300 | Arrendale State Prison | speeltopic 1 - Speeltopics

---

Arrendale State Prison, een gevangeniscomplex die beide sekses huist in Georgia. Waarom? Vanwege bezuinigingen. Deze gevangenis leidt daar erg onder, er wordt op van alles bezuinigd. Dit valt ook wel te merken aan het gebrek aan personeel. Ze proberen het gevangenisleven zo gemakkelijk en goed mogelijk te laten verlopen, maar er gebeurd altijd wel iets. De gevangenen zitten er natuurlijk ook niet voor niks.


Rollen

Gevangenen:

° Ivy "Smiley" Leone - 24 - Twisty 1,2
° Pilar Soledad Cruz - 23 - Wallace 1,9
° Devina "Dracula" May Black - 25 - Ambrose 1,9
° Laylah "Angel" Adkins - 26 - Yoda 1,5
°
° Tabitha Hazel Guthrie - 25 - Gardenzio 1,5

° Nick "Barbie" Olsen - 32 - Assassin 1,1
° Duncan "Bad Luck" Henderson - 30 - Wallace 1,7
° Hayden "Spikey" Adams - 27 - Californication 1,6
° Floyd "Siren" Castiel Straye - 23 - Rekkles 1,8
° Aidan "Creep" Dean Thomson - 21 - C_A_L_M_ 1,3
°

Medewerkers:

° Cipier - Geneviva Amelia Jones - 27 - C_A_L_M_ 1,4
° Cipier - Catharina Penelope Gates - 25 - Gellert 1,6
° Cipier - Toran Celestine Harley Montgomery - 26 - Dumbledore 1,10

° Cipier - James "groentje" Redford - 24 - Assassin 1,5
° Psycholoog - Trevor "Manipulator" Goode - 28 - GrumpyCat 1,7
° Arts - Trenton Sawyer - 35 - Ambrose 1,9


Celindeling


Rooster


De gevangenis bestaat uit twee vleugels en een middengedeeltes waar je de gezamenlijke ruimtes vind. Een vleugel voor mannen en eentje voor vrouwen. Elke cel heeft een stapelbed, wat betekend dat iedereen een (willekeurige) celgenoot krijgt. Aan het einde van elke vleugel vind je douches. De gezamenlijke ruimtes bestaan uit een kantine, een recreatiezaal, een tuin buiten en een kapel. Verder heb je ook nog ruimtes waar gevangenen niet mogen komen, zoals de koffieruimte van de cipiers, de ziekenzaal en de kantoren.
Elke gevangene krijgt standaard gevangeniskledij, wat bestaat uit een donkerblauw overal met lange lange mouwen, een donkerblauwe broek, een donkerblauwe jas voor als het koud is, een grijs shirt met lange mouwen, een wit t-shirt en een witte top. Ze krijgen ook een donkerblauwe muts en grijze schoenen zonder veters. Ze mogen echter ook door de gevangenis goedgekeurde kleding dragen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:57 ]

---

Your make-up is terrible

[First]

---

Bowties were never Cooler

Begin:

Het is ochtend, iedereen begint aan hun dag, cipiers laten de gevangenen uit hun cellen en iedereen gaat richting de kantine om te ontbijten.

---

Your make-up is terrible

– MT.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

[MT]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

[MT]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Het is niet moeilijk om aan het ritme in de gevangenis te wennen. Veel dingen blijven altijd hetzelfde, zoals het opstaan, ontbijten, wat we wanneer mogen doen. Het is niet moeilijk, maar dat betekent niet dat het leuk is. Het betekent ook niet dat ik graag om zeven uur opsta, maar ik wordt gewekt en sta toch op uit mijn bed. Ik heb het onderste bed van ons stapelbed geclaimd, ik zat namelijk eerder in deze cel dan Silas. Ik had het slechter kunnen treffen en hoop maar dat hij hier mag blijven na zijn veroordeling, die er zeker gaat komen. De meeste gevangenen zijn namelijk behoorlijk irritant.
      We hebben een vol uur om op te staan, wakker te worden en te besluiten wat we vandaag aantrekken. Ik volg mijn vaste ritueel van naar het bed boven mij staren, minstens tien minuten terwijl ik wakker wordt, waarna ik toch maar opsta en ga pissen. Ik hoor dat het luidruchtiger begint te worden, anderen worden ook wakker. Het is hier dan ook niet vaak stil, zelfs 's nachts niet. Zeker niet als er een nieuwe lading gevangenen binnen is gekomen, anderen worden soms gek en pesten ze tot ze breken. Ik bemoei me er niet zoveel mee en blijf op mezelf.
      "Goedemorgen," mompel ik tegen mijn celgenoot.
      Vervolgens pak ik mijn spullen bijeen, mijn zeep, tandpasta en tandenborstel, handdoek en kleding. Ik wacht tot de cellen worden geopend en slof dan op mijn slippers en in mijn boxer, waar ik in slaap, door de gang naar het einde, waar de douches zich bevinden. Veel privacy heb je hier toch niet, de douches zijn gewoon een open ruimte waar alle mannen elkaar kunnen zien. Ook daar ben ik ondertussen aan gewend geraakt. Ik hang mijn spullen op, neem mijn zeep mee en kleed me verder uit voordat ik de kraan aandraai en ga douchen. Ik douche altijd redelijk snel, droog me af, poets mijn tanden en kleed me weer aan voordat ik mijn spullen terug in mijn cel leg en naar de kantine ga.
      Je ziet al gelijk de groepjes ontstaan in de kantine, terwijl ik in mijn eentje ben. Ik hou niet zo van groepjes die constant samen klitten en probeer deze dan ook te ontwijken. Ik sluit aan bij de rij voor het eten, pak een dienblad en schuif voetje voor voetje verder tot ik het eten op mijn bord gesmeten krijg. Dan zoek ik een tafel waar niemand aan zit en ga daar zitten. Het ontbijt is meestal niet te eten, net zoals nu. Er ligt een klodder havermoutpap op mijn dienblad die ondertussen ijskoud aanvoelt en erg dik lijkt te zijn. Toch eet ik alles op wat er op mijn bord ligt, je hebt het nodig hier. Meer krijg je niet.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 17:38 ]

---

Your make-up is terrible

M.T.~

Nikolaevna schreef:
Mijn topics.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Geneviva Amelia Jones
Ik stapte uit mijn kleine autotje nadat ik had geparkeerd bij de gevangenis. Veel mensen, zowel hier als in mijn omgeving vonden dat ik dit werk nu niet meer zou moeten doen, dat het te zwaar en te riskant was. Ik vond het maar onzin. Mijn lichaam zou echt wel laten weten wanneer het te zwaar werd en de kindjes in mijn buik zaten daar echt wel veilig. Ik was niet van suiker en de twee kleintjes waren kinderen van een cipier en een commando, dus die waren vast ook niet de zwaksten. Ik pakte mijn spullen en liep rustig naar binnen. Ik liet mijn pasje zien en kreeg mijn taken toegewezen voor vandaag. Ik zou het ontbijt in de gaten moeten houden, daarna zou ik de rest van de tijd in de ziekenboeg staan en als laatste nog wat papierwerk afwerken op het kantoor. Het was een standaard en vrij saai schema, maar ik kreeg tegenwoordig geen interesante baantjes meer, omdat ik zwanger was. Ik was niet ziek ofzo. Toch hing ik mijn wapens aan mijn riem en liep door naar de personeelskamer. Daar zag ik nog weinig mensen, ik besloot dus maar direct cellen te gaan openen. Ik mocht nu ook alleen maar de cellen van de mannen openmaken, omdat de vrouwen mogelijk jaloers konden reageren en flink tekeer konden gaan. Ik liep rustig het complex in en liep langs de cellen die ik een voor een openmaakte. Er was niet veel nieuws. Bij degenen die sliepen klopte ik een paar keer hard tegen de deur om ze wakker te maken. Als ze al wakker waren liep ik na het openen gewoon door. Toen alle deuren open stonden liep ik rustig naar de ontbijtzaal, maar niet voor ik een korte wc-stop had gemaakt. Dat was wel een nadeel: Ik moest echt elk halfuur naar de wc. Eenmaal in de ontbijtzaal ging ik netjes op mijn plek staan en keek de zaal door. Hier zou ik blijven staan tot het ontbijt over was.

---

Bowties were never Cooler

Silas "Suit" Sinclaire || Gevangene

Mijn hand baande zich een weg door mijn kortgeknipte, donkerbruine haren en ik duwde mezelf overeind. Ik rekte me langzaam uit en draaide een cirkel met mijn hoofd, waarna een zacht gebrom mijn lippen verliet. De matras waar ik op had moeten slapen was hard, en het bed was eigenlijk iets te klein voor mijn lengte van één meter negentig. Vergeleken met het zachte, grote bed dat in mijn luxieuze appartement in Georgia was gevestigd, voelde de armoedige matras in mijn cel aan als een koele steen.
      Het kletterende geluid van iemand die zijn behoeftes deed, drong vervolgens door mijn gehoorgang heen. Ik besefte direct dat het mijn celgenoot, Nick, moest zijn, en mijn vermoedens werden bevestigd zodra ik de begroeting van de blondine aanhoorde.
      Nick was zeker geen persoon waar ik snel problemen mee zou kunnen krijgen. Hij leek vrij rustig in de omgang, en hij was ook geen onervaren jongeman die niet wist wat het echte leven precies inhield. Daarnaast leek hij in bepaalde opzichten erg veel op mij, waardoor ik wist op welke momenten ik hem beter met rust kon laten.
      Nadat mijn celgenoot wegliep om zich door de routine van de dag te loodsen, klom ik van het bovenste deel van het stapelbed af. Ik was de tweede persoon die zich in deze cel had gevestigd, dus ik had kunnen kiezen in welk bed ik het liefste zou willen slapen. Toch maakte het met me vrij weinig uit. De matrassen waren even hard, de dekens waren even dun en de bedden waren even klein.
      Ik griste de benodigde spullen bijeen en deed mijn behoefte in het smerige toilet dat zich in mijn cel bevond. De eerste dagen zou het sowieso wennen worden, aangezien ik inmiddels gewend was geraakt aan het feit da t ik veel geld in mijn bezit had en dus ook veel luxe ervaarde. Toch vond ik dat de eerste vierentwintig uren in de gevangenis vrij goed waren verlopen. Ik bleef vrij nuchter en maakte me geen zorgen over de veroordeling die zou volgen, aangezien ik er al bijna honderd procent zeker van was dat ik nog wel een tijdje in gevangenschap mocht verblijven. Ik kon nou eenmaal niet ongestraft blijven nu men wist dat ik tienduizenden dollars had verduisterd.
      Terwijl ik in stilte verder piekerde, liep ik richting de douches en waste ik mezelf grondig. De enkelingen die blikken in mijn richting wierpen, negeerde ik. Het interesseerde me vrij weinig dat elke man in deze gevangenis mij van top tot teen kon bekijken. Ik schaamde me niet voor mijn lichaam, en al helemaal niet tegenover de magere scharminkels die je hier af en toe zag rondlopen.
      Nadat ik mezelf had gewassen, mijn tanden had gepoetst en de saaie kleding had aangetrokken, liep ik terug naar mijn cel om mijn spullen terug te brengen, voordat ik naar de kantine ging om mijn ontbijt te halen. Er werd een lepel havermoutpap op het grijskleurige dienblad gekwakt en ik kreeg een lauwwarm bekertje gevuld met een doorschijnende vloeistof, wat blijkbaar thee zou moeten voorstellen. Zonder te morren nam ik plaats aan één van de tafels en begon ik te eten. De pap gleed letterlijk door mijn keel en de thee was gewoonweg smerig, maar aangezien ik wist dat ik niet veel meer dan dit zou krijgen, besloot ik om alles gewoon naar binnen te werken. Ik had immers geen zin om de hele dag met een lege maag te zitten, wetende dat mijn spieren zouden slinken als ik niet genoeg voedingsmiddelen binnen zou krijgen. Gelukkig bestond hier wel de mogelijkheid om te sporten, dus mijn conditie zou ik hoe dan ook op peil blijven houden. Misschien werd deze zelfs beter dan voorheen, aangezien ik hier toch veel te veel vrije tijd zou krijgen.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 23:19 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Aidan Dean Thomson
Ik lag rustig in een hoekje van mijn bed te slapen, zo ver mogelijk in de hoek van mijn bed, bovenin. Ondanks dat er was aanbevolen door de rechter en jury dat ik nooit meer met mensen in contact mocht komen, had ik nu wel een celenoot en mocht ik in de openbare gebieden komen. Een zacht gegrom kwam uit mijn keel bij een luid geklop op de deur. Ik wilde niet wakkerworden. Nu ik niet meer om 5uur 's ochtends hoefde op te staan, was ik heel lui geworden. Ik draaide me nog eens om, maar bedacht me toen dat ik nog wel moest douchen. Met een lichte grom sloeg ik mijn benen over de rand van het bed. Rustig liet ik me op de grond zakken en pakte mijn spulletjes om te douchen. Iedereen bleef toch bij me uit de buurt door mijn uiterlijk, de blik in mijn ogen, en mijn reputatie. Ik nam een schone boxer mee en slenterde toen in alleen mijn boxer naar de douches. Het kon me niets schelen als iemand me naakt zag. Op de academie hadden we altijd al gezamelijk moeten douchen, dus dit was niets anders. In de douches legde ik mijn spullen op een droog plekje en liep met mijn zeep naar een hoekje van de douches. Ik draaide de kraan open en genoot van het warme water. Ik vond het al best een luxe dat we hier wat warm water kregen. Ik waste me snel en waste mijn haren. Daarna draaide ik de douche uit, net voor het koud werd. Ik droogde me rustig af en liep naar de wasbakken, waar ik een scheermesje kreeg om mijn stoppels mee af te scheren. Ik werd wel strict in de gaten houden, dat zou ik ook doen als ik hen was. Ik schoor rustig mijn stoppels af en gaf het mesje weer terug. Ik was opzich een normale gast, alleen niet als je aan mijn verkeerde kant kwam. Nu liep ik terug naar de douches om mijn boxer aan te trekken en terug te lopen met mijn spullen naar de cel. Daar moest ik me wel aankleden, maar besloot voor nu alleen maar mijn broek aantrekken en mijn gympen. Het shirt kwam later wel. Ik trok wel mijn hemd aan en liep toen naar het ontbijt. Ik haalde het ontbijt en ging zitten op mijn eigen plekje aan een klein leeg tafeltje in een donker hoekje van de zaal. Daar kon ik rustig iedereen bekijken, terwijl ik langzaam mijn ontbijt at.

---

Bowties were never Cooler

{Mijn topics.}

---

Tijd voor koffie.

Daniëlle "Dany" Miller || Verpleegkundige

Terwijl ik de laatste hapjes van het broodje in mijn mond stopte, liep ik in de richting van de ingang van de gevangenis van Georgia - Arrendale State. Vele mensen vroegen zich af waarom ik hier graag werkte, en nog meer mensen begrepen niet waarom ik niet bij de EHBO in het ziekenhuis was gebleven. Om eerlijk te zijn, wist ik zelf ook niet precies waarom ik zo snel uitgekeken raakte bij mijn vorige werkplek, maar ik wist wel dat ik het vele malen interessanter vond om met veroordeelden te werken. De sfeer was anders, en de mensen zaten ook op een andere manier in elkaar.
      Mijn lichtblonde lokken waren vandaag gevlochten, en de witte kleding die ik droeg sloot opvallend goed aan bij de kleur van mijn haar. Vergeleken met de donkere kleding die de gevangenen droegen, leek het alsof ik een opvallend verschijnsel was. Toch vond men mijn uiterlijk gewoontjes zodra men wist dat ik de functie van één van de verpleegkundigen had. Het was immers vrij logisch dat een verpleegkundige witte kleding droeg. Althans hier, in de gevangenis, werden alleen maar kleding in deze kleur verstrekt.
      Ik groette enkele werknemers die ik tegenkwam op mijn weg richting de verpleegruimte, die voornamelijk uit bewakers bestonden. De meeste psychologen waren pas aanwezig nadat de 'criminelen', zoals de mensen hier botweg werden genoemd, hun ontbijt hadden opgegeten en het tijd was voor een nieuwe sessie. Ik had gelukkig niets te maken met de psychologie, alhoewel er wel enkele gevangenen waren die mij af en toe iets durfden te vertellen terwijl ik ze behandelden, maar ook deze momenten waren schaars.
      De deur richting de verpleegruimte liet ik openstaan om aan te tonen dat men naar binnen mocht komen, en ik begon de voorraden aan verband, pleisters en schone naalden aan te vullen, zodat ik in ieder geval niet door het complex hoefde te rennen als er een spoedgeval zou zijn. Het kwam amper voor dat ik iemand moest behandelen die in levensgevaar was, maar als het gebeurde, moest ik er toch voor zorgen dat ik snel en gericht kon handelen. Gelukkig gebeurde dit niet zo snel en kwamen er meestal alleen maar mensen naar mij toe met een bloedende wond, een kneuzing of in het ergste geval een botbreuk, wat meestal een gevolg was van de vechtpartijen die sommige gevangenen wel eens hadden. Een enkele keer was er ook een cipier geweest die ik had moeten verbinden, maar ook deze momenten waren vrij uitzonderlijk. Nu werkte ik hier ook pas één jaar, dus ik had nog niet de meest gevaarlijke situaties meegemaakt, en hopelijk zou het ook lang gaan duren, voordat er iets zou escaleren. Toch wist je het nooit met de mensen die hier in het gevangeniscomplex zaten, en dat maakte mijn beroep nou juist zo interessant. Je wist nooit wat je te wachten stond, en elke dag was zo onvoorspelbaar als een verrassing.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 23:13 ]

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

° James "groentje" Redford ° Cipier

"Je gaat dit best redden, Jamie," probeer ik mezelf moed in te spreken in de auto.
      Ik sta al even buiten op de parkeerplaats, ik was dan ook te vroeg aangekomen, maar eigenlijk ben ik veel te nerveus om daadwerkelijk mijn auto uit te stappen en te beginnen op mijn eerste, echte dag. Maar de tijd tikt door en ik kan dan ook niet te laat komen. Ik heb alles achter gelaten, ik kan nu niet ontslagen worden want dan sta ik gelijk helemaal op straat. Daarom open ik uiteindelijk toch maar de deur van mijn auto, sluit ik die goed af en loop ik de parkeerplaats af, naar de poort. Mijn hand beeft een beetje als ik mijn gloednieuwe pasje laat zien aan de bewaker bij de poort.
      "Goedemorgen James, succes op je eerste dag!" wenst hij me met een dubieuze grijns op zijn gezicht.
      Ik knik haastig, ook hij denkt dat het snel fout zal gaan, waarschijnlijk. Ik weet nog steeds niet wat me bezield heeft, maar nu ben ik er al bijna. Met het pasje kan ik deuren openen en kom ik al snel in de stille personeelskamer, waar ik het rooster bekijk. Zo te zien hebben ze me niet gematst op mijn eerste dag en ben ik constant in het bijzijn van de gevangenen, soms zelfs alleen. Ik haal eens diep adem voordat ik de personeelskamer uitloop richting de damesvleugel, waar ik gevangenen moet wekken.
      Ik heb het al eerder gedaan, toen ik een dag mee moest lopen met een andere cipier. Dat vond ik al erg genoeg, nu moet ik het ook nog alleen doen. Het is op zich geen lastige taak, maar deuren gaan openen en ze lopen vrij rond. Dat beangstigd me toch wel. Met mijn pasje in de aanslag loop ik de vleugel door. Ik mag enkel niet zomaar in de douches komen, alleen bij noodgevallen.
      "Wakker worden, dames!" probeer ik met mijn meest intimiderende stem te roepen als ik langs de cellen ga en ze open.
      Daarbij tel ik ondertussen ook nog de vrouwen om te kijken of iedereen nog in de juiste cel zit of er nog wel is. Het lijkt wat vreemd omdat ze er 's nachts niet uit kunnen, maar na het zien van 'The Shawshank Redemption' weet je het ook maar nooit. Ze zullen maar spontaan door een gat in de muur verdwijnen. Ik ben wel blij dat ik geen kantine-dienst heb. Ik hoef enkel de gangen te controleren dat er niemand achterblijft of herrie gaat schoppen.

---

Your make-up is terrible