Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex▲: Bianca Payne-Dourdan.

Een paar dagen op vakantie is dus mogelijk, maar dat kan beter zo snel mogelijk gebeuren, maar om morgen overhaast te vertrekken is ook geen optie. Ik schud mijn hoofd lichtjes naar mijn collega, het is nou eenmaal zo en op het moment zit ik er als zLiam's vrouw, niet als collegas onder elkaar, al heb ik daar sowieso niks mee. Nee, in de pauzes bleef ze meestal zo ver mogelijk van de menswn vandaan. Er is niks meer aan Liam's ziekte te doen en hij kan er ook niks aan doen dat hij dit moet vertellen. "Nee." Ook ik heb geen vragen meer, ik mag dan wel hartchirurg zijn, om het simpel te zeggen, de verdere dingen weet ik. Dus is het gesprek afgelopen en lopen we naar de deur uit, Liam's hand heb ik nog altijd vast en ben ik nog steeds niet van plan los te laten. Als we buiten komenn ril ik even, ik probeer sterk te zijn maar je kan je niet zomaar over je amgsten heen zetten, je kan het proberen en dat deed ze zeker, ze deed haar absolute best, maar bij haar zat het gewoon een beetje dieper dan een fobie, veel dieper, dus keoop ze toch een beetje in elkaar. Nu waren ze in de stad, daar konden ze maar beter genruik van maken, dat zij daar een hrkel aan had maakte niet uit verdorie, ze probeerde hem sowieso niet tegen te houden, maar nu waagde ze het niet, dat zou ze zichzelf nooit vergeven. Al was ze ook bang dat ze weer zou flippen, dat was alleen nog maar erger, ze zat haarzelf zo dwars, maar dit moest ze wel aan kunnen. "Zullen we ergens wat gaan drinken? Of lunchen misschien," vroeg ze met hqar gewoonlijke zachte toon. Het was nog redelijk vroeg, maar ze hadden vanochtend beiden niet veel gegeten, dus dan kon het als een soort brunch dienen. Zij had vanochtend in ieder geval helemaal niks gegeten, ze wist dat het slecht was, maar ze was misslijk en kon ht idee om te eten niet uitdtaan, al had ze nu dan wel weer honger. Ach, misschien was het omdat ze moe was, al leek dat haar sterk. Wat dan ook, he
t was nu niet belangrijk.

---

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.

Lizzy's uitleg is choquerend, ze heeft al die tijd met dit geheim gelopen, ze heeft het nooit verteld. En een overval? Het past niet bij Lizzy, totaal niet. "Waarom hebben jullie die overval überhaupt gepleegd?" vraag ik, een beetje sprakeloos. "En als hij opgepakt is kan hij de kinderen niks meer doen, toch?" Misschien is het niet slim om te zeggendat we Harry om hhulp kunnen vragen, ik ken Lizzy en waarschijnlijk gaat ze liever zelf nog de cel in voor die moord, of doodslag dan officieel, dan dat ze Harry nodig heeft. Dan heeft ze nig te vertellen dat Freddie weer eens verdwenen is en vroeger zou ik me niet veel zorgen maken, te weinig zorgen, maar nu ik weet wat ze allemaal uitvoerde, en dat zal vast niet het enige zijn, is dat toxh heel anders, en na de zelfmoordpoging van mijn zoon stokt mijn adem ook als hij mijn belletje niet beantwoord. "Shit," mompel ik en grom zachtjes, ik was zelf ook echt niet altijd een lieverdje, maar onze oudste dochter komt af en toe toch exht tot onhandelbaar. "Heb je enig idee waar ze kan zijn?" vraag ik Lizzy, ik zal zo maar moeten gaan zoeken, het is een klein dorp en ze kan niet ver zijn. Ze vrsagt me opeens waarom ik hier ben en ik bijr op mijn lip. Ik kijk weg, in haar ogen en weer weg. Ik slik. Nu moet ik kiezen. En ik ben egoïstisch. "Ik denk dat het beter is als we uit elkaar gaan. We kunnen niet verder op deze manier, ik ben verliefd op hem Lizzy en daar kan ik niet zomaar overheen komen. Doorgaan maakt ons uiteindelijk beiden ongelukkig. En sorry, ik ben een zak en kies hiermee voor mezelf ja. Het spijt me." Ik wil geen vechtscheiding, ik wil eerlijke verdeling, zij mag het huis als ze dat wilt, ik zal mijn allementatie netjes betalen en ik wil het liefst dat de kinderen halve weken bij mij zijn, zeker nu kan ik dat niet maken en ik zou het ook niet willen. "Dit betekend niet dat ik er niet wil zijn voor de kinderen en.. hopelijk voor jou."

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
Na een lang en onduidelijk verhaal, komt er uit dat Alexis en ik toch op vakantie kunnen. Dokters kunnen altijd zo leuk om de boel heen draaien en na een lang verhaal tot een punt komen. Daar heb ik zo'n hekel, Alexis daar tenminste duidelijk over. die houdt geen lange verhalen op. Ik schud mijn hoofd als hij vraagt of we nog vragen hebben en Alexis heeft ook geen vragen meer. Ik bedank de dokter en sta op. Ik hoef zo niet eerst langs het plan bureau te lopen, de volgende afspraak staat alweer over een maand gepland, als er in die tussentijd wat gebeurd, moet ik de afspraak maar gewoon vervroegen, maar ik was niet van plan om eerder langs te komen. De chemo is ook weer pas over een maand, al weet ik eigenlijk niet meer waarvoor ik het doe, want ik ga toch dood. Samen met Alexis loop ik het ziekenhuis uit en ik voel me moe, ik hou de hand van mijn vrouw stevig vast en ik druk haar wat tegen me aan. Ze zal ook wel moe zijn en naar huis willen, maar het verbaasd me echt als ze vraagt of we nog ergens gaan drinken of zelfs gaan eten en ik knijp zachtjes in haar hand. Ik moet zeggen dat ik vrij weinig gegeten heb vanmorgen en dat ik dat nu wel voel. 'Dat is een goed idee' vertrouw ik haar zachtjes toe en ik blijf staan en houd haar in mijn armen en druk een kus op haar voorhoofd. 'Ik hou van je, mijn liefste Alexis' mompel ik zachtjes in haar oor. Ik glimlachte naar haar en liet haar weer los on naar de auto te lopen. 'We kunnen wel bij Rosie's gaan eten' Ik hou de deur voor haar open en glimlach teder naar haar. Ze vind het vast fijn om bij het restaurant te gaan eten, waarbij we de zeldzame keren als we samen uit gaan, eten en het betekend veel voor ons. Het is er nooit druk en dat is fijn, niet alleen voor haar, maar ook voor mij, want ik heb nu niet zoveel zin in drukte om me heen.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Mijn geheim is nu eindelijk uit, al had ik liever gewild dat het nooit was uitgekomen. Ik had het prima zelf op kunnen lossen, maar nee, nu Louis die kaart heeft gezien, kan ik er niet meer onder uit. Ik vind het vreselijk om het hem te moeten vertellen en natuurlijk als ik klaar ben dan komen de vragen, waarin als ik eerlijk ben, die eigenlijk niet wil beantwoorden, maar ik wil ook niet meer tegen hem liegen. 'Jeremy, hij had geld nodig' zeg ik een beetje beschaamd, 'Ik keek tegen hem op, ik deed alles voor hem' Ik voel een traan vanuit mijn ooghoek naar beneden glijden en verwoed wrijf ik hem weg. 'Je begrijpt het niet' Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. 'Ik was erbij Lou, ik ben toch ook medeplichtig voor die overval, ik heb nooit gewild dat die arme man werd doodgeschoten. Als hij word opgepakt, word ik ook opgepakt en..' Ik val stil en ik kan even niet verder praten. Ik hoor hem vloeken als ik hem daarna vertel dat Freddie weg is en hij vraagt of ik weet waar ze kan zitten en eigenlijk heb ik meerdere opties. Ik weet dat ze optrekt met de oudste zoon van Styles, ik weiger hem Harry te noemen en de andere optie kan zijn, is dat ze bij Horan zit. 'Aaron of Niall' mompel ik zachtjes, 'Dat is het enige wat ik kan bedenken' Ik vraag aan hem wat hij hier nu eigenlijk doet en hij kijkt van me weg en dan kijkt hij me weer aan, door vervolgens weer weg te kijken en ik weet het eigenlijk al, noch voordat er iets uit zijn mond komt en een harde snik komt uit mijn mond. De woorden die hij me daarna vertelt doen pijn. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik wil het niet geloven, ik kan het gewoon niet. 'Denk er nog over na' smeek ik hem en ik doe een stap naar hem toe en sla mijn armen om de middel van mijn man heen. 'Je kan dit niet opgeven, je kan ons niet opgeven' Ik snik zachtjes in z'n trui, het is hopeloos, hij is verliefd op een ander en ik wil er gewoon niet aan dat we gaan scheiden. 'We kunnen in therapie' vertel ik hem zwakjes. Het is een verloren zaak, ik voel dat ik hem niet meer kan doen veranderen, maar het doet gewoon zo'n pijn. Ik begin harder te snikken bij z'n laatste woorden. Hoe moet ik dit aan de kinderen vertellen? Ik heb het gevoel dat ik dit allemaal in m'n eentje doe, dat hij wil scheiden is de druppel die de emmer doet overlopen. Het word me allemaal een beetje te veel en ik laat hem los en ik draai me van hem weg. 'Ga weg' fluister ik zachtjes. Ik wil hem nu niet zien, als ik hem zie dan word ik doodongelukkig omdat ik weet dat hij voor Harry heeft gekozen en dat kan ik gewoon niet accepteren.

---

'Darling, just hold on'

Niall Horan
Ik had dan wel met mijn vrouw ook in dit bed gelegen, echt genot had ik er nog nooit op beleefd. Ik was er dan ook niet heel erg gehecht aan en met Freddie er seks in hebben zag ik niet als een probleem. Het bed was schoon, de kamer opgeruimd, en het meeste wat in de kamer nog aan Cellie deed denken waren haar kleren in de kast. Ik hoorde Freddie wat rommelen in de badkamer en rolde zelf naar de trap, waar we gelukkig niet lang geleden een traplift hadden laten plaatsen, waardoor ik nu niet omhoog hoefde te lopen, wat zoizo niet kon. Boven kwam ik op mijn kont op de vloer terrecht en schoof mezelf zo de slaapkamer in, daar kwam ik met wat moeite het bed op en ik keek het meisje met de blauwe haren aan. "Zullen we maar?" vroeg ik met een kleine grijns aan haar. Ik trok rustig mijn shirt uit en kloopte op mijn schoot als teken dat ze mocht komen zitten als ze dat wilde. Ze had me wel vaker bereden, maar dan nooit echt als het om haar draaide. Dan ging het altijd erom dat ik mijn frustraties eruit kon neuken en klaar kon komen, waarna ik haar betaalde en alles weer verder ging alsof er niets was gebeurt. Ze was mijn persoonlijke hoer geweest, mijn seksslaaf, maar dit was toch anders dan op kantoor of in het geheim in het hutje in het bos. Nu lagen we in een gewoon fijn bed in een warm huis met geïsoleerde muren. Niemand zou ons storen. Ik keek even naar de spulletjes op het nachtkastje. Normaal stonden die alleen daar met kerst, pasen, oud en nieuw, mijn verjaardag, en onze trouwdag, maar ik had zo het gevoel dat daar gelukkig wat verandering in zou komen, zelfs al was dit illigaal.

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Liam vond het een goed idee, nam halt en trok haar dicht tegen zich aan. Een kus werd op haar goorhoofd gedrukt en hij zei dat hij van haar hield, wat haar deed glimlachen en zachtjes zei ze dat ze ook van hem hield. Samen liepen ze naar de auto's en hij stelde voor naar Rosie's te gaan. Dat was een goed idee. Ze konden nu wel naar een lunchroom gaan, maar de rust was gewoon prettig, zeker na fit ziekenhuisbezoek en ze wist dat ze beiden moe waren. Ze kniktw en glimlachte terug toen hij de deur voor haar oprn hield, hij was zo lief, na al die jaren nog. Zelfs het nieuws dat ze op een zekere avond vreemd was gegaan endat hun oudste zoon de zijne niet was had hier niks aan veranderd. Bij jhet kleinschalige en stille, maar bovenal erg prettige restaurant aangekomen gingen ze naar binnen. Maar daar kwam een lichte geur van vers eten hen tegemoet, niet sterk maar genoeg om haar maag om te doen draaien en naar de toildtten te snellen om hier de laatste resten van gisteravond en bovenal gal over te geven. Ze trok door en ging het kleine kamertje uit, om haar handen te wassen en een klein beetje water in haar gezicht te gooien. Hierna ging ze weer terug, naar haar man en de serceerster die er ondertussen was, een bekend gezicht. "Sorry," mompelde ze zachtjes naar Liam. "De geur werd even een beetje veel."

Louis William Tomlinson.

Als hij opgepakt zou worden zou zij dat ook zijn. Oh. Oh ja. Soms ben ik een beetje traag van begrip rn besef ik me dit soort dingen te laat. "Misschien kom jr er makkelijk van af omdst je naar de politie stapt en als ze wetrn dst hij je bedreigd heeft en het zou best kunnen dat de overval zelf al verjaard is. Ik weet het ook niet, sorry." Misschien hoeft ze dan maar kort te zitten, maar ook dat is niks, niet nu. En al wil ik een scheiding, ik wil haar niet de gevangenis in zien gaan. Het gesprek gaat ovee op onze dochter, maar of dat nou een zoveel beter onderwerp is. Lizzy noemt twee namen en ik kan zelf nog een derde toevoegen, de oudtse van Payne, Ezra, hij was hier ook met Jessie, maar Ezra is hier nog niet langs geweest dus ik heb geenbidee. Aaron isniet de Iideale zoon, hij en Harry hebben niet echt een goede band en tsja, het is nou niet exht de jongen waarnee ik mijn dochter uit wil zien hangen. Maar toch hoop ik dat ze bij hem is want mocht ze bij Horan zijn, ik ben er nog niet eens overuiy wst ik dan doe. Ik gooi het er maar uit, ik gooi er maar uit dat ik niet voor haar gekozen heb. Haar reactie is eerst smekend. "Het spijt me. Jij hebt altijd mijn vuur in bedwang gehouden maar nu ik ouder word -word het ook rustiger en is het tijd om het vrij te laten. Het is niet eerlijk om bij jou te blijven, tegenover ons beiden niet." Dan wilt ze dat ik vertrek en dat doe ik. "Sorry, ik- als je wilt praten bel je maar. Doei." En daarmee sta ik buiten de deur. Misschien moet ik zo de kinderen bellen ok te vragen of ze vanavond naar mij toe komen zodat ik het kan vertellen. Hoewel, of naar mij toe komen zo handig is. Maar ik wil hetze zelf vertellen. Als Lizzy werkt haal Iik wel wat kleren weg, maar nu moet ze even met rust gelaten worden. We moeten beiden denken. Ik besluit eerst bij Harry langs te gaan, dan kan ik meteen vragen of Freddie met Aaron is en ik kan toxh moeilijk Horan's huis binnen vallen, hoe graav ik dat ook zou willen. En op het moment ook zeker erg belangrijk en de grote reden dat ik naar de politieman ga; we hebben een hoop te bespreken.

[ bericht aangepast op 5 mei 2015 - 20:42 ]

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik vertel Louis dat hij moet gaan, ik wil hem nu even niet zien. Niet nu het duidelijk is dat we gaan scheiden. Ik wil niet scheiden, maar het zal nooit meer worden zoals het is en dan kan hij maar beter nu vertrekken. Z'n afscheid is best bot, maar zo is zijn manier weer om ermee om te gaan. Voordat ze het weet staat hij buiten de deur en een wanhopige kreun verlaat mijn mond. Het is echt definitief, de kaart die ik in mijn handen heb, scheur ik met een kreet aan stukjes en laat die op de grond vallen. Ik had nooit gedacht dat ze zou scheiden van de liefde van haar leven, maar blijkbaar was Louis niet mijn ware liefde. 'Fuck you Harry Styles' komt er dan grof uit mijn mond en ik kijk even schichtig om me heen, of een van de kinderen dit gehoord heeft, maar het is stil in huis. Louis moet trouwens dit zelf maar tegen hun kinderen vertellen, ik was niet van plan het alleen te doen. Snel loop ik naar de keuken om stoffer en blik te pakken en weer terug te lopen naar de gang om daar de kaart op te vegen en gelijk in de afvalbak te dumpen. De tekst heb ik niet gelezen, wil ik ook niet. Ik moet een manier bedenken hoe ik hem kan aangeven, ik wil niet in de gevangenis belanden vanwege iets wat jaren geleden is gebeurd. Dat kan ik mijn kinderen ook niet aan doen. Ik kijk kort op de klok en schrik als ik de tijd zie. Ik heb straks een afspraak met de mentor van de tweeling en als ik nu niet naar school ga, kom ik te laat. Ik ren naar boven en trek mijn schoenen aan, ik probeer mijn haar nog een beetje te fatsoeneren, mijn ogen zijn rood omrand door het vele huilen en door tijdsgebrek kan ik het nu niet meer camoufleren. Ik ren weer terug naar beneden en besef me dat ik Freddie nog steeds niet gezien heb, noch Jessie en ik snel naar de keukentafel om een briefje voor mijn kinderen neer te leggen. Ik ben op school voor een gesprek. Ik zie jullie straks, ik hou van jullie. Twijfel over die laatste woorden, maar besluit ze toch maar op te schrijven. Ik trek mijn jas aan en pak mijn tas, om daarna het huis te lopen, dat ik voor kort met de man deelde waarvan ik hield, waarvan ik nog steeds houd overigens, maar die mijn hart heeft gebroken. Ik veeg verwoed de opkomende tranen weg en pak de fiets om naar school te rijden. Ik moet er echt ontzettend slecht uit zien, maar het kan me nu even niets schelen. Ik loop naar het klaslokaal waar ik moet zijn en ga voor de deur zitten en slaak dan een diepe zucht. Voor nu heb ik even rust en dat vind ik wel fijn.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Ik spring van de hak op de tak als ik met Kevin probeer te praten, maar ik heb al snel door dat dit niet gaat werken en besluit dan maar dat we het er later wel over hebben. Ik wens Kevin nog succes voordat hij de deur uit gaat om te werken en zucht dan diep als de deur achter hem dicht valt. Dat ging niet helemaal zoals het moest zijn. Ik loop terug naar de keuken, waar ik het telefoonboek vind op de tafel. Ik ga zitten en kijk naar de opengeslagen bladzij waar het nummer van Ava's ouders staat. Ik bijt op m'n lip en pak mijn telefoon tevoorschijn. Als ik ze bel en ik vraag naar Ava, zou ik haar dan ook echt aan de lijn krijgen of schepen ze me af? Ik realiseer me dat ik eigenlijk vrij weinig over mijn schoonouders weet, mijn schoonvader mocht me niet zo, dat weet ik wel en mijn schoonmoeder kon altijd heerlijk koken en vond me wel aardig, maar dat kon zelfs wel schone schijn zijn, ik ben niet voor niks politie agent, zulke dingen voel ik ook wel. Ik pak het boekje en sla het weer dicht. Ik bel straks wel, ik heb er nu geen zin in, want ik ben nu toch boos. Ik kan beter bellen als ik wat ben afgekoeld. Ik sta weer op en besluit maar om naar boven te gaan en mijn tanden te gaan poetsen. Dan doe ik tenminste nog wat nuttigs. In de badkamer poets ik snel mijn tanden en mijn gedachte dwalen even af naar Louis. Ik heb sinds de bewuste dag niks meer van hem gehoord en ik twijfel of ik hem zal bellen of niet, maar ik wil ook niet te wanhopig over komen. Ik wil alleen maar weten voor wie hij zal kiezen en diep van binnen ben ik als de dood dat ik hem kwijt raak, want ik hou echt van hem. Ik spoel alles nog even na en op het moment dat ik mijn gezicht wil afdrogen gaat de bel. Ik frons licht, want ik verwacht niemand. 'Ik kom' roep ik naar de deur, alsof die persoon aan de andere kant dat kan horen en snel loop ik de trap af en ik open de deur. Mijn mond valt nog net niet open, maar mijn ogen worden wel groot van verbazing. 'Lou'? Mijn stem schiet over en snel open ik de deur nog wat meer en ik kijk hem vragend aan.

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Ik hield even halt bij de auto om Alexis wat dichter tegen me aan te houden en een kus op haar voorhoofd te drukken. Ik vertelde haar dat ik van haar hield, ik kon het haar niet vaak genoeg zeggen en zeker in deze omstandigheden zou ik het wel eens vaker gaan zeggen. Ik glimlachte toen ze zei dat ze ook van mij hield en we stapte samen de auto in. Ik kon wel zeggen dat we eigenlijk wel sterker waren geworden, zeker ook nadat ze haar geheim aan mij had verteld, dat ze was vreemd gegaan en daarna een zoon had gekregen dat niet van mij was. Ieder ander zou bij haar weg zijn gegaan, maar ik niet. Ik hield teveel van haar om boos op haar te kunnen zijn, ik wist een deel van haar verleden en dat speelde ook mee met alles, maar ik kon haar gewoon niet verlaten. Bij het kleine restaurant aangekomen liepen we samen naar binnen. Het was onze vaste plek, het was er altijd fijn om te eten en nu we nog niet terug naar huis gingen, konden we hier ook wel praten over hoe nu verder. Ik snoof even bij de verse geuren van het eten en toen ik Alexis naar het damestoilet zag hollen, fronste ik bezorgd en ik bleef staan om op haar te wachten en inmiddels was de serveerster ook gekomen, een meisje dat hen wel vaker bediende en mij herkende en ze glimlachte vriendelijk. Ik draaide me om toen ik een stem achter me hoorde en bezorgd keek ik naar mijn vrouw. 'Gaat het liefje'? vroeg ik haar en ik bestudeerde haar. Ze zag een beetje grauw en ze zag er moe uit, maar dat was ik ook. Snel pakte ik haar hand en ik liep samen met haar de serveerster achteraan, die discreet niks zei en een tafeltje voor ons een beetje achterin had. Ik bedankte het meisje snel en ging zitten om daarna weer naar Alexis te kijken. 'Je word toch niet ziek'? vroeg ik haar zachtjes. Ik was bezorgd om haar, dat kon je wel zeggen, het was niet niks wat er allemaal gebeurde. Ze was amper ziek, de enige keren dat ik haar ooit ziek had gezien, was toen ze zwanger was en dat was jaren geleden geweest, maar dat kon nu toch niet? Ik zuchtte en pakte haar hand om daar liefdevol over heen te wrijven. 'Als het niet gaat, dan moet je het zeggen en dan gaan we naar huis liefje' vertelde ik haar zachtjes, kauwend op mijn lip.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddjie" Kaya Tomlinson.

Het was vast het idee van haar moeder geweest haar Frederica te noemen, een beschaafde naam. Haar vader kwam toen vast met Jessie. Freddie en Jessie, klonk dat niet even grappig? Haar vader had er toen ze jong waren grapjes tegen gemaakt tegen de andere oudera op de kleiterschool. Maar hoe de namen nou echt tot stand waren gekomen wist ze niet precies, ze haf er nirt naar gevraagd en het had haar ook nooit geboeid, dat deed het nog steeds niet en waarom ze er nu aan dacht wist ze niet. Niall hielp zichzelf met de nodige moeite het bed op en ontdeed zic.h alvast van zijn shirt, om hierna op zijn schoot te kloppen. Haar schoenen had ze al uitgedaan en ze nam plaats op zijn schoot. Haar heupen klemde ze tegen die van hem en ze schuurde hun geslachtsdelen langs elkaar. Ze keek hem aan en drukte een korte, tongloze, kus op zijn lippen, geen peck, echt wel een stukje lamger, maar wel kort. Haar handen gingen ovee zijn borstkas naar beneden, naar zijn broek, en opende de gulp en rits behendig, haar hand gleed even zijn boxershort in, over zijn geslacht en daarna weer terug om haar shirt over haar hoofs te trekken en achter haar te gooien, de bh die hij al had geopend ging hier al snel achteraan en ondertussen stopte ze niet te bewegen.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Freddie luisterde naar me en kwam op mijn schoot zitten, waardoor ik mijn armen stevig om haar heen sloeg. Ik liet mijn handen naar haar billen glijden en masseerde die rustig. Het geschuur tegen mijn heupen was fijn, maar de kus zeker ook. Het was niet lang, maar wel prettig. Ik voelde hoe ze mijn broek losmaakte, waardoor ik mijn handen naar haar knoop liet gaan en die rustig losmaakte. Ik kreunde zachtjes toen ze over mijn lid ging. Het voelde heerlijk, maar was snel alweer verdwenen, omdat ze haar shirt uittrok. Ik trok intussen haar broek een stukje omlaag trok, waar ik mijn hand in haar onderbroek liet glijden. Mijn vingers liet ik over de zachte huid van haar privé-sferen gaan. Mijn andere hand omsloot een van haar prachtige borsten, en ik masseerde zacht, terwijl ik heel systematisch rondjes draaide met mijn duim over haar klitje. "Ik denk dat die broeken nog wat in de weg zitten, prinses. Vind je niet?" vroeg ik poeslief en verleidelijk in haar oor, voor ik mijn lippen in haar nek drukte. Zelf kreeg ik mijn eigen normaal al met moeite kwijt en nu begon die steeds strakker te zitten, zelfs al zat de knoop los. Ik zou nu we zo op elkaar zaten de stukken stroeve stof niet van onze lichamen kunnen verwijderen, dus dat zou ze echt zelf moeten doen. Intussen probeerde ik haar gewoon te laten genieten en wat liefde te geven die ze thuis duidelijk te kort kwam, of in elk geval in deze vorm. Nu ze haar gevoelens aan me had voorgelegd, was het ook wel duidelijk waarom ze geen vriendje had, maar ik probeerde er nu maar niet aan te denken, om dit niet gecompliceerder te maken dan het was. Ik gaf namelijk wel om haar, maar meer kon het gewoon nooit worden.

Gary Christopher Beale
Ik had vandaag een aantal gesprekken met ouders van kinderen waar ik wat zorgen over had. Sommigen door het feit dat de cijfers hard omlaag gingen, maar anderen om compleet andere redenen. Zo ook de Tomlinson tweeling. Ze hadden allebei in het ziekenhuis gelegen, en we hadden ze met de klas allebei een kaart gestuurd met een cadeautje erbij. Nu waren ze dan wel terug op school, maar ik had echt nog een aantal grote zorgen om de twee kinderen. Nu had elk kind natuurlijk eigen problemen, maar gezien ze een stel ouders hadden, werd het een gesprek. Ik rondde nog wat papierwerk af van het voorgaande gesprek af en voerde het in op mijn laptop. Rose lag in de hoek op een kussen. Meestal nam ik haar alleen mee als ik alleen gymles gaf, maar ze was laatst gesteriliseerd, voor ze voor het eerst loops werd, en ik was gewoon nog erg voorzichtig met haar. Daarbij had ik haar graag bij me. Mijn ogen gleden naar de klok, die aangaf dat het tijd was voor mijn gesprek met de Tomlinsons. Ik trok mijn overhemd recht en liep toen naar de deur. Buiten zag ik mevrouw Tomlinson zitten, verwaaid, duidelijk treurend, en ronduit uitgeleefd. Het was mijn plaats niet om er naar te vragen, wat ik dan ook maar niet deed, al zou dit ook een teken kunnen zijn dat er naast gezondheidskwesties veel grotere problemen waren in het gezin. "Mevrouw Tomlinson? Komt u binnen, dan kunnen we in privacy praten." zei ik tegen de vrouw, die op een stoeltje naast de deur stond. Ik voelde intussen hoe Rose naast me was gaan staan, die ik met een kleine hoofdbeweging en een zacht geluidje terugstuurde naar haar kussen. De hond zou straks genoeg aandacht krijgen, maar nu had ik mijn onverdeelde aandacht nodig voor mevrouw Tomlinson en de problemen van haar kinderen. Ik wachtte bij de deur, om die achter haar te kunnen sluiten. "Wilt u het eerst over Freddie of over Jessie hebben?" vroeg ik aan haar, wachtend tot ze binnen zou komen en we konden beginnen. Hierna zou ik lekker naar huis gaan, koken, eten, en nog lekker hardlopen.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik leg een briefje voor de kinderen op de keukentafel neer, zodat ze zich geen zorgen hoeven te maken als ze straks thuis komen. Freddie is nog steeds niet thuis, maar ik heb geen tijd meer om te gaan zoeken, want straks kom ik te laat voor het mentor gesprek van de tweeling en als ik daar klaar mee ben, zal ik wel langs de drie potentiële kandidaten fietsen, waarvan ik dacht dat ze daar was. De emoties razen door mijn lijf als ik mijn fiets pak en zo naar school fiets. Ik had geen tijd meer om me te fatsoeneren, ik heb die Gary nooit ontmoet, het zal wel een saaie oude man zijn, voor hem hoef ik me dan ook niet meer op te tutten. Bij school aangekomen zet ik mijn fiets netjes in het fietsenhok en ik loop snel de school binnen. Ik ga zitten op een stoel voor de deur en ik kijk even op de klok die op de muur in de gang hangt en ik zie dat ik op tijd ben. Nu het definitief is dat Louis en ik gaan scheiden, moeten er zoveel dingen geregeld worden en ik moet sowieso een advocaat zoeken. Ik wil dat ik de voogdij krijg, want de moeder is toch altijd degene die de kinderen krijgt? Ik schrik op uit mijn gedachte als ik een stem hoor en ik kijk op en zie een jongeman in de deuropening staan. Dit kan toch niet de mentor zijn? Hij is nog zo jong en knap en ik schrik van mijn eigen gedachte en snel sta ik op. 'Zeg maar Lizzy' zeg ik snel en misschien een beetje ongemakkelijk, want er is geen Lizzy Tomlinson meer en ik kan wel janken, maar niet nu. Ik loop het lokaal binnen en ik zie in de hoek een hond liggen. Ik ga gauw op de stoel voor het bureau zitten en ik kijk kort naar de hond. 'Mijn..man is helaas verhinderd' vertel ik de man en ik kan er niks aan doen als ik wat haper bij die woorden. Hij vraagt aan mij over wie we het eerst kunnen hebben en ik schraap mijn keel. 'De oudste maar, dat is Freddie' Ik bijt op m'n lip en kijk nog eens naar de hond. Het is een mooi beest en ik ben nooit zo van de huisdieren geweest, al wilde de kinderen dat altijd wel, maar dan wist ik wel wie altijd die beesten eten kon geven of uit laten. 'Is dat uw hond'? vraag ik Gary, 'Het is een mooi beestje' Ik glimlach een beetje scheef en ik ben eigenlijk wel blij dat ik nu wat afleiding heb, al gaat het over de kinderen en zijn er daar ook een heleboel zorgen.

---

'Darling, just hold on'

Gary Christopher Beale
Mevrouw Tomlinson leek van me te schrikken, maar zei snel dat ik haar bij haar voornaam moest noemen. "Aangenaam. Ik ben Gary Beale, zeg maar Gary, mevrouw." zei ik, terwijl ze langs me liep het lokaal in. Ik sloot de deur achter ons af en ging achter mijn bureau zitten. Het was helaas dat haar man verhinderd was, maar ik kon ook alleen met haar praten. Ik had haar gehaper gehoord, maar ging er niet verder op in. Er was meer in dit gezin aan de hand, en juist daarom had ik om dit gesprek gevraagd. Ze wilde het als eerste over het meisje hebben, waardoor ik wat in mijn papieren rommelde, zodat ik de juiste papieren voor me had. Ze vroeg intussen over Rose. Ik glimlachte en knikte. "Dat is Rose. Ik neem haar meestal niet mee als ik binnen lesgeef, maar ik wilde graag nog een oogje op haar houden. Ze zal ons niet storen." zei ik rustig voor ik mijn keel schraapte en even over de formulieren scande. "Ik weet niet of u het heeft gemerkt, maar Freddie is gestopt met spijbelen. Nu is dit normaal geen reden voor een gesprek, vooral omdat ze voor het ongeluk zeker de helft van haar lessen stelselmatig miste, maar met het spijbelen lijkt ook haar levenslust te zijn verdwenen. Ze was altijd een actief meisje met interesse in de lessen en goede cijfers, maar sinds ze terug is, is ze dat verre van. Ze staart wat leeg voor zich uit en ook haar cijfers gaan achteruit. Weet u wat er de hand is? Want als dit doorzet zal ze volgend jaar haar examens niet halen, als ze het al tot het volgende jaar haalt. Ze is een heel slim meisje met een stralende toekomst en het zou zonde zijn als dat ter gronde gaat door iets waar aan gewerkt kan worden, ofwel op school, ofwel thuis." vertelde ik haar, terwijl ik wat met mijn pen speelde. Ze was een mooie vrouw, daar kon niemand omheen, maar daar liepen er veel van in deze buurt en ze was getrouwd. Ik haalde een hand door mijn zwarte krullen en wachtte op een reactie van de vrouw. Ik maakte me echt zorgen om het meisje, nog wel meer dan over de jongen, want hij zou zijn eindexamen qua cijfers in elk geval wel halen, wat het meisje niet zou lukken, zelfs al zou het meisje het qua datum eerder halen dan de jongen. Ik wilde gewoon dat ze beiden met goede cijfers zouden slagen, zelfs al was dat niet makkelijk met een ongeluk in hun 5e jaar en de verandering in motivatie en levenslust.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Gary was geen saaie oude man voor wie ze hem had verwacht. Hij was een jonge en zeker geen lelijke man en dat had ze eigenlijk niet verwacht. Ze knikte toen ze hem maar bij zijn voornaam moest noemen en haar aandacht ging even naar de hond in de hoek. Ze had een mooie naam en ze luisterde aandachtig naar de uitleg die Gary haar gaf. Haar tas zette ze halverwege maar op de grond neer, want het zag er zo raar uit als ze haar tas op haar schoot hield, alsof ze de eerst volgende bus moest halen. Ze keek nog eens naar de hond en glimlachte een beetje. Ze keek weer op toen Gary zijn keel schraapte en haar begon te vertellen over Freddie en ze beet op haar lip. Ze had hem alleen verteld dat de kinderen allebei een ongeluk hadden gehad, en tegen Freddie en Jessie had ze gezegd dat ze dat ook maar moesten zeggen. Er was nog nooit iemand dood gegaan van een leugentje, maar nu ze zo hoorde hoe het met Freddie ging, twijfelde ze erover om hem te vertellen wat er nu werkelijk aan de hand was. 'Freddie is..een moeilijk kind' zei ik toen wat onzeker toen hij klaar was met z'n verhaal, al had ik de helft eigenlijk niet mee gekregen omdat ik meer naar hem aan het staren was. Want oké, hij was knap, dat kon ik zeker niet ontkennen en misschien lag het wel gewoon aan mijn hormonen en ik was nu ontzettend emotioneel. 'Freddie heeft een verleden met drugs' Ik gooide het er maar gewoon uit en keek hem recht aan, maar ik voelde de tranen in mijn ogen branden en ik wilde niet dat hij dat zag, dus toen keek ik maar naar mijn handen. 'Drie weken geleden is het uit de hand gelopen' Ik beet op m'n lip en draaide nerveus met mijn handen. 'Ik wist het niet, ik ben een slechte moeder, allebei mijn kinderen hebben een zelfmoordpoging gedaan meneer Gary en nu gaat mijn man ook nog bij me weg omdat die klootzak is vreemd gegaan met een man'! Ik gooide het er allemaal uit en ik keek verschrikt naar hem op, want dat was niet de bedoeling geweest om haar hele gezin op straat te gooien. 'Het spijt me' zei ik hem toen snel, 'We hadden het over Freddie en niet over mezelf' Ik schraapte mijn keel en veegde verwoed in mijn ogen om die verdomde tranen maar weg te halen. 'Freddie heeft een overdosis gehad, sinds dien staat ze onder toezicht en daar zal het waarschijnlijk door komen, omdat ze cold turkey is afgekickt en ze dat spul niet meer kan gebruiken' Ik zuchtte diep en knakte met mijn vingers. Hij moest wel denken dat ze een slechte moeder voor haar kinderen was, dit was gewoon niet normaal.

---

'Darling, just hold on'

Gary Christopher Beale
Mijn zorgen over de twee kinderen van de vrouw tegenover me waren enorm groot. Zeker toen het eerste wat er uit de mond van haar moeder kwam was dat ze lastig was. Tot nu toe had ik nooit gedacht dat ze echt heel moeilijk was. Kijk, ze was niet het makkelijkste, maar nu ook niet echt een probleemkind in mijn ogen, maar ik wist natuurlijk ook niet wat er buiten school gebeurde. Ik noteerde het wel en schrok eigenlijk door wat volgde. Het meisje keek inderdaad niet altijd helder uit haar oogjes, maar ik dacht dat het door een tekort aan slaap was gekomen. Ik noteerde alles wat de vrouw me vertelde, maar ik schrok zeker wel toen ze opeens uit de band sprong over zichzelf en haar man en alles. Ik keek haar met grote schrik in mijn ogen aan. Dit had ik echt niet verwacht, maar nu begon ook wel te dagen dat het een hele grote impact op haar had gehad, en op de kinderen. "Geen probleem, mevrouw. Dit is verre van niets en het is logisch dat zowel u als uw kinderen dit heel zwaar valt." zei ik voor de dame verder ging met het verhaal over haar kind. Ik schreef, nog niet helemaal bekomen van de plotse ontploffing van de vrouw, mee met de woorden die uit haar keel kwamen. Ik rondde de woorden af en keek haar weer aan. "Bedankt voor het vertellen. Ik kan u en uw gezin informatie meegeven over therapie, voor uw kinderen, misschien zelfs het hele gezin, zodat ook na de drugs Freddie een uitlaatklep krijgt. Dat ze ook zichtbaar krijgt dat ook het leven zonder drugs een goed leven kan zijn met plezier momenten. Dit kan op school gebeuren, maar ook privé." zei ik zachtjes, terwijl ik nog wat dingen noteerde. Straks zou ik hopelijk ook nog uitleg krijgen over Jessie, gezien ze had gezegd dat hij ook een zelfmoordpoging had gedaan. Ik had hem nooit gezien als een suïcidaal kind, maar een jongen met dromen en vrienden. Hij was altijd wel teruggetrokken geweest, maar dat had ik nooit als problematisch gezien, want er waren een stuk meer van die kinderen. Misschien moest ik binnenkort toch wel beginnen met die cursus kinderpsychologie, maar ik had het altijd uitgesteld tot na dit jaar, omdat dit mijn eerste jaar was als mentor, maar ik had het misschien toch beter hiervoor kunnen doen, gezien wat hier nu allemaal bleek te spelen. Ik zuchtte zachtjes en legde mijn hand meelevend op die van Lizzy. "Het spijt me echt dat dit allemaal is gebeurt, mevrouw. Het is altijd verschrikkelijk, maar zeker in zo'n korte tijd." vertelde ik haar oprecht meelevend. De dame had het niet makkelijk en verdiende alle steun die ze kon krijgen.

---

Bowties were never Cooler