Charlotte Clearwater
6th year Ravenclaw| British English | Prefect
Talking to Aiden & Liam
'Voor iemand die onsportief en kortzichtig is als jij kan ik best begrijpen dat je je niet kan inleven in iemand die Quidditch speelt maar ik neem het wel heel serieus. Een training betekend een afspraak en je kan niet zomaar een afspraak verzetten omdat je besluit dat je zin hebt om iets anders te doen. Hoe dan ook, ik ga naar mijn training toe,' zei Jade fel. Ik voelde dat haar hele boodschap op mij gericht was. Hoewel ik haar altijd wat stilletjes en soft had gevonden, zag ik nu een totaal andere kant van haar. Ik kon het niet begrijpen, maar schijnbaar maakte Quidditch veel in haar los.
Tot mijn grote ergernis, richtte ze haar aandacht toen op Aiden. 'En jij. Jij moet maar kijken of je nog komt.' Nog voor ik kon reageren, beende ze nijdig weg. Ze werd direct gevolgd door twee andere Gryffindors uit het Quidditch team.
Inmiddels had ik mijn handen tot vuisten gebald. Als ik ergens een hekel aan had was het door iemand uitgekafferd worden. Daar kwam nog bij dat ik Quidditch de stomste reden ooit vond om zo onbeschoft te doen. Ik snapte niet waar de blondine zich zo druk om maakte en kon er met mijn verstand niet bij dat ze Aiden zo behandeld had, alleen maar door een opmerking van mij die verkeerd gevallen was.
'Sorry Char...' murmelde Aiden toen. 'Ze- ze is boos, of niet? Ze is boos.. op ons?' Ik keek hem even aan. De angst en schaamte was van zijn gezicht af te lezen.
'Ik ben bang van wel,' antwoordde Liam, nog voor ik iets kon zeggen. Direct daarna stond hij op en begon hij te rennen. Enigszins verbaasd keek ik hem na. Misschien ging hij Jade achterna, in een poging om zijn excuses aan te bieden. Ik zuchtte, omdat ik dat zelf niet zo maar zou doen. Als ze besloten had zo onbeleefd tegen mij te doen, alleen omdat ik niet zo dramatisch deed over Quidditch, moest ze dat zelf weten. Ik zou haar liever ontwijken dan dat ik mijn energie verspilde aan nutteloze discussies over een onderwerp waar we het nooit over eens zouden worden.
Met een glimlach legde ik mijn hand op Aiden's schouder.
'Jade is boos op mij, niet op jou. Wat je voor me deed was echt heel cool, Aid. Daar hoef je geen sorry voor te zeggen,' vertelde ik mijn beste vriend. Ik wist hoeveel moed er voor hem voor nodig was geweest om voor me op te komen en ik voelde me vereerd dat hij dat voor me had willen doen. Als er één emotie overheerste op dat moment, was het trots. Aiden had bewezen dat hij stoerder en moediger was dan hij zelf dacht en dat was voor mij elke discussie van de wereld waard.
'Je bent mijn beste vriend, oké? En dat Jade hierom boos wordt, is jammer voor haar. Ik heb er geen last van en dat zou jij ook niet moeten hebben,' vervolgde ik toen.
Al snel zag ik Liam de bibliotheek weer binnen komen. Hijgend plofte hij op zijn stoel neer.
'Sorry,' bracht hij uit. 'Dit had niks, maar dan ook echt niks met jullie te maken. Ik moest gewoon even mezelf weer terugvinden,' verklaarde hij met een glimlach. Moeiteloos nam ik zijn glimlach over. Ik was blij dat er gelachen werd. Voor mij was de discussie het totaal niet waard om er nog langer over te praten, laat staan me er rot over te voelen.
'En laten we dan nu maar snel bezig gaan, voordat Jade nog bozer wordt,' vervolgde de Hufflepuff.
Lachend schudde ik mijn hoofd. 'Even rustig allebei. De enige op wie Jade boos is, ben ik. En ik geef er niks om. Als zij ervoor kiest zo dramatisch te doen over Quidditch en andere mensen die er rationeler over doen aan te vallen, is dat haar keuze. Ik maak me er niet druk om en dat zouden jullie ook niet moeten doen,' zei ik met heldere stem. Het klopte. Hoewel ik Jade het liefst door elkaar had geschud, in de hoop dat ze dan luchtiger kon nadenken, had ik me ingehouden. De reacties van Liam en Aiden waren naar mijn mening veel te heftig, maar dat kwam misschien omdat ik wel vaker in de clinch lag met medestudenten. De enige reden dat ik nog nooit een klap had gehad, was waarschijnlijk omdat ik een Ravenclaw was. Mensen verwachtten nou eenmaal dat ik bijdehand en betweterig was en konden het makkelijker accepteren. Ik was gewoon van mening dat er altijd ruimte en reden voor discussie was en ik had een sterke mening die me geregeld in de problemen bracht. Een stomme discussie over Quidditch zorgde er echt niet voor dat ik me er rot over voelde, discussiëren hoorde nou eenmaal bij me.
'Kom op, niet zo sip kijken jullie. Ga nou maar verder met dat huiswerk, dat gaat zichzelf echt niet schrijven,' besloot ik. Met een tevreden glimlach leunde ik achterover in mijn stoel.
I was an angel living in the garden of evil
