The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Malikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Nerveus was eigenlijk nogal zacht uitgedrukt en Mabel maakte het alleen maar erger. Het was niet dat ik er niet trots op was dat ze mijn kleine meisje was, maar dit was wel een soort van date. Ik wilde dat Zack eerst mij echt leerde kennen en ik hem voordat ik hem Mabel haar leven in zou nemen. Ik bleef Mabel zachtjes duwen, terwijl ze het uitkirde van het lachen en riep dat ze hoger wilde. 'Op zijn kop.' Ze kwam nog niet 2 meter boven de grond, maar ik liet haar graag in die waan. Zack had gesmst dat hij eraan kwam en wat gespannen keek ik rond. En net toen ik een jongen opmerkte, hing deze al om mijn nek. Ik schok er een beetje van, maar was allang opgelucht dat hij er was en niet meteen had gedaan of hij me niet kende om hoe ik eruit zag ofzo. 'Het geeft niet.' Verzekerde ik hem met een glimlach. Ik was eigenlijk wel blij dat die wat losbandig was. Uit mezelf zou ik zoiets nooit doen, maar dat betekende niet dat ik het erg vond. 'Papa duw nou!' Mabel die het niets interesseerde, wilde alleen maar verder kunnen schommelen. Zachtjes gaf ik haar een duwtje terwijl ik Zack wat in me opnam. Ik wist niet zo goed wat ik me van hem hadvoorgesteld, maar het paste eigenlijk wel bij het beeld wat ik me van hem had voorgesteld in mijn hoofd. Pas toen ik hem naar Mabel zag kijken, wist ik dat ik wat uit te leggen had. 'De oppas heeft tien minuten van tevoren afgezegd. Het spijt me, maar ik kon haar onmogelijk thuis laten of nog iemand anders regelen.' Gaf ik eerlijk toe. Ik hoopte echt dat hij het niet erg vond.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan.
'Shit, shit, shit!' vloekte ik. Hoe kon ik nou zo, ontzettend stom zijn? De hele week had ik naar deze dag uitgekeken, ik had de dagen afgeteld en honderdduizend keer op mijn telefoon gecheckt of het wel echt doorging, mijn afspraak met Luke. En nu, op de dag zelf, werd ik pas om half 12 wakker terwijl ik al om 12 uur bij de bioscoop moest zijn! Vloekend sprong ik onder de douche. Ik waste me even snel en probeerde me er in zo weinig mogelijk tijd een beetje fatsoenlijk uit te laten zien. Met een zucht keek ik op de klok. Kwart voor. Het was ongeveer tien minuten fietsen, dus ik had nog 5 minuten om te eten en mijn tanden te poetsen. Dat moest lukken.
Even later, stipt om 12 uur, zette ik mijn fiets voor de bioscoop. De blonde jongen met de piercing, Luke, was nog nergens te bekennen. Opgelucht ging ik op het bankje voor het gebouw zitten. Op dat moment begon ik me flink zenuwachtig te voelen. Na maanden chatten op de datingsite zou ik eindelijk Luke ontmoeten...

---

Pictures burning in my head, of your kingsize bed.

Louis Tomlinson
Zodra ik mijn armen om de lange jongen heen sloeg, voelde ik hoe hij zich opspande. Ik wilde hem straks loslaten omdat hij was geschrokken, maar net voor ik mijn armen terugtrok voelde ik hem ontspannen, waardoor ik hem toch vasthield. Het voelde vreemd vertrouwd, maar ook weer erg onwennig. Ik hoopte gewoon dat hij me accepteerde om wie ik was en niet ofwel afgeschrikt ofwel gestoord zou worden door mijn carriere. Ik zette mijn zonnebril op mijn hoofd en keek hem met twinkelende oogjes aan. Hij was echt heel erg leuk en schattig. Zodra zijn armen om me heen werden geslagen kroop ik nog iets dichterbij hem en ging een klein beetje hangen. Het voelde heel erg fijn en gaf me een warm gevoel, alsof ik thuis kwam. Ik kopieerde zijn glimlach en bloosde lichtjes bij zijn kusje op mijn wang. Dat was mij dan weer wel heel spontaan. Het was niet dat ik het onprettig vond, maar ik werd er een beetje verlegen van. Niet heel erg, want verlegen was ik eigenlijk nooit, maar goed. "Het is ook heel goed om jou te zien." zei ik met een scheve glimlach. Ik was echt blij om hem te zien en hem niet af te schrikken. Ik aaide rustig even door zijn haren tot mijn hand bleef hangen bij zijn woorden. Ik bloosde nu ietsjes meer. Toch duurde het niet lang dat hij me stil kon krijgen met zijn woorden. "Ik denk dat je in de spiegel aan het kijken bent, Boo." zei ik voor ik toch de roos aan hem presenteerde. "Sorry dat die een beetje verwelkt heeft. Ik had eerst training en in de auto had ik geen vaasje. Daarom ben ik ook zo laat. De training liep uit. Sorry." ratelde ik voor ik de roos voorzichtig achter zijn oor stak. Ik had de doornen al laten verwijderen, dus het zou hem in elk geval niet prikken. Hij zag er echt heel erg leuk uit. Zacht streelde ik zijn wang en keek hem in zijn prachtige groene ogen. Hij was echt prachtig en ik zou me zeker niet schamen om met hem aan mijn zijde gezien te worden, als hij dat wilde dan. Misschien was het slim om dit eerst als vrienden te proberen, al voelde dit al zo anders. Alsof we elkaar al echt goed kenden. Ik legde mijn hoofd tegen zijn schouder en zuchtte zacht en gelukkig. Straks zouden de ongemakkelijke momenten wel aan de beurt komen, maar dit voelde gewoon heel vertrouwd. Ik keek omhoog met een glimlachje en aaide nog eens door zijn krullen en over de bloempjes in zijn haren, die hem een heel speels uiterlijk gaven. "Zullen we ergens gaan zitten?" vroeg ik aan hem. Zo staan vond ik zeker niet erg, maar zitten was ook best prettig en dan vielen we iets minder op, wat ik ook wel prettig vond. Het viel me nog mee dat niemand mijn kant op was gekomen, want gewoon in de stad rondlopen kon ik jammergenoeg niet. Nu had ik hier wel het geluk dat de dieren voor veel afleiding zorgden. Ook viel het me mee dat Harry me nog niet had herkent, maar daar was ik eigenlijk alleen maar blij mee. Hoe minder hij wist, hoe minder het hem kon beinvloeden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
De jongen had een fijne sfeer om hem heen hangen, dat was al iets heel goeds. Als ik me op mijn gemak bij hem kon voelen, dan ging de rest vanzelf wel. Daarom ontspande ik al snel in zijn armen en glimlachte breed. Ondanks de ontwenning had ik gevoel alsof ik Louis al zo vaak had gezien en veel langer kende dan ik eigenlijk deed. De twinkels die ik in zijn blauwe ogen zag toen hij de zonnebril afzette zorgden er automatisch voor dat ik nog breder glimlachte. Zulke twinkels zag je niet meer bij mensen van zijn leeftijd, niet die ik kende in ieder geval, het deed me goed om dat bij hem wel te zien. Ik sloeg mijn armen om de kleinere jongen heen, opgelucht dat hij zich genoeg op zijn gemak voelde om dichter tegen me aan te kruipen en hield hem wat steviger vast toen hij wat aan me ging hangen. Een zacht lachje rolde over mijn lippen door de rode wangen mijn kusje bij Louis veroorzaakte, het was heel schattig om te zien. Dat zei ik niet hardop, want hij leek me niet het type dat het zou waarderen zo genoemd te worden. Ik genoot van zijn hand die zacht door mijn haar aaide en glimlachte lichtjes toen hij nog dieper bloosde, al deed ik dat zelf ook bij zijn woorden en werden mijn ogen groot door de roos die hij voor mijn neus hield. "Hij is prachtig, Lou. Maak je maar geen zorgen, ik ben al dolblij dat je er bent," stelde ik hem gerust terwijl hij de roos achter mijn oor deed. In de meeste gevallen werd er gezegd dat het ging om het gebaar, maar ik vond de bloem echt mooi, dat had ik met alle bloemen, hoe geknakt of verwelkt ze ook waren. Als ik zo naar Louis keek en merkte hoe lief hij nu al tegen me was en dat de klik van internet hierop leek over te slaan wist ik zeker dat ik hem niet zomaar na een keer liet gaan. Ik aaide over zijn rug zodra hij zijn hoofd tegen mijn schouder aan had gelegd. "Tuurlijk, dan krijg je gelijk wat ik voor jou had," zei ik met een kleine glimlach. Het lag misschien erg voor de hand wat ik had, maar ik had er even over gedaan en was er toch erg trots op. Ik hoopte alleen dat hij het ook mooi zou vinden. Ik liet hem los op zijn hand na, dat voelde beter dan hem compleet loslaten en was ook niet te omdat ik mijn vingers niet door de zijne haakte, ik wilde niet opdringerig overkomen. Rustig nam ik hem aan zijn hand mee naar een van de bankjes die naast een klein vijvertje met kooikarpers erin stond. Het was toch een van de rustigere plekken, waar alsnog zat leven voorbij kwam. Ik ging zitten en liet Louis' hand los, om hem te gebaren naast me te komen zitten. Het onvermijdelijke ongemak zou wel komen als ik hem zijn dingetje gegeven had, maar ik was nog steeds te blij dat hij er was om het daardoor volledig te laten verpesten.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het voelde gewoon zo vertrouwd, dat het haast leek of we elkaar al jaren kenden, in plaats vna het feit dat ik de krullenbol vandaag pas voor het eerst zag. Toch kwam het moment dat ik dacht dat goed was om hem de verwelkte roos toe te stoppen. Ik schaamde me er een beetje voor dat die niet zo mooi was als toen ik hem kocht, maar Harry leek er toch blij mee. Voorzichtig stopte ik de bloem achter zijn oor, terwijl mijn glimlach erg breed werd door zijn hele lieve woorden. Hij was toch zo'n schatje, het schatje waar ik echt gevoelens voor was gaan ontwikkelen online. "Ik ben ook echt dolblij dat jij er bent, Boo." zei ik vrolijk voor ik me weer wat tegen hem aan ging hangen. Het voelde allemaal zo natuurlijk, al zou het dat niet moeten zijn. We hadden elkaar op een of andere vage datingsite leren kennen, wat ik in het begin echt een absurd idee had gevonden, maar nu we elkaar echt zo zagen bleek het toch echt in elk geval wel een klein beetje te hebben gewerkt. Hij was zo lief voor me, zonder me te kleineren, wat me ook al vaker dan eens was gebeurt. Ondanks dat ik niet heel lang of mannelijk was, vond ik het niets om als een meisje of een kind te worden behandelt. Ik kon best een heel felle opdonder zijn als je dat uitlokte, of ik op het voetbalveld stond, maar goed. Ik stelde voor om ergens te gaan zitten en glimlachte bij zijn antwoord. Hij had ook iets voor mij. Dat vond ik toch heel bijzonder en het gaf me hetzelfde gevoel als wanneer een van mijn zusjes spontaan op school een tekening of armbandje voor me had gemaakt. "Dat had niet gehoeven, Boo." zei ik voor ik me door hem liet meenemen naar een bankje. Ik keek hoe hij liep en nam het in me op: Een beetje timide, maar hij had toch ook weer een soort zelfverzekerdheid over zich heen. Het was moeilijk te verwoorden, maar ik wist wel dat ik het heel erg leuk vond. Net een beetje anders, precies op een goede manier. Ik keek met een glimlach naar zijn gebaar. Tja, ik kon naast hem gaan zitten, maar eigenlijk had ik wel een beter idee. Ik deed nog een stapje naar hem toe en ging toen dwars op zijn schoot zitten, om met mijn schouder tegen zijn borst te kunnen leunen. Ik zuchtte even gelukzalig en keek naar de jongen met de krullen. "Je bent nog veel perfecter dan ik me ooit had kunnen voorstellen." mompelde ik zacht voor ik nu dan toch mijn lippen op zijn kaak durfde te drukken. Een electrische schok leek door mijn lichaam te schieten. Heerlijk. Hier kon ik wel aan wennen, als hij het niet erg vond. Plots hoorde en voelde ik mijn telefoon zoemen. Eigenlijk wilde ik niet kijken wat er was, maar ik wist dat ik flink op mijn flikker kon krijgen als ik niet snel genoeg reageerde op een belangrijk bericht. Ik zuchtte nu verslagen en keek naar Harry. "Vind je het erg als ik heel even kijk wat het is? Als ik iets belangrijks mis heb ik grote problemen." zei ik verontschuldigend. Soms was een topsporter zijn echt heel erg killing voor je sociale leven, niet alleen soms, maar eigenlijk altijd. Naast die datingsite en de tripjes naar mijn familie had ik geen sociaal leven. Hopelijk zou dat een klein beetje veranderen met Harry. Al kon ik deze smsje niet voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Ashton Fletcher Irwin.

Nog éénmaal haal ik mijn hand door mijn haren, ditmaal zodat mijn kapsel weer in de rommelige krullen vallen, en bind een groene bandana om mijn hoofd, kleurend bij mijn ogen. Waarom dit al de derde keer is dat ik mijn kapsel bewerk? Ik had gehoopt dat een ander kapsel me onherkenbaar zou maken, maar heel veel helpt het niet. Daarbij heeft Michael een kind, een zoon, die zou vast geen porno kijken, toch? Hij weet niet beter dan dat ik gewoon een onbenullig bijbaantje heb en nog zoekende ben naar een toekomst. Wist ik veel wat ik anders moet zeggen, echt liegen wil ik niet, maar de waarheid is ook geen optie. "Hé, ik ben een pornosensatie. En oh ja, besmet met het Hiv-virus, maar het is twee, dus ik hoef geen aids te krijgen." Nee, dat is niet echt iets om trots op te zijn. Dus is het maar duimen dat Michael bij zijn onwetendheid zal blijven en dat hij er ook niet op een andere manier achter zal komen.
      Snel zorg ik dat ik bij het park kom, bang te laat te komen. Mijn kapsel-dilemma heeft me toch de nodige tijd gekost en terwijl het café in zicht komt gaat mijn telefoon over. Een bericht. Mijn grote hand vist de telefoon uit mijn zak en nog altijd lopend scannen mijn ogen de tekst. Heya Ashley. Ik ben er. De jongen met de kinderwagen en de blauwe haren. X Mikey.
      Mijn lippen krullen omhoog en snel type ik iets terug. Iemand zo uniek als jij moet wel opvallen in de menigte. Ik ben er bijna, kan niet wachten jou en Lucas te ontmoeten. X Ash. ik open de deur van het café en ga naar binnen, om met een glimlach rond te zoeken. Inderdaad, Michael is niet moeilijk te vinden en grijnsend loop ik naar hem toe, om mezelf eerst op ooghoogte te maken tot Lucas. "Hallo, ik ben Ashton. En wie is dit mannetje met zijn mooie haren?" stel ik mezelf voor aan Michael's adoptieve zoon. "Het is al net zo mooi als dat van je vader." Ik kijk naar Michael en knipoog speels, waarna ik me op hem richt. "Leuk je te zien," zeg ik en steek mijn hand uit, zodat ik die van hem kan schudden. Eerlijk gezegd weet ik niet zo goed hoe ik me moet gedragen, beleefd? Alsof ik een vriend ontmoet? Of moet ik de flirt uithangen, zoals met mijn tegenspelers en bedpartners? Het zal nog lastig worden een middenweg te vinden.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik had altijd wel ergens bloemen bij mijn hoofd, maar ik had het gevoel dat de roos die ik van Louis had gekregen het toch wel compleet maakte. In ieder geval was ik erg blij mee en waardeerde ik het ontzettend. Zacht stelde ik hem gerust na zijn verontschuldigingen, het belangrijkste was sowieso dat hij hier was en me niet bij voorbaat al had afgewimpeld. Ik glimlachte bij zijn woorden, hij had geen idee wat het met me deed om een keer niet afgewezen te worden, laat staan dat hij oprecht blij leek te zijn me hier te hebben. Even hield ik de jongen nog stevig tegen me aan en zuchtte tevreden, voor nu ging dit zoveel makkelijker dan ik had gedacht. Dat lag er ook aan dat Louis het initiatief had genomen om me gelijk vast te pakken, anders was ik stil naast hem blijven staan en vermijdde lichamelijk contact heel expres. Ik deed dat totdat ik zeker wist dat hij het oké vond, wat nu dus niet nodig was. Ik stemde in met zijn voorstel ergens te gaan zitten en voegde er aan toe dat ik nog iets voor hem had, wat hij pas kreeg als we zaten. "Het is niks bijzonders, gewoon een kleinigheidje," zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast en leidde hem mee naar een bankje, daar zaten we niet in het volle zicht en hadden we wat privacy zonder echt afgezonderd te zitten. Ik ging zitten en gebaarde wat naar de jongen, wachtend tot hij bij me kwam zitten. Dat was alleen niet wat hij deed en ik schoot verrast in de lach toen hij gewoon bovenop me plofte, waarna ik mijn armen rond zijn middel legde en licht bloosde om zijn woorden en het kusje op mijn kaak. Ik was heel gevoelig voor complimenten en had nooit echt een idee van hoe ik erop moest reageren dus bleef ik maar stil met rode wangen en een brede glimlach op mijn gezicht. Een hand bracht ik omhoog om weer wat aan de krans op mijn haren te plukken en twijfelde even of ik Louis het nu al zou geven, maar werd onderbroken in mijn gedachten door zijn mobiel die aangaf dat hij een sms had binnen gekregen. "Ga je gang, Boo, belangrijke dingen gaan voor," zei ik met een kleine glimlach en streek met mijn vrije hand over zijn zijde. Ik nam het hem zeker niet kwalijk, al kon ik eigenlijk niet langer meer wachten. Het kon vast geen kwaad om het te doen terwijl hij het bericht las en er zo nodig op antwoordde, ik las toch niet mee, dat vond ik onbeleefd en een schending van zijn persoonlijke dingen. Ik haalde mijn hand van zijn middel af en pakte de bloemenkrans op mijn hoofd, om die voorzichtig op het zijne te plaatsen. Ik glimlachte, de kleuren had ik goed uitgekozen. Het lichte paars en wit van de wilde bloemen die op een veldje bij mij in de buurt groeiden stond goed bij zijn roodbruine haren. "Ik had hem speciaal voor jou gemaakt, heb er gister mijn vrije avond voor ingeleverd," zei ik met een hint van trots in mijn stem. Ik was echt blij met hoe de kleuren waren uitgekomen, net als dat de fragiliteit, maar dat het toch niet snel zou breken, van de krans mooi overeen kwam met zijn postuur. Het was alleen afwachten of hij het mooi vond, waar ik echt op hoopte.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zack Gamble
Gelukkig vond hij het niet erg dat ik hem zo spontaan om de hals was gevlogen. Het was pas enkele jaren geleden geweest dat ik uit m'n schulp was gekropen, en sindsdien had ik er geen problemen meer mee gehad om redelijk close te zijn met mensen. Dit was echter toch wat anders, en ik wist dat ik moest oppassen dat ik hem niet weg zou jagen met mijn losbandigheid. Dat zou ik absoluut niet willen, want ik was er juist zo blij mee dat ik hem eindelijk zag. De woorden die hij daarna zei bevestigden dat het meisje op de schommel inderdaad zijn kindje was. Ze leek ergens ook wel op hem, dus heel verbazend was het niet. 'Nee, je hoeft je niet te verontschuldigen! Het is niet jouw schuld, en ik vind het ook niet erg,' verzekerde ik hem, en schonk hem een glimlach. Het was een raar idee dat Zayn al op zo'n vroege leeftijd een kind had - ik kon mezelf niet voorstellen hoe dat zou zijn. Zelf was ik nou niet echt bepaald verantwoordelijk en deed ik meestal gewoon waar ik zin in had, en als je een kind had kon dat natuurlijk helemaal niet. Om te laten zien dat ik het echt niet erg vond, besloot ik me maar meteen voor te stellen aan haar, aangezien ik ook niet dacht dat ze een idee had wie ik was. De schommel stond alweer bijna stil, dus ik hurkte voor haar neer. 'Hi - ik ben Zack. Jij bent Mabel, toch?' vroeg ik met een glimlach, waarna ik mijn hand naar haar uitstak. Ze knikte vrolijk en nam mijn hand zonder twijfelen aan. 'Ja - jij moet nu duwen!' kirde ze. Ik moest lachen en ging weer rechtop staan. 'Natuurlijk,' zei ik, en gaf de schommel een duwtje, waarna ik me weer op Zayn richtte. 'Jeetje, wat ben ik blij om je eindelijk te zien,' gaf ik toe.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Zayn Malik
Ondanks dat ik Zack al redelijk lang sprak en ik altijd het gevoel had gehad dat ik hem echt kende, was ik enorm zenuwachtig geweest. Maar zodra ik hem werkelijk zag en hij me om mijn hals vloog, wist ik dat dat absoluut niet had gehoeven. Het voelde absoluut niet raar en eigenlijk meer alsof we elkaar eigenlijk al super vaak hadden gezien. Al was ik best nog zenuwachtig over hoe Zack op Mabel zou reageren. Wat snel al duidelijk werd en ik kon opgelucht adem halen toen hij me verzekerde dat het niet erg was dat ze erbij was. De glimlach op mijn gezicht werd groter toen hij meteen contact met haar probeerde te zoeken. Iets waar Mabel gretig op in ging. Ik lachte zachtjes toen ze wilde dat hij haar nu moest duwen en lached deed ik een stapje opzei, zodat dat mogelijk was. Het betekende eigenlijk best veel voor me dat Mabel, Zack niet meteen afschikte. Veel mensen vonden het feit dat ik op mijn leeftijd een kind had en in mijn eentje opvoeden, maar raar en eigenlijk niet kunnen en de meeste van mijn vrienden van voor Mabel sprak ik niet meer. Gewoon omdat ik niet meer de dingen kon doen die ik normaal deed. Maar zo kwam je er wel achter wie je echte vrienden waren. Mijn glimlach werd alleen maar groter. 'Anders ik wel.' Gaf ik meteen toe. 'Geweldig om nu eindelijk eens een gezicht bij de jongen te zien, waar ik al zo lang mee praat.' Lachte ik. Ik was echt zo bang geweest dat deze ontmoeting tegen zou vallen. Maar tot nu toe ging het goed en ik had zo'n gevoel dat ik hier goed aan had gedaan.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Michael Clifford
Ik zat wat met Luke te kloten toen de ober eraan kwam. Ik knikte dankbaar naar hem en pakte een van de flesjes. Die maakte ik open en zette er een rietje in, voor ik hem aan Lucas gaf om te geven. "Twee handjes he, manneke." zei ik tegen hem terwijl hij al knikkend zijn handen erom vouwde en rustig begon te drinken. Ik hield hem met een arm vast, terwijl ik mijn eigen flesje ook opende en met een rietje rustig begon te drinken. Ik voelde net mijn mobieltje vibreren toen ik ook iemand wel heel dichtbij voelde komen. Ik keek op en zag een jongen die ik herkende, maar niet op een goede manier. Ik trok Luke iets meer naar me toe, zelfs toen hij zei dat hij Ashton was, de jongen die ik al zo lang en zo graag wilde ontmoeten. Lucas stelde zich voor en begon vrolijk te kletsen, waarschijnlijk nog best onduidelijk voor Ashton. Ik keek hem aan bij zijn geflirt, wat wel heel erg duidelijk was. Lucas vroeg me waarom ik hem zo stevig vasthield, maar ik reageerde niet. Mijn ogen waren gericht op Ashton zijn hand. Daarna gleden ze langzaam naar zijn ogen, ogen die ik zo vaak had gezien onder zijn krulletjes, maar die hier toch een stuk helderder waren dan op mijn computerscherm. Toch wist ik zeker dat het dezelfden waren. Ik schudde wat onzeker zijn hand, maar liet hem wel heel snel weer los. "Ashton? Dit kan toch niet? Heb ik serieus zitten chatten met een wereldberoemde hoer?" zei ik geshockeerd. Meer was het eigenlijk niet dan shock. Het was me nu al allemaal een beetje veel. Ik pakte mijn flesje chocomel en dronk er een paar slokjes uit om te kalmeren, wat niet zo heel goed lukte. Hoe kon de lieve, maar toch gestoorde jongen waarmee ik al zo lang had gesproken een hoer zijn uit de porno die ik af en toe keek als ik er behoefte aan had? Hij leek me altijd zo goed te begrijpen, me te respecteren en altijd naar me te willen luisteren. Hij liet me gewenst en gelieft voelen, wat voor mij zeker niet vanzelfsprekend voor me was. Zeker niet omdat mensen mij gewoon niet wilden laten uitpraten. Ik was een sloerie omdat ik een zoon had of preuts omdat ik ooit nog maar een zoen had gehad en nooit verder was gegaan. Ik had geen moralen omdat ik een rockster wilde worden en was een onverantwoordelijke vader omdat ik de punten van de haren van mijn zoon blauw had geverft omdat hij het wilde. Mijn hele leven was gevult met vooroordelen en Ashton was de enige die altijd eerst het verhaal erachter wilde weten. Nu wist ik het toch allemaal niet meer, want dit was zeker geen klein puntje wat ik ove rhet hoofd kon zien. Het zou echt nog even duren voor het bezonken was bij mij en ik er iets mee zou kunnen.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Het was zo lief dat hij iets voor me had en dat hij heel lief voor me deed. Ik liep met hem mee naar het bankje, nieuwsgierig en een beetje in verlegeheid gebracht omdat hij een presentje voor me had, hoe klein het ook was. Ik ging op zijn schoot zitten, nu met nog maar weinig twijfels, die helemaal werden weggenomen toen hij zijn armen om me heen sloeg. Het voelde vraamd vertrouwd. Een kusje drukte ik op zijn wang en ik leunde nog net iets beter tegen hem aan, zodat ik net iets lekkerder zat en niet met mijn botten in Harry prikte. Ik zat hiet erg comfortabel en genoot rustig van zijn aanwezigheid en dit rustige momentje zo samen. Alleen de rust en het niet in de spotlights staan was al heel erg fijn en dat het samen met een jongen was met wie het goed klikte was een heel groot pluspunt. Natuurlijk moest dit heelijke moment weer verstoort worden door mijn mobieltje, wat ik moest opnemen. Ik excuseerde me en gelukkig vond hij het niet erg. Ik aaide even over zijn kaak en viste toen mijn mobieltje uit mijn zak. Het was iemand van de club die ergens duidelijk niet blij mee was. Er stonden veel scheldwoorden in en een link naar de site van een roddelblad. Ik klikte erop en vloekte zelf zacht. Hoe konden die in godsnaam zo snel zijn? Het was een foto van Harry en ik nog geen 10 minuten gleden toen hij een kusje op mijn wang drukte en we met onze armen om elkaar stonden. Ik wilde dit mijn dag niet laten verpesten, ondanks dat dit best wel een klap op mijn carriere kon zijn. In het voetbal werden homo's namelijk niet echt goed behandelt. Daarom was dat ook echt een van de weinige plekken waar ik het verborgen hield. Ik smste terug dat ik het morgen bij de training zou uitleggen en stopte toen mijn mobiel weer weg. Ik was te druk bezig geweest om te merken dat Harry zijn bloemenkroon op mijn hoofd had gezet. Ik keek hem met een glimlachje aan met een klein blosje op mijn wangen. Ik bloosde nog wat erger bij zijn woorden, al konk de trots die hij ervoor had wel goed in mijn ogen klonk. "Hij is prachtig, Boo. Echt waar." zei ik voor ik hem een heel kort en nu toch wel een beetje onwennig en ongemakkelijk kusje op zijn lippen gaf. Dit was misschien net iets te snel, maar er zou zoizo een punt zijn gekomen waarop alles ongemakkelijk zou zijn geworden, dan liever zo dan met een vraag over mijn werk, als er iemand naar me toe zou komen voor een handtekening of foto, of een vraag het smsje van net. Nu aaide ik zacht door zijn krullen en keek hem aan. "Je bent echt de liefste die ik ooit ben tegengekomen." Ik hoopte echt dat de jongen ook in het echte leven met me wilde omgaan, zeker ook als hij de rest wist en de gevolgen ervan. Ik liet mijn hoofd tegen zijn schouder zakken. Ach, als het goed bleef gaan zou ik straks wel gewoon met hem een selfie maken. Het had dan toch geen zin om het langer te verstoppen. We hadden al zo lang samen gekletst, lief en leed gedeelt, en elkaar voor mijn gevoel echt hadden leren kennen. Ik hoopte gewoon dat we dit in het echte leven konden doorzetten, want ik had, dan wel over het internet, mijn hart aan hem vergeven en wilde mijn leven met hem delen. Jammergenoeg was dat allemaal nog wat lastig in een leven als het mijne.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Iets gehaast kleedde ik me om na het douchen, en trok mijn sportkleding uit om mijn normale kleding weer aan te doen. Terwijl ik naar buiten liep keek ik op mijn horloge. Ik had nog genoeg tijd om op mijn gemak naar de afspreek plaats te lopen, wat een opluchting was. Meestal ben ik het persoon dat te laat komt op afspraken. Inmiddels was ik de straat al uit gelopen, en was ik op weg naar het café waar ik met Tate had afgesproken. Het was niet al te ver, dus ik kon het wel te voet af. En daarbij had ik momenteel ook geen auto tot mijn beschikking, en lopen vind ik persoonlijk leuker. Dan vang je veel meer op van de wereld om je heen. Met elke stap die ik zette werd ik steeds zenuwachtiger. Behalve onze dagelijkse gesprekken had ik geen idee wat ik me bij hem voor moest stellen. Na een aantal straten door gelopen te hebben was het café waar we hadden afgesproken al in zicht. Ik zag verschillende koppels en groepen aan tafeltjes zitten, en slechts één persoon die alleen zat. Waarschijnlijk zou dat Tate dan zijn. Met dit soort dingen ben ik altijd nogal verlegen. Ik heb dan ook geen idee waar ik over moet praten. Hopelijk zou dat vanzelf gaan zo. Ik liep naar het tafeltje waar de jongen aan zat toe. 'Euh, Hi. Ik ben Liam, dan ben jij vast Tate?' zei ik, in de hoop dat het inderdaad Tate was, en niet iemand anders.

---

How far is far

Ashton Fletcher Irwin.

Eerst denk ik dat het teveel was, dat ik teveel was. Ik dacht vriendelijk te zijn, een spontane knipoog, aardige woorden en misschien wel een klein beetje flirten op de achtergrond ja. Maar moest dat dan niet zo? Nee, blijkbaar was het teveel. Maar hoe moet ik me dan gedragen? Gewoon, beleefd? Wat?
      Al snel kom ik er echter achter dat de verklaring van Michael's terughoudendheid heel ergens anders ligt. Kut, kut, kut. Hij weet het. Hij weet het gewoon. En daarmee heb ik het helemaal verpest.
      Allereerst verstijf ik, wangen oplopend tot een rode blos uit beschaamdheid. Even wil ik reageren met een sassy comment. Technisch gezien ben ik geen hoer. Ik doe, over het algemeen, niet aan prostitutie en al zou ik dat wel doen, dan heet dat nog altijd gigolo. En trouwens, hoe heeft hij me herkend? Het is niet dat mijn gezicht het deel is waar de camera om draait. Alleen de diehard, en bijna eng geobsedeerde, kijkers weten me te herkennen, en zo iemand is hij niet, die mensen herken ik uit duizenden.
      Maar ik zeg het niet, dat verdient hij helemaal niet. Ik voel me schuldig en zelfs ranzig. Ik begin dus maar onnadenkend te stotteren, niet wetend hoe ik het uit kan leggen. "Ja, uh, sorry. Dat ben ik? Ik uhm, sorry. Ik hoopte gewoon dat je nooit te weten zou komen van mijn, uh, werk. Ik weet dat het niet goed is dingen als deze te verzwijgen. Maar euh, ik ben gewoon niet gewend aan datingssite's, het hele daten over het algemeen niet eens, en ik wou niet- Ik uhm, het is gewoon... Ik wou... Het is niet iets waar ik, ehm, trots op ben, weet je. Het spijt me, echt." En met gebogen hoofd draai ik me om en loop bij hem vandaan. Het café uit. Op het moment wil ik alleen maar weg.
      Het doet pijn, het feit dat mensen me alleen maar zijn als een libido en een goed lichaam. Het doet pijn als mensen over me denken alsof ik niets meer dan een hoer ben. Maar het meeste pijn doet nog, ze hebben helemaal gelijk.

---

Reality's overrated.

Tate Walker
Het verbaasde me eigenlijk dat ik nog op tijd was en zelfs eerder dan Liam. Al was dat alleen maar beter, want ik zou het moeilijker hebben gevonden om op het af te zijn gestapt als hij er al was. Helemaal omdat ik niet zeker zou weten of het hem wel zou zijn. Maar voorlopig zat ik nogal awkward in mijn eentje op een terras, op een persoon waarvan ik niet eens wist of ik hem mocht. We praten al een tijdje, maar ik het echt was het altijd anders dan via telefoon of internet. Niet dat ik er veel moeite mee had. Door mijn carrière had ik veel contact met mensen die in helemaal niet kende. Ik speelde wat met mijn mobiel in mijn handen en schudden mijn hoofd toen de serveerster vroeg of ik wat wilde bestellen. 'Straks, ik wacht nog even op iemand.' Wees ik het beleeft af. Ik zuchten zachtjes en wiebelde wat met mijn benen op en neer, terwijl ik met mijn mobiel speelde. Ik keek meteen op toen ik een schaduw bij mijn voeten zag en keek meteen naar een jongen die wat verlegen leek. Ik glimlachte breed en knikte. 'De enige echte.' Hij leek me nergens van te herkennen en eigenlijk was dat best een opluchting. Gewoon omdat ik dan aan geen verwachtingen hoefde te voldoen. 'Kom, ga zitten. Wil je wat drinken?' Ik stak mijn hand op naar de serveerster van net, die meteen weer onze kant op kwam en ik borg mijn mobiel op. Ik vond het vaak wat asociaal overkomen.

[ bericht aangepast op 7 okt 2014 - 17:02 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Harry Styles
Het gebeurde zelden dat ik me zo snel op deze manier gemakkelijk bij iemand voelde, laat staan dat ik iemand toestond zomaar op mijn schoot plaats te nemen en een kus op mijn wang te drukken. Misschien kwam het ook een beetje door de plek waar we waren, naast het park was dit de enige plek waar de omgeving gewoon prettig was. Met een tevreden zucht liet ik mijn hoofd op het zijne rusten, nadat ik mijn lippen kort op zijn haren had gedrukt. Het voelde zo natuurlijk om te doen dat ik er niet over nadacht, als Louis het niet prettig vond hoorde ik dat wel. Ik twijfelde of ik de krans al aan hem zou geven, ondanks dat ik er best trots op was en ik mijn best ervoor had gedaan was ik toch bang dat hij het niks zou vinden. Gelukkig kreeg ik uitstel van executie toen hij een sms kreeg. Ik glimlachte even om de aai over mijn kaak, om de neiging te onderdrukken om stiekem mee te kijken wat er aan de hand was. Al werd ik heel erg nieuwsgierig toen ik hem zacht hoorde vloeken. "Is er iets, Boo?" vroeg ik zacht, bezorgd dat er iets ergs was. Ik was heel goed in gelijk het slechtse denken, dus probeerde ik mezelf een beetje af te leiden, en hopelijk ook hem van wat er dan ook gebeurde, door de bloemenkrans uit mijn haren te halen en op zijn hoofd te zetten. Het stond Louis echt heel goed en ik nam mezelf voor om voortaan ook kransen voor hem te blijven maken als hij dat wilde. Ik glimlachte breed door zijn rode wangen en dat hij het mooi vond, dat betekende echt veel voor me, het was inmers voor hem en dan moest hij het wel mooi vinden. Zelf werd ik nu ook vuurrood door het kusje dat hij op mijn lippen drukte en gniffelde wat ongemakkelijk. Het was niet vervelend of zo, maar gewoon wat vroeg ervoor en gewoon in het algemeen was het het ongemak logisch. "Ga je me nou serieus vertellen dat je nog nooit iemand tegen bent gekomen die liever was dan ik? Want ik weet wel een paar mensen," zei ik zacht. Ik was heus niet altijd zo'n leuk persoon om mee om te gaan met alle vreemde trekken die ik had, dan kon ik het niet geloven dat zijn woorden oprecht waren. De meeste van die dingen had ik hem al durven vertelllen online, waar het een stuk makkelijker was om open te zijn over dingen. We praatten al zo lang dat het voelde alsof ik hem al jaren kende, waardoor ik niet wist waar we stonden in vergelijking tot elkaar. In een poging vervelende stiltes te ontwijken probeerde ik een onschuldig gesprek aan te gaan. "Dus, hoeveel beter ging jouw dag tot je naar mij toe moest?" vroeg ik met een weke glimlach. Als Louis ging zeggen dat dit het beste van zijn dag was ging ik hem uitmaken voor leugenaar. Alles was leuker dan een middag doorbrengen met een awkward vreemd persoon zoals ik.

---

Because I love him, do I need another reason?