[200] Behind Closed Doors • Speeltopic - Speeltopics

Er is een klein dorpje aan een rivier in Yorkshire, Naburn. Er staan enkele tientallen huizen en een paar boerderijen rond een centrale weg en een dorpspleintje, waar zich ook enkele winkels, een kerk, en een pub bevinden. Meer is er niet in het dorpje, daarvoor moet je naar de dichtstbijzijnde stad: York, wat ongeveer een half uur fietsen is. Het is een dorpje waar iedereen elkaar kent en niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vier schijnbaar normale rustige Britse gezinnen. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobby's, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime bijbaantjes.

• Rollen •
• Familie Greene

• Familie Parker

• Familie Beckett

• Familie Baker

• Familie DiAngelo

• Overige Buurtbewoners


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Story so far •

Het is vrijdag middag 16.00. De kinderen komen thuis van school en de vaders thuis van hun werk. Het is een lange week geweest en iedereen kan dan ook niet wachten op het weekend. Dit wordt nog eens verder versterkt door het feit dat van het weekend de grote boerderijdierenkeuring in het dorp neerstrijkt, wat elk jaar weer een van de grootste, en een van de enige, attracties is en waar het hele dorp aan meewerkt. Mensen zulen dan ook heel druk zijn met het voorbereiden van de tweedaagse keuring. De en zal hapjes aan eht maken zijn, terwijl de ander helpt met het afzetten van vakken op het marktplein en de grote straten die daarvan weglopen. Voor eens is het een grote drukte in het dorp, zowel van bewoners als van mensen uit de verre omstreken. Morgen komen pas de vrachtwagens met dieren, en hun eigenaren, maar dat betekend niet dat er nu al geen toeristen in de Inn van het dorp logeren, of dat het een rustige en normale vrijdag middag beloofd te zijn.
Theekransje vanaf 19.00
Pokeravond vanaf 21.00
Beiden in het huis van de familie Greene

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 14:23 ]

---

Bowties were never Cooler

Oliver Stanley Beckett
Het was echt een chaos met mijn zussen. Geschreeuw, gegil, en boze woorden van mijn vader bleven maar gaan, waardoor ik me steeds verder terugtrok bij het aanrecht met het eten. Inmiddels waren ze gelukkig naar de woonkamer verhuist en sloot de lamellen naar de woonkamer toe boven de bar. Ik kon nog alles horen, maar alleen al het feit dat ik ze niet kon zien gaf me wat rust. Ook de aanhalingen van mijn moeder, en haar zachte woorden deden me goed. Ik schonk haar een glimlach en ook een kus op haar wang. Ik was zeker niet zo close met mijn moeder als met mijn vader, maar het was niet dat ik haar niet mocht. Ze was gewoon veel drukker met haar baan, waardoor we ook minder tijd hadden gehad om te binden, en onze interesses lagen gewoon heel ver uit elkaar. "Dank je, mama." Ik ging rustig verder met koken, terwijl zij fijn en rustig tegen me aan bleef praten, terwijl buiten de keuken een oorlog aan de gang leek te zijn. "Het was heel leuk. We hebben mogen helpen met het opbouwen van de keuring, waar ik echt ZO VEEL zin in heb! Ik mag toch wel gaan, he mam?" Door het enthousiasme over de keuring was ik de oorlog bijna vergeten, bijna, want het gegil ging door. "Ik heb het redelijk onder controle, denk ik zo." zei ik zacht, voor ik nog even in de pot bouillon roerde. Ik sneed het vlees af en viste toen de schenkel uit de bouillon, waar het vlees helemaal afgekookt was. Ik bakte het vlees even aan in een hete pan en gooide het daarna in de donkere vloeistof. De erwtjes gingen er ook in, en kleine aardappeltjes. Normaal werd de vloeistof zo ook dik, zo niet dan ging er nog een eetlepel maizena door. Ik draaide me weer naar mijn moeder en keek haar aan. "Mama. Wat zou je ervan vinden als ik opzoek ga naar een huisdier? Gewoon een voor mij alleen?" vroeg ik heel voorzichtig. "Ik beloof dat ik er zelf voor zal zorgen en alles zal betalen, met mijn salaris." Ik dekte me vast in, want ik wilde zo graag een dier. Een levend wezen wat echt blij was om me te zien en wat altijd naar me uitkeek en tijd voor me had, wat ik van de mensen in mijn leven verre van altijd kon zeggen. Ik hoopte gewoon dat ze ja zei, en niet dat ik eht aan mijn vader moest vragen, want ik had echt geen behoefte om nu de woonkamer, die veranderd was in een slagveld, te betreden.

---

Bowties were never Cooler

Thomas 'Tom' Beckett
Ik werd boos en dat mochten ze best weten. Ik was het zat en nu zou ik er eens wat van zeggen en hen allebei een passende straf geven. Bij Charlotte was ik nog mild. Haar telefoon zou ze toch niet terug krijgen, pas over een week als haar huisarrest voorbij was en ze moest me de volgende dag helpen bij de markt. Bij Naomi was ik het zo zat, dat ik drastische maatregelen moest nemen. Ik wist ook wel dat kinderen konden puberen, hell, ik was zelf ook niet echt een makkelijke puber geweest, als ik m'n moeder moest geloven. Maar dit ging toch wel echt te ver. Het klooster was dan ook een van die drastische maatregelen. Huisarrest leek haar niet te deren, dus moest ik wel iets anders verzinnen. Charlotte begon zich te beklagen, net op het moment dat ik Naomi vertelde dat als ze nou niet op hield, dat ik haar dan naar het klooster zou sturen en ik keek met een strakke blik naar Charlotte. 'Jou kennende zal je niet de hele dag aan dat project zitten dan, in de ochtend help je me mee' deelde ik haar mee. Als het moest zou ik haar morgenochtend gewoon het bed uit jagen, of ze het nou leuk vond of niet. Wat er daarna gebeurde maakte me eigenlijk nog bozer. Naomi begon zich te beklagen dat ze zich niet welkom voelde en dat we niet van haar hielden, maar dat was totaal niet waar. Ik hield van haar, evenveel als van de andere twee, maar ze haalde nu gewoon het bloed onder m'n nagels vandaan. 'Wat je nu zegt is bullshit' wierp ik haar toe, 'En je gaat nergens heen jongedame'! sputterde ik tegen, toen ze opstond en wegliep. Ik wees naar Charlotte. 'Jij gaat ook nergens heen' Ik liep snel achter Naomi aan en kon haar in de gang bij haar arm vast pakken. 'Naomi Beckett, jij blijft hier en we gaan eens met elkaar praten' zei ik haar streng, 'Ik weet niet wat er in je hoofd om gaat de laatste tijd, maar het is niet goed' Ik pakte haar telefoon uit de hand en stopte die in m'n andere zak. Ik legde een vinger onder haar kin en dwong haar om me aan te kijken en ik zag de tranen in haar ogen. 'He' zei ik toch wel wat met een mildere stem, 'Wat er ook aan de hand is, je kan er met mij over praten' Ik mocht dan een man zijn en niet alles over vrouwen snappen, maar ze moest wel het idee hebben dat ze er met mij of Alexis over kon hebben en de laatste tijd was het nou niet echt bepaald gezellig in huis. Maar ook als het zo door ging, dan moesten er toch wel maatregelen genomen worden, of we dat nou leuk vonden of niet. 'Vertel me wat je dwars zit en we praten er over' moedigde ik m'n jongste dochter aan.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan. Terwijl Tom de meiden aanpakte ging zij naar hun zoon, de twee meiden mochten dan wel een hoop aandacht vragen, maar dat betekende niet dat hij hierdoor minder verdiende. Juist met zijn kwetsbare en zachte karakter had hij geruststelling nodig als er weer eens ruzie was. Hij had het niet van een vreemde, zijzelf kon ook heel slecht tegen ruzie. Als er geschreeuwd werd klapte zij dicht. Het bracht haar terug naar het geschreeuw tegen haar in het verleden, die paar vreselijke dagen die zo'n zwarte mist rond haar bestaan waren. Ze betrapte haarzelf dat ze weer een beetje aan het trillen was, zoals heel vaak. Ze had een goede dag, anders had ze hier veel heftiger op gereageerd.       Het enthousiasme van haar zoon deed haar glimlachen. "Natuurlijk mag je gaan, cheri." Haar moeder was Franse en zo had ze ook een gecombineerd accent, maar vloeiend Frans sprak ze zeker niet en met de tijd was ze het ook aardig krijtgeraakt. Ze was niet tweetalig opgevoed, zoveel zag ze haar ouders ook niet, maar haar moeder liefkoosde haar altijd in het Frans en ze spraken zo wel een paar woorden tegen elkaar, die liefkozingen en bijnamen gebruikte ze ook bij haar eigen kinderen.       De donkerharige jongen had geen hulp nodig, dus ze knikte. Waarna er een vraag kwam over een huisdier. Ze dacht na. Hij had het wel verdiend en ze dacht dat hij de verantwoordelijkheid wel aankon, daarbij was het ook toch wat leerzaam en haar onzekere zoon kon wel een vriend gebruiken. En niet te vergeten hadden zowel haar oudste dochter als haar man beiden ook een huisdier. "Ik kan je dit niet besluiten zonder met je vader te overleggen, dus ik beloof niks. Maar ik zal er een goed woordje over spreken. Nu is even niet het goede moment, met de meiden, maar ik zal het vanavond ten onderwerp brengen. En zo niet, dan is hij morgen vast wel over als hij al die dieren ziet."       Ze haalde nog een plukje haar uit zijn ogen. "Ik moet even kijken, voor je vader gek word en je zussen het huis afbreken." Ze keek hem aan, vinger onder zijn kin. "Hé, ik weet zelf ook dondersgoed hoe moeilijk het is, maar niet teveel van aantrekken, hè?" zei ze met een streel over de wang.       Ze ging naar de woonkamer, waar Charlotte zat en ze nam plaats naast het meisje. Ze hoorde geluid komen uit de gang, maar ze wou niet zomaar binnen komen vallen. "Waarom maak je toch iedere keer zo'n ruzie met je zus?" vroeg ze rustig, haar handen in elkaar gevouwen. "Je snapt toch wel dat je vader en ik dat niet willen?"

---

Reality's overrated.

Ik voelde hoe zijn blik strak op mijn gezicht gericht stond en ik zag hoe zijn ogen zich vernauwden. "Ja.. Mijn dag was wel goed.." zegt hij, en ik hoor hoe hij de nadruk legt op het woordje 'was'. Een zucht klonk uit zijn mond en hij keek weg, waarna hij opstond. "Ga je vanavond nog naar de Greenes..?" vraagt hij, terwijl hij wat dingen pakt in de keuken. Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het nog niet. Ga jij?" antwoordde ik. Zo zat ik tenminste aan niets vast. Hij zucht nogmaals en kijkt naar buiten. "Nou vertel eens.. Wat is er aan de hand hmh?" zegt hij dan ineens, en ik schrik lichtelijk van zijn woorden. De kans dat hij iets doorhad, was nu wel erg groot. "Natuurlijk.." hoor ik hem ineens mompelen. Verward kijk ik om en zie dan dat zijn vinger bloed. Er zit een redelijk diepe snee in. "Oh shit, gaat het wel? Ik haal wel even een pleister," roep ik vlug en zoek snel de verbanddoos op. Ik was allang blij dat ik een manier had gevonden om onder zijn vraag uit te komen. Nu maar hopen dat hij het straks ook vergeten was, al vreesde ik het ergste. Ik had nu in ieder geval meer tijd om iets te bedenken waardoor ik mij er onderuit kon praten. Ik ging tegenover hem staan. Voordat ik de pleister om zijn vinger deed, zette ik de kraan aan. "Anders gaat het misschien ontsteken," legde ik uit, al was dat best logisch. Ik duwde zijn hand voorzichtig onder de kraan. Hierna depte ik het bloed dat er niet door het water was afgespoeld voorzichtig weg en deed de pleister toen om zijn vinger heen.

---

Tobias David Parker

"Ja joh, geef mij maar weer de schuld," zei hij, zogenaamd beledigd, en gaf mij een duw terug. "Moet je ook maar niet zo nieuwsgierig zijn, Parker. Maar ik zal je in het vervolg nog eens vragen of je langs kan komen, tss." De beledigde toon hield nog altijd stand, maar ik wist wel beter. Onder andere zijn speelse grijns gaf weg dat het niet gemeend was.
Hij lachte toen ik zei dat ik hem de vorige keer zou proberen uit te nodigen en zei me het te proberen en ik grijnsde nogmaals en knikte. "Zal ik doen."
Joel leek nogal verbaasd toen ik zei dat ik wel met hun mee wilde naar de keuring. En ik kon het hem niet kwalijk nemen, zelf was ik tenslotte net zo verrast over mijn antwoord. Maar ik kon niet meer terug, en ergens wilde ik dat ook niet. Ik wilde met Joel daarheen, of waar dan ook heen eigenlijk. Het kon mij niet schelen, tijd met Joel doorbrengen was nooit een straf.
Joel wierp een korte blik naar de donkere lucht. "Misschien kunnen we straks beter verplaatsen naar mijn huis, kunnen we gelijk vragen of je morgen met ons mee kan," was zijn idee. "Maar ik was sowieso van plan je morgen te komen vervelen," zei hij en grijnsde. "Nee, zo makkelijk kom je niet van me af, Parker." Ik deed alsof ik dit erg vond, door mijn gezicht te laten betrekken. "Ah, shit, daar had ik eigenlijk wel op gehoopt..."
Ik hield mijn gezicht een tijdje expres strak, maar lachte toen toch. "Naar jouw huis lijkt me een goed idee, ik heb ook niet zoveel zin om nat te regenen," beantwoordde ik zijn voorstel en stond op. Voordat ik mijn fiets opraapte, stuurde ik een berichtje naar mijn vader. Ik ben nog even bij Joel, weet niet hoe laat ik thuis kom. Ik ga trouwens morgen ook met hem mee naar de keuring. - Tobias.
Vervolgens pakte ik mijn fiets en sprong op het zadel, terwijl ik Joel afwachtend aankeek. "Kom je?"

---

"Family don’t end in blood”

Naomi Beckett ‘’Wat je nu zegt is bullshit,’’ ik schrok wat van zijn woorden, ik wist dat mijn vader niet vaak schold en zeker niet in de buurt van ons. ‘’En je gaat nergens heen jongedame!’’ Voegde hij er aan toe maar ik had mijn schoenen al aan, toen ik eenmaal de deur uit wou lopen trok hij mij aan mijn arm waardoor ik overdreven gilde.’’Laat me los!’’       ‘’Naomi Beckett, jij blijft hier en we gaan eens met elkaar praten,’’ sprak hij streng. ‘’Ik weet niet wat er in je hoofd om gaat de laatste tijd, maar het is niet goed.’’ Hij pakte mijn telefoon uit mijn handen en ik vergrootte mijn ogen iets, verdomme. Ik probeerde hem terug te pakken maar hij had hem al in zijn zak gestopt. Mijn vader legde zijn vinger on mijn kin waardoor ik hem moest wel aankijken en ik hoorde hoe zijn stem gelijk een stuk milder en liever werd, zorgzaam zoals ik hem vroeger kende. ‘       ‘’He, wat er ook aan de hand is, je kan er met mij over praten.’’ Ik schudde mijn hoofd koppig en zakte neer op de grond tegen de muur aan. ‘’Vertel me wat je dwars zit en we praten er over.’’ Hij zou het nooit kunnen begrijpen, wat moest ik hem in godnsaam vertellen? Ja, door de buurman sta ik nu naakt op het internet en hij heeft er geen enkele problemen mee zolang hij maar geld krijgt. Daarbij durfde ik hem nooit in mijn hele leven te verraden, Michael kon zo vreselijk lief zijn, het ging gewoon nu niet helemaal goed met hem en zijn vrouw steunde hem ook al niet. Ik duwde al gauw die gedachten weer uit mijn hoofd; liefde maakt duidelijk blind.       ‘’Pap,’’ snikte ik en veegde mijn tranen weg, ‘’ik wil helemaal niet naar dat kut klooster,’’ ik kwam weer overeind en liet een hand door mijn haar gaan en vervolgens onder mijn ogen om de restjes make-up weg te vegen. ‘’Als je me daar heen stuurt dan zweer ik dat ik echt nooit meer terugkom,’’ mijn ogen gingen over hem heen en ik begon mijn schoenen uit te trekken. ‘’En dan praat ik nooit meer met je en dan haat ik je echt,’’ dreigde ik voordat ik mijn jas uittrok. ‘’Als je me zoekt ben ik boven.’’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Joel Evan DiAngelo.
Ik moest lachen om Tobias zijn reactie op mijn opmerking over dat ik sowieso wel van plan was hem te komen vervelen morgen. Hij probeerde serieus te kijken, alsof hij het meende dat hij dat erg vond. Hij verraadde zichzelf vrijwel gelijk weer, maar ik wist sowieso wel beter, dat had hij nooit daadwerkelijk gemeend.
Toen ik had voorgesteld naar mijn huis te gaan, stemde hij al snel in. 'Nee, ik ook niet.' Lachte ik. Ik keek toe hoe Tobias opstond, en zijn fiets uit het gras optilde om er vervolgens op stapte. Ik knikte op zijn vraag of ik kwam, en pakte zo ook mijn fiets uit het gras om er vervolgens ook op te stappen.
Ik was even in gedachten verzonken. Ik had echt een probleem als mijn vader toevallig thuis was. Die vent kan mij niet luchten of zien heb ik het idee, en eigenlijk is dat voor een groot deel ook wederzijds van mijn kant. Hij had altijd wat aan te merken, en dan vooral op mij. Ik fietste al snel weer naast Tobias. Na enkele minuten gefietst te hebben kwamen we aan bij mijn huis. Ik stapte af, en gooide mijn fiets weer ergens langs de zijkant van het huis. Als iemand er last van zou hebben, moeten ze hem maar aan de kant leggen. Niemand scheen in dit huis ooit echt zijn zooi achter zich op te ruimen, dan was ik ook niet van plan het te doen.
Ik viste mijn sleutels uit mijn zak, en opende de deur. Ik wachtte tot Tobias ook binnen was voor ik de deur achter hem sloot. 'Ik ben thuis!' Riep ik voordat ik mijn jas uittrok en aan de kapstok hing. Ik hoorde de stem van mijn moeder, en zo ook van mijn vader. Fijn. 'Trek je trouwens niet al te veel van mijn ouders aan.' Zei Ik tegen Tobias, aangezien ouders het talent hebben je vrienden ongemakkelijk te laten voelen.
Ik wachtte tot Tobias ook zijn jas had opgehangen, en liep daarna de keuken binnen. Eenmaal in de keuken zag ik hoe mijn moeder, vermoedelijk de vinger uitgaand van wat ik zag, aan het verzorgen was. 'Tobias is er ook.' zei ik zo zodat mijn beide ouders het konden horen. 'Ik had beloofd mee te gaan naar de keuring, alleen zou Tobias dan misshien ook met ons mee mogen?' vroeg ik aan mijn moeder, en hoopte vurig dat het antwoord ja zou zijn, en keek haar veel betekenend aan. Ik heb geen idee wat mijn vader hier over te zeggen had, maar hij zou vast snel genoeg zijn mening laten horen.

[ bericht aangepast op 11 maart 2016 - 20:07 ]

---

How far is far

Gambit > Talk

---

United we stand, divided we fall.

(Sorry, mijn fout.)

[ bericht aangepast op 10 maart 2016 - 17:14 ]

---

'Darling, just hold on'

Oliver Stanley Beckett
Mijn Frans was niet goed, heel slecht zelfs, maar dit woord kende ik net wel, omdat ze het zo vaak had gebruikt. Ik mocht gelukkig van haar naar de markt, want anders was ik ook gegaan, maar dan stiekem. Het was toch een jaarlijks iets, waar ik heel graag naartoe wilde. Ik had geen hulp nodig met het eten, maar wilde wel kijken of ik mijn moeder zo ver kon krijgen dat ik een huisdier mocht uitzoeken op de keuring. Het was wel jammer dat ze zei dat ze het met mijn vader moest bespreken, maar wel begrijpelijk. Het zou wel een uitbreiding van het gezin zijn, wat nu helemaal niet lekker liep, nog slechter dan normaal, want voor zover ik wist waren we nooit een geheel functionerende familie geweest. Ik knikte bij haar afscheid uit de keuken. Ik hoorde ook wel wat een ramp het was geworden, met een vader wiens lontje nu helemaal op was gebrand, en een moeder die, net als ik, de conflictsituaties meed. Het begon nu gelukkig stiller te worden, waardoor ik me weer kon concentreren en het eten kon afmaken. Ik rolde het deeg uit, terwijl de vulling pruttelde, en vulde de schaal. Zo kon het de oven in en was het wachten. Ik moest nog wel erwtjes koken, maar dat was zo gebeurd. Ik liep even naar de gang, waar mijn vader stond. De ruzie leek net over, en ik had geen idee hoe de stemming nu zou zijn. Het leek allemaal nog gespannen, met Naomi hier bij in de gang. Ik trok me dus maar snel weer terug in de keuken en pakte mijn mobiel, om Jessie een berichtje te sturen. Hey, Jess. Kan je nog afspreken voor het eten, of vanavond. Het is hier weer eens een oorlogsgebied. Ik verzond het en ging toen maar aan de eettafel zitten. Ik speelde wat met de zippo van mijn oma. Ik moest hem binnenkort weer vullen, maar dat kon nog wel wachten tot na de keuring. Ik pakte een servetje van tafel en stak het aan, om te kijken hoe het vuur het papier verzwolg, tot het aan mijn vingers likte. Ik hield het nog even vast en liet toen het laatste stukje vallen, wat opbrandde voor het de vloer raakte, waardoor er nog maar enkele zwarte vlokjes as overbleven. Ik zuchtte en staarde naar het plafond, terwijl ik met de zippo bleef spelen. Waarom moest het altijd mis gaan in dit huis. Als ik straks een huisdier zou hebben, zou ik in elk geval een maatje hebben in dit alles, en niet alleen in de keuken zitten, terwijl mijn ouders bezig waren in de eeuwige strijd met mijn zussen.

---

Bowties were never Cooler

Thomas 'Tom' Beckett
Ik begon m'n geduld te verliezen en dat gebeurde echt niet vaak. Ik had helemaal geen kort lontje, maar ze zochten mijn grenzen op en ze waren daar nu al over heen gestapt. Ik waarschuwde Charlotte dat ze op de bank moest blijven zitten en Naomi, eigenwijs zoals ze was, deed dat niet. En de woorden die ze had gezegd, dat was allemaal niet waar. Ik wist niet wat er in haar om ging, maar dat kon niet goed zijn, als ze dacht dat we niet van haar hielden. Ik vond het bullshit en dat zei ik ook tegen haar. Ik ging achter haar aan toen ze de kamer uit verdween, dit gesprek was nog niet afgelopen, al dacht zij misschien van wel. Toen ik haar bij haar arm vast pakte, slaakte ze een kreetje en ik trok haar iets naar me toe en pakte de telefoon van haar af en stopte die snel in m' zak voordat ze hem terug kon pakken. Ik vertelde haar dat we moesten praten, want zo ging het niet langer. Toen ik haar dwong om me aan te kijken zag ik de tranen. Ik kon er niet tegen als iemand huilde, dus ik werd al wat milder gestemd en dat was ook in m'n stem te horen toen ik haar vroeg om te vertellen wat er aan de hand was. Ze moest er toch over kunnen praten wat haar dwars zat? Ze schudde haar hoofd en ze bleef koppig door niet te vertellen wat haar dwars zat. Ik keek toe hoe e op de grond ging zitten en ik zuchtte diep. 'Naomi, ik ben je vader, ik mag misschien geen vrouw zijn en niet alles weten van bepaalde dingen, het moet toch niet zo zijn dat je me niks meer kan vertellen'? Ik pakte haar bij haar handen vast en hield haar nog even tegen toen ze naar boven wilde verdwijnen. Ze snikte zachtjes en zei dat ze niet naar het klooster wilde en dreigde daarbij dat ze dan niet meer terug zou komen, als ik het toch zou doen. 'Lieverd toch' mompelde ik zachtjes en ik trok haar voorzichtig in een omhelzing en wreef over haar rug heen. Ik negeerde haar laatste woorden, want dat kon ze gewoon niet menen, het was nu gewoon het verdriet dat ze had. 'Luister, ga maar naar boven, dan kom ik straks even bij je kijken, goed'? De boosheid was gezakt en dat kwam eigenlijk vooral door de tranen. Verdriet, dat was iets kwetsbaars en daar moest je aandacht aan schenken. Ik zou later wel kijken of ze het met Charlotte kon bijleggen, maar voor nu moest ze rustig worden en dan konden we het er later nog wel over hebben. 'Ik hou van je, dat weet je' Ik gaf haar nog een kus op haar voorhoofd. 'We praten er later wel over' Ik liet haar los en deed een stap achteruit, ik twijfelde even of ik haar telefoon zou terug geven, maar deed het toch maar niet. Als ze weer aanspreekbaar was, kreeg ze hem weer terug. 'Hey, niet meer huilen hoor' Ik streek over haar wang en glimlachte bemoedigend naar mijn jongste dochter.

---

'Darling, just hold on'

Charlotte Leah Beckett

"Jou kennende zal je niet de hele dag aan dat project zitten dan, in de ochtend help je me mee," zei mijn vader, waardoor ik hem met vernauwde ogen aankeek. In ieder geval hoefde ik alleen mee te helpen en er niet de hele dag te zijn. Misschien zou ik er morgenvroeg nog wel met iets onderuit kunnen komen. Zo moeilijk zou dat ook niet zijn, doen alsof ik ziek werd zou prima zijn.
Ik moest op mijn lip bijten om niet te grijnzen toen Naomi het echt zwaar kreeg. Ze liep nogal dramatisch weg, waarbij ik haar met een klein glimlachje uitzwaaide. Maar natuurlijk moest mijn vader er weer achteraan wat mij alleen liet met mijn moeder die net kwam aangelopen. Bij de woorden die ze zei keek ik haar fronsend aan. "Waarom maak je toch iedere keer zo'n ruzie met je zus?" vroeg ze, waarna ze weer verder ging. "Je snapt toch wel dat je vader en ik dat niet willen?" Kort schudde ik mijn hoofd en leunde naar achter zodat ik met mijn rug tegen de bank aanzat. "Ben ik begonnen? Néé. Het is háár schuld. Dit flikt ze echt elke keer opnieuw, en jullie trappen er elke keer in," begon ik met een geïrriteerde toon in mijn stem. "Zij is altijd degene die het zo nodig moet starten, en dan hangt ze gelijk erna het slachtoffer uit."
Ik kreeg een idee, en liet de irritatie in mijn stem meteen vervagen. Met grote ogen keek ik mijn moeder aan en ging ik op een zachte, nauwelijks hoorbare toon verder. "Ik doe echt mijn best om een betere band met haar te krijgen, maar ze duwt me gewoon weg. Elke keer wanneer jullie er niet zijn doe ik een poging om iets leuks met haar te doen, maar ze slaat de deur van haar kamer gewoon recht in mijn gezicht dicht! Echt, mam, ze wordt met de dag erger." Bij het laatste schoof ik op zodat de leegte tussen ons gedicht werd, en leunde ik wat tegen mijn moeder aan. Ik liet een zogenaamd sombere zucht ontsnappen en keek maar wat voor me uit. Deels, misschien alles, van wat ik had gezegd was gelogen. Die zeldzame keren dat Naomi voor mijn kamerdeur stond om een opmerking over te luide muziek te maken, of over iets anders te klagen, had ik de deur hard in haar gezicht dicht gesmeten.
"En nu heeft ze er voor gezorgd dat ik morgen niet aan mijn schoolproject kan werken! Neem een voorbeeld aan wat er zojuist gebeurde, ik tikte haar per ongeluk met mijn voet aan en ze beweert gelijk dat ik haar heb getrapt. Dit soort dingen doet ze altijd, zonder dat jullie het merken. Weet je wel hoe dat mij laat voelen?" Ik deed net alsof mijn stem brak in de laatste zin, waarbij ik weer wegkeek.

---

United we stand, divided we fall.

"Oh shit, gaat het wel? Ik haal wel even een pleister," roept ze vlug en ik zucht diep, terwijl ik haar in de gaten houd in mijn ooghoeken. Ik vraag het zo wel weer. Zo makkelijk komt ze hier niet onderuit. Ze deed mijn vinger onder de kraan en ik hou mijn blik strak op haar gericht. "Anders gaat het misschien ontsteken," legde ze uit, waarna ze het andere bloed weg depte en een pleister op de snee plaatste. Ik wou net wederom dezelfde vraag stellen, maar ik kijk op als ik de deur hoor dicht vallen. 'Ik ben thuis!' Ik zucht diep en tik met mijn vingers op het aanrecht.
Ik keek naar Joelle en een of andere gozer en trek mijn wenkbrauw lichtjes op. 'Tobias is er ook.' zei hij en ik rol mijn ogen. 'Ik ben niet blind.' mompel ik en ik trek mijn hand terug, waarna ik mijn armen over elkaar sla en tegen het aanrecht leun. 'Ik had beloofd mee te gaan naar de keuring, alleen zou Tobias dan misshien ook met ons mee mogen?' vroeg ze, duidelijk gericht aan Abby maar dat hield me niet tegen. 'Mhm... Misschien kan hij je wat leren over mannelijkheid.. Wil je graag no?' mompel ik en ik draai me weer om naar de panini's. Het duurt niet lang voor ik ze tussen de grill doe en ik draai me weer om. 'Maar waarom niet. Dan hoef ik waarschijnlijk niet mee, toch?' zeg ik koeltjes en ik kijk weer met een strakke blik naar Abby.

---

El Diablo.

Alexis "Alex" Maeli Beckett-Dourdan. Ze had kunnen verwachten dat haar dochter met een zielig verhaal zou komen, in plaats van haar fouten toe te geven. Alexis fronste en streelde over de bovenarm van haar dochter toen ze tegen haar aanleunde. "Oh, ik wist niet dat je zo je best deed. Gek dat -dat me nooit is opgevallen." Ze was er dit keer niet bij geweest, maar ze had Charlotte vaak genoeg zien beginnen. Ze zou graag willen horen dat haar dochter haar best deed om de band met haar zus te verbeteren. "Misschien is het ook handiger als je haar dan negeert als ze onaardig is?"       Het breken van haar dochters stem maakte haar wat zachter. Zelfs al had ze gezien dat het echt niet per ongeluk was. "Hé, fille belle, ik weet echt wel dat jouw zus jou het ook niet makkelijk maakt, maar jij bent de oudste en jammer genoeg betekent dat wel dat jij de meest volwassene moet zijn. Maar waarvoor moet je dat project maken? Moet ik je helpen?" Ze zuchtte. "Sorry, lieverd, maar je zal gewoon moeten helpen op de markt, dan kijken we na je straf wel verder."       Ze drukte een kus op de slaap van haar dochter en stond op. "Waarom begin je nu niet aan je project? Dan scheelt dat morgen weer?" Ze duwde een pluk van haar blonde haar achter haar oor. "Ik ga schoonmaken en de was doen, moet er nog iets gebeuren? Een shirt die je snel gewassen wilt?"       Het was een moeilijke kwestie, de eeuwige strijd tussen de twee meiden. Alexis hoopte dat de bijl ooit begraven kon worden, of tenminste neergelegd, maar niks wat ze tot nu toe hadden geprobeerd had geholpen. En hun zoon niet te vergeten, ze hoopte dat er een dag kon zijn dat hij hun broer was en niet alleen een slachtoffer.

[ bericht aangepast op 10 maart 2016 - 22:01 ]

---

Reality's overrated.

Naomi Beckett Huilen was dus echt zijn zwakte, god. Hij maakte zich nu echt zorgen wat nou ook weer niet mijn plan was. Het huilen was dan ook misschien niet helemaal geacteerd want ik maakte me echt zorgen over hoe ik het hem in godsnaam moest vertellen en ik was dus ook echt in pure stress, dit kon ik er dan ook echt niet bij hebben. ‘’Lieverd toch,’’ mompelde hij en hij trok mij in een omhelzing waar ik met lichte tegenzin in ging. Ik haatte knuffelen en dan ook nog eens met mijn vader. ‘’Luister, ga maar naar boven, dan kom ik straks even bij je kijken, goed?’’ Ik veegde kort met mijn hand langs mijn neus om de laatste restjes van het huilen weg te halen en zuchtte zachtjes.       'Naomi, ik ben je vader, ik mag misschien geen vrouw zijn en niet alles weten van bepaalde dingen, het moet toch niet zo zijn dat je me niks meer kan vertellen?’’ Ik knikte instemmend en keek verdrietig naar de grond, nadenkend over de vandaag. Charlotte was ook echt een vreselijk kreng en haar woorden hadden me dan ook stiekem, diep van binnen echt gekwetst. ‘’We praten er later wel over,’’ sprak hij rustig en ik had nog steeds een pruillipje opstaan terwijl ik hem aankeek. ‘’Hey, niet meer huilen hoor.’’ Hij glimlachte bemoedigend en ik wist een zwak glimlachje op mijn gezicht te toveren.       ‘’Pap,’’ sprak ik rustig en greep naar zijn zak, ‘’mag ik alsjeblieft mijn telefoon terug?’’ Ik had grote ogen die al gauw weer begonnen te wateren, het was niet zo lastig om jezelf te laten huilen als je zus je vertelde dat je niks waard was en Michael dat duidelijk liet zien door zijn handelingen. ''Alsjeblieft, toe,'' smeekte ik er nog zodat er nog een laagje boven op kwam. ''Ik hou heel veel van je maar de puberteit en zo...'' Sprak ik en beet even wat beschaamd op mijn lip. ''Je weet hoe dat gaat. Toch? Jij vertelt toch altijd dat je z'n klier was,'' ik lachte even magertjes en liet mijn arm even over mijn andere arm wrijven, ik hoorde in de andere kamer Charlotte en de stem van mijn moeder. Dit hele gezin leek soms gewoon dood te bloeien, het voelde soms weleens of niemand eerlijk was over zijn leven maar daar kon ik vast ongelijk over hebben. Toen schoot ineens wat naar boven, ''pap, mag ik trouwens even op jouw kantoor scannen? Ik weet hoe het werkt dus ik kan het zelf gewoon even snel doen.'' Mijn ogen gingen over hem heen, meestal was zijn kantoor verboden terrein. ''Ik kijk heus niet op al die papieren hoor.''

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Ik voelde zijn ogen strak op mij gericht terwijl ik zijn vinger verzorgde en er een pleister op plakte. Ik zucht zachtjes uit opluchting als ik de deur dicht hoor vallen. Met de kinderen erbij zou hij er minder snel nog eens over beginnen, vermoedde ik. "Ik ben thuis!" klinkt Joel's stem. Hij kwam binnen samen met een andere jongen, Tobias, als ik mij niet vergiste. Dit werd inderdaad bevestigd toen Joel zei dat Tobias er ook was. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Michael en zag hem met zijn ogen rollen. "Ik ben niet blind." Zijn hand trok hij terug uit de mijne, om vervolgens zijn armen over elkaar heen te slaan. "Ik had beloofd mee te gaan naar de keuring, alleen zou Tobias dan misschien ook met ons mee mogen?" vroeg Joel mij toen. Michael antwoordde alleen eerder dan ik. "Mhm... Misschien kan hij je wat leren over mannelijkheid.. Wil je graag no?" klinkt het mompelend uit zijn mond, waarna hij zich weer op de panini's richt. "Maar waarom niet. Dan hoef ik waarschijnlijk niet mee, toch?"
Geïrriteerd kijk ik Michael aan. "Michael, gedraag je alsjeblieft," sis ik boos. Hij mocht het niet eens zijn met hoe Joel/Joelle was, maar hij had geen recht zo tegen hem te praten, al helemaal niet als er een vriend van hem bij was. Ik richtte mij vervolgens tot Joel en Tobias. "Natuurlijk mag je mee, Tobias, gezellig." Nog één keer draaide ik mij naar Michael. "En of jij mee gaat, is natuurlijk helemaal aan jou." Met deze woorden liep ik terug naar de eettafel en ging weer zitten.

---

Tobias David Parker

Ook Joel pakte zijn fiets uit het gras en stapte ook. Samen fietsten we richting zijn huis. Joel leek nogal afgeleid, in gedachten, maar ik besloot er maar niet naar te vragen. Na een paar minuten kwamen we aan bij het huis. Joel stapte af en gooide zijn fiets ergens neer. Ik aarzelde even waar ik de mijne kwijt kon, maar zette hem toen maar gewoon naast het huis op zijn standaard. Joel opende de deur en we liepen naar binnen. "Ik ben thuis," riep hij, en begon zijn jas uit te doen. Ik volgde zijn voorbeeld en liep toen, een tikkeltje zenuwachtig, achter hem aan naar binnen. Al was een tikkeltje nogal zacht uitgedrukt, ik was als de dood voor onbekende mensen. Helemaal door de verhalen die ik over Joel's vader had gehoord. "Trek je trouwens niet al te veel van mijn ouders aan," zei Joel en ik knikte, al wist ik dat ik dat toch wel automatisch zou doen. In de keuken stonden Joel's beide ouders, zijn moeder was bezig een pleister om zijn vader's vinger te doen. "Tobias is er ook," deelde Joel mee. "Ik had beloofd mee te gaan naar de keuring, alleen zou Tobias dan misschien met ons mee mogen?" vroeg hij, duidelijk gericht aan zijn moeder, maar toch antwoordde zijn vader ook. Ik voelde mij nogal ongemakkelijk door de woorden die hij zei en kleurde lichtjes rood, niet wetend wat ik moest doen, al waren de woorden aan Joel gericht en niet aan mij. Ook had ik direct medelijden met Joel. Ik had zijn vader pas net ontmoet en vond het nu al een verschrikkelijke man, laat staan dat Joel daar iedere dag mee moest leven. Gelukkig bleek zijn moeder een stuk vriendelijker, zij reageerde boos op de woorden van zijn vader, die blijkbaar Michael heette, en zij daarna dat ze het gezellig vond als ik meeging en dat het dus prima was.

---

"Family don’t end in blood”