Frederica "Freddie" Tomlinson.
Zijn woorden deden haar op haar lip bijten, hij had gelijk. Maar ze had niks met jongens, mannen waren meer haar ding en roddelen kon ze niet eens. Stressen over toetsen deed ze niet sinds ze deze toch nooit maakte of onverschillig maar wat invulde, en dan nog, dat 'toch wel gaat halen', nee, dat zou ze niet. En haar geld maakte ze op aan drugs, niks shoppen. Vechten tegen een verslaving, ze vond het nog altijd moeilijk om toe te geven, zelfs aan haarzelf. Waarom had ze wel vrede met het feit dat ze een hoer was, maar niet dat ze een junk was? Omdat ze de seks voor geld zelf in handen had, dat was haar eigen keus, maar haar drugsgebruik kon ze niet controleren. Ondanks dat ze wat hij zei moeilijk vond nam ze het aanbod op een knuffel aan. Ze vond het een beetje vreemd voelen, ze was geen grote knuffelaar, of niet zover ze gewend was, eigenlijk was Jessie de enige waarmee ze knuffelde. En zeker met Niall was het gek en onwennig, gezien de bezigheden die ze normaal hadden. Wat hij daarna zei deed haar lichtelijk glimlachen. Het was goed bedoeld, al wist ze niet of ze het ook maar een beetje geloofde, maar dat wou ze wel. Ze knikte bij de vraag of ze drinken wou en stak vier vingers op voor de vierde keuze, om ook nog met haar mond water te vormen om duidelijk te maken dat ze dat bedoelde, hopelijk begreep hij het zo. Ze knikte en kwam verder toen hij dat zei, haar leren jack uit. Niet roken, dat was oké, ze was toch niet gewend om zomaar bij mensen in huis te roken, alleen in haar eigen huis deed ze het zomaar. Een schrift werd haar aangewezen, op het tafeltje, waar ook een pen bij lag. Ze liep hier naar toe en pakte het pen en het schrift, om een lege pagina te openen en even naar het papier te staren. Nu moest ze zich verklaren. Hoe? Ze wist het zelf niet eens. Ze was gewoon in de war en had het gevoel dat ze gek werd. Ik weet het niet. Ik kan het niet. Ik hou het gewoon niet vol en ik word gek. Ze voelde de drang naar drugs. Ze voelde zich alleen. Ze draaide door. Ze kon het niet. Haar handen trilden lichtelijk, niet die trilling die ze de laatste tijd tijdens haar drugsgebruik, of de eerste dagen na haar overdosis had gehad. Ze was er doorheen. En waarschijnlijk zou ze binnenkort zelfs aan het snuiven van schoonmaakmiddelen beginnen, al zou ze waarschijnlijk zelf eerst proberen iets te brouwen maar hierin falen. Ze voelde zich stom, stom omdat ze hier was gekomen, waarom eigenlijk? Sorry, ik had niet moeten komen, ik ga wel weer. schreef ze nog op. Ze had geen idee wat ze aan het doen was. Het leek alsof ze niet na kon denken en ze begreep niet goed waarom dit nou beter zou zijn.
Louis William Tomlinson.
Terwijl ik naar binnen ga ben ik nog altijd een beetje beduusd naar de ansichtkaart aan het staren, ik heb geen idee wat ik hier mee moet. Veranderd het iets? Ik weet niet wat er precies aan de hand is en ik wil het weten, ik heb mijn keuze gemaakt en dit gaat niks uitmaken, maar toch wil ik het weten, misschien moet ik haar ergens mee steunen. Wat dan ook, het lijkt serieus en het is een bedreiging op mijn gezin, mijn vrouw (nou ja, maar toch, dit betekend niet dat ik haar niet hoef te beschermen, al heb ik haar pijn gedaan en ga ik haar zonder twijfel nog meer pijn doen) en mijn kinderen. Ik kom binnen en Lizzy komt aanrennen, de naam van onze oudste dochter vliegt half gepanikeerd over haar lippen. Dat ik de post en deze kaart niet hoorde te zien maakt ze daarna ook weer extra duidelijk. Ik geef haar de post die niet aan mij is gericht. "Wat was dat op die kaart? Lizzy, we moeten sowieso praten, maar ondanks alles, ik wil weten wat er aan de hand is." Hoe ik nu tegen haar spreek zou iets aardiger moeten kunnen, maar ik heb nooit gezegd dat ik een goede man en een aardig persoon ben. "En wat is er met Freddie?" vraag ik, bezorgd om mijn dochter, ondanks dat ik niet echt de beste vader ben, zeker de laatste tijd niet.
[ bericht aangepast op 24 april 2015 - 22:13 ]
Reality's overrated.
