300 | Arrendale State Prison | speeltopic 1 - Speeltopics

---

Arrendale State Prison, een gevangeniscomplex die beide sekses huist in Georgia. Waarom? Vanwege bezuinigingen. Deze gevangenis leidt daar erg onder, er wordt op van alles bezuinigd. Dit valt ook wel te merken aan het gebrek aan personeel. Ze proberen het gevangenisleven zo gemakkelijk en goed mogelijk te laten verlopen, maar er gebeurd altijd wel iets. De gevangenen zitten er natuurlijk ook niet voor niks.


Rollen

Gevangenen:

° Ivy "Smiley" Leone - 24 - Twisty 1,2
° Pilar Soledad Cruz - 23 - Wallace 1,9
° Devina "Dracula" May Black - 25 - Ambrose 1,9
° Laylah "Angel" Adkins - 26 - Yoda 1,5
°
° Tabitha Hazel Guthrie - 25 - Gardenzio 1,5

° Nick "Barbie" Olsen - 32 - Assassin 1,1
° Duncan "Bad Luck" Henderson - 30 - Wallace 1,7
° Hayden "Spikey" Adams - 27 - Californication 1,6
° Floyd "Siren" Castiel Straye - 23 - Rekkles 1,8
° Aidan "Creep" Dean Thomson - 21 - C_A_L_M_ 1,3
°

Medewerkers:

° Cipier - Geneviva Amelia Jones - 27 - C_A_L_M_ 1,4
° Cipier - Catharina Penelope Gates - 25 - Gellert 1,6
° Cipier - Toran Celestine Harley Montgomery - 26 - Dumbledore 1,10

° Cipier - James "groentje" Redford - 24 - Assassin 1,5
° Psycholoog - Trevor "Manipulator" Goode - 28 - GrumpyCat 1,7
° Arts - Trenton Sawyer - 35 - Ambrose 1,9


Celindeling


Rooster


De gevangenis bestaat uit twee vleugels en een middengedeeltes waar je de gezamenlijke ruimtes vind. Een vleugel voor mannen en eentje voor vrouwen. Elke cel heeft een stapelbed, wat betekend dat iedereen een (willekeurige) celgenoot krijgt. Aan het einde van elke vleugel vind je douches. De gezamenlijke ruimtes bestaan uit een kantine, een recreatiezaal, een tuin buiten en een kapel. Verder heb je ook nog ruimtes waar gevangenen niet mogen komen, zoals de koffieruimte van de cipiers, de ziekenzaal en de kantoren.
Elke gevangene krijgt standaard gevangeniskledij, wat bestaat uit een donkerblauw overal met lange lange mouwen, een donkerblauwe broek, een donkerblauwe jas voor als het koud is, een grijs shirt met lange mouwen, een wit t-shirt en een witte top. Ze krijgen ook een donkerblauwe muts en grijze schoenen zonder veters. Ze mogen echter ook door de gevangenis goedgekeurde kleding dragen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2014 - 19:57 ]

---

Your make-up is terrible

Aidan Dean Thomson
Ik zag dat hij even gefocust op mij was als ik op hem. Ik vond hem wel interesant, en ondanks dat ik hem echt zag als een verschrikkelijk persoon voor het mishandelen van zijn vriendin, vond ik hem wel intrigerend. Vroeger zou ik hem alleen al omdat hij zijn vriendin zwaar had mishandelt omleggen, langzaam en pijnlijk, maar zolang hij niets uitlokte had ik wel afgeleerd iets te doen. Dat werd er hier wel uitgeslagen, letterlijk. Een zachte grom rolde toch over mijn lippen toen hij het hardop zei en nog een keer toen hij het leek af te wimpelen alsof het niets was. Misschien was ik met veel respect voor onschuldigen, zoals vrouwen en kinderen, opgebracht, maar hun onrecht kon ik echt niet aanzien. Toch bleef ik zitten, al was het nu met mijn vuisten onder de tafel stevig in elkaar geklampt. Gelukkig ging hij niet verder en wist ik me te relaxen bij zijn volgende vraag. Ik was flink trots over mijn achtergrond en het kleine hangetje om mijn nek maakte dat wel duidelijk. Ik knikte bij zijn vraag, maar rolde met mijn ogen bij het stereotype. "Het is heerlijk, dat Britse bier is er niets bij en Amerikaans bier heb ik nooit geproeft. Ik was nooit oud genoeg om het te drinken. Toch is het jammer dat mensen Ierland alleen kennen om de drank. Het is zoveel meer dan dat." Met die woorden ging een van mijn handen zonder gedachten naar mijn nek met het leren koordje erom, waaraan een klavertje vier en een kruisje hingen. Kettingen mochten eigenlijk niet, maar deze kon zoizo niet af en ik verdedigde het met mijn leven, eigenlijk mijn hele leven al. Ik had namelijk niets anders meer van mijn familie. Ja, twee foto's, maar die kon je moeilijk op je hart dragen. Ik mompelde iets in het iers en bedacht me toen dat er nog iemand anders zat. "Sorry, het is erg lang geleden sinds ik thuis ben geweest." zei ik voor ik mijn ketting weer onder mijn shirt liet zakken en naar Hayden keek. "Dus Spikey, waar kom jij vandaan?" vroeg ik best geintereseerd. Soms was praten best wel interesant, maar verre van altijd. Ik haalde een hand door mijn krullen en wachtte op een antwoord. Als hij hier straks genoeg van had,zou ik wel naar de kapel en daarna naar buiten om te sporten.

---

Bowties were never Cooler

Hayden 'Spikey' Adams

Aidan leek mijn daden erger te vinden dan de zijne wat vrij ironisch was, hij leek zich alweer te ontspannen bij mijn volgende vraag. ''Het is heerlijk, dat Britse bier is er niets bij en Amerikaans bier heb ik nooit geproefd. Ik was nooit oud genoeg om het te drinken. Toch is het jammer dat mensen Ierland alleen kennen om de drank. Het is zoveel meer dan dat.'' Ik volgde zijn bewegingen naar het koortje wat om zijn nek hing. Er hing een klavertje vier en een kruisje aan, gelovig?
      Aidan leek wat te mompelen maar ik verstond er vrij weinig van. ''Sorry, het is erg lang geleden sinds ik thuis ben geweest,'' zei hij en hij liet het kettinkje weer zakken en ik haalde mijn wenkbrauwen kort op. ''Je bent vast niet de enigste,'' zei ik en glimlachte zwakjes. ''Daarnaast ben ik nog nooit in Ierland geweest, en ik heb geen idee waar het anders dan bier bekend voor moet staan,'' gaf ik eerlijk toe. Verder dan Amerika was ik nooit geweest, hoe graag ik dat ook wilde.
      ''Dus Spikey, waar kom jij vandaan?'' Vroeg hij en ik dacht even na. ''Arizona,'' zei ik. ''Komt het je bekend voor? Ik ben er opgegroeid maar wou zo graag en zo snel mogelijk weg om eerlijk te zijn.'' In het dorpje waar hij vandaan kwam was hij dan ook niet meer welkom, iedereen wist wat hij gedaan had en aangezien de ene helft boven de negentig was en de andere helft zwaar gelovig was er geen andere kans dat hij spontaan werd aangevlogen.
      ''Ben jij gelovig?'' Vroeg ik aan Aidan richtend op het kruisje dat rond zijn nek hing, het leek wel een ondervraging. Ook was hij te jong voor Amerikaans bier wat me afvroeg hoe oud hij werkelijk was, hij leek niet veel jonger dan mij of het kwam door zijn strenge blik.

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 0:58 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Aidan Dean Thomson
Ik was duidelijk niet de enige die in tijden niet thuis was geweest, maar voor mij was het denk ik net iets langer niet thuis was geweest. Hij leek me namelijk nog niet zo oud. Ik glimlachte zwakjes bij zijn woorden. Tja, ik had het kunnen weten. Iemand die er was geweest zou het echt niet alleen over drank hebben. Ik vermoedde wel waar hij vandaan kwam, maar ik vroeg het toch. De plek die hij noemde kwam me vaag bekend voor, maar ik had geen idee waar het precies lag. Ik woelde zacht even door mijn krullen en keek naar Hayden, die met een nieuwe vraag kwam. "Ja, Katholiek opgevoed, zoals de meeste Ieren. Het heeft me veel steun gebracht in duistere tijden." zei ik rustig en zachtjes. Er waren maar weinig mensen in de gevangenis die geloofden, dus ik was er altijd maar wat voorzichtig mee. Toch liet ik mijn geloof niet achter. Ik zou het namelijk echt niet aankunnen om niet te geloven dat mijn ouders op een betere plek waren. Ze waren mijn alles geweest en ondanks dat ik altijd mijn gevoelens had moeten onderdrukken, had ik die zekerheid nodig om mezelf enigsinds normaal te kunnen houden. Ik zuchtte en keek naar mijn lege ontbijtspullen en zijn half opgegeten ontbijt. Er waren er veel die hun ontbijt niet opaten. Het was dan ook neit heel lekker, maar ik kende eigenlijk niets beter, dus ik at het gewoon. Daarbij kreeg je toch echt niets anders, dus als je een volle maag wilde hebben, zou je het wel op moeten eten. "Ga je zo mee trainen? Of heb je andere plannen?" vroeg ik aan hem, meer uit beleefdheid dan iets anders. Ik had geen idee wat anderen de hele dag met hun vrije tijd deden en het kon me vaak vrij weinig schelen, zolang ze mij niet lastig vielen. Toch leek het me wel beleefd te vragen of hij mee wilde doen, nu we zo zaten te praten. Ik had dan niet echt behoefte aan vrienden, die stierven toch wel, of verlieten je op een andere manier, maar af en toe wat menselijk contact, en niet dat van een psychiater, was wel prettig. Toch wilde ik mijn trainingsschema er niet voor opgeven. Anders voelde ik me helemaal zo nutteloos en dat maakte me weer gevoeliger voor psychotiscche aanvallen.

---

Bowties were never Cooler

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

''Een beetje van alles, dus,'' concludeert ze met een grijns, waarop ik knik en de vraag aan haar stel. Eerst zwijgt ze kort, waarna ze haar schouders iets ophaalt.
      ''Mijn pa zit bij de maffia. Op mijn tiende kwam ik erachter dat zij verantwoordelijk waren voor de dood van mijn moeder. Het boeide me niet. Ik verzamelde informatie voor ze vanaf mijn zestiende. Vanaf mijn achttiende leverden ze de gegijzelden over aan mij.''
      Ik trek mijn wenkbrauw op als ze dat vertelt, geen spoortje spijt te bekennen in haar stem, maar wel iets anders. Ik kan mijn vinger er niet helemaal op leggen, maar het is wel duidelijk dat ze een harde is en er nog tevreden over is ook. Ik vraag me echter af of ze ook het type is dat ervan geniet, maar door haar bijnaam kan ik het bijna wel raden.
      ''En wat betreft mijn bijnaam...'' begint ze dan, alsof ze mijn gedachten kan raden.
      Ze begint zachter te praten, maar er ook bij te grijnzen. Precies wat ik wilde weten. Ineens tilt ze haar hand op, maar niet zo snel dat ik ervan schrik. Als ze haar nagel tegen mijn mondhoek zet, heb ik in eerste instantie de neiging om achteruit te deinzen. Toch doe ik het niet, ik blijf stilzitten en klem enkel mijn kaken stevig op elkaar door het ongewenste contact. Ze maakt een beweging met haar nagel door deze omhoog tot mijn jukbeen te trekken. Ze geeft ze me aan de ene kant een 'smiley' en er trekt een rilling door me heen. Niet van angst, een ander soort gevoel. Het is het gevoel van opwinding, deels seksueel, iets dat bepaalde misdaden mij geven, maar ook een ander soort opwinding.
      ''Soms stelden ze me niet tevreden,'' zegt ze, haar hand laat ze weer zakken. ''Een simpel schot door het hoofd is saai. Ik speel liever met messen, en als ze niet luisteren, mogen ze het voelen ook. Beantwoord dat je vraag, Barbie?'' Ze grijnst.
      Het is lastig om een grijns te onderdrukken, zeker nu. Hierdoor trekken mijn mondhoeken toch nog naar boven. Dit meisje zou de misdaad sowieso ingegaan zijn, of het nou in de familie zat of niet, dat weet ik wel zeker. Ze is een erg intrigerende jongedame, zeker omdat ze de kans aangreep om wat details erbij te doen die ik er expres uitgelaten had bij mijn deel.
      "Mijn vraag is beantwoord, ja," antwoord ik, mijn stem klinkt heser dan ik had verwacht. Ik schraap mijn stem iets en ga rechter op zitten, waarna ik me iets naar haar toe buig. "Maar je hebt me nu wel erg nieuwsgierig gemaakt naar verdere details, Ivy." Met een grijnsje op mijn lippen veeg ik een pluk van haar lichte haar achter haar oor.
      Nu ik vast zit, doe ik niet eens meer een poging om een misdaad te plegen. Niet dat het niet spannend genoeg is, of dat ik er geen kick meer uit krijg, ik heb gewoon vrede met mijn straf en ben dan ook van plan om het vredig uit te zitten. Misschien ben ik wel te 'oud' geworden voor dat soort dingen, maar nu voel ik toch weer die adrenaline en wil ik de details horen om het harder te laten stromen. Maar daarentegen wil ik ook niet te gretig lijken, als dat niet nu al mislukt is.
      "Volgens mij vind je het leuk om erover te vertellen."

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 17:57 ]

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
Hij rilde lichtjes na mijn aanraking en na mijn woorden zag ik hoe hij lichtjes begon te grijnzen.
      ''Mijn vraag is beantwoord, ja,'' zei hij. Tot mijn verbazing klonk zijn stem hees, iets dat hij al snel herstelde door zijn keel te schrapen. Een brede grijns sierde mijn lippen. Hij boog zich wat naar me toe. ''Maar je hebt me nu wel erg nieuwsgierig gemaakt naar verdere details, Ivy.'' Ik trok mijn wenkbrauw lichtjes op, maar mijn grijns verdween niet - al helemaal niet toen hij een haarplukje achter mijn oren streek. Ik bleef hem aankijken; het feit dar hij nu zo dichtbij zat, veranderde niks aan mijn houding. Ik was niet snel geïntimideerd, al helemáál niet verlegen. Als je mij ooit verlegen zou krijgen, zou ik ontzettend veel respect voor je hebben, gewoon omdat het naar mijn mening onmogelijk was om me ook maar te laten blozen.
      ''Dat kan ik me voorstellen,'' antwoordde ik zachtjes op zijn woorden. Ik wist best dat mijn misdaad wat interessanter was dan al dat 'gewone' drugssmokkelen en dergelijke. ''Volgens mij vind je het leuk om erover te vertellen,'' voegde hij er nog aan toe. Een zacht lachje rolde over mijn lippen. ''Dat klopt,'' zei ik. Ik zette mijn tanden zachtjes en bedenkelijk in mijn onderlip terwijl ik hem even bekeek. Zijn houding was anders, viel me op. En in associatie met zijn hese stem, had ik zo mijn vermoedens, wat me een tevreden gevoel gaf. ''Toch kost het wel wat meer om de details uit me te krijgen,'' fluisterde ik. Om hem wat uit te dagen liet ik mijn nagel weer zachtjes over zijn huid glijden, ditmaal aan de andere kant van zijn gezicht. Ik deed dit vooral om zijn reactie erop te peilen: zijn hese stem beviel me wel. Ik vond het leuk dat ik dat voor elkaar kon krijgen bij hem met zoiets simpels. ''Want nu weet je toch wat meer over mij dan ik over jou.'' Ik liet mijn hand weer langzaam zakken, maar ditmaal liet ik mijn vingertoppen lichtjes langs zijn wang en nek glijden voordat ik mijn hand weer op mijn schoot liet rusten.

[ bericht aangepast op 12 okt 2014 - 20:15 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Ze trekt haar wenkbrauwen op en grijnst naar me, maar trekt zich niet terug en geeft geen krimp. Net alsof het niks voorstelt voor haar, wat best zo kan zijn, of ze wilt gewoon niet zwak lijken. Maar er is ook niks in haar ogen te zien, geen flikkering, niets.
      ''Dat kan ik me voorstellen,'' antwoord ze, opnieuw op die zachte toon, waardoor ik toevoeg dat ze het volgens mij wel leuk vind om erover te vertellen.
      Ze lacht zacht. ''Dat klopt.'' Ik hou mijn ogen gefixeerd op haar lip, terwijl zij er zacht in bijt en mij bekijkt. ''Toch kost het wel wat meer om de details uit me te krijgen.''
      Opnieuw voel ik haar nagel weer tegen mijn huid, aan de andere kant. Deze keer heb ik niet de neiging om mezelf terug te trekken, want ik weet waarom ze het doet. Ik probeer mijn gezicht strak te houden, maar moet onwillekeurig toch iets grijnzen. Volgens mij weet ze dondersgoed dat ze hiermee mijn verlangen om meer over de moorden te weten opwekt. Hierdoor weet ik ook niet eens meer wat ze daarnet nou precies zei.
      ''Want nu weet je toch wat meer over mij dan ik over jou.''
      Haar hand zakt terug, maar niet voordat ze mijn wang en nek heeft aangeraakt. Mijn ogen volgen kort hoe deze terug naar haar schoot beweegt, voordat ik naar het jonge meisje kijk. Tijd om te herstellen, Nick. Het is alles behalve slim om makkelijk te lezen te zijn. Ik trek een serieus gezicht en besluit niet te vragen wat ze nou precies wilt weten, maar het te vertelle.
      "De moord waarop ik gepakt ben..." begin ik dan, waarop ik relaxt onderuit zak op het minder comfortabele houten bankje. Mijn benen strek ik uit en leg ik op de rugleuning van het bankje voor ons. "Het was een ijskoude dag, het sneeuwde zelfs." Mijn armen sla ik over elkaar heen terwijl ik alles expres een beetje rek met deze onzinnige details, waarbij ik voor me uit staar naar het altaar verderop. "Het was waarschijnlijk de meest willekeurige moord ooit. De wegen waren glad, ik reed in mijn auto en in die van haar. Helaas voor haar verloor ze de grip op het wegdek in een woonwijk en gleed ze zo tegen mijn auto aan, waardoor er een deuk in kwam."
      Nu kijk ik terug naar Ivy. "Niet zo slim, dus. Ik stapte uit, rukte haar portier open en trok haar aan haar pols naar buiten." Hierbij pak ik haar pols vast en trek ik er zacht aan, waardoor het enkel een schokje was. Haar pols laat ik echter nog niet los. "Het arme ding wist niet wat haar overkwam en voor ze de kans kreeg om te gillen, lag mijn hand al op haar mond." Nu laat ik haar pols weer los. "Ze had net zulk blond haar als jij hebt."

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
Ik zag hoe hij zijn blik op mijn lippen liet rusten en grijnsde bij mijn aanraking. Uiteindelijk kreeg ik toch mijn zin, want hij trok zijn mond open.
      ''De moord waarop ik gepakt ben...'' begon hij. Ik keek toe hoe hij wat onderuit zakte en zijn benen uitstrekte. Even keek ik naar zijn voeten, die op het bankje voor ons rustten. Er vielen een paar seconden van stilte voordat hij weer begon met spreken. ''Het was een ijskoude dag, het sneeuwde zelfs.'' Ik keek Nick aan. Persoonlijk hield ik het meest van de koude dagen - ik had het niet zo op de zomer, dus zijn verhaal begon al interessant. Ik bleef naar hem kijken, ook toen hij zijn blik op het altaar had gevestigd. ''Het was waarschijnlijk de meest willekeurige moord ooit. De wegen waren glad, ik reed in mijn auto en zij in die van haar. Helaas voor haar verloor ze de grip op het wegdek in een woonwijk en gleed ze zo tegen mijn auto aan, waardoor er een deuk in kwam." Hij richtte zijn blik weer op mij en ik grijnsde lichtjes. Mannen en hun auto's. Hij vertelde hoe hij uitstapte en de vrouw uit haar auto sleurde. Hij pakte hierbij plotseling mijn pols vast om kracht achter zijn woorden te zetten, waardoor mijn grijns ietsjes breder werd. Zacht trok hij eraan. "Het arme ding wist niet wat haar overkwam en voor ze de kans kreeg om te gillen, lag mijn hand al op haar mond."
Ik lachte zachtjes, wederom vreugdeloos. De laatste keer dat ik écht oprecht had gelachen, was al een behoorlijke tijd geleden. Toch was ik een beeldende denker en een duistere glans ontstond in mijn ogen bij het horen van zijn verhaal. Hij vond het blijkbaar leuk om naar mijn verhalen te luisteren, maar dat gold net zo goed voor mij. Bij dit soort dingen kwam mijn sadistische kant omhoog en ik kon er dan ook goed van genieten.
''Ze had net zulk blond haar als dat jij hebt,'' zei hij, nadat hij mijn pols losliet. Ik keek even naar zijn hand die hij terugtrok.
      ''En toen?'' fluisterde ik zachtjes. Mijn ogen ontmoetten de zijne weer, gevuld met nieuwsgierigheid en enige enthousiasme. In de tussentijd was ik weer ietsjes naar voren gebogen - mede dankzij de interesse, maar ook om hem wat uit te dagen. Ik vroeg me af of hij ook wat creativiteit uitte in zijn moorden - of hij het zo pijnlijk mogelijk voor ze maakte, of juist niet.

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

Haar grijns wordt breder als ik zacht aan haar pols trek en als ik klaar ben, lacht ze zacht. Het is een zoet geluid, maar vooral leeg. Er klinkt geen emotie in door, net als in haar stem. Toch lijkt het wel alsof ze ervan geniet, van wat ik vertel dan. Ze kijkt naar mijn hand als ik haar pols weer loslaat.
      ''En toen?'' fluistert ze zachtjes, maar geïnteresseerd. De ogen van de kleine dame, volgens mij is ze zeker 4 koppen kleiner dan ik, laten zien dat ze meer weer wilt.
      "Je kan je wel voorstellen dat het lastig is op klaarlichte dag, midden in een woonwijk," fluister ik terug. "Gelukkig was haar mond gemakkelijk te snoeren. Ik heb het achterportier opengetrokken en haar op de achterbank gelegd. Helaas had ze nogal een klein autootje." En ik ben natuurlijk niet de kleinste man, het was lastig. "Ik heb haar vastgebonden met de gordels, uitgekleed en meegenomen naar een mooie sneeuwhoop verderop. Oh, ze rilde de hele tijd terwijl ik toekeek hoe ze naakt bevroor. Maar ik had geen tijd om de hele tijd toe te kijken, waardoor ik het een beetje moest haasten. Een wond in haar zij zorgde dat het wat sneller ging. De sneeuw kleurde een prachtig rood. Ze huilde de hele tijd en probeerde voor haar leven te smeken." Ik sluit mijn ogen even als ik aan het moment denk, maar open ze al snel weer. "Zou jij dat ook doen?"
      Met een brede, onheilspellende grijns buig ik dichter naar haar toe, maar weet ook wel dat ze er waarschijnlijk amper op zal reageren. Toch vind ik het leuk om haar een beetje uit te testen. Ik laat mijn vingers langs haar wang strijken, mijn hand is volgens mij even groot als haar hele gezicht, zo klein en tenger is het. Des te leuker om voor te stellen hoe zij de gijzelaars van haar vader behandelde. Mijn vingers laat ik langzaam via haar hals naar beneden glijden, wachtend op het moment dat ze me zou stoppen.

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
"Je kan je wel voorstellen dat het lastig is op klaarlichte dag, midden in een woonwijk," begon hij fluisterend zijn antwoord. "Gelukkig was haar mond gemakkelijk te snoeren. Ik heb het achterportier opengetrokken en haar op de achterbank gelegd. Helaas had ze nogal een klein autootje. Ik heb haar vastgebonden met de gordels, uitgekleed en meegenomen naar een mooie sneeuwhoop verderop. Oh, ze rilde de hele tijd terwijl ik toekeek hoe ze naakt bevroor. Maar ik had geen tijd om de hele tijd toe te kijken, waardoor ik het een beetje moest haasten. Een wond in haar zij zorgde dat het wat sneller ging. De sneeuw kleurde een prachtig rood. Ze huilde de hele tijd en probeerde voor haar leven te smeken." Hij leek enorm te genieten van het feit dat hij even de kans had om het moment te herbeleven en ik luisterde dan ook aandachtig. Ik zag alles voor me, wat toch voor een glimlachje rond mijn lippen zorgde. Zijn vraag, of ik dat ook zal doen, liet me echter opschrikken uit mijn gedachten. Ik zweeg even en keek toe hoe hij dichterbij kwam - onze gezichten waren zo slechts enkele centimeters van elkaar verwijderd, waardoor ik zijn warme adem tegen mijn koude huid voelde slaan. Ik bleef zitten waar ik zat, ook toen ik zijn vingers zacht over mijn wang voelde glijden. Toen zijn hand afdwaalde naar mijn nek kroop er een aangename rilling over mijn rug. Ik ademde langzaam uit en gaf uiteindelijk antwoord op zijn vraag.
      ''Ik heb altijd al van de sneeuw gehouden,'' begon ik. Mijn stem was een beetje schor. ''Maar op z'n mooist is het natuurlijk als het rood is.'' Mijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog en ik sloot kort mijn ogen. Om het me voor te stellen, maar ook om mijn concentratie op zijn zachte aanrakingen te richten. ''Ik vind het leuk als ze smeken om hun leven.'' Ik opende mijn ogen weer en keek recht in de zijne. ''Dus... ja, dat zou ik ook doen. Toch hebben we wat gemeen op dat vlak.'' De pret en het genot was uit mijn ogen te lezen terwijl ik zijn blik vasthield en nadacht over al mijn moorden en de gevoelens die dat met zich meebracht. ''Hm... Hoe je toekijkt hoe het leven uit ze wordt gezogen. Als hun blik starend begint te worden en het lichaam ontspant. Als ze als vermist langskomen op het nieuws en je weet dat jij daar de oorzaak van bent...'' somde ik zachtjes op. Weer glimlachte ik, maar opnieuw met een bepaalde leegte. Zijn vingers lieten een tintelend spoor achter op mijn koude huid.

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 21:39 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

Silas "Suit" Sinclaire || Gevangene

Hij zweeg zodra hij had gezegd wat hij wilde zeggen. Hij leunde met zijn rug tegen de leuning van de vrijwel harde zetel en wachtte af totdat de jongedame weer zou reageren. Zodra er een zweem van een bedachtzame glimlach rondom haar mooie, gevormde lippen krulde, wist Silas dat ze zou gaan praten, en hij had gelijk.
      "De manier waarop je – je woorden aan me duidelijk maakt, laat me denken dat je als beroep bij de juridische klasse behoorde.. Een advocaat misschien?” Haar ranke wijsvinger streek over haar hartvormige lippen. Haar vingertop raakte de soepele huid aan. "En dat je hier terecht bent gekomen... een onverwachte incident, door iemand in het ootje genomen, of heb je misschien de schuld op jezelf genomen?"
      Een geheimzinnige blik brandde in Silas' lichtkleurige ogen, en hij grijnsde zijn witte tanden bloot. Hij besefte dat hij de jonge vrouw zeker niet moest onderschatten. Ze was scherpzinnig en wist op welke plek ze het beste kon gaan graven om tot een antwoord te komen. Hij kon haar uitgedachte wijze van spreken wel waarderen, en dit liet Silas maar al te graag merken door zijn geïnteresseerde blik op haar te laten rusten.
      De jongedame vervolgde haar woorden en voegde een korte, maar nuttige reactie aan haar samenhangende verhaal toe: "Mogelijkerwijs komt dat nog, ik ben hier pas immers sinds kort."
      Uiteindelijk besloot hij om naar voren te leunen. Hij leunde met zijn ellebogen op de grijskleurige tafel en vouwde zijn grote, stevige handen ineen. Hij rustte zijn kin op zijn verstrengelde vingers en knipperde opzichtig, waarna hij zijn hoofd een tikkeltje kantelde en de bruinogige vrouw weer vriendelijk, maar ietwat beheerst aankeek.
      "Ik verdiende mijn brood niet in de juridische klasse, noch was ik een advocaat," antwoordde hij, waarna hij zijn hoofd ophief en de jongedame voor enkele seconden bekeek en probeerde te peilen. Hij wilde weten wat ze dacht en wat haar volgend vraag zou zijn. Hij wilde zich kunnen voorbereiden op mogelijke, onverwachte wendingen, zodat hij niet met zijn mond vol tanden zou komen te staan.
      De vraag waardoor hij hier terecht was gekomen, besloot hij niet te beantwoorden. Silas wist dat hij immers het recht had om te zwijgen, en daar maakte hij met veel plezier gebruik van. Des te minder men van hem wist, des te beter zou zijn verblijf in het gevangeniscomplex van Georgia zijn. Hij was er immers van op de hoogte gesteld dat alles wat je tegen iemand zei, vroeg of laat tegen je gebruikt zou kunnen worden.
      "Je bent hier pas kort," herhaalde hij uiteindelijk, nadat hij enkele seconden de tijd had genomen om zorgvuldig na te denken over zijn volgende woordkeuze. "Wanneer ben je binnengekomen?"
      Nadat hij de vraag had gesteld, begon hij te peinzen. Een frons verscheen op zijn voorhoofd en toonde aan dat hij nadacht, zoekend naar de reden waarom ze hier zou zitten. Zijn blik gleed even over haar breekbare voorkomen, en hij bedacht zich dat ze niet de juiste persoon zou zijn om het bloed van een ander te doen vloeien. Zij verlaagde zich niet tot dat niveau. Zij was sluwer en intelligenter. En Silas wist even niet meer waar hij moest zoeken om tot een uitkomst te geraken.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Het was wellicht duidelijk voor hem geworden dat Tabitha een persoon was die de ander analyseerde, wat op zich niet zo'n dergelijk groot probleem was. Ze kon het bemerken op het punt dat er een mysterieuze schittering in zijn ogen schitterden en rechte, witte tanden bloot grijnsden. Dit was echter één van de eerste keren dat ze zich verder in iemand wilde verdiepen, het was onweerlegbaar dat er eindelijk een figuur was gekomen welke haar tijd daadwerkelijk waardig was.
Tenslotte leunde hij ietwat naar voren, zorgde ervoor dat zijn ellebogen op de grijskleurige tafel rustten om vervolgens zijn robuuste handen ineen te vouwen. Zo goed als ze kon probeerde ze de inschattende expressie te negeren – of in ieder geval ermee om te gaan door zijn gestalte eens te bekijken ; hij had korte, bruine haren en zijn waterblauwe poelen deden haar aan raadselachtige, maar aanlokkende diepten denken, die ze maar al te graag wilde ontrafelen.
      'Ik verdiende mijn brood niet in de juridische klasse, noch was ik een advocaat,' beantwoordde hij de jongedame, die haar haren vaak als schildersdoek gebruikten. Zijn brede figuur deed haar lichtelijk blozen, maar zijn zongebruinde huidskleur liet haar een glimlachje op de lippen verschijnen – zelfs in het gevang had hij een keurig voorkomen. Hierdoor stelde ze zichzelf al helemaal de vraag wat hij in het werkelijke leven voor beroep had gedaan, zeker nu hij had verteld dat het niet in die klasse was. Tabitha besloot – net zoals de man, die een aantal jaren ouder dan haar scheen – op Silas te wachten voor verdere woorden, tot hij uitgesproken was. Hoewel het haar niet verbaasde, verscheen er toch een intrigerend lachje op haar rozige lippen – Silas had haar geen antwoord verschaft op haar tweede vraag. Ze had al meerdere malen ervaren dat haar gesprekspartner niet wilde vertellen wat degene had misdaan, wat volkomen logisch was natuurlijk. Sommigen verraden anderen, een paar verzinnen hun verhaal en enkelen vertellen de waarheid. Tabitha behoorde vanzelfsprekend bij degenen die hun verhaal het liefst niet kwijt willen aan enig ander – per slot van rekening gaat het om een kwestie van vertrouwen en kan je daarmee gechanteerd worden.
      'Je bent hier pas kort,' vervolgde hij, 'Wanneer ben je binnengekomen?' Door deze gegevens rees er een sfinxachtige grijns op haar lippen, nog redelijk tam – ondanks dat daar na haar woorden verandering in zou komen.
      'Wat zou dat veranderen, meneer Silas?' Een zacht, melodieus gegrinnik kwam er vanuit haar richting voor ze verder praatte en ze strengelde haar ranke vingers ineen. Hierna besloot ze zoetjes aan, als het talmende, kalme water – de manier waarop de man zat te imiteren, waardoor ze een stuk dichterbij zijn aangezicht verkeerde. Zijn waterblauwe kijkers schenen zelfs dieper te zijn momenteel, een gefascineerde ontdekking vond de jongedame. 'Vertel me eens hoe lang mijn tijdsduur hier al is, ik ben nieuwsgierig, zie je.' Kort likte ze over haar lippen heen, om vervolgens een zachte zucht te laten horen. Het moment waarop haar mond opnieuw opende, scheen haar zoetklinkende stem geheel zachter te klinken – als een lieflijke werveling van de wind. 'Ah – je hebt de moeite genomen om mijn eerste vraagstuk te beantwoorden, maar de tweede laat je zwijgen. . .' Tabitha veranderde haar geheimzinnige glimlach in een speels lachje, wat bijna een gewaagd spelletje van haar was. Hoewel ze eerst weer ietwat naar achteren leunde, boog ze ditmaal meer naar voren – geheel over de tafel heen, totdat haar mond bij zijn oor naderde. 'Ze zeggen dat zwijgen toestemmen is. . . Klopt dat, Silas? Zit je hier door iemand anders?' Met een wazig glimlachje nam ze kalm afstand van hem, waarna ze aanstalten maakte om weg te lopen.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

      Ivy beweegt opnieuw niet, ze blijft zitten waar ze zit en deinst ook niet terug voor mijn aanraking. Het enige dat ik hoor is haar trage ademhaling. Ik laat mijn hand ondertussen traag over haar wang naar haar hals glijden. Mijn huidskleur steekt bijna donker af tegen haar bleke huid.
      ''Ik heb altijd al van de sneeuw gehouden,'' begint ze, haar stem zegt al genoeg voor mij. Het maakt niet uit dat ze nog geen antwoord gegeven heeft. ''Maar op z'n mooist is het natuurlijk als het rood is.'' Nu is zij degene die genietend haar ogen sluit. Ik grijns terwijl ik toekijk. ''Ik vind het leuk als ze smeken om hun leven. Dus... ja, dat zou ik ook doen. Toch hebben we wat gemeen op dat vlak.'' Ze heeft haar ogen weer geopend ondertussen, waar pretlichtjes in verschenen zijn.
      'Hm... Hoe je toekijkt hoe het leven uit ze wordt gezogen. Als hun blik starend begint te worden en het lichaam ontspant. Als ze als vermist langskomen op het nieuws en je weet dat jij daar de oorzaak van bent...''
      Haar mompelde stem en haar woorden laten me zachtjes zuchten. Mijn vingers stoppen nu bij de rand van haar shirt en ik twijfel even, maar trek mijn hand dan alsnog terug. Tot nu toe heb ik het goed volgehouden in deze gevangenis, maar nu dreigt het toch weer de verkeerde kant op te gaan. Hierbij ga ik gelijk verzitten en sla ik onwillekeurig mijn benen over elkaar, een mannelijk automatisme om dingen te verbergen. De volgende twijfel volgt al snel, maar ik negeer deze gewoon en ga toch door. Ik schraap mijn keel voordat ik begin te praten.
      "Genoeg over rode sneeuw, ik was juist zo benieuwd naar jouw 'smileys'," grijns ik naar haar.

---

Your make-up is terrible

† Ivy "Smiley" Leone
Zijn vingers rustten nu op het randje van mijn shirt. Ik hield zijn blik vast en hoorde hoe een zachte zucht zijn mond verliet. Uiteindelijk trok hij zijn hand terug - iets dat ik niet verwachtte en me ook enigszins teleurstelde, maar ik probeerde het niet te laten blijken. We zwegen allebei en het viel me op hoe hij een beetje ongemakkelijk zijn benen over elkaar sloeg, wat toch voor een grijnsje rond mijn lippen zorgde. Ik bekeek hem langzaam, van top tot teen, en uiteindelijk ving mijn blik de zijne weer zodra hij zijn keel schraapte.
      ''Genoeg over rode sneeuw, ik was juist zo benieuwd naar jouw 'smileys','' zei hij met een grijns. Ik grinnikte kort en knikte. Door het hele gedoe was ik bijna vergeten waarom we hier eigenlijk waren. Ik nam mijn tijd om de woorden te vinden en bleef dan ook een tiental seconden stil voordat ik sprak.
      ''Ik weet nog goed wat me op het idee bracht.'' Ik dacht even terug aan het moment. ''Ik geloof dat ik bijna twintig was, toen. Ik was op mijn kamer toen mijn vader naar binnen kwam en vertelde dat ze me weer nodig hadden - ik wist gelijk wat hij daarmee bedoelde, want die zin gebruikte hij elke keer.'' Ik glimlachte zwakjes en keek even voor me uit terwijl ik nadacht. ''Hij nam me mee naar het pand waar ze op dat moment de gijzelaar hielden. Het was een halfuurtje rijden, gok ik. Toen ik alleen naar binnen liep moest ik toegeven dat ik schrok van wat ik aantrof,'' ging ik verder. Tijdens het vertellen dwaalden mijn vingers onbewust af naar mijn haren, iets dat een gewoonte van me was als ik nadacht. Ik wikkelde een lokje om mijn vinger en keek Nick weer aan. ''Mijn beste vriend zat daar.''
Ik viel weer even stil. Het was behoorlijk lastig om de enige waar ik een beetje goed mee overweg kon zo te behandelen. ''Maar goed, veel keuze had ik niet. Eenmaal toen ik hem op zijn zwakst zag, verdween dat gevoel ook weer.'' Ik grinnikte zachtjes. ''Hoe hij daar huilend zat - een man van tweeëntwintig. De ruimte was leeg en hij zat vastgebonden op een stoel, me smekend om hem te laten gaan. De twijfel maakte al snel plaats voor walging en ik haalde mijn mes te voorschijn.'' Ik zuchtte tevreden. ''Groot was het niet, maar wel vlijmscherp. De vader van die vriend zat bij de politie, of zo, ik geloofde dat ze iets doorhadden. Ik had mijn zin, overigens: de arme jongen lekte alle informatie die hij had. Zo wisten mijn pa en de rest te ontsnappen.'' Ik grijnsde trots. ''Maar goed, mijn 'smileys'. Hij was degene die mij heeft geleerd om te lachen om je fouten, in plaats van er over in te zitten. Ik vertelde hem hoe hij een fout had gemaakt door mij te verraden - hij wist ten slotte dat ik en mijn vader gevaar liepen door die domme politie, dus... ik liet hem lachen.'' Ik bleef Nick aankijken en glimlachte liefjes. ''En sindsdien heb ik het altijd gedaan. Ik weet niet precies waarom, maar het gevoel was fijn. Hoe mijn mes zo gemakkelijk door het zachte vlees sneed.'' Ik haalde zwakjes mijn schouders op.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 21:55 ]

---

"When all of your wishes are granted, many of your dreams will be destroyed.''

° Nick "Barbie" Olsen ° gevangene

      ''Ik weet nog goed wat me op het idee bracht. Ik geloof dat ik bijna twintig was, toen. Ik was op mijn kamer toen mijn vader naar binnen kwam en vertelde dat ze me weer nodig hadden - ik wist gelijk wat hij daarmee bedoelde, want die zin gebruikte hij elke keer. Hij nam me mee naar het pand waar ze op dat moment de gijzelaar hielden. Het was een halfuurtje rijden, gok ik. Toen ik alleen naar binnen liep moest ik toegeven dat ik schrok van wat ik aantrof. Mijn beste vriend zat daar.''
      Terwijl ze dit vertelt, heeft ze een lok om haar vinger gedraaid. Die laatste zin zorgt ervoor dat ik nog aandachtiger naar haar luister en benieuwd ben wat er gaat gebeuren, maar Ivy rekt tijd door even stil te blijven. Vanwege de spanning die ze opgebouwd heeft, bijt ik op mijn onderlip.
      ''Maar goed, veel keuze had ik niet. Eenmaal toen ik hem op zijn zwakst zag, verdween dat gevoel ook weer. Hoe hij daar huilend zat - een man van tweeëntwintig. De ruimte was leeg en hij zat vastgebonden op een stoel, me smekend om hem te laten gaan. De twijfel maakte al snel plaats voor walging en ik haalde mijn mes te voorschijn.'' Ze stopt even om te zuchten en ik grijns breed bij het aanbeeld, ik kan het me al helemaal voorstellen. ''Groot was het niet, maar wel vlijmscherp. De vader van die vriend zat bij de politie, of zo, ik geloofde dat ze iets doorhadden. Ik had mijn zin, overigens: de arme jongen lekte alle informatie die hij had. Zo wisten mijn pa en de rest te ontsnappen. Maar goed, mijn 'smileys'. Hij was degene die mij heeft geleerd om te lachen om je fouten, in plaats van er over in te zitten. Ik vertelde hem hoe hij een fout had gemaakt door mij te verraden - hij wist ten slotte dat ik en mijn vader gevaar liepen door die domme politie, dus... ik liet hem lachen.''
      Door de manier waarop ze liefjes naar me glimlacht, kan ik het me alleen nog maar beter voorstellen. ''En sindsdien heb ik het altijd gedaan. Ik weet niet precies waarom, maar het gevoel was fijn. Hoe mijn mes zo gemakkelijk door het zachte vlees sneed.''
      "Oh, ik snap precies waarom," zeg ik er zacht op. Haar verhaal heeft me elke keer prettige rillingen gegeven. Zo prettig dat ik haar het liefst een wapen geef en toekijk wat ze ermee gaat doen. "Niet veel mensen hebben een aangeboren talent voor sadisme zoals jij. Zonde om de wereld zulke kunstwerken af te pakken." Teleurgesteld schud ik met mijn hoofd. "Van jou krijg ik ook wel heel sadistische neigingen, meisje."
      Meer dan enkel haar een wapen geven. Ik zou haar dolgraag iets aan willen doen om te kijken hoe ze erop reageert, of ze ervan zal genieten, net stoïcijns zal blijven als elke keer of dat ze me zal smeken om op te houden. Ik grijns terwijl ik dat bedenk en kijk haar aan met twinkelende ogen. Er is niemand en ik heb zeker de kans, het duurt nog wel even tot de volgende telling, maar over minstens een half uur begint onze 'vrije tijd' en komen ze de kapel gebruiken. Een half uur is erg kort.
      "Wat zou je doen als het jezelf overkwam?"

---

Your make-up is terrible

[MT]

---

26 - 02 - '16