MSV | Het weeshuis | Speeltopic - Speeltopics

Rollen:
FlowerPowers | Mick | 14 |
Dorchadais | Steven | 16 |
watahmaloehn | Omar | 16 |
Polovina | Antonio | 17 |
Magari | Kind | ? |

Flowerpowers | Isabella | 10 |
bellah20h20 Sarah | 11 |
DownTheRoad | Amanda | 15 |
Millard | Syden | 16 |
Falahee | Savannah | 16 |
Magari | Calypso | 17 |
Malec | Katherine | 17 |

Begeleiders:
Dorchadais | Maikel | 28 |
Malec | Begeleider |


Regels weeshuis:
- Spreek de begeleiders aan met u
- Respecteer je medemens
- Ruzies worden bestraft
- Alleen naar buiten als je toestemming hebt
- Jongens en meisjes slapen apart en geen jongens op de meidenkamer of andersom
- De tv en computers mogen alleen in het weekend gebruikt worden tussen 12:00 en 20:00. Gun elkaar
- Bellen doe je met de vaste telefoon
- Wil je een mobieltje? Werk ervoor en onderhoud het zelf
- De jongens delen één badkamer en de meisjes delen één badkamer. Houd hem maximaal 15 minuten bezet zodat iedereen aan de beurt komt
- 's Avonds om 21:00 is iedereen op zijn of haar kamer en om 22:00 gaan alle lichten uit.
- Kinderen onder de 16 moeten om 20:00 naar bed en hun licht om 21:00 uit doen
- Corvee wordt gedaan volgens het rooster en wordt niet doorgegeven. Tenzij de persoon ziek is
- Je komt na school direct terug naar het huis, hier kun je bespreken of je nog even weg mag of niet

Corvee rooster:
Maandag: Mick & Savannah
Dinsdag: Steven & Amanda
Woensdag: Omar & Sarah
Donderdag: Antonio & Syden
Vrijdag: Calypso & Katherine
Weekend: Begeleiding

Regels:
- Respecteer elkaar
- Innerlijk komt pas in het speeltopic
- Achternaam is niet nodig
- Wissel af van personen, ga eens naar een ander
- OOC tussen haakjes
- Houd jongens en meiden ongeveer gelijk
- De algemene Q-regels gelden hier ook
- Je mag meerdere personen, maar verwaarloos ze niet!

Topics:
Praattopic 1
Rollentopic 1

[ bericht aangepast op 17 maart 2016 - 15:46 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Sorry, misschien is het leuk als er een soort event is ofzo

[ bericht aangepast op 18 maart 2016 - 14:48 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Terwijl de meeste bewoners van het huis beneden al in rep en roer waren en genoten van het ontbijten, ontstonden er bij Syden pas een aantal tekenen van leven. Het meisje opende langzaam haar ogen als gevolg van door het gordijn piepende lichtstralen. Opstaan deed ze echter nog niet meteen. De vorige avond was ze misschien een beetje te laat opgebleven. De bedtijd van het huis was dan misschien wel maximaal tien uur, Syden was tot laat nog doorgegaan met whatsappen. Ze had het mobieltje zelf gekocht van een deel van het geld dat ze van haar ouders geërfd had. Het meest van dat geld had ze op een rekening gezet die ze later zou openen. Haar ouders hadden haar best wat geld nagelaten en dat wilde ze later goed benutten.
Terug naar het whatsappen; Sinds een paar dagen praatte ze met een erg speciaal persoon. Al een aantal weken had ze een oogje gehad op Noah en gister had ze zijn nummer bemachtigd. Ze had het een gemiste kans vinden om niet gelijk met hem te praten en eigenlijk was ze de tijd daarna vergeten.
Ook al was ze dus erg moe, het kon haar emoties niet verslechten. Op deze maandagochtend stapte Syden haar bed uit met een brede glimlach op haar gezicht.
Die lach werd echter wat verkleind op het moment dat haar blik op de klok viel. Het was al best laat en Syden wilde niet te laat op school komen. Zo snel mogelijk schoot ze in een broek en shirt, deed ze haar haar en make up goed om naar beneden te rennen.
Hijgend stond ze aan de ontbijttafel, waaraan al veel van haar 'broertjes' en 'zusjes' zaten.
"Ben ik laat?" hijgde ze. "Ja natuurlijk" Concludeerde zichzelf antwoordend. Ze liep naar een stoel, pakte deze vast en schoof deze naar achter om er op te gaan zitten. Ze pakte een broodje en besmeerde deze snel, om er vervolgens een hap van te nemen.

[ bericht aangepast op 18 maart 2016 - 16:36 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Er was al geluid te horen van beneden maar zelf had Anthony nog weinig zin om uit bed te stappen. Toch wist hij dat hij geen keus had dus na vijf minuten stapte hij eruit en sjokte naar de badkamer. Daar sprong hij snel onder de douche en na tien minuten stond hij omgekleed in de badkamer. Hij bekeek zijn outfit in de spiegel om vervolgens ervoor te zorgen dat zijn haar er een beetje fatsoenlijk uitzag. Na een tevreden knikje liep hij naar beneden waar de tafel al aardig gevuld was met kinderen en begeleiders. Hij schoof een stoel naar achter, waar hij plaats op nam en besmeerde een broodje met pindakaas. "Goedemorgen" zei hij in het algemeen en nam een hap van zijn brood.

Micheal keek uit het raampje van de auto en probeerde de omgeving een beetje in zich op te nemen. Hij moest hier toch een jaar zitten, de omgeving kennen komt dan toch wel van pas. Het was nu twee weken sinds het.... Ongeluk. Micheal deed er maar koeltjes over, je zou bijna denken dat het hem gewoonweg niet boeit. Het is ook wel een beetje langs hem heen gegaan, hij probeert het weg te drukken. Een goede band met zijn familie had de jongen zeker niet en zijn ouders waren daar geen uitzondering op, maar het voelt toch wel raar. Micheal keek op toen de auto werd geparkeerd en hij zuchtte diep, waarna hij uit stapte. 'Serieus? Lijkt wel een psychiatrische inrichting..' mompelde de jongen en hij pakte zijn tas aan. 'Misschien hadden we je daar wel heen moeten brengen.' zei de man voor hem, die duidelijk genoeg had van zijn kille gedrag en bijdehante opmerkingen.
Micheal rolde enkel met zijn ogen en volgde de man langzaam het huis in. Hij keek om zich heen en nam het goed in zich op. Right... Hier moest hij het dus een jaar uithouden. Hij zag hier en daar wat jonge kinderen rennen en hij wou zich meteen omdraaien. Hij had een hekel aan kleine kinderen, vooral als ze gingen zeuren en janken. Het duurde niet lang voor ze de eetkamer in liepen en hij zag al wat mensen van zijn leeftijd. Kijk, dat is ietsje beter.. Micheal was nog steeds niet enthousiast en een lach zou zich ook niet binnen de kortste keren op zijn gezicht verschijnen. De man die al te lang bij hem was liet een kort maar duidelijk kuchje horen, en natuurlijk zorgde dat er weer voor dat een diepe zucht over de lippen van de jongen rolde. Micheal ging kort met zijn hand door zijn haar en over zijn kort getrimde baardje, voor hij zijn hand in zijn zak stak en met dezelfde emotieloze blik van deze weken voor zich uit keek.

---

El Diablo.

''Dus,'' sprak Omar nadat hij kort had gebloosd van de kus op zijn wang en met de sigaret nog tussen zijn lippen. ''Ik wil stoned worden voordat ik die stomme geschiedenis les in moet.''

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Maikel luisterde wat naar de gesprekken van de kinderen. Savannah, Omar en Steven waren al even weg. Hij wist dat Steven een wandeling ging maken, wat hij altijd deed. Wat Savannah en Omar deden wist hij eigenlijk nooit. Hij wilde het wel eens weten, maar die kinderen waren zo moeilijk te doorgronden soms.
"Nee hoor, je hebt alleen nog tien minuten," zei Maikel droogjes, maar met een glimlach. Hij nam de laatste slok van zijn koffie en zette zijn lege kopje op zijn bord. Hij had genoeg gegeten. Hij keek op toen hij een kuchje hoorde en stond op.
"Ah, de nieuwe bewoner. Welkom," hij liep naar de jongen toe. "Ik ben Maikel en ik ben een van de begeleiders in dit huis. Jij bent Micheal als ik het goed heb?" Hij wist dat de nieuwe bewoner vandaag zou komen, maar door de drukke ochtend was hij de tijd een beetje uit het oog verloren.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Savannah grijnsde even naar hem. 'Naww, toch nog naar school? Dat is toch niet leuk?' zei ze en ze klapte even zachtjes op zijn wang. Ze nam nog een snelle trek en trapte toen haar sigaret uit.

---

El Diablo.

Micheal vernauwde zijn ogen even terwijl hij naar de andere man, Maikel dus, keek. 'Het lijkt me niet dat jullie zoveel mensen hier ontvangen dus dat lijkt me logisch.' zei hij en hij kreeg al snel een waarschuwende blik toegeworpen, waardoor hij met zijn ogen rolde. 'Micheal ja.' mompelde hij en hij sloeg zijn armen over elkaar. 'Waar is mijn kamer.'

---

El Diablo.

Steven liep wat rond rondom het huis. Hij maakte elke morgen hetzelfde rondje, om even rustig wakker te worden. Hoewel hij het niet erg vond om tussen de mensen te zitten, vond het hij in de ochtend wel een beetje vervelend. Hij vroeg zich af of Antonio al wakker was. Zou hij even terug gaan om te kijken? Het week wel van zijn dagelijkse routine af. Ach, wat maakte het uit. Hij draaide zich om en liep richting het huis terug, waar hij naar binnen stapte. Hij liep de woonkamer in en zag nog een aantal mensen bij de eettafel. Hij zag Antonio zitten en zwaaide even naar hem. Hoewel de twee beste vrienden waren en hij het verhaal van Steven wist, was Steven al een tijdje geleden iets meer voor hem gaan voelen, maar dit wilde hij niet vertellen, omdat hij wist dat Antonio niet op jongens viel.
Steven keek op toen hij een nieuwe jongen zag, waardoor zijn gedachten niet meer bij Antonio waren. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen de jongen nogal bijdehand deed tegen Maikel. Snel liep hij naar Antonio en hij sloeg zijn arm om zijn schouder.
"Hé, ben je klaar? Ik wil wel eens samen naar school toe," zei hij glimlachend.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Liam opende zijn ogen. De zonnestralen schenen door het gordijn. Zuchtend stond hij op en trippelde naar de jongensbadkamer. Zonder te kloppen deed hij de deur open en treedde de lege badkamer in. Hij gooide wat water in zijn gezicht en trok de kleren aan die bij de dag daarvoor klaargelegd had. Een blauwtje jeansbroek, een wit hemd en een paar adidasschoenen. Hij bekeek zichzelf in de spiegel en legde zijn blonde haren zorgvuldig opzij. Toen liep hij de trap af en ging naast Isabella aan de ontbijttafel zitten. Hij mompelde iets in de richting van 'morgen' en pakte een glas melk, dronk het op en smeerde een witte boterham met hagelslag.

---

You are my piece of paradise.

''Goeie morgen Liam.'' Reageerde Isabella terug. Ze dronk wat van haar thee en keek Maikel ''Meneer, ik heb na schooltijd muziekles.''

---

wees jezelf dan ben je al mooi genoeg

Maikel bromde even om de bijdehante opmerking van Micheal.
"Loop maar even mee," was zijn antwoord op de vraag waar de jongen zijn kamer kon vinden. Hij zei de chauffeur gedag en liep voor Micheal de woonkamer uit, de trap op.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Antonio merkt niet veel van hetgene wat er gebeurt tussen de rest en Maikel. Hij moest nog goed wakker worden en daar neemt hij graag alle tijd voor. Opeens ziet hij Steven lopen, zijn beste vriend die hem ook begroet met een zwaai. Antonio zwaait eventjes terug en wanneer zijn aandacht naar Maikel gaat besluit Antonio aan zijn nagels te pulken, iets wat hij vaak doet als hij zich verveelt. Opeens voelt hij een arm om zijn schouder en als de Italiaan zich omdraait ziet hij Steven. Als hij vraagt of hij klaar is en of ze samen naar school kunnen knikt hij. "Ik ben al een tijdje klaar, dus we kunnen nu prima naar school gaan, alhoewel ik nooit zin in school heb," zegt hij als hij zijn zwarte, leren Jack pakt.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

''We kunnen het leuk maken?'' Sprak hij met een grijns, Omar had al een tijdje een oogje op Savannah maar dat gebeurde er nu eenmaal als je zolang met elkaar in z'n gesticht zat. ''Wij samen misschien?''

---

Everything is illuminated by the light of our past.

"Ach, met mij erbij heb je wel zin toch?" vroeg Steven en hij kneep zachtjes in zijn schouder. Hij liet zijn arm van hem afglijden en ging weer recht staan. "Ik sleep je wel door je dag," zei hij met een lachje en ik keek naar Antonio.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.