| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

---

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
      • Everyone does their part
      • Never hurt another Glader
      • Never go outside the Glade


Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?     

---

      –– ROLLENLIJST

• LEIDER • Brandon – Derive, 1.8       • BUILDERS • Wren – Floki, 1.11 • Vince – Gally, 1.7       • RUNNERS • Skyler – Aureolus, 1.8 • Skipp – Majikku, 1.2 • Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS • Ryan – Nostalgic, 1.13       • BAGGERS • Jemima – Jensen, 1.6 • Rhosaline – Griever,1.10 • Niko – Fixit_FelixJr, 1.12       • TRACK HOES • Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11 • Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS • Mallica – Firth, 1.5       • MED JACKS • Marvelle – Dashner, 1.8       • SLICERS • Xaime – Ryess, 1.12

---

      –– REGELS

      • Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
      • Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages       besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
      • Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
      • Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
      • Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
      • Minimaal aantal woorden van 200 per post.



      –– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

---

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

21 l Slicer l 18 maanden

Op een rustig tempo loop ik achter Sal aan naar de dieren. Zoals altijd is zijn humeur slecht. Nadat de dieren zijn verzorgd door Sal, lopen hij en ik naar het slachthuis toe. Hopelijk heeft Sal gelijk en heeft Ian zijn werk goed gedaan. Soms doet hij zijn werk niet goed, Sal en ik kunnen dan zijn troep opruimen. iets wat ik niet graag doe. Als je iets doet, moet je het goed doen. Blijkbaar snapt Ian dat nog niet. Of hij wil het niet snappen. Vandaag op tijd klaar zijn dat zou fijn zijn. Dan kan ik die nieuwe nog zien en op tijd eten. Mijn humeur is ook niet al te best vandaag. Dus als Ian zijn werk niet goed heeft gedaan dan kan hij de wind van voren verwachten. Zodra ik het slachthuis binnen kom, kijk ik of ik Ian ergens zie. Hij staat bij een koe, waar een hoop bloed rondom ligt. Hij heeft het dus eindelijk goed gedaan. Tenminste, dat denk ik totdat ik de koe nog zie bewegen. Hoofdschuddend loop ik naar hem toe. Hoe vaak moet ik hem nog uitleggen dat het door snijden van de halsslagader het beste is? Het dier bloed snel dood en heeft zo min mogelijk pijn op die manier. Het is dat je geen andere Glader pijn mag doen, want mijn handen jeuken. Een klap voor zijn kop zou hem goed doen, volgens mij.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 21:41 ]

---

Physics is awesome

[Moet ik dit hier ook melden? Hamartia is nu Firth.]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

De fluisterende stemmen van de mensen, stromen over me heen, zonder dat ik er een geheel van zinnen uit kan vormen. "Je hebt geluk, vanmiddag staat mijn specialiteit op het menu," valt er dan toch een stem op. Eventjes kijk ik in die richting, maar ik kan niet meteen zeggen wie het nu weer was die het zei. Wel klonk het positief en niet bepaald aanvallend, tenzij zijn specialiteit slangengif blijkt te zijn. Die optie sluit ik maar snel buiten, aangezien deze groep niet de indruk geeft me te willen vermoorden. Althans niet in zijn geheel en degene die hier de leider blijkt te zijn, laat dat blijkbaar niet toe.
"Hé, het geeft niet. Kom maar." zegt Tiu vervolgens. "Ik zorg ervoor dat je veilig bent. Het komt goed," Ik liet me geruststellen door zijn glimlach en vriendelijkheid, terwijl ik naar de rest van zijn uitleg luisterde over dat ik maar bij hem en ene Rhosa in de buurt moest blijven en over hoe ik uit deze kuil kon geraken. Ik volg zijn beweging als hij me toont waar Rhosa zich bevindt en haar ietswat stuntelige zwaai, vrolijkt me een beetje op. Ik ben hier niet de enige die geen idee heeft hoe zich te gedragen en te houden. Ik kijk toe hoe Rhosa dan weg gaat om een deken te gaan halen, zoals Bran had gezegd.
Toch wat meer gekalmeerd, leg ik mijn hand in die van Tiu zodat hij me kan helpen om eruit te geraken. Net op dat moment gilt er iemand enorm hard: "Nieuwe". Ik schrik enorm en knijp onbewust hard in Tiu's hand. Pijn zal het hem natuurlijk niet doen, aangezien ik niet bepaald de sterkste ben, maar ik bijt toch een beetje op mijn lip en kijk hem verontschuldigend aan. Ik durf gewoon niet meer in de richting van het geschreeuw te kijken en zet mijn voet af op de plaats die Tiu me had aangewezen. Zo snel mogelijk wil ik hier nu uit deze lagere en benadeelde positie. Zodra ik uit de kuil ben, zucht ik opgelucht, terwijl ik Tiu een dankbaar glimlachje toewerp. Rhosa komt niet veel later met een deken aangelopen, dat ze me dan ook aangeeft. Ik neem het van haar over en schenk ook haar een dankbare glimlach. De groep had me toch genoeg geïntimideerd, zodat ik een tijdje niets meer zou zeggen.
Plots voel ik hoe mijn kin ruw wordt beetgenomen en geschrokken sper ik mijn ogen ver open. Enkele seconden lang staart Rhosa me recht in de ogen, terwijl ik niets anders kan doen dan terug staren. Ik had niet meteen de lef of de kracht om me uit haar greep los te maken en bovendien had ik het gevoel dat dat ook niet nodig was. Dan plots zie ik hoe een mondhoek van haar omhoog gaat, waarna ze mij weet te melden dat ik het hier prima zal redden. Ze laat mijn gezicht los en even blijf ik verbijsterd staan. Uiteindelijk besluit ik maar dat dit iets goed was en sla de deken om me heen. Nu pas merk ik hoe koud ik het eigenlijk had. Trillend trek ik de deken dichter om me heen, verward en nog steeds een beetje angstig.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Mijn ogen blijven gericht op het nieuwe meisje totdat Qiane naast me verschijnt. “Nieuwe!” Haar geschreeuw doet enkele Gladers geïrriteerd omkijken – iets waardoor er een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Het meisje in de box lijkt door de actie van Qiane te schrikken en knijpt in de hand van Tiu. Ik draai me om naar Qiane en bekijk bezorgt haar gezicht. Het is niet iets wat erg nieuw is; als Qiane enthousiast wordt is ze nogal onhandig. Ik tover een doekje tevoorschijn en reik het haar aan. Ik draai me nog even om naar de Greenie – om vervolgens op te merken dat Tiu haar de Box uit helpt. Ik twijfel of ik mijn hulp aan zal bieden maar uiteindelijk doe ik het toch niet; Tiu helpt haar al, en daarbij moet ik nog het avondeten klaarmaken. Opnieuw schiet mijn blik richting het meisje – misschien wordt ze wel een Cook, al ziet ze er niet echt zo uit; misschien wordt ze wel een Med – Jack of Track – Hoe.

Ik weet nog dat ik hier kwam. Zevenentwintig maanden geleden – vanaf het begin. Ik was redelijk iel, onzeker en bang maar binnen een half jaar was dat al veranderd. Door het zware werk dat ik hier moest doen in het begin kreeg ik al snel spieren en zag ik er peziger uit dan eerst – dat was ook iets wat me zelfvertrouwen gaf. Nu ben ik niet meer bang; dit is nu mijn leven en ik geloof niet dat er ooit een uitgang wordt gevonden.
Met een makkelijk sprongetje sta ik weer overeind zodat ik boven Qiane uit toren. “We eten vanavond lasagne,” deel ik haar mee. Ze zal wel blij zijn omdat haar groenten erin zitten. Ik grijns lichtelijk en knik dan richting de Homestead. “Ik ga het zo voorbereiden,” lach ik naar haar. Als het goed is hebben de andere Cooks al de borden en het bestek schoongemaakt – ik nam enkel een pauze om naar de Newbie te gaan kijken. Ik kijk om me heen en merk een paar Cooks op die ik richting de Homestead stuur. Ik knik nog even naar Qiane vooraleer ik mijn weg naar de Homestead vervolg. In mijn hoofd zet ik alle verschillende ingrediënten en stappen op een lijstje. Peinzend kauw ik op mijn lip totdat ik eindelijk de keukens bereik. Alles is weer schoon en met een trotse glimlach kijk ik naar alle Cooks. “Listen up,” spreek ik ze toe. “We eten vanavond lasagne want we hebben nog genoeg groente over.” Op de meeste gezichten verschijnt een glimlach. Ik verdeel de taken en ga dan zelf ook aan de slag.

[ bericht aangepast op 29 sep 2014 - 21:30 ]

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Toen Elefteria wat kalmer was geworden legde ze haar hand in de mijne. Nu kon ik haar voorzichtig maar snel uit de lift omhoog trekken. En schreeuwde iemand luid 'nieuwe' en ik kon meteen weten wie het was. Qiane. Ik voelde hoe Elefteria kort maar even krachtig in mijn hand kneep. Ik keek even naar haar, ze zag er geschrokken uit.
"Shh..." zeg ik zacht terwijl ik haar helemaal uit de lift trek en tegen me aan houd. Al snel komt Rhosa terug met een dekentje en legt deze om Elefteria heen. Ik glimlach even, maar deze verdwijnt al snel wanneer ze Elefteria bij haar keel vastpakt. Ik wachtte even af, maar wanneer het me te lang zou duren zou ik haar stoppen.
"Je gaat het hier prima redden, Elefteria," mompelde ze en liet haar los. Ik keek Rhosa aan en schudde mijn hoofd. Ik sloeg mijn arm opnieuw om Elefteria heen.
"Kom, we gaan eten." Ik keek nog even naar Rhosa en leidde Elefteria toen mee richting de plek waar we altijd aten. "Bij nader inzien, blijf maar bij mij in de buurt voor zolang het kan. Morgen zul je contacten moeten gaan leggen met andere, maar het komt goed," vertelde ik haar en ik kneep even zachtjes in haar schouder. Ik begeleid haar naar een plekje om te zitten en duw haar zachtjes neer.
"Ik haal wat voor je," vertel ik en ik loop naar de plek toe waar het eten staat, ik pak twee borden met voedsel en loop rustig terug. Ik neem plek naast Elefteria en glimlach. "Kijk eens aan." Ik zet het bord voor haar neer en leg het bestek erbij. "Heb je wel even nodig om aan te sterken. En ik ook na een hele dag in de Maze." Ik neem een hap en besef me dat ze er nog niets over weet. Bran zou haar alles uitleggen denk ik, toch? Morgen of vanavond?

[ bericht aangepast op 29 sep 2014 - 21:43 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

JEMIMA

• • •

KEEPER OF THE BAGGERS • SEVENTEEN • TWENTY-SEVEN MONTHS

De misselijkmakende 'lieflijkheid' waarmee de Gladers de nieuwe behandelden, deden Jem zich al spontaan omkeren van de Box Hole. Ze wachtte niet eens meer op Rhosa, die net iets wilde zeggen wanneer Bran begon te spreken. Jemima had zich al omgedraaid op haar hielen, om richting Homestead te gaan om haar maag te vullen met Ryans - dat zei hij net - specialiteit.
      "Tiu, zorg dat Elefteria wat te eten krijgt. Rhosa, jij zorgt voor een warme deken – de lift voelt koud aan. De rest kan gaan eten, dat hebben jullie verdiend. Jemima, met jou wil ik even spreken – jij kan even bij de lift blijven staan, graag."
      Jem draaide zich opnieuw om en staarde naar beneden, naar Bran. Hij had een donkere blik in zijn ogen en ze staarde minstens zo donker terug, met één wenkbrauw opgetrokken. Daarna draaide ze zich weer met een zucht om en rolde ze met haar ogen.
      "Iemand zit in de problemen," zei Rhosa. Ze glimlachte even en Jemima beantwoorde die glimlach met een spottende grinnik. "Succes." Rhosa legde een hand op Jems schouder en liep toen weg.
      Jemima was niet bepaald van plan om liefjes te gehoorzamen aan Brans dwingende woorden. Haar gedachten waren één grote warboel en ze had geen zin om hier on eens gezeik bovenop te krijgen. Niet dat ze gewoonlijk haar bevelen opvolgde, maar wat maakte het ook uit.
      Tiu liep met de nieuwe mee naar Homestead en Jem had plotseling toch niet zoveel zin meer om te gaan eten. Ze sloot zich af van alles dat daarna nog werd gezegd en keek even om zich heen en kreeg plotseling een stikkend gevoel. Het overweldigde haar maar weer eens: ze zaten opgesloten, omringt door gigantische muren en ze zouden er nooit weg geraken.
      Jemima's gedachten dwaalden af terwijl haar voeten haar ergens heen brachten, totdat haar handen plotseling een koud oppervlakte raakten, dat van de koude steen van de muren. Ze staarde omhoog en liet zich toen in het gras neervallen.
      Was ze jaloers om de aandacht die Elefteria kreeg? Nee. Ze vond het gewoon niet eerlijk dat de nieuwelingen zo 'lief' benaderd moesten worden - zeker niet nu het een nieuweling was die de regelmaat verstoord had. Het enige zekere waaraan ze zich nog konden vastklampen. Jem was van mening dat het gewoon valse hoop was, dat lieve benaderen en steunen en troosten. Nee, ze waren hier niet veilig. Dat zouden ze ook nooit zijn. Er was genoeg om bang voor te zijn, waarom zou je dan zeggen dat dat niet zo is? Dit is niet even een tripje naar een onbewoond eiland waar je even alles van je zielige leventje - letterlijk - kunt gaan vergeten.
      Dit was de realiteit. Zo moest ze dus ook verkondigd worden. Jems maag rommelde, maar ze had nog steeds geen zin om zich onder de mensen te gaan mengen en... sociaal te doen. Dit kwam hoogstwaarschijnlijk omdat ze nu in een staat verkeerde waarin ze iemands oog zou kunnen uitsteken. Onbewust prutse ze aan het heft van haar mes, dat permanent aan haar riem bevestigd was en ze traceerde met haar wijsvinger de littekens op haar armen.
      Het geschreeuw van een meisje. Háár geschreeuw. Een brandende pijn die zich allesverwoestend een weg door haar zenuwstelsel baande. Ze sloot haar ogen even. Er ging echt geen dag voorbij dat ze er niet aan terugdacht. Maakte dat haar zwak? Jemima zelf vond van wel. Ze wilde niet blijven dralen op het verleden. Ze wilde niet... ze wilde niet zoveel nadenken als ze eigenlijk deed, maar met haar eeuwig zó actieve gedachten, leek alleen al maar een glimp aan hoe haar leven er zonder dat vele nadenken uit zou zien, onmogelijk.
      "Jemima, jij nutteloze, melodramatische shank. Je bent ook altijd zo ongelofelijk positief ingesteld", mompelde ze tegen zichzelf.

---

Ik had hem langer willen maken, maar inspiratieloosheid heerst. :')

[ bericht aangepast op 29 sep 2014 - 22:59 ]

---

help

---

Met een beschermende blik in mijn kijkers houd ik Elefteria in de gaten terwijl ze richting Skipp weet te schuifelen, welke direct geruststellende woorden begint uit te spreken. ‘Hé, het geeft niet – kom maar. Ik zorg ervoor dat je veilig bent – het komt goed. Niets van al die zeikers aantrekken, blijf maar bij Rhosa en mij in de buurt. Hieronder zit een randje, als je – je voet daar op zet kan ik je zo omhoog trekken uit de lift.’ Zuchtend glimlach ik onbewust, het zijn immers vrijwel altijd dezelfde personen waar ik op kan rekenen wanneer er een nieuwe Glader is gearriveerd. Het was een goede keuze geweest om de zorgen rondom Elefteria voor een kort moment aan Skipp en Rhosa over te dragen, aangezien zij wisten hoe angstig een nieuweling zich moet voelen en hier goed op in konden spelen.
Echter, ik wist dondersgoed dat ik zo dadelijk direct naar Elefteria zou moeten gaan om de zorg rondom haar opnieuw over te nemen. Niet alleen diende ik te vertellen waar ze was uit gekomen en wat de bedoeling was van dit alles, maar ik moest deze taken tevens niet op Skipp en Rhosa’s schouders moeten laten rusten. Mijn leiderschap bracht niet altijd alleen positieve elementen met zich mee, maar tevens de negatieve kanten hiervan – welke ik zwijgzaam moest accepteren.
      Wanneer meerdere Gladers langzaamaan naar de Homestead vertrekken om te gaan eten – voornamelijk doordat de nieuweling daar tevens heen wordt gebracht door Skipp – richt ik mijn kijkers opnieuw omhoog naar Jemima, welke naar mijn verwachting tevens is verdwenen. Gedurende het uitspreken van mijn waarschuwing naar Jemima had ik dondersgoed geweten dat ze hoogstwaarschijnlijk nooit zou blijven staan wachten, waardoor ik op zoek zou moeten gaan naar de jongedame om uitleg te vragen voor haar gedrag richting Elefteria – iets wat moeilijker zou kunnen gaan worden dan ik van te voren denk, aangezien de gedachten van Jemima de laatste periode alsmaar afdwalen.
      Het piepende geluid van de deuren van de lift welke zich sluiten, maken het dat ik mezelf uit mijn gedachten weet te ontworstelen en met een korte beweging klim ik uit de lift – welke binnen een minuut is gesloten. Mompelend zet ik vervolgens koers naar de Homestead, om daar twee harde koeken te pakken om mee te nemen naar Jemima – welke hier niet aanwezig schijnt te zijn. Daarna loop ik snel langs de tafel van Skipp, Rhosa en Elefteria – waarbij ik een rustige glimlach naar ze allemaal werp.
‘Skipp, breng Elefteria na het eten naar mijn kamer alsjeblieft. Dan zal ik er voor zorgen dat ik op tijd terug ben en haar alles kan vertellen. En. . . Bedankt, alweer. Jij ook, Rhosa.’ Met dit korte compliment, maak ik een gebaar met mijn hand en zet vervolgens koers naar het midden van de Glade – waar ik rond begin te kijken om een spoor op te vangen van Jemima. Doordat het niet geheel donker is, maar slechts een lichte schemering – kan ik net een zwart postuur opmerken aan de rand van de Maze, welke ik vrijwel direct heken als Jemima door de wijze waar op ze in elkaar gedrukt zit.
      Wanneer ik eenmaal dichterbij de jongedame kom, hoor ik dat ze ietwat in zichzelf aan het mompelen is. Als vanzelfsprekend laat ik het langs mezelf heen gaan, aangezien het niet beleefd zou zijn om gesprekken af te luisteren welke personen met zichzelf aan het voeren zijn – helemaal niet wanneer deze persoon Jemima is, die dit vaker scheen te doen. Zwijgzaam laat ik mezelf naast de jongedame langs de muur omlaag glijden, zodat we zij aan zij zitten en een uitzicht hebben op de Glade en de muren aan de overkant van ons. Het voelde altijd vreemd om zo dicht in de buurt te zijn van de Maze, slechts een muur tussen ons in – alsof ik werd terug geslingerd naar mijn verleden als Runner.
      ‘Ik heb wat te eten voor je mee gebracht, een van de koeken. Ik weet dat het niet veel is, maar het is de laatste tijd wat moeilijker om iedereen voldoende eten te geven.’ Mijn stem is zacht en fluisterend, aangezien ik niets in de Maze wakker wil maken dat vredig ligt te slapen – voor zo ver de wezens in de Maze ‘vredig’ kunnen zijn en kunnen slapen. Voorzichtig plaats ik een van de koeken in de schoot van Jemima, waar ik na enige aarzeling eveneens de tweede koek plaats. Ze heeft het hoogstwaarschijnlijk meer nodig dan ik en ik kon immers tegen een stootje of tegen wat voedselgebrek. Jemima was echter een ander verhaal. Sinds ze de Changing heeft meegemaakt ben ik steeds meer beschermend over haar geworden, helemaal rondom het onderwerp van het eten.
      ‘Jem, je weet dat het moeilijk is als nieuweling. Natuurlijk zitten wij hier al ontzettend lang en hebben wij het vele malen moeilijker, maar de angst wanneer je hier binnen komt rollen en een stel doorgewinterde Gladers ziet kan soms overdonderend zijn. Denk je niet dat het beter is om bij de volgende nieuweling in de bossen of in ieder geval de Homestead te blijven? Dan doe je het jezelf ook niet aan om alle reacties van de anderen aan te horen.’
      Voor een kort moment aarzel ik, maar wanneer ik de littekens op de binnenkant van Jemima’s arm zie en terug wordt gezogen in het verleden – sla ik alsnog een arm rondom haar schouder en trek haar dichter tegen me aan. Zuchtend blijf ik voor een kort moment zwijgzaam zitten, wensend dat alles gewoon beter zou gaan voor Jemima en ze het gemakkelijker zou hebben hier – of dat in ieder geval zij een uitweg zou vinden en terug zou kunnen naar haar voorgaande leven. ‘Het spijt me dat ik zo bazig deed,’ fluister ik dan zacht.

[ bericht aangepast op 30 sep 2014 - 16:59 ]

---

•

---

Zoals altijd staat er een grote groep Gladers rond de Box, het verbaasde me ook niks dat iedereen het avondeten even uitstelde. Ik sloot me zwijgend achteraan aan, en stond op mijn tenen om een glimp van hetgeen in de Box op te vangen. Er steeg gefluister op, verbaasde klanken klinkend. "Alwéér een nieuwe?" Hoorde ik minachtend naast me. Nogmaals ga ik op mijn tenen staan, om nog net te zien hoe Bran zich in de Box laat glijden, om het nieuwe meisje op te vangen. Het meisje zat ineengekrompen in een hoekje, met een veelzeggende blik vol angst in haar ogen. Ieder van ons had zo gereageerd bij onze aankomst, maar veel durfden het niet meer op te rakelen. Dus waren er veel mensen die geërgerd stonden te kijken naar de nieuweling, terwijl iedereen best wist dat ze geen haar beter waren geweest.
      Ik glimlachte even toen ik hoorde dat Skipp zijn hulp aanbood, hij was een van de weinigen die wat sympathie voor de nieuwelingen kon op brengen. Langzaam dreef de groep weer een beetje uiteen, het avondeten was voor sommige chagrijnen belangrijker. Heel veel van de nieuwe Glader had ik nog niet gezien, maar dat hoefde ook niet - ik zou een van deze dagen wel met haar kennis maken.
      De deuren waren inmiddels gesloten, de dag zat er bijna op. Langzaam vertrok ik samen met een paar andere Gladers naar de Homestead, net zoals de meesten had ik gruwelijke honger, dus even iets eten zou geen kwaad kunnen. Als ik binnen ben, snuif ik even de geur van het eten op. Je zou verwachten dat de gerechten niet zo geweldig zouden zijn, maar ze waren over het algemeen best te eten.
      Rustig schepte ik een bescheiden portie op mijn bord, waarna ik langzaam naar een van de tafels loop. Ik besloot bij Skipp en de nieuweling te gaan zitten. Zonder al te veel geluid te maken plaatste ik mijn bord op tafel, schoof te stoel naar achter en ging zitten.
      "Alles oké?" Vroeg ik, niet echt gericht op één persoon, meer aan de gehele tafel. Ik prikte met mijn vork in mijn aardappels, die een tikkeltje droog waren naar mijn mening.

[ bericht aangepast op 1 okt 2014 - 9:18 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

[But Rhosa zit helemaal niet bij hen? Of heb ik een post van Rhosa over het hoofd gezien?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

JEMIMA

• • •

KEEPER OF THE BAGGERS • SEVENTEEN • TWENTY-SEVEN MONTHS

      Haar handen verplaatsten zich weer naar haar dolk en ze spitte er even de aarde naast haar mee om. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe een gestalte die overduidelijk de naam 'Bran' droeg. Ze zakte onderuit en probeerde onzichtbaar te worden. Haar benen, die zonet half waren opgetrokken en zo'n beetje losjes gespreid waren in haar gebruikelijk, nonchalante houding, vielen nu plat op de grond en ze keek door haar wimpers omhoog naar de schaduw.
      "Wat, kom je me een leiderspreek geven?" mompelde ze spottend. Haar haar plakte een beetje aan de muur en omdat het nu te lang was om nog rechtop te blijven staan, viel het in haar ogen. Ze blies er even naar, maar het hielp niet. Toen Bran naast haar ging zitten, ging ze dus zelf min of meer weer normaal zitten.
      "Ik heb wat eten voor je mee gebracht, één van de koeken. Ik weet dat het niet veel is, maar het is de laatste tijd wat moeilijker om iedereen voldoende eten te geven." Jemima keek naar beneden, waar hij één van de koeken had neergelegd en nam het in haar handen. Ze brak er een stukje af en stopte het in haar mond, terwijl ze zei: "Ik heb geen honger" en de rest van de koek ook naar binnen speelde. De andere reikte ze Bran opnieuw aan.
      "Jem, je weet dat het moeilijk is als nieuweling. Natuurlijk zitten wij hier al ontzettend lang en hebben wij het vele malen moeilijker, maar de angst wanneer je hier binnen komt rollen en een stel doorgewinterde Gladers ziet, kan soms overdonderend zijn. Denk je niet dat het beter is om bij de volgende nieuweling in de bossen of in ieder geval de Homestead te blijven? Dan doe je het jezelf ook niet aan om alle reacties van de anderen aan te horen. Jemima klemde even boos haar kaken op elkaar en slikte toen de rest van het eten door. Ze kromp onbewust ineen toen ze Brans arm on haar schouder voelde en ging toen ze in het schemerduister zag waar hij naar keek, op haar handen zitten.
      "Het spijt me dat ik zo bazig deed." Jem overwoog even om koppig in een staat van stilzwijgen te blijven, maar de nachtmerrie van vorige nacht, deed haar anders beslissen.
      "Zeg, Bran. Heb ik ooit om medelijden gevraagd?" mompelde ze zachtjes. "Want eerlijk, ik geef echt geen ene shuck om wat ze erom zeggen. Er zijn genoeg mensen die het met me eens zijn; waarom is het nodig om er voor de Greenies doekjes om te winden? Dit is nu eenmaal wat het is, en als ze het niet snel inzien en ernaar gaan leven, worden ze binnen de kortste keren wanhopig genoeg om van de muren te gaan springen." Ze zweeg even en keek Bran niet aan. Ze merkte dat ze haar stem had verheven, maar het kon haar eigenlijk niets schelen. "Of wil je me hier gewoon niet? Is dat het? Wil je gewoon liever dat ik de Glade uitgezet word en door een Griever word opgevreten als ik 's avonds voor gesloten deuren in de Maze sta? Iedereen heeft het moeilijk, Bran. Niet alleen de nieuwelingen. Waarom worden zij dan anders behandeld?" Ze duwde zichzelf weer wat van de grond en wrikte het mes uit de grond. Ze klopte de kruimels van de koek van haar topje en staarde naar het gras waar ze in vielen, al kon ze het helemaal niet zien in deze duisternis. Het begon al wat kouder te worden, maar ze onderdrukte de neiging om te beven.
      Jemima wilde nog iets zeggen in de beledigende aard van: 'ze ziet er nu ook niet echt als Glader-material uit', maar ze besloot haar mond te houden, ook al was het in haar ogen wel de waarheid. Ze staarde hardnekkig voor zich uit, naar de lichtpuntjes in de verte die aangaven dat hier mensen woonden. Woonden. Plotseling leek het zo'n vreemd woord.

It's a little short, again. I'm sorry. :')

---

help

KillianHook schreef:
[But Rhosa zit helemaal niet bij hen? Of heb ik een post van Rhosa over het hoofd gezien?]

Daar ging ik even van uit. Maar heb het al aangepast! (:

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

---

Mijn blik blijft de gehele tijd op de sterren gericht, welke voor enkele momenten zichtbaar zijn doordat de schemerende hemel zich langzaamaan aan het inwisselen is voor de duistere nacht welke zwarter schijnt te zijn dan voorheen. Mijn ene arm heeft zich beschermend rondom Jemima’s schouder gekruld en mijn andere hand draait de koek enkele malen rond welke Jemima aan me terug heeft gegeven. De gedachten dat ze hoogstwaarschijnlijk veels te weinig heeft gegeten de afgelopen periode kruipt als geheel vanzelfsprekend in mijn hoofd – welke ik naar buiten tracht te dwingen. Ik diende mezelf op dit moment te richten op de gedachten van Jemima, niet op mijn eigen overbeschermende gedachten waar zij hoogstwaarschijnlijk niets aan zou hebben.
      ‘Zeg, Bran. Heb ik ooit om medelijden gevraagd? Want eerlijk, ik geef echt geen ene shuck om wat ze er om zeggen. Er zijn genoeg mensen die het met me eens zijn; waarom is het nodig om er voor de Greenies doekjes om te winden? Dit is nu eenmaal wat het is en als ze het niet snel inzien en er naar gaan leven, worden ze binnen de kortste keren wanhopig genoeg om van de muren te gaan springen.’
Voor een kort moment houd ik mijn ademhaling in doordat de stem van Jemima de hoogte in schiet en harder schijnt te worden door de onderliggende frustraties. Voor een gedeelte was ik het met haar eens, de nieuwelingen moesten zo snel mogelijk wennen aan de gevaren binnen de Glade. Maar aan de andere kant kon je van geen enkele persoon verwachten dat zij direct oplettend zijn en alles binnen in zich opnemen – helemaal niet wanneer wij daar ongeveer twee jaar de tijd voor hebben gehad. Wij zijn immers gestaald door de gevaren en weten hoe we er mee om moeten gaan, maar dat gold niet voor hen.
      ‘Of wil je me hier gewoon niet? Is dat het? Wil je gewoon liever dat ik de Glade uitgezet word en door een Griever word opgevreten als ik ’s avonds voor gesloten deuren in de Maze sta? Iedereen heeft het moeilijk, Bran. Niet alleen de nieuwelingen. Waarom worden zij dan anders behandeld?’
      Alhoewel ik me zojuist stil heb weten te houden gedurende de woordenstroom van Jemima, kan ik nu haast niet anders dan mijn wenkbrauwen in een diepe frons laten zakken en mijn blik op zij werpen. Het ongeloof is hoogstwaarschijnlijk van mijn gezicht te lezen, maar ik besluit om haar gezichtsuitdrukking slechts voor enkele minuten te bestuderen om meer te weten te komen over haar beweegredenen. Diep van binnen vond ik het verschrikkelijk om Jemima zo te zien, terwijl ze ‘vroeger’ altijd zo vrolijk en energievol was – altijd in voor een wild avontuur en altijd in voor een goed potje lachen. Nu overdacht ze alles en zocht ze dingen achter plaatsen waar niemand ooit zou durven te kijken, wat vrijwel nooit positief uit zou gaan pakken voor haar door de bijkomende paranoïde gedachten.
      Voorzichtig schuif ik een losse haarlok van Jemima achter haar oor en verschuif vervolgens wat zodat ik binnen haar gezichtsveld kom te zitten en ze mijn blik haast niet kan ontwijken. Inmiddels is zijn verwarring verruild voor een bezorgdheid welke ik niet bepaald kan plaatsen, alsof ik Charlie voor me zien in plaats van Jemima – en dit de laatste kans is om hem duidelijk te maken wat hij voor me duidelijk maakt.
      ‘Jemima. . . Jem. . . Hoe kom je er bij dat ik je hier weg zou willen? Je weet dat ik liever mezelf op zou sluiten in de Maze om jou zo in veiligheid te houden.’ Voor een kort moment aarzel ik, voordat ik een korte kus op haar voorhoofd druk. Hoe kon ze dit in haar mooie hoofdje halen? Jemima was inmiddels als een vast gedeelte van mijn leven geworden. Dat kon ook niet anders wanneer je ongeveer zevenentwintig maanden samen moest vechten voor je leven.
‘Denk alsjeblieft nooit me zo, Jem. Wanneer ik jou zie dan weet ik dat er hoop is om dat verdomde Maze te overwinnen en om terug te keren naar onze voorgaande levens. Kom op. . . Ik kan niet nog iemand verliezen waar ik. . .’ Voor een kort moment slik ik mijn originele woorden in. ‘. . . waar ik om geef. Alsjeblieft, doe me dat niet aan.’ Mijn stem breek op het moment dat ik Charlie voor me zie en ik sla kort mijn kijkers neer, waarna ik me weer in mijn originele positie terug laat zakken tegen de muur – mijn armen nu losjes op mijn knieën bungeldend in plaats van rondom Jemima’s schouders.
      ’Echt, mocht er iemand proberen jou ’s nachts in de Maze te werpen dan verscheur ik ze met m’n blote handen als het moet,’ brom ik dan zacht.

---

•

Med-Jack • negentien • twintig maanden

      Vince kijkt me verward aan, na mijn vraag of het nieuwe meisje te vertrouwen zal zijn. 'Geen idee, het is nogal vaag dit. Dat vertrouwen zal ze moeilijk winnen, gezien dit gehele tafereel,' antwoordt hij. Voor ik nog kan reageren, loopt hij naar voren, richting de grote groep Gladers bij de lift. Hij wenkt me nog, maar ik blijf staan waar ik sta en rol met mijn ogen. Ik blijf het verdacht vinden dat het meisje op het verkeerde moment aankomt, al ziet ze er though uit. Schijn kan echter bedriegen. Als ze echter niet voor de Creators werkt, is het niet geheel handig om met z'n allen om haar heen te gaan staan. Ze ziet er namelijk, zo ver ik kan zien, nogal uit als een bang poppetje. Daarom besluit ik er niet heen te gaan, ik zal het meisje toch wel ontmoeten wanneer ze alle beroepen uit gaat proberen.
      Ik begin terug richting Homestead te lopen, voor het avondeten, terwijl ik me afvraag of Brandon nog een vergadering voor de Keepers gaat opzetten, gezien het meisje dus op een ongebruikelijk moment komt. Het zal me eerlijk gezegd verbazen als dat niet zou gebeuren.
      Hoe dichter ik bij Homestead komt, hoe beter ik de etensgeur ruik. Het verbaasd me elke keer wat de Cooks voor elkaar weten te krijgen met de weinige dingen die ze hebben. 'Ryan,' glimlach ik wanneer ik hem zie. 'Dat ruikt weer goed.' Er zullen vast wel mensen zijn hier die het eten niet lekker vinden, echter ben ik er in mijn tijd hier achtergekomen dat ik niet echt een kieskeurige eter bent, waardoor ik het eten altijd wel goed vind. 'Ik wilde nog vragen of je nog hulp nodig had, maar zo te zien is alles al klaar,' vervolg ik, terwijl ik een blik werp op degenen die al aan het eten zijn.


Worst post ever

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"NO ONE GIVES A CRAP
WHAT YOU THINK, SAY OR DO."

† † †
ZU'SALGAN
SLICER • 28

Eenmaal in het slachthuis, is de rode kleur, wat in een plas rondom het dode dier ligt, het eerste wat hem opvalt. Het is een godvergeten wonder dat die idioot het eindelijk eens goed geflikt heeft, wat de reden daarvan is maakt momenteel niet zoveel uit. Hij had trek, en wanneer dat het geval was, is hij al helemaal niet te humeuren.
      “Hé hansworst!” riep hij hem toe, zodra hij dichterbij was gekomen. “Je schijnt het dit keer –” Hij kon zijn zin niet afmaken, wat hoogstwaarschijnlijk beter was ook, gezien het ‘dode’ dier opeens een stuiptrekking kreeg. Met een geërgerde zucht bleef hij staan om naar het tafereel te kijken en vervolgens Ian een moordzuchtige blik te sturen, die hij weifelend uit de weg ging. Xaime liep eerder naar hem toe, hoofdschuddend, om het op te lossen.
Na luttele seconden besloot hij te helpen, hoewel hij eerst zijn kloffie aandeed welke ze moesten dragen bij dit soort werk. Het ging redelijk snel zo met z’n tweetjes – hij had Ian gezegd op te rotten en te kijken naar hoe hun het werk deden, zodat hij er wellicht nog wat van kon leren.
      “Kijk, uilskuiken, zo doen we dat. Niet dat halfslachtige,” hierbij gleed er voor kort een vreemde grijns over zijn gezicht heen, alsof hij zijn eigen humor wel kon waarderen, “wat jij elke keer weet te presteren. Denk je dat je het de volgende keer aankan?” Het was geen zorgzame vraag waar hij überhaupt antwoord op verwachtte, maar Ian – die het niet door had óf er schijt aan had – beantwoordde deze toch.
      “Ik begrijp niet wat jullie zaniken hoor, uiteindelijk is het toch dood. . .” durfde hij te laten horen aan hen, waar Zu’Salgan direct zijn ogen door dichtkneep om zich in te houden. Niet slaan, laat hem niet alle hoeken van deze ruimte zien. . . Inhouden! Het werd zo langzamerhand een soort mantra, verdomme.

[Ik weet dat het een crappy post is, maar ik had even geen inspiratie.]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Het gehele newbie tafereel kwam teneinde en stilaan verlieten de Gladers de lift om zo meteen hun avondmaal binnen te smikkelen. Iets wat ik beter ook zou doen gezien ik echt 'stierf' van de honger. Om mijn gemak liep ik wat achter de groep en keek ik even rond, helaas was ik Emery kwijtgeraakt in de menigte maar ik zou haar zo vast wel terugzien. Mijn blik viel echter op de blonde speelse lokken van Mallica, één van de jongste Gladers hier maar ook wel de stilste. Heel af en toe had ik wel eens een praatje met haar al was dit vaak van korte duur. Met een licht versnelde pas kwam ik naast haar lopen en glimlachte ik even zwakjes naar het Slopper-meisje. "Hey, hoe gaat het?" vroeg ik haar vriendelijk terwijl we richting de Homestead liepen. De Cooks hadden weer wat lekker voorbereid en je kon het vanaf hier al ruiken. "Vind je het goed als ik bij jou zit?" vroeg ik Mallica vervolgens maar wachtte niet echt op een antwoord van haar, ze zou het vast geen probleem vinden en daarbij ik wilde haar om een gunst vragen. Ik volgde het voorbeeld van de Gladers voor me op en schepte wat op mijn bord. En wachtte daarna op Mallica zodat we samen een rustige eetplek konden vinden. Eenmaal we deze hadden zette ik me neer op de grond en stopte ik eerst wat eten in mijn mond om het gerommel in mijn maag te dempen. "Zeg, Mallica mag ik je wat vragen?" begon ik met halfvolle mond en slikte het vlug door. "Heb je morgen misschien hulp nodig? Mijn handen zijn wat verwond en ik mag slecht in de voormiddag werken aan het bouwstel. Alleen...Ik kan niet echt stilzitten en ik dacht, misschien heeft Mallica nog enkele taakjes waarbij ik kan helpen?" ratelde ik maar maakte volgensmij wel duidelijk dat ik graag wilde helpen en niet stilzitten gezien me dat nooit lijkt te lukken.

.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH