Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Toen ze terug kwam van haar braakpartijen op het toilet veoeg haar man bezorgd of het met haar ging en ze knikte. Ja, het ging, ze wist ook niet wat er met haar was en ze kon er ook niet over nadenken, niet nu. Ziek worden, hoe onhandig kon het zijn en straks stak ze Liam aan! Daarbij was ze nooit ziek en dsn juist nu, dat kon ze echt niet hebben. Voedselvergiftiging, nee. Een gevoelige maag omdat ze moe was, dat was geen goede reden, het was niet zo dat ze dagen niet had geslapen em daar ziek van was. Hadden ze het veilig gedaan de avond voor Liam het vertelde? De avond dat zij haar geheim had verteld? Ze slikte. Nee, het kon niet. En het was te snel. Ze was zich dingen in haat hoofd aan het halen. "Nee, ik weet niet, vast niet," mompelde ze een beetje afwezig, nog half in haar gepeins verzonken. Ze glimlachtd toen lichtjes naar haar man, xijn bezorgdheid was lief. Dit bewees maar weer dat hij veel te goed was, veel te goed voor haar en vooral voor zijn lot. "Niet nodig, denk ik." Ze ging zitten. "Ik heb honger, hmm," sprak ze maar terwijl ze de kaart aannam en deze opende, ondanks dat ze deze kende, om het over iets anders te hebben, niet dat het niet waar was, ze had honger. Ze wist niet waarom ze zo snel ovwrwou op iets anders, maar dit was toch wel een beetje ongemakkelijk, ze wist niet wat hwt was, maar ze moest het maar loslaten. Het was gewoon even wat misselijkheedjes en nu wat braaksel, wat vermoeidheid en toch een hongee. Ze moest er maar niet over nadenken.

---

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.

Het wachten lijkt wel eeuwen te duren, en ditmaal niet enkel en alleen door mijn ADHD. Ik ben opnieuw een beetje zenuwachtig, een ander soort zenuwachtig. De vorige zenuwen waren onaangenaam, waren zenuwen voor de reactie en was een hoop tegenzin. Ik vind het nog steeds lastig, ik heb mijn vrouw verlaten, mijn vrouw met wie ik het altijd goed heb gehad, ga ik hier geen spijt van krijgem? Wat voor egoïstische gedachte dat dan ook is. Dit is een zenuwachtige kriebel, gemengd met een beetje opgewondenheid. Ik ben exited hem weer te zien. Hij opemd, eindelijk, en mijn naam komt verbaasd over zijn lippen. "Harry." Ik knipper en staar hek even aan, dan pas kom ik weer tot leven. "Hallo." Even stil, nog eens knipperen. "Ik kwam praten. Ofzo." Ik krab op mijn achterhoofd. "Uhm dat dus." Ik kijk naar hem, naar zijn gezicht, zijn krullen, zijn handen. Oh. Ik kan niet meer wachten, ik wil Harry, dit is de juiste keuze en ik hoop dat hij mij ook wilt. Het zou me heel veel pijn doen als hij heeft besloten van niet, maar het zou niet gek zijn, het blijft toch een lastige keuze. En misschien is Ava wel terug. "Kan ik binnen komen?"

---

Reality's overrated.

Harry Styles.
Het is zwaar om voor je gezin te zorgen als je het alleen moet doen. Ava komt niet meer terug, dat is zeker, al ik ga ik haar er ook zeker weten op aanspreken dat ze haar kinderen moet blijven zien, daar hebben ze recht op. Ze kan niet zomaar haar kinderen verlaten omdat ik vreemd ben gegaan, dat hoort een moeder niet te doen. Allerlei gedachtes zweven door mijn hoofd heen als ik mijn tanden poets en natuurlijk komt Louis er ook in voor. Ik heb sinds de bewuste dag niks meer van hem gehoord en ik weet niet of ik hem moet bellen of dat ik hem gewoon met rust moet laten, want hij kom vanzelf wel een keer, toch? De deurbel gaat, net op het moment dat ik mijn mond wil spoelen en snel slik ik het witte goedje dan maar door en ren naar beneden. Het is niet erg lekker en ook niet gezond dat je het door slikt, maar ik kan die persoon aan de andere kant van de deur ook niet laten wachten. Ik trek de deur open en ik zie Louis staan en zijn naam komt verbaasd uit mond. Hij zegt mijn naam, zoals alleen hij dat kan zeggen en hij staart me even aan, waardoor ik een beetje ongemakkelijk word en dan zegt hij dat hij komt praten. 'Praten'? vraag ik hem dom en nu ben ik degene die hem aanstaart, maar ik schud mijn hoofd als hij vraagt of hij binnen mag komen, natuurlijk mag dat. Dit is echt onbeleefd. 'Ja, ja, natuurlijk' zeg ik snel en ik gooi de deur nog wat verder open. 'Kom binnen' Mijn hart gaat als een gek tekeer, want ik weet niet of hij komt zeggen dat hij voor mij kiest of dat hij echt voor Lizzy heeft gekozen en ik ben toch wel enigszins bang. Ik ga hem voor naar de keuken, waar de scheidingspapieren nog steeds open en bloot op de tafel liggen en ik schraap mijn keel en pak de papieren snel op, om ze terug te stoppen in de envelop. 'Wil je koffie'? vraag ik hem, 'Ik wilde net gaan zetten voor mezelf' Dat het een klein leugentje is, hoeft hij niet te weten, ik heb nog steeds die tandpasta smaak in mijn mond en ik haat het als ik koffie drink en die smaak proef. Ik bijt op m'n lip als ik hem bestudeer. Hij is nog knapper dan ik me kan herinneren, maar ik zie ook wel dat hij zorgen heeft en dat begrijp ik best, het is allemaal niet niks wat er is gebeurd.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze had geen idee wat haar bezielde om zo de vuile was van haar gezin buiten te hangen. Dat was zijn zaak niet, maar de hare en ze kon wel door de grond heen zakken toen ze hem alles vertelde wat er in het gezin speelde. Gelijk verontschuldigde ze zich er ook voor. Het draaide hier niet om haar, maar om haar kinderen. Hij was geen psycholoog of een psychiater en hij kon haar ook niet helpen met al haar problemen die ze had. Ik zag de schrik in zijn ogen, maar hij zei dat het geen probleem was, toen ze zich verontschuldigde. Hij moest vast denken dat ze een gek was, dat ze hulp nodig had. Hij bedankte haar en zei toen dat hij ons gezin informatie kon geven over therapie, zodat iedereen in het gezin geholpen kon worden. 'Dat is een idee' zei ik zacht en ik wreef wat nerveus in mijn handen, 'Mijn kinderen en vooral mijn zoon heeft aangegeven dat hij niet naar een psycholoog of een psychiater wil voor zijn problemen. Hij is bijna achttien, net zoals Freddie en ik kan hem straks niet meer dwingen om naar een zielenknijper te gaan' Ik zuchtte diep en keek hem weer aan. 'Ik kan het altijd proberen of het lukt, al heb ik er een hard hoofd heen' Mijn handen had ik nu op de tafel gelegd, ineen gevouwen en ik keek even verbaasd naar de hand van Gary die er daarna werd opgelegd. Het voelde wel fijn, maar toch ook weer vreemd aan en snel trok ik mijn handen allebei terug en kneep er weer nerveus in. 'Ach, ieder huisje heeft zijn kruisje' zei ik snel, om zo aan te geven dat iedereen wel eens wat had en dat wij als gezin niet een uitzondering waren, al waardeerde ik zijn steun wel. Hij was de eerste buitenstaander aan wie ik dit vertelde, al was het meer in een opwelling geweest. 'Heeft u nog meer over Freddie te vertellen'? vroeg ik hem toen zachtjes, om van het onderwerp af te stappen, 'Of gaan we door op Jessie'?

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Ik ben echt niet overbezorgd, maar ik maak me wel zorgen als Alexis even naar het toilet gaat en dan weer terug komt en ze zich niet zo lekker voelt. Misschien komt het allemaal van de spanning en de stress die er in onze levens zijn. Het is allemaal niet niks wat er is gebeurd in de afgelopen drie weken. Ik kreeg te horen dat mijn oudste zoon mijn zoon niet is en dat hij eigenlijk de zoon van de buurman is, en zij kreeg te horen dat ik niet lang meer te leven heb en dat het niet langer dan een jaar nog zal duren, voordat ik er niet meer ben. Hij vroeg bezorgd aan haar of ze ziek werd, maar ze leek een beetje in gedachte verzonken. Ze leek ergens aan te denken en eerlijk gezegd moest ik ook wel ergens aan denken. De avond voordat ik het haar had verteld, hadden we seks gehad en ik kon me niet herinneren dat we toen een condoom hadden gebruikt, maar dat kon toch niet? Dat was te snel over iets nadenken en het was vast niet zo. Toch glimlachte ze lichtjes naar me en ik kan niets anders doen dan terug naar haar glimlachen, al lachen mijn ogen niet mee en is er waarschijnlijk alleen maar bezorgdheid in te lezen. Ze vond het niet nodig om naar huis te gaan en hij schudde toen maar zijn hoofd. 'Ik heb ook wel trek' zei ik toen en ik pakte de kaart aan die de serveerster ons gaf en ik bedankte haar zachtjes. Ik keek even naar mijn vrouw en legde toen mijn hand op de hare en kneep daar zachtjes in. 'Je bent de liefste' vertelde ik haar met een scheve glimlach en ik trok haar hand iets naar me toe om daar een kus op te geven. Ik moest er maar niet teveel over nadenken waarom ze misschien niet zo lekker was en misschien had ze gewoon een griepje en was het loos alarm door gelijk te denken dat ze zwanger was. Maar toch, die symptomen en hij durfde het niet zo tegen haar te zeggen. Straks had hij ongelijk.

---

'Darling, just hold on'

Gary Christopher Beale
Ik deed de vrouw voor me wat voorstellen, want zelf wist ik ook niet meer zo goed wat ik hier verder mee moest. Dit ging me ver boven de pet en er waren genoeg goede mensen die hier veel beter mee om konden gaan. Ik maakte nog wat aantekeningen van haar antwoord en vouwde toen weer mijn handen ineen. "U kunt het altijd vragen, of een dag langsgaan. Zij weten gewoon veel beter hoe u en uw kinderen hiermee om kunnen gaan." zei ik voor ik knikte bij haar woorden. "Dat is zeker waar, mevrouw." zei ik instemmend en ik draaide met de pen tussen mijn vingers. Bij haar vragen knikte ik rustig. "Anders is het in elk geval goed als u misschien wat tijd met uw dochter een-op-een doorbrengt en misschien samen een sport of een bezigheid gaat zoeken waarmee ze zich bezig kan houden, om haar gedachten wat van de drugs te houden. Ik ben geen professional op dit vlak, maar misschien is ze dan in elk geval ergens mee bezig en is ze van de straat, ook met haar gedachten." zei ik. Ik noteerde nog snel iets op de papieren en pakte daarna ook Jessie's papieren er ook bij. "Dat is misschien ook een goed idee met uw zoon. Een band opbouwen en behouden, zeker met jongeren van deze leeftijd, is belangrijk, omdat alles zo snel gaat. Tegelijkertijd kan hij dan ook iets vinden wat hij echt leuk vind en wat hem hopelijk wat leuks en wat te doen in zijn leven geeft." zei ik rustig, terwijl ik ook op zijn papieren een aantal dingen noteerde uit de rest van het gesprek. Zeker nu ik wist dat ook hij een zelfmoordpoging had gedaan, werd mij wel bevestigd dat hij niet goed in zijn vel leek te zitten. Ik haalde met mijn hand mijn krullen weer uit mijn gezicht en keek naar Lizzy. "Ik maak me namelijk veel zorgen om uw zoon omdat hij er echt uitziet of hij het leven op heeft gegeven. Hij was altijd al een teruggetrokken jongen, maar nu is het wel heel erg. Hij praat met letterlijk niemand, alleen nog maar tegen een jongen die een jaar lager zit dan hij." zo sprak ik mijn zorgen uit en keek naar de dame in de hoop op een reactie of in elk geval een blik van herkenning

---

Bowties were never Cooler

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Zijn armen sloeg hij om haar lichaam en zijn handen gleden naar haar billen. Ze schuurde langs zijn kruis en trok haar shirt uit, ondertussen had hij haar knoop al losgemaakt en trok hij de broek een stukje omlaag. Zijn handen hadden een heerlijke uitwerking op haar lichaam, ze was mute, maar anders hadden zich er echt geluiden uit haar mond gekomen. Poeslief begon hij over de broeken, die nog in de weg zaten en zijn lippen drukte hij in haar nek, een gevoelige plek voor haar. Ze sloot haar ogen kort en knikte toen instemmend. Allereerst maakte ze zijn broek open en trok deze en stuk naar beneden, zodat hij vanzelf wel een keer op zijn enkels zou belanden, zijn boxershort ging hier achteraan en ze duwde haar jeans ook verder naar beneden, om de boxers er achterna van het bovenste deel van haar benen te ontdoen. Ze waren nu naakt en ze ging met haar hand nog één keer over zijn lid, om een trucje dat ze met de tijd had geleerd - nog niet eens van hem - uit te oefenen om hem nog net een beetje meer klaar te maken, het hielp altijd dit, maar het is ook niet iets wat ze heel vaak gebruikte. Daarna zette ze haar opening tegen zijn lid te zetten en hem met een glinstering in haar ogen vragend aan te kijken of ze kon, of ze mocht. Ze was gewend zijn bevelen op te volgen, dus ze zou nu niet opeens allemaal dingen gaan doen, dat was ze gewoon niet gewend en zo werkte het gewoon niet.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Ik vroeg Freddie of ze kon helpen met onze broeken, want die zaten nu best wel in de weg. Dat ze geen geluid maakte was aan de ene kant iets wat niet heel stimulerend werkte, want haar gekreun was echt heel sexy, maar dat kwam vast wel goed. We werkten er wel omheen. Daarbij ging het nu niet om mij maar om haar. Ik voelde hoe eerst mijn broek en boxer verdween en daarna die van haar. Ik bleef zacht over haar geslacht strelen, maar mijn hand bleef even steken toen ze over mijn lid ging. Een zachte langgerekte kreun rolde over mijn lippen en mijn hand viel terug naast me. Ik keek gewoon toe hoe zij de leiding nam, maar toch leek ze me aan te kijken voor toestemming. Ik glimlachte en legde mijn handen voorzichtig op haar heupen. "Je hoeft het niet te vragen, prinses. Doe gewoon wat je lekker vind." zei ik tegen haar, voor ik haar voorzichtig naar beneden trok. Zo zonk ze langzaam over mijn lid en liet ik weer een langgerekte kreun horen. Het voelde echt enorm goed. Ze voelde net zo goed als altijd, maar stiekem nog beter omdat ik al even zonder had moeten doen. Ik wreef zacht met mijn duimen over de botten van haar heupen en wachtte geduldig tot ze zou gaan bewegen. Zelf kon ik maar weinig, omdat ik echt geen druk op mijn knieën kon zetten zonder dat het nog pijn deed. Ik was nu al een week zonder pijnstillers, en volgende week zou ik beginnen met intensieve fysio, maar nu was het echt gewoon nog even doorbijten en rustig aan doen. Ik had de vorige keer al snel weer op mijn benen gestaan, maar nu was ik toch al ouder en was het mijn tweede set. Daarbij kwam dat ik de vorige keer wat complicaties had gekregen omdat ik al zo snel weer was gaan rondbanjeren. Daarom lag ik nu hier wat nutteloos op mijn rug en moest zij al het werk doen.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ieder gezin had wel zo zijn problemen en wij waren hier echt geen uitzondering op. Er was alleen heel veel gebeurd in de achterliggende drie weken, maar het was niet dat het van een op andere dag kwam, het speelde al veel langer, maar ik had het nooit door gehad. Ik was teveel met mijn eigen problemen bezig geweest misschien. Het was iedere geval dat het allemaal als een grote verassing was gekomen. Gary was het met me een dat er in elk gezin wel iets speelde en ik vroeg aan hem of ik nog iets over Freddie moest weten of dat we door konden gaan met Jessie. Ik luisterde naar zijn woorden en knikte een beetje. 'Jessie en ik hebben best een goede band, beter dan de band die ik met Freddie heb' gaf ik eerlijk bij hem aan, 'Maar het kan geen kwaad, om die band weer opnieuw te ontdekken, en ik wil alleen maar het beste met mijn kinderen voor en ik weet dat het heel lang zal duren' Ik viel stil en ik zuchtte even en ik registreerde dat de man tegenover me de krullen uit zijn gezicht veegde en dat hij best mooie ogen had. Hij had sowieso een knap gezicht. Ik beet op m'n lip, want zo mocht ik niet denken en ik weet het maar aan de hormonen, misschien zat ik wel in de overgang. Ik kon hem toch niet knap vinden? En sowieso, hij was te jong. Ik was al zo'n afgepeigerde moeder en hij nog een jongen zowat. Ik schraapte mijn keel en concentreerde me op zijn woorden. 'Jessie heeft meerdere malen tegen mij gezegd, dat het beter is als hij er niet meer is' zei ik toen met schorre stem, omdat ik zijn woorden herkende, hoe Jessie nu was. 'Natuurlijk heb ik hem verteld dat ik van hem houd, dat zijn vader van hem houd en dat ik het vreselijk vind dat hij zulke dingen zegt. Het enige goede in zijn leven is zijn relatie met Kevin Styles, ik weet niet of u die kent'? De achternaam die ik liever niet wilde noemen, werd dan toch gezegd en voordat ik straks weer een uitbarsting zou geven en hem zou vertellen dat het Harry Styles was geweest waar Louis mee had lopen krikken, pakte ik gauw mijn handen beet en kneep daar in. 'Ik zie dat mijn zoon geen zin heeft in het leven en ik doe er alles aan om hem te laten blijven, maar ik ben bang dat als er een keer een onbewaakt moment is, dat ik hem dan voorgoed kwijt raak' zei ik met trillende stem. 'Er komt elke dag een hulpverlener langs, maar die er is er meer voor Freddie dan voor Jessie en ik ben zelf ook druk, nu mijn man ergens anders woont en ik kan het niet alleen' Het luchtte op, om mijn frustraties met hem te delen, al was hij geen hulpverlener en schaamde ik me ergens ook wel een beetje dat ik alles bij hem uitstortte, ook omdat hij de mentor van mijn kinderen was en hij nu wist waar ik precies mee zat.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze was gewoon een beetje misselijk uit vermoeidheid, het braken was merkwaardig, maar goed, er waren wel meer onverklaarbare dingen in het leven. Dat Liam haar überhaupt niet gek had gevonden zoals het grootste deel van de wereldbevolking was één daarvan. Ze vertrok even van een steek ik haar onderbuik en knipperde even verschrikt met haar ogen. Ze had het de afgelopen dagen vaker gevoeld maar nu begonnen haar hersenen pas allemaal theorieën te bedenken. Nee, nee. Menstruatie, dat was het. Ze was laat en nu was haar lichaam een beetje van slag, vandaar dat het een steek in plaats van krampen was. Ja, oké, niet meer over nadenken. Ze keek naar het menu en besloot uiteindelijk een rijstsalade te nemen, een beetje fris en gezond en al had ze honger, het idee van kaas kon ze even niet verdragen, dus een broodje warme brie of caprese werd het niet. Ze had al besloten er niet meer over na te denken en dat deed ze dus ook niet. Ze kon het niet maken zich druk te maken over dit dingetje terwijl Liam aan het sterven was, grof gezegd, zo was het nou eenmaal en daar waren mooiere woorden voor, nettere woorden, maar hier kwam het gewoon op neer. Ze was zo verzonken in haar eigen gedachten dat ze bijna vergat dat ze hier zat, met Liam tegenover zich, ze schrok pas op toen de serveerster er was en vroeg wat ze wou. "Oh, sorry. Spa blauw en een rijstsalade," zei ze zachtjes en keek snel weg.

---

Reality's overrated.

Gary Christopher Beale
De vrouw bleef me dingen vertellen over haar kinderen en leek echt na te denken over mijn voorstellen. Ik voelde me gelukkig serieus genomen, want zeker met leeftijd gebeurde dat niet altijd. Van een aantal van de ouder kon ik zeker het kind zijn, of die hadden zelfs kinderen die ouder waren dan ik. Ik schreef nog wat dingen op de papieren van beide kinderen. Ik haalde een hand door mijn haren en keek haar aan om verder te gaan over Jessie en mijn zorgen over de krullenbol. Ze begon me dingen te vertellen over Jessie, dat hij het er ook thuis over had dat hij liever niet leefde, maar dat hij inderdaad een lief had. Het was de jongen met wie hij hier op school ook rondhing. Ik knikte bij haar vraag over de jongen. "Dat is inderdaad de jongen met wie hij altijd in de pauzes rondhangt, mevrouw." zei ik tegen haar. Hierna ging ze al snel verder met een trillende stem. Ik maakte aantekeningen, maar moest echt moeite doen om mijn professionele gezicht op te houden, want dit was echt heftig. Ik legde een hand voorzichtig op haar handen. Het was misschien niet geheel gepast, maar ik wilde haar op een of andere manier mijn steun betuigen door meer dan woorden. "Als het u wat rust geeft kan ik hier op school een extra oogje op hem houden. Maar zonder dat hij zelf inziet dat het leven ook positieve kanten heeft en hij echt dingen heeft om voor te leven, is er geen langdurige oplossing." zei ik tegen haar, maar dat zou ze zelf vast ook weten. "Als hij liever niet naar een psycholoog gaat, maar wel met iemand buiten zijn ouders praat, hebben we ook een vertrouwenspersoon op school. De informatie die hij daar deelt blijft geheim tussen hem en de vertrouwenspersoon." vertelde ik haar en kriebelde nog wat op het papier. Dit was echt een moeilijke situatie en ik wist niet goed wat ik haar en haar gezin nog meer kon bieden. "Het spijt me nogmaals enorm dat dit uw gezin allemaal is overkomen. Ik ben bang dat ik u niet verder kan helpen en dat spijt me heel erg. Ik ben hier geen expert in, maar misschien kan ook een gesprek met een familiepsycholoog helpen. Dan is niemand alleen en kunnen u en uw kinderen toch wat tips en hulp krijgen van een professional." stelde ik haar voor. Het was misschien niet veel, maar als dit gezin al een beetje hulp zou krijgen, zou het hopelijk al een boel schelen. Als het in elk geval de dood van een goede jongen zou kunnen voorkomen, zou dat al heel fijn zijn. Ik zou binnenkort ook nog een gesprek met elk lid van de tweeling hebben, om alles met hen te bespreken, maar het was wel fijn om eerst de achtergrond van hun moeder te horen, omdat ik niet wist hoe eerlijk en volledig zij daarin zouden zijn. "Heeft u nog vragen, mevrouw?" vroeg ik aan haar, want ik had nog weinig meer te vertellen of te vragen.

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Ik maakte me zorgen om Alexis. Ik wist niet precies wat het was, maar er was wel iets en ik wilde niet dat ze zou instorten omdat haar allemaal te veel werd. Ik had haar steun hard nodig, de kinderen hadden haar nodig. Dat ze misschien wel zwanger was, duwde ik weg als optie, dat kon gewoon niet, al wist ik diep in mijn hart ook heus wel dat we geen condoom hadden gebruikt. Maar ze was door alle hectiek gewoon een beetje laat met menstrueren, daar lag het vast aan. Hij wist bijna precies wanneer haar periode was en ze moest het nu ongeveer worden. Ik keek nog even kort naar Alexis voordat ik ook de kaart maar begon te bestuderen, al wist ik hem bijna uit mijn hoofd. Ik kon me niet echt goed concentreren en de letters dwarrelde over de kaart en ik legde hem daarna snel weg toen Alexis tegen de serveerster zei wat ze wilde hebben. Geen kaas, iets waar ze normaal dol op was en dat ze nu wel voor iets anders koos, zei ook wel wat. 'Voor mij ook een spa blauw en de Griekse salade, met Feta' zei ik er snel bij, voordat ze kon vragen of ik er feta of niet bij wilde. Salades was iets wat ik nog wel kon eten, als er maar niet teveel olie in zat. De afgelopen weken had ik gemerkt, dat ik niet al te veel zware dingen moest eten, want dan kwam het er gelijk weer uit. 'Het is heerlijk rustig' zei ik toen zachtjes, om maar iets te zeggen te hebben. We waren nog vroeg, het was eigenlijk nog geen lunchtijd, maar voor het geval van Alexis was dat wel fijn. Ik pakte haar hand en streelde met mijn duim over de rug van haar hand heen en ik glimlachte lichtjes naar haar. Ik hield veel van haar en het was gewoon niet eerlijk hoe het in het leven liep.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Mijn eerste reactie was, toen hij zijn hand op mijn handen neerlegde, om ze terug te trekken. Maar dat deed ik niet, want ik voelde ook wel dat hij me wilde troosten en dat vond ik best wel fijn. Het voelde ook best fijn om je hart te luchten bij een vreemde, ook al was het de mentor van de tweeling en zou ik vast nog wel eens vaker met hem te maken krijgen. 'Dat zou ik fijn vinden' zei ik toen met een trieste glimlach, toen hij voorstelde om een oogje in het zeil te houden. Hij was aardig en hij wilde dit voor mij doen, de meeste docenten zouden dit naast zich neer hebben gelegd en dan weer verder zijn gegaan met hun eigen leven, maar hij wilde dit echt voor mij doen en daar was ik hem dankbaar voor. 'We kunnen het proberen of hij met de vertrouwenspersoon wil praten' zei ik uiteindelijk, want Jessie kennende, zou hij dat hetzelfde vinden als een zielenknijper en daar wilde hij gewoon niet heen. 'Misschien helpt het, ik wil gewoon dat mijn kinderen weer gelukkig zijn en zin hebben in het leven' zei ik toen met een zucht. Hij had waarschijnlijk geen kinderen, maar hij had een hond en hij zou vast er alles aan doen om het zijn hond naar het zin te maken. Toen hij over de familiepsycholoog begon, had ik echt het gevoel dat hij mij wilde helpen, dat deed hij al wel, maar nu nog meer. Zolang de kinderen nog niet volwassen waren, kon ik ze verplichten mee te gaan, er zouden wel ruzies volgen, maar daar had ik het wel voor over. 'Ik zal er over nadenken meneer Gary' vertelde ik hem toen. Ik voelde me plotseling best moe, vanwege alles wat er was verteld en dat er op z'n minst een persoon naar me had geluisterd. Als ik straks thuis kwam, hoopte ik dat Freddie thuis was, anders kon ik alsnog de straat op, om haar te zoeken en daar had ik eigenlijk de puf niet meer voor. Zijn hand lag nog steeds lag nog steeds om die van mij heen en het voelde vreemd veilig. Ik schudde mijn hoofd bij zijn vraag, maar bedacht me er toch nog een. 'Alles wat ik u verteld heb, niet alleen van de kinderen, maar ook dat van mij, dat blijft tussen u en mij, mag ik hopen'? Ik kon er niks aan doen, dat ik toch wel wat strenger naar hem optrad. Ik wilde gewoon niet dat mijn leven, maar dat ook van de kinderen, straks op straat lag en dat was toch al zo moeilijk in dit dorp, waar iedereen elkaar zowat kende.

---

'Darling, just hold on'

Gary Christopher Beale
Het was logisch dat de dame bezorgd was om haar kinderen. Iedereen wilde toch dat zijn of haar kinderen gelukkig waren? Ik kon haar toch niet meer helpen dan wat voorstellen te doen, maar meer ook niet. Ik was hier niet bevoegd voor en had ook geen enkel idee hoe ik haar nog meer kon helpen dan luisteren en haar verwijzen naar verschillende professionals. Ik stelde ook nog voor dat ze naar een familiepsycholoog zou gaan, al was het maar voor een keer. Ik kriebelde nog verschillende dingen op het papier, voor ik vroeg of zij nog vragen had. Met Jessie was er namelijk wel veel aan de hand, maar niet zoveel om uitgebreid over te spreken als met Freddie, zeker omdat de onderliggende problemen gelijk waren voor de beide kinderen. Het gezin stond op losse schroeven en dat was niet goed voor iedereen in het gezin. Bij haar laatste vraag knikte ik. Natuurlijk zou alles tussen ons blijven. Alleen een korte samenvatting, twee regeltjes ofzo, zou in het systeem gaan. "Alles blijft tussen ons, zeker de details. Ik zal iets in het systeem moeten zetten, maar meer dan 'Problemen in persoonlijk leven. Wordt aan gewerkt.' hoeft er niet te staan, en ik ben ook niet van plan meer neer te zetten. U heeft in vertrouwen uw verhaal gedaan en dat vertrouwen zal ik nooit schaden, niet met u, niet met uw kinderen, niet met wie dan ook die hier tegenover me komt te zitten." vertelde ik haar. Ik liet haar hand los en haalde nog een hand door mijn krullen. Het was goed dat er geen gesprekken hierna meer waren, want dit was zwaar genoeg geweest en ik wilde nu gewoon graag naar huis, lekker wat eten, hardlopen en naar de sportschool. Het was een lange dag geweest en ik had echt geen zin meer om nog een moment langer op school te blijven dan nu nodig was. Ik zou morgen de toetsen wel nakijken. Normaal had ik de uitslag altijd binnen een dag, dus een keertje een dagje later was vast geen ramp. De mooie dame voor me zou vast ook naar huis moeten om bij haar kinderen te zijn en ook avondeten te koken. "Ik hoop dat het voor u binnenkort wat beter zal gaan, mevrouw. Zowel voor u als voor uw kinderen." zei ik oprecht tegen de dame. Ik hoopte gewoon dat alles beter zou gaan, de kinderen weer beter in hun vel zouden komen te zitten en zij zich ook beter zou gaan voelen. Misschien dat het gezin niet meer op z'n pootjes terecht zou komen, maar hopelijk zouden ze wel rust vinden. Dat verdienden ze allemaal.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik was best moe geworden van al dat gepraat over mijn kinderen en mezelf. Ik was wel enigszins blij dat ik mijn hart had kunnen luchten, ook al was het geen psycholoog of een psychiater, maar het was toch een compleet vreemde voor mij. Toch wilde ik wel zekerheid van hem hebben, dat alles wat er nu was gezegd, dat, dat binnen deze vier muren bleef. Ik had geen zin dat de problemen van mij en mijn gezin, en dan had ik het nog niet eens over Jeremy gehad, dat die op straat zouden komen te liggen. Ik zuchtte opgelucht toen hij zei dat het tussen hem en mij zou blijven en dat er hoogstens een korte samenvatting in het systeem werd gezet, daar kon ik nog wel mee leven. 'Bedankt, u bent een van de weinige docenten die zo mee leeft met de leerlingen' vertelde ik hem, toen toch maar oprecht. Daar moest hij ook wel eens voor worden bedankt, hij was echt een van de weinige die dat deed. Hij liet mijn handen los en de man haalde weer een hand door z'n krullen, waarop ik zachtjes op mijn lip beet. Ik schraapte mijn keel en pakte mijn tas van de grond, om daarna op te staan. Ik knikte bij zijn woorden en keek de jongeman aan en ik glimlachte voorzichtig, maar het moest er toch ook wel triest uit zien en zo voelde ik me ook. Verdrietig, teleurgesteld, allerlei emoties gierden door mijn lijf en ik wist nou niet of ik dat nou wel zo leuk vond. 'Laten we het hopen meneer Gary' zei ik zacht, op zijn woorden. Ik hoopte echt van harte dat het over een tijdje beter ging, maar ik had er een hard hoofd in. Mijn huwelijk was kapot, mijn kinderen deden maar waar ze zin in had en dat herinnerde er me aan, dat ik Freddie nog moest zoeken, maar ik wist echt niet waar ik moest beginnen. 'U nog veel succes met uw werk, u bent een goed mens' vertelde ik hem er daarna bij. Ik glimlachte kort naar hem en hing toen mijn tas over mijn schouder heen. 'Tot een volgende keer' zei ik hem en ik liep nog even naar de hond, om die een aai over haar koppie te geven en liep daarna de klas uit. Ik stond op instorten en dat moest vast te zien zijn, maar ik zou pas instorten als ik thuis was, als ik alleen was, dan mocht het van mezelf.

---

'Darling, just hold on'