelt Bran. Ik knik lichtjes, de beweging was bijna niet te zien. Ik pakte voorzichtig haar arm beet, terwijl ik met mijn vrije hand de tas om mijn schouder pakte. Een geconcentreerde blik lag in mijn ogen toen ik de wond van Skye wat beter bekeek. ”Schaafwond, niet heel diep.” Mompel ik zachtjes. Uit mijn tas haal ik snel een klein flesje alcohol en gaasjes. Aangezien er wat vuil in de wond zat en dat de kans op infectie alleen maar verhoogde, moest ik hem snel schoonmaken. Ik giet snel een beetje van de vloeistof op een gaasje, terwijl ik mijn oren spits om het nieuws te horen. Blijkbaar waren er alweer muren verschoven, iets wat verontrustend nieuws was.
      ”Dit gaat even prikken.” Zeg ik automatisch, niet dat ze heel veel aan deze waarschuwing had. Zo snel mogelijk dep ik het gaasje over de schaafwond, het heeft een tweevoudige werking: het maakte het schoon, en het stelpte het bloed een klein beetje. ”Beter om het zo maar even te laten.” Is mijn eindconclusie, en ik laat haar arm los.
Ik richtte mijn blik nog even snel op Tui, maar die bleek ongedeerd te zijn, gelukkig. Nu was het wachten op Max.

[ bericht aangepast op 21 sep 2014 - 22:38 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Max

Hij was laat. Hij zag het aan de zon, aan de schaduwen die de Maze maakte. De jongen strekte zijn benen en verhoogde zijn tempo nog meer. Links, rechts.... gin er door zijn hoofd. Hij rende de deuren door naar de Glade en hoorde de deuren achter zich dicht schuiven. "Shuck." mompelde hij, terwijl hij in hetzelfde tempo door rende naar de andere Runners. Hij stopte en bleef hijgend staan. Ja, hij was later dan normaal, dat was niets voor hem. Hij hoorde niet wat de andere runners hadden gezegd, maar hij haalde zijn aantekeningen uit zijn zak en liet die aan Bran en de andere Runners zien. "De muur in het zuiden is ook verschoven. Ik weet niet of jullie nog rare muren hebben gezien, die er niet horen? Ik moest omrennen, daarom ben ik zo laat." legde hij snel uit. Hij pakte water uit zijn rugzak en begon te drinken. Zijn lunch had hij wel al opgegeten in de Maze, maar toen was hij snel verder gegaan omdat hij Grievers hoorde rollen. Ver weg, maar Max nam geen risico. Ondertussen was de ademhaling van de jongen ook weer redelijk normaal. Max had een goede conditie en was dus al snel weer uitgerust. De eerste paar keer, toen hij begonnen was als Runner, had hij wel een paar keer met spierpijn moeten rennen. Maar ze konden niet zomaar een dag overslaan. Ze móesten een uitweg vinden. "Geen uitweg neem ik aan?" het was zijn standaard vraag, met een standaard antwoord. Maar hij vroeg het altijd. Max sloeg zijn ogen even neer. Hij probeerde te denken aan vroeger. Maar hij wist niets. Hij wist wel hoe de wereld eruit zag. Wat bomen waren, en wat fietsen. Maar hij kon zich geen mensen herinneren. Het was frustrerend.

-Sorry dat ik nu pas post. Aangezien Max dus laat is laat ik de deuren sluiten, is dat oke? Zo niet stuur maar een berichtje, dan pas ik het aan.-

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

Wanneer ik Skipp uiteindelijk met zijn hoofd zie schudden – waardoor ik weet dat hij niet is verwondt binnen de Maze – sta ik mezelf in mijn gedachten opnieuw toe om door te gaan met het vervloeken van mijn functioneren. De enige vrouwelijke Runner en ik schonk de jongedame zelfs geen aandacht nadat de gehele oppervlakte van haar onderarm besmeurd is met bloed, wat zou ze wel niet van me denken? Het scheen alsof ik kleine zaken en kleine verwondingen enkel en alleen op kon merken wanneer alle Runners in de Glade waren, maar op dit moment was Max niet terug gekeerd en aan de stand van de zon te zien wist ik dat de deuren gingen sluiten.
      ‘Niets anders dan een verward brein. Ik weet alleen wel dat ik honger heb. Gaat alles hier goed zoals het hoort te gaan? Iedereen nog gezond?’ Mijn aandacht schoot direct weer naar Skipp, waardoor ik eveneens zacht begon te lachen. Die knul had werkelijk altijd honger wanneer hij uit de Maze kwam, maar dat nam ik hem niet kwalijk – ik had zelf ooit in zijn positie gestaan en kon wel een gehele koe op wanneer ik terug kwam uit de Maze. ‘Je moet eerst de verschoven muur in de Maproom aan gaan geven, daarna kan je meteen gaan eten – volgens mij staat het al klaar.’ Mijn woorden worden ondersteund door een geur van etenswaren, waarvan ik wist dat het de borrelende groentesoep zou moeten zijn.
Het harde kraken van de verschuivende deuren laten me omhoog kijken, waarbij ik in mijn grote angst zie dat de deuren zich aan het sluiten zijn. ‘Kom op Max, godverdomme,’ mompel ik dan zacht en fluisterend. Mijn handen vormen zich vrijwel direct to vuisten en de kleur weet ietwat uit mijn gezicht weg te trekken. Wanneer ik uiteindelijk het kleine gestalte van Max tussen de dicht schuivende deuren zie schieten, laat ik de lucht over mijn lippen glijden – hij had het eveneens gered, er was opnieuw een dag voorbij gegaan waar op al mijn Runners veilig terug zijn gekeerd.
      ‘De muur in het zuiden is ook verschoven. Ik weet niet of jullie nog rare muren hebben gezien, die er niet horen? Ik moest omrennen, daarom ben ik zo laat. Geen uitweg neem ik aan?’ Met een fronsende en onderzoekende blik kijk ik naar het gezicht van Max, dat even onpeilbaar staat als altijd. Hoogstwaarschijnlijk dacht hij na oer zijn voorgaande leven, iets waar ik hem de laatste tijd steeds vaker op kan betrappen. Het gegeven dat hij zijn eeuwige vraag “geen uitweg neem ik aan” opnieuw heeft gesteld, laat alleen maar zien hoe graag de jongeman naar zijn voorgaande thuis zou willen en het brak mijn hart dat ik het hem niet kon schenken.
‘De muren in het westen en het oosten zijn eveneens verschoven, alsof ze tegelijkertijd zijn gedraaid. . .’ Mijn antwoord over de muren is zakelijk, Skipp zou morgen aan Max vertellen dat ze de zijkanten aan het noorden moeten gaan onderzoeken om te kijken of daar exact hetzelfde is plaats gevonden, alhoewel ik het antwoord eigenlijk al kon voorspellen. ‘Je moet voortaan eerder starten om terug te keren naar de Glade, Max. Ditmaal was het te erg op het nippertje, dat wil ik niet meer zien gebeuren.’ Mijn laatste woorden komen er wat harder uit, de ondertoon die ik gebruikte wanneer ik sprak als de ‘echte’ leider. Ik duldde geen tegenspraak, helemaal niet van Max. Daarnaast wist hij zelf hoogstwaarschijnlijk ook wel dat het niet veel had gescheeld of hij had een nacht in de Maze door moeten brengen in het gezelschap van de Grievers.
      ‘Nou, hup jullie – naar de Maproom. Goed werk, trouwens. We komen er steeds dichterbij, geloof me.’ Mijn stem verraadt niets van mijn wantrouwen. Ik wilde sterk blijven voor de gehele groep en laten zien dat ik er vertrouwen in heb, ook al vond ik dat zelf soms moeilijk te geloven.

---

•