The Hybrid Life • One Direction • 5 Seconds Of Summer • Speeltopic 2 - Speeltopics

In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


• Rollen•
• Niall Horan • Maffia-CEO • C_A_L_M_ •
• Zayn Malik • • •
• Liam Payne • • •
• Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Stywin •
• Louis Tomlinson • Labrador-Hybride • Styson •

• Michael Clifford • Maffia-Computernerd • ZaynJavaddMalik •
• Luke Hemmings • • •
• Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler •
• Ashton Irwin • Walibi-Hybride • C_A_L_M_ •

• Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • ZaynJavaddMalik •


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 3 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


• Het Begin •
De ochtend breekt langzaam aan in de villa. Iedereen begint rustig zijn dag en mogelijke taken. De vakanties worden misschien nog wat verder uitgeplant en vriendschappen geheeld, die eerder spanningen hebben ondervonden.

[ bericht aangepast op 27 dec 2014 - 21:53 ]

---

Bowties were never Cooler

Calum HoodCal,
' ik zou het niet vragen als ik het niet aan zou durven." Zegt Niall en ik knik zachtjes en glimlach wat. Dat was dan toch een teken dat jij ergens vertrouwen had in mij. Niall werkt weer verder en kijkt me daarna aan."Calum, kan je lunch voor ons maken? Ook een bordje voor Ace alsjeblieft." Ik knik braaf. Eerst Niall daarna zou ik kort naar Ace gaan te vragen wat hij luste aangezien hij ziek was. Zou je dan gelijk de paspoorten van jezelf en van Ace hierheen kunnen brengen. Ik moet even controleren of jullie zo meekunnen of dat we nog langs de inentingen moeten om jullie te laten vaccineren tegen dingen als hondsdolheid enzo." zegt hij en weer knik ik. Zover ik het wist had ik nog nooit echt inentingen gehad en ik gaf toe dat ik geen fan was van naalden. Ik loop naar de keuken en bak een eije voor hem en wat tomaten en brood zoals hij dat graag at. Daarna ga ik mijn kamer in en pak mijn pasport en loop naar Ace. "Ace ik moest van Niall je paspoort halen, waar heb je die liggeb?' Vraag ik zacht. Als Ace antwoord eeft pak ik hem. "En wat lust je te eten?'. Rustig kijk ik hem even onderzoekend aan. Als ik antwoord heb loop ik snel naar Niall. Ik geef zijn eten en de paspoorten van ons. Zonder iets te zeggen ga ik weer naar de keuken voor Ace en mezelf

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

[het is niet de bedoeling dat je voor Ace bepaald wat hij doet. Dus wil je dat voortaan niet meer doen? ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

[Dit is waarschuwing 2 Yvonne. Speel alsjeblieft niet voor anderen. 3 waarschuwingen heeft een consequentie]

---

Bowties were never Cooler

Ashton Irwin
Ik zag de triestheid in Harry zijn vragende oogjes. Ik bloosde een beetje bij zijn kusje op mijn kruin en aaide nog wat door zijn krullen. Die waren inmiddels wel erg lang, maar zolang hij niet wilde zou ik ze niet knippen. Ik zuchtte zacht en keek hem recht in zijn groene ogen aan. "Het zal inderdaad pijn doen, veel pijn, maar het is niet voor niets. Ik weet vrij zeker dat je nachtmerries zullen afnemen als je het zal verwerken. Het krijgt dan een plekje en kan het je niet meer zo erg achtervolgen. Daarbij is het goed mogelijk dat het je in elk geval wat meer controle en stabiliteit in je emoties geeft. Het enig is, zoals altijd, dat je eerst knoerhard moet vallen voor je kan herrijzen uit de as. Hopelijk kan ik ermee helpen, maar het meeste zal je toch echt zelf moeten doen." zei ik voor ik me nog iets dichter tegen hem aan drukte, om dit gesprek af te sluiten met een vrij riskante opmerking. Dit bleef zijn domein en ik wist niet of hij dit hier zou accepteren, maar nu leek het er gelukkig wel op. Ik drukte nog een kusje onder zijn oor en vertelde hem dat ik wat snacks ging maken. Ik hobbelde naar de keuken om daar sandwiches en een bakje oreos voor de jongen te maken. Ik wist dat hij de broodjes niet zou eten, maar het ging om het idee. Ik hobbelde rustig terug met het dienblad en glimlachte toen Harry die van me overnam. Ik bloosde een beetje door zijn kusje en kuste hem eventjes kort terug. Het voelde gewoon te goed om hier niet eventjes van te genieten, hoe fout het ook was. Ik glimlachte een beetje bij zijn woorden en drukte nog een kusje op zijn wang. "En jij werkt veels te hard hier in de donkere kelder." zei ik voor ik een van zijn broodjes pakte en naar de deur verdween. "Tot vanavond. Dan zal ik je favoriete maaltje voor je klaar hebben." zei ik tegen hem voor ik verdween naar de kamers en daar de laatste dingen ging opruimen en schoonmaken. Ook de badkamer maakte ik grondig schoon, want ook daar zat veel van de zooi van gister die we er vanochtend hadden afgedouched. Ik schrobde hard tot alle troep weg was en onze beide kamers en de badkamer weer schoon en fris roken. Ik was klaar en ging op Harry zijn bed zitten om het broodje wat ik had meegepikt op te eten. Het was erg lekker. Ik at rustig verder tot ik klaar was en toen toch maar eens een kijkje nam onder zijn bed. Er lagen wat dingen die hij soms gebruikte om mij te straffen, maar ik had er andere ideeën mee. Een stel handboeien en nog wat andere speeltjes die eigenlijk in zijn kelder thuis hoorden. Ze lagen hier omdat ik dan niet mee hoefde naar de kelder als ik me weer eens te dominant had opgesteld of een flinke fout had gemaakt. Het zou voor hem in elk geval betekenen dat hij binnenkort nog een stuk lastiger ging lopen. Toch wist ik niet of ik dit hier wilde doen, of ergens veilig weg in een hotelkamer. Ik had wat dingen gehoord over vakantie van de verschillende meesters, op de achtergrond, maar goed. Misschien zou Harry het een paar daagjes niet erg vinden. Gewoon naar een plek waar we ons zelf konden zijn, in plaats van steeds te moeten opletten niet te vriendelijk te worden met elkaar. Dat was zelfs voorheen al een probleem, omdat ik hem niet echt zag als meester, en na gisteravond was het alleen maar erger geworden.

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan
Zodra Calum weg was, kon ik weer rustig doorwerken. Ik schreef verder tot ik klaar was met ook dit rapport. Daarna legde ik ze allemaal weg in mijn burolade en deed mijn laptop er ook in. Ik sloot de lade af en stond daarna op om weg te lopen naar de voordeur. Ik kon de auto pakken, maar hopelijk zou de frisse buitenlucht mijn hoofd iets tot rust brengen. Ik deed mijn warme trenchcoat aan en stapte naar buiten met het receptje van de doctor in mijn hand. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en liep rustig het hek uit en de straat op. Het miezerde zacht, maar dat maakte juist de straten van London rustiger en kalmer dan normaal. De mensen renden dan wel van hot naar her en in de metro zou het stikdruk zijn, maar zo op de straten zelf was het heerlijk rustig. Zelfs het feit dat mijn haren nu aan mijn gezicht kleefden en de wax uit mijn haar verdween, maakte me niets uit. Hoe depressief het weer ook leek, het maakte mij eigenlijk best gelukkig. Ik kwam uiteindelijk bij de apotheek aan en was gelukkig al snel genoeg aan de beurt om Ace zijn spulletje te halen. Ik betaalde netjes en wenste de vrouw achter de balie nog een fijne dag, voor ik met een omweg weer richting het huis vertrok. Onderweg kwam ik langs een winkel waar ik twee stukken worst en een blikje guinness haalde. Een kleine tractatie mocht wel, zelfs voor Calum, die verre van gehoorzaam was. Hij kreeg wel een stuk kleiner stuk worst dan Ace. Daarna liep ik met het tasje met worst en ontsmettingsmiddel naar huis, terwijl ik aan mijn blikje bier lurkte. Het gaf me allemaal wat rust. Rust die ik zeker nodig had, want ik raakte langzaam geirriteerd van alle tegenslagen van de laatste tijd en een ongehoorzaam hulpje hielp daar zeker niet aan mee.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Onzeker vroeg ik Ashton of het al deze moeite wel waard was, want ik had gister mijn muren voor heel even laten zakken omtrent mijn familie, en dat deed al zoveel pijn dat ik bang was dat ik dood ging. En met verwerken zou ik die muren permanent naar beneden moeten halen en zou ik non stop die pijn hebben, dus was ik niet zeker of ik dat ging overleven. Ik liet me gewoon door hem vasthouden en luisterde stilletjes naar zijn woorden. Het liefst zou ik hem met de volle overgave geloven, maar het was zo lastig als ik bedacht dat ik alles al een keer eerder had proberen te verwerken vlak na hun dood. En dat resulteerde er alleen in dat ik me maanden van alles en iedereen afsloot en letterlijk gevoelloos werd. Ik knikte toch een beetje en hield hem met alle liefde nog even dicht tegen me aan, want zijn armen waren voor mij nog altijd de veiligste plek die ik had. Het was echt iets voor Ashton om nog zo'n opmerking te maken voor hij me uiteindelijk losliet. Ik kon niet anders dan er om gniffelen, want het was duidelijk dat ik er zeker naar uit keek, nieuwsgierig wat hij dit keer ging bedenken. Aangezien hij nog altijd nieuw was op dit vlak wist ik zeker dat hij zijn grenzen telkens wilde verleggen. Ik humde bij zijn kusje en knikte. Rustig maakte ik mijn handen schoon toen hij weg was, volledig hygiënisch hoefde ik toch niet te zijn als ik straks weer aan het werk moest, dus alleen afvegen was genoeg. In de tussentijd bewonderde ik mijn werk tot nu toe, het was echt zonde dat ze niet dood mochten, want ik was nogal in de stemming om iemand levend te villen. Ik glimlachte toen ik de voetstappen van de hybride weer op de trap hoorde en liep gelijk al naar hem toe om het dienblad van hem over te nemen. Zacht kuste ik hem als bedankje voor wat hij deed en trok snel weer terug. Ik zei hem dat hij lekker rustig aan mocht doen als hij klaar was, hij werkte al zo hard voor en zeker als ik zo onstabiel was -was ik nog handenvol met werk. Ik haalde mijn schouders wat op bij zijn woorden. "Ik ben vast toch niet die volle twaalf uur bezig, niemand doet er zo lang over om gebroken te worden," zei ik met een glimlachje terwijl Ashton een van de broodjes pakte. Met een zucht knikte ik voor hij naar boven verdween. Daarna was het opeens weer heel stil in de kelder, iets waar ik zeker niet tegen kon zonder vertrouwde mensen in de buurt. Dan nam ik met schreeuwen wel genoeg. Ik pikte nog een van de oreo's en pakte mijn mes weer op, waarmee ik zonder moeite een van de mannen hun nette bloes mee opensneed en kleine doodles in zijn huid kerfde met het mes. Waaronder mijn handtekening op zijn schouder met een kleine smiley eronder, dat ik en mijn gevolgen tenminste niet vergeten werden, ik kerfde het er namelijk zo diep in dat het een mooi zichtbaar litteken zou worden. Al hummende maakte ik meer van die kleine tekeningetjes met de punt van het mes diep in zijn huid, gewoon omdat ik het leuk vond en mensen werden zo lekker rustig na wat bloedverlies. Misschien dat ik straks mijn nieuwste dingetje ging gebruiken, waarmee ik iemand onder stroom kon zetten tot het punt dat hun hart het net niet begaf. Daardoor konden ze flink hersenletsel mee oplopen, maar dat was niet dood en de rest kon me niks schelen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Ik was blij dat Michael zo open was over mijn bestaan als hybride. Natuurlijk vertelde hij er niet alle gruwelen bij die er ook bij hoorden, maar dat had ik ook niet gedaan, want ik dacht niet dat dat voor nu noodzakelijk was. Misschien zouden we het wel gewoon helemaal achterwege kunnen laten en opnieuw kunnen beginnen daar, zodat ik er niet meer aan herinnerd zou worden en het allemaal beter zou worden. Ik glimlachte even toen Michael zijn ouders vertelden dat we binnenkort waarschijnlijk langs zouden komen, en grinnikte zachtjes bij het tweede wat hij zei. 'Dat snapte ik,' antwoordde ik. 'Als jullie het goed vinden dat ik ook meekom, natuurlijk,' zei ik vervolgens tegen zijn ouders. Het zou natuurlijk best wel een soort van cultuurshock voor ze kunnen worden wanneer ze zo'n nieuw ontwikkeld iets (of iemand) in hun huis zouden hebben. Daarom vroeg ik het toch maar, voor de zekerheid, want ik wilde mezelf niet opdringen. Ze glimlachten echter. 'Natuurlijk, Zayn,' zei Michael's moeder, waarna ze zich weer richtte op haar zoon. 'Wanneer was je dan van plan om langs te komen? Het zou echt heel gezellig zijn om je eindelijk weer te zien,' vroeg ze aan hem. Ergens vond ik het ook wel zielig voor zijn ouders, want doordat hij in de maffia werkte zag hij ze volgens mij bijna nooit in het echt.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Niall Horan
Ik liep rustig over straat en genoot eerlijk gezegd erg van de druilerigheid en de rust van buiten. Daarom zag ik er eigenlijk erg tegenop om weer het huis in te gaan. Ik liep nog een extra rondje voor ik toch, enigsinds teleurgesteld, naar binnen liep. Mijn pak was nu wel een beetje nat, zeker de pijpen van mijn broek, maar dat maakte me nu even niet uit. Ik slenterde naar de keuken en dronk daar een glaasje water. Daarna liep ik naar boven om Ace te verzorgen, voor ik ging kijken of Calum had gedaan wat ik zei. Dan kon hij zijn stukje worst krijgen. Anders zou ik daarmee wachten tot hij had gedaan wat ik van hem vroeg. Misschien was ik wat streng, maar hij deed gewoon niet wat er van hem werd verwacht en was zelfs vrijer en ongehoorzamer dan Ashton was tegenover Harry, en daar leken de rollen nog wel eens omgedraaid. Calum permitteerde zich dingen en deed dingen fout die voor mij echt niet door de beugel konden. Zomaar ander drinken pakken dan water of melk, dingen doen op eigen initiatief terwijl hij duidelijke instructies had waar hij tegenin ging, brutaal zijn, gaten graven in de tuin, en ga zo maar door. Het was dat ik het eigenlijk niet vond kunnen om een hybride af te danken, want ze bleven toch deels mensen, anders had hij al lang ergens in de goot, een testlaboratorium of een asiel gezeten. Voor ik naar boven vertrok liep ik even de kelder in om te kijken hoe het ging. Ik liep de kelder in, waar Harry duidelijk bezig was. "Hey Harry. Hoe gaat het?" vroeg ik, niet kijkend naar Tristan en Sean. Dat kon ik niet aan en dat wist Harry ook maar al te goed. Ik kwam kijken omdat ik wilde weten dat hij niet te hard werkte, want hij deed eigenlijk niets anders. Hij kroelde met Ashton en martelde mensen, dag in dag uit. Hobbies of andere bezigheden leek hij niet te hebben. Vroeger ging hij nog wel eens naar de hoeren, of kwamen die hier, maar dat gebeurde al lang niet meer. Net als Mikey verdiende hij zeker een weekje rust. "Wat vind je ervan om een weekje vrij te nemen?" vroeg ik aan hem, wachtend op een reactie. Wel zag ik dat er gelukkig goed voor hem werd gezorgd door Ashton, want hij had eten en drinken hier. Harry was namelijk niet iemand die zo snel voor zichzelf zorgde. Kijk, Ashton was niet je standaard hybride, maar hij zorgde goed voor Harry. Ik bleef hier maar gewoon staan, wachtend op antwoorden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was altijd fijn om lange dagen te kunnen maken in de kelder. Ja, het was hier eenzaam en met het gebrek aan voelde ik me net een vleermuis als ik naar boven ging, maar er zaten zat voordelen aan. Hoe langer ik bezig was, hoe meer ik mijn gedachten uit kon schakelen en al mijn zorgen en pijn voor heel even niet constant door mijn hoofd spookten. Dan focuste ik me compleet op het rood van bloed en niks anders, het hield me rustig om dat te zien, het was een mooie kleur. Velen vonden me om die redeneringen nogal eng en een freak, maar ik wist niet beter, ik deed dit al vanaf mijn veertiende en ik kon ook niks anders. Tuurlijk heb ik mijn school afgemaakt, maar ik heb nooit een opleiding gedaan. Ik had geen tijd ervoor gehad en daarbij was het nodig met de positie waarin ik nu stond. Ik had meer dan genoeg geld om voor mezelf en Ashton te zorgen mocht er iets gebeuren dat ik en de jongens uit elkaar vielen. Op een gegeven moment had ik me zo afgesloten van mijn omgeving dat het enige dat ik zag mijn werk was en het enige dat ik hoorde het zachte geneurie dat aan mijn lippen ontsnapte. Daardoor merkte ik niet dat Niall naar de kelder was komen lopen en verschoot ik half toen ik zijn stem hoorde, waardoor ik uitschoot bij een van mijn tekeningetjes. Ik vloekte even en liep naar de tafel om het mes en mijn handen schoon te maken. "Moe, ik heb niet zoveel geslapen vannacht, maar verder goed. Pijnstillers en thee doen wonderen," antwoordde ik, aannemend dat hij het echt over mij had en niet over mijn werk. Als hij wilde weten hoe dat ging mocht hij zelf gaan kijken, wat hij toch niet zou doen. Ik begreep dat nooit helemaal, in principe stond de blonde jongen nog hoger in rang dan ik en Michael, maar hij kon niet tegen een beetje bloed. Nadat mijn handen schoon waren draaide ik me naar Niall toe en stopte nog in een oreo in mijn mond. Mijn ogen lichtten een beetje op bij zijn voorstel, wat me zeker niet verkeerd in de oren viel. Een weekje even weg van iedereen behalve mijn hybride natuurlijk zou wel erg fijn zijn. Even niemand die me constant op de nek zat of strakke schema's. "Hmm, klinkt erg verleidelijk. Maar hoe wordt het dan hier geregeld als ik, of iedereen neem ik aan, weg ben?" vroeg ik wat wantrouwend nadat ik de oreo op had. Het gebeurde nooit dat we allemaal tegelijkertijd weg waren, er bleef altijd wel iemand achter voor het geval dat, al was het te merken dat elk van ons wat rust kon gebruiken. Het punt was, dat ik erg wantrouwend was en niemand in mijn plek vertrouwde. Het was letterlijk mijn natuur ingeslagen dat ik bijna niemand kon of durfde te vertrouwen, dus moest Niall wel met een heel goed voorstel komen wilde hij me het huis uit hebben.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Ik hoorde Harry vloeken toen ik mijn vraag stelde, maar ging er nu eventjes niet vanuit dat hij het tegen mij had. Echt vloeken deed hij in elk geval tegen Mikey en mij eigenlijk nooit. Ik keek hem aan toen hij niet veel later voor me stond, schoon en wel, en antwoord gaf. Het was misschien vreemd, dat ik wel straffen en afrekeningen toewees en onderging, maar er absoluut niet naar kon kijken. Daar kon ik gewoon niet tegen en dat hoorde ik nu dan ook weer direct van Tristan, die blijkbaar nog kon spreken, al was het wat onverstaanbaarder geworden, het was duidelijk wat hij me in het Iers toezei. Ik probeerde hem te negeren, vooral omdat ik ook wel wist dat ik een zielepoot was. Ik knikte bij Harry zijn antwoord en stelde hem voor om een pauze te nemen. Hij was echt overwerkt, maar leek het zelf niet te zien. Ik zag wel dat hij het wel een redelijk goed idee vond in zijn ogen. Toch klonk in zijn weerwoord duidelijk het wantrouwen door wat ik van Harry zo goed kende. Het wantrouwen wat hem ook zo'n overlever maakte, maar wat waarschijnlijk ook kwam van zijn overleven op straat. Ja, ik kende zijn achtergrond, maar hield het voor me. Ik wist alleen wel dat dit ging komen. "Alle kamers waarin spullen liggen die tegen ons gebruikt kunnen worden gaan op self-destruct, voor de rest mag ik van mijn broer de agressieve rotties lenen en ik vraag denk ik aan de buren of ze elke dag een bak voer onder de poort door willen schuiven. Dus inbrekers blijven weg en als de FBI een van de kamers in wil waar bewijs ligt, wordt het automatisch vernietigd. Dat is heel vervelend voor ons, maar we bouwen het wel weer op. Gevangenis is een stuk minder leuk." zei ik rustig tegen hem. Ik had er zeker wel over nagedacht. Ik hoopte gewoon dat het genoeg zou zijn om onze afwezigheid veilig te doen verlopen. Ik had namelijk weinig zin om thuis te blijven en nog minder om de gevangenis in te gaan. Ik keek naar de krullenbol. Ik wist niet of dit genoeg was om hem te overtuigen om zij te nemen, maar anders zou hij alsnog geen werk hebben voor een week, want ik was er niet en Mickey volgens mij ook niet als hij vrij had. Hij was al zo lang niet vrij geweest en wilde vast net zo graag als ik naar huis, huis huis, niet dit huis. Ik keek op toen ik gehop bij de deur en van de trap hoorde. Dat moest Ashton zijn. "Euhm, sorry. Ik wist niet dat je gezelschap had. Sorry." hoorde ik hem zeggen, maar hij kwam toch deze kant op, met een bakje chips en een doosje babydoekjes in zijn handen. "Dit was ik nog vergeten." zei hij voor hij wat ongemakkelijk naar Harry leek te kijken en wat bleef rondhangen. Die wachtte vast op een goedkeuring, net als ik op dit moment, al zou het voor mij andere uitwerkingen hebben als ik het niet kreeg dan voor Ashton.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was te merken dat Niall zijn uiterste best deed zijn ogen op mij gericht te houden en niet af te dwalen naar de twee mannen. Ik veroordeelde hem er niet om dat hij het niet wilde zien, ik was het zelf gewoon zo gewend dat ik het me niet kon voorstellen dat iemand er niet naar kon kijken. Wat ik wel erg vond was dat een van de twee het lef nog had een ander geluid dan schreeuwen te maken in mijn kelder, volgens mij had hij daar toch echt geen toestemming voor. Ik stak mijn wijsvinger op naar de jongen voor me als teken dat hij even moest wachten, waarna ik me omdraaide naar het tafeltje en weer een mes pakte. Even kreeg ik de neiging om Niall te vragen of hij dat niet liever deed, maar hij zou toch weigeren dus had het geen zin. Dat gunde mij ook wat extra lol. Ik liep naar de man toe en stak zonder enige twijfel het med vol door zijn schouder heen en zuchtte met een glimlach, veel beter. Met een paar stappen achteruit keek ik Niall weer aan en gaf rustig antwoord op de vraag of ik vrij wilde, alsof er nooit iets was gebeurd. Het wantrouwen klonk toch sterk door in mijn woorden, ik had altijd hele goede argumenten nodig om iets te doen wat niet het gewoonlijke was. Door de jaren heen had ik geleerd maar een paar mensen te vertrouwen, die waren op een hand te tellen. Ik had net iets teveel meegemaakt om naïef daarover te zijn. Ik sloeg mijn armen over elkaar terwijl ik naar Niall luisterde, op zich was het geen slecht plan, al was ik pessimist genoeg om er wat fouten in te horen. Dat zei ik niet hardop want ik wilde niet overkomen als een overdreven zeur, dat gebeurde toch al. "Oké, ik hap wel. Ik neem vrij, ik heb alleen geen idee waar ik in godsnaam heen zou moeten," antwoordde ik, dat laatste gemompeld. Niall en Michael zouden allebei naar huis gaan, ik had al tijden geen thuis meer. Nou ja, dat zag ik dan wel weer en in overleg met Ashton kon ik hem misschien nog wat van de wereld laten zien, aangezien de hybride anders nergens kwam. Alsof ik het hardop had gezegd hoorde ik hem op de trap naar beneden komen en zag hem verschijnen, waarna hij zich verontschuldigde omdat ik bezoek had. Ik wuifde het weg met mijn hand, zo erg was het niet en sowieso verzachtte mijn houding een beetje in zijn aanwezigheid. "Geeft niet, Ash. Kan gebeuren," zei ik zacht en nam de chips en doekjes van hem over, om die ook op het tafeltje bij de overbleven oreo's en de sandwich die ik niet ging eten neerzette. Ik had moeite om niet een kusje op zijn lippen of wang te drukken als bedankje, dus hield ik het bij een aai door zijn haar en over een van zijn zachte oren. Mijn blik gleed heen en weer tussen de twee jongens, niet wetende wat ik er verder mee aan moest. Ze hadden beide hun antwoord gehad en ik verwachtte dat ze weer verdwenen, al vond ik een klein beetje gezelschap hier nooit erg.

---

Because I love him, do I need another reason?

Niall Horan
Het was wel duidelijk dat Tristan me nogsteeds beschouwde als het zwakke kleine jongetje dat ik was toen ik bij de maffia kwam. Ook was het wel duidelijk dat hij me een zwakke leider vond omdat ik niet naar zijn en Sean's gemartelde lichamen durfde te kijken. Ik bleef Harry aankijken tot ik zag dat hij een mes pakte. Daardoor keek ik eigenlijk meteen weg en wachtte tot ik hem weer voor me zag verschijnen. Tristan zijn gegil ging door merg en been en liet me rillen. Ik zag Harry nooit zo, of bijna nooit, en mijn angst voor hem was dan ook niet groot, maar nu kwam die zeker wel opzetten. Daarna kreeg ik van Harry de vraag over de 'vakantie' die ik eigenlijk wel wilde inlassen voor iedereen. Ik gaf antwoord, voor zover ik dat kon, maar zag ook wel de twijfels in zijn ogen. Hij hield veel stil, maar er was toch veel te zien in de groene ogen van de jongen. Bij zijn uiteindelijke antwoord knikte ik. Hij had nergens om heen te gaan, maar het was misschien ook wel goed voor hem om eens dit huis te verlaten. Toch wilde ik hem niet dwingen. "Als je het echt niet erg vind en echt niet weet waar je heen moet blijf je lekker hier relaxen. Het gaat erom dat er even geen werk voor de deur staat voor een weekje en we weer normale jongens kunnen zijn voor even." zei ik tegen de jongen net toen zijn hybride binnen kwam lopen. Hij verontschuldigde zich, maar Harry moest er niets van hebben. Ik leek wat spanning tussen de twee te zien, maar ik wist niet precies hoe. Pas toen ik Harry over Ash zijn hoofd zag aaien en die als een soort katje of hondje met zijn hoofd tegen Harry zijn schouder leunde wist ik wel wat er aan de hand was. Ik liet de twee achter en liep naar de trap. "Ik hoor nog wel of je hier wil blijven of toch weg wil gaan." zei ik voor ik naar boven liep en Ashton en Harry liet kroelen in de martelkamer met de twee duidelijk nog niet gebroken manen achterliet. Zelf liep ik daarna met de medicijnen voor Ace naar boven. Op de kamer vond ik hem in zijn eigen kamer en duidelijk nog doodziek. Ik ging op mijn hurken zitten en aaide door zijn haren. "Hey Ace. Kan je rechtop gaan zitten? Dan kan ik je nek schoonmaken." zei ik terwijl ik het flesje en de doekjes uit het tasje haalde. "Daarna heb ik een stuk bloedworst voor je." zei ik terwijl ik de verpakking las. Ik moest wat op een doekje doen en dan zijn wonden ermee poetsen. Er stond dat het flink kon steken in open worden, maar dat het wel eigenlijk alle bacteriën zou doden. Ik had echt met hem te doen en was goed wakkergeschud over hoe ik de hybides zou moeten behandelen. Nu kon ik hopelijk de schade iets beperken en misschien in en na de vakantie kon ik het vertrouwen terugkrijgen en beginnen met een schone lei. Ik kon het natuurlijk niet van ze verwachten, maar ik hoopte dat ik nog een kans kon krijgen. Ik vroeg echt niet van ze om een band zoals die van Ashton en Harry, maar over en weer iets minder vijandig en iets zachtaardiger zou voor ons alles het mogelijk een stuk verdraagbaarder en huiselijker maken.

---

Bowties were never Cooler

Ace von Monroe
De stilte maakte me gek. Ik wiegde mezelf heen en weer, terwijl ik zachtjes aan mijn haar trok en naar de muur staarde. Ik hoorde de deur wel, maar keek niet op of om. Ik rook gewoon dat het Calum was en ik had even totaal geen zin in hem. Hij vroeg naar mijn paspoort en zonder er bij na te denken wees ik naar mijn nachtkastje. Ik wist niet waar hij die voor nodig had, maar op dit moment interesseerde me dat maar weinig. Ik bromde als teken dat ik geen eten hoefde en zuchten zachtjes toen hij weer vertrok. Ik sloot mijn ogen weer en veegde het zweet van mijn voorhoofd. Ik had het behoorlijk koud, maar mijn lichaam gloeide als een kachel. 'Ik zei ik hoef niets.' Bromde ik, toen de deur weer open ging en ik trok de deken tot aan mijn kin. Maar ik kreeg meteen door dat het niet Calum was, maar Niall. Moeizaam draaide ik me op mijn andere zij. 'Sorry, ik dacht dat je Calum was.' Zei ik zacht, terwijl ik mijn ogen sloot, toen Niall met zijn hand door mijn haar ging. Ik wilde knikken, maar bij elke beweging van mijn nek, had ik het gevoel dat hij open werd gescheurd. Ik zetten mijn handen in het matras en duwde mezelf moeizaam rechtop, waardoor de deken van mijn bovenlichaam afviel. 'Bedankt, maar ik denk dat over me nek ga van alleen de geur al.' Ik was nog altijd behoorlijk misselijke. Ik beet op mijn lip en sloeg mijn ogen neer. Ik bereide me voor op de waarschijnlijke pijn die ging komen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Calum Hood

Ace antwoordde dat hij geen eten hoefde en toen ik zacht de deur dicht deed hoorde ik hem zuchten en zelf zucht ik ook. Ace leek me niet te mogen, niet gek ook maar als ik mijn best probeerde te doen kon hij dat dan niet gewoon even waarderen. Ja, ik had een mega beroerde timing, vergat de meeste dingen en was ongehoorzaam maar aan de andere kant hij voelde toch ook als hij behoefte had aan een knuffel of even wat aandacht dat dat rot was om niet te krijgen. Nu kreeg hij meer aandacht of een knuffel naar mij toe dan, en ik niet. Maar vanuit Niall bekeken snap ik het ook weer wel, wie beloon je terwijl hij of zij de taken niet doet. Maar het was fijn als ik ook een knuffel of een kroel kreeg. IK ga naar de keuken en knabbel van de boterham die ik gepakt had en die ik van Niall ook had mogen pakken als lunch zijnde en knaag de droge boterham op. Beleg was niet zo erg waar ik van hield en echte worst mocht ik niet van hem pakken. Ik drink vlug wat water. Ook melk dronk ik liever niet, ik hield niet van de smaak. Ik denk even diep na. Niall zijn afwas zou ik later doen, te horen aan het zachte gepraat was hij bij Ace en zouden ze niet gestoord willen worden. Aan het tennisballetje zitten durfde ik ook niet omdat Niall niet gezegd had dat het mocht. De was was gedaan en moest alleen nog opgeruimd worden. Om maar iets te doen ruim ik het keukentje op en maak het schoon in de kastjes en het blad. Ook de binnenkant van de oven en magnetron poetste ik uit.

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Niall Horan
Het eerste wat ik naar mijn hoofd kreeg toen ik binnenkwam was een chagrijnige snauw van Ace. Ik schraapte even beledigd mijn keel, voor ik toch naar hem toe liep. Hij moest verzorgd worden, want een grotere ontsteking was echt iets wat ik graag wilde voorkomen. Toen hij zich verontschuldigde verdween toch wel mijn irritatie en ging rustig verder. Bij zijn woorden knikte ik, maar intussen maakte ik wel het schoonmaakspul vast klaar. "Ik zal het voor je in de koelkast leggen. Dan kan je het eten als je je beter voelt." zei ik tegen hem voor ik naast hem op zijn bed ging zitten. Ik deed nog wat schoonmaakmiddel op een doekje ene begon toen voorzichtig te deppen terwijl de sterke geur van betadine en alcohol de kamer vulden. "Het spijt me, Ace." mompelde ik zacht, maar oprecht, terwijl ik zijn wonden afdeed met het licht oranje-bruine spul. Dit moest pijn doen, dat kon niet anders. Mijn vrije hand kriebelde zachtjes achter zijn oren, in de hoop hem toch iets af te kunnen leiden. "Wat vind je ervan om aan het einde van de week een weekje met mij en Calum mee te gaan naar mijn familie in Ierland?" vroeg ik zachtjes terwijl ik de ergste van zijn wonden bedepte met het ontsmettingsmiddel. Hopelijk zou de ontsteking en het vies ruikende pus hopelijk snel verdwijnen. Dan was hopelijk het meeste van zijn pijn ook weggetrokken. Nu zag het er al verschrikkelijk uit, laat staan hoe het moest voelen. Ik hoorde mijn mobiel inmiddels weer af gaan, terwijl ik nog niet klaar was. Ik twijfelde even of ik zou stoppen en eerst zou gaan telefonen, maar ik bleef voorzichtig poetsen. Ik zou zo wel terugbellen. Misschien dat Calum de telefoon zou aannemen en een bericht zou doorgeven, maar volgens mij waren dit de Italianen, dat geloofde ik in elk geval als ik mijn agenda kende, wat betekende dat hij toch niets aan de telefoon zou kunnen doen. Calum sprak namelijk volgens mij geen Italiaans.

---

Bowties were never Cooler