The Hybrid Life • One Direction • 5 Seconds Of Summer • Speeltopic 2 - Speeltopics

In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


• Rollen•
• Niall Horan • Maffia-CEO • C_A_L_M_ •
• Zayn Malik • • •
• Liam Payne • • •
• Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Stywin •
• Louis Tomlinson • Labrador-Hybride • Styson •

• Michael Clifford • Maffia-Computernerd • ZaynJavaddMalik •
• Luke Hemmings • • •
• Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler •
• Ashton Irwin • Walibi-Hybride • C_A_L_M_ •

• Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • ZaynJavaddMalik •


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 3 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
De ochtend breekt langzaam aan in de villa. Iedereen begint rustig zijn dag en mogelijke taken. De vakanties worden misschien nog wat verder uitgeplant en vriendschappen geheeld, die eerder spanningen hebben ondervonden.

[ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 21:53 ]

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Het was maar goed dat Zayn verder niet meer inging op of ik hier iets voor de rest betekende of niet. Ik zou er waarschijnlijk alleen maar kwaad om worden namelijk, als ik er langer over ging nadenken. Ik wist namelijk dat het mijn collega's en werk maar waren waarover het ging. Maar ik had het altijd meer gezien dan dat. Om mezelf wat op te vrolijken en omdat ik wist dat me moeder waarschijnlijk een hartverzakking zou krijgen als ik opeens met Zayn op de stoep stond, besloot ik maar om eerst even met ze te skypen. Ik vroeg Zayn om erbij te komen en meteen voelde ik zijn warmte, toen hij naast me kwam zitten, waardoor ik nog iets dichter naar hem toe kroop. Ongeduldig wachten ik tot er aan de andere kant gereageerd zou worden, maar al snel verscheen er een glimlach op mijn gezicht toen ik mijn moeder in beeld zag verschijnenen. 'Daryl kom snel, het is Mikey!' Vrolijk zwaaide ik even naar het beeldscherm. 'Hoi mam.' Het was alsof er een last van mijn schouders viel, nu ik weer contact met haar had. En al snel kwam ook mijn vader in beeld. 'Jongen!' Beide ouders begonnen door elkaar te tetteren en ik wist gewoon dat ik ze te lang niet gesproken had. 'Is dat je vriendje?' Vroeg mijn moeder nieuwschierig. 'Ik wist niet dat ze ook halloween vierde in Engeland.' Grijnzend keek ik even naar Zayn en kroelde ik even tussen zijn oren. 'Dit is Zayn. En nee, het is niet mijn vriend en nee hij doet niet mee aan Halloween.' Waar ze het toch vandaan haalde. 'Hallo Zayn, Die niet de nieuwe vriend van mijn zoon is en die zich graag verkleed als Tijger.' Een zachte blos verscheen op mijn wangen. Mijn ouders waren altijd zo chanant.

[ bericht aangepast op 21 okt 2014 - 1:18 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
Het was fijn dat Michael nog iets dichterbij me ging zitten. Op de een of andere manier vond ik het vaak wel fijn om iets van aanraking te voelen; het gaf me een veilig gevoel. Toen zijn moeder op het beeldscherm verscheen, glimlachte en zwaaide ik. Ook zijn vader verscheen al snel in het beeld. Het was apart om eindelijk te zien waar Michael vandaan kwam. Misschien zou het niet opvallen als ik niet had geweten dat het zijn ouders waren, maar nu zag ik wel degelijk dat Michael redelijk veel op zijn ouders leek. Omdat de camera van zijn ouders niet de beste kwaliteit was kon ik het niet precies zien, maar over het algemeen waren er zeker wel vergelijkingen te zien. Toen zijn moeder vroeg of ik Michael's vriendje was, voelde ik het bloed naar mijn wangen stijgen, en wist ik niet goed wat ik moest zeggen. Daarbij dachten ze ook nog eens dat ik verkleed was, waardoor duidelijk werd dat ze dus duidelijk niets af wisten van de handel in hybriden die zich in de rest van de wereld afspeelde. Ik was wel benieuwd hoe Michael dat ging uitleggen aan zijn ouders, aangezien ik wist dat de reactie in de rest van de wereld eerst vrij geschokt was geweest. 'Hi, ouders van Michael,' begroette ik ze. 'En ik ben een zwarte panter, geen tijger,' voegde ik er aan toe, en glimlachte iets terughoudend. Ik had geen idee of Michael al wilde vertellen wat ik precies was, dus ik liet het maar een beetje in het midden, voor het geval dat hij hen in de waan wilde laten dat ik me verkleedde. Hij was nog altijd degene die zulke beslissingen maakte, en zeker als het ging om zijn ouders. 'Ah, nu zie ik het! Die oren lijken wel echt, zeg,' zei de moeder van Michael.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Ik deed ontzettend mijn best rustig te blijven of anders te kalmeren, maar door die inspanning gingen mijn handen alleen maar trillen. Daar werd ik nog gefrustreerder van en ik kreeg de neiging om dingen kapot te gaan gooien. Dat zou mijn problemen niet oplossen maar het kon misschien een beetje van de irritatie verlichten. Niet dat ik het deed, want de enige dingen die binnen handbereik lagen waren mijn favoriete messen en dergelijke, die waren me persoonlijk te kostbaar en als ik ze moest vervangen ging me dat zeker wel wat kosten. Ik wreef in mijn ogen in de hoop het wazige weg te kunnen wrijven, tevergeefs. Ik kreeg bijna een hartaanval door Ashton's zachte stem die bij de trap vandaan kwam, ik wierp een korte blik opde klok en zuchtte. Het was te verwachten dat de hybride rond deze tijd hier was, ik had alleen het niet in de gaten gehouden. Zo zacht mogelijk zei ik hem dat ik niks hoefde te eten, misschien dat hij dan de toon waarop ik het zei niet hoorde. Ergens hoopte ik heel erg dat hij nu weg zou gaan en me met rust liet, hij hoefde dit niet weer mee te maken. Dat ik nou extra sensitief was door het instorten van gisteren was zijn probleem niet en daar hoefde hij zeker geen rekening mee te houden, hoeveel pijn het me ook deed. Ik glimlachte zwakjes toen ik Ashton over mijn wang voelde strelen maar ik kon hem gewoon niet aankijken. Hij liep weer weg al was het duidelijk dat hij wilde dat ik hem volgde doordat hij zacht aan mijn been trok. Stilletjes bleef ik even staan, ik wilde niet naar hem toe lopen omdat ik zeker wist dat ik een preek kreeg en dat kon ik echt niet hebben. Ik nam even diep adem voor ik met een gebogen hoofd en in elkaar gedoken postuur naar de hybride toe liep. Voorzichtig ging ik naast hem staan met ineen geslagen handen en zonder hem aan te kijken, ik wilde geen teleurstelling en al helemaal geen medelijden in zijn ogen zien. Medelijden was zo veel erger dan wat dan ook, het laatste wat ik wilde was voor zwak en hulpbehoevend aangezien worden. Dat was gister al teveel gebeurt en twee dagen achter elkaar kon niet. "Kom maar op met die preek, dan is het tenminste snel over," mompelde ik terwijl ik hem nu met schuldbewuste oogjes aankeek vanonder mijn wimpers. Ik wist ook wel dat ik mezelf moest vermannen en niet zo lichtgeraakt moest zijn, ik had alleen op dit moment geen idee hoe ik dat moest doen. Normaal gesproken ging dat als vanzelf, maar nu moest ik er verdomd veel moeite voor doen om onverschillig te reageren. Dat had ik altijd de dagen na zoiets als gister op het kerkhof, al was ik dan niet te breken met zo'n kleine opmerking die Ashton had gemaakt, dat was voor mijn doen ongebruikelijk en vreemd. Ik wilde gewoon dat dit voorbij was zodat ik terug kon gaan naar zwelgen in frustratie omdat niks wat ik deed goed leek te gaan, dat was minder erg dan dat de hybride boos op me was.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin
Ik wachtte in stilte, met schaamte en berouw. Ik hoopte dat Harry me nog wilde zien vandaag. Ik bleef staan tot ik zachte voetstappen mijn kant op hoorde komen. Ik draaide me om en zag hem compleet ineen gedoken lopen. Dit maakte mijn spijt alleen maar erger. Ik zuchtte zachtjes en wachtte tot hij naast me stond. Toen wilde ik eigenlijk mijn excuses aanbieden, maar het was duidelijk dat hij dacht dat ik hier om iets anders was. Mijn ogen lagen nogsteeds vrij triest en verrassend onderdanig op mijn hoofd. "Daar kon ik niet voor Harry, al weet je hoe ik erover denk als je niet lunched. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent en het spijt me heel erg van mijn opmerking van net. Ik had het niet mogen zeggen. Het was echt ongehoord, zelfs voor een normaal mens, laat staan een hybride. Ik wilde je geen pijn doen en ik weet dat het nu te laat is, maar het spijt me wel." zei ik zacht voor ik een klein kusje op zijn wang drukte. "Ik snap dat je me niet meer wil zien voor de rest van de dag. Ik zal uit je buurt blijven en als je me toch nodig hebt kan je altijd bellen." zei ik met een gebogen hoofd. Zelfs mijn normaal zo vrolijke krullen stonden triest. Ik zou wel verder gaan met opruimen en mijn halsband weer om doen. Hij had wel gezegd dat het niet hoefde, maar ik was echt veels te ver gegaan. Ik was misschien in de slaapkamer dominant en dat vond hij duidelijk prima, maar ik was te ver gegaan en als hij me niet terug op mijn plek zette, deed ik het zelf maar. Ik zuchtte nog eens en boog iets omlaag door mijn knieën en mijn rug, wachtend op de woorden van Harry die zouden betekenen dat ik weg mocht. Kijk, ik was graag iets dominant, maar als ik iemand pijn deed, was het een heel ander verhaal. Ik gaf enorm veel om deze krullenbol en hem zo verslagen te zien. Ik pakte voorzichtig zijn handen en gaf er een kneepje in. Dat nu ook mijn handen onder het bloed zaten kon me niets schelen. "Ik geef zo veel om je." mompelde ik zacht voor ik een kusje op zijn handen drukte. Ik hield echt van hem, maar op de manier van liefde wist ik niet. Ik wist namelijk echt niet wat het was. Misschien dat ik het ooit zou weten, maar nu wist ik nog helemaal niets. Ik voelde me prettig bij hem en wilde hem koste wat het kost beschermen en zich fijn laten voelen. Daarom vond ik het ook zo erg als het niet lukte en ik het weer eens had verkloot. Ik was verre van altijd de hybride die hij verdiende. Echt een hybride was ik namelijk niet. Van buiten wel, maar van binnen zeker niet. Van binnen was ik net een normaal kind, zonder dierlijke eigenschappen. Nu had ik nogsteeds een flink vluchtinstinct en natuurlijk die oren en staart, die ik al de hele dag verrekt achter me aan sleepte. Stom ding. Ik vond het normaal best handig, maar nu die verrekt was, was het alleen maar een onhandig aanhangsel, die ik wat ongemakkelijk heen en weer zwiepte, wachtend op Harry's reactie.

---

Bowties were never Cooler

Michael Clifford
Mijn ouders waren af en toe om je dood te schamen. Nou, eigenlijk gewoon altijd. 'Ze zien ook nooit zo vaak wilde dieren.' Legde ik Zayn grijnzend uit. Die het gelukkig wel luchtig opnam. Maar dit bracht me wel meteen bij een dilemma. Moest ik ze het zeggen of niet. Het was niet echt of ik een keuze had. Vroeg of laat zouden ze Zayn zien en als ze hem werkelijk zagen en niet op een computer beeldscherm, zag je duidelijk dat het geen nep oren waren. En om te voorkomen dat mijn moeder zou flauw vallen. 'Maar mam, pap. Jullie weten dat de wereld al heel ver is met dingen ontwikkelen enzo he.' Mijn vader trok meteen vragend zijn wenkbrauw op, wetend dat er iets aan zat te komen. Mijn moeder was enkel een stuk onwetender. 'Ze zijn nu zelfs zo ver, dat ze mensen met dieren kunnen kruizen.' Mijn moeder leek bijna flauw te vallen en mijn vader werd meteen een stuk minder blij. 'Ik zeg toch telkens dat we vaker buiten moeten komen!' 'Pap, laat me nou even uitpraten.' Zuchten ik en keek even verontschuldigend naar Zayn. 'Wil je het zelf uitleggen?' Hij wist er meer vanaf dan ik. Ik had me er eigenlijk nooit echt mee bezig gehouden. Het was enkel dat het bijna een verplichting was om een Hybride te hebben hier, anders had ik er waarschijnlijk helemaal niets van geweten zelfs.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Zayn Malik
'Zo wild ben ik nou ook weer niet,' wierp ik tegen, en gaf Michael een zacht duwtje. Toch kon ik er wel om lachen. Het was bijzonder hoe weinig zijn ouders eigenlijk wisten van deze wereld. Zelf kon ik me geen andere wereld meer voorstellen. Ik keek afwachtend naar Michael, en moest zeggen dat ik enigszins verrast was dat hij het besloot te vertellen. Was hij dan echt aan het overwegen om daar naartoe te gaan? Hun reactie was behoorlijk verrast, en dat was nog een behoorlijk understatement. Hun reactie was behoorlijk uitgesproken, maar ik dacht niet dat ze er heel erg negatief over waren. Misschien zou dat nog veranderen als ze wisten hoe we werden behandeld. Michael vroeg wel of ik het wilde uitleggen, waardoor ik aannam dat hij de waarheid waarschijnlijk niet wilde verbergen. 'Ja, is goed,' antwoordde ik op Niall, waarna ik me richtte op zijn ouders. 'Zo'n tien jaar geleden werd ik naar een laboratorium gebracht. Ik was een van de eerste hybriden - zo heten ze - die gemaakt zijn. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar ze hebben mijn genen zo getwist en gemanipuleerd dat.... nou ja, dit eruit is gekomen. Voor een paar jaar ben ik nog in het laboratorium gehouden voor observatie, maar toen ben ik naar mijn eerste baas gegaan, en daarna ben ik hier terechtgekomen. Volgens mij gaat het voor bijna alle hybriden zo, al denk ik niet dat ze nu nog steeds een lange observatietijd hebben.' Ik had die andere baas niet zo heel erg lang gehad, wat maar goed was, aangezien ik bij hem meer als een huisdier dan als een hulp had gediend. Omdat ik soms wat fel uit de hoek kon komen als ik het ergens niet mee eens was, had hij me al gauw weer bij het teruggebracht en ingeruild voor een andere, en niet gauw daarna had Michael me opgehaald.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Al schuifelend volgde ik Ashton naar de andere kant van de kelder. Ik wilde hem het liefst helemaal niet aankijken, dus vanonder mijn wimpers was vast wel goed genoeg. Toch stond ik er ontzettend teneergeslagen bij en voelde ik me erg klein in zijn aanwezigheid, vooral omdat ik het gevoel had hem teleurgesteld te hebben door zo heftig op zo'n kleine opmerking te reageren. Ik ontweek zijn blik weer toen hij naar me keek en zij zacht dat hij maar moest beginnen met zijn preek, dan hadden we het gehad en konden we terug naar de dagelijkse bezigheden. Stil luisterde ik naar zijn woorden, ik had niet verwacht dat hij het zich zo aan zou trekken. Waarom zou hij ook, ik was gewoon lichtgeraakt op dit moment en daar kon hij niks aan doen. Ik gaf geen antwoord maar sloot mijn ogen heel even bij het kusje op mijn wang. Het was me duidelijk dat het hem wel serieus speet, al had ik nog steeds niet helemaal het besef an waarom. Net zoals dat ik zoveel dingen qua spijt en andere emoties niet begreep, niet echt, niet meer in ieder geval. Ik schudde heftig mijn hoofd toen Ashton uit mijn buurt zou blijven. "Niet doen. Niet doen alsof jij die weggaat alles zoveel beter gaat maken. Je weet dat ik hier niet in mijn eentje doorheen kan gaan, dat heb ik nooit gekund. Je maakt het alleen maar erger als je me gaat vermijden," zei ik met een licht trillende stem terwijl hij wat lager op zijn benen ging staan in een meer onderdanige houding. Het was niet bepaald prettig om hem zich zo rot te zien voelen door het feit dat ik mijn muren nog niet opnieuw had opgebouwd. Ik zuchtte toen hij mijn handen pakte. Mijn eerste instinct was om ze uit zijn grip te trekken nadat hij daarnet al heel duidelijk had gemaakt het niet op bloed te hebben maar na zijn kneepje erin liet ik het voor wat het was. Een kleine glimlach vormde zich om mijn lippen door zijn woorden en het kusje dat hij op mijn handen drukte, volgens mij bloosde ik zelfs. Ik boog me iets naar voren en drukte mijn lippen heel kort op die van hem. "Ik geef ook om jou, Ash. Al lijkt het vaak niet zo," zei ik mompelend voor ik zijn handen losliet en hem gewoon tegen me aan trok door mijn armen om zijn nek te leggen. Ik had het even nodig om door hem vast gehouden te worden want ik had geen idee wat ik met mezelf aan moest. Niks ging goed en door de frustratie die daaruit voort kwam werd het nog erger. Ik verstopte mijn gezicht in zijn nek en sloot mijn ogen. "Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, sorry. Ik heb even een pesthekel aan mezelf en niets gaat zoals het hoort te gaan. Zeg me alsjeblieft wat er mis met me is, Ash, want ik wordt langzaam gek," zei ik zacht, de hybride dichter tegen me aan drukkende. Hij was altijd degene die me uit zo'n gemoedstoestand kon halen, dat was iets dat de anderen niet kon. Op die momenten leek hij alle nodige antwoorden te hebben om me gerust te stellen of, als dat niet lukte, me sowieso te kalmeren zodat ik weer enigszins rationeel kon denken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Ashton Irwin
Ik voelde me verschrikkelijk dat ik Harry pijn had gedaan. Je kreeg mij niet snel in een onderdanige staat van doen, maar als ik me schuldig voelde, echt schuldig, gebeurde het wel. Ik gaf hem een kusje op zijn wang en boog toen nog iets verder door. Ik voelde me echt heel erg slecht en heel schuldig voor zijn gemoedstoestand nu. Zijn stem trilde iets bij zijn woorden, maar die deden me wel goed. Ze lieten me in elk geval een heel stuk gewilder voelen dan tot nu toe. Ik nam voorzichtig zijn handen in de mijnen en gaf er een klein bemoedigend kneepje in voor ik mijn lippen even zacht op zijn bebloede handen drukte. Ik vond al het bloed maar niets, maar zijn staat van doen nog een heel stuk minder. Ik bloosde een beetje door zijn kusje op mijn harige handen met lange vingers. Zijn woorden deden me zwaar blozen en ik liet me in zijn armen trekken. Ik sloeg mijn armen om hem heen en verstopte mijn gezicht tussen zijn krullen in zijn nek. Hij wist me altijd te kalmeren en liet me altijd weer goed voelen. Ik aaide zacht door zijn krullen. Dat er nu allemaal bloed in zijn krullen zat, kon mij weinig schelen, want als het hem iets zou kalmeren was het zeker de ruzie straks met zijn krullen die ik moest ontklitten zeker waard. Ik keek naar hem op bij zijn woorden. "Er is niets mis met je, Harry. Helemaal niets. Je voelt gevoelens die je niet gewend bent, meer niet. Er is niets mis mee. Het is misschien niet zo handig op dit moment, maar het is goed. Zo kan je hopelijk beginnen met een verwerkingsproces, wat al lang geleden bij mij is begonnen. Het is lastig en zwaar, maar het komt allemaal wel goed. Echt waar. Alle hulp die je daarmee, of met wat dan ook, nodig hebt geef ik je graag met alle liefde. Je hoeft er alleen maar om te vragen, Harry. Een woordje is genoeg." zei ik voor ik nog een kusje op zijn kruin drukte. Hij was echt een goede jongen, maar kon niet omgaan met zijn gevoelens. Daarmee wilde ik hem echt helpen, maar dat moest hij dan wel toelaten. Ik nam voorzichtig zijn gezicht in mijn handen en drukte een kusje op zijn lippen. "Ga jij nu snel die twee laten smeken, Curly baby. Daddy zal vanavond voor je zorgen." fluisterde ik met een scheve grijns in zijn oor voor ik hem compleet losliet. Ik had toch weer een beetje mijn streken terug. Ik gaf hem nog een zacht kusje in het kuiltje net onder zijn oor en nam toen wat afstand. "Ik kon zo wel je favoriete snack brengen: Oreo koekjes met witte chocolade." zei ik voor ik naar boven hobbelde om toch een stuk vrolijker de jongen zijn middagsnack te maken. Ik maakte ook twee club sandwiches, maar ging er vanuit dat ik die waarschijnlijk als avondeten zou eten omdat hij ze niet moest. Ik stalde alles netjes uit op een plank en liet de koekjes vast in een schaaltje vallen, zodat hij niet met vieze glijerige handen de verpakkingen open hoefde te maken. Daarna liep ik rustig met de plank naar de kelder, om hem daar zijn knabbeltjes te brengen. Daarna zou ik me boven wat gaan opfrissen en nog wat stofzuigen voor ik de was ging ophangen.

---

Bowties were never Cooler

[IK STA MET DE FACECLAME VAN ACE OP DE FOTO!!!! Haha oke sorry moest even. ;x

]

[ bericht aangepast op 23 okt 2014 - 0:42 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[OMG!! Vet!]

---

Bowties were never Cooler

Calum Hood

Toen ik op de kamer bij Niall stond keek hij me vragend aan. Hij vraagt me of ik een weekje mee zou willen naar Ierland. Een glimlachje komt om mijn mond hoeken maar deze verdwijnt weer gelijk. Hij had vast geen vertrouwen in me om me daar mee naar toe te nemen. Ik zou daar binnen zitten terwijl Ace vrolijk rond mocht lopen. Daarbij wist ik niet hoe zijn familie was. En ik kon niet zo goed tegen veranderingen maar waf zou ik het graag willen. Even weg van hier maar ik twijfelde of Niall het wel echt wilde. Of dat hij het vroeg uit beleefdheid. Ik wist niet wat voor type zijn familie is. Waren ze als Niall dan zou het wel goed gaan maar als ze meer als Harry waren wist ik het niet. "Ik ik ik weet het niet zo goed" zeg ik eerlijk. 'Ik zou het willen maar of het verstandig is weet ik niet' zachtjes en stil kijk ik hem aan. Dit soort digen moest hij beslissen al hoopte ik op een ja. Hij zal wel niet genoeg vertrouwen in me hebben om me echt mee te nemen.

(Wifii. 25 graden hier:)]

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

[ik was zo blij he. Ze kwamen na het concert gewoon de zaal in en wij zochten nog iemand, dus gingen daar toevallig ook heen, dus ik dacht. omg, ik moet met trevor op de foto! Loopt die sukkel weg. Dus wij snel met zijn broer Matt op de foto. lopen we terug naar de garderobe, staat Trevor daar. helle rij er om heen, maar we kwam van de andere kant, dus dik voorgedrongen en gewoon meteen erop af gestapt en toen kreeg ik een knuffel. Hihi. Hij is echt nog veel knapper in het echt, zo knap dat het verboden zou moeten worden. En hij is super cute en schattig! Hahahaha sorry oke, ik stop al, ik moest gewoon even fangirlen. ;x]

Michael Clifford
Ik grinnikte zachtjes zachtjes bij het zetje dat Zayn me gaf. Op dit soort momenten leek het gewoon of we vrienden waren. En eerlijk. Van deze momenten genoot ik het meeste.Even geen gezeik en gedoe. Ik wist niet waarom ze er niet zo vaak waren. Misschien was ik gewoon bang over hoe de rest er over zou denken als ik Zayn zijn halsband zou afdoen en zou zeggen dat ik voortaan mijn eigen rotzooi wel zou opruimen. Al behandelde Harry, Ashton ook meer alsof de rollen waren omgedraaid. Zayn legde mijn ouders uit wat hij was en hoe dit zo kwam. Mijn moeder leek niet helemaal goed te worden en mijn vader werd enkel maar nieuwsgierig. 'De reden dat ik jullie aan Zayn voorstel en we uitleggen wat hij is, is omdat ik binnenkort bij jullie langs wil komen. Zayn komt dat met me mee. Ik wilde jullie niet meteen de stuipen op het lijf bezorgen.' Legde ik ze uit, waarna ik me toch op Zayn richten voordat hij dat beledigend op zou pakken. 'Omdat ze het niet kennen, niet omdat je er nou zo eng uitziet.' Grijnsde ik onschuldig. In tegendeel. Die oren gaven hem juist iets extra's. Iets speciaals.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Niall Horan
Ik ging verder met werken tot Calum uiteindelijk mijn antwoord gaf. Ik keek op en zuchtte. "Cal, ik zou het niet vragen als ik het niet aan zou durven." zei ik voor ik nu dus snel vliegtickets voor van het weekend bestelde. Mijn ouders wisten van hybrides, al waren ze vrij zeldzaam in het Ierse straatbeeld. Het was meer iets van het stadse straatbeeld en aangezien Ierland nog grotendeels landbouwgebieden waren, waren ze er spaarzaam. Daarbij werden ze veel minder als sloofje gebruikt en zou ik gewoon mijn eigen zooi moeten opruimen. Ach, het kon zo nu en dan geen kwaad. Ik tikte nog wat dingen in en richtte me toen weer op de dossiers. "Dan gaan we van het weekend voor een weekje naar mijn ouders." zei ik terwijl ik het zoveelste dossier afwerkte. Ik pakte er verschillende stickers op en legde die op de beginnende stapel. "Calum, kan je lunch voor ons maken? Ook een bordje voor Ace alsjeblieft." zei ik voor ik even mijn hand uitschudde en toen verder ging met schrijven. Als ik namelijk niet zou doorwerken, zouden we geen vakantie kunnen vieren. "Zou je dan gelijk de paspoorten van jezelf en van Ace hierheen kunnen brengen. Ik moet even controleren of jullie zo meekunnen of dat we nog langs de inentingen moeten om jullie te laten vaccineren tegen dingen als hondsdolheid enzo." zei ik voor ik verder ging met werken. Soms vroeg ik me echt af waarom ik dit allemaal deed. Niemand anders dan ik keek er toch in en zo belangrijk waren ze toch niet, meestal dan. Ze zouden waarschijnlijk maanden overleven zonder mij... Op het feit na dat ik alles regelde wat geregeld moest worden om de zaak draaiende te houden. Het was dan wel een groepsprestatie en zonder Mikey en Harry die de fysieke dingen regelde kon ik het echt niet, maar toch zou het fijn zijn eens niet als de vervelende baas, maar weer gewoon als vriend te worden behandelt, net als vroeger. Misschien dat ik daarom ook zo naar huis verlangde.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het liet me echt niet beter voelen dat Ashton zich minstens net zo slecht voelde als ik. Na het kusje dat hij op mijn wang had gedrukt zei ik hem heel zacht en trillerig dat het niks beter ging maken met hem uit mijn buurt. Wat dat betrof was hij werkelijk de enige die me kon kalmeren als ik doorsloeg en had ik hem in een staat als deze toch echt nodig om me heen. Een lichte blos verscheen op mijn bleke wangen door het kusje dat hij op mijn handen drukte en ik glimlachte heel kleintjes. Dat deed me zeker wel goed, vooral omdat mijn handen onder het bloed zaten en het daardoor zijn opmerking heel erg tegen werkte. Om hem nogmaals gerust te stellen, want ik was echt niet boos op hem en ik was ook niet teleurgesteld of zo, drukte ik een klein kusje op zijn handen. Ik was alleen verdrietig omdat ik dacht dat de enige die nog echt in me geloofde zo laag van me dacht, maar nu dat niet zo bleek te zijn ging het al iets beter. Zacht zei ik hoeveel ik om Ashton gaf voor ik hem in mijn armen trok. Het was goed om even vastgehouden te worden, ook al duurde het niet langer dan een seconde. Ik glimlachte toen hij door mijn haar aaide, ik had al hele lange tijd geen afkeer van bloed meer en dat beetje in mijn haar kon ik wel hebben. Even genoot ik nog van zijn warmte tegen mijn nog redelijk koude lichaam aan voor ik hem vroeg wat er in godsnaam mis met me was. Triest keek ik naar hem toen hij iets terugtrok om me aan te kijken en luisterde in stilte naar de hybride zijn speech. Ik knikte lichtjes bij zijn belofte maar vroeg me toch wat af. "Is het -het wel waard? Dat hele verwerken? Zoals je het zegt gaat het me alleen maar een hele hoop pijn kosten, maar krijg ik wel iets voor terug?" vroeg ik hem met vragende oogjes, voor ik een beetje glimlachte om het kusje op mijn kruin. Want het klonk allemaal wel heel leuk en aardig, maar als ik er al zoveel moeite mee had om naar een graf te gaan ging het compleet verwerken een grote persoonlijke hel worden. En ik wist niet of ik dat er wel voor over had. Ondanks al dat kuste ik hem heel zacht voor even terug, want dat was gewoon te fijn om te weigeren. Ik gniffelde om zijn gefluisterde woorden, ik ging niet liegen en zeggen dat ik er niet naar uitkeek. Het was te prettig om me weer eens naar mijn gewoonlijke natuur te kunnen gedragen, wat alles behalve dominant was. Wat gehum rolde over mijn lippen om het kusje onder mijn oor en mijn ogen lichten weer op door wat hij zei dat hij voor me ging halen. Misschien noemden ze me er een meid om, maar chocola deed altijd veel goed voor me. Toen hij wegliep veegde ik mijn handen af aan de theedoek die op de tafel lag om het meeste bloed van me af te krijgen zodat ik dat straks niet in mijn mond kreeg, zelfs voor mijn doen was dat gewoon goor. Ik was blij dat hij binnen tien kleine minuten terug was, met sandwiches waarvan hij wist dat ik ze niet ging eten. Rustig liep ik naar hem toe en nam de plank van hem over, om iets voorover te buigen en een kusje op zijn lippen te drukken. "Als je klaar bent met wat je nog moet doen doe het dan maar rustig aan, oké? Je doet al veel te veel voor me," zei ik met een glimlach en zette de plank neer op het tafeltje, om er een oreo uit te pikken en daar nu enigszins blij op te knabbelen. Misschien moest ik heel even een pauze inlassen voor ik verder ging, anders ging het alsnog helemaal de verkeerde kant op, dat wist ik zeker.

[ bericht aangepast op 23 okt 2014 - 20:59 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Ace von Monroe
Ik lag absoluut niet lekker. Het maakte niet uit hoe ik ging liggen, ik kon mezelf geen houding geven en van al dat gewoel werd ik alleen maar misselijk. Uiteindelijk bleef ik doodstil op mijn rug liggen, starend naar het plafon, in de hoop het opkomende zuur tegen te gaan. Ik wilde dat deze dag voorbij was. Dat Niall met de antibiotica kwam en ik beter werd. Ik wilde weer bezig kunnen zijn. Want alles was beter dan dit. Hoe moe ik ook was, ik kon totaal geen slaap vatten en ging dus alleen maar liggen nadenken. En als ik van iets depressief werd, was het wel van nadenken. Normaal had ik geen tijd om na te denken, dus ook geen tijd om te malen over hoe erg ik mijn leven haten. Nu kon ik alleen maar plannen bedenken over hoe ik mezelf het snelst en pijnloos van kant kon maken. -Wat zou er gebeuren als ik al die antibiotica pillen allemaal tegelijk zou inslikken? Ik wist niet eens of ik het nog wel durfde. Al zou er waarschijnlijk niets gebeuren en zou ik alleen nog maar zieker worden. En dan lukte het dus niet en was ik alleen maar weer verder van huis. Ik was gewoon te laf. Ruw veegde ik mijn tranen weg en begon ik met mijn nagels langs mijn bovenbeen te schrapen om mezelf rustig te houden, voordat ik zelf echt zou stuklopen tegen de muur.

[Sorry, weet niet zo goed wat ik met Ace moet, maar wilde wat schrijven. ;x]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''