Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Drie weken, het was ondertussen drie weken nadat ze een overdosis had genomen en haar geheim dsarmee uit was gekomen. Het was twintig dagen nadat ze zich beseft had verslaafd te zijn en ze was nu ook twintig dagen clean. Ze werd gek, conpleet horensdol. Het was dat ze zo streng in de gaten werd gehouden, maar anders had ze allang weer onder de brug gelegen. Buiten de achtertuin was dit weer dde eerste keer dat ze de deur uit was. Oké, ze was weggeglipt. Genieten van de buitenzon deed ze niet, het eerste wat ze had gedaan was rondzoeken. Haar telefoon had ze niet en Aaron was haar dealer, grotendeels, dus was ze naar het huis van de Styles gegaan en had daarvoor het huis geijsbeerd. Niall was in haar hoofd opgekomen, natuurlijk was dit niet de eerste keer geweest in bijna drie weken. Ze moest even ontsnappen, voor ze haarzelf wat aandeed, en hij was dan misschien niet goed voor haar, maar hij was wel de enige die (buiten Jessie en zelfs hij had haar achter willen laten) altijd eerlijk was gebleven. Nee, het was niet gezond, maar ze had nu gewoon een uitvlucht nodig en dat was hij. Al zou ze nog drie maanden moeten wachten. Ze flipte, ze moest echt even weg. Dus stond ze voor zijn deur en bde ze aan. Ze had niks te zeggen, ze kon niks zeggen. Ze kon nog altijd niet praten, sterjer nog, een gedeelte van haar stenbanden was zo beschadigd dat ze geen geluiden meer maakte. Ze was mute. Of het ooit nog goed kon komen door middel van een operatie wist ze nog niet, misschien wel, misschien niet, in ieder geval had ze het nog niet verteld, haar ouders wisten het, Ezra had ze nog niet gesproken evenals Aaron en andere vrienden en Jessie was op vakantie, ze had hem nog niet eens verteld aan haar tweelingbroer en ze wist het niet. Ze voelde zich gewoon rot om alles.

---

Reality's overrated.

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Ik was weer aan het werk, en had dit keer een tweedaagse rustpauze thuis voor het weer een anderhalve week werken was. Normaal zou ik die pauze bij mijn familie in Pakistan doorbrengen, maar dit keer was het gepland dat ik in London zou zijn, onderandere omdat ik een echo gepland had staan. Ook zat de trouwdag van Zayn en mij eraan te komen en ik wilde hem verrassen met een uitstapje voor twee, naar de plek waar we ook onze huwelijksreis hadden doorgebracht. Dat was inmiddels bijna precies 20 jaar geleden. In de tussentijd hadden we een prachtige, wat opstandige, dochter gekregen, hadden we allebei een goede baan die we graag deden, en hadden we nog een kleintje onderweg. Ik had eigenlijk alles al geregeld in de vaak korte tijden die we tussen vluchten hadden. Ik had in hetzelfde hotel gereserveerd, wat toen een kadotje van onze ouders was geweest, dezelfde kamer, de honeymoonsuite, was zelfs gelukt. Ook had ik de vliegtickets geregeld, vrij kunnen krijgen bij zowel mijn werk als het zijne. Alleen moest er nog iemand geregeld worden die een oogje hield op Cassandra, maar dat kon Lizzy vast wel nu het weer beter ging met haar kinderen. Ik moest het alleen nog even vragen en ik moest Zayn nog meevragen. Daar was ik nu meebezig. Ik was rustig bezig met het ontbijt voor Cassandra, maar ook een ontbijtje op bed voor ons twee, met een klein briefje erbij op het dienblad met erop geschreven in Arabisch, want Engels schrijven zat op een of andere manier minder in mijn systeem, zeker tijdens werkweke: Liefste, zullen we samen op huwelijksreis gaan? Vanmiddag moest ik weer naar Heathrow, maar nu liep ik rustig met het dienblad met toast, fruit, en cornflakes, twee kopjes koffie en twee glaasjes sap, terug naar de slaapkamer, nadat ik Cassandra's eten op de tafel had gezet. Ik haalde het alleen niet verder dan de gang, want net als de afgelopen weken had ik enorm veel last van ochtendmisselijkheid. Meestal was het binnen een uur na het opstaan wel weer over, maar nu was het heel erg. Ik had net genoeg tijd om het dienblad op het kastje met de sleutelbakjes te zetten en naar de wc te hollen, voor er gal en maagzuur uit mijn keel kwam. Ik had nog geen vreetbuien, wat betekende dat ik 's ochtends niets in mijn maag had als ik over mijn nek ging. Dat was aan de ene kant wel beter, maar maakte dit niet veel prettiger.

[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 22:04 ]

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan
De afgelopen weken waren zwaar geweest, al was dat compleet mijn eigen schuld. Mijn vrouw was bij me weggegaan, niet om dit met Freddie, daar wist ze niet eens van, maar om mijn verleden in de seksindustrie. Ze verweet het me dat ik het nooit had verteld, had me uitgemaakt voor hoer en zei dat ik er nog wel actief in moest zijn, dat ik daarom zoveel uren draaide, afgepijgerd thuis kwam, afwezig was als we seks hadden, en zo ook systematisch overspel pleegde. Ze zat er faliekant naast, op het overspel plegen na dan, maar voor ik iets kon doen was ze verdwenen met de boodschap dat ik de scheidingspapieren wel op de mat zag belanden. Dit alles terwijl ik net uit het ziekenhuis was en nog weinig kon. Inmiddels kon ik alles weer en ik zou na het weekend weer aan het werk gaan. Nu had ik nog altijd wel spalken om mijn knieën, die me weerhielden van lopen, en een pols in het gips, maar ik voelde me goed en in een rolstoel kwam ik overal wel waar ik zijn moest. Ik sliep nu alleen wel al even op de bank omdat ik de trap niet op of af kon. De doctor had me gezegd dat ik over een week of twee aan de fysio mocht beginnen, en ik dan over een maand of twee zeker weer gewoon zou kunnen lopen, zonder krukken, en een maand of 3 voor ik weer zou kunnen hardlopen met mijn honden. Omdat dit mijn tweede paar kunstknieën was, moest ik het genezen en revalideren iets rustiger doen, maar hopelijk zou het wel werken en was ik voor Freddie's verjaardag weer de oude,want mijn belofte was ik niet vergeten. Bij het overgaan van de deurbel bleef Rua liggen, terwijl Liath er vrolijk heen rende. Ik rolde me achter hem aan, verbaasd ober wie het kon zijn, maar toen ik de deur opende stond daar de laatste die ik had verwacht. "Freddie, we hadden toch 4 maanden,niet 4 weken afgesproken." zei ik verbaasd, terwijl ik toch iets naar achter rolde om haar binnen te laten. "Is er iets aan de hand? Weten je ouders dat je hier bent? Kan ik je ergers mee helpen?" vroeg ik haar verward en overrompeld door de komst van her meisje dat zeker niet uit mijn gedachten was verdwenen de laatste weken, hoe hard ik ook had geprobeerd, want dit bleef heel fout.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Het geluid van een brievenbus wekte mijn aandacht en ik zette mijn kop koffie op de tafel en stond op. Het zou de krantenjongen wel zijn geweest en ik liep naar de gang om daar een krant te zien liggen en een paar brieven. Ik zuchtte en bukte me op de post van de grond af te pakken. Mijn knieën protesteerde toen ik weer overeind kwam, ik werd ook een dagje ouder en zeker de afgelopen drie weken waren heel intensief geweest. Ik had niks meer van Louis gehoord, noch van Ava en ik wist niet waar ik het meeste moeite mee had. Met Ava had ik zeker twintig jaar lief en leef gedeeld en nu was ze weg, door mijn schuld, omdat ik vreemd was gegaan en ik niet meer van haar hield. Ik hield van Louis en ik had al drie weken niks meer van hem gehoord en soms stond ik op het punt om hem een berichtje te sturen, maar ik deed het niet, ik respecteerde zijn keuze, ook al vond ik het niet leuk. Ik liep naar de trap en luisterde of er al iemand wakker was. 'Kevin'? riep ik toen naar boven, 'Kevin, er is ontbijt'! Aaron hoefde ik zeker niet te roepen, die hield van z'n slaap en ik had gewoon geen zin in ruzie, dus liet het maar zo. Ik liep de gang uit en liep weer naar de keukentafel, waar ik weer op m'n stoel ging zitten en ik legde de krant en de brieven voor me neer. Ik nam een hap van mijn broodje en besloot toen maar de brieven open te maken, het zouden vast allemaal rekeningen zijn. Nu Ava weg was, kwam het huishouden op mij neer en ik verdiende nog redelijk goed om de rekeningen te betalen, maar het huis was duur, de hypotheek vooral en we woonde hier al vanaf ons trouwen, dus ik wist niet goed of ik hier wel weg wilde, moest het zover komen. Ik wilde net mijn kop koffie pakken, tot ik een brief van een advocaten kantoor tegen kwam. De naam kwam me niet bekend voor en aan de postzegel te zien, kwam hij uit Italië. Ik beet op m'n lip en snel opende ik de brief en vond daar allemaal formulieren. Ik las de vluchtig door en besefte me dat het echtscheidingspapieren waren. Ik keek in de envelop en ik zag geen enkele briefje van Ava. Het was allemaal zo onpersoonlijk. Ze had hier nog kinderen, deed dat haar dan niks? Ik las de voorwaarden door en ik slikte. Ik moest de papieren tekenen, ik zou de voogdij over de kinderen krijgen, ik hoefde geen alimentatie voor haar te betalen, het huis en alles wat er in stond, was voor mij en ze wilde geen contact. Ik hapte geschokt naar adem, hoe kon ze dat nu doen? Dit waren haar bloed eigen kinderen. Kevin had meerdere keren gevraagd of ze nog terug kwam, Aaron leek het niks te doen, maar ondertussen brak het hem ook. Ik snapte er gewoon simpelweg niks van.

[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 8:25 ]

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Het was heel fijn om met mijn vader er een weekje tussenuit te gaan. We waren echt nader tot elkaar gekomen en hadden veel herrinderen opgehaald, maar ook gecreëerd. We hadden door het dorpje gewandeld, veel aan het strand gezeten, gepraat en gelezen. Ik had echt een vader gekregen. Nu was de weg nog lang, en zou het zeker niet altijd makkelijk gaan, maar het feit dat ik sinds ik uit het ziekenhuis was ontslagen niet eens meer aan een mes had gedacht, en het gevoel had dat ik niet meer helemaal alleen was, waren een heel goed voorteken. Natuurlijk miste ik mijn moeder erg, zeker nu we weer thuis waren, maar het was inmiddels wel duidelijk dat ze niet terugkwam. Mijn vader had het wel opengelaten, maar dan had ze vast van zich laten horen, toch? Ik ging weer naar school en met de relatie met Jessie leek redelijk goed te lopen. Ik werd gewekt, zoals vaker in de ochtend, door mijn vader die me riep. Ik rekte me nog wat voorzichtig uit. Ik had nog wat hechtingen in mijn lichaam, die wat trokken, maar geen gaten meer die er niet hoorden. Ik pakte mijn telefoon om Jessie een kort berichtje te sturen voor ik zou gaan douchen en ontbijten. Hey schoonheid. Zullen we gaan lunchen in het centrum tijdens de pauze? x Jou Kevin Ik legde het ding toen weer weg en ging toen maar vlug even douchen. Eenmaal schoon en gehuld in schone skinnyjeans en een wijd overhemd hobbelde ik de trap af. Ik liep zo de keuken in, waar ik mijn vader wat geschokt naar papieren zag kijken. Ik ging aan tafel zitten en liet mijn benen wat bungelen, terwijl ik een hapje nam van mijn cornflakes. "Wat is er?" vroeg ik voorzichtig. Ik ging hierna weer verder met eten, terwijl ik mijn aansteker uit mijn zak haalde en er wat mee begon te spelen. Ik deed dat nogsteeds, zodra ik me geen houding kon geven, of me ongemakkelijk voelde. In het ziekenhuis had dat niet gemogen, maar zodra ik het ding weer terug had, was deze tik in elk geval teruggekomen. In de tussentijd had ik dan ook weer een boel kleine brandwondjes op mijn vingers gekregen, maar toch had ik mijn vader ook kunnen laten zien hoe goed ik was in vuur maken, onder andere op een vuurplaats op het strand en hier in de open haard. Vandaag hoefde ik gelukkig niet naar school, maar ik moest over een halfuurtje wel naar de markt om te werken. Mijn schort hing in de gang klaar en ik zou zo moeten gaan, nu ik weer kon werken, maar dan hadden we wel weer lekkere verse groenten thuis, wat nu mama weg was dat niet altijd meer de zaak, omdat hij ook moest werken, en Aaron of ik dan de boodschappen moesten doen, of hij haalde snel wat. "Zullen we vanavond of morgen wat leuks doen? Met z'n allen?" vroeg ik na even voorzichtig. Ik wist gewoon niet of dit iets was om nu te bespreken, maar echt familietijd hadden we niet gehad sinds mama weg was, en misschien was het daar wel tijd voor...

[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 20:20 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Ik liep langzaam met Alexis de wachtkamer in van het ziekenhuis. Ik had een half uur geleden een scan gehad en hadden ze gekeken of de kanker verder mijn lichaam in was gegaan of dat het stabiel was gebleven en eerlijk gezegd hoopte hij het laatste. Hij had alleen nog maar slecht nieuws gekregen en hij wilde nu echt een keer goed nieuws ontvangen. 'Wil je koffie'? vroeg hij zacht aan Alexis en hij bleef staan voor het koffie apparaat en hij moest haar hand even los laten om een bekertje te pakken. In de laatste paar weken was er ontzettend veel gebeurd. Alexis was achter zijn geheim gekomen. Ze hield zich groot, maar hij kon zien aan haar, dat het haar vanbinnen opvrat en dat ze er ontzettend moeite mee had, dat hij er straks niet meer zou zijn. Hij had het de kinderen verteld, de reacties waren zoals hij het zich had voorgesteld. Gehuil en verwijten, er waren ruzies geweest, maar ze probeerde het nu ook een plekje te geven en voor zijn gevoel deden ze er alles aan om hem de laatste paar maanden zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ze hadden met Ezra gesproken over het feit dat hij zijn vader niet was, maar dat Niall dat was en hij had het al geweten en ze hadden besloten dat ze het nu nog even niet tegen Niall zouden vertellen. De pijn aanvallen die hij kreeg, werden steeds een beetje erger en het voelde alsof hij van binnen dood ging. Hij trok Alexis wat dichter naar zich toe en gaf haar een kus op haar wang. 'Bedankt dat je met me mee bent gegaan' zei hij toen met een scheve glimlach. Hij wilde het bekertje onder het apparaat zetten toen een van de deuren open gingen en de dokter naar buiten kwam. 'Liam Payne'? Ik draaide me om en pakte de hand van Alexis. 'Ja, dat ben ik' Ik liep met Alexis naar de kamer van de dokter en ik nam plaats voor zijn bureau. De dokter haalde mijn dossier tevoorschijn en keek me ernstig aan, waardoor mijn hart samen kneep en ik het eigenlijk al wist. 'Ik heb niet zo'n goed nieuw' zei hij toen uiteindelijk, 'De kanker is hardnekkig en op de scans is te zien dat het je vitale organen aan het aantasten is. Chemo is belangrijk, maar ik weet niet of het zal aanslaan' Ik knipperde en keek de dokter aan. 'Misschien is het beter als we helemaal stoppen met de chemo' zei de dokter toen na een vrij lange stilte. Ik opende mijn mond en sloot hem toen weer. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ik hield de hand van Alexis zo stevig vast, dat ik haar bijna kneep. 'Waarom'? bracht ik toen uit. 'Om,dat je zieker word van de chemo, dan dat je zieker word van de kanker zelf' was de logische verklaring, 'En je bent in een ver gevorderd stadium Liam, je hebt niet lang meer, dat is zeker'

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Ik ging wat ongeïnteresseerd door de post heen, het zouden toch allemaal wel rekeningen zijn en die zou ik dan ook wel zo snel mogelijk betalen en als er brieven voor Ava zouden zijn, zou ik die door sturen naar het adres van haar ouders in Italië, want dat was het enige adres wat ze had achter gelaten en als ze daar dan niet was, dan moesten ze het daar maar uitzoeken hoe die post dan bij haar kwam. Ik stopte toen ik een brief tegen kwam van een advocaten kantoor in Italië en snel opende ik de envelop en kwam daar de echtscheidingspapieren tegen. Er zat geen enkel persoonlijk briefje in van Ava en dat kon ik gewoon niet begrijpen. Ze had haar hele leven achter gelaten en gewoon weg gegaan. Ze had haar kinderen achter gelaten zonder afscheid te nemen. Ik las de voorwaarden vluchtig door en ik keek op toen ik de stem van Kevin hoorde. Hij leek er nog het meeste moeite mee te hebben dat z'n moeder gewoon zomaar uit z'n leven was verdwenen. Onze band was wel verbeterd sinds hij uit het ziekenhuis was gekomen en daar was ik dan wel weer blij mee. 'Je moeder heeft post gestuurd' Ik beet op m'n lip, ik kon maar beter gewoon eerlijk tegen hem zijn, want hij zou er toch wel achter komen, 'Het zijn echtscheidingspapieren' Ik kauwde op de binnenkant van mijn wang en keek nog eens naar de voorwaarden die Ava had opgesteld. 'Dit gaat mooi niet gebeuren' mompelde ik toen ik nog eens naar het kopje keek waarin stond dat ze geen contact wilde hebben. Afwezig knikte ik toen Kevin vroeg of we iets leuks gingen doen met z'n allen vandaag of morgen en eigenlijk stond mijn hoofd er nu niet naar, maar hij en Aaron mochten er niet onder leiden. 'Natuurlijk. bedenk maar iets leuks' zei ik toen tegen hem. Ik bladerde de papieren door, in de hoop dat er nog iets anders in stond, maar dat was helaas niet het geval. 'Ava' Ik gromde haar naam en stond toen met een ruk op om naar de kast te lopen en deze open te trekken. Het telefoonboek moest hier ergens liggen, met het nummer van Ava's ouders, want Ava zelf nam niet op. Ze had zelfs haar telefoon nummer veranderd en het enige wat ik wilde was dat ze contact zocht met haar kinderen. 'Niet te geloven' mompelde ik in mezelf, 'Dat stomme mens' Dat Kevin ook in de keuken stond en alles kon horen wat ik zei, dat was ik even vergeten.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Toen ik mijn vader vroeg wat er was, was ik bang voor zijn reactie. Ik was nu niet de stoerste jongen en mijn vader leek erg bezorgd. Bij zijn eerste zin kreeg ik hoop, maar de drie woorden erna lieten alle hoop van mijn gezicht verdwijnen. Dit bevestigde mijn voorgevoel. Mama zou nooit meer bij ons terugkomen. Zoizo dacht ik niet dat dit gezin nog te redden was, zeker niet na de week vakantie. Mijn vader hield echt van Louis en mijn moeder paste niet meer in dat plaatje, maar dat betekende niet dat ik haar niet miste. Hij ging verder, maar ik dacht niet dat het meer op mij sloeg, want zijn ogen stonden glazig naar de papieren die mijn moeder had gestuurd. Ik probeerde de sfeer beter te maken door te vragen of we wat met het gezin konden gaan doen, maar het was wel duidelijk dat mijn vader er met zijn hoofd niet bij was. Hij gromde nog wat en stormde toen naar de kast. Ik keek wat angstig toe, toch bang voor een uitbarsting. Toch werd ik steeds minder blij toen hij telefoneerde. Uiteindelijk noemde hij mijn moeder een stom mens, en dat viel me verkeerd. Ik klapte mijn aansteker dicht, waar mijn velletje tussen kwam, en ik kort van de pijn piepte, maar toen dat was verholpen stond ik op en gaf mijn vader in een bevlieging een klap in zijn gezicht. Ze mocht hem verlaten hebben, ons achtergelaten hebben, maar ze bleef mijn moeder en zij was niet degene die dit had veroorzaakt. Toen ik me realiseerde wat ik had gedaan at ik snel mijn kom leeg en zette die weg in de vaatwasser. "Sorry" zei ik zacht, voor ik nog een glas melk dronk en naar de gang vertrok om mijn jas aan te doen en mijn schort om te doen, zodat ik aan het werk kon op de markt. Ik leek misschien geen marktkoopman, maar ik kon het best goed, en het was een van de weinige dingen die ik mocht doen. Volgens mij werkte Jessie in de lokale bakkerij, maar daar mocht ik niet werken toen ik werk zocht en zoizo zouden we dan echt geen werk meer verzetten. Rond die jongen was ik namelijk verre van productief. Het was wel fijn dat we dezelfde pauzes hadden, zodat we nog wat tijd samen konden doorbrengen op deze zaterdag. "Ik ga werken." zei ik zacht bij de deur. Ik wilde niet met deze situatie weg, maar ik mocht ook niet te laat komen. Mijn aansteker verdween in de zak van mijn schort en ik haalde in de spiegel nog een hand door mijn haren, voor ik mijn sleutels pakte en de deur opende.

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze stond daar maar, een beetje verloren, haar handen in haar zakken gestoken. Natuurlijk had ze zich simpel aangekleed en het mocht dan wel redelijk warm zijn, als zij binnenshuis was had ze snel de neiging toch een lange broek te dragen, dus dat had ze de laatste weken gedaan. Behalve de twee piercings in haar gezicht en de anderen in haar oren, die ze er weer doorheen had gedouwd, droeg ze geen sieraden en haar gezicht was compleet naturel. Haar -haar was wel eindelijk een keer uitgeborsteld, er was geen tang doorheen gehaald en het golfde om haar gezicht, lichtjes voor haar ogen. Ze wist dat ze er moe en gestrest uitzag, Het duurde niet lang tot de deur geopend werd en Niall verscheen in een rolstoel. Zijn verbazing was terecht, maar ondanks reed hij wel naar achteren en ze ging snel naar binnen, buiten blijven staan was niet slim, dat was het nooit geweest, maar zeker niet nu het niet langer meer een geheim was. Ze schudde haar hoofd op de eerste twee vragen, nee, er was niet iets aan de hand en natuurlijk wisten haar ouders niet dat ze hier was. Kon hij haar ergens mee helpen? Ze haalde haar schouders op. Ze kon niks zeggen, wat deed ze hier eigenlijk? Ze wist het niet, ze was gefrustreerd. Het enige wat ze de afgelopen weken had gehad waren sigaretten en ook die had ze niet de hele dag kunnen roken, maar zodra ze de mogelijkheid had gingen ze achter elkaar op. Nee, haar moeder vond het niet leuk, dat wist ze, maar ze had er nog niks over gezegd. Toch, ze redde het niet, ze zou binnenkort de fout in gaan, nog snel ook. Op het moment deed ze alles voor een beetje poedersuiker, wat pillen, en al was ze er niet gek op, ze zou zo een spuit in haar arm zetten, zelfs voor een saaie joint zou ze een moord plegen. Ze kon het niet, ze kon het niet, ze kon het niet. En ze kon ook niet praten en dat maakte het alleen maar erger. Ze draaide langzaam door en je zou zeggen dat het beter zou worden, als haar lichaam de gewenning kwijt was, maar zo makkelijk ging het niet. Niet alleen was er die lichamelijke en geestelijke verslaving, maar ook het feit dat ze nuchter gek werd van de drukte in haar hoofd en haar lichaam. En ze voelde zich zo rot, ze voelde weer waarom ze was begonnen en ze wist niet, maar dit ging niet.

[ bericht aangepast op 22 april 2015 - 21:02 ]

---

Reality's overrated.

Zayn Malik.
Ik ontwaakte uit een diepe slaap door verschillende geluiden. Ik knipperde een aantal keer met mijn ogen om aan het voor mij momenteel nogal felle licht van buiten afkomstig te wennen. Daar aan was te merken dat het al geen ochtend meer was. Zo raar was dat dan ook niet na een feest dat nog best tot laat in de avond doorging. Ik had het wel ontzettend naar mijn zin gehad samen met Somaiya, en ik weet bijna zeker dat zij er ook zo over denkt. Ik had nog mijn twijfels of ik nog wel zou gaan, maar uiteindelijk heb ik er toch geen spijt van dat ik toch maar gegaan ben. Ik wilde me omdraaien naar Somaiya, waarvan ik verwacht had dat ze naast me lag. Maar in plaats van dat ik naar mijn prachtige vrouw aan het kijken was zag ik enkel een lege plek met wat verfrommelde dekens. De plek zag er in ieder geval beslapen uit. Ik sloeg de dekens van me af, en zette mijn beide benen buiten ons nogal kleinschalige tweepersoonsbed. Nou ja, zoveel plek hadden we toch niet nodig, aangezien we toch altijd dicht tegen elkaar aan liggen. Toch vraag ik me af of we toch niet een keer voor een nieuw bed moeten gaan kijken. We delen het bed nu immers met zijn drieën, en het zal dan ook niet meer zo lang duren voordat Somaiya en het kindje wat meer plek nodig hebben. Bovendien moet Somaiya goed rusten, dus een nieuw matras zal er sowieso wel snel komen, aangezien we deze matrassen al hebben sinds we hier zijn komen wonen. Inmiddels was ik al op de gang, en hoorde nogal verontrustende geluiden uit de richting van de badkamer. Dat zal Somaiya wel zijn. Ik klopte zacht op de badkamerdeur. 'Somaiya?...' vroeg ik met nogal een ochtendstem. 'Gaat het wel?' vroeg ik daarna. 'Als je me nodig hebt moet je me roepen hoor, af als ik wat voor je moet halen...' zei ik, en keek even onze gang rond, waar hier en daar een aantal familiefoto's en schilderijen aan de muur hingen. Mijn ogen richtte zich nu op het horloge rond mijn pols. welke ik blijkbaar vergeten ben af te doen gister avond. Het was toch al aardig aan de late kant ook al was het een Zaterdag ochtend. Meestal ben ik Zaterdag aardig vroeg uit te veren om nog wat werk te doen, of om gewoon simpelweg boodschappen te doen. Als je wat vroeger op staat heb je toch wel het meeste aan je dag, maar voor vroeg op staan was het nu al te laat. 'Schat, ik ga me even omkleden, en daarna ga ik beneden het ontbijt klaar maken. Als je me nodig hebt me echt roepen.' zei ik. Dat laatste had ik nu al zo'n twee keer herhaald, maar ik wil gewoon zeker zijn van Somaiya haar veiligheid, en wil haar zo veel mogelijk beschermen. 'Nog verzoekjes voor het ontbijt?' vroeg ik terwijl ik terug naar onze slaapkamer liep om me om te kleden.

---

How far is far

Louis William Tomlinson.

Toen we 's avonds uit het ziekenhuis vertrokken ben ik naar huis gegaan en heb ik een kleine tas met spullen gepakt, daarna heb ik mijn vrouw (nu nog wel) een dag toe gemompeld. Ik heb haar niet aamgekeken, express niet, ik wist dat ik dat niet aankon, ik wist dat ik dsn niet weg zou kunnen gaan, dat ik dan niet de juiste keuze zou kunnen maken, zo was hwt precies hetzelfde met Harry. Ik ben naar een hostel in de stad gegaan, het is verder van mijn werk maar hwt was ook geen optie zo dichtbij te blijven, dsn kon ik nooit nadenken. Nadenken heb ik gedaan, nee, ik weet het nog steeds niet, want ik wil iedere keer iets anders. Mijn hart zegt het ene, maar dan begin ik weer zo te twijfelen. Toch, ik weet dat ik er nooit uit zal komen, dus moet dit het moment maar xijn. Des te langer ik er over pieker des te besluitelozer ik uiteindelijk toch word. Het maakt niet uit. Ik moet eerst naar Lizzy, ik moet haar eerst spreken en daarna ga ik naar Harry, als ik de ballen er dan nog voor heb. Ik moet doen wat mijn gevoel zegt. Maar de hele rit lang ga ik op en neer. Ik weet bij wie ik wil zijn, maar ik weet niet of het de juiste keuze is en of ik de ander niet heel erg ga missen. Met het lood in de schoenen dta ikuuiteindelijk voor de deur, voor de deur van mijn eigen huis. Nee, nog niet helemaal, ik sta op de stoep. Mijn blik valt op de brievenbus, het ziet er niet naar uit dat die recent is geleegd. Natuurlijk niet, Lizzy heeft het hartstikke druk met de kinderen en ook daar voel ik me extreem schuldig over. Ik ben ze dan wel komen opzoeken, ik heb geholpen te zoeken naar hulp en als Lizzy even weg was -was ik er, want ze alleen laten zit er niet meer bij. Je zou me overbeschermend kunnen noemen, maar nadat ik heb gezien wat mijn eerdere nalatigheid heeft bezorgd laat ik ze echt niet meer los. Voor ik het weet heb ik de brievenbus geopend, op zoek naar post voor mezeld, die ik eruit soorteer, al zal ik de rest ook mee naar binnen nemen. Mijn oog valt ineens op een anzicjtkaart, geen envelop. Ik weet dat ik niet mag lezen, mijn naam staat er immers niet op, maar ik kan nezelf niet helpen als ik de vreemde kaart en afzender zie, en de aanhef aan mijn vrouw natuurlijk. Ik schrik, dat kan je wel zeggen ja. Wat er op de kaart staat is niet niks. Dus loop ik nu ook vereard naar de deur en in plaats van aan te bellen open ik het. Ik moet Lizzy spreken en nu om twee redenen.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik was verbaasd om Freddie te zien, maar het choqueerde me heel erg hoe ze eruit zag. Ze zag er moe uit, alsof ze alle hoop had opgegeven. Ik liet haar binnen en wachtte rustig tot ze de deur dicht had voor ik vragen stelde aan haar. Er was niet helemaal eerlijk, want ze zag er heel slecht uit. Er moest iets zijn. "Kom eens hier, prinses. Ik weet dat ik beloofd heb van je weg te blijven en je niet aan te raken, maar je hebt het duidelijk zwaar en ik vind het verschrikkelijk om je zo te zien. Je hoort op dit moment te roddelen over jongens, te stressen over toetsen, die je toch wel gaat halen, en te shoppen met vriendinnen, niet hier te vechten tegen een verslaving, het aansterken na een overdosis, en dat alles in een negatieve thuissituatie." Ik hield mijn armen open naar haar, als uitnodiging voor een knuffel. "Het leven is niet makkelijk, prinsesje. Dat zal het jammergenoeg nooit worden, maar je verdient in elk geval veel beter dan dit. Je bent een lief en goed meisje, met een groot hard, en een goed stel hersens. Je kan alles wat je wil voor elkaar krijgen, echt. Ik geloof in je, prinses, en zal dat altijd blijven doen." zei ik tegen haar. Echt liefde was het niet, of in elk geval dat mocht niet, maar ik wilde zeker wel dat ze goed terecht kwam. Ik was niet meer te redden, dat was ik waarschijnlijk nooit geweest, maar zij wel, daar geloofde ik heilig in. "Wil je wat drinken? Thee? Sap? Melk? Water?" vroeg ik aan het meisje. Ze was hier vast niet voor een slechte peptalk heen gekomen, maar het was me nu ook wel duidelijk dat spreken nogsteeds niet binnen haar capaciteiten viel, net als lopen binnen de mijnen. "Hiervoor ben je vast niet gekomen, toch, prinses? Kom verder, hang je jas op, doe of je thuis bent. Alleen liever niet roken, want Rua kan daar slecht tegen. En je weet dat ze denken dat ze schoothondjes zijn, terwijl ze de maat hebben van flinke ponies." zei ik tegen haar. "Er ligt een schrift en een pen op het tafeltje, maak daar maar gebruik van. Normaal is het privé, maar je moet toch wel op een of andere manier kunnen communiceren." zei ik rustig. Dan kon ze me in elk geval uitleggen waarom ze hier was, en of er misschien iets was wat ik moest weten, of wat ik voor haar kon doen. Voor niets zou ze namelijk echt niet zijn gekomen, want zo was ze niet. Ze wist wat ze wilde, ze wist hoe ver ze kon gaan, ze had een heel goed stel hersens, ondanks het drugsmisbruik, en dat gebruikte ze, zelfs al dacht ze misschien van niet. Ze gebruikte het alleen niet op een manier dat het haar een groter goed zou brengen op de lange termijn en ik hoopte nogsteeds dat ze dat zou veranderen.

---

Bowties were never Cooler

Somaiya Yasmin Malik-Ravi
Het enige wat er omhoog kwam was gal en maagzuur, niets anders, maar dat stopte de ochtendmisselijkheid absoluut niet. Het bleef komen. Dit was dus zeker geen goede start van een dag die ik toch nog grotendeels samen met mijn man wilde doorbrengen. Vanavond moest ik weer aan het werk op een vlucht naar Dubai en daarna verder op een vlucht naar Hong Kong. Nu hing ik hier boven de pot, en was ik ook nog in tweestrijd. Aan de ene kant wilde ik dat Zayn bij me was, mijn haren vasthield en zacht over mijn rug wreef, maar aan de andere kant wilde ik de verrassing en het ontbijtje op bed niet verpesten. Toch was de emotie die de overhand kreeg toen ik zijn slaperige stem hoorde opluchting. Zijn slaapstem was normaal genoeg om me te doen smelten en de tijd in de slaapkamer nog wat te verlengen met huwelijksaangelegenheden, maar nu kwam zelfs dat niet in me op. Ik hoopte alleen dat ik zo een periode tussen twee keer kreeg dat ik hem hierheen kon roepen. Inmiddels trilde mijn lichaam en stonden er tranen in mijn ogen. Gelukkig was het op het vliegveld of een hotel nooit zo erg geweest, maar daar sliep ik ook nooit meer dan en paar uur, in vergelijking met een volle 9 uur van nu. Nu nam ik tijdens werk ook anti-misselijkheid medicatie, voorgeschreven door de doctor, maar meestal was die tussen vluchten wel uitgewerkt en kreeg ik dan na een dutje van een paar uur dus weer last ervan. Hij begon over aankleden en ontbijt, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde hem hier hebben. Ik had hem hier nodig. "Ik heb ontbijt gemaakt. Kan je alsjeblieft gewoon komen?" smeekte ik hem voor de volgende vlaag opkwam. Het was bij Cassandra in mijn geheugen echt niet zo erg geweest, maar toen was mijn leven, ons leven, wel heel anders dan nu. Mijn armen hielden mijn bovenlichaam nu nog met moeite overeind, maar ik zat al op mijn knieën en ik voelde me enorm zwak. Dat vond ik een van de meest verschrikkelijke gevoelens die er was: machteloosheid, samen met radeloosheid en hopeloosheid. Uit eerdere episodes als deze wist ik ook wel dat het nooit heel lang duurde, en het wel weer weg zou ebben, maar zo voelde het nu zeker niet. Het voelde of mijn lichaam de baby er via mijn keel uit wilde gooien, terwijl dat in geen miljoen jaar ook maar mogelijk was. Ik wilde nu gewoom vast worden gehouden, gerust worden gesteld, en straks als het over was alsnog samen ontbijten, als hij geen dringende plannen had. Normaal was ik toch nooit thuis in werkweken, dus het zou kunnen dat hij plannen had. Daarom was ik wel heel blij geweest dat hij gister wel mee had gekunt naar de echo, zelfs al had hij eigenlijk tot laat moeten werken. Nu hadden we samen het hartje horen kloppen en dat was toch wel heel bijzonder. Al moesten we zeker nog 7 weken wachten tot we wisten wat het zou worden.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Met een zucht trek ik de droogtrommel open en haal de droge was uit de trommel om die daarna in de wasmand te gooien. Nu het huishouden alleen maar op mij kwam, had ik het drukker dan ooit. Ik wilde de kinderen er ook niet mee belasten, die hadden zelf al hun eigen problemen. Ik had m'n werk er ook nog bij en normaal deed Louis ook nog wel klusjes in het huis, maar sinds hij drie weken geleden was weg gegaan, kwam alles op mij neer. Ik pakte de mand op en liep de zolder voorzichtig af. 'Freddie'? Ik riep naar mijn dochter, in de hoop dat ze de was even voor me wilde opvouwen, dan had ze nog wat te doen, in plaats van dat ze maar een beetje in en rond het huis hing. 'Freddie'? Ze fronste haar wenkbrauwen toen ze geen antwoord kreeg en ze liep eerst naar de ouderslaapkamer en zette de wasmand op het bed neer. Tot nu toe had ze haar dochter goed in de gaten kunnen houden en sinds een paar dagen kwam er elke dag een hulpverlener langs, want ze kon Freddie niet naar een kliniek sturen, want ze zaten allemaal vol, degene die ze had opgezocht en ze wilde nog wel dat ze haar dochter in de buurt had. 'Freddie, kom nou eens..' Ze opende de deur van haar dochter's slaapkamer, maar die was leeg. 'Frederica' gromde ze zachtjes en ze sloot de deur weer achter zich. Misschien maakte ze zich nu druk om niks en was ze beneden, het was nog in de ochtend en was ze gewoon een ontbijt voor zichzelf aan het maken. Maar ze kon er niks aan doen dat ze in paniek schoot, zeker omdat ze wist waar haar dochter toe in staat kon zijn. Ze had hier geen tijd voor, ze had ook nog een afspraak met de mentor van de tweeling en ze wilde niet dat ze eerst het hele huis moest afzoeken om haar dochter te vinden. Ze liep naar beneden, naar de woonkamer, maar daar was ze niet en ze was ook niet in de keuken, noch in de tuin. 'Frederica Kaya Tomlinson, als ik je te pakken krijg, ben je nog lang niet jarig' gromde ik en ik pakte mijn telefoon om haar een berichtje te sturen. Frederica, kom naar huis, waar je ook bent, anders bel ik de politie. Mama. Ze reageerde nu misschien iets te overdreven, maar ze moest haar dochter laten weten dat er niet met haar gesold kon worden. Ze hoorde opeens de voordeur open gaan en met de hoop dat het Freddie was, rende ze naar de deur. 'Freddie'? Ze bleef staan toen ze zag dat het Louis was. 'Louis'? Haar ogen dwaalde af naar de post die hij in zijn handen had en ze slikte. 'Geef die post maar aan mij' zei ze toen met een schorre stem. Ze zag de ansichtkaart heus wel, en ook het handschrift kende ze en Louis had nu juist die kaart in zijn handen. Ze had er een probleem bij.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Kevin vroeg wat er aan de hand was en ik legde de jongen uit dat Ava post had gestuurd, maar ik wilde hem geen valse hoop geven, want hij zou er vroeg of laat toch wel achter komen en ik zei er bij dat het echtscheidingspapieren waren. De hoop die ik even op het gezicht van mijn zoon had gezien, was gelijk verdwenen en ik werd gewoon kwaad omdat Ava ons in de steek had gelaten en vooral was ik kwaad, dat ze haar kinderen niet meer wilde zien. Het was haar eigen vlees en bloed, hoe kon ze dat nu in de steek laten. Uit boosheid zei ik allemaal dingen en ik stormde naar de kast toe om daar het telefoonboekje te pakken en het nummer van mijn schoonouders op te zoeken. Ava had haar eigen telefoonnummer laten blokkeren, dus was het onmogelijk om haar te bereiken, maar ik wist wel ongeveer bij wie ze kon zitten en zij waren mijn enige hoop, verder kende ik niemand in Italië, behalve de paus, maar zelfs die kende ik niet persoonlijk. In een opwelling noemde ik Ava een stom mens en ik kreeg er meteen een reactie op, door niemand minder dan Kevin. Ik was helemaal vergeten dat hij ook nog in de keuken was en ik knipperde verbouwereerd toen hij me een klap in mijn gezicht gaf. 'Kevin'! Ik wilde boos op hem worden, tot ik besefte waarom hij me geslagen had en de jongen begon zich al te verontschuldigen, maar ik was juist degene die sorry moest zeggen. 'Kevin, wacht even' Ik liep de jongen achterna en hield hem bij de deur tegen. 'Het spijt me, dat had ik niet over je moeder mogen zeggen' Ik beet op m'n lip en keek hem aan. 'Je mag de papieren lezen als je wil, je moeder wil geen contact en daar was ik een beetje boos over, ze kan en mag jou en Aaron niet zomaar achter laten' Ik zuchtte en haalde een hand door m'n warrige krullende haar. 'Luister, ik zal vanavond eten koken, zal ik je lievelingseten maken en je mag Jessie ook uitnodigen als je dat wil' Ik glimlachte voorzichtig naar hem. Ik wilde een goede vader voor hem zijn en drie weken terug had ik hem dat beloofd dat het anders zou worden, dan moest ik me ook aan die belofte houden. 'We praten hier later wel over, goed'? vroeg ik hem toen. Ik snapte ook wel dat hij weg wilde, hij had z'n werk en ik hield hem alleen maar op met mijn gepraat over van alles en nog wat. Ik liet de deur los en hield deze voor hem open. 'Nou uhm, veel succes met werken zo' zei ik toen lipbijtend,

---

'Darling, just hold on'