The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Malikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

[MT]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Heya]

---

Bowties were never Cooler

[Mijn topics]

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

(Hi.)

---

How far is far

TateLangdon schreef:
[MT]

---

"Family don’t end in blood”

[MT]

---

Pictures burning in my head, of your kingsize bed.

Michael Clifford
Ik duwde rustig Lucas door het park in zijn kinderwagen. Ik had hem nog nooit thuis gelaten, zelfs niet met een oppas, dus dat ging nu ook niet gebeuren. Hij was veels te druk om nu rond te laten rennen als ik eindelijk Ashton, degene met wie ik al tijden chatte over een datingsite, zou ontmoeten vandaag. Die wist immers ook van Luke af en als dit echt iets werd, zou hij hem ook heel veel gaan zien. Daarbij was het heel belangrijk voor me dat Lucas degene goedkeurde met wie ik datette. Misschien als het goed ging mocht hij eruit, maar nu mocht hij mooi in de kinderwagen blijven zitten. Dan hoefde ik tenminste niet achter hem aan te hollen. Ik duwde hem verder door het park, terwijl hij vrolijk rondkeek en als een dolle bleef brabbelen, in een combinatie van mijn Australische accent en het Britse accent wat hij constant om zich heen hoorde. Ik aaide even door zijn haren, die hij graag net zo blauw wilde als de mijnen. Ik had dus de puntjes van zijn haar ook blauw geverft en hij vond het helemaal geweldig. Het kon me dus geen zak schelen wat anderen ervan vonden en wat ze daardoor vonden van mijn vaderschap. Uiteindelijk kwam ik aan bij het kleine cafetje midden in het park waar Ashton en ik hadden afgesproken. Ik ging aan een tafeltje zitten en viste mijn mobiel uit mijn zak, terwijl ik Luke met mijn haren liet spelen, wat hij toch wel een geweldig speeltje vond, zeker omdat het elke paar weken nogsteeds van kleur bleef veranderen. Ik smste Ashton, voorover buigend zodat Luke bij mijn haren kon. Heya Ashley. Ik ben er. De jongen met de kinderwagen en de blauwe haren. X Mikey stuurde ik hem op, voor ik mijn haren voorzichtig bevrijdde uit Lucas zijn handen. Daarna maakte ik het mannetje voorzichtig los uit de kinderwagen en zette hem op mijn schoot. Een ober kwam langs en ik bestelde twee koude chocomel met rietjes. Ik wist niet wat Ashton wilde, maar als ik Lucas niet iets beloofde, waardoor hij bleef zitten, was ik hem binnen 3 seconden kwijt en dat wilde ik niet hebben. Hij begon intussen weer druk tegen me te praten en ik luisterde geammuseerd naar hem. Toch begon er wel een flinke spanning op te bouwen in mijn onderbuik. Het was dan eindelijk zover en ik had echt geen idee meer wat te doen of wat te voelen op dit moment.Het was een geluk dat het kleine mannetje dat druk op mijn schoot zat te wiebelen tijden het praten me iets afleidde, want anders zou ik hier echt zitten te flippen op dit moment.

[ bericht aangepast op 5 okt 2014 - 21:42 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Hijgend rende ik na de training van het veld af. Ik had beter moeten weten dan afspreken vandaag. Ik had een dag per week vrij. Waarom had ik in godsnaam niet op die dag afgesproken? Nu scheurde ik mijn kleren haast van mijn lichaam voor ik naar de douches rende en daar hijgend zo snel mogelijk mezelf schoon probeerde te schrobben. Toen ik de kleedkamer weer inrende zag ik langzaam mijn teamgenoten binnenkomen. Ze begonnen allemaal opmerkingen te maken, terwijl ik me zo snel mogelijk probeerde af te drogen. Daarna kleedde ik me razendsnel aan in mijn strakke zwarte skinny met opgerolde pijpen en een grijs overhemd met opgerolde mouwen. Ik deed mijn bretels aan en trok daarna mijn zwarte vans aan, die toch redelijk afgetrapt waren, maar goed. Nu werden de opmerkingen pas echt gericht. Ik probeerde ze te negeren en pakte mijn spullen in. Mijn haren zou ik zo in mijn autospiegeltje doen. Nog even pakte ik mijn deo en deed flink veel op om elk mogelijk spoortje van voetballergeur weg te werken. Daarna nog wat eu de collogne en ik liep de kleedkamer uit. Toen pas kreeg ik wel gelukswensen. Zo slecht waren die jongens nog niet. Ik liep de kleedkamer uit naar de garage. Daar gooide ik mijn tas achterin en haalde er mijn kam en wax uit. Ik gooide toen de achterbak dicht en kroop achter het stuur van de audi. Tja, ik bleef een voetballer met geld en zo opvallend was mijn bak ook nog niet, zeker niet in vergelijking met alles wat hier stond. Dan was dit nog een bescheiden voertuig. Ik kamde in de achteruitkijkspiegel mijn haren en deed ze daarna zo goed mogelijk met de wax. Daarna gooide ik de twee dingen op de bijrijdersstoel en reed weg naar de kinderboerderij. Ik vond het wel een leuke plek om af te spreken. Ik was er al zo lang niet geweest. Zoizo was ik maar weinig buiten het huis en het stadion geweest in tijden. Ik reed met enige onwennigheid naar de kinderboerderij en parkeerde daar. Ik pakte mijn mobiel en belde Harry. Als hij er al was zou ik uitstappen, anders niet. Ik wilde geen aandacht trekken voor ik hem kon zien. Ik wilde namelijk echt niet dat het eerste wat hij van me zag de voetballer kant van me was. Daarom droeg ik nu ook mijn normale kleren en niet mijn trainingspak, zoals normaal voor en na een training. Hij wist er ook niets van en hoe onmogelijk het ook leek, wilde ik het graag zo lang mogelijk zo houden. Het was me namelijk al net iets te vaak gebeurt dat mensen me alleen mochten om wie ze dachten dat ik was, niet wie ik echt was. Harry was niet zo, dat wist ik omdat hij niet wist wie ik was, maar goed. Ik hoopte gewoon dat hij wel het leven met mij zag zitten, of in elk geval als vriend, want het was niet niks, vroeg dat maar aan mijn familie en vrienden van vroeger.

---

Bowties were never Cooler

Zayn Malik
Kwaad gooide ik mijn telefoon op tafel. De oppas had afgezegd en het was onmogelijk om binnen nu en een kwartiertje nog een nieuwe te regelen. Wat betekende dat ik Mabel mee moest nemen. Zack wist dat ik haar had, maar dat betekende niet dat ik haar meteen aan hem wilde voorstellen. Maar het was niet echt dat ik een keuze had, want Mabel alleen thuis laten, ging natuurlijk nooit gebeuren. 'Kom schat, je gaat met papa mee.' Verbaast keek de kleine meid op van de televisie, maar al snel kwam er een immens grote glimlach op haar gezicht. Ze had er een hekel aan als ik haar alleen thuis liet met de oppas of haar weer eens bij de kinderopvang afzetten. Ik wist ook dat het niet goed was en ik een slechte vader was, maar ik moest geld verdienen en mijn opleiding afmaken. Zodra ik daar mee klaar was, kon ik haar alle tijd van de wereld geven. Maar als ik het niet haalde, zou ik helemaal niet voor haar kunnen zorgen. 'Kom, schoentjes en jas aan. Ik knielde voor haar neer, om haar schoentjes aan te doen en strikte ze goed vast. 'Waarheen?' Dit bedoelde ik dus. Ik moest haar gaan uitleggen wie Zack was en waar ik hem van kende. 'We gaan naar het park, met een vriend van papa.' Ik tilde haar van de bank en deed haar jasje aan. Ik pakte nog snel mijn mobiel, sleutels en portemonnee, voordat ik Mabel haar bij haar handje pakte en we het huis uit konden. Eerlijk was ik best wel zenuwachtig. Helemaal omdat Mabel er nu bij was en ik me afvroeg hoe Zack op haar zou reageren. Hoe hij überhaupt zou reageren als die me zag. Gelukkig was het park niet zo heel ver en zodra Mabel de speeltuin zag, wilde ze zich al losrukken. Nou, het was duidelijk waar we afspreken. Zodra we echt in het park stonden en we geen last meer hadden van auto's en fietsers, liet ik Mabel gaan, die meteen naar de schommel rende en riep dat ik haar moest duwen. Grijnsend liep ik haar achterna, terwijl ik haar zachtjes af en toe een zetje gaf. Ik pakte ondertussen wel mijn mobiel om Zack te sms'en. Hi, Ik ben in het park, maar het is de speeltuin geworden, in plaats van de vijver. Zie ik je zo? X Zayn Ik hield Mabel er nog maar even buiten. Bang dat hij helemaal niet meer op zou komen dagen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Tate Evan Walker
Ik moest nog zoveel doen en ik had nog zo weinig tijd. Ze hadden gezegd dat ik maar een scene had vandaag en ik 3 uur geleden klaar had moeten zijn. Ik had alles zo geplant dat ik nog even langs huis had gekund om me klaar te maken. Maar ik plaats daarvan zat ik nog vast op de set. 'Ze alsjeblieft dat ik niet meer nodig ben?' Haast smekend keek ik van de producent naar de regisseur en weer terug, terwijl ik langzaam een pruillipje trok. 'Pretty please?' Ik knipperde een paar keer overtuigt met mijn wimpers, waardoor Kit, de regisseur, in de lach schoot. 'Ja, je bent klaar. Dus heel snel weg, ik wil je vandaag niet meer zien.' Ik bedankte hem lachend en liep snel naar mijn kleedkamer, waar ik me ontdeed van mijn kleding. Razendsnel douchte ik mezelf, zodat alle grime van mijn gezicht en lijf af was en ik weer fris en fruitig was. Nog nooit was ik zo snel geweest. Binnen enkele seconde was ik afgedroogd en trok ik een schoon zetje kleding aan. Al kon ik het niet laten mezelf even te bekijken in de spiegel. Mijn haren liet ik handdoek droog, waardoor het straks als het opdroogde, een bos krullen zou zijn. Ik pakte mijn tas en gooide deze over mijn schouder. Nog bijna vergat ik mijn zonnebril, waarna ik toch echt de studio uitvluchten. De studio lag afgelegen, waardoor ik wel met de auto moest. Ik ging ubberhaupt altijd liever met de auto, want lopend werd ik een stuk makkelijker herkent. En dat kon af en toe vervelend zijn als ik haast had zoals nu. Maar vervelend als je moest parkeren in een drukke stad als deze. Gelukkig vond ik snel genoeg een pakeerplaats. Het koste me enkel klauwen met geld om hier enkel al een uurtje te staan, maar dat nam ik dan maar voor lief. Ik was nu tenminste nog optijd. Ik deed mijn auto op slot en liet de stad door, naar het cafeetje waar ik had afgesproken met Liam. En eerlijk, met elke stap die ik dichter bij het teras kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Ik hoopte maar zo dat ik niet herkend zou worden en ik Liam niet af zou schikken door wie ik werkelijk was. Want we praten al redelijk lang nu, maar ik had altijd achterwegen gehouden dat ik 'De Tate' was. Bij het terras keek ik even rond, maar ik zag niemand in zijn eentje zitten en dus ook niet iemand die Liam kon zijn. Dus ging ik maar in me eentje aan een tafeltje zitten en wachten ik af.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Vol zenuwen en onzekerheid fikste ik de bloemen in mijn haar nog eens, ik had allang geen spiegel meer in de buurt en ik had mezelf er al van verzekerd dat het goed zat, maar door de spanning bleef ik er toch aan plukken. Het was wel wat om degene met wie je zo lang had gepraat op een nietszeggende site opeens voor je neus had staan, niet dat ik bang was dat Louis me tegen zou vallen, integendeel zelfs. Ik was alleen bang dat het andersom zou zijn, je kwam niet elke dag een gek met een bloemenkrans tegen. Zuchtend zwaaide ik met mijn benen heen en weer en keek nog eens goed om me heen. Ik was al zeker een half uur op de kinderboerderij, ik kon niet tegen het idee van te laat komen en kwam altijd een stuk vroeger dan gepland. Sommige mensen vonden dat heel irritant, maar nu kon dat weinig schelen, dacht ik zo. Op deze manier kon ik hem al zien aankomen, al was ik expres niet dichtbij de ingang en het parkeerterrein gebleven omdat ik mijn blik dan geen seconde van de weg af zou kunnen houden. Om mezelf daarvan te behoeden was ik wat rond gaan lopen tot ik wel een mooi plekje had gevonden, op een bankje in het gebied waarvan ik wist dat de meeste dieren langskwamen. Ik was hier namelijk wel vaker te vinden omdat ik de sfeer hier zo prettig vond en het leuk om de dieren bezig te zien met hun eigen leventjes. Ik schrok op uit mijn gedachten toen mijn mobiel af ging en glimlachte toen ik de beller zag, voor ik op nam en het ding naast mijn oor hield. "Hey, Lou, waar ben je? Ik ben nu vlak bij de konijnenheuvel en maak je maar geen zorgen of je me herkent, ik ben apart type," ratelde ik met een nerveuze gniffel. Ik kon mezelf voor mijn kop slaan daarvoor, ik begon bijna altijd op een heel hoog tempo te praten als ik iets spannend vond dus hoopte ik dat hij er wat uit op kon maken en niet besloot meteen rechtsomkeert te maken. Met een zucht wachtte ik op antwoord, weer om me heen kijkend of ik misschien iets gemist had en hij er al was maar dat ik het simpelweg niet had opgemerkt.

---

Because I love him, do I need another reason?

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Toen ik geparkeerd had op het parkeerterrein van de kinderboerderij belde ik gelijk Harry. Gelukkig nam hij snel op. Ik glimlachte bij het horen van zijn stem en bloosde eigenlijk gelijk bij het horen van zijn woorden. Ik had hem laten wachten en eigenlijk voelde ik me er wel schuldig over, maar ik had het echt niet sneller kunnen doen. Ik heeg nog licht na van de training en het haasten terwijl ik naar zijn nerveuse geratel en gegniffel luisterde. "Ik ben op de parkeerplaats, maar ik kom eraan. Blijf daar. Ik ben degene die zich absoluut niet heeft gekleed op een kinderboerderij." zei ik voor ik uit de auto sprong en uit de achtebak een, nu enigsinds verwelkte, roos haalde. Die had ik vanochtend voor de training gehaalt, en nu was die een beetje zielig, maar toch nam ik hem mee. Ik wilde niet met lege handen aankomen. Ik sloot de achterklep en zette mijn zonnebril op voor ik de auto afsloot en met mijn huppelende, enigsinds vrouwelijke gangetje de kinderboerderij op loep. Ik zou niet zo lang over de route hebben gedaan als er niet overal schattige diertjes waren geweest die me afleidden. Uiteindelijk kwam ik dan toch bij een heuveltje met veel konijntjes erop. Het duurde dan ook even voor ik me herrinderde dat ik hier was om Harry te vinden. Ik keek op en direct viel mijn oog op een lange jongen met een bloemenkrans in zijn haren. Ik glimlachte en huppelde met een gezonde kriebel in mijn buik op de jongen af. Ik wist niet waarom, maar het enige waar ik nu aan kon denken om te doen was mijn armen om hem heen slaan. Dat deed ik ook. Dit kon enorm fout uitpakken als dit Harry niet bleek te zijn, maar ik had het gevoel dat dit wel de goede was. Ik deed alles op mijn onderbuikgevoel in mijn leven, dus dit was geen uitzondering. "Boo?" vroeg ik met een scheve glimlach, toch voor de zekerheid, met mijn verwelkte roos nog wel uit zijn zicht. Ik schaamde me wel ervoor dat die verwelkt was, maar een geit had hem tenminste nog niet aangevreten. Nu pas sloegen echt de zenuwen toe. Ik hoopte gewoon dat hij dit accepteerde, want tot nu toe was mijn spontaniteit niet altijd iets wat iedereen direct accepteerde. Nu leek het over internet zo makkelijk tussen ons te gaan, zo ongedwongen zonder dat iemand zich ermee kon bemoeien. Dat was net wat ik nodig had gehad om weer een beetje uit mijn schulp te kruipen en toch weer een beetje mensen te durven vertrouwen. Nu maar hopen dat het in de echte wereld ook zo goed en vertrouwd zou voelen. Zijn vreemde randje met die bloemetjes maakte mij in elk geval heel erg op mijn gemak.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het zacht gehijg dat ik aan de andere kant van de lijn hoorde zei me dat hij zich had gehaast, dat hij überhaupt de moeite deed vond ik al fijn, en het was een mooie compensatie voor mijn nervositeit. Het voelde onwerkelijk dat ik zijn stem binnen nu en een paar minuten in het echt zou horen en was zeker niet goed voor mijn zenuwen, maar ik wist er nog een: "Oké, zie je zo," uit te krijgen voor ik ophing en mijn mobiel terug in mijn zak stopte. Verkennend bleef ik met mijn ogen de omgeving afspeuren, vooral het pad dat recht van de parkeerplaats hier naartoe leidde. Ik moest mezelf blijven vertellen normaal adem te blijven halen, anders vergat ik het compleet door de zenuwen en sloeg ik over op hyperventileren. Het was misschien stom om zo zenuwachtig te raken om iets wat zo klein leek, maar dit was toch echt heel belangrijk voor me. Louis was de enige in tijden die me niet had beoordeeld om de verhalen die hij over me had gehoord en ik wilde een goede indruk achterlaten, als ik hem verloor had ik weer bijna niemand. Zacht fluitte ik een deuntje en wiebelde wat heen en weer op mijn plek, waardoor ik toch, samen met het bruin zwarte konijntje dat het leuk vond omhoog te rennen en dan weer naar beneden te rollen, weer wat afgeleid raakte. Dat was goed voor de zenuwen, maar zeker niet voor mijn hart toen ik plots twee armen om me heen voelde. Mijn eerste reactie zou zijn om weg te springen en op veilige afstand gaan staan, er waren maar een paar mensen in mijn leven die me knuffelden en al het andere had ik geleerd dat het gevaarlijk was. Toch voelde dit vreemd vertrouwd en toen ik in de ogen van de jongen keek verdween de rest van de angst uit mijn lichaam. Ik legde mijn armen om zijn smalle frame en glimlachte, het bleef onwerkelijk voelen. Ik knikte lichtjes bij de vraag en drukte een klein kusje op zijn wang. Hij had me dan wel verrast met zijn armen, als ik me comfortabel bij iemand voelde werd ik ook al snel aanhalig en was ik niet bang dit te doen. "Het is goed om je te zien, Boo," zei ik opgetogen. Ik legde een hand op zijn wang en liet mijn ogen over hem heen glijden, hem in me op nemend. Ik wist zeker dat ik hem vaag ergens van kende nu ik hem zo zag, maar het maakte vast niet uit, op straat kon je iedereen tegenkomen zonder te weten wie ze waren. "Je bent nog knapper dan ik me had voorgesteld," fluisterde ik met een glimlach en trok hem dichter tegen me aan. Het ongemakkelijke deel van elkaar voor het eerst zien kwam straks wel, op dit moment voelde het veelste kalmerend en goed om hem even vast te houden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zack Gamble
Ik zat al een halfuur aan de rand van de vijver te wachten. Het was niet zo dat Zayn te laat was, maar ik kon gewoon niet thuis wachten tot ik dan eindelijk weg kon gaan. Ik had al best wel een lange tijd met Zayn gepraat via de datingsite waar ik me op aangemeld had. Alhoewel ik wel het idee had dat ik hem kende, omdat de gesprekken altijd goed liepen en ik ook al behoorlijk veel van hem wist, wist ik toch niet wat ik kon verwachten van de eerste ontmoeting. Ten slotte had ik alleen nog maar met hem gepraat via berichten, wist ik niet hoe hij eruit zag en had ik nog niet eens zijn stem in het echt gehoord. Dat alles maakte me wel een beetje zenuwachtig, maar niet op een slechte manier. Ik had er zin in en kon niet wachten tot hij er was. Toen ik een geluidje van mijn telefoon hoorde komen keek ik op het scherm, en zag dat het van Zayn was. Het berichtje liet weten dat het de speeltuin was geworden, in plaats van de vijver. Ik fronste, maar haalde toen mijn schouders op en stond op.Ik stuurde snel een berichtje terug. Kom eraan! Tot zo (: x Zack. De speeltuin was maar enkele minuten van de vijver vandaan, en terwijl ik aan het lopen was voelde ik me mezelf steeds meer op het moment verheugen dat ik Zayn in het echt zou zien. Toen ik eenmaal de speeltuin in zicht had zag ik dat er maar één volwassene was, wat betekende dat dat Zayn moest zijn. Er verscheen een brede glimlach op mijn gezicht, en zonder er echt over na te denken liep ik naar hem toe. 'Zayn!' zei ik, en trok hem daarna in een knuffel. Dat was iets wat ik bij al mijn vrienden deed, en het was een natuurlijke reactie dat ik dat ook bij Zayn deed, ook al had ik nog niet eens goed gekeken hoe hij eruit zag.
Terwijl ik dat deed besefte ik me echter dat hij dat misschien wel helemaal niet wilde, en dat ik misschien wel wat opdringerig was. Bij dat besef liet ik hem weer los. 'Eh, sorry - was dat te vroeg?' vroeg ik, en lachte toen wat nerveus. Alhoewel ik niet precies wist hoe ik hem verwacht had, had ik niet persé zo'n uiterlijk verwacht. Hij zag er wat mysterieuzer en meer badboy-achtig uit dan ik had verwacht, gezien het feit dat hij een vader was. Die gedachte liet mijn aandacht naar het meisje gaan dat op de schommel, waar Zayn bij stond. Zou dat... Hij had gezegd dat hij een oppas had geregeld voor zijn dochtertje, maar het zag er naar uit dat hij toch met haar was gekomen. Dat zou in ieder geval verklaren waarom we in de speeltuin afspraken, in plaats van bij de vijver. Heel even twijfelde ik of ik erom moest vragen, maar ik wilde niet klinken alsof ik het erg vond dat ze mee was gekomen met Zayn - dat was namelijk helemaal niet zo.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.