The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Malikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Blijkbaar was ik toch niet zo'n slechte leugenaar bij het zien van zijn ogen die groot werden door mijn woorden, waardoor ik moeite kreeg mijn lach in te houden. Dat faalde uiteindelijk en ik lachte zacht om mijn eigen domheid voor ik hem echt vertelde wat ik vandaag had gedaan. Het was dan wel niet veel door de zenuwen die ik had gehad, maar Louis had er zelf om gevraagd. Ik had hem eerder al verteld over mijn tikken, zoals het ijsberen, maar ik wist bijna zeker dat als dit stand hield hij er uiteindelijk toch wel gek van werd. In het echt was het namelijk een stuk irritanter dan als je het vertelde. Voor dit moment leek hij het nog vooral erg grappig te vinden. Ergens voelde ik me verontwaardigd dat hij, al was het voor heel even, dacht dat ik echt zo arrogant en zelfingenomen was. Ondertussen zou Louis me beter moeten kennen dan dat. Ik zei er niks van, ik nam het hem namelijk niet kwalijk en het bedorf het moment alleen maar. Met een rol van mijn ogen prikte ik hem met een vinger in zijn zij bij zijn woorden. "Als je maar weet dat het niet wegneemt dat je ontzettend schattig bent," zei ik met een grijns, mede dankzij zijn lippen in mijn mondhoek. Ik keek op toen ik zijn mobiel weer hoorde, hij was gewild vandaag. Al wist ik natuurlijk niet of dat altijd zo was. Het was raar hoe snel alles vertrouwd leek te raken, mijn verstand zei dat ik wat afstand moest nemen, maar zoveel kwaad kon het niet toch? Datzelfde gold voor zijn voorstel. Ik keek hem twijfelend aan, meestal vond ik het doodeng om mee te gaan naar iemands huis omdat ik niet wist wat ik daar wel en niet mocht. En om nou gelijk zo snel al mee naar zijn huis te gaan. Maar misschien moest ik niet zo overdrijven, het was niet alsof dat gelijk betekende dat ik bij hem ging overnachten. "Waarom ook niet? Lijkt me gezellig, het kan nooit erger zijn dan de flat," zei ik met een glimlach. Het was nogal alles op een gepropt daar, met kleine kamers en bar slechte wifi, maar het was thuis voor mij, al kon ik het nooit laten om ermee te spotten. "Daarbij moet je daar ook nog eerst langs Jeremy weten te komen," grinnikte ik zacht. Hij was een goede vriend, sinds de basisschool al, maar omdat ik altijd het vreemde eendje was -was hij heel beschermend over me geworden, wat niet altijd prettig. Vooral als hij heel kritisch naar mensen keek als ik een van die zelden keren iemand mee naar huis nam. Zacht begon ik weer over zijn kaak te aaien, ik kon de zorgen in Louis' ogen zien en ik wou dat ik kon helpen, maar dat ging niet als hij niet vertelde wat er was. Ik besloot het nog een keer te proberen en daarna zou ik erover ophouden. "Je weet dat je me alles vertellen, toch Boo? Er is bij mij niks om je over te schamen." Het was geruststellend bedoeld, hoewel het er toch wel weer verkeerd uit zo komen. Dat was altijd bij mij, dat ik het goed bedoelde maar het fout werd opgevat. Dat kwam waarschijnlijk door mijn eeuwige sarcasme en onrealistische kijk op dingen, dat had je nou eenmaal met mensen die nog hoop hadden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Michael glimlacht dan wel, maar bloost ook een beetje bij mijn woorden, wat me verteld dat ik helemaal niet enkel vriendelijk was, zoals ik dacht te zijn, en ook ik begin te blozen, al dan maar een heel klein beetje, waarschijnlijk niet eens opmerkelijk, maar dat word hij wel door zijn antwoord en ik glimlach verlegen. Als hij dan ook nog zegt dat Luke me tot nu toe nog geen probleem vind, vrolijkt ook dat me weer net wat meer op. "Mooi zo," glimlach ik. De band tussen vader en zoon vertederd mij, Michael mag Lucas dan wel geadopteerd hebben, hij behandeld hem alsof het zijn vlees en bloed is, ongeacht andermans mening, en dat is mooi om te zien.
      Als mijn chocomel er ook is neem ik een slokje, maar zet hem al snel neer als Michael meld dat ook hij niet helemaal eerlijk is geweest. Ik zet de zoete kinderdrank weer op het tafel en kijk hem aan en knik heel licht, waarmee ik hem laat weten dat hij mijn aandacht heeft.
      Wat hij zegt zorgt voor gemengde reacties en ik glimlach een beetje voor hem, al kan ik er niet omheen dat ik toch een klein beetje aan teleurstelling voel. Maar dat is egoïstisch en ik moet zeggen dat ik echt, oprecht blij voor hem ben. Maar hoe moet ik nu reageren? Als we een relatie hadden gehad, als hij mijn vriend was geweest, had ik mijn hand op de zijne gelegd, maar die relatie hebben we niet, ik had gehoopt dat -dat er misschien, ooit, in de toekomst zou komen. Natuurlijk hebben we al een tijdje contact via internet en goed ook, maar lichamelijk contact en mijn hand op de zijne leggen is toch wel heel wat anders. "Maar dat is toch juist geweldig," begin ik, het is helemaal waar. "Om eerlijk te zijn vind ik het natuurlijk wel een beetje jammer dat het dan weer bij contact via internet zal komen, als je daarmee verder wilt na vandaag, maar voor zoiets gaafs hoef je toch geen sorry te zeggen," ik probeer mijn glimlach geruststellend te maken, maar hoe doe je dat? Ik weet hoe je verleidelijk grijnst, ik weet hoe je een spetterend orgasme faked, maar met een geruststellend glimlachje heb ik moeite. "Hoelang gaan jullie? En met wie?" vraag ik vervolgens geïnteresseerd, wetend dat ik zelf ook nog een biecht, en misschien nog wel meer dan één biechten heb. Maar die komen zomenteen.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Zo, dat was eruit, maar echt opgelucht was ik niet. Ik voelde me schuldig dat ik zo snel weer weg zou moeten, te snel om dit echt een kans te geven. Dat ik het had achtergehouden was tot daar aan toe, maar dit vond ik wel heel erg. Ik keek daarom ook verward op naar Ashton bij zijn iets verlate reactie. Meende hij dit nu? Had hij er echt geen problemen mee? Jammer vinden was een ding, waardoor de schuld niet helemaal verdween, maar toch gaf zijn positiviteit me ook wel weer moed. Zijn glimlachje copieerde ik en ik legde mijn hand voorzichtig op die van hem. Het voelde allemaal wat onwennig, maar toch wilde ik wel een beetje hem en mezelf het gevoel geven dat dit niet einde oefening zou betekenen. Ik hoopte in elk geval van niet. "Alleen als jij het ook wil." zei ik toch nog een beetje onzeker. Dit was allemaal nog gloedje fonkel nieuw voor mij, zo daten enzo. Ik had maar een vriendinnetje gehad en dat was meer gewoon een vriendin geweest dan iets meer. Ze had geholpen mezelf te ontdekken, maar of het echt romantische liefde was geweest, daar twijfelde ik sterk aan. Uiteindelijk kwam hij met een vraag die ik had moeten zien aankomen. " Ongeveer een jaar. Met kerst, oud en nieuw, pasen en ozzy day heb ik een weekjes vrij waarin we naar huis kunnen, naar mijn familie in Sydney." zei ik met een kleine zucht. Nogsteeds zag ik het hier niet als thuis. Ik bleef toch een ozzy in hart en nieren. Wel jammer dat ik dan Ash niet zou kunnen zien, maar ik miste mijn familie nu al heel erg en als ik dan vergoeding kreeg wilde ik die ook graag gebruiken om hen te zien. "Ik wordt de gitarist van Pixi Lot. Ze waren opzoek op de uni en vonden de combinatie van mijn felle haar en mijn gitaarspel perfect voor de wereldtour." zei ik toch wel weer trots. Het was niet niks, dat wist ik ook wel, en een kleine joey als ik was het toch gelukt. Ik keek naar Ashton en merkte nu dat ik zijn hand nogsteeds onder de mijne hield. Snel trok ik mijn hand terug, een beetje geschrokken zelfs, en bloosde rood. Tja, ik was een 18jarige rockster die pas na 3 maanden in een relatie te hebben gezeten voor het eerst tot 1st base kwam en nooit ook maar verder had gedurft. Nee, dit was niet mijn comfortzone. Die lag op het podium, wat voor podium dan ook. " Dus, nu weet je wat er in mijn leven omgaat, wat gebeurt er zoal in het jouwe. Dan heb ik het over jou en niet over de pornoster. Daarvoor ben ik hier niet." zei ik toch verrassend zelfverzekerd, dat ik er zelf wat verbaasd door was, en dronk nog wat chocomel terwijl ik hem van onder mijn lok nieuwsgierig aankeek. Wat ik had gezegd was compleet waar. Ik was hier om Ashton te leren kennen in het echt en dan hoefde ik niet alleen dingen over zijn carriere te horen.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik rolde mijn ogen en bloosde lichtjes bij Harry zijn woorden. Ik vond het niet leuk om schattig gevonden te worden, maar het deed me toch wel iets als hij het zei. Alleen om hem toch te laten merken dat ik het niet wilde liet ik de hakken van mijn voeten zijn schenen raken tijdens het bungelen. Mijn mobiel ging weer, maar ik liet het. Morgen zou ik alles verantwoorden, maar nu wilde ik me daar geen zorgen over maken. Natuurlijk deed ik dat wel, maar ik probeerde het zo goed mogelijk te maskeren. Om alles, en mezelf ook, maar wat af te leiden vroeg ik hem of hij straks meewilde naar mijn appartement om wat te eten. Ik had echt geen zin in een restaurantje. Het zou alleen maar bekijks trekken en dan hadden we nog geen rust. Rust wilde ik namelijk wel graag, ik kreeg het jammergenoeg maar weinig. Ik zag een twijfeling op zijn gezicht, die mijn twijfeling alleen maar erger maakte. Toen hij uiteindelijk toestemde kreeg ik een vrolijke glimlach op mijn gezicht. Toch maakte ik me nogsteeds wel zorgen over wat hij zou zeggen en wat ze bij de club zouden zeggen. Ik wilde het wel naar de achtergrond verschuiven, maar het ging vrij lastig. Toch hielpen zijn woorden een beetje met mijn vrolijke en onbezorgde kant weer de overhand te laten krijgen. "Ach, als ik je naar huis mag brengen vanavond kan ik me in elk geval voorstellen. Dan kan hij al een beetje wennen aan mij in je leven zonder dat ik over de drempel stap." zei ik met een scheve glimlach. Toch vond ik dat ook heel erg spannend, want dat Harry me niet herkende, betekende niet dat niet het grootste deel van de Britse, en nog een flink deel van de rest van de wereld, bevolking me kende, of in elk geval herkende. Hij had me namelijk wel eens vertelt over zijn huisgenoot en dat hij best irritant kon zijn, maar bovenal dat hij veel voetbal keek. Hij zou me zoizo herkennen. Ik maakte me nogsteeds best wel zorgen dat de jongen nog niet wist dat ik een beroemde voetballer was. Ik leunde wat meer tegen hem aan onder het duppen. Blijkbaar was ik alleen niet zo goed in het verbergen ervan. Ik keek op in Harry zijn prachtige groene ogen en zuchtte. "Ik heb het er nu liever niet over, Boo. Straks als we iets meer privacy hebben vertel ik het, beloofd." zei ik zacht terwijl ik zacht over zijn kaak streelde. Ik hield veel van de jongen, meer dan alleen vrienden, en wilde niets voor hem achterhouden, maar hier in de kinderboerderij durfde ik het niet zo goed aan. Ik wilde hem kunnen tegenhouden als hij weg wilde lopen zonder uitleg te kunnen geven. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en ging wat beter zitten. Zacht friemelde ik wat aan de krulletjes in zijn nek. "Je bent een schatje, Boo en alles zal hopelijk snel duidelijk zijn voor je." mompelde ik zacht. Mijn ogen gleden over zijn prachtige gezicht en bleven hangen bij zijn lippen. Was het daarvoor te vroeg? Zou het me in nog meer problemen geven? Zou Harry het accepteren? Ik had geen idee en hiervoor twijfelde ik nog wel erger dan met de rest en maakte ik me nog meer zorgen. "Zullen we zo kijken naar de rest van de dieren en kijken wat we later willen eten?" vroeg ik zacht terwijl ik mijn ogen weer op de zijnen gefixeerd probeerde te krijgen, wat echt heel lastig was, want zijn lippen waren toch wel echt heel erg kusbaar. Mijn gevoelens en gedachten waren echt overal op dit moment en dat maakte me niet normaler of stabieler dan normaal.

[ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 13:28 ]

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Mijn reactie lijkt hem wat te verwarren, wat ik ergens een beetje schattig vind. Alsof hij verwacht had dat deze negatief zou zijn. Als hij zijn hand op de mijne legt blik ik hier snel naaar, maar kijk hem weer aan, de hand voelt raar, maar niet vervelend, het is iets nieuws. De woorden komen onzeker en ik knik, in teken dat ik het wil. Al weet ik dat ik zomenteen ook nog wat te zeggen heb. Zijn uitleg doet me opnieuw knikken en de glimlsch blijft op mijn lippen. "Wat gaaf," zeg ik bewonderd en enigszins onder de indruk, wie kan er nou zeggen dat hij op tour gaat met Pixie Lott, juist ja, bbijna niemand.
Michael trek zijn hand ineens weg, alsof hij nu pas beseft dat het eigenlijk heel eng is. Nee, niet eng, eng is negatief, het is spannend. Maar ondanks zijn rode wangen en onzkere actie klinkt hij zelfverzekerd.
De glimlach trekt eat naar beneden en maakt plaats voor een beschaamde, ongemakkelijke blik en ik begin een beetje onrustig met het flesje te spelen, alles om hem niet aan te hoeven kijken en mijn handen niet zo leveloos te laten liggen. "Uh, buiten, naja," nee, ik vind pornoster geen prettig woord, niet uit mijn eigen mond en niet uit die vqn een ander, "niet zoveel. Het eh, eist het grootste deel vqn mijn leven en dat beetje dat ik nog over heb besteed ik met het inhalen van slaap, sportschool, een paar vrienden en familie. Eigenlijk weet niemanf wat ik doe, dus tsja," ik haal mijn schouderd nog altijd ongemakkelijk op, maar kijk hem dan aan. "Ik moet je vertellen dat ik niet alleen op beeld seks heb, maar ook," ik val herl even stil, "overal eigenlijk, de kroeg, maar ik heb een aantal prosutituele ervaringen en al heb ik achteraf altijd spijt, ik doe het toch. Daarbij heeft mijn werk, of één van mijn andere avontuurtjes, me besmet mef HIV-2,, ik hoef dus geen aids te krijgen, maar die mogelijkheid is er wel en ik ben dus besmettelijk. Sorry." Ik schaam me er voor dat buiten mijn werk dit er ook nog eens bovenop komt. Het is veel voor hem en zachtjes vloek ik in mezelf. Om de binnenkant van mijn wang kapot te bijten.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Ik grijnsde bij zijn woorden, maar merkte nu was dat ik zijn hand vasthield en trok snel en onzeker weg. Toch kwam mijn vraag verrassend zeker over mijn lippen. Toch keek ik al snel beschaamd naar beneden bij zijn reactie. Ik wilde hem niets dwingen. Zacht legde ik mijn hand weer terug op de zijne en wreef geruststellend over zijn duim in de hoop hem iets te kalmeren, terwijl hij zich duidelijk erg ongemakkelijk vond. "Sorry" zei ik zachtjes. Dit had ik niet gewilt. Eigenlijk wilde ik net mijn woorden terugnemen toen hij begon te spreken. Ik luisterde ademloos in stilte met het rietje tussen mijn tanden, verstijfd. Zijn woorden lieten me toch iets rustiger voelen omdat het leek of hij toch niet alleen maar een sexgeobsedeerd leven had. Toch toen hij me aankeek zag ik dat dit niet alles was en ik slikte toen hij verder ging. Zijn vervolgverhaal was niet niks. Mijn adem stokte bij zijn laatste feit wat hij vertelde. HIV?! Degene aan wie ik mijn hart en ziel had uitgestort was een hoer met HIV?! Ik wist dat het niets moest uitmaken, maar het was toch een hele flinke klap. Ik bleef even compleet bevroren en geshockeerd zitten. Dit was voor mij echt veels te veel in een keer. Ik werd er pas weer uit getrokken door Luke die me aantikte met zijn potlood. Ik schudde even met mijn hoofd en keek naar het kleine mannetje. Hij hield een tekening omhoog die duidelijk mij en Ash hand in hand en hem met een hondje liet zien. Ik glimlachte een klein beetje waterig. "Dat is een mooie tekening, Lukey. Alleen je weet dat je geen hondje kan hebben omdat een hondje niet mee mag over de wereld. Misschien als je straks naar school gaat bij oma, maar dat moet je eerst aan oma vragen." zei ik tegen hem voor ik even over zijn bolletje aaide en me weer op Ashton richtte. "Het is wel erg veel, Ash. Je bent echt een geweldige gast, of in elk geval online, maar het is niet niks. Ik wil je alsnog graag leren kennen, echt leren kennen. We hebben allebei dingen achtergehouden en hopelijk kunnen we dat achter ons laten en vanaf dit punt vooruit gaan. Iemand met wie ik alle lief en leed kan delen, kan ik nogsteeds niet zonder en ik zou ik je graag in mijn leven houden. Als jij het ook ziet zitten dan. Ik weet alleen niet of ik dit zomaar van me af kan zette. Sorry." Mijn woorden waren verrassend zeker. Ondanks dat ik erg verward en gadegeslagen was door alle informatie, die grotendeels niet extreem positief was, maar ik had ook grote dingen over mijn velen voor hem achtergehouden. Het feit dat ik nooit verder was gekomen dan first base was voor hem ook nog een compleet geheim. Dat Lucas niet mijn eigen zoon was wist hij wel, en dat zag je ook wel, maar dat ik nog een maagd was op eigenlijk alle vlakken was iets waar ik zeker niet trots op was. Misschien was daarom de shock dat hij het juist deed voor geld en we maar heel weinig qua leeftijd verschilden alleen maar groter. Toch wilde ik hem wel een kans geven, daartoe voelde ik me verplicht en ik hunkerde toxh wel een beetje naar een jongen als die online in mijn leven. Ik was dan nogsteeds wel erg in conflict met mezelf over mijn geaardheid, maar dat was nu niet her grootste conflict in mijn brein op dit moment.

[ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 15:29 ]

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Semi-boos keek ik naar Louis toen hij, overduidelijk opzettelijk, met zijn hielen naar mijn schenen uithaalde. Het was weliswaar niet hard, maar toch. Ik snoof even en prikte hem weer in zijn zijde, om wat verzet te tonen dat ik hem zo alsnog bleef noemen. Het was gewoon niet te ontkennen dat de jongen in sommige opzichten nou eenmaal schattig was. Zelfs als hij het maar niks vond en het er helemaal niet mee eens was. Ik reageerde dit keer niet op zijn mobiel, al werd ik ondertussen wel heel nieuwsgierig wat er aan de hand was. Waarschijnlijk zou mijn nieuwsgierigheid en dat ik ook bezorgder om hem werd straks de overhand krijgen en zou ik hem het vragen, maar voor nu liet ik het. Na wat twijfel stemde ik in met het voorstel dat hij deed om naar zijn huis te gaan, op zich was het niet zo vreemd, vrienden deden dat ook. Ik was daarbij best benieuwd naar hoe Louis woonde, want dat zei meer over iemand dan de meesten dachten. Al maakte ik me daar geen zorgen over, om hem heen hing al een prettige sfeer dus zou dat daar niet veel anders zijn. Wel waarschuwde ik hem alvast voor als hij ooit bij mij was voor mijn huisgenoot, hij was een schat, maar soms echt onuitstaanbaar als hij dacht dat er iets mis was. "Ik hoop het, want als hij je niet mag kom je er echt niet in hoor," zei ik met een grijns. Ik meende het serieus, dan kreeg Louis zo de deur in zijn gezicht gegooid. Al dacht ik wel dat hij hem zou mogen en dacht er verder niet over na. Waar mijn gedachtes wel heen gingen was de blik vol zorgen die de jongen had, waardoor ik me automatisch ook zorgen ging maken en ik hem nog er keer vroeg of er iets was. Ik knikte begrijpend bij zijn woorden, allang blij dat hij me wilde vertellen. Met een zucht liet ik hem verschuiven en wat aan mijn haar plukken, het voelde alleen maar fijn. Zijn woorden hielpen eigenlijk niet, het maakte me nog verwarder en bezorgder dan ik al was, maar ik besloot er niks meer over te zeggen zolang we in het openbaar waren. Dat vond Louis niet fijn en ik maakte mezelf ermee gek door erover te blijven denken. Ik zag zijn blik wat afdwalen, die zeker niet meer op mijn ogen gericht was. Ergens werd er ik wat ongemakkelijk van, vooral ik zijn gedachtes bijna letterlijk kon horen. Toch vond ik het ook best vleiend, hoewel ik niet kon zeggen of ik hem ook zou laten doen wat hij wilde. Daarom waren zijn zachte woorden de perfecte afleiding. "Is goed, Boo. Wat had je zelf in gedachten?" reageerde ik rustig, voor ik door zijn haar begon te aaien zonder de krans in de weg te zitten. Het was te zien dat hij moeite had met focussen op mijn ogen. Ik boog me iets naar voren en drukte mijn lippen lief en kort op de zijne, misschien dat -dat hem zou helpen als hij kreeg wat hij wilde. Ik gaf hem nog een klein kusje op het puntje van zijn neus voor ik naar hem glimlachte en weer achterover ging zitten. Hier wilde ik best aan wennen, want ongemakkelijk was het zeker, maar toch was het op een manier goed. Alsof het zo hoorde, ik kon niet van hem eisen dat hij hetzelfde vond, al zou dat erg fijn zijn en veel verder ongemak besparen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2014 - 17:08 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Fletcher Irwin.

Michael's adem stokt en hij bevriest, beschaamd sla ik mijn ogen neer en staar opnieuw strak naar de chocomel. Pas als ik Michael's stem weer hoor kijk ik op en kijk ook even naar Lucas' tekening en durf mijn ogen pas richting Michael te laten gaan als hij aan het tweede deel van zijn zin begint, al durf ik het eigenlijk nog niet, ik vind het tegelijkertijd ook onbeleefd om hem niet aan te kijken, dus dwing ik mezelf. Uiteindelijk schud ik lichtjes mijn hoofd en glimlach ietwat triest, "Geeft niet," zeg ik zacht als eigenlijk altijd. "Het is ook gewoon een boel shit en vooral zo in één keer."
      Ik sta mezelf toe me weer naar het flesje te gaan, vouw hier mijn grote hand opnieuw omheen en neem nog een slok. Mijn handen zijn ineens wel heel interresant. Het zijn beroemde handen, handen die zich om de vrouwelijke borst vouwen, handen die zich om de mannelijke eikel wikkelen, snel kijk ik weer weg. Eigenlijk wil ik helemaal niet meer, ik word doodmoe van dit leven, ik geef niks om de aandacht die het me geeft, ik wil niet op deze manier geld verdienen. Het is geen fijne seks, het veroorzaakt ziektes, blauwe plekken, open ruggen, waggelen als pinguïns. Erger nog, het staat op internet, het is mijn manier om geld te verdienen, seks is mijn werk en niet zomaar, het is mijn roem. En eigenlijk maakt dat me ziek. Natuurlijk zou ik kunnen zeggen dat ik wil stoppen en dat wil ik ook, maar het is geen business waar je zomaar uitstapt, daarbij achtervolgt het je voor de rest van je leven en hoe wil ik eigenlijk stoppen? Nee, ik zit vast en hoe graag ik ook los zou willen kopen, de padvinder die deze knopen heeft gestrikt is meesterlijk.

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Tijdens mijn kleine monoloogje keek ik recht in Ashton zijn ogen, die me een raar gevoel gaven. Ze stonden triest en hopeloos. Hij glimlachte dan we iets, hij overtuigde me echt niet. Er was nog iets aan de hand, iets wat hij me niet vertelde. Waarom wist ik niet, maar het maakte hem zeker niet gelukkig en daardoor voelde ik me ook weer niet op mijn gemak. Ik kon dan niet zeggen dat ik niet compleet overrompelt was door alle dingen die hij me had vertelt, maar ergens in die trieste goudbruine ogen met groene vlekjes zag ik iets die me wel zeker liet voelen dat de jongen met wie ik al zo lang over het internet had gesproken nu tocch echt voor me zat. Juist daarom vond ik het zo erg dat hij zo triest oogde. Ik zag hem even naar zijn hand kijken, maar niet veel later toch weer erg snel wegkijken. Misschien juist daarom vouwde ik mijn handen om de zijnen, wat echt niet goed ging, want de zijnen waren enorm en mijn handjes waren maar klein. Toch wilde ik hem op een of andere manier troosten, al wist ik niet hoe. "Rustig maar, Ash. Zo erg is het toch niet? Ik ga je er echt niet voor verlaten of je de rug toe keren." zei ik zacht met een klein hopelijk geruststellend glimlachje. Heel voorzichtig boog ik over het tafeltje en drukte een kusje op zijn wang, in de hoop dat het hem gerust zou stellen. "Als er iets is kan je het me altijd vertellen. Ik weet dat ik niet altijd zo goed reageer, maar ik probeer je te begrijpen, je te helpen en zal je echt nooit mijn rug toekeren. Echt niet." Nu kwam er zeker wel emotie door mijn stem heen. Ik meende het echt, maar het verwoorden was niet altijd even makkelijk. Hij was mijn steun en toeverlaat. Ondanks dat ik nog wel van dingen schrok en ze niet altijd snel kon verwerken, wilde ik er wel voor hem zijn. Langzaam begon ik namelijk wel te beseffen dat in tegenstelling tot wat hij zei, de jongen een enorm stuk meer was dan alleen een prosituee en een pornostermet een SOA. Hij verdiende het ook om zo behandelt te worden, hoeveel verwarring, zorgen, en overpijnzingen dit me ook gaf.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Om Tate nu eindelijk in het echt te zien is wel even iets anders dan via internet met hem praten. Ik was nog steeds zenuwachtig, maar wel iets minder nu ik tegenover hem zat. Het is best apart om degen met wie je al weken, als het niet maanden zijn praat nu eindelijk in het echt te zien. Hij is qua uiterlijk niet wat ik verwacht had, hij zag er ontzettend goed uit. Maar qua innerlijk was hij precies wat ik verwacht had, precies zoals in onze gesprekken. Tate ging met zijn hand door zijn haar, en wenkte de ober. 'Voor mij een koffie graag.' zei ik tegen de ober. Ik glimlachte op zijn antwoordde. 'Mooi dat het goed gaat. Met mij gaat het ook prima.' antwoordde ik, en trok mijn jas uit om die over mijn stoel heen te hangen. Ik wist dat hij het altijd wel druk had met her werk dat hij deed, maar toch had hij me nog nooit echt verteld wat hij precies voor werk deed. 'Het is al een hele opluchting dat ik niet de enige ben die zenuwachtig was. Ik was, en ben eigenlijk nog steeds redelijk zenuwachtig.' zei ik met een grinnik. 'Ik vindt het ook ontzettend leuk om je eindelijk in het echt te zien.' zei ik met een glimlach. Ik had al een aardige tijd naar onze ontmoeting uitgekeken. Onze gesprekken met elkaar waren inmiddels gewoon een dagelijkse routine geworden. 'Hoe was het vandaag op je werk?' vroeg ik. Ik wist dan niet wat hij precies voor werk deed, maar ik wist wel dat hij zijn werk leuk vond, wat natuurlijk altijd belangrijk is.

---

How far is far

Ashton Fletcher Irwin.

Als Michael zijn hand om de mijne vouwt durf ik er deze keer wel echt naar te kijken, het is een vreemd contrast, het grote verschil van een gigantische hand en een relatief kleine, maar ook het detail van een gebruinde en een bleke huid. Het is een beetje als wij, we hebben enorme verschillen en ook in de kleine dingen zijn we anders. Maaral kennem we elkaar nog helemaal niet zo geweldig goed - al aan de andere kant ook weer wel - en is dit onze eeeste ...date, het voelt prettig, ondanks dit gedoe en de onwennogheid. Zijn volgende woorden zijn lief en peppen mijn glimlach een klein beetje op, zemer als er een kusje op mijn wang bijkomt, die md ook als een gek doet blozen. Ik knik. "Bedankt, je bent erg lief," ik haal mijn schouders weer op, net als ik eerder heb gedaab. "Pornoster," het woord alleen al doet me ietwat in elkaar krimpen, "zijn gaat gewoon niet altijd door zon en maneschijn en om eerlijk te zijn, soms zou ik willen dst ik deze fout njet ben begaan. Maar ik voel me vooral schuldig tegenover jou, dat ik niet eerlijk ben geweest en dat je er op deze manier achter moest komen," kort sla ik mijn ogen weer neer. Geen fiin onderwerp, helemaal niet. Snel ga jk dus maar weer over op een ader oderwerp al had ik het anderd tocjwel gezwgd."Weet je, ik bloos normaal nooit, dat zegt wel eat over jou."[/I]

---

Reality's overrated.

Michael Clifford
Ik was zelf best geshockeerd dat ik op een eerste date, een eerste ontmoeting zelfs, dit durfde. Zo was ik helemaal niet. Tja, ik was een rockster met een bijdehante klep en zeer kinderlijk gedrag, maar als het op dit soort dingen aankwam was ik echt niet zo zeker van mezelf. Zijn blosjes onder zijn licht getinte huid deden me wel goed, net als zijn woorden. Het was fijn om eens geen kleuter of overaanhankelijke etterbak genoemd te worden. Dat was ik ook wel, maar nu ik het goed bedoelde was het fijn dat het ook zo werd opgevat. Zijn vervolg deed me slikken. Het was duidelijk dat hij in elk geval nu echt niet van zijn baan hield. Zacht kneep ik in zijn grote handen. "Het maakt niet uit, Ash. Je hebt het me verteld en daar ben ik al enorm blij om." zei ik zachtjes terwijl ik Luke weer met mijn voet heen en weer begon te wiegen. Heel even hing er een ongemakkelijke stilte, maar al snel werd die verbroken door woorden die mij lieten blozen. Ik bloosde niet vaak, maar met de juiste woorden kreeg je al snel kleur op mijn wangen. Ik keek eventjes omlaag naar de tafel, maar toen het ergste jonge schoolmeisjesgevoel weg was keek ik weer op. "Ik hoop dat het vaker gaat gebeuren, want het is echt heel schattig." zei ik met een scheve grijns. Langzaam begon ik me steeds meer op mijn gemak te voelen en dus werd ik ook steeds meer de aanhankelijke klier die ik rond mijn weinige vrienden was. "Papa?" hoorde ik opeens van de zijkant van het tafeltje komen. Ik keek naar het jongetje en glimlachte. "Gaat oom Ashton ook mee naar zaal?" vroeg hij. Hij had nog veel moeite met lidwoorden en tijdsaanduidingen, dus die liet hij meestal weg. "Dat weet ik niet, man. Vraag het zelf maar." zei ik tegen het mannetje. Ik had Ashton willen uitnodigen voor mijn optreden in een zaaltje in de buurt vanavond als het goedging, maar als Luke het zou gragen was het ook best, al zou ik zo misschien dat hele oom Ash gebeuren moeten uitleggen. "Oom Ash, ga je mee kijken naar papa?" vroeg het onderdeurtje met zijn grote bruine ogen nieuwsgierig op de krullenbol gericht. Ik hoefde me dus in elk geval geen zorgen te maken dat Luke mijn daten zou afkeuren en dat wad een hele opluchting.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Ik grinnikte zacht bij zijn woorden. Ik gokte er zo niet op dat ik een deur in mijn gezicht zou krijgen, maar het zou natuurlijk ook kunnen van wel, dat kon jammergenoeg altijd. Telleurstelling in mijn priveleven kende ik beter dan je van een profvoetballer zou denken. Ik ging wat verzitten met mijn hoofd vol zorgen juist niet over mijn priveleven, maar juist in mijn proffecionele leven, waarin ik nog niet echt veel zware tegenslagen had gehad. Toch zou dit echt verwoestend kunnen zijn als het verkeerd werd opgevat. Homo's in het voetbal waren namelijk niet normaal, laat staan geaccepteerd. Daarom zat ik alleen daar nog heel diep in de kast en dit zou alles met een klap veranderen. Ik beloofde de krullenbol wel zacht dat ik het hem allemaal zou uitleggen, alles wat hij tot nu toe had gemist. Ik wilde het alleen niet in het openbaar doen om de schade hopelijk iets te beperken. Ik speelde inmiddels wat met de kleine krulletjes in zijn nek, maar werd erg afgeleid. Het zou vast van mijn gezicht af te lezen zijn, want ik was echt eigenlijk altijd een compleet open boek. Zacht vroeg ik hem, in de hoop de aandacht wat van mijn ogen af te leiden, wat hij wilde eten. Intussen probeerde ik me echt op zijn ogen te focussen, maar omdat mijn focus zoizo normaal niet heel groot was, lukte het me ook van geen kanten. Zijn woorden gingen grotendeels langs me heen en toen ik een onverschillig geluidje wilde maken voelde ik zijn lippen de mijnen raken. Mijn ogen schoten wijd open en een electische schok leek door mijn lichaam te gaan door dit kleine gebaar. Het voelde echt heel erg goed. Bij zijn kusje op mijn neus giegelde ik zacht en keek de krullenbol aan. "Dank je, Boo." zei ik zacht voor ik nog even mijn lippen op die van hem drukte. Dit gevoel was een heel stuk beter en een heel stuk minder ongemakkelijk dan verwacht. Toch trok ik al snel weer terug en drukte een kusje op zijn voorhoofd voor ik hem aankeek. "Het eten maakt me niets uit, zolang ik jou lippen maar als toetje krijg." zei ik met een speelse grijns op mijn gezicht. Ik wist dat morgen alle roddelbladen vol zouden staan hiervan, maar het kon me echt niets schelen. Alle anderen werden altijd gezien met een ander meisje elke week. Nu had ik af en toe wel een scharrel in het buitenland, maar toch een heel stuk minder vaak. Als we thuis waren, of zoizo in groot-brittanie, was ik preutser dan een non. Ik had er gewoon geen tijd voor, en alle tijd die ik had ging ik naar mijn familie. Ik zag ze al zo weinig, dus ik greep graag elke kans aan die ik kon om bijvoorbeeld mijn zusjes naar school te brengen of met mijn moeder boodschappen te doen als ik een dag vrij had. Helemaal naar Doncaster rijden na een training was namelijk niet te doen, al deed ik het wel op verjaardagen of speciale gelegenheden. Ik drukte nog een zacht kusje op zijn mondhoek en kriebelde nog even in zijn nek. "Dus zeg het maar. Eigenlijk alles zit wel in de buurt, ofwel om af te halen ofwel om te laten brengen. Het enige wat niet gaat is dat ik ga koken, want dat kan ik echt niet." zei ik met een lichte blos op mijn wangen. Ja, ik kon een eitje bakken, maar zelfs die brandden nog de helft van de tijd aan. Meer kon ik niet en deed ik dan ook niet. Met zoveel restaurants in de buurt hoefde dat gelukkig ook niet en hoefde ik neit te overleven op instantnoodles en thee.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Ik hield Louis zo dicht mogelijk tegen me aan zonder hem te pletten, alsof ik op die manier zijn zorgen kon laten verdwijnen. Natuurlijk ging dat niet zo makkelijk, maar het viel te proberen en dan voelde ik me beter door de gedachte dat ik tenminste iets voor hem kon doen. Het was te zien dat het hem echt dwars zat en als hij er straks over wilde praten wilde ik met alle plezier luisteren. Met advies was ik geen held maar ik deed mijn best. Hij plukte wat aan mijn haar in mijn nek en ik liet hem, hij leek er rustig van te worden en ik vond het wel fijn. Zelf had ik geen idee wat ik wilde eten dus vroeg ik het aan hem. Dat bedacht ik nooit zo maar en meestal maakte ik wat aan de hand van wat er nog in huis was of haalde wat makkelijks bij de winkel. Ik zag dat Louis nogal afgeleid raakte toen ik zijn ogen zag afdwalen, waardoor het goed te zien was wat hij van me wilde, al zag ik hem ook twijfelen. Hij gaf toch geen concreet antwoord op mijn vraag dus kon ik net zo goed mijn lippen op die van hem drukken en genieten van hoe zacht en warm die waren. Na kort trok ik terug en drukte als afsluiting een klein kusje op zijn neus, waarna ik vertedert glimlachte om zijn gegiechel, het klonk echt heel schattig. "Meer dan graag gedaan," zei ik met een grijns en streek een plukje haar uit zijn gezicht voor ik zijn lippen weer op de mijne voelde. Het voelde veel te goed voor iets wat zo ongemakkelijk hoorde te zijn, maar je hoorde me niet klagen. Al wist ik sowieso niet veel van daten af, alleen van verhalen aanhoren. Persoonlijk had ik er echt nul ervaring op, vanwege mijn reputatie in een groot deel van de stad. Daarbij had ik er nooit echt behoefte aan gehad, tot ik werd overgehaald om op zoek te gaan en ervoor koos naar die site te gaan, waar ik zeker geen spijt van had als ik naar de prachtige jongen op mijn schoot keek. Ik pruilde toen hij terug trok, zelfs na het kusje op mijn voorhoofd, het was veel te kort. Ik glimlachte weer bij zijn woorden, dat maakte al een stuk goed en ik ging dat zeker misbruiken. Want niemand zei dat je niet vaker op een dag van een toetje mocht genieten. Een zucht rolde over mijn lippen bij het kusje in mijn mondhoek en keek hem bedachtzaam aan bij zijn vraag. "Als je wilt kan ik ook voor je koken? Dat is toch wat gezelliger dan wat af te halen," stelde ik voor. Ik kon aardig wat koken en stak tenminste niet de boel in de fik zoals mijn huisgenoot al twee keer had gedaan, niet dat ik geweldig was, maar het was goed eetbaar. Als Louis wilde had ik er geen problemen mee zijn lievelingseten te maken, het lag er een beetje aan wat het was, want sommige dingen kon ik gewoon echt niet. Ik kriebelde wat zacht in zij en boog me zo dat ik mijn hoofd op zijn schouder kon leggen, ik voelde me toch erg veilig zo. Veiliger dan dat ik me rond de meeste mensen voelde in ieder geval, door de jaren heen vertrouwde ik maar moeilijk en dat het bij hem wel ging zei wel wat. Zelfs al hadden we de tijd al gehad om het op te bouwen via internet.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zack Gamble
Zayn leek eventjes enigszins verslagen te zijn omdat ik had gezegd dat ik hem anders had verwacht, maar gelukkig bleef dat gevoel niet al te erg hangen. Ik had het ook niet vervelend bedoeld, dus ik was blij dat hij het ook niet al te vervelend oppakte. Soms kwamen dingen er gewoon een beetje onhandig uit bij mij. Met een glimlach op mijn gezicht - ik dacht niet dat die vandaag nog van mijn gezicht af ging - volgde ik hem naar het bankje en ging naast hem zitten. Het voelde fijn om eindelijk zo dichtbij de persoon te kunnen zitten die ik een hele tijd niet in het echt had kunnen zien. Ik voelde me sowieso vrij comfortabel bij hem, alsof dit helemaal niet de eerste keer was dat ik hem echt ontmoette. Ik luisterde naar wat hij zei, en voelde me toch behoorlijk opgelucht. 'Daar ben ik blij mee,' verzuchtte ik. Ik hield mijn hand door me haar, en ging toen weer verder met praten. 'Ik bedoel, ik had vooral zin in vandaag, maar ergens was ik natuurlijk ook wel een beetje zenuwachtig om te weten wat je in het echt van me dacht.' Alhoewel het de laatste jaren al heel wat beter ging, had ik toch nog wat van de lichte onzekerheid meegenomen van toen het helemaal niet zo leuk was op school. Ik wist het meestal vrij ver te verdringen en het te verplaatsen met positieve gedachten, maar het was er nog steeds een beetje.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.