We are Shadowhunter » Speeltopic « {300} - Speeltopics

Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden.

In welke wereld pas jij?

R o l l e n:
Shadowhunters: SHADOWHUNTERS VOL!
- Jade Aya Belacqua • 19 jr. • Reincarnate (FC; Elizabeth Gillies)
- Eleanora 'Nora' Felicity Herondale • 19 jr. • Pebble (FC; Elsa Hosk)
- Olivia 'Liv' Fairchild • 18 jr. • CrystalShade (FC; Jemima West)

- Nickolas "Nick" Eoman Longford • 19 jr. • geleninja (FC; Steve Lund)
- Wolf Erasmus Jensen Westerport • 21 jr. • Hylla (FC; Colton Haynes)
-

Downworlders:
- Tatiana "Tatia" Rylan • 19 jr. • geleninja
- Elvira Angelina Ruby Dressmond • 19 jr. • Constellation
- Arabella Grace Scott • 255 jr. • Pebble

- Damon Dimitrov Chambers • 19 jr. • Zephyr
-
-

R e g e l s:
- Alleen ik, Reincarnate, maak de topics tenzij ik iemand anders aanwijs.
-Max 2 personages p.p.
- Reservaties blijven max. 4 dagen staan!!
- Max. 1 rol p.p. (kan eventueel veranderen als er een tekort is aan mensen.)
- Geen gescheld of gepest! Ik kan best begrijpen dat je iemand niet mag, maar vecht dat lekker buiten deze topic uit.
- Als er iets is, laat het me dan weten. Want ik kan niet aanvoelen dat je bezig bent of het heel erg druk bent.

[ bericht aangepast op 18 feb 2015 - 7:43 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Constellation schreef:
Ik ben er nog, echter heb ik het gewoonweg vreselijk druk, al zal ik proberen deze week zeker één keer te schrijven.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Nick legde zijn shirt op de bank in de woonkamer, daar zou onze huishoudster blij mee zijn, en trok toen zijn leren jas over zijn ontblote bovenlichaam. Ze kon een grijns niet onderdrukken. Hij stapte naast haar de lift in en ze drukte op het knopje naar beneden. De lift ging ratelend en krakend naar beneden. "Gaan we naar dat downworlder café toe?" vroeg hij ondertussen, "Want ik heb zin in de pannekoeken van daar". Liv trok een overdreven walgend gezicht, "Yak.. pannenkoeken." zei ze terwijl ze haar haren in een knot draaide. Ze schoof de ijzeren hekken van de lift opzij en liep het met kaarsen verlichte middenschip van de kathedraal in. "Ik ga toch liever voor de mango-aardbeien smoothie met de French fries en beafburger." zei ze met een lachje toen ze de zware deur opende en het waterige zonnetje in stapte. Ze keek naar de lucht die net een beetje aan het opentrekken was, had ze de regendruppels op het dak toch niet ingebeeld. Ze was zo gefocust geweest dat ze de regen niet echt had doorgehad. "Metro of de taxi?" vroeg ze Nick terwijl ze naar hem omdraaide. Zonder op antwoord te wachten liep ze al in de richting van de metro, meestal was de metro nog sneller dan de taxi aangezien het verkeer in Londen nooit mee zat.

[ bericht aangepast op 27 feb 2015 - 18:39 ]

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

Nickolas "Nick" Eoman Longford
Shadowhunter

"Metro of de taxi?" vroeg Liv me terwijl ze al richting de Tube liep en ik kon een klein glimlachje niet onderdrukken toen ik haar achter na liep. Ze was ook zo voorspelbaar soms. Direct toen ik door kreeg dat dit een iets te warm gevoel in mijn borst gaf liet ik iedere emotie van mijn gezicht afglijden. Het warme gevoel ging weg en ik zette een snelle pas in naar het station. Het voelde stom en kinderachtig, maar tegelijkertijd ook goed. Ik gaf niet om haar. Ze was gewoon een meisje, ik gaf niet om haar. Ik begon niet haar stront irritante trekjes gewend te raken en ze was zeker niet mijn vriendin. Ze hield niet van pannenkoeken, iemand die niet van pannenkoeken hield kon ik onmogelijk aardig vinden. Het waren de meest stomme gedachtes ooit en ik was zo blij dat er niemand in de buurt was die gedachten kon lezen. Ik stormde zo'n beetje de tube in en stootte wel tegen drie mensen aan die allemaal stom verbaasd om keken, maar mij door mijn glamour rune niet konden zien. Ik wist dat ik raar deed, maar ik was al eventjes in Londen en het was me al zo lang gelukt om een afstand te bewaren met de mensen hier. Ik kon mijn leven simpelweg niet verpesten door nu close te raken met iemand. We waren shadowhunters, we gingen snel dood en ik was niet van plan om ooit nog iemand te verliezen. Na drie haltes waren we al in het centrum en het was druk, het was Londen het was altijd druk, toen ik het perron op liep. 'Kom je nog Slome?' riep ik over mijn schouder toen ik richting de uitgang begon te lopen en ik vloekte zachtjes toen ik door kreeg dat ik precies de zelfde woorden gebruikten als zij deed in het instituut.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik keek niet op toen er iemand het café binnen kwam en miste daarom Wolfs entree. “Belle, wat heb ik je gemist!” En hij kuste de vampier op haar wangen “Je ziet er zoals gewoonlijk weer fantastisch uit.” Ik zuchtte en wist niet of ik hem uit bezorgdheid weg wilde slepen of hem met mijn vork neer wilde steken uit ergernis. “Ik hoop dat ik niet stoor.”
'Natuurlijk niet Wolf, jij stoort nooit,' zei ik met mijn beste vernijnige ik-heb-niet-je-leven-gered-zodat-jij-het-weer-kan-vergooien-Wolf-Erasmus-Jensen-Westerport-!!!-blik die ik hem naar mijn idee iets te vaak moest geven als hij stomme dingen deed, zoals het hoofd van de vampierclan kussen, en die totaal geen invloed op hem leek te hebben. 'Start alsjeblieft geen oorlog.Ik heb plannen voor vanavond en ik mis niet het feest van het jaar omdat jij je onbeschoft gedraagt.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Zoals Liv had verwacht volgde Nick haar richting de Tube, maar dat hij ineens zo'n haast had om pannenkoeken te gaan eten had ze niet verwacht. Hij zette er ineens flink de pas in richting het metrostation. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze naar zijn rug. Met zijn grote snelle stappen kostte het Liv wat extra inspanning om hem bij te houden en door haar verbazing was ze achter hem geraakt. Ze rende bijna om weer naast hem te komen maar door de drukte van de tube geraakte ze al snel weer achter hem. Liv probeerde tegen niemand aan te stoten, want door hun glamour waren ze niet te zien maar mensen konden hun aanraking nog steeds waarnemen. Nick leek zich daar op het moment niet om te bekommeren en hij liet de mensen stomverbaasd achter. Liv schudde geërgerd haar hoofd terwijl ze hem met een zucht weer probeerde bij te benen. Op het perron riep hij haar de eerder door haar uitgesproken woorden 'kom je nog slome?' toe gevolgd door een reeks gevloek. "Jezus Nick, wordt je door de duivel achterna gezeten? Die pannenkoeken lopen niet weg hoor." zei ze ietwat cynisch tegen hem. Mannen waren zo onvoorspelbaar en het was voor Liv al moeilijk om begrip voor mensen op te brengen, laat staan als ze zichzelf in rare bochten wrongen. Ze naderden het cafeetje en door de met druppels bedekten ruiten zag ze het bonte tafereel rond een van de booths. Ze herkende de golvende blonde haren van haar vriendin Nora, het blonde koppie van Tatia - smerige warlock- , de arrogante houding van Wolf en de contouren van de kleine daglichteling Arabella. Ze leken allemaal nogal opgewonden en hadden zich om een nors kijkend donkerharig meisje geschaard. "Zo te zien zijn we net op tijd voor een spektakelstuk.." zei ze droogjes tegen Nick, doelend op het tafereel achter het raam. Haar liefde voor adrenaline en gevaar werd erdoor aangewakkerd en ze stapte met een meedogenloze glimlach het café binnen. "We hebben het leukste toch nog niet gemist?" zei ze met haar scherpe, fluweelachtige stem terwijl ze een uitdagende houding aannam.

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

Verbaasd keek Nora toe hoe Wolf luchtig het café binnen gestapt kwam en Arabella begroette alsof ze een lang verloren vriendin was. Nora wist niet langer wat ze aan moest met de situatie en schoof zichzelf automatisch naar de achtergrond van het gesprek. Stil keek ze rond de groep, zwijgend observerend, wat een van haar talenten was. Nora hoefde vaak niets te zeggen, terwijl ze wel alles mee kreeg, vaak meer dan de mensen die aan het gesprek deel namen doordat ze zichzelf jarenlang getraind heeft de gezichtsuitdrukkingen van anderen te onderzoeken.
Zo was het duidelijk op het gezicht van Tatia te zien dat ze zich ongemakkelijk voelde, terwijl op het gezicht van Jade pure verbazing en een beetje irritatie te zien was. Wolf was het vast van haar gewent en hield het vast af en toe voor haar verborgen, maar toch zag Nora dat hij hier duidelijk tegen zijn zin hier was en haar waarschijnlijk uit een vreemde situatie als deze te redden. Nora zou zich er later aan herinneren hem te bedanken.
Op dat moment voegden ook Nick en Liv zich bij de groep, waardoor Nora zich goed voor kon stellen dat het Jade allemaal wat teveel werd. 'We hebben de vermiste Nephilim gevonden,' informeerde ze haar mede Shadowhunters in, hopend dat ze de situatie niet nog ongemakkelijker zouden maken.
Ook Arabella, van wie Nora geen hoogte had kunnen krijgen, leek precies op de hoogte te zijn van de situatie.
'Wat leuk dat het hele instituut nu samen een thee kransje komen houden,' begon ze, haar zoete lieve stemmetje inpalmend voor iedereen die haar niet goed kende. 'Zoals je ziet Jade, deze Nephilim brengen een chaos mee overal waar ze komen. Als je rustig en op jouw eigen tempo erachter wilt komen wat je nou precies bent en waarom je vader dit alles voor je achter heeft gehouden, dan wil ik je heel graag helpen. Travis geeft je de details hoe je me kunt bereiken.' Ze schonk Jade haar liefste glimlach en wenkte haar subjucate, een knappe jongeman met donker haar en eens fel blauwe ogen, die nu wat wazig geworden zijn. Hij kwam aan lopen en overhandigde Jade een kaartje, waarop het telefoonnummer van Belle stond en het adres van het oude hotel waar de clan van Belle zich nu gevestigd had. 'Je hoeft je niet druk te maken, ik zal je niets doen, ik wil graag je vriendin zijn,' voegde Belle nog toe, voor ze Travis' hand vast greep en hem bij de groep weg trok, een knipoog en kushandje blies naar de bartender Damon, waarvan er rond ging dat ze een relatie hadden, voor ze het café verliet. Lily, haar andere subjucate en de tweelingzus van Travis, volgde hen op de voet en zodra de deur met een vrolijk belletje achter hen dicht viel, blies Nora haar adem uit, waarvan ze niet wist dat ze die ingehouden had. 'Wel, dat ging beter dan ik verwacht had.'


Dit suckt heel hard, sorryyy

---

Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel

Nickolas "Nick" Eoman Longford
Shadowhunter

"Zo te zien zijn we net op tijd voor een spektakelstuk.." zei Liv droogjes tegen me, met een knikje naar het raam van het café. "We hebben het leukste toch nog niet gemist?" zegt ze zodra ze het café in loopt met haar ik-ben-ongelofelijk-lief,-beleefd-en-moordlustig-stem die fluweelzacht en doodeng is.
'We hebben de vermiste Nephilim gevonden,' zegt Nora terwijl ze ons opgelucht aan kijkt.
'Wat leuk dat het hele instituut nu samen een thee kransje komen houden,' begon Arabella op een toon dat niet veel goeds beloofde. Zoals je ziet Jade, deze Nephilim brengen een chaos mee overal waar ze komen. Als je rustig en op jouw eigen tempo erachter wilt komen wat je nou precies bent en waarom je vader dit alles voor je achter heeft gehouden, dan wil ik je heel graag helpen. Travis geeft je de details hoe je me kunt bereiken.' Ze overhandigde Jade/vermiste-shadowhunter-meisje een kaartje. 'Je hoeft je niet druk te maken, ik zal je niets doen, ik wil graag je vriendin zijn,' voegde ze nog toe voordat ze vertrok. Ik plofte neer naast Jade en keek haar recht aan.
'Dat was Arabelle een vampier, een mens dat stierf met een demonische infectie en daardoor een ondood bloed drinkend wezen werd,' zei ik haar. 'Hou in gedachte dat ze over het algemeen altijd een achterliggende agenda heeft en niet aan liefdadigheid doet.' Ik keek haar nog even aan zodat ze hopelijk door kreeg dat ik meende wat ik zei. 'Ik wil graag pannenkoeken en een kop koffie,' zei ik tegen de serveerster die verscheen. 'Dubbele espresso graag.' Ik richtte me weer op Nora terwijl ik mijn Stele uit mijn jas zak haalde. 'Heb je al getest of ze runen kan dragen?' Ik bewoog de Stele tussen mijn vingers en keek haar vragend aan.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

"Natuurlijk niet, Wolf, jij stoort nooit," was de reactie van een meisje. Ze was knap, maar ze was een Downworlder. Wolf herkende haar vaag, maar hij kon niet op haar naam komen. Hij voelde hoe ze hem aanstaarde, maar hij had zijn blik te strak op Belle gericht om er wat van op te merken. Zijn dolk gleed nonchalant uit de mouw van zijn leren vest en hij begon er verveeld zijn nagels mee schoon te maken. Hij wachtte tot er wat zou gebeuren, maar hij gokte dat dat niet het geval zou zijn. "Start alsjeblieft geen oorlog, ik heb plannen voor vanavond en ik mis niet het feest van het jaar omdat jij je onbeschoft gedraagt." Wolf kuchte, alsof hij zich verslikt had. Hij trok een wenkbrauw op naar de warlock en wees met de punt van zijn zilveren dolk naar haar.
"En waarom denk je dat je enig recht hebt om me zo aan te spreken, Downworlder?" zei hij monotoom, met een giftige flikkering in zijn ogen.
Toen kwam de rest van het Instituut binnen en Wolf rolde met zijn ogen. Hij trok een stoel dichterbij en draaide hem met de leuning naar de groep toe, waarna hij er achterstevoren op ging zitten en met zijn armen op de rugleuning. Hij keek nors naar Nora, want zij was de reden waarom hij hier tegen zijn zin was. Hij wist niet eens waarom hij hier was - of beter, waarom zij hier was. Tenzij ze even zin had om ruzie te gaan zoeken met het hoofd van de vampieren, wat haar nog dommer maakte dan Wolf haar al achtte.
"We hebben het leukste toch nog niet gemist?" Wolf begon in de stoelleuning te kerven met zijn dolk en sloeg geen acht op Liv en Nick. Uiteindelijk besloot Belle dan toch nog iets te zeggen.
"Wat leuk dat het hele Instituut nu samen een theekransje komt houden." Deze keer verstopte wolf zijn ergernis zelfs niet. Hij zuchtte op een theatrale wijze en sloeg zijn ogen ten hemel.
"Zoals je ziet, Jade," - bij die woorden landde Wolfs kritische blik even op het meisje dat naast Nora zat, daarnet beschreven door Nora als de vermiste Nephilim. Ze zag er niet uit als een Nephilim, op z'n zachts gezegd - "deze Nephilim brengen een chaos mee overal waar ze komen. Als je rustig en op jouw eigen tempo erachter wilt komen wat je nou precies bent en waarom je vader dit alles voor je achter heeft gehouden, dan wil ik je heel graag helpen." Eerlijk gezegd had Wolf geen idee wat er aan de hand was, maar hij probeerde dat niet te laten blijken - als was er een overduidelijke frons in zijn wenkbrauwen gekomen. "Travis geeft je de details hoe je me kunt bereiken." De vampier glimlachte even liefjes naar het meisje - Jade - en wenkte haar onderdaan - Travis. "Je hoeft je niet druk te maken, ik zal je niets doen. Ik wil graag je vriendin zijn," voegde de vampier nog toe.
"Oh geweldig, en laten we dan gauw even een slaapfeestje organiseren met z'n allen," mompelde Wolf zachtjes. Hij bedacht dat dit waarschijnlijk de minst te genieten dag was van zijn hele leven.
"Wel, dat ging beter dan ik verwacht had," zei Nora toen Belle eindelijk weg was. Wolf staarde haar argwanend aan en trok zijn ene wenkbrauw op.
"Beter dan verwacht?" zei hij spottend. "Waren Liv, Nick en ik niet komen opdagen schoot er waarschijnlijk niets meer van dat mooie gezicht van je over." Hij stond weer op van de stoel en duwde die ruw onder de tafel waar hij vandaan kwam. De mensen die er van hun koffie zaten te genieten - geen echte mensen, maar whatever - keken even op. Nick zei wat, maar Wolf lette niet op en keek Nora nog steeds half geërgerd en half boos aan. Hij leunde tegen de tafel waar hij de stoel had tegen gezet en negeerde de koffiedrinkende Downworlders. Nick bestelde doodleuk een koffie.
"Wat?" zei Wolf verontwaardigd. "Eerst kom ik helemaal hierheen terwijl ik in het Instituut evengoed nuttige dingen kan gaan doen, en nu blijf je hier nog even een pannenkoek eten en een koffie drinken. Geweldig. Gewoon geweldig." Zijn toon klonk al een heel stuk minder speels. Integendeel, er zat nu een vlijmscherp randje aan, wat niet veel goeds betekende.

---

help

"En waarom denk je dat je enig recht hebt om me zo aan te spreken, Downworlder?" vroeg Wolf aan me en ik trok mijn wenkbrauw naar hem op.
'Wel deze Downworlder heeft ooit je leven gered nadat ik je bewusteloos vond in een steeg,' zei ik met een grote neppe glimlach. 'Aan de brandwonden op je lichaam denk ik dat het een Elapid demon was waarmee je gevochten had.' Ik haalde een hand door mijn haar en bekeek hem even goed. 'Hoe was gisteravond overigens ik hoop dat ze niet besmettelijk was.' Ik gaf hem een grijns om hem te laten weten dat ik precies wist met wie hij de nacht doorgebracht had. Ik besloot hem verder geen blik te gunnen en richtte me op Nora die heel opgelucht leek dat haar mede shaduwhunters er waren en dat Belle weg ging. Nickolas ging tegenover me zitten naast Jade en begon haar te waarschuwen voor Belle. Wolf begon ondertussen Nora te vervelen met gepraat en ik besloot maar verder te eten.
"Eerst kom ik helemaal hierheen terwijl ik in het Instituut evengoed nuttige dingen kan gaan doen, en nu blijf je hier nog even een pannenkoek eten en een koffie drinken. Geweldig. Gewoon geweldig." zei Wolf toen Nickolas koffie bestelde.
'Wel als je zoveel betere dingen te doen hebt pleur dan op Wolf,' zei Nickolas direct geërgerd. 'Ik betwijfel het echter, want je haat administratie, er is geen missie of diplomatieke dienst die we moeten doen en we hebben geen training vandaag.' Ik keek verbaasd naar Nickolas. Ik kende hem dan niet zo goed, totaal niet had hem misschien een of twee keer ontmoet, maar dit had ik totaal niet verwacht.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

{      Jade Aya Belacqua      •      19      •      Nephilim      }

---

      Alsof het nog niet allemaal verwarrender voor mij kon worden, begon ineens de vampier tegen me de praten. "Je hoeft je niet druk te maken, ik zal je niets doen, ik wil graag je vriendin zijn.", Zei ze en terwijl ze dat zei trok ik mijn wenkbrauw op. Wie zou nou vrienden willen zijn met een vampier? Dat was vragen om moeilijkheden en al helemaal als je naar de clan toe zou gaan. Ik keek naar het kaartje in mijn handen en hoorde hoe het belletje rinkelde bij haar vertrek. "Dat was Arabelle een vampier, een mens dat stierf met een demonische infectie en daardoor een ondood bloed drinkend wezen werd.", Legde de jongen naast me uit en ik fronste. Hoe kon ik zeker weten dat ik deze mensen nog wel kon vertrouwen als ik mijn eigen vader niet eens kon vertrouwen. "Hou in gedachte dat ze over het algemeen altijd een achterliggende agenda heeft en niet aan liefdadigheid doet.", Vervolgde hij en het leek alsof hij me met een doordringende blik aan keek om te laten merken dat hij het meende. "Ik geloof je heus wel hoor.", Zei ik sarcastisch en keek hem even aan. Vervolgens begon hij met het bestellen van pannenkoeken en een dubbele espresso. Mijn honger was spontaan verdwenen na alles wat er zojuist was gebeurd. Ik schudde mijn hoofd en kon even nergens bij met m'n hoofd. Waarom was alles in mijn leven ineens zo verwarrend geworden?"Heb je al getest of ze runen kan dragen?", Vroeg hij ineens tegen Nora. Een diepe frons verscheen in mijn voorhoofd zodra ik hem met iets tussen zijn vingers zag spelen. Voor de zoveelste keer had ik geen idee waar ze het over hadden. "Uhm sorry, maar leg eens uit?, Vroeg ik en keek iedereen vragend aan. Ik wilde dolgraag uitleg hebben over wat er hier nu allemaal aan de hand was. De wereld leek ineens zo anders nu ik deze wereld had gezien.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Ze zag Nora op de bank zitten naast -Gadver, Warlock- Tatia terwijl ze Nick en Liv opgelucht aankeek en informeerde dat ze de vermiste Nephilim gevonden hadden, eindelijk dacht Liv. Liv knikte kort naar Nora en schonk haar een echte glimlach waarmee ze wilde zeggen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Al wilde Liv liever dat er wél iets was om zich zorgen over te maken. Helaas leek het geen spektakelstuk te worden, zoals ze had gehoop, want Belle sprak op het vermiste shadowhunter-meisje, Jade, in en gaf haar een visitekaartje waarna ze met haar gevolg het café verlaatte. Een teleurgestelde zucht rolde van haar lippen. "Dat was niet eens een klein beetje spannend.." zei ze met een nors gezicht. Nick leek het echter niet te deren en was gelijk in zijn 'ik-ben-een-verstandige-shadowhunter-en-altijd-serieus-rol gekropen en vertelde Jade wat Arabelle was en dat ze haar niet voor 100% kon vertrouwen. Jade reageerde sarcastisch en Liv rolde geïrriteerd met haar ogen. Ze zat niet te wachten op een dwarse, ongetrainde shadowhunter, dat zou alleen een blok aan haar been zijn. Liv's irritatie werd alleen maar meer aangewakkerd toen Wolf zijn mond weer eens tegen Nora opentrok. Hij moest zo nodig weer 'de held' uithangen, alsof Nora zichzelf niet had kunnen redden. "Wolf, moet ik je er nou steeds op blijven wijzen dat Nora príma voor zichzelf kan zorgen? Daar heeft ze jouw armzalige 'hulp' niet voor nodig." zei ze achteloos tegen hem. Ze wist dat ze uit moest kijken met wat ze tegen Wolf zei, zijn buien waren haast onregelmatiger dan die van haar als ze haar periode had. Terwijl Liv zich bezig hield met Wolf, had Nick zich volledig op het meisje geconcentreerd en ze was blij dat hij die taak op zich nam. Ze achtte zichzelf daar niet toe in staat en het leek haar ook niet slim om die taak aan Wolf over te laten. Hij had het over runen en het gezicht van Jade was pure verbazing. Alsof Wolf nog niet genoeg gezegd had begon hij ook nog te snauwen tegen Nick. Zijn stem had een vlijmscherp randje gekregen en Liv wist dat Nick zich nu op glad ijs bevond met zijn reactie. Misschien zou er dan toch nog een spektakelstuk komen. Daarom schoof ze een stoel bij het tafeltje van Nora, Tatia en Jade. "Moeten we het instituut niet waarschuwen, of heb je dat al gedaan?" vroeg ze Nora terwijl ze zo ver mogelijk bij Tatia vandaan probeerde te zitten zonder dat ze Nora in verlegenheid zou brengen voor haar gedrag. Het was lastig om bevriend te zijn met iemand die ook bevriend was met downworlders terwijl jij ze grof gezegd haatte.

-sorry hij is een beetje crappy-

[ bericht aangepast op 12 maart 2015 - 17:58 ]

---

I'll be your best kept secret, and your biggest mistake

"Wel, deze Downworlder heeft ooit je leven gered nadat ik je bewusteloos vond in een steeg." Ze had een grote glimlach op haar gelaat en Wolf keek haar slechtgehumeurd aan, met een blik die haar vertelde dat ze haar kop moest houden als ze heelhuids het café wilde verlaten. Maar ze hield niet op. "Aan de brandwonden op je lichaam denk ik dat het een Elapid demon was waarmee je gevochten had." Wolf haalde even scherp adem door zijn neus. Het was om eerlijk te zijn wel een beetje een gat in zijn carrière. Hij had nooit geweten wie hem daar had weggekregen, want hij was zo goed als dood, maar hij had er de anderen nooit wat over verteld en dat hoefde ook niet te veranderen. "Hoe was gisterenavond overigens? Ik hoop dat ze niet besmettelijk was." Wolf had zijn blik terug op de rest van het café gericht, maar nu waren zijn ogen in een fractie van een seconde weer op de warlock gericht. Zijn humeur was erg goed op weg om totaal vermorzeld te worden.
"Misschien heb ik mezelf niet duidelijk genoeg gemaakt," siste hij terwijl hij zijn dolk met de punt in de stoel zette en zijn ogen naar haar vernauwde. Nick bestelde pannenkoeken en dat was zo'n beetje de laatste druppel voor Wolf, zeker de reactie die Nick maakte op Wolfs commentaar daarop.
"Wel, als je zoveel betere dingen te doen hebt, pleur dan op, Wolf. Ik betwijfel het echter, want je haat administratie, er is geen missie of diplomatieke dienst die we moeten doen en we hebben geen training vandaag." De stoel 'vloog' op zijn zachts gezegd achteruit en zo'n fractie van een seconde later had Wolf Nick vastgepind tegen de muur, de zilveren dolk onder zijn keel.
"Nick, mijn beste, armzalige, achterlijke en onbeschofte mede-Nephilim. Heb ik je ooit om een mening gevraagd?" Wolfs gezicht was slechts centimeters verwijderd, zijn kaaklijn gezet en zijn ogen slechts priemende spleetjes. Hij wachtte niet op een antwoord, beantwoordde de vraag zelf; "Nee, dat denk ik niet." Hij hield zijn hoofd een stukje schuin, maar loste zijn greep niet, verminderde de kracht op de dolk niet, een druk die waarschijnlijk net Nicks nek niet doorsneed. "Als je het nog niet door dag, vandaag is echt een regelrechte kutdag en ik heb jou niet nodig om m'n humeur nog meer te verpesten, want ik krijg sowieso al zin om een graf te delven van zodra ik je idiote, vervelende gezicht zie. Je bent twee jaar jonger dan mij; commandeer me niet wat ik moet doen, hoor je me? En als je dat niet aanstaat, pleur dan - zoals jij het zo fantastisch verwoordde - gewoon op." Het volume van zijn stem verlaagde met elk woord dat hij zei, maar de manier waarop hij ze uitsprak, werd steeds bijtender. Hij liet Nick los en draaide zich om, viste zijn cilinder uit zijn broekzak en liep naar de tafel. Het mest plantte hij met een grof gebaar en een luide klap op tafel en hij greep Jades arm vast, waarna hij de punt van zijn cilinder op haar binnenarm zette en er hardhandig een Enkeli, de rune van de Engel Raziel, op tekende. Daarna werd ook de cilinder met een klap op tafel gelegd. Hij vervolgde met giftige stem: "Ziedaar, ze is een Schaduwjager. Daar hadden we nog helemaal geen flauw benul van." Hij richtte zich tot Jade. "Je bent een Schaduwjager, je hele leven is een leugen, je bent half engel - half mens, het kan me niet schelen als je begint te huilen en te krijsen over hoe oneerlijk het leven is, maar doe het dan wel even uit mijn gezicht." Hij wierp een blik op de rune. "Dat is een Enkeli, een rune, net zoals deze." Hij knikte naar zijn armen. "Een Enkeli is zo'n beetje ons 'symbool', zou je kunnen zeggen, het is de krachtigste rune en het geeft ons de krachten van de Engel. Ooit word het je wel allemaal uitgelegd, ik lette niet op bij runenleer, het was dood - en doodsaai. Het is de bedoeling dat je meekomt naar het Instituut, een gebouw waar we trainen, en dan demonen gaat neerjagen. Genoeg info voor je? God, wat zijn mensen traag van begrip."

(Ik wilde Liv er nog in verwerken, maar het paste niet meer. Sorry. :c Hopelijk is het een beetje oké. (: Hij is een beetje crappy, ik was vergeten wat ik precies wilde schrijven. x))

[ bericht aangepast op 25 maart 2015 - 23:08 ]

---

help

{      Jade Aya Belacqua      •      19      •      Nephilim      }

---

      Nog voor ik het zelf door had, flipte de jongen aan de rechterkant van mij en zijn stoel vloog tegen een stel tafels aan. De mensen die daar zaten schrokken en stonden spontaan op, om weg te gaan. Zoals meerdere mensen ondertussen wel deden. Hij drukte de jongen naast me tegen een muur en ik fronste ongemakkelijk. Ik keek naar hoe vele kopjes koffie en thee op de grond lagen en hoopjes sla er lagen. Ik kon niet echt goed verstaan wat hij siste tegen de jongen, maar het leek niet al te aardig te gaan. Nog voor ik wilde gaan ingrijpen, liet hij hem al los. Uit het niets pakte hij mijn pols en zette er een zogeheten Rune op. Ik keek hem recht in zijn ogen aan met een vleugje woede. "Je bent een Schaduwjager, je hele leven is een leugen, je bent half engel - half mens, het kan me niet schelen als je begint te huilen en te krijsen over hoe oneerlijk het leven is, maar doe het dan wel even uit mijn gezicht.", Zei hij met woede in zijn stem. Blijkbaar had hij nogal een licht ontvlambare karakter. Ook al deed haar pols brandend pijn, haar woede was meer dat brandde.
      "Wie ben jij om te zeggen dat wie je denkt dat ik ben? Ik ben niet het gewone meisje dat je voor je hebt.", Zei ik en greep hem bij z'n arm. Mijn ogen stonden vol met woede en ik pakte mijn tas op, om vervolgens te vertrekken. "Ga maar lekker tegen iemand anders flippen als je zo'n kutdag heb, maar reageer het niet af op mij.", Vervolgde ik en liep het café uit en liet de deur met een harde klap vallen. Ik ging vervolgens naar mijn auto en reed naar een plek waar mijn gevoel zei waar ik heen moest. Uit het niets verscheen er een gigantisch gebouw. Ik bonkte met alle woede, die ik nog in me had, op de deur en leunde tegen de deur aan terwijl mijn stoffen schoudertas over mijn schouder hing. Er zat niet veel in, maar wie kon het schelen. Als ik die jongen nu nog tegen zou komen, zou het voor hem nog wel eens verkeerd uit kunnen pakken. Na een paar minuten deed een oude man open en ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Snel liet ik hem het teken op mijn pols zien en zijn ogen werden groot. Daarna werd ik naar binnen getrokken en nam hij me mee naar een gigantische bibliotheek. Hij plantte me neer in een leren stoel en ging in een andere tegenover me zitten. "Leg uit.", Zei ik tegen hem en keek hem aan..

(Ik vind het echt awesome ^^ Jade kan wel wat tegengas gebruiken )

[ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 14:49 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Nickolas "Nick" Eoman Longford
Shadowhunter

Voor ik het wist had Wolf me tegen de muur gegooid en een mes op mijn keel gezet. Hij was woedend. "Nick, mijn beste, armzalige, achterlijke en onbeschofte mede-Nephilim. Heb ik je ooit om een mening gevraagd?" Zijn gezicht bevond zich enkele centimeters van de mijne vandaan. Hij was meer dan woedend, maar tegelijkertijd wist ik dat hij me niet zou beschadigen. Pijn doen? Een klap verkopen? Me bedreigen met zijn mes? Ja, Wolf zou dat doen, maar nooit zou hij mijn keel doorsnijden. Dat betekende echter niet dat ik het leuk vond wat hij deed. "Als je het nog niet door dag, vandaag is echt een regelrechte kutdag en ik heb jou niet nodig om m'n humeur nog meer te verpesten, want ik krijg sowieso al zin om een graf te delven van zodra ik je idiote, vervelende gezicht zie. Je bent twee jaar jonger dan mij; commandeer me niet wat ik moet doen, hoor je me? En als je dat niet aanstaat, pleur dan - zoals jij het zo fantastisch verwoordde - gewoon op." Even dacht ik er aan om hem er op te wijzen dat het "jonger dan ik was", maar ik besloot rustig te wachten tot hij klaar was. Het mes verdween van mijn keel en hij richtte zich op Jade. Voor ik hem kon tegen houden had hij een rune op haar arm gezet. Stomverbaasd staarde ik Wolf aan. Jade begon tegen hem te tieren en ik kon hem alleen aanstaren. Pas toen Jade weg liep kwam ik weer bij zinnen en sloeg ik Wolf vol in zijn gezicht.
'Bastardo! Deficiente, sei matto?!' Uit mijn woede kwam ik niet meer uit mijn Engels en was ik prompt over gegaan was naar Italiaans. 'Ze had een forsaken kunnen worden! Sei, pazzo!' Ik liep achter Jade aan naar buiten en volgde haar naar het Instituut.
"Leg uit." Hoorde ik haar tegen Joseph Montclaire, onze mentor en trainer, zeggen.
'Ik leg alles wel uit Joseph,' zei ik tegen hem. Ik liep naar Jade toe en bekeek de rune op haar hand. 'Je eerste rune doet het meeste zeer. Zullen we naar de keuken gaan om er wat melk op te doen zodat het branden misschien afneemt?'

Ik heb de oude man Joseph Montclaire genoemd, hoop dat niemand dat vervelend vind.
Lesje Italiaans:
Bastardo, deficiente, sei matto?! - Klootzak, idioot, ben je gek geworden?
Sei, pazzo - Jij gestoorde.

[ bericht aangepast op 30 maart 2015 - 12:14 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

{      Jade Aya Belacqua      •      19      •      Nephilim      }

---

      Niet veel later nadat ik de deur had dicht gedaan, ging deze weer open en werd een zachte klap dicht gedaan. De oude man gaf me een grote mok met thee en plaatste zichzelf weer in zijn stoel. Overal in de bibliotheek lagen rollen papyrus met oude scripten erop en overal lagen stapels oude boeken, dan nog niet te spreken over de boekenkasten die vol zitten. Nog voor de man een woord kon uitbrengen, kwam Nick binnen. "Ik leg alles wel uit Joseph", Zei hij en liep onze kant op. Ik merkte hoe hij naar mijn Rune keek, dus trok ik snel mijn mouw erover heen. "Je eerste rune doet het meeste zeer. Zullen we naar de keuken gaan om er wat melk op te doen zodat het branden misschien afneemt?", Stelde hij voor en ik keek hem aan. "Mijn woede voor de gast voel ik meer dan de pijn, maar misschien is het een goed idee.", Antwoordde ik en fronsend keek ik naar de oude man, Joseph. Ik werkte mezelf uit de leren stoel en keek vervolgens Nick weer aan. "Let's go.", Zei ik en liep samen met Nick richting de keuken. Zo eigenwijs als ik was, plaatste ik mezelf op het kookeiland en ging in kleermakerszit zitten. Ik zette mijn ellebogen op mijn benen en legde mijn hoofd in mijn handen. Zo keek ik naar Nick. Nog steeds wist ik niet echt wat er allemaal zojuist was gebeurd, maar dat boeide me niet veel op dit moment. Ik haalde diep adem en keek naar de Rune op mijn rechter pols. Het leek meer als een litteken op dit moment. Het leek vleesachtig en vreemd. "Hoe heb jij het ontdekt?", Vroeg ik uiteindelijk aan Nick..

Beetje op inspiratie/ achtergrond van dit nummer.
Dit nummer 10.000 x gedraaid om dit stukje te schrijven x"D

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †