» House of Glycias. || Speeltopic. « - Speeltopics

25 april 2015 - 20:59 Kefe is offline

Kefe 5051

House of Glycias.

De tijd waarin slaven, mannen in jurken, intriges, gladiatoren en driehoeksverhoudingen volkomen normaal was, is één familie te vinden, de Glycias familie, een immens rijk gezin dankzij hun prijsgladiatoren. Dit gezin met twee ouders — die beiden hun eigen geheim dragen — en hen kinderen, die zelf ook niet heilig blijken te zijn.
Een groot huis is echter niet enkel gebouwd op de familie zelf, maar ook op degene die hen helpen — niet iedereen even vrijwillig — zoals hun slaven en gladiatoren, die ook ieder een uniek verhaal hebben.
Zal de familie in gaan zien dat slaven soms ook gevoelens hebben, en dat hun rebelsheid hen ook in de problemen zou kunnen brengen. Vooral nu er word gesproken over Spartacus en zijn Ludus die aangevallen is door hem en de andere slaven..

Rollen.

Regels.

Shipnamen.

Namen.
Dionysius × Tatyana.
Egan × Castor.
Saul × Charis.

Shipnaam.
Dionaya,
Cagan.
Chaul.

Slavenlijst.

Familielid.
Tatyana Aquilia Glycias.
Livia Vesni Glycias.
Aurelia Agnesca Glycias.
Alistair Deborus Glycias.
Castor Remus Glycias.
Horatius Bonito Glycias.

Lijfslaaf.
Charis.

Nerissa.
Egan.
Varinia.

Namen.

Gebruikersnaam.
Wrestler
Mhyresa
C6H12O6
Iraious
Sereine
Blurryface
LakeTown
Esca
DarkAng3l
Malachai
Dumbledore
Dionysia
Eavan
McCarthy

Naam.
Cherona.
Nien.
Kyle.
Anaïs.
Maia.
Newt.
Lieke.
Xanthe.

Amber.

Het begin.

Het avondeten is net geweest voor zowel de familie als de gladiatoren. Vandaag is er een opstand geweest omdat er nieuwe gladiatoren / slaven aangekomen waren. Beneden, waar de gladiatoren slapen hebben twee nieuwen elkaar aangevallen, en dat is erg uit de hand gelopen. Het is vandaag dus sowieso een vreemde dag geweest. Het was vandaag warm, dus daar werd het maar op gegooid. De hitte is nog niet helemaal gezakt, maar het is nu wat beter uit te houden. Sommige gladiatoren kiezen er nu dus voor om even te trainen, vooral gezien er binnenkort een evenement aankomt waar zij op en top moeten zijn. De familie zal zich even terugtrekken zo na het eten, misschien dat ze vanavond nog plannen hebben.

× Rollentopic. × Praattopic. × Speeltopic. ×

[ bericht aangepast op 26 april 2015 - 0:53 ]

I'm your little ray of pitch black.

8 mei 2015 - 22:49 Mahoganaea is offline

Mahoganaea 1551

Livia Vesni Glycias.
Accidere ex una scintilla incendia passim.

Mensen die haar gehoorzaamden respecteerde ze. Je moest leren accepteren dat er verschillen waren in rang. Livia kon zich niet indenken hoe het zou zijn geweest als zíj degene was geweest die in de huid van slavin zou moeten kruipen. Nu dat niet het geval was, wilde ze daar ook niet bij stilstaan. Er werd voor haar gedaan wat ze van men vroeg.
Mooi.
Dat zouden ze zo moeten houden.
Anderen gebruiken om zo te krijgen wat ze wilde? Het was precies de manier waarop Livia te werk ging – mits ze deze persoon verafschuwde. Dit was dus toepasbaar op een groot gedeelte van de mensen die hier rondliepen. Zowel familie als slaven. Vertrouwelingen daarentegen probeerde ze onbeschadigd te laten.
Kalindi deed zoals van haar werd gevraagd. Daarbij kreeg ze er nog informatie bij. Roddels, feiten of grappige weetjes. Ze hoefde maar met haar vingers te knippen en Kali was daar om haar te voorzien.
Zoals ze altijd beweerde: mensen zijn vreemde dingen. Hoewel ze A zeggen, doen ze B. Je weet nooit wat je voor je kiezen krijgen kan. Vandaar dat Livia al lang geen waarde meer hecht aan de mening van anderen. Ze doet zoals zij dat wil, wanneer zij dat wil.
Ongeacht de consequenties.
Ergens kon ze het leed van de gekozen slavin begrijpen. De andere dienstdames waren lang zo vriendelijk niet tegen haar als zou moeten. Belachelijk als je het aan haar vroeg.
Ze kon zich geen vriendelijker persoon indenken dan de jongedame die haar vaak genoeg vergezelde.
De tafel waar ze aan zat, herkende ze als geen ander. Zo vaak had ze hier verplichte diners moeten ondergaan met familieleden. De herinneringen daaraan waren niet goed.
Voor nu was het fijn om te kunnen zitten op iets dat niet constant bewoog. Het bespaarde haar een blauw achterwerk.
Het deed haar goed dat Kalindi onmiddellijk gehoorzaamde bij haar woorden. Het zou wat zijn… de fijnste slavin die weigerde.
'Ik dank U voor deze gelegenheid, vrouwe,' begon Kalindi. Livia deed alsof ze niet zag dat er een gebed uitging naar de Goden. Alsof die Goden ook maar iets goed hadden gedaan. als ze al bestonden, dan voerden ze niet veel uit.
Aandachtig luisterde ze naar de woorden van de dame naast haar.
'Daarstraks in de keuken heb ik verscheidene zaken gehoord, waarbij één van deze praat U betreft. Blijkbaar gaat het gerucht dat U wordt uitgehuwelijkt, daardoor bent U pas zojuist teruggekomen van familie. Het volgende nieuws betreft jongemannen waar de namen niet van gezegd werden ; kennelijk hebben er twee nieuwe gladiatoren elkaar aangevallen, wat uit de hand is gelopen. Wilt U dat ik achter de namen van deze twee kom, dame Glycias?'
Nadenkend reikte Livia uit naar het brood. Met haar tengere vingers scheurde ze er een stukje vanaf. Wilde ze dat? Wilde ze dat dat werd uitgezocht?
‘Ik word uitgehuwelijkt? Zeer apart,’ peinsde ze hardop. Waarom zou haar dat immers overkomen?
‘Als je denkt dat het van enige waarde is, dan mag je het voor me uitzoeken. Wie weet wat deze opstand immers nog teweeg gaat brengen,’
Bij dat idee bekroop een uiterst kleine glimlach Livia’s lippen.
Was dit het teken waar ze al die tijd op had gewacht?
De vrouw at en dronk de benodigdheden die haar lichaam van haar verlangde, voor ze overeind kwam van haar stoel. ‘Zullen we naar mijn vertrekken gaan?’
Hoewel het werd geformuleerd als een vraag, was het alles behalve.
Livia liep voor haar slavin uit naar de deuren toe.
Ach. Was thuis zijn niet geweldig?

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

13 mei 2015 - 17:26 Elentiya is offline

Elentiya 12315

Varinia.

Zachtjes zetten ik mijn tanden in mijn onderlip bij het horen van Horatius zijn zachte zucht. Ik had op voorhand al kunnen weten dat mijn woorden niet hetgeen was geweest wat hij had willen horen. Ingaan op dit soort dingen vielen mij zwaar, vooral bij onbekende die ook nog eens van het andere geslacht waren – wat dat betreft was ik ergens behoorlijk bedorven. Tot nu toe waren er maar enkele tegenover wie ik mezelf iets had weten te openen, en dan was dat nog het meeste tegenover Saul gezien hij iets weghad van mijn kleine broertje wat het bijna automatisch maakte om hem niet volledig te wantrouwen.
'Wil je me alsjeblieft iets over jezelf vertellen? Of wil je liever dat ik eerst iets over mezelf vertel?'
Nieuwsgierigheid vloeide direct door mijn binnenste heen – dreven de binnengekomen beelden die mijn hoofd aan het weven was direct weer weg – en ik knikte zonder twijfel met mijn hoofd. Luisteren kon ik als de beste, misschien dat dat ook iets was wat eerder kwam doordat ik zelf dan niet veel hoefde te vertellen. Al vond ik het ook veel fijner om iemand zijn of haar verhaal aan te horen. Sommige dingen die iemand vertelde lieten al vrij snel zien wat voor karakter diegene was, of ze gaven je een beeld over wat voor persoon er in diegene zelf school.
Van mezelf wist ik dat ik het mezelf niet geheel makkelijk maakte – evenals anderen. Om een band met iemand te kunnen creëren was het noodzakelijk om zelf ook eens diegene te zijn die haar verhaal vertelde om zo te laten zien wie ze was. Ik moest er nog in groeien, hield ik mezelf vol. Dat was in ieder geval al een betere gedachten dan toen ik mijn ouderlijk huis verliet
'Denk er nog maar even over na. Dan gaan we eerst een stukje harder,' klonk Horatius zijn stem weer, al was het zijn arm die me afleidde toen hij deze zacht om me heen sloeg. Tijd om een protesterend geluidje uit te brengen had ik niet. De prachtige merrie kreeg de sporen, waarop ze direct reageerde en vloeiend oversprong op galop. Om meer steun te hebben grepen mijn vingers de stoffen van Horatius zijn kleding stevig vast en drukte ik mezelf onbewust iets dichter tegen hem.
Ondertussen gleed een kleine glimlach over mijn lippen heen bij het voelen van de soepele bewegingen die zijn paard maakte – niet te snel, niet hard maar beheerst. 'Hebt u haar zelf zo ingereden?' De vraag was eruit voor ik er erg in had, en mijn ogen zochten zo goed als kon die van Horatius.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

13 mei 2015 - 18:42 Karube is offline

Karube 17099

Saul.

_______________________________________________

Ik hief mijn hoofd iets op van verwarring toen ik Charis een hap lucht hoorde nemen. Ze had het niet opvallend gedaan, maar ik had haar ongemak vooral kunnen voelen aan haar hand. De manier waarop ze direct daarna verderging met strelen alsof ze mijn aandacht weg wilde trekken van haar lichaamstaal. Ik kon niet zeggen of het een positieve of negatieve reactie was geweest. Ik hoopte uit de grond van mijn hart dat het geen nare herinnering was geweest. Met een kleine frons bedacht ik me dat ik nog eigenlijk vrij weinig van de vrouw wist. Of zij van mij.
Ik had haar niet aangekeken, maar ik voelde haar hand een paar seconden later weer ontspannen. De glimlach die ze vervolgens mijn kant op wierp was het tegenovergestelde van de emotie die ze even daarvoor over had laten komen en mijn zorgen om haar verdwenen daardoor naar de achtergrond. Ik kon niet anders dan haar met een glimlach aankijken. Haar gezicht was zo stralend en lief, helemaal als ze zo vrolijk keek.
‘Nou, naar de markt uiteraard, en dan wat koken. Vervolgens de kinderen ophalen bij hun vriendjes, en uiteraard vervolgens lekker lang in bad bijkomen van zo’n zware dag.’ somde ze vlot op en terwijl ik naar haar luisterde had ik een aantal keer met mijn hoofd geknikt. ‘Ik heb geen idee wat Tatyana van plan is eigenlijk, maar het is niet zo erg als het allemaal klinkt,' vervolgde ze. 'Ze had me eerder gezien, maar ze liet me hier ook zitten.'
'Ik hoop dat ik je niet in problemen heb gebracht,' zei ik terwijl ik met een bezorgde blik op mijn lip beet. De gedachte dat Charis straf zou kunnen krijgen door mijn idee, maakte me even goed misselijk.
‘En wat zijn jouw bijzondere plannen? Op die ribben na.’
Ik haalde even mijn schouders op en probeerde de steek in mijn ribben te negeren, 'Weer sparren natuurlijk,' begon ik. 'Binnenkort is er een belangrijk gevecht en ik ben nog niet van plan om het lootje te leggen.' toen ik me besefte hoe ernstig dat klonk slikte ik en ik bracht een ongemakkelijk lachje uit.
‘Doe je wel voorzichtig? Ik wil me niet nog meer zorgen hoeven maken om je.’ Ik keek haar verrast en met open mond aan, maar tot mijn spijt zag ik dat ze vol schaamte naar de grond keek. Ik kneep nog een keer zachtjes in haar hand en probeerde een rustgevende blik haar kant op te werpen.
'Ik beloof het je,' zei ik uiteindelijk terug, wetend dat - dat eigenlijk niet kon.

Caution first, always.

14 mei 2015 - 15:06 Kefe is offline

Kefe 5051

C H A R I S .

‘Ik hoop dat ik je niet in problemen heb gebracht,’ niet alleen zijn stem had aangeduid dat hij bezorgd was om me, maar ook zijn uitdrukking. ‘Natuurlijk niet, Tatyana is een goede Domina. Als ze me net nodig had gehad zou ze me wel iets gezegd hebben, maak je maar geen zorgen om mij.’ Ik glimlachte lichtjes, vooral gezien het niet meer dan de waarheid was. Als ze het er niet mee eens was geweest dat ik daar aanwezig was dan had ze me wel wat gezegd, en dat had ze niet gedaan. Ze was te druk bezig met Dionysius geweest.
‘Weer sparren natuurlijk,’ begon Saul, ‘binnenkort is er een belangrijk gevecht en ik ben nog niet van plan om het lootje te leggen.’ Het eindigde met een ongemakkelijke lach, waardoor ik op mijn lip beet. Het was simpel, en ik wist precies hoe de politiek hierin was — maar dat nam niet weg dat het een klap was als zoiets zou gaan gebeuren. Ik slikte hoorbaar, waarna ik een klein glimlachje forceerde. ‘Je moet gewoon iets vinden om te willen blijven leven,’ sprak ik hardop, waarna ik een redding nodig vond, ‘dat heb ik meerdere mannen hier horen zeggen.’ Had ik dat wel iemand horen zeggen, of was dit eerder iets dat ik zelf als oplossing zag? Wat een vreselijke oplossing was dat eigenlijk.
Er werd in mijn hand geknepen na mijn opmerking, waardoor ik eigenlijk verplicht werd op te kijken. Saul keek me met een rustgevende blik mijn kant op, maar niet voordat ik een verbaasde blik zag verdwijnen. ‘Ik beloof het je.’ Met een verlegen glimlach had ik geknikt. ‘Dat is het enige dat ik verlang.’ Zacht beet ik op mijn lip terwijl ik hem nog even aankeek. ‘Ik weet dat je die belofte niet kunt maken, maar het voelt…’ ik twijfelde even ‘vreemd genoeg goed.’
Omdat ik besefte dat ik ditmaal degene was die het te serieus maakte lachte ik even ongemakkelijk. ‘Je zou toch denken dat na zoveel jaar je hieraan gewend zou raken.’ Ik schudde mijn hoofd. Natuurlijk deed je dat niet, dat was veel te makkelijk — ons leven was nooit simpel. Er waren teveel obstakels, waardoor we niet konden leven zoals we wilden — wat me naar de volgende vraag leidde, wat was het nou precies dat ik wilde?
Mijn ogen gleden alle kanten op, voordat ze bij Saul eindigde. Was dat wat ik wilde? Was dat wat ik nodig had? De man was te beschadigd om te weten wat hij zelf wilde — maar dat nam niet weg dat hij een geweldig persoon was. Dat nam helemaal niets weg. Opnieuw beet ik op mijn lip, terwijl ik met mijn vrije hand door mijn haren gleed. Waarom was iedereen aan wie ik me vastklemde zo beschadigd? Alle mensen die ik liefhad, waren zo vreselijk beschadigd, en ik wilde hen gewoon helpen — ik wilde Saul helpen.

D I O N Y S I U S .

Na een lange tijd gezwegen te hebben besloot Tatyana weer te spreken. ‘Ik behoor niet tot de familie, enkel tot mezelf.’ Hierna had ze haar hand op haar borst gelegd, waaronder ik haar hart kon voelen. Deze klopte harder dan elke emotie die ze nu had laten zien aan mij. ‘Je hebt gelijk.’ Ikzelf zag het dan misschien wel niet zo, maar het liet haar overduidelijk beter voelen dan ze nu deed, dus wie was ik om dat weg te nemen?
‘Ik hoor bij wie m’n hart heeft,’ sprak ze weer. Zwijgzaam keek ik naar haar. Had ze hiermee mij bedoeld? Of een toekomst? Wat was er eigenlijk precies gaande? Wat verwachtte ze dat ik hierop zou zeggen? Een kleine, haast onzichtbare, frons speelde op mijn gezicht. Dat was het moment dat ik haar hand op mijn hart voelde, en het had meer effect op Tatyana dan ik verwacht had.
Haar andere hand gleed door mijn haren — die nodig weer geknipt moesten worden — waarna ze op haar tenen tegen me aan leunde. ‘Je bent schattig als je verlegen bent,’ grinnikte ze als een onschuldig meisje, zo had ik Kalani voor me gezien over een paar jaar, wanneer ze interesse zou krijgen in jongens. Het was iets kleins en onschuldigs, en dat was hoe ik Tatyana ook het liefst zag. Ja, het was een pittige dame, maar dit was ook een prettige kant, waarvan ik wist dat niet veel personen dit hadden gezien tot nu toe. Ik lachte daarom kort. ‘Dat is wat jij met me doet.’
Zelf bukte ik ook wat, zodat haar lippen de mijne iets gemakkelijker konden bereiken. De kus was anders ditmaal, en ik wist dat er veel veranderd was, maar stiekem toch ook weer niets. Hoe kon er iets veranderen tussen een Domina en een gladiator — of slaaf, het is maar hoe je het wilt bekijken? Ondanks alles sloeg ik mijn armen stevig om haar heen, wetend dat ik haar niet liet gaan — ook al was het enkel voor nu. Water verder zou gebeuren interesseerde me niets, ik leefde immers voor dit moment.
‘Voel je je al wat beter?’ ik had mezelf dan wel vermand, maar ik wist de zorgen niet uit mijn ogen te wissen. Ik hoopte er enkel op dat ze het niet goed had opgemerkt. Het was niet mijn bedoeling om er net alles uit te gooien, om al mijn zorgen te laten horen. Dat neemt niet weg dat ik haar niet beter had willen laten voelen, maar dit kon helemaal verkeerd gaan — ik kon hiermee in grote problemen komen.

[ bericht aangepast op 14 mei 2015 - 15:06 ]

I'm your little ray of pitch black.

15 mei 2015 - 1:04 Hyonyeo is offline

Hyonyeo 24572

Kalindi – “Kali”

Plant your own garden
and decorate your own soul
instead of waiting for someone
to bring you flowers.

Onmiddellijk nadat de jongedame haar, hopelijk nuttige, kennis met vrouwe Glycias had gedeeld, hield ze haar lippen opeen. Ze wilde immers niet door haar heen praten, mocht ze hier wat op willen vermelden. Kalindi vroeg zowat amper iets na, zelfs al zou het niet goed verstaanbaar voor haar zijn geweest. In dat opzicht wilde ze strenger naar zichzelf toe optreden, aangezien ze haar taken immers wel serieus uit wilde voeren.
Hoe zou ze dat kunnen als ze bij voorbaat niet haar best deed het bevel te kunnen verstaan?
Er gleed desalniettemin een zachte opluchting door haar tengere lichaam heen toen de vrouwe niet direct haar mond had geopend. Haar slanke vingers liet ze ondertussen over de donkere stof van haar kledij glijden, waar ze zich nog altijd lichtelijk ongemakkelijk in voelde. Het was redelijk. . . schaars, althans voor de jonge slavin.
Ze besloot haar gedachten te verzetten en enkele druiven in haar mond te stoppen, wat Livia Glycias eerder zo goed als beval aan Kali. Het was jonge vrouw waar ze regelmatig met bewondering naar opkeek, om geheel de waarheid te vertellen, hoewel ze dit niet aan de grote klok hing. Echter, doorgaans was het gemakkelijk te bemerken aan haar gezichtsuitdrukking wat ze nou van bepaalde zaken vond. Zodoende kon Kalindi van tevoren al geen geheimen houden, tenzij het absoluut belangrijke waren – dan was het een geheel andere zaak.
'Ik word uitgehuwelijkt? Zeer apart,' mijmerde ze, waar de slavin op haar beurt zoetjes op gniffelde. Alhoewel het voornamelijk familiezaken zouden zijn, wist Kali enkele dingetjes en ze kon met zekerheid zeggen dat het “uithuwelijken” absoluut niet zou gebeuren. Hoe dan ook, momenteel niet. Bovendien kon ze dit niet zien gebeuren bij deze jongedame, naar haar mening was ze eigenzinnig als zowel onafhankelijk. Iets wat beetje bij beetje af zou brokkelen vanwege het huwelijk, je werd immers gebonden aan iemand en daardoor zou je een gedeelte vrijheid verliezen. De slavin wilde daarom absoluut niet denken aan het gegeven dat zij wellicht later zou trouwen, dat stond ze nu al niet toe.
'Als je denkt dat het van enige waarde is, dan mag je het voor me uitzoeken. Wie weet wat deze opstand immers nog teweeg gaat brengen.'
'Allicht, vrouwe,' beaamde ze met een lachje in haar stem, terwijl Livia de laatste slokken van de drank nam, 'Zelf ben ik immers eveneens een tikkeltje nieuwsgierig naar hoe deze jongemannen heten. Daarbij wil ik graag tevens naar de sterveling zoeken die het gerucht in de wereld geholpen heeft over het uithuwelijken.' Voor kort hield de jonge vrouw stilte, om haar woorden op een rijtje te zetten en richting Livia Glycias te blikken, een eerbied in haar poelen. 'Althans, mocht u daarmee instemmen.'
'Zullen we naar mijn vertrekken gaan?' Het was vlak na haar woorden te horen, waardoor ze al opstond, beide stoelen aanschoof en naar enkele slaven gebaarden om de tafel af te ruimen. De dame met haar hoge rang in kwestie was al richting de deuren toegelopen, wat Kali zag als teken dat ze op hoorde te schieten. Haastig begaf ze zich achter haar aan, om zich binnen luttele seconden naast haar te voegen.
Het duurde niet lang voor ze bij het vertrek waren, maar tijdens de weg daarnaartoe dwaalden haar poelen overal naartoe. Ondanks het feit dat ze zowat alles al gezien had in de jaren dat ze in dienst was als slavin, bewonderde ze zich nog altijd om de kunst die er hing en het prachtige werk dat er te bespeuren was. Hierdoor scheen het elke keer opnieuw dat ze een groentje in het gebouw was.
Kalindi opende de deuren van Livia's vertrek, zodat de jonge vrouw gelijk door zou kunnen lopen. Ze volgde haar op de voet en deed trouw de deuren weer dicht.
'Wat zijn uw behoeften op dit moment, vrouwe?'

[ bericht aangepast op 15 mei 2015 - 1:07 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

15 mei 2015 - 22:08 KIaus is offline

KIaus 21035

Horatius Bonito Glycias || Ross
Het duurde even voor ik een antwoord kreeg van Varinia, maar uiteindelijk zag ik haar vanuit mijn ooghoek toch knikken. Dit was alleen op zo'n tijd dat ik ons al klaarmaakte voor een rustig galopje. Ik legde mijn arm voor de zekerheid om haar heen en waarschuwde haar nog, voor ik Bella de sporen gaf. Ik voelde hoe het meisje me steviger vastgreep, maar dat was eigenlijk nergens voor nodig. Bella galoppeerde heerlijk vlak en echt nog niet zo snel. Ik ging rustig mee met de bewegingen van het paard, terwijl het meisje me vroeg naar het paard. "Ik heb haar gekregen toen ze nog een jonkie was, dus het grootste deel wel, maar dat ze me mocht en graag wilde leren hielp wel." zei ik, terwijl ik haar de prachtige velden in stuurde, waar ze uit zichzelf wat sneller ging, maar niets minder soepel. "Ik ben geboren hier in de stad, als oudste zoon. Mijn jeugd was redelijk zorgeloos, maar ik heb me altijd erg verantwoordelijk gevoelt over mijn broertjes en zusjes. School ging redelijk, maar ik was toch niet echt een jongen voor de politiek of de kennis, dat zag iedereen, waardoor het leger een logische keuze was. Ik voel me er erg thuis, maar het is heel anders dan in de familie en in de stad. Na een tijdje ben ik gepromoveerd van infanterie naar cavalerie, en wordt binnenkort gepromoveerd tot Optio, waardoor ik straks een Centurion zal worden. Toch is het fijnste aan het leger het leven met vrienden en het reizen. Ik ben gewoon liever buiten en zit nog altijd in de rangen en standen van het leger, in plaats van die van het civiele leven. Het spijt me dan ook als ik opeens voor je vreemde dingen begin te doen, want ik ben het hier gewoon echt niet gewend. Ik zal dan ook misschien aparte dingen van je vragen, die een normale Dominus niet van je vraagt, maar goed. Als ik weg ben, moet je maar gewoon doen wat de rest van het gezin van je vraagt." zei ik tegen haar, voor ik het paard in een keer weer terughaalde naar een rustige stap. Ze ging nu iets sneller dan eerst, maar rustig genoeg. "Wil je nu iets over jezelf vertellen? Maakt niet uit wat. Ik wil je graag leren kennen." zei ik met een kleine glimlach, terwijl we door de prachtige open velden gingen. Bovenop een heuvel zette ik Bella stil en zuchtte diep, terwijl ik uitkeek over de prachtige lichten van de stad. Ik had zo vaak dit soort dingen gezien, vaak voor we ze moesten innemen, of beschermen, maar het was altijd prachtig op een eigen manier. Adembenemend schoon, zeker nu ik niets anders met dit standje hoefde dan ernaar te kijken.

Bowties were never Cooler

17 mei 2015 - 1:35 Aquilae is offline

Aquilae 847

Tatyana Aquilia Glycias

"Ik doe helemaal niets met je." Even glimlachte ik terug. Ik wilde zo graag verdrinken in z'n kus, de wereld om me heen vergeten en voor de rest van m'n leven vast blijven zitten in dit moment. Het was niet meer dan een wens en zelf de goden zouden die niet laten uitkomen. Voor iedereen hoorde ik in de villa thuis, maar telkens weer keerde m'n hart terug naar de ludus. Zelf na vanavond, nee, zeker na vanavond, zou het meer dan ooit zo aanvoelen.
"Voel je je wat beter?" De woorden gingen gepaard met dezelfde bezorgdheid die ik in z'n stem hoorde. Even knikte ik zachtjes, voor ik m'n eigen stem terug vond. "Ja. Nu ik weet dat m'n angst eigenlijk ongegrond was." Een vage glimlach verscheen om m'n lippen. Hoe kon het niet goed zijn? Misschien werd het niet letterlijk gezegd, maar ik wist gewoon dat we ergens op dezelfde lijn zaten. Wat ongezegd bleef, was enkel uit vrees voor de oren van de muren. Geen van ons beide was veilig als dingen uitkwamen die verborgen moesten blijven.
Zachtjes streelde ik langs z'n gezicht, zonder m'n blik ook maar één keer af te wenden. "Het is dat de beslissing niet aan mij is, anders zou deze situatie niet zo netelig zijn geweest." Even bleef ik nog staan, voor ik z'n hand pakte en hem mee trok naar de stenen rand die verstopt was onder het water en eigenlijk diende om ons, familieleden, op ons gemak een bad te laten nemen zonder de hele tijd te hoeven rechtstaan. Handig, als je net als ik de gewoonte had om soms uren te zitten piekeren in je bad, gezien je dat de beste plek vond omdat eigenlijk niemand je daar echt kwam storen.
Een tel keek ik hem aan voor ik ging zitten en teken deed dat hij bij me moest komen zitten. "Vind je het egoïstisch van me als ik zeg dat ik je voor mij alleen wil?" Gewoonlijk was ik het niet, maar dat wilde niet zeggen dat ik alles met iedereen wilde delen. Ik kon het gewoon niet helpen eigenlijk, het was sterker dan mezelf, dat ik hem voor mij wilde en niet wilde delen met wie dan ook. Iedere keer hij in de arena stapte sneuvelden er nagels bij me, omdat ik bang was dat hem wat zou overkomen en hij niet meer terug zou keren. Even beet ik op m'n lip. "Hou me vast..." M'n stem was zacht en leek voor de verandering zelf eens niet te weergalmen in de badkamer. " ...alsjeblieft." Het liefst van al verdween ik in die armen die me veilig deden voelen, ook al konden ze me net zo goed wat aandoen. Het was toch niet zo verkeerd om naar iets eenvoudigs als dat te vragen, hoopte ik. M'n blik hield ik vragend op hem gericht. Misschien voelde het voor hem niet zo, maar ik wilde hem eigenlijk de vrije keuze laten. Ik wilde hem niet langer ergens toe dwingen bij me, maar hem behandelen als een gelijke. Er was toch niemand die dat hoefde te weten, behalve wij twee.

[ bericht aangepast op 17 mei 2015 - 1:37 ]

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Index RPG Actieve Topics Zoek